Gisterenavond bezoek gehad zowel van Ernesto als van
Marcelo; de één verschuilt zich achter de ander; ik wilde op zijn minst dat ze
achteraf niet konden zeveren over het één of ander dat kapot of gebroken was,
maar ik had tenslotte zelf geen contract met Ernesto
Ik heb zowel tegen de één als tegen de ander gezegd dat ik
er zeker van was dat volgende week het appartement weer zou bezet zijn en dat
ze dubbele klets zouden hebben; dat ik niet stom was
Ze beweren allebei het tegendeel. Maar het maakt niets meer
uit. Het is voorbij.
Vanmorgen Emma de laatste restjes eten gegeven voor haar
familie, de boel netjes achter gelaten en de deur dicht getrokken een mooie,
soms confronterende tijd achter mij gelaten.
Op de luchthaven ging het prima; bijna geen vertraging;
Columbianen naast mij die graag fotos wilden zien dus computer aangezet en
alles samen herbeleefd; we waren in Lima voor we het wisten.
De taxis stonden klaar: 40-35 soles; ik zei: mannekes, ik
ben 6 weken in Peru, ik ken de prijzen; voor 8 km betaal ik 15 soles en niks
meer. Ik ben tot buiten de luchthavenparking gegaan en daar was het zo geflikt.
Het was inderdaad geen makkelijk te vinden locatie, maar ik had via Maps de weg
opgezocht en de brave man bracht me tot voor de deur. de eigenaar had gezegd
dat ik 15 tot 20 dollar moest betalen als hij zelf zou komen!!! Hahaha (dat is 45-50
soles!). Morgenvroeg is het wat duurder (25 soles) omdat het nog nachttarief is
(4u!!!); dat is normaal.
Een Australiër uit Sydney kwam hier ook aan; hij was hier ook 5 weken nog 3 jaar werken en
dan gaat hij op zijn farm wonen, buiten de stad
Ik ga een tukje doen, een hapje eten en dan bed in
Dit is het einde van de blog; ik ga hem ook van het net
halen volgende week;
Maar de woorden van Ria geef ik nog mee:
je bent doorheen het
woud jouw eigen weg gevolgd en niet de weg die anderen jou hadden voorgekauwd
je bent altijd in de kracht van het moment gaan staan
Ik denk dat ik dat ook op deze reis gedaan heb; het hoort
bij mij; en ik heb er nu vrede mee
Vanmorgen heel het appartement gepoetst; ik stuurde een sms
naar Marcelo (de coördinator) en naar Ernesto (de eigenaar) om hen te vertellen
dat ik van een vrouw in de stad hoorde dat je naar een bepaald radiostation kan
bellen en daar vertellen dat je een appartement te huur hebt met de vraag
natuurlijk waarom ze dat niet doen?!
In de namiddag liet Marcelo me weten dat ik me geen zorgen
moet maken over het appartement; dat Ernesto alleen moet zien dat alles in
orde is. t Zal nogal niet! Het was hier niet zo netjes en in orde als wij hier
kwamen!!! Maar ik vertrouw Marcelo niet meer; hij zou er ook voor zorgen dat ik
die 4 uur Spaans van de feestdag later zou krijgen, quod non Ik laat het nu maar los; als het kan, als het
mag, krijg ik wat geld terug; en anders is het maar zo.
Met Emma ging ik helemaal naar San Blas om te eten in dat
heerlijk vegetarisch restaurantje, maar het was gesloten Dan zochten we Heidi
op, maar het was gesloten; uiteindelijk aten we een heerlijke pannenkoek met
vers fruit erin, voor 3 euro. Het is nu 16u en we hebben nog geen honger!!! De hoogte zit er ook wel voor iets tussen; ik eet
vaak maar twee keer per dag; dat is hier genoeg; de spijsvertering loopt hier
trager heel goedkoop! Op de Plaza was weer heel wat aan de gang; optochten zie
je hier elke dag; de kleuren blijven fascineren; zelfs een fotograaf uit de oude
doos! (zie foto) was van de partij
Daarna daalden we weer af richting luchthaven, maar we
staken de weg over thv Pachakutec. Daar zijn we de heuvel op gegaan, in de richting
van een groot Inkabeeld wat een klim; onderweg zagen we hoe ze elektriciteit aftappen voor de huizen (zie foto)... ongelooflijk hoe dat hier werkt! We hebben
langer dan een uur bij dat beeld gezeten; mediteren ging daar vanzelf. De zon op onzen
bol, het geraas van de autos ver van ons, het zicht op de mooie omgeving van
Cuzco meer moest da ni zijn ik zal een paar fotos ervan op de blog zetten
onvergetelijk waren deze laatste uren in Cuzco. Ik vertelde Emma over de Apu
(berggoden), het openen van je qosqo (zonnevlecht of ook navel van de aarde
genoemd); voor de Spanjaarden van deze plek Cuzco maakten, heette het qosqo
in het quechua. We waren heel lang stil, twee vreemden die enkele weken lang af
en toe samen optrokken; een totaal verschillende wereld; zij wonend op een
ranch bij New York met 6 broers en
zussen en ik alleen. Zij 22 en ik Ik kon haar grootmoeder wel zijn. We vertelden
mekaar veel maar deelden weinig en toch was het goed zo.
Het was allemaal goed, ook het moeilijke was goed; het mocht
er allemaal zijn al liet ik wel eens een traan, vooral gisteren.
Van een vriendin
kreeg ik deze tekst: Mijn wens is dat
je minstens elke dag:
-Een fijn
moment beleven mag
-Een ontmoeting,
een lach,
-Een blik
vol begrip
-Iets schoons,
iets goeds
-Iets dat
je boeit
-Iets waarbij
je herademt en je opnieuw moed krijgt en je gaat zingen en dansen
Omdat Emma en ik morgen nog een mooie wandeling willen maken
heb ik vandaag ingepakt oei, oei! Ik kon me niet inhouden om mooie dingen te
kopen een zakje meer zullen ze wel niet erg vinden, zeker?! Vorige keer was
dat ook geen probleem; ze weten dat mensen die dingen in hun land kochten en
ik zag al andere toestanden op vliegtuigen!!
Het was al een dag van afscheid nemen; elk plekje waar ik 3
weken lang langs liep, elk bekend gezicht, de Apu (goden in de bergen) die me 6
weken lang in hun omgeving ontvingen en me af en toe eens goed dooreen geschud
hebben
Weer eens waren de kinderen en de jongeren aan het oefenen;
het zijn hun folkloristische dansen die ze op het Tupuk Amaruplein elke dag
inoefenen, ook in hun vrije tijd; de kleintjes zijn hoogstens 6 jaar als ze er al mee beginnen;
vandaag ging er een kleutertje tussen de groteren mee doen een vertederend
beeld.
De oudere mensen die zaten te kijken moesten ook glimlachen,
tot de vrouw in het oog kreeg dat ik ook haar fotografeerde; ze vond het wel
ok.
Als laatste voeg ik een foto toe van een huis hier in de wijk. Dit is geen 'doordeweeks' huis! maar wel aangenaam om te zien.
Als ik thuis kom zal ik ons klein mannekes opvreten, denk
ik. We gaan samen naar La Gomera in juli. Kan ik ons Lieve ook eens verwennen
na al die spannende weken en maanden. Hopelijk bekomen de kindjes ginder snel. Sammeke
hoest nog altijd en Bo begint weer te snotteren (met alle mogelijke gevolgen
van dien)
Mensen hier zeggen dat ze Munia moeten drinken, met honing. Dat
Sam moet quinoa eten, gekookt in water en nadien met melk en honing aangemaakt;
dat we ze met olijfolie moeten inwrijven, maar dat is niet bevestigd ik ga het
allemaal proberen als ik ze bij mij heb
Op mijn verjaardag kreeg ik van een vriendin deze tekst:
Ik heb gezocht,
gevonden en verloren en opnieuw gezocht totdat ik het weer vond.
Een mens wordt zoveel
meer dan eens geboren en voor wie zoekt is op een dag de cirkel rond (T.H)
Ewel, voor mij is de cirkel echt nog niet rond; ik blijf nog
wel een poos onderweg maar al zoekende kom ik telkens weer mooie mensen en
plaatsen tegen; ik zou niet anders willen dan een zoeker te zijn ook al is het
een rusteloos bestaan.
Vandaag mijn diploma gekregen!! Haha; toch wel verbazend
hoeveel je leert in korte tijd als je ergens bent waar je constant de taal
hoort en spreekt! het verwonderde me dat ik zo snel aan mensen ging hechten; ik
nam vanmorgen voor iedereen in de school die iets voor mij deed een zelfgemaakt
kaartje mee en ik kreeg steevast een zoen van elkeen. Het liet me niet
onberoerd!
Met de lerares van deze week heb ik toch wat afgekletst! Zo kwam
ik veel meer te weten over het dagelijks leven hier dan anders mogelijk was; de
lange rijen aan de banken bv worden veroorzaakt door de bureaucratie van de
ambtenaren! Je denkt dat die mensen staan te wachten op een uitkering of zo,
zoals vroeger bij ons bij de hulpkas bv, maar neen, hoor! Ze moeten iets
regelen op de bank en staan een halve dag op straat in een lange rij aan te
schuiven; niks abnormaals.
Ook over de Indianen hebben we gepraat; blijkbaar werd tot 60
jaar geleden de regio van Sacshuaman geplunderd door de mensen; stenen die niet
te groot waren werden weggesleurd om er nieuwe huizen mee te bouwen; de
autochtonen hadden niet zoveel op met de Incas en hun cultuur, blijkbaar. Tot de
overheid begreep dat het hun erfgoed was, dat die omgeving een culturele (en
financiële) waarde had; maar de Indianen
en mestiezen woonden er al wel
Nu doet de regering niet echt veel voor hen in de hoop hen
daar nog weg te krijgen; als je hier komt en je hoort wat je hier kan en niet
kan doen (bvvia de opleiding, of een vrijwilligersorganisatie,
of een gids) dan krijg je steevast te horen: s avonds niet richting San Blas
gaan!!! het is daar niet veilig in het donker!
Ik vroeg haar naar de reden omdat het toch de
oorspronkelijke bevolking is en toen vertelde Rebecca mij, niet zonder
schroom, dat er hier wel degelijk onderscheid wordt gemaakt tussen de campositos,
(zeg maar de plattelandsbevolking) en de stadsmensen; die laatsten voelen zich
afstammeling van de Spanjaarden en zij hebben ook het superioriteitsgevoel van
hen!!! Zelfs tegenover hun eigen autochtone bevolking! Ze vertelde dat ze met
haar kinderen op Kerstdag naar de campositos gaat (soms ook verre familie!)
en dat ze dan eten meenemen; ze vraagt haar kinderen dan om het te geven, maar
die weigeren dat vaak omdat de kinderen vuil zijn; vuil zijn is synoniem van
arm zijn; dus willen ze geen hand geven, geen eten geven zelfs; ook al leren ze
dat thuis niet, op school wordt het hen wel diets gemaakt.
Haar kinderen gaan naar katholieke scholen; het meisje naar
een openbare, de jongen naar een privéschool; (kost handen vol geld!) Het
niveau in die scholen ligt hoger dan in de gewone openbare scholen, waar de
kinderen van de campositos gaan is het niet hetzelfde verhaal als in
Antwerpen???
Zij en haar man moeten ervoor zorgen dat ze hun job behouden
want het is niet makkelijk in Peru om een goed betaalde job te vinden, laat
staan ze te houden! Als je in een openbare school moet lesgeven, dan heb je klassen
van 35-40 kinderen en krijg je 2-5 soles per uur!!! Zij heeft een goed loon
omdat ze in de Latino-Americanaschool kan lesgeven (voortgezet onderwijs aan
buitenlanders) maar ze moet er wel zijn; sociaal verlof kan ze nemen voor één
of andere dringende reden, maar als de school haar belt, moet ze wel komen! ook
als haar kind in het hospitaal ligt!! Een harde realiteit
Ze vormen een goed team maar in drukke periodes zoals nu
gaat het werk voor op alles; ze ziet de kinderen en haar man nauwelijks
Na de diploma- uitreiking zocht ik een restaurantje van
eenDuitse vrouw, Heidi genoemd; ik vond
het niet maar ik vond wel een heerlijk vegetarisch restaurantje in dezelfde
buurt wat heb ik gesmuld! Ik heb thuis nog wel eten dat ik op zal maken, maar
het is dood voedsel. De linzensoep con verduras was overheerlijk! Ik zag er
ook mogelijkheden om yoga te volgen, Reiki, alternatieve trips naar Machu
Picchu ed.
Daarna ging ik naar de Plaza want de zon scheen en dan moet
je als een hagedis gaan opwarmen na een grijze voormiddag, niet?! Daar aan de
praat geraakt met een jonge vrouw; kindje op de rug, kindje aan de hand; 21
jaar; getrouwd op haar 15e; man ziek thuis; 20 soles huur per dag (6
euro).Die moet ze bijeen scharrelen met
de verkoop van prularia op de Plaza
Het meisje van 14 dat na haar kwam heb ik niet geholpen; ik
vroeg haar waarom ze niet naar school ging; ze zei dat ze het niet kon betalen
volgens Marcelo kan iedereen naar school gaan (maar ik zag wel de uniformen en
die zijn vast niet gratis!!!).
Weer een optocht, net zoals gisterenavond. Beelden die ze
uit de kerken haalden gisteren, werden vandaag met veel ophef terug gebracht
zo blijven ze nog wel even bezig!
Ook vanmorgen voor dag en dauw waren ze op de been; allerlei
culturele organisaties, zelfs uit Arequipa. Wat een kostuums! Heerlijk is dat
wel. De autos en bussen worden dan gedwongen een andere weg te nemen maar de
groepen hebben geen haast en bezetten desnoods de hele voormiddag de
belangrijkste invalswegen ik denk dat de taxichauffeurs soms toch grijs haar
krijgen van al die optochten maar kleurrijk zijn ze wel en de toeristen en de
plaatselijke bevolking genieten er duidelijk van. Ook de kleinsten kwamen
vandaag op straat! De dag van de wimpel; ze stappen al zoals de groten! Heel raar
hoe ze dat hier doen; hun armen en benen tegendraads zoals de Amerikanen,
hoorde ik een lerares zeggen ???!!! De kleuters hielden het in het beste geval
bij het zwaaien met de wimpel en een enkeling zwierde zijn beentjes al
beurtelings de lucht in!!!
Weer naar deze namiddag: op een ander mooi plekje richting
San Blas (alweer), ontmoette ik een jonge man; gids en student; hij zou
afstuderen met een thesis over hoe het historisch centrum van Cuzco autovrij
maken?; ik hoop dat zijn onderzoek en resultaat iets zal opleveren want in de
smalste straten rijden nog toeristenbussen omdat de mensen aan hun hotel willen
afgezet worden hij zal ze uit de lucht moeten droppen want anders zie ik geen
oplossing; de hotels zijn daar gevestigd; mensen willen daar geraken. Niet iedereen
heeft de benen om een eind te voet te gaan; elektrische trams zouden een
oplossing kunnen bieden maar hoe ze die door de piepkleine straten moeten
krijgen???!!! Ik wens hem veel inspiratie!
Nog maar eens via een andere weg naar huis gelopen en een
nieuw, autovrij parkje gevonden ik heb Emma dan maar gebeld dat ze naar daar
kon komen; zo kent ze die plek ook; ze zijn schaars, en moeten dus gekoesterd
worden
En zo ontmoet ik elke dag nieuwe mensen en vind ik nieuwe,
mooie plekjes waar het goed toeven is; ik ben ook graag thuis maar hier ontmoet
ik geen nieuwe mensen, en dat vind ik toch wel fijn;
Morgen begint mijn laatste weekend hier; mijmeringen
daarover misschien morgen. Ik stuur jullie veel warme groeten.
Gisteren met Javier (van de school) naar Lan Peru; toch een
half uurtje aangeschoven voor een telefoonnummer van American Airlines! De bediende
kon het niet zelf regelen, zei hij
Wij weer naar de school; daar ongeveer drie kwartier aan de
telefoon gehangen met AA want het systeem lag plat. Dat gebeurde ook de dag
waarop Herman reisde drie uur vertraging daardoor. AA is een fusie aangegaan
en de omzetting is nog niet goed doorgevoerd, las ik op een website.
Uiteindelijk was het in orde; vanuit Lima dinsdagmorgen
vertrekken; woensdag tegen de middag in Zaventem
Op een loopje naar Star Peru om daar de vlucht Cuzco- Lima
te veranderen ook dat kwam goed;
Daarna heb ik voor mezelf een stuk taart gekocht; heb een
taxi naar huis genomen (mijn benen begaven het bijna van al dat geloop: twee
keer naar school en twee keer naar de stad!!! Ongeveer 15-17 km toch, alles
bijeen!), en thuis heb ik een B&B geregeld voor maandagavond in Lima; bij
Nederlanders
Ondertussen kreeg ik al de bevestigingsmail van AA; oef!
Alles is nu in orde en ik geniet dus van elk moment hier
want ik weet dat ik Peru enorm zal missen als ik thuis ben; deze keer niet zozeer
de speciale plekken, die je op uitstappen bezoekt, maar vooral de intensiteit
van het land en speciaal van Cuzco.
Daarstraks zag ik in de stad weer meerdere optochten; één
van de jeugd, in uniform van de school, om aandacht te vragen voor het milieu
dat is niet voor niks hier want de autos en bussen stoten hier walmen uit waar
je van achterover valt! Goed dat daar eens aandacht aan gegeven wordt;
Een tweede optocht was er één van de Indianen en mestiezen
die ijveren om een aanpak van hun heilige grond (sagrados) in het
Noord-oosten van Cuzco. Niettegenstaande vele beloften hebben ze er nog geen elektriciteit,
geen stromend water, krijgen ze geen respect voor hun privégronden, hebben ze
nog steeds geen kwaliteit van leven. Ze eisten de aftreding van één of andere
minister ik heb hen vanuit mijn hart mucha suerte gewenst!
De dagen glijden verder; het regent zelfs (niet normaal!!!),
en Emma zit bij mij om niet alleen te zijn; ik heb er ook over gesproken op de
school en ze zouden toch iets voor haar regelen; ik vrees dat ze anders haar
boeltje pakt en naar huis gaat als ik weg ben!!!
-Na ons Boke is nu ons Sammeke bij de dokter
geweest bloed genomen; hij is vermagerd, is altijd moe en heeft gezwollen
klieren ik hou mijn hart vast. Straks weten we meer
-Van de organisatie: mijn bestemming Peru, kreeg
ik te horen dat er op dit moment geen vrouwen in Cuzco zijn ze werken aan een
project buiten Cuzco; ik heb echter geen zin om elke dag een uur heen en een
uur terug te reizen en dan nog niet te kunnen communiceren want in Anta spreken
ze alleen Quechua
-Om met kindjes te gaan spelen heb ik geen fut;
daarvoor ben ik niet gekomen; laat dat maar aan het jong volk hier over. Thuis
heb ik er twee van eigen bloed die het best leuk zouden vinden als oma weer
thuis was
-In verband met vrijwilligerswerk in het algemeen
heb ik ook een andere visie gekregen; ik hoor hier zo vaak: que bonito, dat
je hier wil komen werken! Maar er zit iets bij ik zie in hun ogen iets van:
wij zijn sukkelaars, slachtoffers, en jullie, Europeanen, kunnen ons redden met
jullie geld en inzet dat is niet wat ik voor ogen heb: ik heb de bedoeling
ommensen (zeg maar: vrouwen) weer bij
hun kracht te brengen; ik wil hen relaxatie geven, hen weer in contact brengen
met hun lichaam (nadat ze misbruikt geweest zijn), maar ik wil hen door mijn
inzet hier niet de bevestigen in hun slachtoffergevoel; daar help ik hen niet
mee. Ze hebben hier zoveel zelf in huis (waarom kom ik anders zo graag naar
hier?!); ze kennen wegen die wij al lang vergeten zijn; die komen wij ons hier
her-inneren de toeristische sector maakt er zelfs een business van.
Dit alles in overweging genomen heb ik
besloten om terug te keren naar België; eind van deze week? Begin volgende
week? We zien wel hoe de omboeking van de tickets loopt. Ik moet van Cuzco naar
Lima en van daaruit de volgende dag naar België toe benieuwd hoe ik er zal
geraken; maar dat komt wel in orde.
In de school viel het even tegen gisteren:
ik kreeg dezelfde lerares als vorige week! Dat was normaal anders, hadden ze
gezegd; je zou proeven van een verschillende aanpak ik heb het aangekaart en toen hadden ze een
hele uitleg klaar; omdat ik zo ver van de school woon wilden ze me niet de late
uren geven (tot 18.30u); daar ben ik hen dankbaar voor want om half zes wordt
het al donker en moet je haast een taxi nemen om thuis te komen; kost allemaal
niet zoveel, maar vele kleintjes maken een groot en ik loop graag te voet;
Onze spijsvertering loopt trager omdat we
hier op een hoogte van 3 500 m zitten; beweging is een goede zaak, ook op dat
vlak. Dus geen lerares die vrij was, behalve Beatriz; de andere leden van onze
groep hadden vorige week ook al gezegd dat ze blij zouden zijn als ze een
andere lerares kregen (we dachten dat Beatriz extreem traag was, maar dat is
ondertussen weerlegd, zie verder). Na de les werd ik weer opgewacht door de
coördinatrice; ze vroeg of ik wel tevreden was met de regeling; ik legde haar
uit dat ik niets had tegen Beatriz maar dat ik vond dat ik niet genoeg
vorderde; we hebben dan afgesproken welke stukken van de grammatica ik de
volgende dagen zou krijgen: de conditional en de subjontivo; het is al te gek
dat ik hier stukken die ik ondertussen ken zit te herhalen tot in den treure
toe.
Vanmorgen kreeg ik telefoon van Rebecca; ze
kon mij toch les geven, als ik om 10u al op de school zou zijn; geen probleem. Het
was een verrijkende morgen! Zoveel geleerd! En héél veel geoefend al pratende;
wat een verschil!!!
Emma, mijn buurmeisje, krijgt les van een
andere leraar maar hij vordert even traag als Beatriz; ik heb haar de raad
gegeven erover te praten; ze krijgen hier meestal mensen die de hele grammatica
nog moeten leren; dat geven ze dus in de 9 weken les;
Maar ik neem geen 9 weken les!!! Ik wil
leren wat ik nog niet kan; en daar zijn we nu dus mee gestart.
Aan Mijn bestemming Peru heb ik gevraagd of
ik de 4 verloren uren van vorige week nog kan nemen (in 2 privé lesuren). Nog geen
antwoord gekregen op die vraag
Straks ga ik met Javier (de coördinator
voor de uitstappen) naar een Alpacawinkel en ook naar Lan Peru om mijn tickets
om te wisselen. Ben benieuwd hoe vlothet gaat verlopen
Ondertussen met Lieve gesproken; ze kreeg
nog geen telefoon van de dokter (goed nieuws???), dus belt ze morgen zelf; dat
was de afspraak. We zien morgen verder
Het was een fijne dag; omdat ik al wat meer Spaans ken, durf
ik nu makkelijker mensen aanspreken;
Ik ging dus naar de stad; op mijn gemak want ik voel goed
dat ik ziek geweest ben! Amai!! Op de Plaza ging ik, zoals zoveel mensen, in de
zon op een bank zitten; opwarmen als een hagedis! Er kwam een oudere Peruaan
naast mij zitten; we geraakten aan de praat. Ik zag bv dat een vrouw in de
vuilbakken naar plastiek flessen kwam zoeken; hij vertelde me dat ze die
verkopen aan een recyclagebedrijf. Waarom ze afval dan niet laten selecteren,
snap ik niet. Ik had al bij ons in de straat opgemerkt dat er mensen het
plastiek kwamen halen; daarom stak ik het niet meer in de vuilbakzakken maar
legde ik het in de korf waarin we ook het afval deponeren. Het verdween binnen
het uur!
Ik ging een koffie drinken, met een lekker toetje erbij (dat
mag wel na al mijn vasten!) en praatte met de jongen van het koffiehuis. Hij leert
Engels, en ik Spaans stel je het gesprek maar voor! We geraakten er wel uit. Ik
polste eens of hij een Andespriester kende maar hij kwam niet verder dan een
verpleegster! Haha.
Daarna ging ik richting San Blas omdat ik nog Maca wilde
kopen; die is hier van de bovenste beste kwaliteit; die in Arequipa wordt gewonnen
is blijkbaar niet de beste; houdt verband met de juiste temperatuur! Je moet
het maar weten! Hier haal ik het in een natuurwinkeltje; jaja, dat kennen ze
hier ook! Omdat ik de flesjes zag die ik vorige keer via de sjamaan had leren
kennen, praatte ik met de vrouw over onze kindjes. Ze raadde me aan om de
bloemen te gebruiken om hen elke dag energie te sturen; ik ben er meteen mee
begonnen. Ik voelde me zo licht daarna
In het parkje dat ik onderweg naar huis tegen kom geraakte
ik weer aan de klap met een oud manneke; zijn vrouw was vorige maand gestorven
hij had nog zon verdriet ik wenste hem bij het weggaan mucho coraje zijn
ogen schoten vol. Ocharme.
Nog steeds sta ik te kijken hoe de vrouwen (en je ziet ook
veel mannen met hun kinderen op de arm!) hun babys dragen; ze gooien die bij
wijze van spreken op hun rug! De kleintjes liggen altijd met een dekentje over
hun hoofdje! Alsof ze van de wereld worden afgeschermd tot ze die aankunnen!
Tot ze kunnen lopen zitten ze op de rug in die doeken ik
snap niet dat die vrouwen niet stikken met die dikke plooirokken en dan een
dikke trui en die doek aan hun nek! Hoed mag ook niet ontbreken! Die zullen
geen huidkanker krijgen!
Op elk pleintje zie je jongeren die dansen; soms begeleid
door iemand die fluit speelt; ik vermoed dat ze allemaal oefenen voor een groot
feest die hebben ze hier genoeg! Altijd een reden om te feesten!!! We kunnen
nog veel van hen leren.
Midden op een vrij drukke straat stopte ik om een struik met
de nationale bloem te fotograferen; daar zaten een paar kolibris op te eten!
Allez, ze hingen erbij om te eten schitterende vogeltjes! Mooie kleuren en
ongelooflijk hoe snel ze met hun vleugeltjes draaien toch fijn om het weer
eens in het echt te zien.
Ik ging de mercado binnen voor een fluostift (makkelijk bij
het leren); meestal vragen ze daar dezelfde prijs aan buitenlanders en
autochtonen, maar deze keer wilden ze ervan profiteren; ik ging gewoon een
meter verder (naar een ander winkeltje met dezelfde spullen) en vroeg daar de
prijs; er ging al wat af. In het derde winkeltje kreeg ik de stift aan de
normale prijs goed geprobeerd, maar ik ben al te lang op reis om me daaraan te
laten vangen. Soms geef ik wel meer dan nodig als het een vrouw is die ik iets
wil gunnen, maar niet als het er bovenop ligt. Dan ben ik een echte
onderhandelaar geworden; wat een verschil met 12 jaar geleden in Indië!
Ik had op de eerste dag in Lima al een kaart naar ons
Sammeke gestuurd; die bleek nog niet aangekomen waarschijnlijk hebben ze ook
daar mooi de postzegel er weer afgehaald die vrouw leek nochtans betrouwbaar
en ik vertelde haar dat het voor mij kleinkindje was; dan doe je dat toch
niet!!!??? Wel dus Ik heb dan nu één in
een omslag gestoken; brieven komen wel aan, leerde ik. Afwachten;
In Cuzco zelf bleef het zonnig maar in de bergen rommelde
het; prachtige kleuren levert dat op!!!
Naar de organisatie mijn bestemming Peru heb ik een mail
gestuurd. Ik heb de indruk dat ze niet genoeg werk hebben voor mij (toch niet
het werk dat ik wil doen). Er zouden te weinig vrouwen in La Esperanza zijn; ze
moeten ook gaan werken overdag! In Mantay zouden twee kinderen fysio kunnen
gebruiken; die wil ik gerust gaan verzorgen, maar ze moeten dan niet afkomen
met projecten waarin ik met kinderen moet gaan spelen. Ik wacht het antwoord
af; als er niet genoeg werk is, kom ik weer naar België; ik ben hier doodgraag
maar nu ik niet meer rondreis wil ik wel iets om handen hebben; en toch niet
gelijk wat. Ik wil hier niet weg vluchten; dat is het niet, maar papier is
verduldig, zei mijn vader. Ze hebben het een beetje anders voorgesteld dan het
in werkelijkheid is. Geen probleem, dan probeer ik mijn vluchten om te boeken;
het is gelukkig nog niet juli! Dan zit alles volgeboekt. We zien wel. Jullie
lezen het wel de volgende dagen. Tot dan!
Voor het eerst sinds twee weken schijnt de zon eens niet, of
tenminste: we zien ze niet het is bewolkt; misschien trekt het straks open;
De vliegtuigmaatschappijen ken ik nu door het geluid dat ze
maken; Peruvian is de ergste; die doet ramen en deuren trillen; na het vertrek
van het eerste vliegtuig om 6.10 u ongeveer is het een uurtje stil dan komen er twee en
komt er weer een pauze; al bij al valt het best mee.
Als ik naar de stad loop dan ontsnapt me steeds een glimlach
als ik de kindjes in hun uniformpjes zie; schitterend zicht! De jongetjes met
een lange broek, blauw of groen, een hemdje en trui in dezelfde kleur en
steevast een sombrero op hun hoofdje van dezelfde kleur, met een geel randje;
bijna altijd gelijken de hoedjes op tropenhoeden, met een klep dus in de nek
zodat ze ook daar niet kunnen verbranden. De meisjes dragen rokjes en
kniekousen zoals wij toen we klein waren, maar hier in dezelfde kleur als hun
trui. De uniformen zijn altijd heel netjes. Dat is zon tegenstelling met de
kleedjes die ze dragen in de vrije tijd of zijn dat andere kinderen??? Volgens
Marcelo gaan alle kinderen naar school; sommigen zelfs naar privéscholen.
Elke zondagmorgen hebben we geen internet; ik denk dat de
eigenaar het telkens moet reactiveren; meestal gebeurt dat binnen het kwartier
raar. Vandaag liet hij weten dat het om 8.30u zou geconnecteerd worden.
De lerares die we deze week hadden kwam uit de streek tussen
de sierra en de kust; dat blijf je zien aan die mensen; ze vertelt wel heel fier
over hun voeding en hun gewoonten, maar ze vat dikwijls niet de opmerkingen die
we maken. Zo sloeg ze steeds de 2e persoon meervoud over bij de
werkwoorden; die gebruiken ze hier niet, maar in Spanje doen ze dat wel en de
studenten willen wel volledige kennis verwerven; het heeft een hele tijd
geduurd voor we haar dat konden diets maken.
Ze was weggegaan uit haar streek omdat ze als kind op een
keer tijdens het spelen plots een slang rond haar middel had; dat was een
traumatische ervaring voor haar (voor wie zou het niet???) en ze wilde daar dus
niet meer blijven wonen. Elke week krijgen we een andere lesgever, zodat je
meerdere aanpakken leert kennen. Zeker niet slecht; ben benieuwd hoe mijn
privélerares zal zijn. Hopelijk klikt het goed tussen ons;
De dag waarop ik Herman naar het vliegveld bracht ging
ikte voet naar huis en kwam ik onderweg
een allochtoon (dus nivanhier) tegen; hij sprak me aan omdat hij (zogezegd?)
de bus naar Lima wilde nemen en blijkbaar de weg niet kende; we geraakten aan
de praat maar op een moment heb ik hem toch mucha suerte (veel geluk)
gewenst; hij begon te praten over geld een Australiër die blijkbaar toch in de
problemen was geraakt misschien een onterechte houding van mij maar ik
vertrouwde het niet.
Straks ga ik naar de stad de sfeer opsnuiven; eerst wachten
op de internettoegang om onze kindjes nog eens te zien via skype ze zullen weg
zijn als ik thuis kom naar het zuiden, voor heel de vakantie??? Geen leuk
vooruitzicht maar ze moeten doen wat nodig is voor hen; het slecht weer in
België doet hun verlangen naar het zuiden natuurlijk nog groeien; de kindjes
zijn constant ziek. Tot de volgende!
Na een weekje alleen in Cuzco te zijn ontdek ik nieuwe
aspecten van Peru.
Op de Academie leer ik mensen kennen van een ander niveau
dan de mensen die ik op straat en in de winkels tegen kom. Ze zijn perfect
tweetalig (Spaans- Engels), hebben een duidelijke visie, communiceren
duidelijk, brengen me in contact met mensen bij wie ik aansluiting vind omdat
ze begrijpen hoe ik in mekaar zit.
Toen Herman maandag weg ging was ik een beetje bang me
verloren te zullen voelen, maar daar kreeg ik amper de kans toe. Ik vind het
zelfs een uitdaging om te voelen of ik ook veiligheid in mezelf kan vinden als
er geen bekenden om mij heen zijn. Toen ik vorig jaar gedwongen weer alleen
ging wonen stak een onbekende angst op; die kwam ik deze keer gelukkig niet
meer tegen.
Ik leerde de eerste dag al een Amerikaans meisje van 19 jaar
kennen; ze heeft al heel wat gereisd in Europa, is bv verliefd op Ierland, maar
dit is de eerste keer dat ze alleen van huis is, zonder zus of vriendin. Ze woont
enkele huizen voorbij mij; we gaan dus samen naar de les; ze vergaat van de heimwee
en dan maak ik voor haar chocolademelk om haar gemis een beetje zoeter te
maken.
Maandag hadden we een test om te zien welk niveau we hadden
in Spaans. Dinsdag en woensdag kregen we de verleden tijd van de regelmatige en
de onregelmatige werkwoorden in onze maag gesplitst; elke dag ook huiswerk;
donderdag was een feestdag: het feest van Corpus Christe; even belangrijk als
Pasen;
Peru is héél katholiek; we maakten dus een mis in openlucht
mee (dat kan hier makkelijk met die temperaturen!); een massa aan
heiligenbeelden hadden ze uit de kerken gesleurd; er werd (mooi!) gezongen
terwijl een processie rond trok. Veel mensen in schitterende kledij; heel
kleurrijk; maar dan zie je ook tegenstellingen die in Europa niet zouden kunnen:
terwijl aan de ene kant van de straat druk en heel ernstig wordt gebeden wordt
aan de andere kant geleurd met speldjes, met zonnehoeden, met zonnebrillen, met
drank
Tijdens de optocht geraakte ik aan de praat met een vrouw
die jaren in Urubamba had gewoond; ik vroeg haar of ze sjamanen kende in Cuzco;
ja, die kende ze wel, maar toen we verder praatten gaf ze me de raad om met
Mayke (de directrice van de school) eens te praten. Zij zei dat ik best naar
een reisbureau: nature forest expedition kon gaan om daar een reis naar de
jungle te boeken. Ik ben daar een beetje terughoudend voor omdat ik zon
avontuur echt niet alleen wil doen; ik ga ook geen Ayahuaskaceremonie doen want
ik heb geen enkele ervaring met drugs; dan wil ik iemand mee hebben die om mij
geeft en voor mij zorgt mocht het niet goed aflopen; hoe krachtig zon
ceremonie ook mag zijn je moet je beperkingen kennen.
In de les vrijdag werd onze opinie gevraagd ivm het feest
van donderdag; ik kreeg de kans niet om de verkopers ter sprake te brengen en
ik denk ook niet dat ik het zou gedaan hebben want ik merkte aan de lesgeefster
hoe fier ze was en daar wilde ik geen afbreuk aan doen; zij is dan weer niet
van dat niveau dat ze zoiets kan plaatsen; de directrice zou dat wel kunnen
maar die heeft genoeg andere dingen om haar hoofd. Zoals mij vrijdagmorgen.
Ik werd ziek in de nacht van donderdag op vrijdag. Diarree,
overgeven, de hele reutemeteut. Dat viel niet mee; ik worstelde me toch naar de
school want ik had een aantal vragen te stellen en wilde het wekelijks examen
niet missen.
Ik heb haar gevraagd of ik mijn groepslessen kon omzetten in
privélessen (mits opleg van 85 dollar); dat kon; ik denk dat 2u per dag
privéles efficiënter zal zijn dan 4u groepsles; nu krijg ik les over zaken die
ik al ken terwijl er snel gegaan wordt over zaken die ik totaal niet ken. Vanaf
maandag heb ik om 14.20u les; dan ben ik nog voor het donker thuis
Omdat ik zo ziek was kwam er veel ter sprake; mijn zorgen om
onze kleintjes oa.
Mayke vond dat ik beter naar een medica naturista kon
gaan; ze belde gelijk haar vriendin op en ik kreeg een afspraak op
zaterdagmorgen. Ik ben na de test en dit gesprek wel naar huis gegaan; deze
keer niet te voet want daar was ik niet meer toe in staat; thuis in bed
gekropen met de computer en mijn gsm bij mij; tegen de avond ging het van kwaad
naar erger; ik wist dat ik iets moest eten maar durfde mijn pan integral niet
te eten; dan maar een sms naar Marcelo gestuurd; toen die niet reageerde heb ik
de eigenaar van het appartement gebeld; hij kwam direct; hij wilde per se dat
ik een dokter liet komen maar dat wilde ik niet; ik had gewoon toast nodig want
ik had nog Misosoep in huis. Maar Ernesto kwam terug met medicatie antibiotica
en Paracetamol. Die heb ik dan maar naast mij gelegd; een beetje later belde
Marcelo; hij bracht me wel toast. Gelukkig woont hij niet ver van mij maar hij
was zelf ziek (griep), dus liet ik hem maar snel weer vertrekken.
In de avond nog gemediteerd, en in de loop van de nacht
voelde ik dat er iets veranderde; mijn misselijkheid verdween en mijn darmen
werden rustig..;
Vanmorgen dan naar de dokter om 9u had ik een afspraak; ik
voelde me goed genoeg om te voet te gaan; ik was er al om 8.40u maar zij was er
niet pas tegen de middag kwam ze opdagen;
Haar dochter zei dat ze naar het hospitaal was met een
patiënt; ik ben dan maar boodschappen gaan doen en toen kreeg ik telefoon dat
ze me verwachtten het duurde nog een klein uurtje voor ze er echt was, maar ik
heb geen spijt dat ik erop wachtte. Ze onderzocht me en liet me weten dat
alleen maag en darmen overhoop lagen; daarvoor gaf ze me kruiden waarmee ik
thee moest zetten; toen kwam het andere stuk: ze had een glas neergezet terwijl
ik op de bank lag; er zat iets in dat op een eidooier leek; uit het beeld dat
ze kreeg leidde ze af dat ik ofwel migraine had ofwel kopzorgen. t Zal nogal
niet; ons kindjes zijn weer ziek
Ze vertelde me ook dat ze zag dat ik nogal boos was over
dingen die niet gingen zoals ik het wou; ook juist; ik had me nogal druk
gemaakt over de communicatie tussen Marit (verantwoordelijke van de organisatie
mijn bestemming Peru) en de verantwoordelijke hier; woensdag had de
coördinator van de vrijwilligers mij gevraagd om langs te komen; zij wist
blijkbaar niks van mijn afspraken. Ze sprak maar over het spelen met kinderen;
en dat je als vrijwilliger vriendelijk moest zijn, en als eerste contact maken
met de mensen en zo.
Ze maakte geen onderscheid tussen een vrouw van 61 en een
jongere van 18; dat stoorde me wel maar ik versta dat ze hier een soort protocol
hebben uitgewerkt en dat ze nog niet de flexibiliteit hebben om daar
aanpassingen aan aan te brengen, afhankelijk van de mensen met wie ze te maken
hebben.
Ik wil hier niet komen spelen met kinderen; dat doe ik thuis
wel met Boke en Sammeke; mijn bedoeling was misbruikte vrouwen te helpen
ontspannen, hen te verwennen, hen te pulsen als ze dat wensten; hen weer in
contact brengen met hun lichaam
Anders kan ik beter naar huis gaan. Daar kunnen ze mijn hulp
ook gebruiken.
Ik heb Marcelo die avond laten komen om mijn frustratie uit
te leggen; ik zag aan zijn gezicht dat zelfs hij niet zo gebriefd was; dat
maakte me nerveus;
Ook iets dat hier anders is: mensen maken zich veel minder
druk; je ziet nooit aan hun gezicht dat ze zich ergens aan ergeren of zo; als
iemand gehaast is s morgens, dan zie je hem of haar nog ontspannen kijken, zelfs
al rijdt de bus voor hun neus weg.
Leren loslaten is de boodschap die ik hier krijg; wat een
les!!!
Vanmorgen bracht Herman mij naar school; zon drie
kwartier lopen van hier; het zonneke scheen al maar het was nog fris;
Het onthaal was hartverwarmend; de Latinoschool heeft drie
vestigingen: één in Peru, één in Bolivia en één in Ecuador.
We waren met zon 15 nieuwe studenten; we gingen per drie
met een leraar mee; die gaf ons een test om in te vullen; de eerste drie blz
waren geen probleem, maar toen werd het moeilijker qua werkwoordtijden en op de
laatste blz moest ik al eens iets blanco laten.
Geen probleem, want je wordt ingedeeld volgens jouw niveau;
we zijn maar met zijn tweeën die slechts een basiskennis hebben; de anderen
zijn studenten Engels- Spaans in hun thuisland; zij komen voor het neusje van
de zalm;
Na de test gingen we weer op de binnenplaats zitten tot de
anderen klaar waren. Daar ontmoette ik een Amerikaans meisje dat héél dicht bij
mij woont; we spraken af om s morgens samen naar de les te gaan. Dat is altijd
aangenamer, al heb ik er geen moeite mee om de weg alleen te doen want ik ken
hem op mijn duimpje en onderweg is er altijd heel wat volk; de mensen zijn heel
vriendelijk; soms groeten ze je spontaan; anders beantwoorden ze altijd jouw
groet. Op de drukke wegen ga je natuurlijk niet telkens weer buenos dias
zeggen; zou vermoeiend zijn want de grote straten lijken soms op een
mierennest
Toen iedereen de test had afgelegd, volgde er nog een
kennismakingsronde. Met een PowerPointPresentatie (Engels gesproken maar in het
Spaans vertaald) werden de nieuwelingen wegwijs gemaakt in het leven in Cuzco.
De jonge mensen verblijven allemaal de eerste weken in families. Daar gelden
een aantal regels;
Ook wat het uitgangsleven en de praktische beslommeringen
zoals geld afhalen of wisselen, uitstappen regelen, aankopen doen, enz betreft
werden ze wegwijs gemaakt. Ik had die uitleg niet echt nodig, maar ik bleef
luisteren om het Spaans te horen.
De coördinatrice sprak zo duidelijk dat ik eigenlijk alles
begreep, al zou ik het niet op die manier kunnen navertellen; natuurlijk niet.
Ik heb me direct opgegeven voor morgenavond, als ze met de
school naar een dansvoorstelling gaan in de stad. Emma (die Amerikaanse) wil
ook mee; als we minstens met 5 zijn, gaat het door. Ik kan nog binnen met mijn
Boleto turistico, die tot morgen geldig is. Die van Herman gaf ik door aan de
jongen die, net zoals ik, alleen basiskennis heeft.
Er zitten twee Hollandse vrouwen in de groep maar die waren
niet echt hartelijk. Daar ga ik dan ook niet in investeren.
Om iets na elven ben ik weggegaan om thuis nog met Herman te
kunnen eten en op tijd naar de luchthaven te kunnen. Daar namen we afscheid
rond 14u want zijn vlucht was voorzien voor 15.10u; we hadden afgesproken dat
ik van op mijn terras zou zwaaien, en dat heb ik ook gedaan, maar zijn vlucht
had volgens mij bijna een uur vertraging. Er gingen drie Lan vliegtuigen voor
en ik heb maar naar iedereen gezwaaid, tot uiteindelijk ook Peruvian vertrok.
Hij logeert vannacht in Lima en vertrekt morgen heel vroeg richting Miami
woensdagnamiddag (Belgische tijd) is hij in Zaventem.
Ik ben te voet weergekeerd naar huis en heb onderweg nog wat
boodschappen gedaan in de Mega. Ik loop hier rond alsof ik hier altijd gewoond
heb; ik neem binnenwegen en altijd kom ik uit waar ik wil zijn. Een heerlijk
gevoel.
Thuis gekomen heb ik mijn huishouden gedaan; afwas, poets,
bedden verschonen, Vanavond heb ik nog geen huiswerk, dus neem ik vrij. Ik
heb nog wel een tiental boeken op de e-reader staan en misschien kijk ik eens
naar een filmke
Emma begreep niet dat ik alleen wilde wonen; ik heb haar
uitgelegd dat ik in België ook alleen woon; ze vroeg of ik dan geen familie
had Zij heeft 5 broers en 2 zussen en ze woont nog thuis; een heel verschil
dus. Hier verblijft ze bij familie; haar juist adres ken ik nog niet, maar
morgenvroeg wordt dat wel duidelijk. Ze wees op de kaart van Cuzco mijn blok
aan wie weet woont ze zelfs in hetzelfde gebouw! Ze was niet zeker van het
nummer.. we zien wel. Toch wel handig als we naar een avondactiviteit gaan; ik
zou het niet zo fijn vinden om alleen met de taxi naar huis te moeten, al is
dat ook niet echt een probleem, zo lang je maar de officiële taxis neemt; ik
weet waar ik moet op letten, maar met zijn tweeën is het toch leuker.
Ik luister nu naar Radio Felizida; hoop zo ook wat op te
steken..
Ondertussen is er weer wind opgestoken; dat was enkele dagen
geleden ook zo; en vorige week voelden we hier een serieuze aardbeving. Herman
zocht het op en toen bleek dat ze niet zo erg ver van hier haar centrum had; de
kracht was 5.8 op de schaal van Richter! Geen kleintje dus! Iedereen had het
erover in de Academia (toch diegenen diehier toen al waren). Het gebeurde op een diepte van 85 km maar Herman
voelde ze heel duidelijk; ik hoorde alleen de douchedeuren rammelen.
In NZ voelde Herman ze ook heel goed in Rolleston. Toen
hoorde hij ook het geluid dat er normaal mee gepaard gaat: alsof er een zware
truck door de straat dendert. Dat geluid was er nu niet bij; misschien omdat ze
zo diep zat???
In de omgeving van Puno was er ook één vorige week. Geen
abnormaliteit in Peru; de Incas bouwden daarom hun muren zonder cement, zodat
de golven door de voegen konden en doodliepen in de nissen en ramen in de muren
(dat schreef ik al eerder). Slimme gasten waren dat! De koloniale gebouwen
sneuvelden telkens bij serieuze aardbevingen, maar de Incamuren bleven mooi
staan; toen ik 5 jaar geleden hier was konden wij niet logeren in Pisco omdat
daar de meeste hotels verwoest waren door een aardbeving eerder in dat jaar.
Voor zover ik weet was er deze keer geen schade in Cuzco.
Ondertussen is het donker aan het worden; ik ga wat te eten
maken en mijn warme kleren aantrekken want eenmaal de zon onder gaat koelt het
snel af
