Verdomme! Dacht ik stilletjes in mezelf.

Hoe is dit nu weer mogelijk?!

Terwijl ik me comfortabel probeerde te leggen veranderde de grond gelijdelijk aan alsmaar meer in slijk.

Het regende pijpestelen, en ik was doorweekt.

Ik had geen idee hoe lang het kamp dat ik had gemaakt van takken en bladeren het ging houden.

De onrijpe wortels die ik had gestolen van een boer, die er wel warmpjes bijzat, hadden m'n honger niet kunnen stillen, integendeel.

Ik had honger, voelde me alleen, en verlaten.

Ik verlangde naar de warmte die alleen een bed je kon schenken, de 4 grote beschermende muren om je heen.

Zelfs het geblaf van de hond van die onuitstaanbare buren miste ik. 

Ik probeerde aan positieve dingen te denken, maar die waren er niet.

Niet meer... 

M'n verlangens werden al snel ingewisseld met herrineringen.

Ik wist terug waarom ik hier lag, waarom ik honger en koude leed.

Nee, ik kon niet terug. Niet waar ik vandaan kwam...

Terwijl de duisternis viel sloot ik m'n ogen en probeerde ik te slapen. Misschien was dit alles wel een droom. Een nare droom. Dan zou ik morgen opstaan met een glimlach, mijmerend over wat de dag me zou brengen.

Ik zuchtte... 

"Slaapzacht": fluisterde ik mezelf toe.