Hier ben ik weer! Meer dan een jaar geleden schreef ik hier mijn laatste stukje op mijn blog. Wat is er in tussentijd allemaal gebeurt? Lang verhaal... Maar ik zal het proberen in een korte versie te gieten
OK. Ik zat dus in een dilemma... Mijn hoofd of mijn hart volgen. Wel, het is mijn hart geworden, natuurlijk . Maar de realiteit heeft wel een beetje een andere invulling gekregen. Geen Lazuli-coach, maar wel Gezinswetenschappen. Dat klinkt mooi, nietwaar? In september 2010 ben ik gestart aan het hig: Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen, wat een onderdeel is van het hub: Hogeschool-Universiteit Brussel. De opleiding loopt over 3 jaar. Mijn 1ste jaar heb ik er dus net opzitten Oef! Het is zwaar geweest, maar tegelijk ook heel mooi. Ik heb zeer veel bijgeleerd, en vooral, ik heb zeer toffe mensen ontmoet die ik nu tot mijn vrienden mag rekenen. Ik ben echt wel een rijker mens geworden. Fantastisch! Gisteren heb ik mijn laatste schooldag van dit schooljaar gedaan, ik heb samen met mijn teamgenoten onze projectthema's voorgesteld. Heel zenuwachtig was ik! Ik heb zelfs een kleine black-out gehad. Echt waar! Gelukkig kon ik het nog een beetje redden . Mijn projectthema was de broer-zusrelatie. Heel boeiend onderwerp! Zoals ik mijn projecttekst geëindigd ben: "Hoe een paar teksten over broers en zussen mij een bewuster opvoedende moeder hebben gemaakt." En dat overdrijf ik niet .
Voila, tot zover mijn schoolperikelen. Nu heb ik dus grote vakantie! Het is nog even spannend afwachten op de resultaten, en ik hoop op 0 herexamens! We zullen zien.... (zei de blinde, en hij liep tegen de deur... of zoiets) Binnenkort een weekje op vakantie, het zal deugt doen .
De kindjes zijn ondertussen ook weeral verjaart. Mijn god wat gaat het snel! Nog even en de jongste gaat ook al naar school. Het lijkt wel gisteren dat ze nog een klein baby'tje was... Voor ik het door heb ben ik oud en de kids volwassen... Wat proberen we toch allemaal ons best te doen om ze goed op te voeden. Om ze alles te geven zodat ze een mooie toekomst tegemoet gaan. Maar wanneer doen we "the right thing"? Het is niet altijd zo simpel. Ouderschap... waar zit die handleiding?!? Tja, we zullen er door moeten, met of zonder die handleiding, en er het beste van maken.
Ik lees hier net op mijn blog van 4 maart vorig jaar, dat ik die dame had vermeld bij Oprah die zei: "ik functioneer het beste als ik niet te veel hooi op mijn vork neem." Wel... die haar boek ben ik momenteel aan het lezen! En ik wist totaal niet meer dat ik dat hier geschreven had. Dat vond ik nu ongelooflijk toevallig. En dat boek heb ik in bruikleen van één van mijn "nieuwe" vrienden van het hig. Waar vrienden niet goed voor zijn , om je af en toe terug met je 2 voeten op je pad te zetten.
Lang geleden dat ik hier nog was. Ik kreeg al een beetje heimwee...
Ik heb het druk gehad. Als werkzoekende word je niet gerust gelaten: oriëntatie-cursus van VDAB. Ik vond het ook niet erg om op oriëntatie-cursus te gaan. Vragenlijsten invullen om te weten te komen wie je bent, wat je wil en kan. Paste perfect bij mijn zoektocht Ik ben te weten gekomen dat ik eigenlijk al veel met mensen heb gewerkt, alhoewel ik het grootste deel van mijn "carriere" tussen de diamantjes heb gezeten. En ik help graag mensen, ik wil een positief verschil maken in iemands leven. Na enige verdieping vond ik het wel een goed idee om coach te worden. Ik dus op zoek naar opleidingen... Life-coach leek me wel wat. Opleidingen tot life-coach van 190 tot 6-7000. Groot verschil hé? Maar eigenlijk was dat nog niet helemaal wat ik wilde. Verder zoeken dus. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij een opleiding tot Lazuli-coach. Dit is een kindercoach, coaching van ouders en kinderen met bv. ADHA, autisme, hyper-sensitiviteit, ... Toen ik deze opleiding las had ik echt het gevoel: Dit is het! Afgelopen vrijdag naar een info-avond geweest, heel interresant. Wat minder interresant is, is het kosten plaatje... Dit overstijgt nog de duurste life-coach... Maar voor iets wat je echt wil? Is dit slechts een investering... toch? We houden het in beraad. Ik hoef trouwens niet persé een opleiding te volgen. Er is geen vestigingswet op coach. Als ik nu een bordje "coach" aan mij voordeur hang dan ben ik dat. Maar dat wil ik zelf niet. Dat zou bij mij aanvoelen als geldklopperij, en dat krijg ik met mijn rechtvaardigheidsgevoel niet in overeenstemming. Een goede opleiding om een goede service te kunnen bieden. Daarnaast had ik het idee om boekhouden te volgen. Dan vind ik dicht bij huis werk, tussen de kantooruren en geen minimumloon. Met behoud van stempelgeld en GRATIS
Dit is nu dus mijn dilemma: welke neem ik? Volg ik mijn gevoel of mijn verstand/portemonnee?
Eindelijk verhuisd! Het belangrijkste een klein beetje op z'n plaats gekregen, alhoewel de zolder nog vol met dozen staat. Ik ben nog 't één en 't ander kwijt, dat zal nog wel eens boven water komen zeker?
De kindjes hebben er nu nog het meeste last van. Al die veranderingen vinden ze niet zo leuk en daardoor slapen ze slecht (geeuw). De oudste vroeg mij een aantal keren wanneer we nu terug naar huis gingen, hij wilde terug naar zijn andere kamer. Ocharme het schaap. De kleinste slaapt elke nacht bij mij in bed. Dat heeft ze eigenlijk altijd nog gedaan met al af en toe een paar nachten dat ze in haar eigen bedje sliep, maar sinds we verhuisd zijn is het weer van 's avonds tot 's morgens bij mij. Als andere mensen dat horen verklaren ze mij meestal eerst bijna gek en willen ze mij "goeie raad" geven: "Leg ze in haar eigen kamer en doe de deur dicht, 3 nachten laten wenen, doorbijten en ze slaapt door, heel simpel!" Dat krijg ik dus absoluut niet over mijn hart! Dat is volgens mij echt wel de verkeerde boodschap die je aan je kind geeft. Ze heeft het duidelijk moeilijk, met de verhuis of andere dingen. Als ik ze op een aparte kamer ga leggen en ze laat wenen dan zeg ik eigenlijk tegen haar: "Jij hebt het moeilijk? Jou probleem! Hier is je kamer, ween zoveel je wil, ik ben er niet voor jou." Zoiets gaat compleet tegen mijn gevoel in, en als ik iets belangrijk vind dan is het mijn gevoel. Vooral als het op de kinderen aan komt. Ze mag bij mij slapen zo lang ze dat zelf nodig acht. Dat noem ik zelfstandigheid opbouwen. Ze zelf laten beslissen wanneer ze je nodig hebben en wanneer ze het zelf aan kunnen. Deze week verjaren ze alle twee. Weeral een reden om te feesten! En zoals iedere moeder zegt: wat gaat de tijd toch snel. Een jaar geleden had ik nog een buik als een ton, leek ik nog op een olifant En ik maar rondwandelen, de tuin op en af, want de boeren zeggen: als de koeien in de wei kunnen dan kalven ze beter.
Binnenkort ga ik een oriëntatiecursus volgen. Hopelijk krijg ik dan wat meer duidelijkheid over mezelf en wat ik nu eigenlijk wil. Met al dat verhuizen heb ik mezelf op de achtergrond gezet, maar ik haal mezelf vandaag terug vanonder het stof! Het wordt hoog tijd dat ik weet welke richting ik uit moet. Het lijkt wel of ik nog altijd op iets zit te wachten. Ik weet niet wat, wanneer het komt, als het al komt... Alles is mogelijk, ik kan al wat ik wil...maar daar ben ik niks mee als het niet duidelijk is wat ik 'echt' wil. Ik heb hier nog ergens (ik weet niet in welke doos) een projectje liggen waar ik eens aan begonnen ben. Misschien moet ik proberen om dat af te maken... misschien krijg ik het aan de man... als er iemand interesse heeft... Pff... Waar is mijn zelfvertrouwen?!? Komaan! We gaan dat afmaken en publiceren! Desnoods zelf mee op de markt gaan staan! (nee, da gaat wa ver) (of toch niet?...)
Verhuizen... ik ben er absoluut niet zot van. En toch zit ik er midden in. Werken van 's morgens tot 's avonds laat, twee kids die me 's nachts wakker houden... ik begin me stilaan 90 jaar te voelen!
Over voelen gesproken... Ik heb mij altijd anders gevoeld dan de anderen. Dat is altijd zo geweest en het blijft. Dat zit de laatste dagen wat in mijn hoofd te draaien. Het is niet altijd even makkelijk en ik heb me dan ook veel op de achtergrond gehouden. Enkel de mensen die mij echt kennen weten dat ik er "alternatieve" denkpistes op na houdt. Ik ben trouwens niet verantwoordelijk voor de kritiek van een ander. Ik creëer hier gewoon een ruimte voor mezelf om mijn gedachten neer te zetten en ik neem verantwoording voor wat ik schrijf. Wat iemand anders daar mee doet is zijn ding. Ha, dat is bevrijdend!
Eén april vandaag. Wie zal er een grap met me uithalen? Dat denk ik elk jaar opnieuw, om dan tot de conclusie te komen dat de meeste mensen er helemaal geen aandacht aan besteden. En ik dus de hele dag op mijn hoede ben geweest voor niks...
De laaste dagen heb ik weeral mijn hoofd gebroken over wat ik nu eigenlijk wil. Ik wil een belonende actieviteit uitbouwen door iets te doen wat ik graag doe. Nu denk je natuurlijk: Ja...wie niet hé... Maar zoals je waarschijnlijk dan ook al weet is dit makkelijker gezegd dan gedaan. De waarheid is dat ik wel weet wat ik graag doe, maar niet hoe ik het omzet in een systeem waar ik mijn kost mee verdien. Ik heb echt geen benul hoe er aan te beginnen. Het komt vanzelf wel, dacht ik, maar ik wacht nu al zo lang dat ik er van overtuigd ben dat ik het wel zelf moet doen. Er zelf moet aan beginnen. De vraag is: Hoe
Van de week hoorde ik op de radio iemand die een boek geschreven had over hoe je gelukkiger kan zijn. Eén van zijn tips was de deze: Probeer alle dingen die je graag doet wat vaker te doen en alles wat je niet graag doet minder of niet te doe door ze uit te besteden of zo. Dat vind ik een goeie tip, simpel en in de realiteit toch wel een beetje uitvoerbaar. Een beetje hier, een beetje ginder en alle beetjes maken een gelukkiger mens.
Ik heb een ontdekking gedaan over mezelf. Ik voel mij de laatste tijd veel minder betrokken bij de drama's en conflicten waar anderen zo graag midden in zitten. Als ik iets ergs op het nieuws zie ben ik ook minder snel emotioneel in de war. Ik bekijk alles meer van op een afstand, en het voelt niet aan als een gemis. Vroeger kon ik mij kwaad maken als iemand iets stoms deed en ik daar dan stond op te kijken. En al wat ik kon doen was tegen mezelf zeggen: ik stond er bij en ik keek er naar... Proberen m'n mond te houden want het haalt toch niet uit. Daar ben ik nu meer van verlost. Ik zal maar denken dat ik weeral een stukje wijzer ben geworden , mss meer een stukje eigen-wijzer
Ik heb "de job van m'n leven" opgezegd. Met weinig spijt in het hart moet ik zeggen . Ik begon er wel net m'n draai te vinden, begon net de collega's een beetje te kennen, waaronder een paar hele lieve mensen. En een heel onvriendelijk mens ...die ik dus niet zal missen! Nu kan ik met zekerheid zeggen: kassierster zijn in de supermarkt is niet voor de eerste de beste. Mensen denken al gauw dat het een job voor oenen is (en behandelen je dan ook zo). Niets is minder waar. Ik heb veel respect voor de mensen die deze job willen doen (met onregelmatige uren en al) tegen zulk laag (minimum) loon. Nu ik momenteel thuis ben geniet ik eens zo veel van mijn kindjes. Schatten zijn het! Wat voor mij een groot verschil maakt: eerst moest ik horen van anderen (grootmoeders, creche) hoe ik mijn kinderen moest aanpakken. Zij vertelden mij bv. dat slapen moeilijk was voor de jongste en hoe ik ze dan best in bed deed. Nu neem ik de opvoeding zelf in handen en vertel IK hoe het zit met mijn kinderen als er iemand komt oppassen. Groot verschil!
Een tijdje geleden zag ik op Oprah Winfrey een vrouw die een boek had geschreven. Ja, ik weet het...zo zijn er veel in die show . Wat mij is bijgebleven is de lijfspreuk van deze vrouw: "Ik functioneer het beste als ik niet te veel hooi op mijn vork neem." Dat vond ik fantastisch! Iets wat meer mensen moeten durven toegeven, moeten durven zeggen. In onze maatschappij is het niet toegestaan om zoiets te zeggen. Er moet gewerkt worden! Anders ben je een profiteur. Maar gewoon iets minder hooi op je vork nemen wil nog niet zeggen dat je een profiteur bent. Het wil gewoon zeggen dat je jezelf toelaat om wat meer te genieten. Van je kinderen, je hobby, het zonnetje, ... Sinds ik dit had gezien op tv, ben ik het reglmatig tegen mezelf beginnen zeggen. Om me geleidelijk aan minder schuldig te voelen als ik het zei. Ondertussen voel ik me helemaal niet meer schuldig als ik eens wat minder hooi op mijn vork neem en wat meer geniet . Meer mensen zouden het moeten doen!
Wat een week! 2 zieken met buikgriep, en eentje met 40° koorts... Ben ik blij dat deze week voorbij is! En mijn wasmachine ook denk ik Af en toe moet ons lichaam zich ontdoen van afvalstoffen, en hoe beter dan door buikgriep te krijgen...alles er uit... Dus gewoon ff ziek zijn, het lichaam stilletjes laten doen. Koorts krijgen, want dat is eigenlijk iets positief. Onder 39° kan het lichaam niet optimaal vechten, het heeft die temperatuur nodig om de ziekte te kunnen overwinnen. En wat ik ook belangrijk vind als één van de kindjes ziek zijn: praten. Veel praten tegen/met je kind. Ik heb het gevoel dat ze dat dan nodig hebben. Swat, tot zover de zieken.
Hoorde ik net op de radio het nieuws. Is er ergens in Schaarbeek een jeugdbende overvallen aan't plegen. Kinderen tss 12 en 16 jaar. Waar zitten die ouders??? Het gaat mijn verstand een beetje te boven. Ik ken dan ook weinig af van de leefomstandigheden van sommige mensen. Eén of andere jeugdpsycholoog zal er wel een verklaring voor hebben. Maar eigenlijk zit de maatschappij er voor een stuk tss denk ik. Een mens krijgt gewoon geen tijd meer om tijd te spenderen aan zijn kinderen. Als je zwanger bent blijf je liefst werken tot de voorlaatste week van je zwangerschap. 3 maand na de geboorte ga je best terug werken, liefst full-time. Want een mens moet werken, anders kan je geen belastingen betalen en dan is er aan jou niets verdiend. Dus, zo veel mogelijk, zo lang mogelijk, zo snel mogelijk gaan werken. Baby's en peuters worden "en masse" bij de opvang gedumpt omdat het zo van de maatschappij verwacht wordt. Als ze 2,5 jaar zijn, hop naar school. Meteen hele dagen, boterhammekes mee. Om dan 's avonds aan het eind van hun latijn, zonder nog te kunnen eten aan tafel in slaap te vallen. Hoe verwachten ze nu dat de kinderen nog waarden kunnen meekrijgen? Nog weten wat liefde krijgen en geven is? Weten wat respect is? Want ze worden vanaf de coseptie zelf nogal respectloos behandeld, er wordt geen rekening mee gehouden. Ze moeten zich maar aanpassen! (hier wordt ik dus boos van ) Wanneer die kinderen dan tieners worden moeten ze handenvol geld steken in het indijken van de jeugdcriminaliteit! Want het is een groot probleem. Allemaal belastinggeld dat hiervoor nodig is. Dus...met z'n allen gaan werken! Zo veel mogelijk, zo lang mogelijk, enz... Begrijp je waar ik naartoe wil? Het is een vicieuze cirkel. Als al het geld dat nu gebruikt wordt tegen jeugdcriminaliteit eens gebruikt zou worden om ouders meer tijd te geven om hun kinderen op te voeden, zouden al veel problemen verholpen zijn denk ik. Baby's en peuters hebben in de eerste plaats hun moeder nodig. In de tweede plaats een andere, liefhebbende volwassene. Dat kan niet in een groep van minstens 20 kinderen, dan gaan ze verloren in de massa. Wanneer gaan de ogen van de maatschappij open? Je kan enkel respect krijgen als je zelf respect geeft!
Nu ik mijn ergernis wat van mij af heb kunnen schrijven wil ik toch met een positieve noot eindigen Ik ben er over aan't denken om terug achter de schoolbanken te kruipen. Even stoppen met werken, wat meer tijd voor mijn gezin. Een beetje aan wat zelfontplooiing doen... Ja, dat moet kunnen. Ben eens benieuwd in welke plooien ik mij kan wringen
Gisteren gestart op mijn nieuwe job: kassierster in de plaatselijke suppermarkt. Nu ben ik er wel héél zeker van, dit is NIET mijn ding... Uren aan een stuk aan die kassa zitten, geen pauzes, heel vriendelijk zijn tegen norse mensen en op de koop toe nog naar m'n voeten krijgen omdat ik het wisselgeld niet op de juiste manier vastneem Ik zal het hele gedoe maar bekijken als één of ander leerproces, en ondertussen naarstig verder zoeken naar een andere job Ondertussen oefen ik nog een beetje "het leren leven van dag tot dag". Als ik zo full-time ga werken heb ik toch geen tijd om mij zorgen te maken, dus dat lukt prima Nu rijst natuurlijk weeral de vraag: wat wil ik? Welke richting wil ik op? Alle zekerheden heb ik laten vallen door mijn vorige job op te geven en nu zit ik in een soort "niets". Geen zekerheden, geen waarborgen... Maar die bestaan eigenlijk zowiezo niet hé, zeggen ze toch... Het voordeel van in het "niets" te zitten is dat als er niets is, alles mogelijk is. Nou, prima! Dan kan ik alles wat ik maar wil! Maar wat is dat...? Moet ik rekening houden met mijn diploma? Want dan zal het geen vette zijn. Met wat ik graag doe? Daar ben ik net niet goed genoeg in om er mijn kost met te verdienen. Maar dat is misschien gewoon mijn minderwaardigheidsgevoel dat spreekt... Ok, we schuiven dat gevoel even aan de kant. Ik kan alles wat ik maar wil. The sky is the limit! Zoals mijn moeder altijd zei: gedachten zijn krachten. En ze heeft gelijk! Ik ga er gewoon nog eens over slapen en misschien weet ik morgen welke kant ik op moet
Ik ben al jaren zoekende. Soms denk ik te weten wat ik zoek, soms heb ik er totaal geen idee meer van . Is dit alleen bij mij? Of zijn er nog mensen die het gevoel hebben in het donker, met oordopjes in, rond te lopen. Er zijn aanwijzingen, maar het licht is uit. Er worden wel directies gefluisterd, maar we horen ze niet.
Vorige week heb ik mijn ontslag gegeven op mijn geliefde job. Met spijt in het hart. Ik had niet echt veel keus: twee kids die "pas" om 7u 's morgens naar de opvang kunnen en ik die om 6u30 moet vertrekken om op tijd op mijn werk te zijn. Is dit zo'n zachte wenk in de juiste richting? Ergens heb ik het gevoel van wel. Wat de arbeidsmarkt voor mij in petto heeft, het zal een verrassing zijn! Straks heb ik al een gesprek met de manager van de plaatselijke suppermarkt. Echt mijn droomjob... Maar voor de kinderen, alles!
Eén van de lessen die ik blijkbaar nog moet leren: leef dag voor dag. Maak je geen zorgen over gisteren, dat is voorbij. Ook niet over morgen, je bent niet zeker of die er wel komt. Moeilijkheidsgraad: makkelijker gezegd dan gedaan. Hint: zo opgaan in wat je doet dat je hoofd stopt met denken Dat moet leuk zijn.
. Maar de realiteit heeft wel een beetje een andere invulling gekregen. Geen Lazuli-coach, maar wel Gezinswetenschappen. Dat klinkt mooi, nietwaar? In september 2010 ben ik gestart aan het hig: Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen, wat een onderdeel is van het hub: Hogeschool-Universiteit Brussel. De opleiding loopt over 3 jaar. Mijn 1ste jaar heb ik er dus net opzitten 
. Mijn projectthema was de broer-zusrelatie. Heel boeiend onderwerp! Zoals ik mijn projecttekst geëindigd ben: "Hoe een paar teksten over broers en zussen mij een bewuster opvoedende moeder hebben gemaakt." En dat overdrijf ik niet 
.
En ik maar rondwandelen, de tuin op en af, want de boeren zeggen: als de koeien in de wei kunnen dan kalven ze beter. 
ik begin me stilaan 90 jaar te voelen!
...die ik dus niet zal missen! Nu kan ik met zekerheid zeggen: kassierster zijn in de supermarkt is niet voor de eerste de beste. Mensen denken al gauw dat het een job voor oenen is (en behandelen je dan ook zo). Niets is minder waar. Ik heb veel respect voor de mensen die deze job willen doen (met onregelmatige uren en al) tegen zulk laag (minimum) loon.
. Meer mensen zouden het moeten doen!
