Zopas heb ik me het laatste nieuwe album uit de stripreeks 'De Kiekeboes' aangeschaft, 'Schijnheilig bloed'.  De strips van ‘De Kiekeboes’ heb ik altijd graag gelezen. Ze zijn leuk getekend, bevatten ludieke personages en zijn vaak ook erg grappig. Als je het mij vraagt, zijn strips vooral erg ontspannend. Ze behoren tot mijn bed- en toiletlectuur.
Dit is echter ooit anders geweest. Toen ik nog jonger was waren strips namelijk mijn enige lectuur. Ik las niet graag boeken, hoewel mijn moeder allerhande pogingen ondernam om me aan de boeken de krijgen. Ik zou er meer uit leren. Mijn taalinzicht en woordenschat verruimen. Maar ik vond boeken te saai of te dik. De enige die ik wel wilde lezen waren die waarvan mijn oudere zus zei dat ze leuk waren. Die durfde ik wel aan. Nu ik erover nadenk ging het ook zo bij eten dat ik meende niet te lusten: ik wou alleen proeven als mijn zus eerst ging en zei dat het nog wel lekker was. Wanneer ik dan dat boek gelezen had en het me bevallen was, bleef ik het opnieuw lezen. Zo heb ik 'Overleven op Krokodileiland' van Anthony Horowitz wel een tiental keer gelezen. Dit was natuurlijk ook niet wat mijn moeder voor ogen had. Ze wou graag dat ik af en toe een nieuw boek las. Een iets moeilijker boek misschien ook.
Maar ik bleef halsstarrig weigeren. Om haar toch wat gunstiger te stemmen, schakelde ik over naar de ‘kwaliteitsvollere’ strip – zo noemde ik het graag, tenminste. Deze vond ik in de Gobelijn te Leuven. In dit met strips volgepropte winkeltje ging een heel nieuwe wereld voor me open. Duizenden strips in alle maten en kleuren. Alles wat me er interessant uitzag nam ik mee. Ik keerde terug om vervolgnummers in te slaan van de reeksen die me aanspraken en keek uit naar de dag wanneer een nieuw nummer van mijn favoriete reeks zou verschijnen. Ik was een echte stripfanaat.
Maar mettertijd, door vrienden die me hun favorieten aanraadden en – ja, ik geef het toe – door opdrachten op school, ging ik lezen. Boeken lezen. En stilaan besefte ik dat een goed boek met een goed verhaal geen plaatjes en tekstballonnen nodig heeft om je aandacht vast te houden. Ikzelf had geen plaatjes en tekstballonnen meer nodig om graag te lezen. Bovendien kon ik in een boek een heel verhaal in één ruk uitlezen. Ik hoefde niet te wachten op een nieuw nummer om het vervolg ervan te weten.  
Toch heb ik tijdens mijn stripboekenperiode ook enkele pareltjes ontdekt. De grootste parel blijft voor mij ‘Murena’, een stripreeks die zich afspeelt in het oude Rome. Prachtig getekend en gebaseerd op teksten van Tacitus en Suetonius. Als ik nog niet verzot was op de Oudheid, dan heeft deze strip het hem wel gedaan.
Maar goed, zo ben ik dus aan de boeken geraakt. Ik heb mijn horizon verbreed. Al wil ik er toch nog even op wijzen dat ik in ‘Schijnheilig bloed’ zojuist een nieuw woord heb leren kennen (een scapulier). Misschien toch niet zo dom dus, die strips.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />