Opnieuw een weekend samen geweest... Had het gisteravond opeens moeilijk. Verblijven in een huis waar ik een aantal jaren gewoond heb en vooral, proberen je relatie te lijmen zonder dat er dingen uitgepraat worden. Dat ongemakkelijk gevoel is niet meer weggegaan. Hij mag van dit gevoel niets merken of hij wordt geïriteerd. Hij snapt nu eenmaal niet dat veel dingen intens veel pijn doen. Zelf snap ik niet waarom hij niet wil inzien dat het voor mij zo moeilijk is. Ik stel mij de echt de vraag of hij daar nu zo gemakkelijk over gaat. Of is dat alleen maar schijn?!
Heb vandaag een aantal keer m'n tranen niet meer kunnen bedwingen heb nochthans heel veel op mijn tanden gebeten om niet in huilen uit te barsten. Troosten doet hij niet wanneer hij het ziet.... Voel mij echt in de kou staan.
vanavond zien we elkaar. Hoop dat hij bijgedraaid is na onze discussie van gisteren. Ik weet dat hij opnieuw boos was en op één of andere manier wil hij mij dan straffen. Dit heeft hij gedaan door ons zoontje gisteravond niet te laten bellen. Heel pijnlijk.
De man waar ik nu mee geconfronteerd ben ken ik niet. Hij is hard en wil alles naar zijn normen en waarden. Ik denk dat hij ook met pijn en verdriet zit maar dit uitwerkt op mij door mij van alles de schuld te geven. Hij noemt de dingen op waar ik de mist inging in onze relatie maar wil niet weten waarom ik zo reageerde. Ook ik had het heel moeilijk, en zocht wanhopig om zijn aandacht, maar niet op de manier hij voor ogen had. Ik vind het zo jammer dat ik niet over mijn gevoelens mag praten, zou dit nochthans graag doen. Net zoals ik graag zou hebben dat hij vertelt wat er in hem omgaat. Zie hem nochthans heel graag. Wat hij blijkbaar niet wil beseffen is dat ik op dit moment mezelf niet kan zijn. Zelf blijf ik zitten met alle pijn en verdriet, ik moet dit allemaal verstoppen wanneer we samen zijn. Ieder afscheid weegt heel zwaar door, telkens opnieuw afscheid nemen van mijn thuis, mijn gezin, ik mis het enorm. Voel aan dat hij mij niet vertrouwt, terwijl daar totaal geen reden voor is. Weet dat hij ook liegt over bepaalde zaken. Er is zoveel kapot dat het bijna onmogelijk is om dit te lijmen, maar zal het zeker proberen.
Moet mijn leven weer op de rails krijgen, weet alleen niet hoe...
Deze morgen voor de eerste keer naar de rechtbank gemoeten om te tekenen voor de scheiding. God, wat was dat zwaar... Ik ben absoluut niet klaar om deze stap te zetten. Zag daar een heleboel gescheiden koppels in spé en voelde mij echt zo klein. Hij zag er ook moe uit toen ik in de auto stapte. Vraag mij af of hij echt zo overtuigd is om hier mee door te gaan, het zag er naar uit dat hij de afgelopen nacht niet echt veel geslapen had. Maar toen ik hem in de auto vroeg of hij hiermee wou doorgaan zei hij " ik heb een beslissing genomen en ik kom daar niet meer terug". Wou dat ik even in zijn hoofd kon binnenkijken om te weten wat er in hem omgaat.
Op de terugweg hebben we nog een discussie gehad over dingen die er de afgelopen 2 jaar gebeurd zijn. Hij heeft mij van ongeveer alles de schuld. Hij zegt dat hij zich absoluut niet schuldig voelt omdat hij vindt dat hij er genoeg voor gedaan heeft. Als ik de balans opmaak weet ik dat ik fouten heb gemaakt maar ik weet ook dat hij fouten heeft gemaakt. Door een samenloop van omstandigheden liep de communicatie tussen ons volledig verkeerd waardoor ik mij meer en meer terug trok en hij wel toenadering zocht maar naar mijn gevoel om de verkeerde redenen. Als we een ruzie of een discussie hadden dan werden de dingen niet uitgepraat, wat uiteindelijk voor mij heel belangrijk was. Woonde in een huis met 7 mensen maar voelde mij zo dikwijls alleen... Wilde echt wel werken aan mijn relatie en ik denk uiteindelijk mijn man ook maar we hebben dat elk op onze manier gedaan zonder te luisteren naar elkaar. Raar dat een mens beter de dingen ziet als hij er van op een afstand kan naar kijken. Hij zei in de auto dat hij moet zorgen voor zijn kinderen en ook voor mij?! Hij zorgt eigenlijk op dit moment niet voor mij, ieder probleem of ongemak moet ik alleen dragen en ik kan niet echt terecht bij hem om over bepaalde dingen te praten.
Ik zou toch echt graag onze meningsverschillen oplossen die we in het verleden hadden, mij lijkt het toch de enige manier om hier uit te komen als koppel. Jammer genoeg staat hij daar absoluut niet voor open, hij wil geen discussies en geen ruzies meer en ik ook niet. Hoe kun je tot een compromis komen zonder discussie of ruzie? Ik weet het niet...
Zou dit echt graag willen oplossen, weet alleen niet hoe...
Ben vandaag met mijn dochter van 12 voor het eerst naar een psycholoog geweest op kennismakingsgesprek. Had dit zo geregeld daar ik vond dat ze zich heel gemakkellijk opstelde ten opzichte van de scheiding. Zij klaagt nooit en heeft zich ogenschijnlijk volledig aangepast aan de nieuwe situatie en zij staat steeds klaar om een blijk van steun te geven wanneer ik het moeilijk heb. Zoals ik vermoedde was dit maar schijn, blijkbaar zitten bepaalde zaken heel diep want wanneer de psycholoog bepaalde onderwerpen aankaarte sprongen de tranen in haar ogen. Ik schrok dat bepaalde zaken toch veel dieper zaten. Zo was er vorig jaar mijn ziekenhuisopname, blijkbaar heeft zij zich toen heel eenzaam en alleen gevoeld in die periode, alhoewel zij nooit iets heeft laten blijken van deze pijn. Ben uiteindelijk blij dat ik toch deze stap heb gezet voor haar. Ik droom ervan dat mijn kinderen en daarmee bedoel ik ook de stiefkinderen dit zonder kleerscheuren ervanaf brengen, maar ik vrees ervoor. Uitendelijk hebben kinderen nood aan een stabiel gezin vol liefde en geluk al hoor je me niet zeggen dat het de laatste 2 jaar zo was, maar uit elkaar gaan is nu ook zo drastisch. Zeker als je ziet waar het over draait...
Als ik alles op een rijtje zit vind ik het zo onnodig om zo'n drastische weg te bewandelen. Mits heel veel praten en compromissen sluiten konden we een groot deel van de problemen oplossen, maar ja, daar moet je voor met 2 dezelfde visie hebben. Ik hoop dat hij nog bijdraait en onze relatie een kans wilt geven.
Als ik eerlijk moet toegeven voel ik mij serieus in de steek gelaten. We hadden elkaar beloofd er te zijn voor elkaar in goede en in kwade dagen en in ziekte en gezondheid. Ik til zwaar aan het verbreken van zijn belofte. Wanneer ik naar de dokter ga moet ik alleen gaan, de pijn en de ongemakken kan ik niet echt delen daar ik bang ben dat hij mij volledig zal laten vallen. Hij zegt dat hij zijn vrouwtje terug wilt van vroeger, maar dat wil ik ook en heb nooit anders willen zijn. Het is iets dat mij overkomen is en waar ik probeer echt vanaf te geraken...
Als ik rond kijk bij mijn vrienden zie ik hen in een gezin met kinderen 5, 10, 15, 20 en meer jaren getrouwd zijn. Ze bouwen samen een leven op doen dingen samen... We zien wel waar dit ons brengt in de hoop dat ik nog over een ons mag spreken...
Ben deze blog gestart om alles een beetje van mij af te schrijven. Alle verdriet, woede en onmacht die woekeren in mij zou ik willen omzetten in een gelukzalig gevoel vol liefde en kracht.
Wat begon met oververmoeidheid eindigde in de diagnose CVS. Tussen deze 2 zat er een gat van 2,5 jaar. Ik behoor nog tot de gelukkigen die vroeg de diagnose gesteld krijgen. De Proffesor zegt me wel als ik doe wat hij zegt dat ik opnieuw kan gaan werken. Het klinkt mij goed in de oren. wou dat ik al zover was...
Ben sinds begin juli opnieuw alleen gaan wonen samen met mijn kinderen. Dit op uitdrukkelijke eis van mijn man. Hij zegt dat ik het gezin niet meer aankan. Hij wil het nog proberen als koppel maar dan wel volledig op zijn voorwaarden. Heb het er echt moeilijk mee. Mis mijn man mijn gezin, kortom alles... Hij ziet dit als de oplossing terwijl ik het heel anders zie.
We hadden in onze relatie al heel wat watertjes doorzwommen. Heb al veel tijd gehad om erover na te denken wat er mis is gelopen. Gebrek aan communicatie was er één van. We hadden gewoon geen tijd voor elkaar. Hij werkte van s'morgens vroeg tot s'avonds laat als zelfstandige en ik als werknemer. Een full-time job en een huishouden met uiteindelijk 5 kinderen. Hollen van het éne naar het andere. In het weekend je sociale contacten en verplichtingen nakomen en hop de maandag opnieuw volle bak. Het kan teveel zijn voor een mens en ik heb het aan de lijve mogen ondervinden.
Wil me niet wentelen in zelfbeklag maar heb het verschrikkeliijk moeilijk om te aanvaarden hoe het er op dit moment voor staat. Mis de steun van een volwaardige partner in de strijd tegen mijn ziekte en mis de kinderen ook. We waren een opnieuw samengesteld gezin waarvan hij 3 kinderen heeft en ik 1, samen hebben we nog een kindje.
