Ondertussen zijn we 2013, blijven de innerlijke demonen. Ze gaan niet weg. ergens blijft het hangen dat ik niet goed genoeg ben, dat het altijd beter kan. De dood lijkt telkens zo dichtbij en toch ook zo ver weg, onbereikbaar. zoveel mensen die vechten tegen een ziekte en vechten voor hun leven. En ik, ik voer een belachelijke gevecht met mijn grote demon de dood bed het. De vraag wat ik hier in dit leven eigenlijk doe. ben ik wel een goede moeder? Persoonlijk vond ik van niet. Wie scheidt er nu als zijn tweede kind 6 maanden is. Ik ben bij hem gebleven omdat ik dacht dt er nooit echt iemand van mij ging houden. Als ik kinderen zou willen hij de man zou en. Waarmee ik het moest doen. En dt ik me chteraf niets mocht verwijten. En wat doe ik. Mezelf het verwijten. Wie zet er op die manier nu kinderen op de wereld. En ik probeer ze zoveel liefde te geven en leuke dingen samen te doen, maar voor mezelf ben ik niet goed genoeg voor hen, ze verdienen beter die twee schatjes! ben ik wel een goede vriendin? Persoonlijk vind ik van niet. Hij verdiend beter dan mij! Maar ja wat is mijn oordeel waard, eigenlijk niets. Zeker niets als je ligt te rollen in zelfmedelijden. en ik zou dan terug in therapie moeten gaan, maar vond mezelf niet de moeite om dit te doen. nog elke dag mis ik m. Bomma en Bomma, ik mis het jongetje dat verdronken is dat ooit in mijn klas zar, ik mis min beste vriendin die haar vader te vroeg verloor. Zucht waarom loopt het leven hoe het loopt, kan het niet gewoon eenvoudig zijn? Groetjes K
dat ik niets te vragen heb, niets te wensen heb, want als ik iets wens het zowiezo erger wordt. eerst de dood van de vader van m'n broer z'n vrouw dan de opa opgenomen in ziekenhuis in kritieke toestand (opa, de ex zijn vader, maar hebben wel twee schatten van dochters samen) en dan juist telefoon ja, ook de oma is opgenomen. Ze is op 2 weken tijd 15 kilo afgevallen en heeft inmensen maagpijn. Het mag stoppen! 2012 mag van mij nu al gedaan zijn! en ja ik weet het, het kan nog erger, moet jij mij niet meer vertellen. Ik mag blij zijn dat m'n dochters OK zijn, dat'k een super vriend heb en dat ook ik en mijn ouders super gezond zijn. En door dit nu gezegd te hebben heb'k waarschijnlijk weer iets ergslaten gebeuren, of gebeurd dat wel binnen de twee weken, want om de één of andere rede loopt zo m'n leven al de afgelope 3 jaar. Sinds de start van de scheiding, of misschien al iets ervoor. Maar was de scheiding echt iets opvallend, al zal het eerder zijn met overlijden van m'n bomma en de vava. Ach ja, de dood hoort bij het leven en de ene wordt er al wat vaker mee geconfronteerd dan de ander. ook positief nieuws, collega is bevallen van een dochter Fee. Al een geluk dat ook die dingen er zijn :)
Zullen ons is gaan klaarmaken voor een feestje. T is weer al bijna een jaar geleden ofzo dat ik de kids heb laten uitlogeren, maar vandaag doen we dat toch nog eens. Omdat ondanks de co-ouderschap en ik vaak dagen over neem van de papa, ik toch ook één keertje recht heb op de kids laten uitlogeren bij hun grootouders :)
En toen was't ineens 2012, zit ik met de laptop op mijn schoot en overvalt het verdriet me weer. Telkens denk ik dat ik je overlijden heb kunnen plaatsen en velen begrijpen niet dat je zo een verdriet om je grootvader kan hebben. Maar jij, jij was zo anders dan alle anderen. 86 en nog volop bezig met de wereld te verbeteren. Je had een serviceflat , wou haakjes aan de tafels laten hangen zodat de dames in de kantine hun handtas deftig konden ophangen, je hebt plattegrond gemaakt van de kantine zodat vervangingen weten wie waar zit,... je was nog met zoveel bezig. En toen ineens 1 maart 2011 's morgens vroeg belt m'n vader me op om te zeggen dat je die nacht dood gegaan bent!!! waarom??? 4 maart zou ik 30 worden, ik ging je in de namiddag bellen of je het zag zitten om af te komen, want hey, ik keek er al zolang naar uit, eindelijk 30. Maar in plaats van grote vreugde kwam er diep verdriet. Je zou het nooit geloven maar je wordt hier serieus gemist!!! De laatste van een generatie in onze familie. Weet je het is wat ik de rest van dit jaar mee verloren ben dat het zo onmenselijk zwaar heeft gemaakt. Jij ging dood en vroeger kwam ik elke maand bij jou op bezoek samen met m'n nicht en ineens viel dat weg. Zij heeft nu ook een vriend en nog enkel oog voor hem, de vriendschap die we hadden is tesamen met jou assen uitgestrooid. niet veel later, 22 april 2011, sterft er een kindje van mijn klas. Het doet zo pijn, zijn jonger zusje zit nu bij ons op school, elke dag die mama zien is zo inmens zwaar. Maar voor haar moet het nog erger zijn dan voor mij. 1 mei 2011 de vader van mijn beste vriendin overlijdt. Zij duwt mij volledig weg, want ze wil niet voelen. Ik ben dit jaar zoveel verloren en ik weet niet hoe ik sommige dingen terug kan krijgen. Maar vooral ik wil niet dat 1 maart nadert, dan ben jij 1 jaar dood, je zou op 6 maart 87 zijn geworden!!! Maar 1 maart 2012 zal er komen, met één dagje extra voor het er is, maar het komt wel. En ik heb me voorgenomen 3 maart vier ik mijn laatste dag 30 zijn, een beetje in ere voor jou!! Je zou het niet anders willen. Je zou willen dat we allemaal door gingen met ons leven en niet om je treuren want je zou vinden dat jij die tranen niet waard bent! Bompa ik mis je! ik mis je elke dag en bij zovele dingen die ik hier in huis doe moet ik aan jou denken! Ik hoop dat je fier bent op je kleinkind op wat ik hier verwezenlijk. Ik vind het zo jammer dat je mijn nieuwe vriend niet ontmoet hebt! Hij is zo geweldig met de meiden, echt waar!!! Hij doet dat super! Jij zou er ongeloooflijk goed mee overeen gekomen zijn. Elle lange discussies en dan zou ik opmerken; mag het ook even over koetjes en kalfjes gaan? waarop jij zo reageren: maar natuurlijk! en dan begin jij letterlijk over koetjes en kalfjes te praten
ik mis je bompa doe de bomma en de andere bomma en bompa de groetjes waak over m'n meiden waak over m'n ouders waak over m'n familie en waak over m'n super lieve vriend!
mag 2012 dezelfde hoogtes als 2011 hebben, maar iets minder diepe dieptes aub!
