Das nog een afwijking van uit mijn studententijd denk ik.
Ik geef toe, veel heb ik uit die tijd niet overgehouden.
Veel goeie herinneringen wel, het was een fijne tijd.
Maar echt tastbare dingen niet veel.
Een snijmatje (what the fuck is een snijmatje hoor ik je denken. Awel, das een matje om te snijden hé ).
En de liefde voor letters dus.
En dat gaat ver hoor.
t Begint s morgens al bij de krant.
Die geur van die letters, das toch speciaal.
Als je bedenkt dat die krant een paar uur eerder nog gewoon een wit stuk papier, een stuk uit een grote rol was, dan kan je toch niet anders dan er van houden?
Ik heb ongelooflijk veel bewondering voor de mensen die al die lettertjes op dat stuk papier toveren.
Ik heb het zelf eens gedaan, t was tijdens een sollicitatiegesprek bij een uitgeverij.
Man, k was zot toen ik daar buiten kwam
Nee nee, niks voor mij.
En t gaat niet enkel om de hoeveelheid van letters hé.
De vorm, het uitzicht, is minstens even belangrijk.
Met schreven, zonder schreven,
Ben er zot van.
Moest ik, 20 jaar geleden, enkel examens hoeven te doen over vakken die over lettertjes gingen, ik had zeker mn diploma gehaald.
Tekenen, lay-out, typografische esthetica, daar stak ik al mijn tijd in.
Wat kon mij die wiskunde, fysica en scheikunde schelen?
t Heeft niet mogen zijn.
Maar de liefde voor letters neemt niemand me nog af.
Vrienden Niemand kan zonder, nooit heb je er teveel. Maar wat is nu een vriend? Volgens mij zijn er drie soorten: je hebt gewone vrienden, goede vrienden en natuurlijk de slechte vrienden. Ik denk dat ik er in mijn leven tot nu toe goed in geslaagd ben om die laatste categorie te mijden. Misschien denken mij ouders daar anders over, ik zal het hen bij gelegenheid eens vragen. Gewone vrienden heb ik wel wat. Maar misschien moet ik eerst uitleggen wat ik versta onder een gewone vriend. t Is niet echt hetzelfde als een kennis. Ik beschouw iemand als een kennis als ik weet hoe hij of zij heet, waar hij of zij woont en van die dingen. Af en toe een praatje maken hoort daar misschien ook nog bij. Het is niet omdat ik dat soort van mensen kennissen noem dat dat ook voor iemand anders zo is. Iedereen vult dat zelf maar in volgens eigen behoefte of wensen. Maar voor mij is het zoals ik net beschreef. Een gewone vriend is iemand die ik beter ken dan een kennis. Iemand waar je een band mee hebt. Iemand die je graag hebt misschien ook. Alhoewel dat graag hebben hier niet hetzelfde betekent als graag zien. Graag hebben kan evengoed betekenen dat je je niet wegdraait als die vriend ergens binnenkomt. Gewone vrienden heb ik veel, heel veel. Maar, zoals ik al zei, het is niet omdat ik bepaalde criteria hanteer om iemand een vriend te noemen, dat andere mensen diezelfde criteria moeten gebruiken. Ieder voor zich hé ! Ik wil niemand een vriend opdringen. Een goede vriend is nog iets anders. Das volgens mij iemand die je voor 100% vertrouwt, iemand waar je al eens boos op kan worden. En het hem of haar dan de volgende dag met de glimlach vergeeft. Iemand waar je op kan rekenen. Iemand die soms maar een half woord nodig heeft om je te begrijpen. Een drinkebroer, een verre neef (al is ver relatief in dit geval) en ga zo maar door. Zijn dat vrienden voor het leven? Nee, dat bestaat niet! Het zijn misschien wel vrienden voor een bepaald deel van je leven. Of, als je al wat ouder bent, vrienden voor de rest van je leven. Maar in vrienden voor het leven geloof ik niet. Waarschijnlijk wordt met die term wel hetzelfde bedoeld als wat ik vrienden voor de rest van je leven noem, maar zelfs dan wil ik er niet in geloven. Een vriend kan nog zon goede vriend zijn, op een bepaald moment groei je uit elkaar, je verhuist, krijgt andere interesses en ga zo maar door. Zo had ik, toen ik 4 jaar was, al een allerbeste vriend, we deden alles samen, zaten samen in de kleuterklas, gingen samen crossen. Ik heb hem zelfs eens naar huis gebracht toen hij bij het crossen zn arm gebroken had. Helemaal alleen, zeker 600m, over de grote baan!! Toen kon dat nog. Twee jaar later was die vriendschap over. Wij verhuisden en ik heb nooit nog iets van hem gehoord. Das ook niet moeilijk. Gsm, internet, msn, Dat bestond nog niet. En schrijven konden we nog niet in de derde kleuterklas. Dat zn vader doelman was bij een club die toen nog in eerste klasse voetbalde hielp ook niet waarschijnlijk. Na enkele jaren verhuisden ze weer naar een andere stad Maar geen nood, al snel had ik weer vrienden. En ook weer goede vrienden. Jongens waar ik 6 jaar lang mee op de schoolbanken gezeten heb? Dat schept een band, weet je wel. En ja, alleen jongens. In meisjes was ik toen nog niet geïnteresseerd. Dat heb je als je naar een jongensschool gaat. Maar na zes jaar waren de meeste van die vriendschappen ook weer fel bekoeld. Middelbare school in een andere stad, met slechts een handvol vriendjes van de lagere school, is niet echt bevorderlijk voor vriendschappen. Al bleef er uiteraard met sommigen wel een band via de jeugdbeweging. En dat herhaalde zich nog een paar maal. Tot op het moment dat je je middelbare studies afsluit en je aan het echte leven begint. Ik durf eerlijk zeggen dat een paar van de jongens die in de twee laatste jaren van de humaniora in mijn klas zaten, vrienden gebleven zijn. En via die vrienden leer je dan weer andere mensen kennen. En er komen vriendinnetjes bij. En die vriendinnetjes brengen op hun beurt ook weer vriendinnetjes mee. Die dan andere vrienden van de groep wel zagen zitten en zo vormde zich na enkele jaren een hechte groep. We zien elkaar nu nooit meer. Maar gelukkig bestaat er nu wel internet, en gsm. En zo gebeurt het dat we, mailsgewijs, toch nog contact hebben met elkaar. En af en toe, om de paar jaar, loop je wel eens iemand tegen het lijf. En dan weet je weer waarom dat een vriend is. Waarom? Omdat je dat voelt! Omdat er onmiddellijk een conversatie ontstaat. Omdat je weer herinneringen ophaalt aan vroeger. Zelfs is dat al 20 jaar geleden. Zelfs is dat via het internet. Je voelt dat! Kan iemand, die je 20 jaar niet gezien of gehoord hebt, een goede vriend worden? Ja, ik denk het wel. Maar dan is er meer nodig dan een scherm en een toetsenbord. Dan moet je beide moeite doen. Een gesprek gaande houden. Herinneringen ophalen bijvoorbeeld. En bij de ene gaat dat al makkelijker dan bij de andere. Mensen veranderen op 20 jaar. Gelukkig maar! Bij sommigen voel je dat het klikt. Bij anderen ben je gewoon blij dat je ze weer eens hoort. Is het toeval dat diegenen waarmee het, volgens mij, klikt, meisjes - pardon vrouwen - zijn? Nee. Das geen toeval. Dat zijn vriendinnen!
Hoi, Al gaan slapen? Ben snel effe naar CSI gaan kijken. Had al wel een stuk gemist, maar heb toch nog het einde kunnen zien. Eigenlijk kijk ik heel weinig tv, maar CSI en van die dingen probeer ik toch telkens te zien. 'k Was vandaag nogal slechtgezind. Je hebt het misschien gemerkt. Er is geen reden voor hoor. 'k Was beter op café gegaan. Wat ik daarstraks zei over facebook was misschien ook niet zo duidelijk. Ik heb gemerkt dat er hier sommige mensen niet echt zijn wie ze zijn. Ze zijn niet echt bedoel ik. En heb ook al gemerkt dat je goed moet oppassen met wat je zegt hier. Wordt soms te pas en te onpas doorverteld. En da's natuurlijk niet de bedoeling. Ben hier al wat oude bekenden tegengekomen. Jij, K , P , vrienden van vroeger die ik al enkele jaren niet meer gezien had. Da's allemaal raar. Ik kan goed babbelen met jou, met K ook. En daar houdt het dan eigenlijk op... Daarom, ik vind facebook maar iets raars...
Maar ben blij dat ik je hier teruggevonden heb. Laat dat duidelijk zijn. Hopelijk zien we elkaar binnenkort eens. Ik weet nu al dat ik dan niet goed ga weten hoe te reageren. Ik ken mezelf. Ik zal zenuwachtig zijn. Ben je veranderd. Wat ga je zeggen? Wat ga ik zeggen? Enzoverder. Puberachtig, ik weet het...
Zaterdag is voetbaldag. De jongste speelt nu al een paar jaar voetbal en, hoewel ik zelf nooit gespeeld heb, amuseer ik me ook rond het veld. Niet enkel met het spel dan, maar ook met de andere vaders en moeders. Na al die jaren kennen we elkaar uiteraard al wat beter en er wordt wat afgelachen. Je moet eens goed rondkijken op zon veld. Je ziet wat hoor ! Mensen die anders heel rustig van aard zijn veranderen plots in geweldige supporters. Zeker de bommas die af en toe meekomen. Die gaan er tegenaan. En hun (klein)zoon heeft nooit iets gedaan uiteraard. Tja, das normaal. Ieder denk van zn eigen kind dat het de beste is. En gelukkig maar. De tijd van brullende trainers is gelukkig (bijna) voorbij. Meer en meer ploegjes kiezen voor een andere aanpak. Winnen is goed, maar vooral de manier waarop er gespeeld wordt is belangrijk.
Er zijn ook nog andere dingen waar ik mn zaterdag mee gevuld krijg. Eigenlijk is een zaterdag vooral een dag waarop ik niets doe. En met niets bedoel ik dan niet dat ik dan lui in de zetel lig. De zaterdag wordt bij ons vooral gevuld met de hobbies van de kinderen: voetbal, zwemmen, turnen, dansen, muziekschool. Hoe ze het doen weet ik niet, maar al die verschillende sportverenigingen slagen er telkens weer in om iets te verzinnen om een zaterdag gevuld te krijgen. Ik denk dat ze dat moeten !! Van wie? Weet ik niet. Het zal wel ergens in hun statuten staan, in hun doelstellingen, in dat papierke waarin ze uitleggen waarom ze bestaan. Wat zou een mens anders doen op zaterdag? Winkelen met vrouwlief? Nee, bedankt, die doet dat liever alleen. Een boek lezen is een goed alternatief, maar dat doe je ook niet de hele dag. Tv kijken? Hoe meer zenders er aangeboden worden hoe minder er op tv lijkt te zijn. Vroeger keken we naar den BRT. En naar den hollander. Af en toe eens naar den duits. Dat was het. En wisten we toen minder? Nee. Of misschien wel. Beetje minder. Maar niet veel. We wisten bijvoorbeeld niet hoe het er in de oceanen uitzag. Of hoe een ingewikkeld gerecht klaargemaakt werd. Of hoe de Pfaffs of de Planckaerts van deze wereld leefden. Maar zeg nu zelf, gaan we daar de wereld mee redden? Denk het niet. t Is fijn om tweedeklasse voetbal te zien (voor wie dat fijn vind tenminste), of om te zien hoe de één of andere handige Amerikaan nen brommer in elkaar prutst. Maar vroeger speelden we met de kaarten. Of gingen we wandelen. Ne mens moest dat meer doen. Morgen se. Als het niet regent Vroeger wandelden we gewoon door de regen !
Vandaag weer spaghetti gegeten. Laten we afspreken dat ik telkens iets schrijf als we spaghetti gegeten hebben. Vergeet het, ik spreek juist niks af! Ne!
Maar okee, zal wel iets schrijven. Wat dan? Tja, weet nie...
Vandaag heb ik de ganse dag niks gedaan. Zo lijkt het toch. Weer wat voor de chiro bezig geweest. Efkens toch. En wat papierwerk gedaan. Ik had nog een rekening gevonden die al moest betaald zijn. Kan gebeuren hé. En nog chauffeur gespeeld voor mn kids. En voor de rest van den avond doe ik niks meer. Behalve nog afwassen dan. En naar Van Vlees en Bloed kijken. En morgen ga ik eindelijk terug wat aan sport doen. Een uurke fietsen als 't niet regent en anders wat lopen. Als ik mijn loopbroek vind tenminste... Een paar kilometer om te beginnen. In 't Prinsenpark ofzo. Of op den Heikant. En morgenavond eerst LK en dan rockrally in 't BK. En een duveltje. Heb het wel verdiend. Denk ik. Zal wel. Of twee duveltjes... Of... We zien wel. Zal maar met de fiets gaan. En dan in 't weekend weer werken. Iemand moet het doen hé. Ah!
Zal ik eens iets schrijven? Heb er wel zin in ! Een soort blog misschien? Heel af en toe eens. 't Proberen waard.
Net spaghetti gegeten, met zalm. Lekker. Daarna ben ik heel effe naar de chiro geweest. Er was heel weinig volk. Te koud en te nat misschien? 't Zijn een bende varkens daar. Heb er werk mee ;-) Maar ik doe het graag. Wat ze allemaal uitspoken vertel ik niet. what happens in the chiro stays in the chiro ! Nee, grapje. 't Zijn allemaal fantastische gasten. Ik kijk al uit naar 't kamp. 10 dagen weinig slapen, buiten leven, plezier maken met de kookouders. ZALIG!
Nu nog eens proberen om een fotoalbum in elkaar te steken. Moet lukken. Dan kunnen de bomma's enzo de foto's on line zien. Hoeven ze niet meer te wachten tot ik ze eens laat afmaken (de foto's hé!)
