Foto
Inhoud blog
  • Bevlogen...
  • En toen ging m'n kat dood
  • Is er meer dan alleen wat we zien?
  • zelfvertrouwen en zelfacceptatie, wat een lessen!
  • Een nieuw begin voor mij en een andere wereld ging open
  • De echte reden
  • m'n jonge jaren: Herpes Labialis met EEM
  • Waarom ik een blog start
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Mijn zoektocht naar geluk
    Je vindt het in de kleinste hoekjes
    18-03-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bevlogen...

     

    De psychiater zei me vrijdag dat hij me stilaan beter leerde kennen. En dat hij aangenaam verrast was. Tiens.
    Mijn man was voor de eerste keer mee geweest en eigenlijk hebben die 2 het hele gesprek gevoerd. Ik zat er een beetje bij als piet snot, maar dat deed ook wel eens goed. Fijn om 2 mannen over mij te horen babbelen, haha! Maar in de goede zin natuurlijk.

    Blijkbaar ben ik nog altijd niet in staat om mezelf naar waarde te schatten. Ik vind dat ook moeilijk. Je kan toch moeilijk van jezelf zeggen "oh, ik ben geweldig". 
    Nee, dat kan ik dus niet. Het lukt me wel al om in de spiegel te kijken en te zeggen "ça va", meer krijg ik er niet van gemaakt en daar moeten ze maar mee content zijn". Da 's toch ook niet verkeerd, wel?

    De psychiater zei ook dat we een huwelijk in harmonie hadden. Klinkt mooi he. Blijkbaar zijn er niet veel koppels die dat voor elkaar krijgen. 
    Is het fijn om thuis te zijn? Ja.
    Hebben we ooit ruzie? Nee.
    Houden we van elkaar? Ja.
    Respecteren we elkaars vrijheid? Ja.
    Vertrouwen we elkaar? Ja.
    Mag ieder zijn eigen hobby's doen, ook al sta je er zelf niet achter? Ja. 
    Enz, enz, enz, ... En dat is blijkbaar een huwelijk in harmonie. Mooi zo. Dat hebben we dan toch voor elkaar gekregen.
    En dat is ook. Ik denk dat daarom onze kinderen zo gevoelig zijn. Die kennen geen ruzie. Dus als ze op school of ergens anders een ruzie meemaken, klappen ze dicht.
    Tja, wat kunnen we daaraan doen? Dan maar ruzie beginnen maken? Om niks? Nee nee, laat ze nog maar even kind zijn in ons veilige nestje. We hebben nog tijd zat om ze voor te bereiden op de harde wereld. Ze zien nu al te veel op TV of computer. 
    Gelukkig genieten ze van knuffelen met dieren, buiten spelen, gezelschapsspelletjes spelen, hutten bouwen, knutselen, ... In plaats van die schermen allemaal. 

    En ik ben dus bevlogen... Haha, een nieuw woord in mijne woordenboek. 't Is wel mooi hoor, als je de betekenis opzoekt:
    bezield (bn) : begeesterd, enthousiast, fervent, geanimeerd, gedreven, geestdriftig, geïnspireerd, toegewijd, vurig. geestdriftig, bezield, extatisch, fanatiek, gepassioneerd, vurig.

    En ook hier zou ik een uitzondering zijn. Ik moest nadenken over mijn succesverhalen tot nu toe in m'n leven, dus positief. En inderdaad, als ik iets in m'n kopke krijg en ik voel in mijn buik dat het goed zit, ga dan maar aan de kant, want ik zal mijn doel bereiken. Ik stop niet voor het er is. Niet door anderen aan de kant te rammen, maar door ze mee te trekken en te enthousiasmeren in het verhaal. Als ik voel dat het echt goed zit, komt het ook zonder twijfel goed.

    Alleen is de vraag? Wat ga ik nu doen? Ga ik terug mijn oude job oppakken, waar ik geen uitdaging meer in vind, maar blijkbaar wel goed in ben? Of heb ik een nieuwe uitdaging nodig? Ik heb nog even de tijd. Nog even de tijd om te herstellen.
    Het verdriet om m'n maatje, m'n kat, is al een beetje gezakt. Effe dipje, maar we klimmen weer omhoog. 

    Ik ben nog aan het herstellen. Zien dat m'n haren terug een volle bos worden, in plaats van zo'n preuts staartje. Zien dat ik niet meer spierpijn krijg als ik een mand met was naar boven heb gedragen met een hartslag van 130, ... En dat ik terug graag iets doe.

    Stap 1 is een hobby zoeken. Wat doe ik graag? GEEN FLAUW IDEE!! Ik heb daar nooit tijd voor gehad. Muziek? Tuinieren? Wandelen? Fietsen? Haken? Sporten? Schilderen? Ik weet het niet. Da's allemaal best leuk. Maar om van iets m'n hobby te maken... Geen flauw idee.
    Heeft elke mens een hobby? Is dat nodig? Wat doe IK graag? Geen idee. En dat is blijkbaar fout. Maar in mijn hoofd maakt het me gewoon niet zoveel uit. In alles zit wel iets tof. Waarom dan 1 ding zoeken waar ik helemaal happy van zou worden? Een gematigd 'happy zijn' in alles wat je doet is toch ook goed?
    Ik hou meer van nieuwe dingen proberen.
    Vorig jaar indoor skydiven gedaan, zo tof! Dus dit jaar wil ik uit een echt vliegtuig springen. Maar ik vind niemand die mee wil. Raar. Ik dacht dat iedereen dat wel eens zou willen doen. Niet dus. 

    Laatst moesten we tijdens een cursus onze angsten opsommen. In een groep van een tiental mensen waren er aan het pennen, daar leek geen einde aan te komen. Maar over angsten kreeg ik eigenlijk niks op papier gezet. Van wat zou ik nog bang moeten zijn? Ik heb zowat alles meegemaakt. 
    Maar omdat het verplicht was, heb ik maar opgeschreven dat ik bang was om levend op te branden of in volle bewustzijn te verdrinken. Ja, dat zijn wel dingen die ik best vermijd. 
    De anderen hadden het over een autobotsing, of ziek worden, of doodgaan, of scheiden, ... Maar daar heb ik geen schrik voor. Iedereen gaat dood, hopelijk valt de manier waarop mee. En voor de rest zijn het allemaal dingen die nu eenmaal kunnen gebeuren. Moeten we daar dan angst voor hebben? Dan kan je toch beter het huis niet meer verlaten. Ah nee, dat gaat ook niet, want daar kan je ook ziek worden, een scheiding aangekondigd krijgen of dood neervallen. Mmmm, moeilijk dan om er gewoon te zijn.

    Later moesten we onze frustraties opschrijven en daar had ik er wel een hele hoop van. En algemeen gezien ging het vooral over het niet meer bewust leven van de mensen in deze maatschappij. Ik had: oordelen, roddelen, kuddegeest, liegen, overconsumptie, egoïsme en egocentrisme, ... Ze hebben me toen gezegd dat ongeveer 90% van de mensen nu zo leven hier. Ik wist niet wat ik hoorde. 

    Dus in een groepje van 10 zou ik er als 'de alien' uitkomen, want ik leef zo totaal niet. Voor mij is een auto een brok materiaal dat mij vervoert van de ene naar de andere plaats. Ik hoef gene sjieke en veel te dure bak. Fijn voor de mensen die dat kunnen betalen en dan kan ik ook al eens zeggen 'wauw, vette bak', maar ik hoef dat niet. Voor mij is genieten met m'n tenen in het gras wriemelen, de kippen op m'ne gazon zien kakelen en die een knuffel komen halen, naar de wolken kijken, een regenboog zoeken na een bui, stilte ervaren, met m'n kinderen bezig zijn,... Ik hoef niet naar een of ander exotisch eiland om tot rust te komen. Of naar dure gala's met sjieke kleedjes, dure drank en veel te veel hapjes. Mooi om te zien, fijn dat de mensen daarvan kunnen genieten. Wel jammer dat ze dàt zien als echt genieten, maar ik gun het hen van harte. Jaloezie en afgunst brengt je nergens. Laat los, laat los en geniet eens van de kleine dingen. Dat zeg ik dikwijls. Zo'n nogal bekende spreuk is:"het zijn de kleine dingen die m'n hart doen zingen". Maar dat is ook. 

    Hopelijk zien steeds meer mensen dat in. Het leven kan zo simpel zijn. Leef vanuit je buik/hart, in plaats van uit je hersenen. Wij zijn geen kuddebeesten, we zijn allemaal uniek en ik hoop dat we dat weer meer gaan beseffen. Volg je eigen pad, wat je diep vanbinnen voelt. Je bent het al waard omdat je er gewoon al bent.
    Ik heb er ook het vertrouwen in dat alles op z'n pootjes terecht zal komen. Ik ging teveel op in de frustraties, het onbewuste van de mens ook bij mij binnen te laten. Maar nu niet meer. Ze zullen nog wel zien. Deze 'bevlogen' madam komt weer terug, sterker dan ooit tevoren. 
    Wat het zal zijn, nog geen idee. Maar ik heb vertrouwen. Het komt allemaal goed. En ondertussen, rust ik nog een beetje, in stilte, in m'n huisje, zonder oordeel.
    Dat doet deugd.

    Tot snel! Liefs, Madelief

    18-03-2019 om 14:10 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-03-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En toen ging m'n kat dood
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Reeds 15 jaar worstel ik met het leven.
    Ik ben van nature zo vrolijk, tikkeltje impulsief en ontzettend naïef. Ik geloof in de goedheid van de mens, de warmte van de zon, de fladderende vlindertjes en alle tralalalalalalala....
    Zelfs na de scheiding van m'n ouders omdat mama de liefde bij een ander vond en nu ver weg woont, zelfs na het alcoholmisbruik van m'n vader die nu in een gesloten instelling zit en en nooit meer thuis zal komen, zelfs na de zelfmoord van m'n broer, zelfs na het besef dat mijn hele basis onder mijn voeten uit gemaaid is, ... bleef ik geloven in een mooie wereld en die ik nog wat mooier kan maken door te stralen en door te gaan.

    Ben ik dan nu gewoon een domme, naïeve trut? Of is het een gezonde ingesteldheid? Ik weet het niet. M'n lijf gaf aan van niet blijkbaar. Mijn motto 'ieder huisje heeft z'n kruisje en we moeten allemaal door' werd er niet door aanvaard. Nu, een half jaar later, 14 kilo minder, m'n haardos uitgedund, darmen die niet mee willen werken, bijnieren die het niet meer zien zitten, ... was ik toch weer op de goede weg. Gewoon, omdat ik vind dat door geboren te worden, we het waard zijn om te leven.
    Da 's toch een simpele conclusie?

    Maar afgelopen zondag ging m'n kat dood. Dé kat van m'n leven. Hét diertje die mij door m'n moeilijkste periode heen heeft geholpen, en enige die altijd bij me was als ik weer onderuit ging. Dit beestje kwam niet zomaar op mijn pad. Hij kwam letterlijk naar me toe, hard miauwend en duidelijk in de problemen, een dikke 3 jaar geleden.
    Na veel dierenartsbezoekjes, speciale voeding, ... hebben we hem er toch door gekregen ondanks een slechte prognose.
    Maar hij had hier zijn gouden mandje gevonden. 
    En toen draaiden de rollen om. Toen was ik degene die hulp nodig had en was hij er voor mij. Ongelooflijk wat een band we hadden, misschien voor sommigen niet te begrijpen, maar het leek een sterkere band te zijn dan met mensen.

    Zondag liep het plotseling mis. Hij had een aanval gekregen, bleek een bloedklonter te zijn. Na een spoedbezoek bij de dierenarts van wacht konden nog bloedverdunners en pijnstilling gegeven worden, maar na enkele uren ging het van kwaad naar erger. Ik wist dat, ook in overleg met de dierenarts, we geen andere keuze meer hadden. Met pijn in het hart ben ik terug naar de dierenarts gereden. Ik wilde er zelf bij zijn. De kinderen en m'n man hebben thuis afscheid genomen.
    Het diertje zag af en kreeg de ene na de andere aanval. Ook in de auto. Vreselijke pijn. Zo hard dat hij z'n neusje tussen de tralies door perste tot het begon te bloeden. Het leek wel horror toen na een tijdje ook zijn klauwen bloedden van het verkrampen door de tralies heen.
    Laten we eerlijk zijn en toegeven dat ik 'lichtjes' te hard reed, maar m'n hart wist dat dit diertje niet langer mocht lijden.

    Ik had één vereiste: het moest sereen gebeuren. Ik heb 'm in een handdoek gedraaid, met één pootje vrij en z'n mooie koppie. Ik hield hem op m'n schoot. Dat allermooiste koppie legde ik tegen m'n huid aan in m'n nek. Ik wilde dat hij voelde dat ik bij hem was en dat het okee was om los te laten. Hij was op dat moment heel rustig. Eerst kreeg hij een spuitje om te slapen, ik voelde de spanning verdwijnen. Ik praatte tegen hem, schommelde hem zachtjes heen en weer, gaf hem kusjes en liet mijn tranen ook lopen. Dit was geen gewoon afscheid. Dit was afscheid nemen van mijn vertrouweling, de enige die me altijd begreep. Daarna kwam het andere spuitje. Bijna onmiddellijk stopte zijn hartje. Het diertje was echt op. 
    Het heeft even geduurd voor ik recht kon staan, maar de dierenarts toonde veel begrip. Echt een schat van een mens. Ze begreep me.
    Het ontglipte me, maar ik kon het niet laten. Ik zei nog tegen haar: "dit doet me meer pijn dan bij een mens. Een dier is een dier, een onschuldig, bewust leven. Maar mensen kunnen beesten zijn. Niet allemaal beesten, maar de meesten wel onbewust." Ze gaf me groot gelijk. 

    Nu, 3 dagen later, in een leeg huis met m'n man op 't werk en de kids op school, vind ik het vreselijk om hier te zijn. Ik mis m'n maatje. En ik moet WEER door.
    Meestal gaat het goed, maar nu even niet en dat is ook okee. Verdriet hoort er ook bij. Dus nee, nu heb ik voor de rest even geen zin.

    Maar toch veel liefs, Madelief

    13-03-2019 om 10:38 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    08-03-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Is er meer dan alleen wat we zien?


    Wie m'n berichten heeft gelezen, weet ondertussen dat ik graag door het leven ga zonder te oordelen. Het is zo laag om te praten over anderen achter hun rug, om te oordelen zonder oorzaken te kennen, om stempels te drukken,... En het zit er zo ingebakken, in onze cultuur: roddelen, schijnheilig zijn, ... Gelukkig niet allemaal. Maar ik heb ook gemerkt hoe gemakkelijk je jezelf laat meeslepen. Ik heb echt moeten leren om er niet meer in mee te gaan, in deze gesprekken. En dan pas valt op hoeveel mensen dit doen. Spijtig, maar ik laat dat los. Ik haak af bij zulke gesprekken, of ik zeg eerlijk dat ik er niet aan meedoe, omdat ik er het fijne niet van weet. Of dat ik het zelf eerst zeker moet weten en dan pas geloof. Ik ga dan ook dikwijls rechtstreeks naar de persoon zelf.
    Dit bovenstaande om eigenlijk m'n verdere stukje van vandaag wat kracht bij te zetten.

    Want wat weten we eigenlijk? Ik denk dat de meeste mensen zich dit toch afvragen... Is het dit? We worden geboren, we leven of worden geleefd en daarna worden we verbrand of wormenvoer. Is het dit? Niet meer?
    Ik dacht vroeger van wel, met een grote nadruk op VROEGER.

    Het begon allemaal met m'n droom die ik in een van m'n vorige blogs heb beschreven. Van daaruit groeide m'n nieuwsgierigheid en ben ik verdere cursussen gaan volgen. M'n kast raakte ook meer gevuld met wetenschappelijke boeken, want... EERST ZIEN, DAN GELOVEN!!!!

    Dus met alle wonderlijke dingen die ondertussen op m'n pad zijn gekomen, wilde ik er ook bewijzen of toch tenminste raakvlakken met het wetenschappelijke van hebben. En het is eigenlijk ongelooflijk.

    Het is voor mij wel duidelijk, ook voor de kleinste wetenschapper: alles is energie. Echt alles. Hoe vaster de materie, hoe dichter de energie op mekaar 'geperst' zit.
    Ook zijn er verschillende energieniveaus en trillingsfrequenties. Dat is er gewoon, dat is wetenschap, punt aan de lijn. 
    Ook is duidelijk:
    - energie kiest de weg van de minste weerstand
    - energie trekt gelijksoortige energie aan

    En dat zijn mooie punten. Want zo werkt het ook voor de mens. De meesten denken uiteraard bij het woord 'energie' aan elektriciteit. Maar ALLES is energie, ook de mens. En je kan laag zitten in je energie, dat is boosheid, verdriet, jaloezie, afgunst, wraakgevoelens, schrik,... 
    Maar je kan ook hoog in je energie zitten: dan ben je blij, gelukkig, je 'straalt' als het ware.

    Voor mensen met een depressie kan dit heel belangrijk zijn. Ik heb jarenlang m'n depressie weggestoken, tot het zich uitte in het uitschakelen van m'n lichaam.
    Dan ga je nadenken.
    Wat is dit nu? Is het dit? Is dit alles? Wil ik hier nog zijn? Wat heeft het nog voor zin? Amai, over lage energie gesproken he! 
    Maar ik besloot niet in die neerwaartse spiraal te blijven en mij echt te verdiepen.
    En hoe meer ik mij verdiep, hoe meer ik ervaar, hoe meer ik experimenteer, hoe meer ik te weten kom dat 'de mens' nog maar heel weinig weet.
    Er is zoveel meer. Zoveel meer dat ons geschonken wordt door onze aarde, maar ook door 'iets', waarvan we nog niet weten wat het is.
    Sommigen noemen het godsdienst, sommigen noemen het levensbeschouwing, ik (en nog vele anderen natuurlijk) het 'het universele'. Want ik vind dat het alle godsdiensten overstijgt. Eigenlijk is het godsdienstige, volgens mijn mening dan he, een menselijke vertaling van dat 'universele'. Want de basis van godsdiensten lijkt toch allemaal op elkaar.
    Eigenlijk heel mooi, maar jammer dat het soms zo extreem moet zijn en allesbepalend volgens de regels die 'die godsdienst' ons heeft opgelegd. Zijn het niet de mensen die er door de eeuwen heen al die regels aan gebonden hebben? Maar ergens hebben ze toch allemaal al gevoeld dat er 'meer' is.

    Steeds meer wetenschappers zijn het er ook over eens dat 'gronden' zo belangrijk is. Wat is dat? Gewoon op blote voeten rondlopen! Simpel! Meer is het niet! Het is pas sinds een paar eeuwen dat we rubber onder onze voeten steken! Maar het is al door ontelbare onderzoeken ondertussen bewezen dat contact met de aarde ontstekingsremmend werkt. Dat alleen al is toch fantastisch!

    En wat met meditatie? Mja, mensen die me kennen, weten dat ik het tegenovergestelde was van een persoon die rustig kon mediteren. Ik raasde maar door, sloeg soms nachten over omdat ik slapen tijdverlies vond, ... té extreem dus. En ik besloot het een kans te geven, en nog een kans, en nog een kans, ... Geregeld dat stomme kussen tegen de muur gesmeten als ik weer kriebels in m'n benen kreeg van het stil zitten. Of als de zenuwen door m'n lijf begonnen te gieren, mhoa, om zot van te worden.
    Maar na een half jaar volhouden, kan ik nu eindelijk echt mediteren. En zo diep, zo rustgevend, zo vredig,... M'n lichaam ontspant, m'n geest maakt zich leeg, soms mediteer ik gewoon op muziek, soms geleid door een stem, ... Maar ik zou niet meer zonder kunnen. Een uur vliegt voorbij, het lijkt minuten te zijn geweest.
    Ook het beheersen van je ademhaling. Echt, het werkt zo helend. 
    Ik heb het zelf moeten ondervinden, voor ik het geloofde. Ik heb echt door moeten zetten, ik vond het ontzettend moeilijk om te leren als kuddebeest van de maatschappij, maar nu apprecieer ik de kleinste momentjes waarbij ik mezelf automatisch tot rust breng. 
    Geen gsm, geen tv, gewoon tot jezelf komen, zelfs onder de douche, in bad, tijdens het wachten aan de kassa van de supermarkt, ...
    Het is een deel van mezelf geworden. En het werkt. Ik ondervind de rust, ik word meer mezelf, ik scheid me af van de kudde, want ik accepteer mezelf zoals ik ben en ik doe het op mijn tempo.
    Konden alle mensen dat maar. 
    Maar ik zie dat de grootste hoop zich hier niet van bewust is. Ook als leerkracht merk ik dat dikwijls. De druk die kinderen ondervinden, dat is bijna niet meer te meten. Heel erg. Kinderen mogen geen kinderen meer zijn, maar moeten gecreëerd worden tot bijna 'machines' die moeten kunnen meedraaien in de maatschappij, want anders komen ze er niet!
    Oh, ik wou dat ik over iedereen heen kon schreeuwen dat dit helemaal niet is. Breng rust, breng vertrouwen, leer kinderen hun eigen talenten ontdekken, leer ze zichzelf te appreciëren met hun eigen sterktes en zwaktes en ook... dat die zwaktes er mogen zijn. Niemand is perfect. Maar iedereen heeft z'n plekje hier. En als die basis stevig gelegd is, komen ze op hun pootjes terecht hoor. Misschien dat ze niet goed kunnen lezen, maar so what?! Later runnen ze misschien een bedrijf waar ze een secretariaat hebben die alles voor hen leest. Of als ze niet kunnen rekenen? So what, misschien leeft er wel een groot kunstenaar onder hen die gelukkig door het leven gaat met een kwast in hun hand. Prachtig toch?

    Hola, mijne post is weer lang aan 't worden. Stilaan afsluiten dus maar weer. Ook al zou ik nog uren door kunnen gaan.
    Binnenkort zeker meer. Het helpt mij ook te uiten, mezelf durven zijn, ook al is het nog wat anoniem, maar hey ;-) ik ben ook nog aan 't leren.
    Tot binnenkort!

    Liefs, Madelief

    08-03-2019 om 11:27 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    28-02-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zelfvertrouwen en zelfacceptatie, wat een lessen!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Door alles wat er gebeurd was, begon ik stilaan, zonder het te beseffen, mezelf te negeren. Andere dingen kwamen op de eerste plaats. Vooral mijn werk.
    Ik ben leerkracht. Kinderen opvoeden werd het belangrijkste deel van mijn leven. Naast natuurlijk mijn man helpen, het huishouden doen, mijn eigen 2 kinderen opvoeden, bewindvoerder zijn van papa, zijn huis onderhouden,...
    En ik haalde daar echt wel voldoening uit. Elke dag kinderen laten glunderen, hun zelfvertrouwen laten groeien, aanmoedigen, ...
    Elke dag kregen ze te horen:
    - je bent goed zoals je bent
    - ieder heeft zijn eigen talenten
    - proberen is leren
    - het woordje 'nog' is hier heel belangrijk. Niet zeggen "ik kan het niet", maar zeg dan "ik kan het nog niet", want dan heb je meer zin om het opnieuw te proberen
    - ...
    Ik hoefde niet te straffen, differentieer van de eerste tot de laatste les. Ik daag kinderen uit met projecten. Ik werk met boeken rond 'geluk', ...
    En de kinderen kwamen elke dag graag naar school. De lessen verliepen vlot. Ik zette geregeld meditatiemuziek op, met op de achtergrond op het digitale bord prachtige natuurbeelden. Dan mochten kinderen, die even genoeg hadden van het werken, even genieten van de mooie dingen op onze planeet.
    Het was er altijd rustig, ...

    Nu heb ik pas door dat ik op de kinderen spiegelde wat ik zelf miste. Want ik... ik stond huilend voor de spiegel, ik voelde mij een lelijke koe, mijn man koos mijn kleren, ik ging niet voor mezelf shoppen, ik durfde niet op een dansvloer te staan en bleef altijd alleen aan een tafel zitten, ik zonderde me steeds meer af, wilde geen contact met anderen, alleen als mijn man erbij was als houvast,... Het ging van kwaad naar erger.

    Maar ik zag wel in dat dit niet goed was. Ik ben daarom gestart met een cursus intuïtieve ontwikkeling. Gewoon even terug naar de basis, wie ben ik? Stevig op m'n pootjes staan, geloven in mezelf, de dingen doen waar ik echt in geloof, m'n buikgevoel volgen, ... Dit was een zeer interessante cursus en het smaakte naar meer.
    Sindsdien heb ik me steeds verder verdiept in de psyche van de mens, maar ook kwantumfysica, spiritualiteit, hooggevoeligheid, hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid, ontwikkeling van hersenen bij jongeren, Louise Hay, the Secret, ... 
    Door mijn groeiend zelfvertrouwen, raakte mijn omgeving steeds meer gefrustreerd. Sommige collega's vonden mij een strever, ik moest minderen om de lat voor hen minder hoog te leggen. Crazy toch?!?! Sommigen van mijn familie wilden geen contact meer, omdat ikzelf mijn papa door zijn kanker heen hielp zonder hun hulp nodig te hebben. Belachelijk, toch?!?! En ga zo maar door he. Maar ik ben ondertussen sterk genoeg om het los te laten. Ik accepteer mezelf stilaan en voor het eerst heb ik een paar weken geleden ECHT in de spiegel gekeken. ECHT naar mezelf. De eerste keren was met janken, brullen en alle drama errond. Maar nu, sinds heel kort, kan ik al gewoon kijken, lachen nog niet, maar wel al recht aankijken.
    En eindelijk zie ik ook eens dat ik wel de moeite waard ben. Papa heeft me jaren het tegenovergestelde gezegd. Dan ga je het ook geloven hoor. Maar okee, ik zie mezelf nu als iemand die er wel mag zijn. 
    Nu moet ik nog zien uit te vissen wat ik zelf wil, wat ik als doel voorop stel. Natuurlijk staat mijn gezin op de eerste plaats en ja, daar hoor ik zelf ook bij.
    Voor de rest weet ik het nog niet. We zullen zien
    Maar oh boy, wat voelt het goed om omhoog te kijken als ik op straat loop, mensen aan te kijken en complimentjes te aanvaarden in plaats van ze weg te lachen.
    Ik ben op de goede weg en ik ben er trots op!
    Bedankt, lieve lezer, ik ben blij dat ik met dit blog ben begonnen. 

    Hartegroet, Madelief    

    28-02-2019 om 00:00 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-02-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een nieuw begin voor mij en een andere wereld ging open
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Steeds meer kom ik mensen tegen op mijn pad die geloven dat er "meer" is dan we kunnen zien.
    Ik ben door alles wat we hebben meegemaakt van het principe: EERST ZIEN, DAN GELOVEN!
    En dat sinds een heel stomme, korte situatie die ik jaren geleden heb meegemaakt. Ik stond heel gewoon in mijn geboortedorp bij de bakker, te wachten op mijn beurt. Voor mij stonden 2 dames, van iets oudere leeftijd, met elkaar te babbelen. Mijn oor werd nieuwsgierig en ik begon mee te luisteren. Het had precies zo moeten zijn, want na een tijdje ging hun conversatie als volgt: 
    madam 1: "Zeg, heb je het al gehoord van dat koppel daar?" (sorry dat ik niet specifieker ben, zij zeiden er naam en woonplaats bij)
    madam 2: "Ja, verschrikkelijk he, die zijn uit elkaar. Arme kinderen weer...
    Ondertussen stond ik dus al aan de grond genageld, want ze hadden het over MIJN ouders en IK was 1 van die kinderen!!!!
    madam 1 ging verder: "Mij verwondert het niks dat ze is gaan lopen met een andere vent, want hij zuipt veel te veel en ik heb al gehoord dat hij haar ook sloeg."
    madam 2: "Och gij? Ma da's typisch bij zo'n zuiplappen he. Daar sta ik niet van te kijken."
    EUH... What the f***!?!?
    Ik had 2 opties in mijn hoofd op dat moment. De vrouw van de bakker stond lijkbleek al mee te kijken, die had door wat er aan de hand was.
    Ik kon ofwel een scène gaan maken en die vrouwen eens goed de waarheid vertellen ofwel een knipoog richting bakkersvrouw geven en naar buiten gaan.
    Ik ben nog altijd dankbaar dat ik voor optie 2 heb gekozen.
    Maar sinds dat moment geloof ik niks meer wat ik hoor. Ik wil er eerst zeker van zijn door betrokken personen zelf aan te spreken. Door niet te roddelen of te oordelen. Dat klinkt gemakkelijker dan het is. Je hebt zo snel iets gezegd over een ander, maar ik blijf oefenen!
    In elk geval...
    Vroeger was ik ook van mening... Dood is dood. Je leeft hier en als 't gedaan is, word je ofwel opgebrand ofwel wormenvoer. Heel cru, maar in mijn ogen gewoon de waarheid. Ergens had ik wel het gevoel dat sommige 'toevalligheden' wel héél toevallig waren, bijna onmogelijk toevallig, maar toch... Dit is de wereld en er is niks daarbuiten.
    Maar mijn broertje stierf. Ik was apathisch, of in shock, ik weet het niet. Die beelden, jonge kerels die hem aan drugs hielpen die kwamen condoleren, ... Ik weet het niet, het was heel raar. De blik op mijn broer zijn gezicht zei genoeg, hij was opgelucht dat hij weg was, zoals ik gisteren al beschreef.
    Tijdens het condoleren kwam er een, voor mij onbekende, oudere vrouw naar me toe. En ze zei me dat ik ergens in de komende weken een droom zou krijgen, over mijn broer. En dat die droom heel speciaal zou zijn, maar dat zou ik vanzelf wel voelen.
    Vreemd... Ze wandelde door, ik ging ook verder, mijn broer werd gecremeerd. Ik heb hem in zijn heel warm potje zelf naar zijn graf gedragen en het leven ging weer verder. De dag na de begrafenis moest ik van mijn baas weer gaan werken, anders hoefde ik niet meer terug te komen, dus zo heb ik het dan ook maar gedaan.
    Weken gingen voorbij, maar het ging niet goed. Ik moest even weg. Gelukkig konden we last minute een reis boeken en een week later zat ik met mijn gat aan het strand in Turkije. De stilte deed me deugd, ik probeerde te genieten, ik probeerde weer geluk te voelen, maar meer dan een neplach kreeg ik niet klaar.
    Het is tijdens die periode dat ik heb geleerd me te verstoppen achter een masker. Alles was weer goed en het leven gaat vrolijk verder, joepie!
    Maar daar in Turkije, kreeg ik DE droom.
    Ik zal het nooit vergeten.
    Ik zag mijn broer naar de toe komen, hij zag er fantastisch uit. Maar hij was niet zo goed gezind. Hij zei me: "Zolang als jij me niet los kan laten, zal ik nooit verder naar het licht mogen. Je moet stoppen met uit te zoeken wie mij drugs verkocht, je moet stoppen met te denken dat het jouw schuld was. Het was mijn keuze en die heb ik heel bewust gemaakt. Kijk hoe mooi het hier is, voel hoe goed het hier is, ..." En mijn broer nam me mee naar een wondermooie plaats met een prachtig heuvellandschap, vol perfect gras, bloemen, prachtige kleuren, ... Meer aan de linkerkant van het gebied stond een gebouw dat heel veel licht uitstraalde, daar mocht ik niet heen. Hij nam me verder mee, ik genoot van de mooie geluiden, heel zachte geluiden, en het gevoel van pure rust en liefde overviel me. M'n broer zei dat hij mijn verdriet begreep en dat hij daar ook heel veel spijt van had, maar dat hij dit gewoon moest doen. Zijn tijd was op en ik moest me daarbij neerleggen. Hij hoopte dat ik het zou begrijpen nu hij me had laten zien waar hij was. Hij wilde graag verder gaan (ik denk dat gebouw binnen), maar dat kon niet door mijn immense verdriet.
    Hij bracht me terug naar de kamer en liet me zien hoe hij glimlachend terug naar het licht ging. Hij zei dat hij nooit ver weg zou zijn, maar ik moest hem de vrijheid geven en loslaten. 
    Toen werd ik wakker en ik wist dat dit geen droom was. Ik voelde dat er iets heel speciaal gebeurd was. Ik heb het de eerste tijd tegen niemand verteld, want ik wist niet goed wat ik hiermee moest. Maar die eerste, stekende pijn van zijn verlies, was wel weg. Ik heb heel bewust voorgenomen om mijn best te doen hem los te laten. Het was zijn keuze... En ik moest verder. 
    Dat was mijn eerste, toen nog "vreemde" ervaring. Er volgt nog veel meer. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

    Hartegroet, Madelief



    27-02-2019 om 10:03 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    26-02-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    26-02-2019 om 13:28 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De echte reden
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik kan blijven hangen in het verleden. Ik doe dat niet. Maar volgens de psychiater is dat net mijn probleem. Ik moet erkennen dat ik een slachtoffer ben (geweest).
    Motto's zoals 'de tijd zal het helen' en 'ieder huisje heeft z'n kruisje' en weet ik wat nog allemaal, hielden me op de been. Iedereen maakt toch dingen mee?
    Dan is m'n ziekte uit m'n kindertijd nog peanuts geweest ten opzichte van wat anderen meemaken. Hoe hard zaag ik dan wel niet...

    Jammer genoeg is dat alleen nog maar het begin geweest. Maar dat is moeilijk om over te schrijven. Al meer dan 17 jaar ploeter ik door het leven. Da 's te lang om nog een eigen leven te hebben. Stilaan begin je jezelf weg te cijferen en je in te zetten voor anderen. Want ik besta niet. Ik ben er voor anderen, alleen nog voor anderen.
    Mama wilde me niet meer... sinds 2003. "Nu is het mijn beurt om te leven, jullie trekken jullie plan maar." En daar ging ze, met een andere man, anderhalf uur rijden verder wonen.
    Mijn broer kon het niet meer aan. Hij was zijn mama kwijt, hij voelde zich 'een alien' op deze planeet. Hij begon met drugs en met zijn hart van goud heeft hij nog een brief geschreven dat hij er iets aan wilde doen voor het te laat was en slechte dingen zou doen om aan geld te komen om drugs te kopen. Dat wilde hij niet op zijn geweten hebben. Papa had wapens... Netjes, zoals de wet het voorschrijft... Aparte kluizen, sleutels verstopt, een kluis voor wapens, een kluis voor munitie en wij wisten niet waar hij de sleutels had liggen. Maar m'n broer wachtte rustig af en keek. Tot hij in 2004 papa naar de frituur stuurde voor een frietje, een ander briefje schreef met 'sorry' erop, munitie pakte, een geweer pakte en door zijn hoofd schoot. Gedaan...
    De beelden van die avond staan voor altijd op mijn netvlies gegrift. Ze belden me, mijn man en ik waren net verhuisd en wilden onze verloving gaan vieren. Ik had hem net een nieuwe horloge gegeven. Ik viel neer met de telefoon in m'n handen. Ik werd naar m'n ouderlijk huis gereden, waar ik politie, de MUG, het parket, ambulance, ... zag staan. Ik stormde naar binnen en het eerste wat ik zag was mijn broer, in het gangetje, van zijn voeten tot aan zijn middel. Ze hadden hem net van het toilet afgenomen waar hij zelfmoord had gepleegd en neergelegd. Omdat het gangetje zo smal was, stroomde er een rivier van bloed uit zijn hoofd, langs zijn lichaam af.
    De geur van dat bloed ruik ik nog altijd.
    Ik moest weer naar buiten van de ambulancier.
    Een hele tijd later mocht ik naar binnen. M'n broertje lag al in een lijkzak, maar ik wilde hem graag zien. Ze hadden hem een beetje opgefrist, zodat zijn gezicht er weer toonbaar uitzag.
    Op dat moment voelde ik bij hem een rust over hem heen komen. Had ik maar een foto gemaakt van zijn blik op dat moment. Hij glimlachte een beetje. Iets wat ik al lang niet meer had gezien bij hem. Ik zei tegen hem dat het okee was, dat ik het begreep, dat ik zelfs wat jaloers was, maar ik wilde toch nog hier blijven. Ik zei dat ik hoopte dat hij nu zijn rust zou vinden en weer gelukkig kon zijn. 
    Je had erbij moeten zijn. Op dat moment kwam er een traan uit zijn oog gerold. Ik had gelukkig een zakdoek bij. Een traan van vocht en bloed sijpelde langs zijn wang naar beneden. Ik ving de traan op. Nog steeds, nu 15 jaar later, hou ik soms die zakdoek vast, druk ik 'm tegen m'n wang. En niemand zal die me afpakken.
    Ik mis 'm ontzettend. Maar door de ervaringen die ik later nog wel eens zal neerpennen, ben ik er van overtuigd dat hij kort bij ons is. 
    Ik geloofde niet in iets na de dood. Voor mij was je lichaam dan wormenvoer. Maar daar ben ik volledig op teruggekomen. Maar daar later meer over.
    Papa's wereld stortte helemaal in. De drank was zijn toevlucht. Jaren heb ik strijd gevoerd tegen die drank, echt een monster. 
    Maar ik zag papa verder wegglijden. Hulp van de familie kreeg ik niet. Ik moest er gewoon voor hem zijn, volgens hen. Ik moest hem steunen in het verwerken van zijn verdriet. Want volgens de familie stond hij er tenslotte alleen voor.
    Dus deed ik dat maar. Maar papa begon me te haten. Alle vrouwen in het algemeen. Hij gaf mama de schuld van mijn broer zijn dood.
    Mama voelde zich al heel schuldig. Zij dus ook in een diepe depressie, later het CVS toegeschreven gekregen en nog altijd niet op de been. Bon, even afgedwaald, terug naar papa. Het is niet fijn om jaren aan een stuk te horen dat ik de moeite niet meer was om door te gaan. Dat hij boos op me was omdat ik hem niet wou helpen met een steen aan een koord rond zijn nek in het kanaal te gooien. Hij ging me onterven, omdat ik volgens hem teveel contact had met mama. 

    Maar ik moest de kerk in het midden houden. Ik wilde mama én papa niet kwijt. Dus mama liet ik toe, ondertussen heb ik 2 kinderen gekregen, dat hielp mama er weer een beetje bovenop. Ze was moeke geworden!
    Papa wilde niet veel met m'n kinderen te maken hebben. Dat hoefde niet voor hem.
    In 2012 escaleerde het echt. Het huis raakte onderkomen, hij sloeg de keuken kapot, hij at niet meer, dronk alleen nog maar, ... Dus wilde ik een collocatie laten uitvoeren. Ik wilde de familie betrekken, maar dat had ik beter niet gedaan. Mijn oom had het verteld tegen papa. We kregen ruzie... Ik weet nog dat ik tegen m'n familie riep dat het niet mijn schuld zou zijn als er iets met hem zou gebeuren. Maar dat ik op was en dat ik niet meer wist wat ik nog kon doen. Uren met hem gewandeld en gepraat, zo dikwijls in paniek naar zijn huis moeten rijden omdat hij in een psychose zat, ... En toch geen hulp krijgen. En anderhalve week later stond de brandweer en de MUG thuis. Papa had een zwaar epileptisch insult. De daaropvolgende weken waren heel zwaar. Door een verkeerde intubatie had hij ook aan zuurstoftekort geleden. Hij had nog 2 hersenbloedingen gekregen, ze hebben hem 4 keer moeten reanimeren. Verschillende organen waren zo goed als kapot. Meer dan 3 weken hebben ze hem in een kunstmatige coma gehouden. 
    En nu, in 2019, leeft hij nog, met hersenschade, opgevangen in een rusthuis, omdat er in België voor de rest niet veel plaats is. Hij zit vol medicatie, die hij echt moet nemen. Elk alternatief geprobeerd, maar met verkeerde uitkomsten. Alleen deze medicatie helpt, alleen wordt hij er ontzettend dik van. Daar zit hij dan, een verdoofde vent van begin 60, morbide obees, nog altijd met waanideeën en allerlei stoornissen waardoor ik hem liever niet te vaak bezoek. Want ik weet nooit hoe hij zal zijn. Zal hij me graag zien of zal hij me graag de nek omwringen... Altijd spannend in het begin.

    Bovenstaande is al een beperkte samenvatting van m'n leven tot nu toe. Natuurlijk is er nog veel, veel meer gebeurd. M'n vriendenkring houdt het voor onmogelijk wat ik al allemaal meegemaakt heb, gezien heb, gehoord heb, geroken heb, vastgehouden heb, gevoeld heb, ... Lachend hoor ik vaak: "dat kan alleen bij u gebeuren".
    Maar zo voelt het ook wel. 

    En daarom ben ik, denk ik, in september 2018 in elkaar gestort. Gewoon, op m'n werk, van het ene op het andere moment. Ik liet m'n tassen vallen, ik begon te zweten, te bibberen, te duizelen, ik werd misselijk, ... Ze hebben me thuis gebracht en ik heb de eerste weken aan 1 stuk door geslapen bijna. De maanden daarna bijna hele dagen geslapen, nu nog met momenten. 

    Ik werd verplicht naar een psychiater te gaan. Ook al was ik er nog altijd heilig van overtuigd dat ik dat niet nodig had. Nog altijd heb ik het er moeilijk mee. Want ik ben de vrouw die stevig in haar schoenen staat, die lachend door het leven gaat, die alles voor elkaar krijgt wat er voorgeschoteld wordt en nu... Nu ben ik al blij als ik met een wasmand vol strijk deze boven op de gang kan zetten. Zelfs die trap is me dus teveel. Je ziet het niet echt, alleen 14 kilo afgevallen. Maar voor de rest zie ik er goed uit. 
    Maar vanbinnen, daar ben ik kapot. Ik leef niet meer. Sinds enkele weken heb ik dat eindelijk door. Maar dat is raar hoor. Ik ben er om voor anderen te zorgen. Wat doe ik graag? Waar houd ik van? Wat is mijn doel? Op al die vragen kon ik alleen maar zeggen "ik weet het niet" of "dat maakt me niet uit" of "dat is niet belangrijk".
    Ik ben er voor mijn man, mijn kinderen, mijn job, mensen te helpen, anderen op te vangen, ... Maar blijkbaar hoort dat zo niet.
    Ik dacht dat ik gewoon een gemakkelijk mens was. Want mij is alles goed wat anderen willen. Zolang ik maar niet in de aandacht sta, ik niet tijdens een feestje hoef te dansen waar anderen naar me kunnen kijken of in een grote mensenmassa terechtkom. 
    Ik hou meer van rust.

    Vroeger niet, ik was een fuifbeest, stond op het podium, was creatief, afgestudeerd met onderscheiding, ik straalde...
    En dat is inderdaad weg. Ik heb het nu door. Maar wil ik het terug? Ik weet het niet... Ergens heb ik het gevoel dat ik nog ergens nodig zal zijn. Ik heb dit precies allemaal moeten meemaken, om er iets mee te kunnen doen. Maar op dit moment kan ik het nog niet. Ik heb wel al heel veel geleerd. En daar wil ik dat deze blog over zal gaan. 

    Ik vond het belangrijk even te schetsen wie ik was, zodat je zou gaan begrijpen waar m'n blog verder zal gaan... 
    Hopelijk leest er iemand mee. En anders, dan doe ik het voor mezelf. Voor het eerst in 17 jaar kijk ik echt eens achterom en nu, achter m'n schermpje, besef ik dat ik toch al best wat heb meegemaakt voor mijn 30ste levensjaar. Nu ben ik er 36. En er is nog veel meer gebeurd. Maar ik twijfel of ik dan nog geloofwaardig overkom. 
    Als ik dan denk aan mijn eerste bevalling, waar ze met spoed zonder verdoving, na 32 uren, de schaar en zuiger moesten gebruiken omdat zijn hartje was stilgevallen. Het bloed hing tegen de kasten aan, omdat ze zo snel met m'n zoontje wegliepen. Ik zag nog net dat hij gewoon alles liet hangen en blauw was. Gelukkig is dat goed gekomen, maar de dokters zeiden dat het leek alsof er een beest was geslacht in de kamer. 
    En nog zoveel meer... Maar dat heeft geen zin, zoals ik al meer heb gezegd "ieder huisje heeft z'n kruisje", toch?

    Hartegroet, Daisy

    26-02-2019 om 13:15 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-02-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.m'n jonge jaren: Herpes Labialis met EEM
    Daar moest ik het grootste deel van mijn kindertijd mee leven, met Herpes Labialis en EEM. Zoek dat maar eens op, die EEM... 
    Je zou kunnen zeggen, bwa, wat koortsblaasjes en wat aften... en dan...
    Inderdaad, maar wat als je lippen en wangen zo vol met koortsblazen staan, dat het één grote korst wordt? Wat als je zoveel aften in je wangen, op je tandvlees, in je keel, binnenkant lippen, ... hebt dat je zelfs niet meer wilt slikken? 
    En die EEM, die ervoor zorgt dat je niet kan stappen of iets vastpakken?
    Tja, 25 jaar geleden was er nog geen Aciclovir op de markt. Ik mocht het wel mee uittesten dat wel. Toen was het nog gewoon Zovirax.
    In de plaats daarvan werd ik volgeduwd met pijnstillers en cortisone. De huisdokter kwam geregeld langs om m'n lippen open te snijden, zodat ik met een rietje toch wat kon drinken. 
    Ik ben in Leuven, in Jette, in Maastricht, ... overal geweest. Nergens konden ze mij helpen. Maar ze vonden me wel een interessant geval. 
    Daar zat ik dan, in m'n onderbroekje, met koorts en pijn... Terwijl studenten dermatologie me van top tot teen aan het bekijken waren en me een heel interessant studiegeval vonden...
    Maar dat was maar de lichamelijke pijn.
    Je kan je niet voorstellen hoe zwaar dit mentaal was. Na zo'n "aanval" moest ik terug naar school. Ik stond nog vol met korsten, maar na zoveel weken afwezigheid, moest ik echt terug. Gelukkig kon ik gemakkelijk leren, dat was een voordeel, ik heb nooit een jaar over moeten doen.
    Maar het waren zware jaren. Jaren van pesterijen, de hele school die me ontweek en overal hoorde ik "pas op, daar loopt dat wrattenzwijn"...
    Elke avond weende ik mij in slaap...
    Om die pijn te verlichten, begon ik me te krabben. Gewoon, met m'n nagels, op m'n armen, op m'n duim, tot het bloedde. Die pijn nam voor eventjes de mentale pijn weg. Hier had ik controle over. Niet over de pesterijen, niet over de herpes, niet over mijn lichaam, niet over m'n nachtmerries, maar wel over die pijn. Hoe ver wou ik gaan...
    Om terugbetaling van medicatie te krijgen, hadden ze het virus levend nodig. Dus vonden ze in het labo nodig om m'n lippen onverdoofd open te snijden. 
    Als ze het virus levend te pakken kregen, werden voortaan m'n pillen terugbetaald. Nu is dat sowieso, toen nog niet.
    Kan je je voorstellen? Als meisje, zonder verdoving, met een mes je lip laten opensnijden zodat ze er met een wattenstaafje onder kunnen wrijven om het virus te pakken te krijgen? 
    Maar ik deed het, speciaal voor mama en papa. Want ze wisten het niet, maar ik hoorde ze dikwijls praten over hoe duur m'n medicijnen wel niet waren. 
    Om de 4 uren moest ik een pil pakken. En met één doos kwam ik maar een paar dagen toe. Ik weet nog goed dat we eens van een "aanval van herpes en EEM" de rekeningen bijhielden en we op een totaal van ongeveer 250 000 BEF uitkwamen. En als je dan even rekent... verschillende jaren aan een stuk, zo'n 2 tot 3 aanvallen per jaar... Ik voelde me schuldig dat mijn ouders zoveel werd onthouden omdat ze hun zuurverdiende geld aan mij moesten uitbesteden. Ze droomden van een eigen huisje bouwen, maar dat is er nooit van kunnen komen.... 

    24-02-2019 om 23:10 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-02-2019
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Waarom ik een blog start
    Meteen een goede vraag. Waarom start ik een blog? Waarschijnlijk omdat ik schrijven gemakkelijker vind dan praten. En om hopelijk mensen te bereiken die net zoals ik in een heel diep dal hebben gezeten. Maar ergens diep vanbinnen, is er toch een drang om door te gaan, om te leven, maar op een andere manier.
    En hoe doe je dat dan? Gemakkelijker in theorie te lezen of te horen dan in praktijk ook werkelijk toe te passen.

    Alhoewel, ik denk dat ik eindelijk een punt aan het bereiken ben dat het me lukt. En dat wil ik graag delen. Want steeds meer mensen hebben met dit probleem te maken.
    Dus welkom... Hopelijk minstens 1 iemand. Iemand die mijn verhaal wil volgen. Blijkbaar volgens de psychiater een zwaar verhaal, terwijl mijn motto altijd geweest is: "ieder huisje heeft z'n kruisje" en je moet gewoon verder.
    Dat deed ik ook, ik was er heilig van overtuigd dat je jezelf wijs kon maken dat je sterk kon blijven door steeds door te gaan, niet terug te blikken, niet stil te staan bij dingen,... Maar dat pakte even anders uit.

    Ondanks de vele signalen, luisterde ik niet. Ik bleef even koppig doorgaan. Tot ik letterlijk omviel, maar dan echt letterlijk. Nooit gedacht dat dit echt bestond. Ik dacht dat je zelf in handen had of je een burn-out, bore-out, depressie,... zou krijgen en ik was er heilig van overtuigd dat mij dat nooit zou overkomen. 
    Dat is ook niet gebeurd, oh nee. Nee, ik heb te maken gehad met een volledige shutdown. M'n lichaam was op. Ik viel neer, werd thuis gebracht, ben ik slaap gevallen en pas weken later terug "wakker" geworden. Ongelooflijk vreemd. Dat is ongeveer een half jaar geleden. Ik begin te herstellen en het wordt tijd dat ik m'n ervaringen deel, zodat ik hopelijk anderen ervan kan sparen en inspireren om positief in het leven te staan, ondanks harde tegenslagen. Gewoon, omdat je geboren bent, omdat jij het bent, omdat je mag beseffen dat jij het ook waard bent.

    Veel leesgenot! Ik ga de uitdaging aan om heel regelmatig een bericht te posten. Met persoonlijke ervaringen, met de drang naar het leren omgaan met emoties, met een zoektocht naar geluk, met bedenkingen bij studies/boeken/cursussen/... En hoe ik er zelf van ben gegroeid, neergemaaid en terug opgestaan.

    Tot snel! Hartegroet, Madelief 

    19-02-2019 om 00:00 geschreven door Madelief  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Foto

    Archief per week
  • 18/03-24/03 2019
  • 11/03-17/03 2019
  • 04/03-10/03 2019
  • 25/02-03/03 2019
  • 18/02-24/02 2019

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs