met moois en liefs verpakt in woorden met een grote strik speciaal voor mij.
En ik durfde niet te schrijven ..ik wist niet hoe zo zonder u..
Maar hier ben ik mama en hier blijf ik,
En ik vertel je hoe het gaat.
Je zou zo verschieten mama, hij groeit sneller dan een kool en haalt me op 16kg na zelfs bijna in.
Zo sterk in zijn boos zijn, zo klein in zijn verdriet.
Tranen en lachen vloeien en vechten en ik modder aan.
Ik ben in de war mama,
tussen willen en kunnen en houden en lossen..
Liefst hou ik hem dichtbij en zeg ik dat het lukt, omring ik mij en hem met de kleine gelukjes, pluk de dagjes, carpe diem en kak.
Maar ik zie armpjes en beentjes vol blauwe plekken , nijpen en slaan en zoveel verdriet,een peuterbreintje in een veel te grote jongenslijf
en Ik knuffel en ik koester, ik heb ontzettend lief en ik hou hem vast , zolang ik kan.. maar ik wankel mama..
Ik wil niet denken dat later dichterbij is dan voorzien..later als hij groot is en niet meer thuis kan zijn.. later wanneer hij te sterk zal zijn en wij hem niet meer kunnen helpen..later als thuis niet meer voldoende is... Later mag nog niet nu zijn mama..
Later is niet op negen jaar ..
Later moet echt veel later zijn..
Later als het niet meer gaat..
niet voor mij..
niet voor hem..
Maar niet nu..
Ik wikkel de navelstreng dubbel rond zijn lijfje en druk hem tegen me aan, ik fluister hem een liedje toe, voor jou van mij....
Daar sta je dan, 1 meter 36 groot en 35 kg zwaar. (ik zei niet te)
Zo boos, zo veel geluid dat een vol terras met verstomming slaat, zomaar opeens, uit het niets.
Even heerlijk op de schommel die je kent en dan woede, pijn , verdriet..
Handjes slaan, moeten pijn doen, knijpen , een lijfje met zoveel kracht dat mama je bijna niet houden kan.
Zoveel blikken, ik voel de oordelen zo langs mijn rug glijden. Ik kan je niet bedaren. Ik mompel sorry in het ongewisse en slik mijn tranen weg.
Vandaag is het teveel, ik druip af , neem afscheid van een plekje waar je zo graag bent.
Ik moest je verklaren aan volwassenen, ik zag kindjes van je wijken en wijzen.
En mama is boos..
ontzettend boos..
Op jou en je ongeremdheid, op jouw sterke lijf dat ze langzaam aan het verliezen is.
Op iedereen die teveel kijkt en op iedereen die wegkijkt.
Op vakanties die veel te lang duren en tijd die je niet ingevuld krijgt.
Op alle later dat bijna nu is.
Maar mama denkt aan gisteren...
en gisteren was alles blij..
Vriendjes op bezoek, jij die glundert, een veel teveel aan snoep dat zonder kauwen in je buikje gaat.
Kindjes in de tuin, ze zwemmen in jouw zwembad en jij klapt en geniet...
In je habitat...schoenen slingeren in het rond, kasten open, ...graaiende handjes....vandaag zegt mama ja..op alles...en we genieten...en morgen bekopen we al dit feestgewoel..met verdriet en heel veel boos maar niet vandaag. vandaag is blij...was blij ... en nu..
Lig je uitgeteld in bed, hoogtes en laagtes in je goddelijke lijfje, je lacht en duwt je neusje tegen mij aan ....en mama sluit de deur.
Veilig in dromenland mag mama wenen..heel veel..gewoon...omdat het even moet.
Omdat ik ook gewoon ik ben en je een beetje veel te graag zie en je elke dag een beetje meer loslaten moet.
Soms vergeet ik waar jij stopt en ik begin en of we wel apart zijn.
Soms eis ik mezelf even op en ook met h en lange ij.
Vaak is het veel te veel en wil ik een beetje zonder en toch steeds met je zijn.
Elke vakantie duwen feiten zich ongevraagd onder mijn neus.
Dat je groot bent, te groot voor hoe je bent, teveel en te aanwezig, te gevaarlijk en ongeleid.
Dat je nergens uitgroeit maar net nog meer ergens inblijven gaat.
Dat je sterk bent, nog net niet te voor mij maar dat het komen zal.
Dat je opvalt , dat je uitvalt , dat je niet bent wat zou moeten zijn.
En toch....
blijf ik je lijf tussen mij en het karretje duwen , omdat je zo graag naar de Aldi gaat.
Excuseer ik me voor wat je bent en hoe je doet, vraag ik welke koekjes je mee wil nemen naar school en lach ik lieftallig wanneer je de uitverkoren koek met een smak in in het foute karretje gooit.
Trotseer ik ontzettend veel oordelende blikken terwijl je op 7 jaar en 6 maanden luidop van je tut geniet.
Neem ik je mee met de tram waar we onze vaste route doen, groenplaats..lolly, flying tiger..lift naar boven, even toertje doen en het zoveelste plastic ridderzwaard kiezen dat je na twee dagen stuk gezeverd hebt. En dan...jij ergens wat lekkers en mama een wijntje..lekker normaal voor tien minuten (en hier ben ik even in de war of dat nu komt omdat jij weg wilt of mama gewoon snel drinken kan)
En mama is bang, ..voor elke vakantie die komt..
voor elke routine die afwijkt van hoe het is.
Voor hoe en wat en later ..
Voor alles in totaal.
En mama is blij...als jij vrolijk op de bus stapt, moe thuiskomt met een vrolijke noot in je schriftje.
Wanneer je uitgeteld in de zetel ligt te snurken met je hoofdje tegen mij...
Ook al hou ik van groots en veel en meer en vaak en te en liefst en lang en ontzettend en aanwezig en luid en later.
Als jouw mama ben ik klein en soms en af en toe en kort en stil en helemaal hoe jij kneed wat ik moet zijn.
Ik geef graag maar niet op of toe en ik krijg graag behalve als het ongelijk is.
Ik begon deze kleine blog als aandenken voor later maar de waarheid is dat er geen later zal zijn waarin jij deze blog lezen zal.
Er is enkel een nu waarin rapen en doekjes recht en onomwonden zijn. Mama schrijft omdat dat is wat mama graag doet en mama een mama is die heel graag doet wat ze wilt.
Het is ook een warme oproep van mij aan alle mama's om potten rechtstreeks te benaderen en nutteloze rondjes te laten voor wat ze zijn.
Het is mooi dat je me zegt dat ik het goed doe als mama, ik zeg je graag hetzelfde terug maar de waarheid is... ik doe het soms echt ontzettend fout. Het is ook zeer mooi dat je me zegt dat het iedereen overkomen kan. Ik zeg je graag bedankt. het overkomt mij, jou niet maar dat denk ik er in stilte bij.
Het einde van een schooljaar....loslaten..afscheid nemen...oudercontacten...hoofdje vol...
Ik vergis me van medicijn. In de kantlijn wil ik nog noteren dat het echt twee bijna identieke flesjes zijn als je er met ochtendogen naar kijkt maar daar stopt het dan ook.
Er is niks spectaculair. Je bent niet opeens meer anders dan je anders bent maar toch...
Het is teveel...we moeten naar spoed. Mama is stil, papa rijdt(een beetje veel te snel voor mama) maar we willen zeker zijn. Je bent stil, in woorden ben je dat altijd, maar nu is je lijf stil, te stil.
Je gaat aan de monitor, het is ok, Ze willen je even blijven observeren omdat het toxisch gehalte te hoog is en je bent slapjes. Wat ik voel, hoe dit is.
Je bent niet zielig en klein met draadjes aan je lijf . Je bent groot en je vindt die plakkers op je buik maar niks. Mama zegt sorry, tegen jou, tegen zichzelf.
Wanneer we weten dat het redelijk ok is maar dat je voor de zekerheid even blijven moet valt de opluchting met pakken tegelijk. Jij bent ok, mama heeft je niet verprutst.
Mama wil koffie, er moet koffie zijn , op momenten als dit moet er koffie zijn. Helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis waar ik bij wijze van uitzondering zeer vlotjes mijn weg vind ontdek ik een geschenkenwinkeltje dat koffie verkoopt. Ik koop er vier(je moet hier nog 20 uur blijven) en bedank de lieve beste winkeluitbaatster ever terwijl ik heel voorzichtig met mijn pure vloeibare goud de weg naar je kamertje terugvind.
Ik zie je rustig weer je eigen onvoorspelbare zelf worden, je lacht, ik lach wanneer je je losrukt en rustig met al je draadjes op de wc gaat zitten. En ik ben blij, zo blij dat het enkel dit was....
En ik denk niet aan hoeveel erger het had kunnen zijn...omdat mama glazen liever halfvol dan halfleeg ziet. Omdat mama niet graag toegeeft behalve aan jou, heel voorzichtig vertrouwt mama jou haar tranen toe, ze weet dat je het niet verder vertellen zal.
Zeven jaartjes en overdreven veel liefde in dat geweldige lijfje van jou.
Liefde die elke coronagerelateerde afstandsregel compleet negeert en die heel vaak redelijk ongepast geuit wordt. Je streelt graag en raakt aan, je bent tactiel...de wereld is niet altijd klaar voor jou maar jij , lieve leuke ontzettende jij van mij laat alle oordelende blikken van je afglijden.
03.04 is altijd een beetje stilstaan, even vooruit en terugdenken. Even kijken wat als en wat is, de balans, en even gewoon genieten van jou . Mama kocht een gouden zeven en ballonnen met confetti. Papa had zijn bedenkingen maar hij had het (weer eens) fout. De gouden zeven was drie dagen lang topfavoriet voor jouw pendeldrang en de ballonnen mochten zelfs mee de auto in. Mama scoort met haar doorzettingsvermogen en mama is blij.
Drie dagen van veel te veel ongezonde dingen die jouw lijfje in de war brengen, de medicatie weet niet goed wat er scheelt en de megaveelteveel suikers leiden tot drangdwangmatig springen , ruwe polsjes van het veel te veel klappen en emoties die vergeten zijn of ze blij of verdrietig zijn.
Maar bovenal ben jij zeven jaar nu.
Je bent nog heel veel anders dan het anders dat mama voor ogen had maar je bent zo perfect in je anders zijn . Je bent een oogappeltje van omi en opa. Je bent het voorlopige enige achterkleinkind van twee kranige 80 plus omaatjes die alleen jouw mooiste kanten zien(en daarin heel volhardend zijn).
je bent nog steeds geliefd bij vriendjes die al jouw eigenaardigheden door hun kleine minivingertjes zien. Je bent omringd door bubbels (mama wil ook graag een beetje on trend zijn) van mensen die jou graag zien omwille van en niet ondanks..
Mijn mannetje....Ass ten top, in alle aspecten, vast in wereldjes waar we wellicht nooit bij kunnen. Het denkvermogen van een peuter in het lijf van een grote flinke kerel . Maar even de nadruk op dit...mijn kerel..onze kerel. Meer focus op jouw later dan dat je als ouders van een 7 jarige in gedachte hebt ,maar we moeten voorbereid zijn op dit leven...ons leven..jouw leven , dat mama graag zo mooi mogelijk maakt met ballonnen en slingers en veel glitter en gold . En zo goed en kwaad als kan blijven wij voor jou de wereld aanpassen aan jou en niet andersom...zo hoort het ook...als mama...je moet..je wilt...Je bent het zo ontzettend waard.
Je lacht, je geniet....je bent zeven..je bent hier...
Dit is voor altijd met meer dan ontzettend veel liefde.
Wanneer ik deze zin start heb jij nog welgeteld negen uur voor een spetterend eerste woord te vormen . Het is nu 22.07 en jij bent morgen om exact 07.07 zes jaar oud.
Ga je het proberen ? Zou je ? "Als er geen spraak is voor het zesde levensjaar is de kans zeer klein dat hij ooit nog spreken gaat."
Wat maalt dit en draait dit al de hele dag door mama's hoofd.
D-day ventje....komaan..
Maar er zijn geen illusies en elke ballon is al dozijn keer leeggeprikt.
Het zal niet zijn..,niet voor jou.
Waarom zou je ook? waarom vragen stellen als je wat je wil, je gewoon kan doen en nemen. Waarom zeggen wat je raakt als je gewoon kan huilen of lachen. Jij bent een basisje jij bouwt niet verder en dus is het aan ons. Wij voeden jou met gevoelens..wij geven je de woordjes die je niet kan maken. En wij kiezen wat jij graag lust(jammer genoeg ben je hierin zeer wisselend en is wat lekker was gisteren dat niet noodzakelijk ook vandaag)
Wat jammer dat jouw spetterend feest in duigen valt door het corona-beestje. Maar laat ons eerlijk blijven mannetje-mijn...eigenlijk weet je niet dat het morgen jouw dagje is. Wat wil je eten? wat zou je het liefste willen? Met liefde zou ik luisteren naar al jouw wensen en veto's stellen zoals mama's dat doen .
Maar jij bent een andersje en zodoende ik ook.
Maar de mmm njam die jouw gulzige mondje maakt bij het eten van frietjes zegt genoeg. je moet het niet uitspreken beer, mama weet al dat je frietjes wil. Dus morgen krijg jij een heel groot bord met zes kaarsjes op. Wil je wel even wachten met eten tot ze uitgeblazen zijn?
En soms doet het ontzettend pijn, soms wil ik gillen en boos zijn en soms doe ik dat ook gewoon maar dat is soms.
Want meestal is er teveel liefde om de somsjes te voelen die me zo raken.
En als ik zo heel af en toe wakker kan worden met jouw (al veel te grote) lijfje lepeltjesgewijs tegen het mijne terwijl je luider snurkt dan menig ander bijna 6-jarige...dan weet ik weer waarom...
En alles zal altijd anders zijn..en enkel moeilijker dan nu maar dat is ok want jij lacht..je springt en beleeft en morgen blaas ik voor jou zes kaarsjes uit terwijl je jouw oortjes dichtknijpt voor mama's gezang..maar zingen zal ze...
Vandaag kleurde ik buiten de lijntjes en tuimelde ik uit mijn mamarol.
De rozengeur en iets met manen is even ver zoek geraakt. Ik denk dat het wel even mag.
Ik ben vooral en eerst en van altijd tot hier jouw mama maar vandaag lukte het me even niet.
Mama wilde je zo graag in een gewone jasje steken vandaag maar blijkbaar was het voor jou teveel gevraagd om even te spelen , zelfs heel even kon je niet opbrengen. Ik zie alle ouders puffen en zweten in een overvolle binnenspeeltuin met joelende kleuters en mama wilde zo graag blenden in de drukte. Eventjes , heel even meedoen met het algemene anti-speeltuin betoog van liefhebbende ouders die op een zondagnamiddag zichzelf even helemaal wegcijferen ten voordele van een gelukkige kleutersnoet.
Als de snoet die je wenst enkel verschijnt bij het verlaten van de speeltuin dan weet je dat je de bal even fameus hebt misgeslagen. Traantjes droogden wonderlijk snel bij het terugzien van jouw vetrouwde autostoeltje. Voelde je toen al dat mama even een beetje wenen wou? Gewoon zo een klein beetje omdat ze haar volle glaasje wijn moest laten staan tussen de kruimels van de omkoop-koeken om je wat langer gewoon te laten zijn.
Maar als je jouw mama echt goed kent dan weet je dat ze na 1 slag niet verslagen is dus slikt ze haar verdriet even in en neemt ze je mee om de zondag in stijl af te sluiten met frietjes en een tegoed-wijntje voor zichzelf. Ik scan de omgeving af op potentieel gevaar(dit is in jouw geval: tafels met enige vorm van gefrituurde snacks of chips ) Ik ben sneller dan het licht om jouw lijfje de juiste kant op te draaien wanneer je de geur van eten op het tafeltje naast ons opmerkt met je fijnproeversneusje. Mama heeft een trukendoos vol lokmiddelen bij zich en de derde lolly van de dag is een feit. In tijden van wijnnood is alles geoorloofd denk ik dan. Gelukkig is het lachje wanneer jouw bordje voor je staat. Hoe blij kleurt jouw gezichtje bij het zien van de goudgele gelukjes op je bord. Mama nipt nog een keertje van haar glaasje en geeft zichzelf alvast een stiekeme dikke duim onder tafel.
Mama juichte een beetje te vroeg en voelt de blikken branden wanneer jouw handjes fel beginnen klappen. Je moet dan ook zeker nog even naar de grootste tafel gaan om daar even al het speelgoed te verkennen op jouw eigen unieke mondjeswijze. De "geeft niet mevrouw, wij zien ook wel dat er iets mis is " was waarschijnlijk zeer vriendelijk bedoeld maar schoot in een keelgat waar ik geen weet van had. Jouw tablet geeft even rust en mama wil net even ontspannend zuchten wanner de" zo zonde , tis zo een schoon ventje "haar oren bereikt. mijn keelgat kan de wijn niet meer zo smaken en de goedbedoelde blikken ten spijt laat ik mijn verdriet thuis goed los.
Want vanavond wil ik gewoon even verdrietig zijn om wat ik zo graag wil en nooit kan zijn. Vanavond is rouwen om iets wat er is maar nooit zal kunnen worden wat we voor jou hoopten toen je nog een buikjesmannetje was.
Dus laat me maar even. Morgen rise and shine ik wederom..want dat is wat mama's doen...
Het moet en klopt en is zo juist maar ook juiste dingen kunnen een beetje verdrietig zijn. Verdriet om gestolen knuffels tijdens refter-tijd, om samen naar school te gaan ,de zo dagdagelijkse af en toe-tjes een zoentje tussendoor. Morgen laat ik je los om jouw wegje te gaan op een schooltje dat even anders is als jij.
Of jij en ik er klaar voor zijn? Vanavond nog even niet maar morgen gaat het navelstrengetje los en verlaat mijn grote kerel zijn nestje om helemaal op zijn eigen tijd en tempo te groeien en te ontdekken wat er nog allemaal in zijn geweldige lijfje zit.
Jouw nieuwe boekentas staat te blinken, De matching outfit wacht geduldig tot het klokje 06.30 slaat.
Moest ik kunnen dan lag je geroosterde sneetje met choco nu al klaar...maar er zijn ook grenzen aan goed voorbereid zijn en die moeten we smakelijker wijze respecteren.
je bent er klaar voor ventje en je komt zo goed terecht,
Ga ervoor mannetje en geniet van alle nieuwe indrukken die jouw zintuigjes zullen prikkelen .
Zoek met je handjes andere handjes als je troost wil en maak jezelf duidelijk op jouw unieke maniertjes.
Het moet gebeuren, het is juist en goed, Het is dat tikkeltje meer dat we zo nodig hebben voor jou..
Mielebeer... sla je vleugeltjes uit en geniet alsjeblieft niet met mate...
Ik ben annelies, en gebruik soms ook wel de schuilnaam madelies.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen (belgie) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 14/05/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: school, zingen, mijn ventjes, lezen, schrijven...
dit is een blog voor mijzelf en voor iedereen die zichzelf herkent in ons verhaal
Zeven kaarsjes op jouw teller.
