Augustus 2008

De reacties op de bestralingen blijven niet uit. Stilaan wordt de acné enorm en begint het vel op mijn bovenrug te protesteren en in blazen te trekken. Met§ een speciale zalf tegen brandwonden kan ik de meeste pijn verbijten maar echt aangenaam kan ik het niet noemen. Dan maar iets zoeken dat de pijn doet vergeten : wat zou je denken van een knap werkje in de tuin?

We gaan dit jaar niet op vakantie. Dat hadden we vorig jaar al zo gepland want we zouden een nieuw terras willen leggen. Wie ik allemaal aangesproken heb, weet ik niet meer…veel mensen; waar ik allemaal gezocht, op site, in boeken in kranten … noem maar op  Bij zo’n beslissing, lees uitgave, laat ik echter niets aan het toeval over. Ik zal zoeken, rekenen, vergelijken tot ik de beste kwaliteit- prijs verhouding heb gevonden. Daardoor komt het dan ook dat ik mijn idee van een mooie grote grijze tegel heb laten varen en gekozen heb voor een mooi houten planken terras. Gezien de beperkte tijd en een toch ook wel ergens beperkt budget, leek het ons nl niet haalbaar een stenen terras te leggen. Het was vooral het werk dat enorm belastend zou zijn: uitgraven, egaliseren, chappen … misschien in andere volgorde maar werk is werk …

Dus dan maar gaan bestellen nadat ik weer een hele berekening had gemaakt om de juiste hoeveelheid te bepalen.

Peter is thuis en daar starten we dan in onze enkele vakantiedagen die we hebben : graven en onderleggen en zagen en passen… Het lukt ons goed zo lijkt het toch in ’t begin.  Maar als we op een zeker moment merken dat we met een ongelijkheid zitten, besluiten we toch te herbeginnen in plaats van te corrigeren.

We hebben gelukkig het weer aan onze kant en als ik wat oplet met gewichten, kan ik aardig mee. Een hoed op mijn hoofd en een bescherming op mijn schouders en genieten maar …

Tien dagen later kunnen we een barbecue organiseren en lekker genieten van een egaal terras. Voor de tuin zelf komen we een beetje in tijdsgebrek maar dat onkruid gaat niet lopen hé…

06-08-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

Aan mijn vrienden en sympathisanten,

Een paar weken geleden moest ik minder goed nieuws melden ivm mijn ingeklapte long en de daaruit voortvloeiende behandeling nl bestraling.

Vandaag mag ik het heuglijke nieuws melden dat ik de laatste bestraling (van deze reeks, altijd met twee woorden spreken) achter de rug heb. De hoeveelheden werden in de loop van de reeks aangepast waardoor het aantal verminderde en ik dus sneller mijn heen en weer gedrag naar Wilrijk kan staken.

Hoe dit alles verliep? Pijnloos, reukloos en al bij al nog vrij vlot.

Ik moet wel zeggen dat ik heel erg dankbaar voor de hulp die ik gekregen heb bij het dagelijks heen en weer gerij. Omdat ik anders alle dagen zelf moest rijden stelde schoonzus Christel voor om data door te spelen. Ze staat altijd klaar als ze kan. Ze doet dit zonder morren en ik krijg bij haar echt het gevoel dat het voor haar geen opoffering is. De babbels die we laatste maanden hadden, zijn voor mij heel van woord! Het doet heel veel deugd zusje, dank je wel!

Ook voor Coike heb ik een zeer speciaal dankwoord. Hij weet wat hij voor mij betekent. Ik zou voor hem door het vuur gaan, dat weet hij ook. Als ik aan Cois denk, denk ik soms aan het liedje “ik hou van jou veel meer al zeg ik het minder …”omdat ik me soms zo schuldig kan voelen dat ik nu minder tijd kan vrij maken voor zo’n dierbare vriend. Als ik anders elke dag na ’t werk langsging om te mobiliseren dan kan dat nu niet meer omdat ik te moe ben.

En toch blijft hij dat “pikken”; als ik hem bel of om hulp vraag, dan staat hij daar…

Elke dag wordt duidelijk dat ik nog niet genoeg besef hoeveel hij voor me over heeft. Hij zou hemel en aarde verzetten om mij te kunnen helpen. Zelfs met elk belleke op mijn gsm helpt ge mij hierbij, man!

En natuurlijk zijn er nog al die anderen die op de een of andere manier bijdragen tot mijn genezingsproces. Want alles wat ik hier op noem, draagt inderdaad bij tot genezing.

Even terugkomen op de behandeling :

Buiten een lichte verbranding van de huid en een acne-vormige uitslag op de rug, heb ik voorlopig weinig zichtbaar letsel. Het is wel te hopen dat er binnenin méér aangetast is. Het is nl de bedoeling dat de levende cellen de stralen opnemen en daardoor niet meer verder kunnen delen. De goede cellen die natuurlijk ook bestraald worden hebben tijd genoeg om te herstellen (nemen ongeveer zes uur de tijd), de kankercellen maken zich niet moe en herstellen dus niet meer. Op die manier kan de tumor eventueel inkrimpen en verkleinen, in elk geval minder actief werken.

De rechtstreekse gevolgen die ik al ondervond zijn: véél minder hoesten, minder medicatie nodig en veel minder pijn aan de long. Waarschijnlijk is de long opnieuw opengegaan want ik heb meer lucht en de dokter hoort bijna geen verschil meer tussen de twee longen.

Anderzijds moet ik er natuurlijk ook weer iets minder leuk bij nemen: ontsteking op de slokdarm. Ik ben precies een oud vrouwke aan 't worden: als d'één kwaal weg is, kom ik wel met een ander af. Maar ja, een gel voor elke maaltijd en binnen de kortste keren zal dat ook wel voorbij zijn zeker.

Tot de controle eind juli kan ik eigenlijk niet meer vertellen over de officiële resultaten. Dan kunnen er pas foto's genomen worden die een reëel beeld van de situatie kunnen geven. Op dit moment zijn de longslijmen nog te sterk opgezwollen om duidelijk beeld te hebben. Dan zal ik ook weten wanneer de volgende jodiumkuur door gaat; normaal gezien begin augustus.

MAAR vooraleer ik maandag terug van start ga op 't werk, profiteren Peter en ikzelf van een "verwenweekend". We vertrekken dit weekend op een verlaat huwelijksverjaardaggeschenk...In september vorig jaar waren wij nl twintig jaar getrouwd en hadden wij onszelf een weekendje beloofd. Dat werd door gekende omstandigheden voor onbepaalde duur uitgesteld. Uitstel is geen afstel en zodus zijn we dit weekend voor niets of niemand te bereiken!!!!!!

Aan iedereen die weer kaarsjes brandde, die gebedjes voor ons opzegde, die ons berichtjes stuurde of die aan ons dacht ... dank je wel!

Ooit zei iemand: Kennis, liefde, kracht - in deze drie ligt het leven besloten. Wat ik de laatste maand bijleerde? Vrienden heb je niet behalve als je ze nodig hebt!

Een prettig verlof aan al wie dit tegoed heeft. En aan de insiders: aftellen naar de BBQ!

Kusjes van Peter, Paulien, Vincent en Rita

02-07-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

Gelukkig heb ik vorige week genoeg rust genomen, genoeg genoten van vriendschap en menselijkheid, voldoende positieve energie ontvangen zodat ik nu min of meer bestand ben tegen de onverwachtse aanvallen op 't werk.

Terug op 't werk berd ik namelijk bij de baas geroepen. Ik zou vorige week opgenomen zijn in ziekenhuis maar toen ze me daar probeerden te bereiken, bleek ik niet ingeschreven te zijn.  Ik had hier inderdaad gezegd dat ik zou opgenomen worden, maar van ziekenhuis had ik niet gesproken, ook niet van verzorgingshuis...gewoon opgenomen om geen details te hoeven geven….
Maar op woensdag was het mijn verjaardag en blijkt dat ze hier een bloemetje zouden laten afgeven. Om het juiste kamernummer te bekomen, belden ze naar ziekenhuis in Antwerpen maar ik zat natuurlijk niet in quarantaine. Niemand die mijn echtgenoot belde, niemand die naar ons thuis belde, niemand die naar mijn gsm (van het werk nota bene) heeft gebeld...tot iemand op het lumineuze idee kwam dat ik misschien met ziekenzorg mee was als begeleidster ! ? “want vorig jaar deze tijd heeft ze dat toch ook gedaan” (kankerloos toen wel te verstaan…

De baas zou daarop naar mutualiteiten gebeld hebben maar wegens de wet op de privacy hebben ze daar niet gezegd of / waar ik juist was opgenomen. Nu vroeg hij (baas) me op de man a of ik mee was als begeleidster of niet, met indien ja sanctie tot gevolg: onmiddellijk ontslag! Of ik doktersbewijs kon voorleggen? ...
Blijkt eveneens dat één van mijn collega's, die ik eigenlijk wel vertrouwde en waarmee ik stilaan een band opbouwde, ook naar Zandhoven gebeld heeft en daar te horen kreeg dat ik mee was als begeleider (iets anders dan medewerker) ...zonder te vragen of het wel over dezelfde persoon ging : er zijn wel drie rita laureyzen actief in ziekenzorg ... en mijn collega heeft me niet aan de lijn gevraagd... soit ik kan enkel bewijzen dat ik er niet was als medewerkster door een papier te vragen aan de huisarts. Ik heb al gezien dat mijn dokter zich boos kan maken, maar nu was ze razend… “of die personen in Puurs wel weet hadden van het feit dat ik vecht tegen leven en dood? Of ik hen meer plezier zou doen met in bed te liggen?” Ze schreef dan een brief naar de baas en probeerde hierbij niet te grof te zijn.  Zelf reed ik diezelfde week nog naar Zandhoven om een bewijs dat ik er niet was als vrijwilligster ….
Eigenlijk kan ik er niet zo goed over praten omdat dit mij enorm pijn doet. Iedereen die me kent weet dat ik sterk ben, maar als ze me op deze manier aanpakken ben ik héél gevoelig, heel kwetsbaar. Dat ongeloof en vooral dat wantrouwen achter mijn rug, doet zo'n pijn. Dagen heb ik hiervan wakker gelegen. Mijn huisarts wou zelfs persoonlijk met mijn baas speken indien ik ja had gezegd. Ik probeer echter om het allemaal te relativeren maar het is echt niet simpel

Zelfs nu al een paar weken later, voel ik nog steeds de spanning hangen en zou ik liefst zo snel mogelijk ander werk vinden. Dat is natuurlijk niet echt verstandig als ge een vaste job hebt, maar echt plezier kan ik hier niet meer beleven. Ik ondervind ook dat heel wat werk naar collega's gaat en dat ik aanzien word als een "tijdelijk" aanwezige...Het is een feit dat ik vaak afwezig moet zijn, maar al bij al probeer ik de tijd die ik hier zit nuttig in te vullen. Blijkbaar hebben ze het hier in Puurs moeilijk met die mentaliteit en zouden ze liever hebben dat ik definitief weg ben. Eén van de pijnlijke uitspraken die ik te horen kreeg en ik citeer " ik zal pas echt gelukkig zijn als ge d'er niet meer zijt"...

Me niet laten doen? Neen, inderdaad dat zit niet in mijn karakter maar als je moet ondervinden dat je vecht tegen een blok dan is er bijna geen beginnen aan. De actie van nummer één wordt gesteund door nummer twee en een derde volgt al snel... als je iets verkeerd wil interpreteren, dan zie je het inderdaad op die manier...

01-05-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

Vorige week ging ik op “bezoek” mee met ziekenzorg in Zandhoven. Even “platte rust” om mijn hartritme terug op orde te krijgen. Ik genoot van mijn week en van de vriendschap die ik kreeg; en ik heb weer energie om volgende week in quarantaine te gaan.

Daar zijn lokt steeds emoties bij me uit : de eerste keer in Hooidonk was toch met ons vake. Maar het zijn geen triestige gevoelens, integendeel. Ook deze keer zocht ik naar de juiste woorden om duidelijk te maken wat ik voelde ....

Ik wandelde wat door het mooie bos

Kuierend

Kijkend naar afgevallen blad

Rustte ik even uit tussen de tapijten van felgroen mos

En toen ik daar zat

Verdwaald in mijn herinneringen

En stilletjes bedacht

Wat ik niet meer

En wat ik nog wél had

Werd ik één met de bloem en de boom

En even toch alleen

Denkend aan wat niet meer en wat wel nog kon

Met een eekhoorntje dat

Dapper springt van tak naar tak

Spelend met de stralen van de zon

En dit was zo mooi, zo puur

Dat ik spontaan begon te  bidden

Dankend om wat ik mag zijn

Om de kans die ik krijg

Om toch nog te genieten

Van het bos en de vijver

En de vogels en de mensen

’t Is niet alleen kommer en kwel

ik voel me hier zo rijk

en heb nog zoveel waardevolle dingen … wél !

Zandhoven 2008   Rita

26-04-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

>

Hallo allemaal,

No maar net een berichtje gestuurd dat de laatste behandeling geslaagd was: captatie goed verlopen en bloedwaarden in positieve evolutie.

Spijtig genoeg verloopt een genezingsproces soms met ups en downs en komen de downs soms héél onverwachts en plots.

Als ik jullie goed nieuws kan vertellen, dan doe ik dat; maar ook jullie hebben recht op de waarheid, ook als het minder fraai is.

Vorige week gehad ik een plotse steek tussen mijn ribben maar met pijnstillers en yogahoudingen was de pijn te dragen. 's anderendaags zelfs vergeten op een zeuren na. Wat er echter bij kwam was een extreem diepe hoest. De nacht van maandag op dinsdag ging deze hoest over in een constant piepen en veel pijn bij het hoesten.

Ik had geen koorts en voelde me 's morgens goed genoeg om te gaan werken. 's Avonds ben ik een demonstratie gaan doen maar ik kreeg steeds minder en minder adem en op een zeker moment heb ik mijn uitleg moeten stopzetten omdat ik niet meer kon. Thuis buffer, hoestsiroop en daphalgan: bed in.

Mijn huisarts heeft op woensdag geen consultatie maar ik ben ook thuis op die dag en heb dus geprofiteerd om lang op de zetel te liggen: zonder inspanningen geen hoesten. Mijn afspraak stond gepland op donderdag na een werkdag doorheen de hoestbuien.

De dokter hoorde niets meer op mijn linkerlong; wat geen goed teken was en zelfs bij haar een paniekreactie uitlokte. Onmiddellijk contact opgenomen met de oncologe en de verscheidene mogelijkheden voorgespiegeld gekregen. We zaten in extreem gevaarlijke situatie waarbij elke vorm van ontsteking moest vermeden worden.

Daarom werd onmiddellijk een afspraak gemaakt voor platen van thorax, ct scan ... en opnieuw naar radiologie oncologie in Wilrijk. Daar hebben Peter en ik vandaag onze dag doorgebracht met volgend resultaat: mijn linkerlong heeft zich bovenaan dubbel geplooid waardoor de ingang afgesloten is. Het gezwel dat in deze long zit drukt dardoor tegen de wand en geeft mij die irritatie. Maar dit is zeer gevaarlijk voor oedeem of ontsteking en moet zo snel mogelijk verholpen worden. De enige mogelijkheid is: de tumor verkleinen op een drastische manier. Daarvoor zijn 25 uitwendige bestralingen nodig die volgende week zullen gestart worden. In de hoop dat hierdoor het gezwel snel verkleint en de long uit zichzelf weer opengaat. Dan kunnen we via een radioactieve draad naar de kern van de tumor en inwendig bestralen.

Dit doet ons natuurlijk weer even met e veten op de grond staan, maar eerlijk gezegd er zaten slechtere scenario's bij. Gisteravond zag de toekomst er plots weer heel anders uit; nu durf ik opnieuw te hopen. Volgende week ga ik werken; dinsdag op simulatie ter voorbereiding van de behandeling; de rest van de week verloopt gewoon in de hoop dat we vrijdag starten met de eerste bestralingen. Die zullen in principe elke werkdag door gaan ...

Een hele brief om eigenlijk dit te zeggen: ik zie mijn gezin héél graag en zal blijven vechten!

Dikke zoenen !

30-03-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

Aan allen die het weten willen...

Ik ben terug "binnen" geweest. Ze hebben mij in Wilrijk onder handen genomen en ik ben weer een beetje vernieuwd buiten gekomen.

Ik koos natuurlijk de week niet zelf uit want anders had ik wel een andere gekozen: het goede weer bleef nl buiten mijn kamer en ik kon enkel door een venster kijken hoeveel beter het buiten was dan binnen. Maar ik moet zeggen dat het al bij al nog vrij snel vooruit gegaan is. En wonder boven wonder, ik was bijna volledig radio non - actief toen ik het ziekenhuis mocht verlaten. Dat valt natuurlijk goed mee want anders moet ik nog een aantal dagen afstand houden, maar dat was nu niet nodig! De twee weken die ik nog thuis mocht blijven van 't werk, hadden we ook prachtig weer en daarvan heb ik dan ook ten volle geprofiteerd! Door de bestraling ben ik enorm moe en rusten in een zeteltje buiten in de zon, doet veel meer goed dan in de zetel binnen!

De resultaten zijn ondertussen binnen en goed nieuws wil ik in elk geval met jullie delen want ooit zei er iemand

" Deel je brood en het smaakt beter, deel je geluk en het wordt groter "

Wel de slechte bloedwaarden die zo snel mogelijk moeten verminderen, zijn ook nu weer verminderd. De nieuwe radioactieve jodium kan ook zijn werk beginnen doen want uit de scan blijkt dat ook nu de longen weer alles mooi hebben opgenomen. Voor degenen die niet zo goed kunnen volgen : dit is weer positief nieuws, alles gaat zoals in een mooi filmscenario... wedden dat er nog een happy end komt !?

Binnen drie maanden gaan we voor de volgende kuur; ondertussen starten we een nieuwe werkperiode.

En weer kan ik het zeggen: als het goed met mij gaat, is dat ook dankzij jullie die mij blijven steunen ook al zijn we ondertussen 9 maanden verder. Dank ook nu weer voor de vele lieve woorden en gebaren! Hier weer eens een bewijs dat spreuken vaak de waarheid spreken:

"als je goed van me denkt, word ik beter" 

groetjes  van heel de familie Gosselin-Laureys

26-03-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

Aan wie graag meer weet over de evolutie van mijn gezondheid:

Uit de laatste onderzoeken blijkt dat de toestand van mijn hersenen stabiel is sinds de operatie. Voor al wie mij lief heeft is beter nieuws op dit vlak dus niet mogelijk.  Eerlijkheidshalve was er toch wel een onderliggende angst dat er uitzaaiingen zouden zijn. Toch probeerde ik nog steeds optimistisch te denken en daarbij helpt de spreuk die ons vake zo dikwijls zei ook weer mee:

Een mens lijdt dikwijls 't meest door 't lijden dat hij vreest

En dat niet op komt dagen

Zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft.

Het tweede onderzoek voor de longen wijst uit dat de kuur goed opgenomen wordt en dat de slechte cellen stilaan (zeer stilaan) aan 't verminderen zijn. De slechte waarden in mijn bloed zijn opnieuw afgenomen.

Vanmorgen nog een bronechoscopie laten doen (waarbij het heel leuk is om een darmke in je keel te krijgen tot in de longen ... hoewel ik denk dat ze tot in mijn darmen zaten) en alles is opnieuw op orde na een zware bronchitis : geen ontstekingen te zien, geen kwetsuren,...

Let op : ons Rita wordt nog opnieuw de oude !!! (al blijft ze jong)

Groetjes en kusjes van ons allemaal!

17-03-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

02-03-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

02-02-2008, 00:00 geschreven door rita en co  

12-11-2007, 00:00 geschreven door rita en co