Hallo allemaal welkom op mijn stukje internet. Ik wil jullie graag vertellen hoe ik opbouwde naar mijn eerste marathon. Tot voor een goed week, kon ik geen kilometer lopen zonder flink buiten adem te raken. Volgend jaar op 17 april zou ik graag de marathon uitlopen. Dus trainen, trainen, geen goesting hebben toch trainen, alles doet pijn maar toch ... juist trainen. Ik ben een man van 39 jaar en werk in ploegen in de chemische nijverheid. Ik heb volgens sommige een natuurlijk aanleg voor te lopen. We zullen zien volgend jaar.
Zondag 25 april 2010
Na een week een enkele keren te gaan lopen, doe ik vandaag mee aan de 10-miles van Antwerpen. Gisteren had ik nog een BBQ bij een zéér goede vriendin. Niet de ideale vooravond dus, van de alcohol heb ik zo goed als mogelijk afgebleven, maar het lekkere vlees en groenten heeft me flink gesmaakt. Vandaag is vrij warm en drukkend weer, zeker in de voormiddag, maar gelukkig droog. Ook al voorspellen ze regen in de namiddag. Ik heb bijna niets gegeten enkel wat yoghurt in de ochtend. Op tijd vertrokken,want een hoop volk was daar aanwezig. Niet te doen. Ook al waren we ruim op tijd, de auto was op nog meer dan één kilometer van de start verwijderd. En de aankomst was nog verder. Iedereen die al eens met vermoeide en pijnlijke voeten en benen heeft moeten rondlopen weet waarover ik het heb. Maar het was een echt sport feest. Niets om af te keuren. Voor de start wat rond gekeken, naar het vrouwelijk schoon en naturlijk nar de frituur die gouden zaken deed. En ik had uiteraard honger. Ik schatte mijn tijd in op 1u25, en me dus ook in dat vak ingedeeld. Om 15u30 klonk het startschot. Hop daar gingen we. De eesret kilometers verliepen goed, maar opweg naar de Kennedytunnel voelde ik al dat ik zwaar op mijn adem trapte en het was nog zo ver. Dan na de Kennedy tunnel op weg naar de kade: Hoera Frisse lucht, helaas soms veel volk en dus te vroeg gejuigd. dan opnieuw door de stad, over de Meir en via een ontmoedigende lus naar de Imalso tunnel. Amai wat een volk overal. Dan den tunnel in. Hoe fris, maar toch lagen er twee mensen tegen de grond. Niet echt moed gevend maar ja. op de zijkant van de tunnel staat om de 25 meter hoe ver het nog is voor het einde van de tunnel. En ik dan eindelijk het einde van de tunnel. En geloof me dan duurt het nog lang, want het beste was er af en het is dan nog een lange bergop. Maar in tegenstelling tot de federale begroting kwam ik aan het eind van de tunnel. Weer de hitte in, maar ook de mensen die iedereen aanmoedigde. En dan ginder was de streep. Eventjes dacht ik dat die ook verder liep, maar uiteindelijk bereikte ik de de mat waarop onze tijd werd stilgelegd en ook onze inspanning. Nu naar de supporters: Ilse, mijn ouders en mijn broer met zijn vrouw Vera. En dan na een bebbeltje hoe het was geweest naar huis, wassen, eten en dan een massage. Die avond heb ik niet veel meer bewogen. Alles was doodmoe. Tot latere datum he.
