De wondere wereld van Sandra - De vormselcatechese
Spannend!
Ik ben zenuwachtig. Na een hele week toneelspelen dacht ik niet dat het erger kon, maar het tegendeel is bewezen. Ik zit vol spanning te wachten tot het zaterdag is. Het hele jaar heb ik naar zaterdag toe gewerkt, samen met zeven twaalfjarigen. We hebben gelachen, geroepen, gezwegen, geschreven, gebeden, gegeten en gezongen. Allemaal als voorbereiding op zaterdag. Wat er zaterdag te doen is? De kinderen waaraan ik catechese heb gegeven doen dan hun vormsel. Waar ik zo zenuwachtig voor ben? Ik hoop maar dat ze de geloofsbelijdenis zullen beantwoorden met 'Ja, ik geloof'.
Cliché
"De jeugd van tegenwoordig weet niets meer over het geloof." Tot vorig jaar heb ik deze uitspraak telkens afgedaan als cliché, pessimistisch, en bevooroordelend. Ik vrees dat ik nu mijn mening moet herzien en toegeven dat de meeste clichés een kern van waarheid bezitten. Ik herinner me nog goed dat ik thuis kwam van mijn eerste catechese in oktober. Ik kon niet geloven dat de kinderen waar ik mee zou moeten werken dat jaar zo'n vreemde uitspraken konden doen, goed wetende dat het de startdag van hun vormselcatechese was.
-> "Ik geloof niet in God, want het kan toch niet dat God bestond voordat de wereld bestond?" -> "In het begin was er niet God, maar was er lava." -> (vormeling 1) "Mag ik nog koekjes?" (vormeling 2) "Nee, jij hebt er al kei veel gehad! Juf, mag ik nog een koekje?" -> "De belangrijkste mens in de Bijbel is Paulus." -> "Ik ga geen hostie eten want ik lust dat niet."
Ik besefte dat ik al mijn goede voornemens overboord mocht smijten. Hoewel het voordien goed gecommuniceerd was naar de ouders dat het vormsel een vrijblijvende keuze is die geen grote gevolgen heeft (je kan zelfs trouwen voor de Kerk zonder je vormsel gedaan te hebben), bleken veel kinderen én ouders met tegenzin naar de startdag en catecheselesjes te komen. Deze kinderen waren niet leergierig naar het christelijk geloof. Zij wilden gewoon een leuke tijd beleven, veel koekjes eten en hun vormsel doen, zodat ze achteraf een groot feest zouden krijgen met veel cadeautjes. Ik moest er dus hele jaar enkel voor zorgen dat ze op elke afspraak aanwezig waren en al hun blaadjes juist hadden ingevuld.
Mission Impossible
Lijk ik te pessimistisch? Ja. Dat was ik ook. Ik zag er plots tegenop om catechese te geven, als ik enkel verhaaltjes zou mogen voorlezen van Eefje Donkerblauw. Ik besloot om het heft in eigen handen te nemen en de werkblaadjes naast me te laten liggen. Ik zou telkens hetzelfde thema bespreken als mijn collega-catechisten, maar ik zou het op een heel andere manier doen. Ik zou bordspelen maken, tekensessies houden, toneeltjes spelen. Ik zou deze zeven kinderen kennis over het geloof bijbrengen zonder dat ze het doorhadden! Dat was mijn missie! Natuurlijk is dat niet gelukt. Ze hadden maar al te goed door wat ik probeerde. Ik was te naief, zij te slim. Maar wat dit inzicht bij hen teweeg bracht, had ik nooit durven dromen.
De vraag en de zeven kinderen
Tijdens onze vierde bijeenkomst kreeg ik de vraag van een van mijn vormelingen hoe het kon dat we zeggen dat Maria maagd is, terwijl ze wel zwanger is geweest van Jezus. Ik moest terugdenken aan alle bedenkingen die de kinderen hadden uitgesproken op de startdag. Plots leken die vragen niet meer zo absurd. Deze keer werden ze niet in het wilde weg uitgesproken om daarna vrolijk voorbij te waaien. Deze keer werden ze aan mij gesteld. En voor mijn neus zaten zeven kinderen mij aan te staren, wachtend op een antwoord. Ik besefte dat het geen vreemde vragen waren. Het waren vragen die elke christen zich zou moeten stellen. Ik moest toegeven aan hen dat ik het ook moeilijk heb om dergelijke geloofswaarheden te begrijpen, laat staan uit te leggen. Ik zou hen een theologische redenering kunnen voorgeschoteld hebben, maar daar zouden ze niets aan gehad hebben. Maar ik wist ook niet hoe ik het eenvoudiger kon uitleggen. En zoals Albert Einstein naar verluid zei: "Als je het niet eenvoudig kunt uitleggen, snap je het zelf niet." Als ik het al niet snap, hoe kan ik dat dan van hen verwachten? Ik heb getracht uit te leggen dat de Geest van God bij Maria is langsgekomen en een kindje in haar buik heeft doen groeien, zonder dat Jozef het wist. Jezus is dus een kind van Maria, maar ook van God. Ik keek om me heen en zag alleen maar gefronste wenkbrauwen en hoofden die lichtjes schuin gedraaid waren. Maar God heeft dus geen seks gehad met Maria, voegde ik er nog aan toe, waarop de hoofden zich terug recht draaiden, er een verlossende aaah klonk, gevolgd door luid gegiechel.
Ready ... Set ... Ja, euhm, nee, ik bedoel ...
Als ik nu terugkijk op alle lesjes die ik heb moeten geven, dan moet ik toegeven dat ik het me niet beter had kunnen voorstellen. Ik had hen te hoog ingeschat, waardoor ze me in het begin leken teleur te stellen. Nu moet ik zeggen dat niets minder waar is. Ik heb zoveel van hen geleerd. Ik heb terug leren denken als een kind en inzicht gekregen in de manier waarop kinderen geloven. Ik heb gezien hoe ze een enorme vooruitgang maakten als mens. Ze zijn verantwoordelijker geworden, hebben meer respect gekregen voor elkaar en zijn in mijn ogen klaar om als volwassenen opgenomen te worden in de kerkgemeenschap. Maar dit alles betekent niet dat zij het eens zijn met wat het gros van die kerkgemeenschap gelooft. Ze hebben enorm veel inhoud te verwerken gekregen en het was duidelijk dat ze elk woord hebben gewikt en gewogen. Deze zeven kinderen hebben over bepaalde dingen waarschijnlijk zelfs al meer nagedacht dan de vrouw van drieënzeventig die elke week op de tweede rij in de kerk zit. Maar net daarom ben ik zenuwachtig. Net daarom ben ik bang dat ze te eerlijk gaan zijn en niet willen antwoorden met 'Ja, ik geloof'. Wie kan er immers wel naar eer en geweten een positief antwoord formuleren als men vraagt naar het geloof in God als Vader, Zoon en Geest?
Christenen moeten een goed, heilig leven leiden. In de Bijbel staan regeltjes over hoe je een zondeloos bestaan moet leven. De helft van het Onzevader gaat over schulden vergeven en verlossing van het kwade. Als men dan toch zondig is geweest, dan moet men boeten. En alsof dat alles nog niet genoeg is, zal je waarschijnlijk na je dood eerst nog voor je resterende schulden moeten opdraaien in het vagevuur, of in het slechtste geval in de hel. Alleszins, dat is wat vaak gedacht wordt. Maar is dat echt de kern van het christelijke geloof? Of is er iets belangrijkers?
De waarde van waarden
Toen ik laatst (voor de zoveelste keer) over de waarde van het christendom aan het discussiëren was, was er vooral een meningsverschil over de waarden van het christendom. Al die ethische regeltjes, zijn die wel zo waardevol? De belangrijkste reden waarom die persoon niet in God geloofde, was omdat zij niet kon geloven in een God die mensen straft voor de kleinste fouten. Het leek wel alsof voor haar God enkel een grote rechter was die ons enkel op onze fouten beoordeelde. Maar ik kan inderdaad begrijpen dat het heel moeilijk is te geloven in een goede God en een bevrijdend geloof als je gelooft dat God zich enkel bezig houdt met het straffen van zondaars.
Het fundament
Persoonlijk deel ik haar godsbeeld niet. Voor mij draait het christendom niet zozeer over aan welke ethische regeltjes (zogezegd) alle christenen zich moeten houden. Ik vind het belangrijker te kijken naar welke functie die regeltjes hebben binnen mijn geloof. Op de website van Broeders in Christus staat een lijst van geloofsfundamenten. In die lijst vind je inderdaad enkele zonde-gerelateerde aspecten aan, maar het enige dat alle aangehaalde fundamenten gemeenschappelijk hebben, is dat ze over God gaan. Dat vergeten de meeste mensen. Leven als goede christen is geen eenrichtingsverkeer. Waar het om draait is dat God van de mens houdt, en misschien houdt de mens van God. Die regeltjes die we zogezegd opgelegd krijgen, mag je volgens mij niet zien als een wetboek. Het zijn regels zoals ouders die aan hun kinderen opleggen. Ze zijn een aspect van de opvoeding, maar niet de essentie.
Onze Vader
Noemen we God ook niet Onze Vader? In het gelijknamig gebed vragen we dingen waarvan we eigenlijk al bijna weten dat God die aan ons zal geven. We vragen om vergiffenis, maar God weet dat wij slechts mensen zijn, die in onze vrijheid af en toe fouten kunnen maken. We moeten alleen onszelf er af en toe aan herinneren dat we niet zomaar alles kunnen doen. Hoewel onze maatschappij tegenwoordig leeft onder motto Als je er gelukkig van wordt, mag het, moeten we hier misschien toch eens een vraagteken achter zetten. We vragen God ook om ons niet in bekoring te brengen en ons te verlossen van het kwaad. Is dat niet iets dat iedereen zou willen? Weten dat wat je doet, goed is?
Conclusie
Om terug te komen op mijn vraag van in het begin, is zonde de kern van het christendom, zou ik hier een eenduidig negatief atwoord op willen geven. Maar net zoals met zoveel dingen die ik zou willen, gaat dit niet zomaar. Als ik zeg dat de ethiek niet het belangrijkste is, zeg ik dan gelijk dat het er niet toe doet? En als ik zeg dat God zomaar iedereen vergeeft en dus niemand naar de hel stuurt, betekent dit dan God onverschillig is tegenover de mens en niet oprecht van ons houdt? Elke ouder is ooit al eens serieus kwaad geweest om zijn of haar kind. Als we ouder worden beseffen we dat elke straf die we ooit van onze ouders kregen, hoe zwaar ook, telkens een doel had: ons doen beseffen wat goed is en wat slecht. Volgens mij is Gods grootste wens voor de mensen niet dat wij zonder nadenken alle christelijke ethische regeltjes volgen, maar dat wij door een combinatie van onze eigen ervaring en de (neergeschreven) ervaring van mensen uit de geschiedenis komen tot een grotere kennis van goed en kwaad. Hij wil ons zien opgroeien tot betere mensen. Dat gezegd zijnde wil ik samenvatten dat niet de zonde van de mens centraal staat, maar de liefde van God.
Een bijbelduel is een systeem om met meerdere personen samen te theologiseren rond één of meerdere bijbelverzen.
Voor dit duel heb ik samengewerkt met een medestudente theologie. Eerst komt zij aan de beurt, vervolgens zal ik commentaar geven.
Laat uw liefde oprecht zijn. Verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan. Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf. (Rom 12, 9-10)
Laat uw liefde oprecht zijn
Oprechte liefde, een van de vele concepten waar iedereen zich wel iets kan bij inbeelden maar het moeilijk uit te leggen valt. Voor mezelf begint oprechte liefde bij het tonen wat iemand denkt en voelt voor iemand anders of voor God. De binnenkant en de buitenkant van een persoon dat als het ware een eenheid vormt. Liefde als iets ongedwongen waarvan eerlijkheid en openheid de scharnierwoorden zijn.
Verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan
Vanuit die oprechte liefde zie ik dan ook geen moeite om het kwaad te verafschuwen, zelf verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan zal geen opdracht meer zijn maar vloeit uit de oprechte liefde voort.
Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf
Nu maak ik de bedenking of oprechte liefde begrepen moet worden als radicale liefde voor de andere. Verschillende figuren hebben bewezen dat het mogelijk is om de andere hoger te achten dan uzelf zoals Jezus Christus het ons heeft voorgedaan. Dan denk ik aan Pater Damiaan, Moeder theresa, Jaenne Devos en dit zijn dan nog maar de bekende namen. Elk van deze zijn gedreven door de kracht van de liefde van God voor de mensen en vanuit de liefde hen voor God en de mensen. Er zouden meer zulke mensen moeten zijn zou je kunnen zeggen Maar zijn we hiertoe wel allemaal instaat? Is het in de eerste plaats niet van belang een vorm van oprechte liefde voor onszelf te vinden alvorens wezenlijk bereid te zijn de andere hoger te achten dan onszelf? Verschillende gevallen tonen aan dat mensen die niet gelukkig zijn met zichzelf soms tot de meest afschuwelijke dingen instaat zijn. Uiteraard zullen mensen als Pater Damiaan, Moeder Theresae en Jaenne Devos zich ook wel eens verlaten geweten hebben, met de handen in het haar gezeten hebben en twijfels over hun werk gehad hebben. Maar vanuit mijn eigen filosoferen heb ik steeds het gevoel dit is zeer lapidair omschreven- dat er steeds mensen zijn die gelukkig geboren zijn en anderen die telkens opnieuw in hun leven opzoek moeten gaan naar geluk. Het gaat hier om een intentie van bij het begin, alsof de ene zich sneller verlaten weet dan de andere en hierdoor als een rollercoaster van geluk leeft. Uit deze bedenking lijkt Mt 22, 39 Heb je naaste lief als jezelf als een opstap tot die radicale liefde die in Rom 12 van ons wordt verwacht. Uiteraard moet dit een doel worden maar dit is iets wat niet zomaar lukt wanneer je het enkel wil. Het is iets dat inherent is aan jezelf, iets waar iedereen uiteindelijk wel zou moeten naar streven.
EN GARDE!
Laat uw liefde oprecht zijn
Voor mij heeft oprechte liefde vooral te maken met het niet instrumentaliseren van de liefde. Je kan perfect van iemand houden en dat ook laten merken, maar je moet nog een stap verder gaan. Kijk in je eigen hart en denk na over wat die persoon voor je betekent. Hoe komt het dat je van deze persoon houdt? Zijn het de dingen die hij of zij voor jou doet, zegt, weet, kan, Of doet dat er allemaal niet toe en zie je de persoon graag om wie hij of zij IS? Oprechte liefde is voor mij dan duidelijk het tweede. Het is liefde waarbij je niets verwacht van de ander, zelfs niet dat je die liefde terugkrijgt. Liefde heeft geen doel. Ze is het doel. Als dat het geval is, dan is ze oprecht.
Verafschuw het kwaad en wees het goede toegedaan
Dat de volgende zin er zomaar uit voortvloeit, is voor mij dan ook geen evidentie. Het lijkt mij net een contraditie te zijn. Iets verafschuwen is hetzelfde als iets haten, dus het tegenovergestelde van liefhebben. Maar een goede interpretatie van deze zin hangt af van de betekenis van goed en kwaad. Als je het goede ziet als de liefde, en bijgevolg het kwaad als het ontbreken van liefde, dan heeft deze zin wel een zinvolle betekenis. Het betekent dan dat we met al onze krachten moeten proberen van mensen te houden. Als we merken dat we geen liefde voelen tegenover iemand, dan is dat iets wat we moeten haten. Zoals min maal min plus wordt, zo wordt het haten van de niet-liefde dan omgevormd tot liefde.
Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf
De bedenking die mijn medestudente maakt ivm radicale liefde toont dat ze het begrepen heeft. Radicale liefde is liefde waarvan de gevolgen groot zijn, die zo diep gaat dat je er helemaal in opgaat. Het tegenovergestelde zou zijn oppervlakkige liefde, maar daarover denk ik dat we het eens kunnnen zijn dat die niet oprecht is. Nu moeten we wel opletten dat we het woord radicaal niet gaan verengen tot haar negatieve connotaties. We denken bijna spontaan aan mensen die zichzelf vergeten, die extreme vormen van onderdanigheid gaan aannemen, enzovoort. Zo ver moet het niet komen.
Je kan de liefde vergelijken met een lijm die mensen innig verbindt. Beide partijen hangen vast aan die lijm. Bij broeders en zusters is de lijm sowieso al sterker door het familieverband. Als dat verband er niet is, moeten we veel energie steken in de liefde, om de lijm sterker te maken. Sommige mensen proberen zich angstvallig vast te maken aan die lijm, proberen haar vast te grijpen. Maar als de kwaliteit niet goed is, dan heeft dat weinig zin. De ander hoger achten gaat voor mij over de kwaliteit van de lijm verbeteren, eerder dan jezelf er aan vast te binden. Dat is iets wat iedereen kan, maar dat veel energie kost. Soms wordt je hierbij geholpen door God, of door iets of iemand anders.
Donderdag 13 december organiseerde Katechetika een kerstmarkt. Zoals elk jaar vragen ze aan de studenten om ook hun steentje bij te dragen om alles in goede banen te kunnen laten verlopen. Dit jaar was ik deel van de levende kerststal. We mochten onze personnages zelf invullen. Wat vaststond was dat we een Jozef en een Maria nodig hadden. Jezus was een witte knuffelbeer (die we later toch hebben vervangen door een pop), de engel Gabriel(la) had elfenvleugeltjes op haar rug, de os en de ezel werden vervangen door een panda en een koala, en in plaats van de drie koningen werd het gezelschap verblijd door twee rendiertjes. Het was een plezante bende, en zeker en vast leuk om te doen. Maar toch besefte ik op een bepaald moment dat er iets niet klopte.
DE KERSTMAN
Gedurende een half uur konden de bezoekers van de kerstmarkt op de foto gaan met de kerstman en zijn kerstelf. Deze hadden beide een piekfijn kostuum gekregen. De kerstman zag eruit zoals hij eruit moest zien: klassieke rood-witte outfit met bijhorende witte baard en bolle buik. Er was duidelijk werk in gestoken. Waarom kon dat dan niet op dezelfde manier voor de kerststal? Heeft de Kerstman Jezus voorbijgestoken? Wat vieren we eigenlijk als we Kerst vieren?
JEZUS VS KERSTMAN
Hoewel de Kerstman duidelijk aan populariteit lijkt te winnen, valt het toch op dat we bij Kerstmis eerst aan de geboorte van Jezus denken. In Nederland heeft een enquête dit enkele jaren geleden bevestigd. Mensen gaan inderdaad minder naar de kerk en zetten liever een kerstman voor hun deur dan een stalletje onder de boom, maar toch vieren ze de geboorte van Jezus. Het is alsof het twee tradities zijn die op dezelfde dag samenkomen. Langs de ene kant heb je de geboorte van Jezus, het licht van de wereld. Het is een reden om eens na te denken over hoe we bezig zijn, wat we willen doen met ons leven, hoe we anderen behandelen. Dit is al uitgebreid aan bod gekomen in de bijdragen over de advent van vorige week. Langs de andere kant heb je ook die dikke vrolijke Kerstman, die symbool lijkt te staan voor gezelligheid, lekker eten en cadeautjes. Je zou kunnen zeggen dat er aan het hele kerstgebeuren twee kanten zijn: een levensbeschouwelijke en een commerciële kant.
JEZUS FEAT KERSTMAN
Betekent dit dat we moeten kiezen tussen een van die twee tradities? Ik vind dat dit niet de conclusie zou mogen zijn. Als we beide tradities in ere houden, kunnen mensen kiezen op welke manier ze Kerst willen beleven. Het gaat er volgens mij vooral om dat Kerstmis een feest is van vrede, verdraagzaamheid, hoop en liefde. Ik zie niet in dat het uitsluiten van de traditie van de Kerstman hiertoe zal bijdragen. Wel hoop ik dat we nooit het Bijbelse kerstverhaal uit het oog zullen verliezen. Niet iedereen hoeft hier evenveel belang aan te hechten, maar hopelijk denkt iedereen tenminste eens een keertje aan het kindje in de kribbe. Ik zal volgende week alvast de komst van Christus vieren, en niet de intrede van de Kerstman.
Wie wil er nu zijn graf delen met een hond of een kat?
Dit artikel las ik op 2 november 2012 in 'Tips', een weekblad dat verdeeld wordt aan de kust en rond Brugge (www.tips.be)
Je laatste rustplaats delen met je geliefde viervoeter: dierenvrienden zijn er helemaal voor te vinden, anderen spreken schande over wat ze het ontheiligen van het kerkhof noemen. Feit is dat Groot-Brittannië de laatste jaren een boom kent van dit soort gemengde begraafplaatsen. Het graafschap Lincolnshire heeft zopas nog zijn goedkeuring gegeven voor een reeks kerhoven waar mensen samen met hun dierlijke vriend(in) begraven kunnen worden. Dat kan een hond of een kat zijn, maar evengoed een paard of nog een ander dier waarvan ze veel liefde gekregen hebben tijdens hun aardse bestaan.
Het leek wel alsof
vanmorgen de inspriatie aan mijn deur aanbelde toen er plots twee getuigen van
Jehova voor mijn neus stonden. Ze wilden het met mij hebben over de plaats van
de vrouw binnen het gezin. Ik was uiteraard extra benieuwd naar de uitleg die ik
zou krijgen, aangezien het een man was die me dit zou vertellen.
De man vertelde me dat
man en vrouw gelijkwaardig zijn, dat de man de vrouw moet liefhebben zoals
Christus de gemeente liefhad. Hiervoor haalde hij Efeziërs 5,25 aan. Ik moet
toegeven dat ik dit een mooi citaat vind, maar net zoals alle bijbelcitaten
verkies ik om ook deze passage in zijn hele context te lezen.
Efeziërs 5,21 Aanvaard elkaars gezag uit eerbied voor Christus.22Vrouwen, erken het gezag van uw man als dat van de
Heer,23want een man is het hoofd van zijn vrouw, zoals
Christus het hoofd is van de kerk, het lichaam dat hij gered heeft.24En zoals de kerk het gezag van Christus erkent, zo
moeten vrouwen in ieder opzicht het gezag van hun man erkennen.25Mannen, heb uw vrouw lief, zoals Christus de kerk
heeft liefgehad en zich voor haar heeft prijsgegeven26om haar te heiligen, haar te reinigen met water en
woorden27en om haar in al haar luister bij zich te nemen, zodat
ze zonder vlek of rimpel of iets dergelijks zal zijn, heilig en zuiver.28Zo moeten mannen hun vrouw liefhebben, als hun eigen
lichaam. Wie zijn vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief.29Niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men
voedt en verzorgt het, zoals Christus de kerk,30want dat is zijn lichaam en wij zijn de ledematen.31Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en
zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één lichaam zijn.32Dit mysterie is groot en ik betrek het op Christus
en de kerk.33Maar ook voor elk van u geldt dat ieder zijn vrouw
moet liefhebben als zichzelf, en dat een vrouw ontzag moet hebben voor haar
man.
Dan valt meteen op dat
in het bijbelvers ervoor te lezen staat dat de vrouw in ieder opzicht het gezag
van haar man moet ontkennen. Wat betekent dat? De man heeft nog wel steeds
gezag over zijn vrouw. Hij moet dit gezag weliswaar beoefenen op een
liefdevolle manier, maar dat verandert weinig aan de zaak dat bij een discussie
de vrouw zal moeten toegeven.
Waar ik me ook aan
stoor is dat in deze hele passage (Ef 5,21-33) de man wordt vergeleken met
Christus en de vrouw met de kerkgemeenschap. Christus is het hoofd van de kerk,
en de kerk moet ten dienste staan van de Christus. Het essentiële hieraan vind
ik dat Christus ook goddelijk is, en de kerkgemeenschap alleen uit mensen
bestaat. Er is een hiërarchie voelbaar. Niemand zal zeggen dat een bisschop
machtiger of belangrijker is dan Christus. Maar deze vergelijking doortrekken
naar man en vrouw is in deze huidige samenleving not done. In een patriarchale samenleving zoals die van Paulus past
deze idee misschien wel, maar nu kan je toch niet meer zeggen dat een man
dichter bij God staat dan een vrouw, dat hij meer verstand heeft om
beslissingen te kunnen nemen, of dat hij meer gezag krijgt omdat hij een man is.
De man aan mijn
voordeur maakte even de link met een huwelijk. Hierbij beslissen man en vrouw
samen dat ze een verbond willen aangaan en een gezin willen stichten. Deze beslissing
is niet gemakkelijk, er komt veel organisatie bij kijken als je het goed wil
laten verlopen. Volgens die man hoort bij die organisatie ook een verdeling van
de rollen. De man is dus het hoofd van het gezin. Hij maakte zelf de
vergelijking dat er op een schip ook geen twee kapiteins kunnen zijn. Ik heb
persoonlijk geen verstand van schepen en kapiteinen, maar ik weet wel dat we op
een punt zijn gekomen dat je een bepaalde positie moet verdienen. Het is in
mijn ogen dan ook niet eerlijk dat een man sowieso gezag krijgt. De vrouw
krijgt geen kans om gezag te verdienen. Zij mag enkel fungeren als een soort
raadsman ... ik bedoel natuurlijk raadsvrouw.
Het is zo makkelijk
gezegd: als de man de vrouw echt liefheeft, dan is er toch geen probleem? Dan
zal de vrouw toch geen hinder ondervinden van het feit dat hij gezag heeft (en zij
niet)? Ik vind het alleen jammer dat liefde op te veel manieren in de praktijk
kan omgezet worden. Augustinus zei ooit Heb lief en doe wat je wil, maar ik
vrees dat liefde niet altijd genoeg is. Een man die zijn vrouw opsluit in huis
om haar te beschermen tegen de buitenwereld, een moeder die haar kinderen
slaat om hen voor verder slecht gedrag te behoeden, ... het zijn maar enkele
voorbeelden van goede, liefdevolle intenties die uitdraaien op verkeerde daden.
Het is verkeerd om in deze gevallen te spreken van gezag. Hier wordt gezag
zelfs een lelijk woord dat naar mijn aanvoelen gemeden moet worden. Als je van
iemand houdt, zal je ook moeten aanvaarden dat je niet altijd voor die persoon
kan beslissen en dat je niet alles het best weet.
Zijn man en vrouw
gelijkwaardig? Ja. Moet de man zijn vrouw liefhebben? Ja. Heeft de man gezag
over zijn vrouw? Tot op zekere hoogte. Er moet ook ruimte worden gemaakt voor
gezag van de vrouw naar de man toe. Persoonlijk denk ik ook dat in een context
van wederzijdse liefde er geen sprake mag zijn van gezag (van boven naar
beneden) maar eerder van ontzag (van beneden naar boven). In die zin zou ik
zeggen dat een vrouw ontzag moet tonen tegenover haar man, maar evenzeer de man
ontzag moet tonen tegenover zijn vrouw. Vandaar dat ik in de hele passage
slechts 3 woorden zou willen onthouden: Aanvaard elkaars gezag (Ef5,21).
Zoek binnen de door jou gekozen blog een bijdrage die je sterk vindt.
Analyseer deze bijdrage aan de hand van volgende vragen:
duid aan welke bronnen gebruikt worden
welke aspecten van (participatieve) observatie, (intertekstuele/intermediale) interpretatie en creatieve communicatie zijn aanwezig in de bijdrage?
THURSDAY, JUNE
28, 2012
Social
genocide
Joseph Barry is a student in the
Disability Studies MA program at Cal Baptist university. He's a sharp
guy. In a recent
paper[S1], he wrote the following.
Wolfensberger states, "We need
to take a stand against the genocides of our time" (p. 101). Not
only should we take a stand against the documented genocides of past and
present, but we should also continue to stand against the social genocides that
exist as well. The placement of values on persons with disabilities based
on their disability status and the resulting objectification of them continues
to have damaging effects on such persons. The Church can be a leader or a
hindrance in this battle and its role cannot be under emphasized. Not
only should all of us address basic issues one at a time, we should do so
without wasting another minute." (Barry, J. Objectification and
Value Assignment: Christian Responses to Disability, 2012).
Barry's statement is perceptive and
powerful [S2]on so many levels. We
typically think of genocide as the outright taking of life, but the term might
be tweaked in the manner in which he did. Social genocide[S3] is a form of life taking that too
many societies either overtly or purposefully have participated in.
Clearly I should do what I can to influence society such that it doesn't
destroy people socially. I need to do that.
But his comment about the church is
straightforward. The church can be a leader or a hindrance. I believe at times
it has been both[S4]. I believe now it is being
both. The first step in change is awareness. I have often stated
that the first step in churches developing what has been called disability
ministry is repentence. I don't want to be a part of the problem.
I am reminded of the Luke 14 [S5]passage about the master telling the
servant "Go out to the roads and contry lanes and make them dome in, so
that my house will be full." Earlier the master has said, "Go
out quickly into the streets and alleys of the town and bring in the poor, the
crippled, the blind and the lame." The servant is told to make them
come in (other versions say compel them to come in). Perhaps[S6] they need to be made or compelled
because they have been the perennial victims of social genocide. How many
times must I be killed socially before I no longer believe you? Or
perhaps I am just socially dead and need to be awakened socially in order to
drag my socially deadened self to a place where there is social life.
If someone were to look at your
life, would you be on the side of the social killers or the social life givers?[S7]
McNair
Korte beschouwing:
In dit bericht denkt de auteur verder op het artikel van
Joseph Barry. Hierbij haalt hij zijn eigen observatie en interpretatie aan van
de taak van de Kerk en van een bijbelpassage. Afsluiten doet hij door de lezer
aan het denken te zetten met een vraag die op een opmerkelijke manier is
gesteld, namelijk hoe andere mensen naar jou zouden kijken.
Voor mijn opleiding theologie in Leuven moet ik een theologische blog volgen en bekritiseren. Ik ga van de gelegenheid gebruik maken om die commentaren ook hier neer te pennen. Hopelijk vind ik in de toekomst interessante en inspirerende blogberichten op het wereldwijde web. Voel je vrij om op mijn berichten te reageren. Dit kan handig zijn om eens uit mijn eigen denkpatroon te stappen.
Op 17/08/2011 werd ik geïnterviewd voor het weekblad 'Kerk en Leven' van federatie Balen-Mol.
31 augustus - Jaargang 72 - Editie 0058
Op zoek naar de wortels van het geloof
In Mol Centrum kennen we haar nog als gitarist van het kinderkoor, maar ook als gewezen misdienaar. Sandra studeerde in Juni 2010 af aan de Rozenberg en koos om aan de faculteit Godgeleerdheid en Religiewetenschappen in Leuven haar studies verder te zetten. Haar eerste jaar zit erop en we peilen naar haar ervaringen.
Sandra, hoe kwam je tot die keuze?
Het werd een moeilijke keuze. Dat ik later leerkracht wilde worden, wist ik wel. Vanuit de opleiding wiskunde-wetenschappen dacht ik toen aan vakken als fysica en wiskunde. Wat uiteindelijk de doorslag heeft gegeven zijn de jongerenweekends in de abdij van Averbode. De manier waarop daar vrijuit met anderen over het geloof kon gepraat worden, vond ik heel bijzonder. Maar ook de bestudering van bijbelteksten en het bibliodrama spraken mij erg aan.
Je volgt nu 'Godgeleerdheid en Religiewetenschappen'. Kan je die naam even uitleggen?
Tot voor kort werd deze faculteit 'Godsdienstwetenschappen' genoemd. Maar nu erkent men dat niet alle religies godsdiensten zijn. Het boeddhisme bijvoorbeeld gelooft niet in een god zoals wij. De nieuwe naam wil aangeven dat men het christelijk geloof en de religies op een wetenschappelijke manier wil bestuderen.
'Wetenschappelijk' en 'religie' klinken nochtans twee tegenstrijdige termen.
Ja. Toen ik eraan begon had ik ook een meer catechetische aanpak verwacht, maar het is echt een methodisch bestuderen van al wat met geloven te maken heeft. Op die manier wordt de kerkgeschiedenis behandeld, de interpretaties en tradities bestudeerd, allerlei begrippen verklaard, nagegaan wat in de Bijbel waar is en niet. Je komt zo ongelofelijk veel te weten, maar je 'klassiek' geloof wordt wel serieus door elkaar geschud. Soms werkt het echt ontnuchterend.
Komt het christelijke dan nog voldoende aan bod?
Ja, zeker in het eerste jaar. De volgende jaren zal het accent meer op de andere religies liggen, maar steeds bekeken vanuit christelijke hoek.
En de geloofsbeleving?
Die wordt vooral vanuit de studentenvereniging 'Katechetika' aangeboden. De professoren die priester zijn, gaan meestal voor in de eucharistievieringen.Maar in de lessen zelf niet, tenzij je er specifiek naar vraagt. Dan gaan de docenten er wel op in.
Je lijkt je richting wel gevonden te hebben. Wat maakt jou daar zo gelukkig?
Dat ik de hele tijd met mijn geloof kan bezig zijn. Soms steekt de ontgoocheling wel even de kop op dat deze studierichting niet is wat ik me er van had voorgesteld, of soms komt de heimwee naar de wetenschappen naar boven, maar ik heb me tot nu toe nog nooit afgevraagd of ik niet beter iets anders zou gaan studeren. Ik voel me sterker worden in mijn geloof, vooral verbaal. Door de nieuwe kijk die ik erop krijg, kan ik er met iedereen gemakkelijker over praten, beter argumenteren.
Is dat soms nodig?
Ja. Wanneer ik vrienden van vroeger ontmoet een ik vertel hen dat ik Godsdienstwetenschappen studeer, dan fronsen ze of lachen ze meewarig en vragen wat dat inhoudt. Wanneer ik daar dan dieper kan op ingaan, dan voel ik me goed. Velen vinden het allemaal maar raar. Het christelijke wordt bijna vies bekeken, men heeft er een taboe van gemaakt.Die vooroordelen wil ik graag counteren. Al is dat niet bij iedereen zo. Wanneer kennissen en familieleden bij het opruimen bijvoorbeeld een oude Paternoster of misboekje vinden, denken ze aan mij en brengen ze het mee. Dat vind ik geweldig!
Kan je nu al zeggen dat de studies je leven veranderen?
Ja, toch wel, maar hopelijk niet te radicaal. Door de analyse van de Bijbel werd mijn geloof wel eens flink door elkaar geschud, maar het leert me ook kritisch denken. Het komt er nu op aan m die kennis om te zetten in daden. Ik hoop dat die kennis me zal helpen om nog beter christen te zijn.
Hoe zie je je toekomst?
In het onderwijs. Dat was mijn uitgangspunt en dat blijft mijn eerste doel.Maar in de volgende jaren moet het echte onderzoek beginnen (tot nu toe kregen we vooral inleidende cursussen). Wie weet hoe dat me nog zal boeien...
