Het komt zoals het komt, soms anders dan verwacht...
Mijn mama
10-10-2011
Hoe 1 dag precies 1 jaar kan duren....
Lieve mama,
Hoe we die donderdag na de diagnose zijn thuisgeraakt weet ik nog altijd niet. Je wilde dat ik met jou langs je vrienden J. en R. ging, om hen het slechte nieuws te vertellen...papa was nog niet thuis en je moest het aan iemand kwijt. Ze waren natuurlijk ook hevig in shock...ik kon niet veel anders doen dan wenen.... Al het verdriet dat ik de voorbije 2,5 weken al in me droeg, en al het verdriet dat ik de voorbije 3 jaar al voel sinds je Parkinson diagnose....het kwam er allemaal op 1 dag uit... Maar het deed je deugd om er met hen over te praten, dat zag ik.
Ik belde papa op om hem te vragen wat vroeger naar huis te komen, we gingen samen naar huis, en ik kreeg de "eer" om papa in te lichten, zelf kon je het hem niet zeggen. Papa zelf bleef ijzig kalm....er hoopte zich vocht op in zijn ogen....maar hij liet het niet vrij... Hij begon meteen over praktische zaken, papierwerk dat hij nog allemaal moest leren van mama, toch maar iets dringender naar een andere woonst beginnen uitkijken, enz... Ik moest vertrekken, ik moest zoonlief van school halen en papa zei dat hij nog langs de Aldi moest.
Nadat hij thuiskwam van de Aldi is hij ingestort, hij is ontzettend hard beginnen wenen en je hebt hem naar zijn goede vriend E. gestuurd....hij moest even zijn verhaal kwijt aan iemand, net als jij.
Ikzelf deed heel hard mijn best om normaal aan de schoolpoort te komen, ik bleef in de auto zitten tot de bel ging, maar ik moet er blijkbaar echt wel grellig uitgezien hebben... Toen ik uitstapte kwam de lieve mama van A. naar me toe om te vragen of ik me wel goed voelde...ik knikte nee en de tranen welden weer op... In enkele onsamenhangende zinnen vertelde ik haar over jou...ze vroeg meteen of ze R. even mee naar huis moest nemen zodat ik even tijd had voor mezelf. Maar ik wilde niet, ik dacht dat ik het wel aankon en wilde R. gewoon bij mij hebben.
Eénmaal thuis ben ik er nog net in geslaagd om hem een douche te geven en in bed te stoppen voor zijn dutje. En dan stortte ik in.... Ik kon niet meer, mijn keel zat dicht, mijn hart bonsde als een gek en ik dacht dat ik ging doordraaien. Ik belde mijn beste vriendin N. op haar werk, ze hoorde me 5 seconden aan en zei meteen: ik spring nu in de auto en ik kom af. Ja met een vriend die elke dag met de late staat is het niet makkelijk om met zo'n nieuws thuis te komen en dan alleen te zitten. Ik belde de buurvrouw, of zij en haar vriend voor R. wilden zorgen en hem eten geven als hij wakker was, geen probleem voor hen, (de beste buren ooit). Net voor vriendin N. toekwam was R. wakkker en had de buurvrouw hem opgehaald. Om 19u zou ik hem weer ophalen, want we moesten nog naar bomma en bompa (mijn grootouders, mama's ouders) om afscheid te nemen, zij vertrokken 7 oktober naar Spanje voor 6 maanden.
Vriendin N. heeft me goed opgevangen, ze heeft me laten uithuilen, uitrazen en is daarna met mij begonnen aan het "doewerk" om bezig te blijven. Ik maakte een kaft voor jou met zoveel mogelijk info rond de ziekte, dat had je me gevraagd.
Om 19u ging vriendin N. zoonlief ophalen bij de buren en vertrok ze naar huis. R. en ik gingen naar bomma en bompa (jij en papa zaten er al) voor het best opgevoerde toneelstukje ooit...Oscarmateriaal... Bomma en bompa mochten immers niet weten welke diagnose je gehad had...ze zouden de volgende ochtend voor 6 maanden naar Spanje vertrekken....je wilde hen niet met een slecht gevoel laten vertrekken en je wilde al helemaal niet dat ze hun reis zouden afzeggen voor jou, het was misschien hun laatste, ze zijn tenslotte ook al 79jaar... We zouden het hen wel vertellen als ze terug waren in april... Het is ons gelukt, die avond afscheid te nemen en normaal te doen bij hen zonder in tranen uit te barsten en zonder uit onze rol te vallen....al ben ik er zeker van dat bomma toch wel iets vermoedde...ze kent ons te goed...maar ze zweeg wijselijk...
Je was met je rolstoel daar en toen we vertrokken wilde ik je er graag in duwen. R. en papa liepen hand in hand naast ons naar huis....we wandelden zwijgend onder de donkere hemel, met enkel R.'s heerlijke stem die vrolijk bleef verder kwetteren alsof er niets aan de hand was... We namen afscheid met een innige knuffel en een hele dikke zoen....gek dat we dat nu zo bewust doen, we zouden dat voordien altijd zo gedaan moeten hebben, maar toen gebeurde dat vluchtiger... Ik neem me voor om je nog zo vaak en zo innig mogelijk teknuffelen zolang ik nog kan.
Thuis geef ik R. zijn melkje en leg ik hem in bed. Ik probeer me nog wat bezig te houden met opzoekingen tussen de tranen door tot S. thuiskomt...ik barst van de hoofdpijn...al het huilen en de vele informatie die ik moet opslaan eisen zijn tol en ik zou men hoofd gewoon tegen de muur willen slaan. Wanneer S. thuiskomt zak ik opnieuw in elkaar....maar het huilen doet de pijn alsmaar meer toenemen. Tegen mijn principes in neem ik toch maar een zware pijnstiller en een inslaper, S. vindt dat ik beter in mijn bed kruip en wat probeer te slapen om te bekomen. Eerst bel ik jou nog om te horen hoe het met je gaat, ik zou eigenlijk graag bij jou willen slapen om je vast te houden zoals jij vroeger bij mij deed als ik bang was... Maar je verzekerde me dat je je ok voelt en dat het niet nodig is, ook jij zou een slaappilletje nemen en slapen als een roosje, zei je. Enigzins gerustgesteld kruip ik dan maar onder de eigen wol. Gelukkig werken de pilltjes goed en val ik meteen in slaap en ik slaap zelfs de hele nacht door...
Het komt zoals het komt, soms anders dan verwacht...
