Dinsdag was het zover. Er werd hier al enkele jaren af en toe over geproken, maar altijd op een manier alsof het een verre droom was. Een vriend van mijn kinderen is al enkele jaren in Ecuador, hij werkt daar in enkele projecten. 'Wat zou het leuk zijn om die eens gaan te bezoeken ginder.' Zo begon het. Alleen is het enigzins anders uitgedraaid. Het is uiteindelijk geen bezoekje geworden. Mijn dochter Ilse is dinsdag vertrokken voor een periode van verschillende maanden, ze gaat er vrijwilligerswerk doen. Verschrikkelijk voor een moeder (en ook voor de papa) om je dochter te zien vertrekken. 't Is te ver. Maar ik heb haar ook al gezegd dat, als ik in haar plaats was en die kans kreeg, dat ook zou doen. Van wie zou ze die reiskoorts hebben? Dus dinsdag voor 6h in Zaventem op de luchthaven, om 10h15 ging het vliegtuig vertrekken. Dachten wij... Om 10h40 is het vertrokken, er was een technisch defect. Maar met als gevolg dat ze het volgende vliegtuig in Madrid niet haalde, dat vertrok om 12h15. Met dank aan de vliegtuigmaatschappij voor de goeie opvang, want de groep gestrande reizigers werd naar een hotel gebracht en kreeg een kamer en alle maaltijden. Ipv dinsdag aankomst in Ecuador dus woensdag. Mario stond aan de luchthaven om mijn dochter te komen halen. Gelukkig! Een beetje steun kwam van pas. Doodmoe van zoveel uren vliegen, het tijdsverschil en dan nog zien dat je rugzak gescheurd is. Maar heel blij dat ze eindelijk in Ecuador was.
