Vroeger...toen ze dronk was ze soms grappig, slaperig, nu wordt ze meer en meer agressief... Vandaag was zo een dag. Ze belde me al op om 6u, ik sliep nog, maar moest uiteraard wakker worden want we hadden afgesproken dat ik met haar ging winkelen. De dokter heeft haar autosleutels afgenomen en dus kan ze even geen kanten meer uit. Zoals geweten doet mijn broer niets, mijn tante belt en ik doe alles.. Vanaf 7.20u was ik de baan op met mijn kinderen en is ze beginnen bellen of het niet sneller kon, om de 5min telefoon, de één al wat dreigender dan de andere... Zoals afgesproken was ik er stipt om 9.15, zelfs toen ik voor de poort stond belde ze me nog om te zeggen dat ze de reservesleutel gevonden had dat ze zelf wel ging rijden !!! Ik was bedankt voor niks want ik was te traag zei ze!! Ik ben dan maar onmiddellijk naar binnen gegaan, haar sleutels afgenomen en met haar naar de winkel gereden.. Onderweg werd er gescholden, tegen wie, waarschijnlijk tegen mij, maar ik probeerde het niet te horen... In de winkel schaamde ik me dood, ze viel in het rek, tegen de flessen, het was niet om te doen...maar ze moest en zou alles zelf doen want ik wist toch niks..., ik kon wel huilen... Eenmaal thuisgekomen werd het roepen en tieren erger, ik schond haar vertrouwen door haar sleutel af te nemen, ik was een dochter van niets, wie dacht ik wel dat ik was...enz... Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik doe wat ik kan, of ze mijn broer hier ergens ziet... Uiteindelijk riep ze dat ik een dief was die haar sleutel meenam en dat ik in haar huis niet meer welkom was...ik heb de deur achter mij dicht getrokken... Ik weet niet meer hoe dit gaat eindigen...ik weet het echt niet meer...
De rust is weer weg, de stress heeft zich weer gemeld.. Mijn moeder heeft haar 'fles' weer gevonden, omhelst om het mooi te zeggen... De telefoon rinkelt constant.. om gek van te worden... Haar zus, kan je gaan kijken, hou je haar wel goed in het oog...??? Ja ik doe dat, zo vaak ik kan, maar de stress, kan iemand aub de stress wegnemen? Telkens ik haar huis binnenwandel en het zo stil is krijg ik het al benauwd... dan flitst het door mij hoofd "zal ik haar vinden"...levend?? Vanavond (17 u in de namiddag wel te verstaan, avond in haar ogen) had ze zich al klaargemaakt om te gaan slapen, rolluiken (pot)dicht, verwarming op 25 graden (voelde alsof het een sauna was).. Ik vroeg waar de honden waren, ze heeft 2 kleine honden, ze zei (voor zover ik kon verstaan) op haar bed die sliepen al, ben gaan kijken, geen honden te zien...gans het huis doorgewandeld, geen honden... Dan maar het bos in (is gelukkig omheind dus ze kunnen niet weg), na een half uur hadden we (mijn dochter en ik) ze gevonden... Tja het bos is groot en als ik van hen was, zou ik ook niet naar binnen willen, buiten is er zoveel meer 'leven' te bespeuren dan binnen... Met tegenzin hebben we ze naar binnen gedragen... Mijn moeder wou onmiddellijk gaan slapen... Ik heb haar nog maar eens gevraagd, is het dit nu, waarom deze keer weer, ze wist het echt niet, vergeten...zou ze haar naam nog wel weten??? Mijn dochter had in de keuken een glas met Wisky gevonden, ja ze drinkt iets sterks niet het gewone bier...en heeft er dan maar de halve pot zout bij gegoten...kwestie van een bittere nasmaak te geven?? Zou ze het misschien dan afleren?? Nooit denk ik dan...maarja ik kan het mijn dochter niet kwalijk nemen... Binnen een 2-tal weken verjaart mijn oudste zoon...ik kon de ontgoocheling in zijn gezicht zien toen ik hem weeral moest vertellen van mijn moeder...hopelijk kan ze tegen dan even de schijn hoog houden, voor mijn zoon...dat is nu eventjes een droom van mij...
Het woord op zich kan zoveel betekenen...voor mij betekend het rustig ver weg van alles en iedereen, veilig zijn... Maar 100% rustig is het nooit... De spanning van en met mijn moeder is daar altijd... de laatste dagen ging het een beetje beter met haar, maar soms dan zie ik weer wat 'vreemd gedrag' (tja was is vreemd bij haar hé) en dan slaagt de twijfel, paniek weer toe... Moe word ik ervan, doodmoe, maarja... Ik zie ze nu eenmaal graag, het is mijn moeder ...
Tegenwoordig heb ik ook meer en meer behoefte om alleen te zijn, buiten mijn kids dan, gezellig met hen thuis, meer moet dat niet zijn.. Eerst was ik bijna wanhopig op zoek naar iemand...bang om alleen achter te blijven.. Maar de laatste tijd met al de chaos in mijn leven en in mijn hoofd heb ik die zoektocht maar achter mij gelaten, hoe kan er nu nog iemand in mijn leventje passen, en ik heb geen behoefte om mijn verhaal nog eens helemaal van A tot Z uit de doeken te doen... Nee, geef mij maar rust...rust samen met mijn kids...ik geniet er volop van...meer kan ik ook niet meer aan...
Vandaag was echt een vreselijke dag...eentje om snel te vergeten... Vanmorgen had ik rond 10u afgesproken met mijn moeder. Ik zou wat boodschappen gaan doen voor haar, want haar 'conditie' laat het haar niet toe om nog naar buiten te gaan... Dus zoals afgesproken reed ik rond 10 door de bossen richting de woning van mijn moeder... Op 1km van haar straat (bospad) zag ik in de verte een auto omhoog in de gracht steken... Ik kreeg het ineens koud en warm tegelijk... mijn oudste zoon zat naast mij, ik keek hem aan, en riep dat ik wist dat dit mijn moeder ging zijn... Ik ben dan sneller beginnen rijden en inderdaad het was haar auto... Mijn zoon durfde de auto niet uit, en al bibberend ben ik gaan kijken niet wetende wat ik ging vinden.. Ik ben over de auto gekropen, want die hing half over kop in de gracht... Gelukkig zat er niemand in... Samen met mijn zoon ben ik dan in het bos naar mijn moeder beginnen zoeken, na een 10 tal minuutjes vond ik haar strompelend over een bospad... Buiten een pijnlijke rug, bebloede armen en dronken zo dronken, was er niet veel aan te zien... Mijn tranen liepen over mijn gezicht, ik kon het niet meer tegenhouden...verdriet, woede, alles kwam eruit... Ik vroeg haar waarom ze in haar auto was gekropen, waarom ze niet op mij gewacht heeft, wat als er een kind over de weg zou lopen, wat als, wat als.. Het enige wat zij deed was lachen...een dronken mans lach ... Ik heb haar dan in mijn auto geholpen en terug naar huis gebracht, de garage opgebeld (auto takelen) en haar in de zetel gezet. Ik heb haar huisarts opgebeld (ik heb helemaal geen vertrouwen in die man maar wat kan ik doen) en hij ging in de namiddag langs komen. Gans de namiddag heb ik nog vurige telefoons van haar gekregen, ik moest niet zo reageren, ik moest geen verdriet hebben, ze was nog niet dood zei ze... Ik weet niet hoelang ik dit nog aankan...maar echt niet lang meer...
Vandaag was ik aan het denken waarom ik deze blog eigenlijk mijn té grote lijf noem, terwijl ik klaag en zaag over mijn heden en verleden... Maar misschien heeft het wel bijgedragen tot wie ik ben letterlijk én figuurlijk dan.. Emo-eters zijn er ook, zou ik dat dan zijn......??? Zoek ik dan troost in eten? Ik weet het niet, ik zie me niet ganse snoepzakken leegeten, kan ik trouwens niet aangezien ik allergisch ben voor kleurstoffen... Ik eet graag, ja dat wel, en ga graag uit eten met mijn kids.. Misschien doe ik het wel vaak, omdat mijn moeder het vroeger nooit met ons (mijn broer en ik) deed, ze had altijd veel 'me' time nodig.. Zoveel zelfs dat we vele dagen op ons eigen gewezen waren... Ach ik ga niet alles op haar steken, zij is trouwens niet diegene die het eten in mijn mond steek hé ...
Mijn ideale gewicht...wel bestaat dat wel? Volgens de schema's zou dat zo ongeveer hééél veel minder zijn dan dat het nu het geval is.. Het maakt me ook ongelooflijk ongelukkig...voel me ook enorm lelijk.. Wat ik vaak hoor, maar je hebt een mooi gezichtje... en dan datgene dat eronder hangt??? Als je zoiets zegt duw je me nog eens met mijn neus erop...maarja ze bedoelen het goed zeker?? Sinds mijn 16e heb ik alle mogelijke diëten geprobeerd, dat haalt toch niks uit, althans niet voor altijd... En een maagverkleining of meer is onmogelijk met mijn medische achtergrond, allergisch voor tal van medicijnen waaronder verdoving ook valt... Dus doe het dan op karakter zeggen mensen... Zou ik dan geen karakter hebben? Ik weet het soms gewoon niet meer...gevangen in een lijf dat ik liever niet had...
De laatste dagen gaat het weer wat minder met mijn moeder... Niet dat ze 'echt' ziek is...althans, het wordt wel vernoemd als een ziekte :alcolieker... (dan kan ze zich daar weer achter verstoppen) Ik ben nu 41, en ik kan het mij al bijna 30 jaar 'herinneren' dat ze drinkt... Soms zijn het zware dagen, voor haar, maar voor mij ook.. Tegenover haar durf ik het niet te zeggen, maar soms ben ik moe, doodmoe... Als ze weer in haar 'goede periode' zit, is het een redelijk goede moeder...(maar geheimen zal ik haar nooit toevertrouwen...) In haar mindere periodes, dan is het soms de hel, een grote hel... dan belt ze mij soms wel 40-50 keer per dag, dan moet ik bijna gans de dag voor haar rondlopen, doe dit, doe dat, haar ganse huis is een dierentuin, honden, katten, en dan kan zij er niet voor zorgen, dus ja dan komt alles op mijn schouders terecht... Soms roept en tiert ze, soms scheldt ze, ik laat het maar gebeuren... Ja ik ben volwassen, maar ik kan mijn moeder toch niet laten vallen, mijn broer heeft dat al gedaan, die kon het niet meer aan.. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, soms wou ik dat ik het ook kon, maar dat kan ik niet, zelfs niet na al wat ze mij al aangedaan heeft... Als ze drinkt dan zoekt ze ruzie met alles en iedereen, brengt ze dingen over het verleden naar boven, het lelijkste eerst... leugens, leugens... Mijn vader, die mis ik nog het meest... Hij is in 1982 verongelukt. Ik was toen 10 jaar. Ik herinner het mij alsof het gisteren was. De wereld stond stil... Mijn vader en ik, twee handen op één buik... en toen weg.....gewoon weg... Ik heb veel gehuild en nog...ik denk niet dat die tranen ooit zullen opraken voor hem... Hoe zou mijn leven eruit gezien hebben als ik hem nog in mijn leven zou gehad hebben...als ik hem nog advies had kunnen vragen... Als ik gewoon even bij hem kon gaan zitten als het even niet meer ging...gewoon een papa hebben...
Gisteren was het dus Pasen... Mijn moeder ging voor mijn kinderen en mij koken, maar al dagen ging het niet met haar... (dronk ze). Toch gingen we maar...kinderen met wat hoop in hun hart, ik met wanhoop... We waren er om 11.20u om 11.55u stonden we al terug buiten... Het was gewoon niet te doen...de chaos in huis was niet te overzien... Ik voelde me zo schuldig tegenover mijn kids... Daar ging hun 'Paasfeestje' ... In de namiddag ben ik naar het kerkhof gereden, ik had daar echt behoefte aan, mijn dochter ging mee.. Tranen met tuiten heb ik gehuild, ik kon even niet meer...
'S avonds heb ik bij mij thuis het paasfeestje een beetje overgedaan... mijn kids waren gelukkig !
Vandaag een lekkere zonnige dag, dus tijd voor een uitstapje met de kids, althans met de jongste... de oudste, wel playstation, facebook zijn hun dikste vrienden momenteel... zucht... Dus met de jongste naar de speeltuin... een vriendje van hem heb ik onderweg nog opgehaald, gezellig, en ze amuseerden zich dan ook enorm... En ik, ik keek rond... naar de mama's en de papa's die geamuseerd met elkaar in gesprek waren, en ik, ik die daar alleen zat... Op zo"n momenten mis ik dan toch wel die leuke vent naast mij... Hoe jong of oud (zeker de oudere) koppeltjes ook zijn, ik kan er soms wel jaloers op zijn... het gevoel van "er is iemand voor jou"... dat moet toch zalig zijn... Deze week had ik even een confrontatie met mijn (eventuele) toekomst... Mijn kids gingen allen tegelijkertijd uit slapen bij een vriendje, is nog nooit voorgevallen dus ja de mama zal alleen thuis...en toen bekroop mij toch wel de akelige gedachte "gaat zo mijn toekomst er dan uit zien'... stil, alleen, :( Het huis voelde ineens anders aan, zo leeg, zo koud, zo groot, zo vreemd... Nee dit wil ik niet voor mijn toekomst, eenzaam en alleen eindigen... het gevoel was beangstigend... Toegegeven ik ben een moederkloek, mijn kids komen op de eerste plaats, alles staat in het teken van hen, al mijn liefde gaat naar hen... maar ergens, héél diep vanbinnen in mij, heb ik toch ook nog (zelfs na alles wat er gebeurt is in het verleden) een plaatsje over om van iemand te houden, om eens halsoverkop verliefd te worden... vlinders, muziek en alles wat erbij hoort.. (dromen mag nietwaar??) Maar dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik... dat zal niet gebeuren... Ik zal dan maar de beste liefste oma worden voor mijn kleinkids ...ooit op een dag ...
Ik kwam nog eens piepen en ben eigenlijk wel verrast door reacties, ik had nooit gedacht dat iemand mijn blog zou lezen...
Blijkbaar dus wel...dus dankje.. Wat ik schrijf is wat ik voel en wat ik meegemaakt heb..voor sommige kan dit zeurig overkomen, voor mij is 'mijn soort van therapie' ...
De afgelopen dagen had ik niet veel meer neergeschreven, reden hiervan, de griep, ze had me goed te pakken, zware koorts, spierpijnen overal, energie onder nul... Als mama kan je dan nog niet neervlijen op het bed, maar meer dan jezelf voortslepen gaat dan ook niet... Dus voortslepen naar de keuken (eten maken), voortslepen naar de auto (kids naar school brengen) en dan met de laatste kracht terug op de zetel kruipen tot het weer tijd was om de kids op te halen en dan terug dezelfde 'voortsleep-routine' ... Na 4 dagen van 39 -40 ° koorts, had ik het ergste gehad en kon ik het normale (tja wat in mijn geval normaal) leventje weer aan en zijn we er weer in gevlogen.. Dus hier zijn we weer ... Het enige voordeel van mijn ziek zijn .... - 2 kg Joepiyee
