Het komt zoals het komt, soms anders dan verwacht...
Mijn mama
12-10-2011
Een bewogen weekend vol emoties
Lieve mama,
Pfffft wat een rollercoaster weekend was het hé.
Toen ik vrijdagmorgen bij jullie kwam zaten papa en jij er zo rustig bij. Ik was voor jou een kaft gaan halen, om alle info over MSA in te steken, en allemaal plastiek mapjes om de papieren in te steken, zodat het makkelijker is voor jou om de bladzijden om te draaien. Terwijl ik binnenin helemaal aan het trillen was van angst en schrik, braken jullie angstige onderwerpen aan: euthanasie, uitbetalingen van groepsverzekeringen en euthanasie, het kopen van een speciale rolstoel... Ik probeerde zo goed als mogelijk te antwoorden op jullie vragen, en nam me voor om alles zo grondig mogelijk op te zoeken. Mijn hoofd zal alweer barstensvol.
's avonds gingen jullie mee naar de judo les van zoonlief, en je had zin in Quick. Dus nadien trokken we met zen allen de Quick in. Dat was dan weer zo heel erg gezellig....het gaf me een dubbel gevoel, ik genoot er van...en toch was ik ook bang: wanneer zouden deze mooie momenten gaan stoppen? En ook: waarom deden we dit vroeger niet wat vaker? Gewoon à la minute zeggen: daar heb ik zin in, hup in de auto en gewoon doen! PLUK DE DAG! CARPE DIEM! alleszins alle 5 van genoten die avond, jij, papa, S., ik en zoonlief. Je hebt daar voor het eerst in tijden nog eens supergoed gegeten! De laatste tijd at je niet zo veel meer, je had weinig honger en het smaakte je ook niet meer zo, waardoor je natuurlijk zienderogen afviel. We hebben die avond daar een pact gemaakt: vanaf nu beslis JIJ wat er die avond gegeten wordt! Papa heeft zich voorgenomen elke dag het eten te maken waar jij zin in hebt, of gewoon uit eten te gaan wanneer jij dat wil...niks geen uitstellen meer, gewoon leven van dag tot dag!
Ikzelf heb een zeer slecht weekend gehad, ik voelde me lusteloos, depressief, woedend, verdrietig, bang... Zaterdag heb ik bijna de hele dag in bed doorgebracht, ik kon het nauwelijks opbrengen om iets te eten te maken voor R. Zondag was S. thuisgebleven om voor onze zoon te zorgen zodat ik me even alleen om mezelf moest druk maken. 's Morgens was ik nog even langs jullie geweest met zoonlief, weer werd er heel normaal gedaan, jij en R. lagen samen gezellig in elkaars armen in de zetel, samen Plopje kijken, daar heb ik lekker veel foto's van genomen. 's Middags zijn zoonlief en zijn papa bij een vriendje gaan spelen zodat ik het appartement voor mezelf had en me gewoon kon laten gaan, daar had ik nood aan.
Maandag probeerde ik er een normale dag van te maken, S. was ook die dag thuis dus het hielp dat ik niet allen voor R. moest zorgen na school. Ik was ook zo druk bezig met allerlei opzoekingen over MSA op allerlei verschillende sites, allerlei verhale van verschillende mensen... Jij bent die dag gaan kaarten want: zolang het gaat blijf ik dat doen! En 's avonds hadden papa en jij een feest met een 5-gangen menu waar je alweer heerlijk hebt gegeten, super vind ik dat! Jullie hebben goed gefeest en waren pas om 1u thuis, dus gisteren was je zoals verwacht doodop overdag. Het praten lukt je dan minder en je bent ook veel stijver dan. Maar aan de andere kant, je hebt je wel goed geamuseerd die avond ervoor, en dat is wat telt toch? Je moet het maar zien als jouw vorm van "een kater" :roll:
Gisterenavond ben ik gaan eten met beste vriendin N. en goede vriendin C. in Alaise. Ik wou eerst niet gaan, ik blijf nu liever binnen. Maar je overhaalde me om het toch te doen, en je wilde zo graag komen babysitten op R. Terwijl jij, papa en R. jullie tegoed deden aan Pizzahut pizza's (Dolle dinsdag he :-D ), heb ik kunnen genieten van de culinaire geneugten van Alaise (overigens voor iedereen een echte aanrader!) Toen ik thuiskwam was papa al weg en zat jij alleen in de zetel. We hebben toen een heel goed gesprek gehad. Ik heb toegegeven dat het goed was voor me om te gaan eten, het had me wel degelijk deugd gedaan om er even tussenuit te zijn.
Maar ik heb je gisterenavond ok gevraagd om me niet buiten te sluiten, je had dit weekend al gezegd dat je er niet altijd over aangesproken wou worden, maar af en toe moeten wij 2 er ook eens echt diepover kunnen praten. Ik vond het zo raar dat je alles zo negeerde. Gisteren zei je me dat je volledig in de ontkenningsfase was, je kon niet geloven dat dit alles over jou ging. Telkens je het vertelde aan iemand had je het gevoel dat je over iemand anders aan het praten was... Ik herkende jou gevoel heel goed en dat heb ik je ook gezegd! Zo heb ik me de afgelopen 3 jaar gevoeld bij jou ziekte van Parkinson diagnose. Elke dag wel weer mensen tegen komen die telkens opnieuw vragen hoe het met je gaat...dat is allemaal lief bedoeld maar soms wou ik er echt niet over praten....op de duur was dat "knopje om" in het hoofd en doen of ik over iemand vreemd aan het praten was. Ook al die keren dat ik jou uit de auto moest trekken, je jas moest aandoen, je schoenen moest aandoen enz...Ik kon het niet aanvaarden dat MIJN MAMA ziek was, die ziekte had, dus telkens deed ik "knopje om" in het hoofd en dacht ik tijden die handelingen dat je een vreemde was.
Het was de eerste keer dat ik dat eerlijk tegen je zei, maar je begreep me, zoals altijd. Het was gisteren ook de eerste keer dat ik je eerlijk zei dat ik zo ongelooflijk bang ben om je te verliezen, ik ben 31 jaar, maar heb nog zo hard "mijn mama" nodig. We hebben samen in elkaars armen gehuild en dat deed deugd. Ik heb je ook gezegd, dat ik nu niet meer, zoals de afgelopen 3 jaar, alles wil negeren en ontkennen. Jij zit nog in die fase, maar ik moet hier nu voorbij gaan, ik MOET dit nu echt onder ogen durven zien, hoe moeilijk ook. Want er zijn nog een boel belangrijke en innige gesprekken die ik met je wil hebben, daarvoor moet ik de realiteit onder ogen durven zien, anders stel ik ze weer uit zoals ik de voorbije 3 jaar heb gedaan. En dat mag nu niet meer, want nu zou het gezegde wel eens anders kunnen worden....uitstel zou nu wel eens afstel kunnen worden...
Mama, jij en ik, wij zijn echt een schitterend team! Wij voelen elkaar zo goed aan, wij kennen elkaar zo goed, wij hebben elkaar zo nodig....wat ben ik toch blij met zo'n mama als jij!
Lieve mama, vanaf ik het wist van je mogelijke MSA, wist ik dat ik je PAB wilde worden.... Ik heb al veel reacties gehad van mensen, sommigen zeiden me dat dit te moeilijk was voor mij, anderen begrepen me.
Ik weet mama, dat ik dit moet doen, mijn hart en mijn verstand zeggen me dat dit de juiste keuze is. Het zal ontzettend zwaar, hard en super emotioneel worden, maar ik ga er spijt van krijgen als ik het niet doe! Ik wil zoveel mogelijk tijd met jou kunnen doorbrengen, zolang we nog hebben. Toen jij me gisteren ook nog eens bezorgd vroeg of ik dit echt wel wou doen, want je was bang dat het te zwaar zou zijn voor mij antwoordde ik: lieve mama, stel nu dat jij gezond was, en bomma zou deze ziekte hebben....wat zou jij dan doen....je knikte en begreep me...alweer. En ik zei erbij: zo heb jij me opgevoed mama, jij hebt me geleerd om voor anderen te zorgen als het nodig is, en ik ben er trots op dat je dat zo gedaanhebt, ik zal hetzelfde doen in R. zijn opvoeding. We hebben elkaar nog eens heel goed geknuffeld en dat deed deugd!
Het komt zoals het komt, soms anders dan verwacht....
