Het gruwelijke stemmetje in mijn hoofd, de zo on(be)grijpbare, kwetsende, ontevreden, diep ongelukkige, gefrustreerde, miserabele, allesoverheersende stem.
29-05-2009
Vijand of vriend?
Ik kan het niet meer aan, Om elke dag weer jou te verslaan Je bent te sterk bij mij van binnen Jij komt bij mij nu weer bij mij binnen dringen
Meteen heb jij mij weer in jou macht en beheers je mijn gedachten
Alleen (niet) eten kan mijn gevoelens verzachten
Jij bent er voor me als het even niet meer gaat.
Maar ik weet dat je mij hele denken en doen weer in de weg staat
Maar ik weet niet of ik jou wel los kan laten,
En of ik jou kan verlaten
Ik zie de haat in mijn ogen als ik naar de spiegel blijf kijken
Maar een echte hand kan jij mij niet toereiken.
Ik moet het zelf doen, maar momenteel heb ik geen zin meer in deze strijd.
Wil ik jou eigenlijk wel kwijt?
Want je bent mijn vriend, je pakt mijn hand om gevoelens te verdringen.
Je pakt mijn hand als ik in de spiegel weer van mezelf walg, je helpt me
En jij zorgt ervoor dat die getallen op de weegschaal weer lager worden.
Maar of jij nou mijn echte vriend bent,
Ik weet het niet.
Want je bent ook mijn vijand, je zorgt ervoor dat ik me lichamelijk zwakker ga voelen, Dat ik geestelijk aftakel en dat ik niet meer op me benen ga kan staan
en veel dingen niet meer aankan.
Wanneer kan ik jou toch verslaan?
Mijn moed begint te zakken, ik begin de hoop te verliezen en mijn kracht
Het kost me allemaal teveel energie en ik ben doodop.
Ik kan het niet meer aan,
Om dagelijks met jou bezig te zijn.
Hallo iedereen,
Het is misschien nogal vreemd dat ik jullie laat mee neuzen in mijn dagdagelijkse momenten. Maar zoals vele onder jullie het stad intrekken, afspreken met vriendinnen, vlot kunnen studeren en plezier hebben, ziet mijn dag dagelijkse leventje er zo niet uit. De parasiet die mij in zijn greep heeft en de cocon waarin ik terecht ben gekomen, doen me heel alleen voelen. misonbegrepen, eenzaam en hulpeloos. Wanneer anderen een terrasje doen en kunnen genieten van wat er allemaal rond hen gebeurt, is het enigste in mijn hoofd speelt het (niet)eten. Soms, heel af en toe is er plaats voor 'leuke dingen', momenten dat ik wel naar buiten kom, en toch gaan deze dan altijd gebukt onder het stiekeme maar zo allesoverheersende stemmetje in mijn hoofd. Niemand, buiten ik, hoort dit stemmetje. Mijn lichaam, denken en doen zijn onderworpen aan deze parasiet. Welke helpende hand mij ook word gegeven, dit is een gevecht tussen mij en dit monster. Ik sta daarin alleen. Welke warmte ik ook rond mij heen heb, daarin sta ik alleen. Het is daarom dat ik behoefte heb dit te uiten, en dit op een manier dat verder gaat dan het in mijn persoonlijke dagboek te schrijven, of de gesprekken met mijn geliefde. Misschien dat ik op deze manier in contact komt met mensen die ook een dergelijk stemmetje in hun hoofd hebben en daar ook zo onder gebukt gaan. Het is daarom dat ik dit jullie laat lezen, ...
29-05-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
01-08-2009
Fragile
I've been walking around all day, Thinking. I think I have a problem, I think I think too much. I've been taught to hold back my tears, And avoid them. But you make pain into something I could touch.
I've been walking around all day, Laughing. I think I'd be better off without you here. And I bet you're sweet and hard to get over. So I'll cry and people will stop and stare. Now that's okay. Let them stop and stare.
Cause I am fragile. I am hopeless. I'm not perfect. But I am free.
I've been walking around all day, Waiting. And waiting is all I seem to do. Cause I never get it unless I'm fed it. But this time i'll just have to. Yeah this time i'll just have to.
And I'm fragile. I am hopeless. I'm not perfect. But I am free.
Say you're not around, Am I finished? If you're not around, thats too bad. Hope youre safe and sound, not alone now. Cause you know I believe in you.
I'm still fragile, I'm still hopeless, I'm not perfect, But I am free.
And I'm fragile, I am hopeless, I'm not perfect, But I am free.
Cause I am fragile, hopeless, I'm not perfect, But I am free.
01-08-2009 om 12:11
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Onbegrip
04-07-2009
Zaterdag 4 juli 2009
Het is weer even tijd geworden alles van me af te schrijven. Er staat me immers iets zwaars te wachten. Iets waar ik ontzettend veel angst voor heb, en enorm bang naar toe kijk. Op het moment krijg ik niets meer, buiten fruit, groenten, vis en quorn, binnen. Nadat ik terug een tijdje volledig in de onthouding zit, woog ik deze morgen 46 kilo. Mijn gewicht is weer aan het zakken. Langs de ene kant gaf me dat een ongelooflijk goed en sterk gevoel, langs de andere kant wist ik goed genoeg dat dit weer de foute kant aan het opgaan was. Uit schrik probeerde ik een appel meer te eten, waarbij ik me al gauw schuldig voelde en met mijn verlaagd gewicht in het achterhoofd kreeg ik een eetaanval. Een kleine weliswaar, die enkel bestond uit twee appels en cornflakes. De dag was verkloot, dat ik nu nog een maaltijd binnen moest houden was onmogelijk. Wat maakt dat ik op dit moment drie enorme eetaanvallen achter de rug heb. Mama is laat thuis, dus een smoes dat ik al gegeten heb is snel gemaakt. De moed die ik een tijdje geleden nog had om gewoon te eten, is totaal verloren. Mijn eetpatroon bestaat nu uit: appels, rauwe wortelen, quorn en groenten. Niet moeilijk dat ik na een week grijp naar een tweede appel, Het schuldgevoel dat me dan bedreigt is immens. Ik heb de controle verloren, ik ben zwak denk ik dan (on)bewust. Zo zit ik een vicieuze cirkel waar ik niet uit geraak. Morgen zal ik enkel avondeten, met tussendoor wat appels of rauwe worteltjes, de andere maaltijden bestaan uit het vorige en zal ik trachtten over te slaan. Zo gaat het altijd. Ik krijg geen boterham meer door mijn keel, aardappelen evenmin, zelfs weetabix krijg ik haast niet meer binnen. Binnen een weekje vertrekken we naar Italië. Naar de rust en het zon- zee- strand festijn, daar kijk ik naar uit! Wat het eten betreft; daar voel ik me wat dubbel bij. Enerzijds heb ik schrik van mezelf. Een eetaanval zal ik daar niet krijgen. Eten lukt me nauwelijks, zeker in een ander land met andere producten, restaurants, vrienden, Anderzijds, hoe verschrikkelijk dat ook klinkt, is een deeltje van mij daar juist blij om. Ik kan me gemakkelijker uithongeren, dat is op reis altijd simpeler. Erg hé? Hoe kan ik daar nu blij om zijn? Is het een teken dat ik niet wil genezen? Nee, ik wil genezen. Het is slechts een teken van hoe hardnekkig deze ziekte is. Hoe een hel het is om hiermee te moeten leven. Ik zou het zo graag zo simpel als ik het zeg van me willen afschudden. Het heeft je in zijn greep, en het is verdomme hard om daar onderuit te komen!
Wetend dat ik dit niet meer alleen aankan, wordt ik na mijn vakantie opgenomen in Tienen. Sinds vorige week, toen mijn psychiater zei dat een opname geen optie meer was maar hoofdzakelijk, gaat het slechter met me. Ik heb zon enorme angst. Angst om te moeten eten, angst om mijn gevoelens te moeten tonen, om mijn emoties te moeten uitspreken, angst om de confrontatie met mezelf aan te gaan, Er is geen ruimte meer voor me om nog te vluchten. Ik sta er naakt, bloot gesteld aan mezelf en anderen. Ik word binnenste buiten gekeerd. Dit alles kan ik relatief nog aan. Maar de controle die ik over mijn eten moet afstaan, daar heb ik het immens moeilijk mee. Dat wil ik niet, het is alsof ik er geen afscheid van kan nemen, alsof ik dat nog niet wil. Niet dat ik niet besef dat het moet, dat het nu ronduit slecht met me gaat, het besef is er wel, de wil ergens ook wel alhoewel het daar moeilijk ligt. Ik wil ervan af, ik wil genezen, ik wil dit niet langer meer en toch kan ik het nog niet helemaal loslaten. Zoals ik vaak zeg, anorexia is mijn vijand maar ook mijn vriend. Ik heb het gecreëerd als vriend, maar mijn creatie heeft zich opgeworpen tot mijn vijand, mij tot diens slaaf gemaakt. Het is moeilijk, ook al wil ik verlost geraken van mijn vijand, mijn vriend te laten gaan.
04-07-2009 om 20:07
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Een stukje van mezelf
03-07-2009
Brief aan mijn vriend
Lieve schat,
Gisteren hebben we even gebeld, heb je vanmorgen al een smsje gestuurd. Wat er nu allemaal speelt, ik weet dat dat voor degene rondom mij ook enorm veel pijn, verdriet en kwaadheid oproept. En hoe erg ook, ik kan hier niets aan doen. Ik wil hieruit, ik wil van die vreselijke ziekte af, maar ben langs de andere kant ook zo bang om deze los te laten. Klinkt misschien ontzettend onnozel, wie wil er nu niet genezen? Niet eten, hoe hard ik er ook onder lijdt het geeft me controle, macht. En of mijn kilo er nu terug bij komen door te eten, ik moet dat ook kunnen aanvaarden ik moet die controle kunnen loslaten. Mijn psychiator (L) vertelde me dat ik geen steunpilaar heb, geen stabiele factor, noch mijn papa en mijn mama zijn stabiele factors. Papa uiteraard niet, en mama is iets wat labiel. Voor de rest heb ik niemand om op terug te vallen, geen familie, goede vrienden, meters of peters. Daarenboven heb ik het nooit echt gemakkelijk gehad. L zei me dat ik lijd onder parentificatie (zorgende en perfecte dochter). Ik moest het opzoeken. En het is schrijnend hoe ik me er in herken. Ze zei me dat bij een eetstoornis vaak parentificatie aan vooraf gaat. Omdat ik nooit geen stabiliteitsfactors heb gehad, zoek ik in 'eten' een zekere controle, een stabiliteit. Na ons gesprek woensdag, gaat het steeds slechter met me. Ik heb zoveel schrik voor de opname. Ik kan elk moment beginnen huilen. Ik opgenomen? Zes maanden in psychiatrie? L zei dat het moest, dat het geen optie meer was maar dat het echt noodzakelijk is. Ik sprak er al wel over, maar ergens dacht ik zelf ook ach wie weet hoeft het niet meer. Zever natuurlijk ik weet het, het enigste ik nog binnen krijg is fruit, groenten vis en quorn. Iets anders echt niet meer. En dan nog voel ik me schuldig. Ik weet het allemaal wel, godzijdank heb ik daar al inzicht in en ontken ik het niet, maar ik zelf kan het nog niet aanvaarden. Ik ziek? alé mij al eens goed bekeken. Ik heb geen anorexia. En ik wil al zeker niet opgenomen worden. Ik heb op de anbn organisatie iets gespost over mijn opname in tienen en gevraagd of er mensen waren die er al ervaring mee hadden. Heb wat opgezocht en dan krijg ik nog meer schrik. Je wordt gedongen eten, ik weet dat dat verschrikkelijk stom klinkt maar voor mij is dat de hel. Ik ben daar niet klaar voor, ik weet wel dat ik daar op mezelf nooit klaar voor zal zijn maar jezus alleen daarvoor zou ik kunnen beginnen wenen. Er zijn spiegelmomenten, eetmomenten, kritiekmomenten tussen patienten zelf, je mag er niet buiten, en als je dat uiteindelijk mag moet je schema's maken met hoe je weekend eruit ziet. Lieve help, de onafhankelijke ik laat zich opsluiten. Ik weet dat het moet, het moet. Maar dat moet ik mezelf elke dag weer toefluisteren, 'meid het moet!'. Deze opname is het moeilijkste ik ooit in mijn leven ga moeten doen. Ik wordt binnenste buiten gekeerd. Alles staat in functie van mij, alles. Geen moment kan ik iets ontlopen, kan ik wegvluchten. Ik word ziek bij die gedachte, inmens ongelukkig, bang en verdrietig. Daarbij kan ik 'jou kant' niet op mij nemen. Dat gaat gewoon niet. Ik haat mezelf, ik weet geen blijf met mezelf, ik wil niet opgenomen worden. Ik ben zo bang. Ik ben gewoon zo enorm bang pieter. Hoe je gisteren reageerde, daar kan ik niet kwaad om zijn maar dat kan ik niet aan. Zo hoef en mag je echt niet reageren. Ik dacht dat we daar uit waren, maar blijkbaar niet. Sorry voor mijn aanval, maar dan reageer je puur uit egoïsme. 'Ik wil er voor je zijn' en dan zie je dat alleen maar, niet het feit dat je er eigenlijk op die manier er niet voor me bent, integendeel zelfs. Zo is het altijd als je weg bent, eerlijk hebben wij al ooit een normaal telefoon gesprek als je weg bent? Nee enkel, als ik weg ben en jij thuis zit. Wat er gebeurt weet ik niet, en ik ga er niet achter zoeken, maar dan verander je weer. Dan reageer je vanuit dat egoïsme, zoals ik uitlegde. Dan luister je enkel nog naar jezelf, niet naar mij dan weet je precies niet langer meer hoe je moet reageren op mij, wat er scheelt, dan is het precies of omdat jij wegbent alles bij mij ook weg is. Hoe gaat het? Wat ga je doen? ... Zijn voor jou simpele vragen, voor mij zijn dat hartverscheurende antwoorden die ik moet geven. Je verzachtende woorden vallen weg, je botheid komt terug. Jij valt terug in een wereld waar alles luchtig en gemakkelijk gaat, een plek waar je je kan amuseren, ik zit waar ik ook ben, welk uur de klok ook slaagt, nog steeds in hetzelfde gevecht. Ik stel je geen verwijten want het moet ontzettend moeilijk ook voor jou zijn om hier mee om te gaan, om me te zien lijden onder een monster dat je niet eens goed in elkaar kan slagen, ik probeer je gewoon het uit te leggen. Ik probeer een kans te creeëren dat je er voor me kan zijn. Hoe alleen ik hier in deze ziekte ook voor sta, misschien vind je toch een manier er ergens voor me te zijn. Warmte heb ik nodig, steun, geen conflicten, spanningen, onbegrip. Begrip ik het enigste dat mij hier uit kan trekken. Erkenning en begrip zijn volgens mij de sleutelwoorden voor mijn genezing.
Liefs x
03-07-2009 om 11:56
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Onbegrip
06-06-2009
Stop thinking start feeling
I've gotta stop thinking Clear up my mind Forget all my worries Forget all my fears
I wanna stop thinking Stop being blind Stop faking a smile Release my tears
I need to stop thinking Delete my memories Close my eyes And find myself
I've gotta start feeling The emptiness And realize That I need help
I wanna start feeling The pain I hide Fight my regrets And try to win
I need to start feeling The love inside And look for something to believe in
I've gotta stop thinking I need to start feeling And open up my eyes
I'm starting to understand There's nothing to pretend I'm starting to rise
I want to be happy but before I can There's one thing I must do I need to let go Of this Of everything
06-06-2009 om 15:42
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Mijn stille gedachten, ...
03-06-2009
Een drug
Een drug die je nodig hebt een verslaving zo verstikkend
Een troost in een vijand vluchten met de dader
Intens genot diepe haat spijt en walging eigen daad
Schreeuwende paniek oncontroleerbare dwang brandende tranen langs haar wang
Dag in dag uit voedsel in voedsel uit
Pijn negerend keus ontkend steeds meer vergetend wie je bent...
03-06-2009 om 20:54
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Een stukje van mezelf
02-06-2009
Mag ik?
Mag ik me laten zien, mag ik me even laten horen? Mag ik er zijn, ik voel me zo verloren...
Wil jij even naar me luisteren, zou je even bij me willen zijn? Kan jij me een beetje troosten, me een beetje helpen zodat ik niet helemaal verdwijn?
Ik zit even zo vol en ik voel me zo alleen. Ik zou zo graag iets willen delen in de hoop dat dit nare gevoel verdween...
02-06-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Onbegrip
Pauze
Soms wil ik heel even, niet meer verder leven. Niet dood of zoiets, Gewoon even niets.
Even pauze van alle dingen, die de mensen zo makkelijk verzinnen, Zaken die horen bij het leven, Maar die ik zo vreselijk moet beleven.
Opstaan, douchen en de routine van de dag, Vind er dan niemand dat ik daarvan rusten mag? Weet je niet dat het zoveel van me vraagt. terwijl het een ander zo makkelijk behaagt.
Koken, afwassen en de was, En al die andere huishoudelijke poespas, Liefde, een relatie en een ruzietje nu en dan, Luister als ik zeg dat ik het niet meer kan.
Ik wil gewoon heel even, niet meer verder leven. Even de pauzeknop indrukken, even niet meer mislukken.
02-06-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Mijn stille gedachten, ...
31-05-2009
Let go laughing
Missed my alarm clock ringing Woke up, telephone screaming Boss man singin his same old song
Rolled in late about on hour No cup of coffe, no shower Walk of shame with two different shoes on
Now it is poor me, why me, oh me Boring the same old worn out blah, bah story There is nog good explanation for it at all
Ain't no rhyme or reason No complicated meaning Ain't no need to over think it Let go laughing Life don't go quite like you planned it We try so hard to understand it Irrefutable, indisputable The fact is psssh it happens
My trusty rusty had a flat I borrowed my neighbor's Cadillac I'll be right back Going down to wally world
That yellow light turned red too quickly Knew that truck the moment it hit me Out stepped my ex and his new girl 'Sorry' 'bout your neck baby'
But it is poor me, why me, oh me Boring the same old worn out blah, blah story There is no good explanation for it at all
Ain't no rhyme of reason No complicated meaning Ain't no need to over think it Let go laughing
Life don't go quite like you planned it We try so hard tot understand it Irrefutable, indisputable Fact is it happens
Ain't no rhyme of reason No complicated meaning Ain't no need to over think it Let go laughing
Life don't go quite like you planned it We try so hard tot understand it Irrefutable, indisputable Fact is
Yeah, the irrefutable, indisputable Absoluteable, totally beautiful Fact is psssh it happens
31-05-2009 om 13:39
geschreven door Een vechtertje
Categorie:Alles wat een begin heeft, heeft ook een einde, ...
30-05-2009
Gemaskerd
Ik draag een masker heel vaak Ter bescherming zodat ik niet te snel overstuur raak Ik wil niet altijd mijn gevoelens uiten Ik laat ze dus niet snel naar buiten Van binnen vaak èèn grote traan Toch durf ik me dan niet helemaal te laten gaan Maar juist daardoor kom ik vaak in de knel Want het gaat wel gewoon door, mijn gedachtenspel.
Het is ook de angst dat mensen denken dat ik me aanstel Velen begrijpen het niet ,die hel De hel waar ik probeer uit te komen Maar wat in het echt langzamer gaat dan in mijn dromen
Ik wil anderen ook niet tot last zijn Daarom maak ik me het liefste heel klein Ook al gaat er dan een hoop door mijn kop Toch zet ik mijn masker dan weer op
Het is misschien niet goed wat ik doe Dat geef ik toe Maar het is een soort zelfbescherming Omdat ik te vaak dieper die hel inging
Ik blijf mijn masker dus steeds weer dragen Bang om tot last te zijn als ik hulp zou vragen Mijn gevoelens worden verdrongen door de angst die in mij leeft Om weer te voelen dat er iemand om mij geeft
30-05-2009 om 00:00
geschreven door Een vechtertje
