k'eb al zo lang niks meer g'hoord zou ze gelukkig zen? 't schijnt da z'iemand anders ee zou ze gelukkig zen? ik weet da't ni schoon is da'k het ni zou meuge zeggen mor ik kan der niks aan doen
ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel klein bitje ongelukkig is ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel klein bitje ongelukkig is
zou ze nog aan mij denken? zou ze nog kwaad zen? zou ik eur is ni bellen? om te zeggen da'k veranderd zen?
ik hoop da'k ni gon vragen maar ik zal 't ni kunnen laten of em beter is in bed
ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel klein bitje ongelukkig is ik hoop da ze mij wa mist da z'een heel heel heel klein bitje ongelukkig is da's z'ongelukkig is da's z'ongelukkig is da's z'ongelukkig is da's z'ongelukkig is
Dat je soms helemaal ontroerd raakt door een heel simpel liedje?
Zoals Time is ticking away bijvoorbeeld.
Origineel van de Heideroosjes, maar ooit gecoverd door Jacqueline Govaert.
Je kent ze wel, das dat mieke van Krezip.
Wel, ze heeft een hele mooie versie van Time is ticking away gemaakt.
Zij alleen, stem en piano.
Daar krijg ik dus kippevel van.
Tranen in mijn ogen.
Zo mooi gezongen
Dat het een mooie tekst is helpt natuurlijk ook altijd.
Vooral het einde is zo juist:
I don't need many friends but those I have are real Together we're down for life United we stand, devided we fall All for one and one for all
t Is wel vaker zo dat ik gepakt ben door een tekst of tekstflard.
En als daar dan een piano bijkomt kan er weinig fout gaan.
Nog zon lied is Piano Man van Billy Joël.
Helemaal int begin van dat nummer zingt hij:
There's an old man sitting next to me Makin' love to his tonic and gin He says, Son can you play me a memory I'm not really sure how it goes But it's sad and it's sweet and I knew it complete When I wore a younger mans clothes
Dagen waarop je heen en weer geslingerd wordt tussen je emoties.
Zoiets sluimert natuurlijk al een hele tijd, om dan op een dag in volle hevigheid boven te komen.
Zon dag was het gisteren En vandaag
t Is eigenlijk al enkele weken geleden begonnen.
Examenstress, ook wij ontsnappen er niet aan. k Moet wel zeggen dat de dochters zelf geen stress hebben. De ouders daarentegen
Echt niks hebben ze gedaan, de boeken amper open.
En dan komen ze beiden thuis met een schitterend rapport.
Mixed emotions langs de ene kant frustraties, al meer dan week, omdat ze niets doen voor die examens en langs de andere kant de blijdschap om hun goede punten.
Met de jongste was het een ander probleem: zn eerste echte serieuze kwetsuur bij het voetballen. Niets gebroken, maar seizoen wel gedaan. En net nu er enkele belangrijke matchen op het programma stonden. En net nu hij uitgekozen was om aan een speciaal evenement mee te doen, als enigste van zn leeftijd.
Heel boos en verdrietig was hij. De eerste dokter gaf hem nog wat hoop: weekje rusten en het komt wel in orde. De tweede dokter was iets minder hoopvol en de derde zei vlakaf waar het op stond: rusten en ervoor zorgen dat het in augustus helemaal genezen is, wanneer de trainingen voor het volgende seizoen beginnen.
Tien jaar is hij, maar de volwassen manier waarop hij ermee omgaat maakt me zo blij! Dan pink je al eens een traantje weg.
Tenslotte gisteren de Ronde Van Vlaanderen
Schitterende winner, ik volg hem al jaren!
Was er al een paar maal bij in Roubaix.
Ik heb ook geroepen toen hij over de meet reed.
Dolgelukkig! Klein feestje gebouwd in mn stamkroeg.
Spijtig van die valpartij van die andere superrenner, ook één van mn favorieten. Iemand die ik ook al zag winnen in Roubaix.
Mixed emotions
Maar het ergste zijn de herinneringen
Ja, aan haar
Ik weet het, ik zou er nu eigenlijk toch al lang overheen moeten zijn.
Maar het is nu eenmaal zo.
Beelden en fotos van VIPs (die de koers kapot maken trouwens) gewone toeschouwers langs het parcours, ik kijk er liever niet naar.
Schrik om haar plots te zien opduiken.
Dom hé
Langs de ene kant wil ik heel graag iets van haar horen. Weten hoe het met haar gaat. Weten wat ze nu doet, enzoverder.
Langs de andere kant weet ik dat wat ze zal zeggen niet is wat ik wil horen
En nu de festivals er aan komen zal het er niet op beteren. Enkele festivals waar ik heel graag naar toe zou gaan mijd ik deze zomer.
Om de confrontatie uit de weg te gaan. Nochtans steengoede affiches, maar ik kan en durf het niet.
Bang
Na anderhalf jaar doet het nog (bijna) evenveel pijn.
Ik kan het al wat vaker loslaten, maar er zijn van die momenten
Dan heb ik het weer, ben ik droevig, heel emotioneel.
Had ik vroeger ook, maar dan was ze er, dan babbelden we daarover.
Er is nu nog wel iemand waarmee ik dat kan, iemand die ondertussen het hele verhaal kent, maar wil haar er niet iedere keer mee lastigvallen.
Maar ik denk niet dat je beseft wat voor een puinhoop je achterliet, hoe diep de put is, hoe groot het verlangen is naar een teken van leven, hoe hoop en verdriet hand in hand gaan, uur na uur, dag na dag, telkens een herinnering passeert
