De zonnestralen banen zich een weg naar binnen. Zachte pianonoten rollen mijn oren binnen... Moe. Ja, moe voel ik me. 'k weet niet meer wat ik hier zit te doen... heb ik nog de fut om te werken, had ik maar.... Ik dacht 2016 gemakkelijk achter me te laten, maar dat ene zwarte beestje blijft toch bij mij. Hoewel ik soms afvraag of het niet iets anders is... Mijn zwarte beestje kreeg de naam burn-out en toch heb ik soms het gevoel dat het niet de juiste term is.

Is het nu een bore-out? Of ben ik misschien depressief ... of is het gewoon een algemene vermoeidheid die me parten speelt. De zon verstopt zich achter de wolken, misschien moet ik mij ook eens een tijdje "verstoppen". Verstoppen voor de realiteit van de dag, de verplichtingen,... als ik hier naar buiten kijk dan zie ik de bomen en dan denk ik, hmmm, verstoppen in het bos.

Een traan drukt zich op ... ik voel me niet gelukkig denk ik of constateer ik. Maar met wat ben je dan niet gelukkig. Ze hebben me altijd gezegd dat het kunnen benoemen van het probleem al de helft van de oplossing is. Is dat zo? Mijn leven is een zoektocht geworden... meer en meer het gevoel krijgen dat je zoekende bent. Zoekend naar wie je bent, wat een meerwaarde kan betekenen voor jezelf voor je verder leven. Zoekend naar wat rust brengt, naar hetgeen wat mijn demonen waar ik toch oh zo worstel kunnen kalmeren. Zoekend naar wat ik wil doen met mijn leven, zowel privé als professioneel.

Moet ik misschien met iets creatiefs bezig zijn en daar een weg in zoeken... ik hoor graag muziek, kijk graag naar kunst... en dan het woord: Architectuur... de richting die uitgesloten was.

14 jaar. Ziekenhuis. Psychiatrie. Bijna Kerst. Mislukt. Nog levend. En dan de vraag: wat wil je gaan doen? Architectuur. Neen. Kunstschool. Geen subsidies. Spijt. Hoofd naar beneden. Veder.

Jaren laten heb ik daar misschien het grootste spijt van. Denk zelfs niet dat mijn ouders, neen mijn vader, wel goed beseft, tot op vandaag, welke impact dit misschien wel heeft gehad op mijn leven.

Maar ja. Niet achteruit kijken, want voor ons ligt de toekomst en die kunnen we nog vormen. Dat is de spirit. Maar hoe komt het dan toch dat ik het niet kan. Steeds is de aantrekkingskracht van het verleden zo groot. Wentelen we ons in het verleden. Voor velen misschien een deken van geluk, goede herinneringen. Voor anderen, een donkerzwart deken met wat witte stippen hier en daar.

Alles kan toch niet slecht zijn... er zijn toch momenten waar we ons gelukkig bij voelen eens we eraan durven terug denken. Ja velen zelfs, maar de hersenen dwalen af naar die minder leuke momenten. Die momenten die het negatieve in ons blijft voeden.

Hoe geraak ik daar van af? Is dat mijn grootste demoon? Hoe schud ik deze van mij af?

Mijn grootste wens is is dat mijn kinderen niet moeten opgroeien en moeten verder leven met zulke demonen. Ik hoop dat ik nooit demonen in mijn kinderen hun hersentjes als zaadjes van verderf inplant.

Zaadjes die zich dan, en hopelijk zijn ze sterker dan ik, verder ontwikkelen tot een groot schaduwblad die gedachten in het donker plaatsen. Happy thoughts in dark places.

Hoe ga ik verder? Hoe sla ik die demonen van mijn schouders af?

13-04-2017 om 15:46 geschreven door K.  

Verdriet, woede, frustratie, verzuchting, ongeloof, schuldgevoel... het zit allemaal in mij. Wat nu, vraag ik me af... wat nu gedaan? Ik zie geen uitweg meer. Vandaag kreeg ik zelf bang van mezelf; er overkwam mij iets dat ik nog nooit zo intens heb meegemaakt. En nu is er die leegte, die uitzichtloosheid. Vanavond bij het te slapen leggen van mijn kindjes heb ik hen laten weten dat ik ze heeeel graag zie en ze dat nooit mochten vergeten... moest mijn tranen bedwingen. (Stiekem, ook al gunde ik het haar, ben ik wel blij dat ons kleine pruts de kamer hiernaast ligt, dicht bij ons en niet bij een vriendinnetje is gaan slapen...) Ik weet niet waarom ik dit deed... ook al kan ik niet meer, zeg ik wel dat ik niet meer verder kan en wil, die stap komt niet meer op in mijn gedachten... ik wil wel weg... en zoals Raymond het zegt in één van zijn liedjes: ik zal zo blij zijn aan de meet. Wanneer ik die meet bereik zal ik (hopelijk) nooit meer zelf bepalen. Ik weet dat ik de mensen rondom mij veel verdriet zou bezorgen en met vele zorgen zou achterlaten en uit liefde voor hen wel ik dit pad niet betreden. Ik blijf, hoe moeilijk het ook is; hoe verdrietig en ongelukkig ik ook mag zijn op sommige momenten, ik bijt door en probeer elke horde die ik tegenkom te nemen. Ik hoop ooit rust te vinden... samen met mijn gezin. En dat we ooit onbezonnen zullen leven. Ik vecht tegen mijn eigen demonen; maar wanneer zijn ze verslagen?

K.

13-04-2017 om 15:44 geschreven door K.  

Lig jij 's avonds soms ook uren wakker. Gedachten dwalen door je hoofd en houden je uit je slaap.

Ik ken dat gevoel.

Duizend en één artikels met goede raad over inslapen, over rust vinden,... zijn er te vinden. Maar er was 1 artikel dat ik ooit las, kan me zelfs niet meer herinneren welk, bleef me steeds bij en ben ik beginnen te gaan toepassen.

Schrijven... Schrijf het van u af.

Nu dat we de smartphone naast ons hoofdkussen hebben liggen ben ik ooit begonnen om dit te gaan doen. In eerste instantie To Do lijstjes maar geleidelijk aan ben ik beginnen tekstjes te schrijven. Eerst weinig samenhangend en als ik ze 's morgens las zag ik al de tijpfouten die ik de avond voordien niet las.

MAAR het hielp me wel... op momenten dat ik het moeilijk had. Als ik er terugkijk in mijn verleden dan moet ik wel toegeven dat ik altijd al iets heb gehad met schrijven. Ik herinner mij dat ik vaak een stukje papier nam om mijn diepste gedachten neer te pennen en dat deze me rust brachten.

Nu... jaren later schrijf ik mijn gedachten niet meer van af alleen 's avonds maar doe ik het soms ook overdag. Op bureau, terwjil ik ergens wacht,...

Doe ik het elke dag? Neen.

Sinds kort heb ik al een paar tekstjes gedeeld met mijn vrouw... en dacht ik, misschien moet ik het met meer mensen delen. Misschien brengt het reacties teweeg. Misschien werkt het voor mij ook rustgevend, eventueel therapeutisch.

Toekomst zal het uitwijzen. Vandaag, 13 april 2017 is de geboortedag van de Mijn Leven Mijn Gedachten Mijn Uitdagingen pagina.

Hopelijk niet, maar is het tegelijk de geboorte als de sterftedag. Tijd zal het zeggen.

K.

13-04-2017 om 15:42 geschreven door K.