Ik had een relatie met iemand , maar voelde me niet goed bij hem, hij werkte snachts , ik overdag en we liepen elkaar voorbij. We groeide als koppel uit elkaar en ik miste dingen, samen met een vriendin zat ik thuis tv te kijken, BIG BROTHER . Hier was ook een chat aan verbonden, waar we uren plezier aan beleeft hebben, tot ik reactie kreeg van iemand, een jongen van mijn leeftijd ongeveer we wisselde nummers uit en smsde elkaar uren aan een stuk Ik leerde een fantastisch iemand kennen, iemand waar ik mee kon praten, iemand die me begreep, iemand die zonder woorden wist dat er iets met me was, dat ik me niet goed voelde of noem maar op. We hadden elkaar nog niet gezien, enkel bellen en smssen, daar bleef het dan ook mee voor maanden. Uren hingen we aan de telefoon. Praten over de kleinste dingen, samen lachen samen zeveren, het klikte gewoon. Mijn vriendin merkte dat er meer aan de hand was dan enkel smssen, en ze zei me zet de stap en zie wat ervan komt, wat je gehad hebt heb je gehad, ik speel met je mee als je vriend iets vraagt. Na lang aarzelen en praten hebben we de stap gezet.
We besloten van toch eens af te spreken met elkaar. Dit hadden we dus nooit mogen doen, want daar werd de klik een vonk. Het voelde zo goed, knuffels krijgen, aandacht krijgen niet enkel geven maar ook terugkrijgen. Dit was liefde !!!! Maar het afscheid nemen deed telkens zo een pijn, we ontmoette elkaar op ieder moment dat kon, we zochten zelfs uitvluchten om toch bij elkaar in de buurt te kunnen zijn zelfs al was mijn vriend er toen bij. Mijn vriendin dekte ons perfect in.
Maar ook zei had snel door dat dit de verkeerde kant op zou gaan. En dat is het ook gegaan, verkeerd voor mijn vriend, goed voor ons. We miste elkaar zo erg, we konden niet meer zonder elkaar, een dag zonder elkaar te zien was een marteling, een dag zonder sms konden we ons gewoon niet meer inbeelden , we moesten elkaar dagelijks kunnen horen of zien. We besloten om de stap te zetten, ik verhuisde , we gingen samen met zijn ouders wonen op het appartement wat zij huurde. Onze droom kwam uit, iedereen zag hoe gelukkig we wel waren, altijd konden we bij elkaar zijn en iedere moment profiteerde we om te kunnen knuffelen en noem maar op. Spijtig genoeg gunde niet iedereen ons ons geluk, mijn ex bleef me lastig vallen en moeilijk maken waardoor onze liefde gewoon geen stand kon houden. Mijn maatje had hem al gezegd dat hij moest stoppen of dat er ongelukken gingen gebeuren. Ik stond op een bepaald moment tegen de muur genageld en wilde tijd voor mezelf en mijn dochtertje. Dus ik besloot om alleen te gaan wonen, mijn maatje kon zich hier perfect in vinden zo hadden we ook privé als we alleen wilde zijn, want met zijn ouders was dit niet altijd makkelijk. Mijn ex dacht hier anders over en stond meteen aan de deur en was met geen stokken buiten zette, hier ontstond een gevecht uit, mijn ex belde de politie en ze moesten alle 2 verdwijnen uit mijn buurt en blijven. Ook ik moest een verklaring gaan afleggen en moest gaan bevestigen , wat ik uiteraard niet gedaan had, want ik wilde niet liever dan opnieuw verder gaan met hem, maar op mijn tempo. De toekomst heeft hier echter anders over geoordeeld, ik heb iets heel moois van hem gekregen, hij heeft me een pracht van een dochter gegoven, inmiddels is ze 6 jaar. We vonden het beide beter dat ze nog niet zou weten wie haar papa was, want inmiddels had mijn toenmalige vriend haar aanvaard als zijn dochtertje en mijn maatje was hier tevreden mee, ik had hem altijd beloofd dat ik haar zou vertellen wie haar papa was zodra ze oud genoeg was hiervoor, maar die kans heb ik niet meer gekregen. Op 18/4/2010 is mijn maatje overleden aan een hartaanval op 36 jarige leeftijd. Nooit zal ik hem nog horen , we kwamen nog steeds heel goed om met elkaar, we waren maatjes voor het leven. Ik was voor hem een onbereikbare liefde geworden, ook al is hij altijd blijven hopen, we zijn nooit meer een koppel geweest. We spraken nooit meer met elkaar af, omdat we wisten dat hier meer zou van komen en we wilde ons beide de pijn van een breuk weer besparen.
Heb ik spijt ? Dat ik hem leren kennen heb ? Nee zeker niet, daar zal ik nooit spijt over hebben. Heb ik spijt ? Dat ik nooit opnieuw ben begonnen bij hem ? Nee zeker niet, ik had een supergoede vriend in de plaats gekregen. Altijd waren we er voor elkaar, we hadden nog steeds geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, en dat is toch wel iets speciaals, want dat zal ik nooit meer hebben , met niemand.
Kmis u maatje Je hebt voor altijd een plaatsje in mijn hart
