Net als de paasvakantie geeft de ‘Semana Santa’ elke student 2 weken vrijaf. Zowat elke Valenciaanse student maakt ervan gebruik om terug te keren naar huis. Tijdens deze twee weken loopt het stad vrij leeg en schieten de Erasmussers over. De meeste gebruiken de tijd dan ook om weekendjes te doen, op tripjes te doen, of om op echte vakanties te gaan. Christine en Irene hadden net zoals elke Amerikaan al hun vrije tijd met reizen volgestopt en gingen vervolgens voor 9 dagen naar Italië. Sofie en haar vriendin Julie brachten 6 dagen in Granada door. Maar voor mij ging het iets minder gepland aan toe. Het eerste plan om met Jonas en Mats een bende te verzamelen, een auto te huren en vervolgens Andalusië af te reizen was al in het water gevallen. Plannen licht ons niet en waren uiteindelijk te laat om een auto vast te krijgen. Het alternatief om met een organisatie naar Porto te reizen viel ook af wegens gebrek aan interesse. Ik besloot het simpel te houden en enkel haalbare, korte verplaatsingen te ondernemen. Ook het feit dat er toch soms aan de thesis moet gewerkt worden hield mij ter plaatse.
Mijn vakantie begon dus rustig in Valencia met de achterblijvers. We deden zowel op woensdag als donderdag de Botellóns eer aan (ondanks de lage opkomst) en keken gingen naar de volgende Europese match tegen Atlético Madrid in Mestalla. Deze keer konden we onze zelfde plaatsen niet meer krijgen, dus moesten we het avontuurlijker aanpakken. Een levensgevaarlijke klim door de volle en steile tribunes was het gevolg. De match zelf was het gelukkig toch nog waard.

Het weekend ging rustig voorbij en het was voor mij dringend tijd het Spaanse binnenland te gaan verkennen. Aangezien Sofie toch via Madrid moest terugkeren, maakte een 4 uur lange busreis een blitzbezoek aan de metropool mogelijk. Aangezien Sofie haar verjaardag moest vieren, startten we met een luxueuze lunch in het gigantische en prachtige park. We vervolgden ons weg langs de grote historische gebouwen en eindigden in de hostel. Daar bereidden we Sofie’s verjaardagsmaal en sloten we de avond af in een Irish pub. Aangezien we de volgende dag al terug keerden stopten we onze laatste dag vol met cultuur en voetbalstadia. Terug in Valencia kropen we er vroeg in, energie sparen voor Sofie haar gek verjaardagsfeest.

Net als de meeste feestjes, ging deze ook door in de Belgische piso. Deze keer was er wel een ‘truckers’ thema, wat toch voor enkele hilarische klederdracht zorgde. Aangezien Ben en Thijs bezoek hadden, waande ik mij even terug in Gent. Ik kon het bos door de West-Vlamingen niet zien.
Toen iedereen goed in de feestvreugde zat, besloten we af te zakken naar beneden. Ik vergezelde Andrea in de lift en kwam beneden in een horde politie terecht. Politie in Valencia is niet echt zoals in Gent. Iedere agent ziet eruit alsof hij je in twee kan breken als een twijgje. Het is dan ook logisch, dan ik braaf gehoorzaamde toen 3 agenten mij bij de arm terug in de lift sleurden en mij de weg naar de feest piso vroegen. Later hoorde ik dat er nog een hoopje politie buiten stond, handtassen om te keren en identiteitskaarten op te vragen. Dit was het eerste feestje beëindigd door politie, maar absoluut niet het laatste.

De week ging snel voorbij. We zagen enkel nog Valencia uit de europa league vliegen, wat wel een domper op de voetbalpret was. De vakantie kwam ten einde, maar gelukkig niet voor mij. Aangezien de spaanse studenten examens hadden, kreeg in nog een week bij. Ik nam de tijd om met Andrea Mallorca te verkennen en daarna mijn familie te ontvangen.
We vlogen naar Palma waar we een scooter (of booster) gehuurd hadden. Om eerlijk te zijn, het weer kon een stuk beter. We pakten ons in en baanden ons een weg over het eiland. Aangezien het maar een diameter van 50 km heeft, was dit een ideale manier om zowat alles te zien. We zagen mooie natuur, prachtig landschap, pitoreske dorpjes en toeristische stranden. Een ding had ik niet zien aankomen, de duitse nederzetting. Het 17^de Bundesland is niet gelogen. Elk strand staat vol met bordjes ‘Bratwürst’ of grote bierhallen in ‘Oktoberfest’ stijl. Overal kan je met Duits terecht en hebben sommige uitbaters het zelf moeilijk met Spaans. De laatste dag en avond vulden we met een bezoek aan Palma De Mallorca (hoofdstad) wat vooral bekend is voor zijn luchthaven.

20-04-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS  

De stad gaf een dode indruk na de Fallas. Mensen blijven binnen, nergens hoor je nog ontploffingen of fanfares en de lucht is rook en vuurwerk vrij. De opkuis van het evenement gebeurde verbazingwekkend snel en efficiënt. Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag waren overal kuiswagentjes en stadswerkers in de weer om de stad tegen de volgende dag schoon te krijgen. Het was alsof er nooit Fallas geweest was.
Het leven keerde voor ons terug naar het normale. Scholen gingen terug open en studenten kwamen naar de lessen. Het leek dus een minder boeiende week te worden. Veel was er niet te doen doordat de hele stad aan het bekomen was van de Fallas en velen hadden ook heel wat schoolwerk in te halen, inclusief mijzelf.
Volledig tam ging het dan ook weer niet worden. Ik kon voor de tweede maal bezoek verwelkomen in Valencia. Jasper en Marieke hielden hun belofte en kwamen op dinsdag met het minimum aan materiaal mijn kamervloer bevolken. Ik zat een beetje verveeld met het feit dat ik net met mijn schoolwerk moest bezig zijn, overdag zou ik er dus maar weinig kunnen bijzijn. Ik zette rechtsreeks vanuit de les aan richting metrostation waar ze al waren aangekomen. Net als de vorige keer begeleidde ik ze naar mijn kot voor een klein ontbijt en een introductie op de kaart. Al snel moest ik ze achterlaten voor een thesismeeting op school en een middag vol werk, ze trokken ondertussen voor een dag Turia en centrum.
In de avond schotelde Irene ons haar eerste maaltijd voor 6 personen voor. Ze kan best (schattig) onzeker zijn als het op haar kookkunsten aankomt. Veel ervaring heeft ze niet, maar in alle eerlijkheid heb ik nog nooit iets slecht gegeten. Na de maaltijd werd onze piso voor het eerst opengesteld voor bezoek. De Belgische piso bewoners kwamen voor de eerste maal naar hier om wijn en bier te nuttigen. Christine en Irene kropen er nog snel in, gevolgd door Marieke en Jasper, die net zoals elk bezoek uitgeput waren door de te vroege vlucht. We trokken nog met een kleine groep richting café voor een spelletje kicker en pool.

Woensdag verjaarde Emmely. Voor haar feestje had ze als thema ‘Prom’ uitgekozen, wat zowel mij als Mats in de haren deed grijpen over wat ik godsnaam aan te doen. Moest ik al een bezitter zijn van een kostuum, zou ik het zeker niet meenemen naar Valencia. Met de gedachte dat ik een kostuum eventueel nog voor mijn thesispresentatie zou kunnen gebruiken sprak ik met mijn bezoek af aan Colón, de winkelstraat van Valencia. Ze hadden net de ochtend en middag grotendeels slapend doorgebracht in Turia en hadden een picknick met Spaanse charcuterie verorberd. Jambe had van mijn plannen gehoord en was blijkbaar ook in vorm om te winkelen. Hij belde mij en kwam richting centrum. Na een onsuccesvolle (voor mij toch althans) poging in de H&M zaten we nog even op het terras en gingen we richting appartement. Ik kwam op de weg terug nog Mats tegen die gehaast onderweg was naar de H&M om toch nog iets te hebben. Ik stelde voor om dan maar naar de chinees te gaan (goedkoper, specialer en dichter) en 2 dezelfde dassen aan te schaffen. Op weg naar de kassa vonden we nog een bunny set (oortjes, strikje en staartje) en besloten dat dit nog wel een geschikte Emmely look was. Het verjaardagscadeau was een feit.
’s Avonds nam ik Marieke mee om wat voetbal te gaan spelen. We gingen sinds kort spelen op de kunstgras velden van UPV. Ideaal, want nu komen mijn voetbalschoenen van pas. Minder ideaal, want mijn been is al een goed stuk vel kwijt door overmoedige tackles. Op het menu stond burgerking, iets wat ik elke bezoeker kan aanraden, en na het avondmaal reden we direct door richting de piso van Emmely en Floor met taxi. Marieke had zich nog een kleedje aangeschaft bij de chinees en Jasper had net als mij dezelfde das gecombineerd met een toevallig aanwezig hemd.
Het feestje was eerder in intieme kring en gaf eerst de indruk rustig te zijn. Naast de aanwezigen van de dag voorheen, ontmoetten mijn bezoekers nog Norman, Sandra en Andrea. Ongeveer net na het moment dat Jambe, overigens zonder enige weerstand, een overtuigde lapdance gaf aan het feestbeest nam Irene Marieke en Jasper mee voor een goede nachtrust. Mogelijk is er een connectie.
Ik weet niet precies hoe, maar het feestje werd grappiger, specialer en dus ook schever. Iedereen had goed gebruik gemaakt van de enorme hoeveelheden drank op het aanrecht en dat leidde tot zingen, dansen en rondleidingen in de meisjeskamers. Toen Christine en ik rond 5uur besloten er een einde aan te maken, hadden we het moeilijk onze taxigenoten mee naar huis te krijgen. Christine, die ondertussen in haar fameuze ‘stage 4’ van dronkenschap was beland, besloot op de trap te wachten terwijl ik de twee treuzelaars probeerde aan te zetten. Na een paar pogingen ging ik naar buiten om mijn nederlaag aan Christine mee te delen, maar mijn vriendin van over de oceaan was inmiddels met haar hoofd tegen de muur ingedommeld op de trap. Met de conclusie dat ze daar waarschijnlijk goed zat sloot ik de deur en zette het feestje voort. Om de 15 min ging ik eens kijken, we zijn een team op mijn piso.
Na het opkomen van de zon verlaten we allemaal het feestoord voor een taxi. Jambe drong nog aan om mijn zetel te bemannen, maar ging uiteindelijk teleurgesteld naar huis toen hij hoorde dat we liever wouden slapen, dan doordrinken.

Donderdag maakte ik het beste van mijn dag werkgewijs. Irene was al sinds 10u op pad met Jasper en Marieke om te gaan slapen op het strand. Knalrood kwamen ze terug, de eerste zon had zijn werk gedaan. We sloten de dag nog af met een Botellón die toch rustig bleef. Ik keerde met het bezoek al een van de eerste terug voor een vroege avond. Vrijdag was al weer de laatste dag voor hen en we gingen op zoek naar een restaurantje. Het was de honger en het gebrek aan restaurants in de buurt dat ons deed belanden in een pita/pizza snackbar. De pizza was wel echt niet slecht en maakte het toch nog een geschikte afsluiter van. We gingen nog een drinken in de Aguacat en pasten daarna voor de Rumbo.  ’s Ochtends vertrokken ze al vroeg in de ochtend. Het was een vrij gehaast afscheid van een al bij al drukke week.

Uitrusten vulde nog verder mijn dagen. Ik wou mijn PS3 eens optimaal benutten en organiseerde een FIFA toernooi op mijn appartement. Negen man nam deel, bijgestaan door Irene, Christine, Nele en Sofie die kwamen ‘Cheerleaden’. Zes van de acht speler wist eigenlijk totaal niet wat ze aan het doen werd, wat wel spannend slechte wedstrijden opleverde.
Wat eigenlijk rustig moest zijn, leek eerder op een kleine pisoparty, wat voor onze piso zowat het maximum was. De bierconsumptie lag vrij hoog en de buren klopten al met stokken op de muren. Mats won uiteindelijk het toernooi en maakte zijn beloftes over competitieve arrogantie volledig waar. Met de Antwerpse dikkenekkerij kon je straten leggen en huizen bouwen. Een delegatie trok nog naar Tucan (uit verplichting door weddingschap), maar ik kroop na een goede twijfel in bed voor een goede laatste dag school voor de paasvakantie.

13-04-2010 om 02:00 geschreven door Miel VDS  

Verantwoordelijk zijn en je educatieve verplichtingen nakomen is een hele opgave in Spanje. Deels bepalen de zomersfeer, de leuke mensen, het overaanbod aan potentiële dagactiviteiten en katers je inzet en werkuren, maar helaas is dit niet alles. Met nog het restje Belgische ritme en discipline dat nog in mij zat ging ik maandag braaf naar de les. Op tijd komen heeft geen zin, ze beginnen zelf minstens 15 min later. Tijdens het 1 uur en 45 minuten dat de les nog rest komen nog steeds studenten aan of staan op en lopen even naar buiten. Het is een vreemd zicht, maar wel een zegen. Studenten zijn hier ook gewoon gelukkiger, de erasmussers nog meer.
Ik gaf nog niet op. Ik spendeerde mijn avond met Christine en ‘Spirited Away’ in plaats van aanwezig te zijn op de Belgian/Dutch party in de Bolseria. Thijs als DJ en, waarschijnlijk zeer triestige, inkleding konden mij niet van mijn les om 8 uur de volgende dag houden. Het resultaat waren gesloten deuren, geen communicatie en een informatiebureau dat van niets wist. In Valencia is het aanpassen of verzuipen.

Andrea had een hoopje uitgenodigd om de dinsdagavond door te brengen in de Black Note Club. Een Spanjaard die ze ergens ontmoet had trad er op en ze had beloofd om te gaan kijken. Ik was nog best gemotiveerd. Ik had de voorbije maand mijn normale leven van op café zitten en naar optredens gaan omgeruild voor danscafés en nachtclubs. Ik had mij dan nog nooit echt enorm op mijn plaats gevoeld, of toch alleszins niet nuchter.
De Belgische avond had veel geëist van mijn pisogenoten en dus ik vergezelde Daniël, Andrea en Jambe dan maar alleen. De band opende met ‘Women’ van ‘Wolfmother’ en had direct mijn aandacht. Het optreden beperkte zich tot covers die over het algemeen Pearl Jam of Staind waren. Andrea’s kennis verzorgde de zang en zat er met momenten goed naast. Ze sloten af met een echt goede cover van ‘Rocking in the free world’ wat me zin deed krijgen in meer. Ik maakte er vroege avond van en trok richting bed.

Mijn sportieve inspanning bleven duren, al was het niet meer op mijn initiatief meer. Pieter had mooi het organiseren van de momenten op zich genomen en dat maakte het voor mij des te makkelijker om te gaan spelen. Het bleef vrij onmogelijk te volgen. Het veld was compact en er stond veel volk op. Zonder techniek en slechte schoenen loop je eigenlijk gewoon wat in het rond.
Diezelfde avond gingen Nele, Sofie en ik terug op café samen met Emmely, Floor en Mats. We hadden de smaak te pakken sinds zaterdag en stapten een rockcafé dat ik al een tijdje op het oog had binnen. In een gewoon café vallen de prijzen best mee. In tegenstelling tot de danscafés, betaal je nu slechts 1,5 tot 2 euro voor een 33 cl. Helaas hebben onze noorderburen hier grotendeels de bierlevering in handen en zit je met een Heineken of erger Amstel in je handen.

Op donderdag kwam mijn eerste bezoek van dit Erasmusavontuur toe. Femke, waar ik onlangs dikke vrienden mee geworden was, bracht haar vriendin Paulien mee en vulden samen direct de plaatsen van Irene en Christine op die naar Marakesh waren vertrokken. Hun leuze is nu eenmaal: we zijn nu eens in Europa, we willen alles zien.
Femke deed Valencia alle eer aan en startte een spoed integratie. Gewapend met de oneliners als ‘Si, claro’, ‘Vale!’ & ‘Alles voor de integratie’ kon ik met mijn bezoek het einde van de week aanvatten. Ik bracht ze mee naar de piso waar ik ze aan mijn pisogenoten voorstelde en een eenvoudig ontbijt voorschotelde. We trokken samen Mats het centrum in voor een eerste blik.

Ter gelegenheid van de Fallas is er nu elke middag om 14 u Masclettas. Kort samengevat is het vuurwerk overdag dat zogezegd op muziekaal ritme zou zijn. Voor de inwoners is dit gigantisch populair. La Plaza del Ayuntamiento stroomde dan ook volledig vol voor 5 minuten spektakel. Het ging van start. Een hoop bommen werd door elkaar de lucht in geschoten en gavengeweldige knallen die je in je maag kon voelen. Naar het einde toe volgden de ontploffingen elkaar snellen op en werden ook alsmaar luider, met een oorverdovende climax tot gevolg. Na 5 minuten kon je niets meer horen en was het plein gevuld met een dikke rook. Geen touw aan vast te knopen.
We gingen naar Starbucks(mijn eerste keer, teleurstelling!) en bezochten de Valencia CF fanclub. We hadden kaarten voor de volgende Europese match gekocht tegen Bremen en wou toch de trotse bezitter zijn van een truitje. Ter mijn verbazing kreeg ik bij aankoop 2 gratis kaarten voorgeschoteld, wat in het voordeel speelde van mijn twee bezoeksters. Mats kocht later ook een en kreeg daar met licht geluk nog 2 kaarten bovenop bij. Eenmaal thuis namen we afscheid van Christine en Irene, kochten drank in voor de botellón en kookten de ondertussen volledig geïntegreerde vrouwen macaroni. Mats maakte via facebook nog snel 4 mensen gelukkig met zijn kaarten en zorgde voor gezelschap voor Paulien en Femke tijdens de match.

In vergelijking met de match tegen Brugge waren de tickets vreemd genoeg goedkoper. Ze hadden dan ook problemen met het stadion vol te krijgen, vooral door de zwakke opkomst van Duitse supporters. Jonas, Mats, Ben, Tom en ik keken met vol enthousiasme naar de match die eigenlijk nooit echt spectaculair was. Achteraf zaten we nog rustig bij Jonas en Ben tot het volk weggetrokken was en vertrokken dan gezamenlijk richting Botellón. Ondanks het mindere weer was het een enorme opkomst. Het plein stond stampvol en de sfeer zat erin. De drank vloeide vlot en iedereen deed enthousiast mee, bezoek incluis. Uiteindelijk waren er weer tal van grappige gesprekken, al dan niet in het Spaans, en veel nieuwe mensen. We verlieten dan uiteindelijk weer als laatste de Botellón. Femke en ik gingen richting Piso, de rest naar een club. Niet veel later voegde toch Paulien zich nog bij ons en sloten we samen de eerste dag af. Ik zette het overschot drank op tafel. Vreemd genoeg was het meer als waarmee we vertrokken waren.

Vrijdag moest er gewerkt worden, een thesis houdt nu eenmaal geen rekening met bezoek uit België. Paulien en Femke trokken met Mats naar Turia en bezochten ook het klassieke kunstmuseum in het centrum. Ik bleef trouwbewust achter. ’s Avonds stonden we op passief. Het museum werd als zeer saai bevonden, dus hadden ze er maar weinig van overgehouden. Behalve Femke dan, die slaagde erin haar voet te verstuiken. Na veel rust kropen er achter ‘A clockwork orange’ al in.
Zaterdag liet ik mij verleiden tot een bezoek aan de Oceangrafico, het aquariumcomplex in ‘La Ciudad de las Artes y de las Ciencias’. Op onlogisch verzoek van Femke stapten we het Turia park door tot het museum. Het is aan de dure kant, een 20 euro voor studenten, maar voor een kleine meerprijs kan je de andere musea ook doen, wat het wel de moeite waard maakt. Wij hadden enkel tijd voor vissen en stapten binnen. Het park zelf is vrij groot. Ze hebben verschillende zalen met elk een type zeedier van een bepaalde oceaan of plaats in de zee. We starten aan de middellandse zee en vervolgens passeerden langs Walrussen, Haaien, Tropische vissen, roggen, Zeeolifanten, Zeeleeuwen en pinguïns. We keken ook naar de dolfijnenshow. Het was over het algemeen nogal repetitief, maar je vraagt je toch af hoe ze in godsnaam die beesten die dingen aanleren. Na de duizendste vis hadden we er allemaal wel genoeg van. Dappere Femke had misschien toch het gevoel dat ze overdreven had en we pakten een taxi terug.
Na het eten liet ik mijn bezoek achter in de handen van Mats en Jambe (die ondertussen op bezoek was gekomen) om bij Andrea langs te gaan. Eenmaal terug vond ik een tafel vol lege Botellón overschot en 4 eerder vermaakte personen. Aan de hand van een aantal foto’s en filmpjes kon ik mij wel een beeld vormen van hoe leuk de avond niet moest geweest zijn.
We besloten om nog rond 3 uur naar de ‘rumbo’ te trekken, een club waar ik nooit van mijn leven naartoe zou gaan. Maar we zijn in Valencia en Jonas had 8 vrienden op bezoek waaronder Tim Callebout, dus perfect om eens zot te doen. Femke die eerst besloot om te gaan slapen, voegde zich later toch bij ons omdat ze niet kon slapen. De Fallas waren immers aan het opbouwen en bijgevolg werden de Spanjaarden luider, de feesttenten luider en de bommetjes frequenter. Eenmaal in de Rumbo stonden we daar met alle Vlamingen die we op dat moment goed kenden. Het werd een avond vol verhalen en gebeurtenissen en iedereen keerde tevreden naar huis. Sommigen meer tevreden als anderen.
Femke en Mats, die vroeger waren terug gekeerd hadden wel nog een kleine verrassing in petto. Onze woonkamer was nu gevuld met matrassen en we brachten samen de ochtend slapend door zoals een oldskool sleepover.

29-03-2010 om 22:27 geschreven door Miel VDS  

Aan verjaardagen niet genoeg hier, maandag was het alweer prijs. Andrea, die net een dag terug was uit Andalusië, deelde samen met Barlas haar geboortedag en dus ook haar feest. Technisch gezien bestond hun verjaardag niet door gebrek aan een 29^ste februari, de ‘No Birthday party’ was geboren. Andrea had haar verjaardagsfeest tactisch aangepakt: het feest ging op Barlas zijn appartement door, die ze vervolgens alle verantwoordelijkheid liet opnemen terwijl ze frivool door haar feestje paradeerde. Barlas probeerde kwaad te zijn, maar met een charisma zoals die van Andrea had hij het niet gemakkelijk.
Barlas zijn appartement lag naast ‘La Ciudad de las Artes y de las Ciencias’, het architecturale musea complex waar het MTV concert plaats had gevonden, en lag op het bovenste verdiep met een schitterend uitzicht tot gevolg. Het feestje was een succes. Er waren taarten, cakes en net voldoende drank. Iedereen van de Hostel tot de Spaanse les was aanwezig. Toen het feestje uiteindelijk licht luidruchtig werd zat Barlas al met zorgen om zijn buren. Het feest verhuisde integraal naar het dak van het gebouw en maakte het des te  beter. De avond eindigde nog in een volksverhuizing naar een club waar we de avond in schoonheid afsloten. Verhalen zijn voor mij te weten en voor jullie te raden.

Dagen worden wazig in het geheugen. Een tip voor bloggers op Erasmus, laat het niet te lang liggen of je weet niet meer wat te vertellen. Ik vulde toch vooral mijn maandag en woensdag met thesiswerk, les, eten, slapen en een streepje cultuur. Samen met mijn kotgenoten wandelde ik mijn eerste Valenciaanse Kathedraal binnen. Uiteindelijk hadden we weinig zin om  geld te betalen voor het volledige bouwwerk, dus werd het enkel de toren. Na een bijna eindeloze trap werden we op een toch wel prachtig zicht getrakteerd. Thesiswerk gebeurde nu vooral op café. Alleen (of met Christine) met een koffietje in een gezellig café wat werken is het beste compromis. Er wordt nu tenminste gewerkt, maar je blijft tussen de mensen.
Woensdag was ook een dag om naar uit te kijken, mijn fiets die ik van UPV huurde was eindelijk beschikbaar. Ik profiteerde van het goede weer ‘s avonds om al richting de Belgische Piso te fietsen. Norman kwam nog langs om ons voor een gek piso feestje uit te nodigen, maar Mats en ik bedankten vriendelijk.

De volgende dag maakten Mats en ik een fietstochtje naar het Turia park, waar ik met Andrea had afgesproken. Ze bracht Gregor mee, een Duitser waar ze haar vorige pisokamer aan verpatst had. Ze verliet die nadat ze haar uitgaansleven niet meer combineren met haar op nachtrust gestelde Spaanse kotgenoot. Sinds ik Gregor ontmoet heb kom ik hem ook overal tegen. Grappige en vriendelijke kerel. We lagen wat in het park en genoten van de Zon. Het was een stralende dag met maximumtemperatuur van 26 graden. ’s Avonds restte ons enkel nog een Botellón. Ik pikte, samen met Jonas, Mats, Christine en Irene, Janina en Sandra op. We waren aan de vroege kant (24:00), want er waren nog niet aanwezigen. We amuseerden ons met gekke conversaties en lekkere drankjes en sloten uiteindelijk de boel af. Ondanks het weer was de Botellón vrij rustig en bleef het aantal mensen redelijk beperkt. We verlieten het plein en kwamen onderweg eerst een extreem grappig zatte Spaanse meid tegen die wat assistentie nodig had en vervolgens Martin. Ik had hem al sinds de Hostel niet meer gezien. De Tsjech was met zijn zatte botten onderweg naar de Botellón. Toen we hem het droevige nieuws meedeelden dat het eigenlijk al gedaan was, sloot hij maar bij ons aan. Onze bende ging nog richting de ‘Sky Club’, maar ik ging niet binnen. Ik had vooral zin om te slapen, helaas besloot Janina daar met een gesprek anders over. Toen het mij eindelijk lukte huiswaarts te keren was het alweer 6 uur.

Ik heb maar enkele zinnen nodig in een gesprek om per ongeluk beloftes te maken om te koken en er uiteraard later lichte spijt van te hebben. Eerst zou ik als wederdienst voor de Apfelstrüdel  Daniel en Andrea op zondag laten genieten van typisch Belgisch: verse frieten met verse Vol-au-vent (met videekes uiteraard). Maar ondertussen had ook Julie, een vriendin van Sofie die haar Erasmus in Cuenca (stad tussen Valencia en Madrid) doorbrengt, haar terugkeer naar Valencia aangekondigd. Het moest nu lukken dat ik haar en Sofie Scampi diabolique aangeboden had op een feestje en nu met een culinair weekend zat.
Ik trok zaterdagmiddag met mijn pisogenoten richting centrum. De Mercado onder ‘El Corte Ingles’ (de Spaanse inno) was namelijk de enigste winkel waar ze essentiële Belgische en verse ingrediënten hadden. Na het samenbrengen van alle ingrediënten voor zondag liet ik mijn pisogenoten achter en trok richting de Belgische piso. Jonas was uit eten met zijn ouders, dus kookte ik voor Julie, Sofie, Nele en Ben. Ik had mijn voorwaarden gesteld: ik deed geen inkopen en ik ging het bij hun klaarmaken. We kookte samen een overheerlijke pasta en splitsen dan op. Ben trok naar Emily en Floor waar jonas zich had aangesloten, ik vervoegde de meisjes richting een café aan het park naast mijn piso. Een Valenciaanse klasgenote van Sofie en Nele smeet een verjaardagsfeestje en zo werden wij in het luidruchtige Spaanse caféleven gezogen. Als je voor het eerst binnenkomt geeft het gekwetter je bijna hoofdpijn, maar al snel geniet je van de gezellige feestsfeer. Geen discolichten, rnb of commerciële dance, maar fel wit licht, tshirts en posters aan de muur, een kikkertafel en een rock playlist die me direct op mijn plaats deden voelen.
Na de felicitaties smeten de 3 vrouwen en ik ons in de rondjes bier. De Spanjaarden, die een enorme voorsprong hadden, geraakten langzaam boven hun theewater. We praatten met de klasgenote en een zatte vriend van haar die ons voortdurend aanmaande geen Nederlands te praten. Na enkele Spaanse conversaties en voldoende gerstennat besloten we de tent te verlaten. Dit bleek nog niet zo simpel te zijn. Aangezien het reeds voorbij het wettelijk bepaalde sluitingsuur was, hadden de uitbaters alle rolluiken naar beneden gedaan en het feestje mooi laten doorgaan. Grappig genoeg gebeurt dit nog vrij veel.  

Zondag was maar rustig. Het begon met een kip en deze afkoken, de rest vulde zichzelf grotendeels aan. Ik combineerde mijn thesis met het bereiden van de vol-au-vent. Mats was mijn trouwe assistent bij het bakken van de frieten. Helaas speelden sommige factoren in ons nadeel. We hadden geen idee waar we mee bezig waren, hadden geen frituur en dus ook geen temperatuur van de olie en in Spanje hebben ze enkel bloempatatten. Nee, een ode aan de Belgische friet werd het niet. Op het moment dat ons bezoek, Daniel en Andrea, binnenkwamen zaten we al vol frustratie. Gelukkig was de vol-au-vent met videeke geslaagd en waren de frieten (lees: vodden) nog vrij lekker. Voor de overschot kreeg ik nog een massage aangeboden van drie naakte vrouwen in de Belgische piso, maar ik fiets niet graag in de regen.

16-03-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS  

Erasmusfeestjes word je op den duur echt wel beu, zeker als je overdrijft. De week begon dan ook met geen feestjes. Ik beperkte mij tot binnenblijven, films kijken en misschien hier en daar een bezoek brengen aan een of ander appartement. Overdag reserveerde ik voor thesiswerk, waar eigenlijk nog steeds weinig resultaat van te zien valt. Ondanks de goede bedoelingen word je toch steeds veel te laat wakker, ben je constant afgeleid of bezwijk je voor de verleiding om met stralende zon in het park te gaan liggen of naar het centrum te gaan. 
Andrea verliet Valencia even voor 5 dagen voor een trip in Andalusië. Het was één van de reisjes die de verschillende Erasmus-verenigingen hier organiseren. Voor een deftige prijs kan je feest gaan combineren met cultuur in plaatsen zoals Grenada, Sevilla of zelfs Ibiza. Ik had nog geen behoefte om door Spanje te reizen. Valencia voelde nog nieuw aan en ik was vrij zeker dat mijn bankrekening zoiets op dit moment niet aankon. 
Ze vertrok op woensdag en dat was dat ook de eerste keer dat ze mij weer in de Carribean’s kregen voor een erasmusfeestje. We warmden op bij Sofie, Nele Jonas en Ben. Onze Duitse vriendinnen Franziska, Janina, Sandra en Michelle waren ondertussen ook een vaste aanhang geworden. Ze sloten bij ons aan en we vertrokken. Het was maar een rustige avond,  althans voor mij toch. Mats had net zijn broer ontvangen in Valencia die langs kwam voor Valencia CF – Club Brugge op donderdag en had al wat streken uitgehaald. Ik weet het fijne er niet van, maar politie was er bij betrokken.

Donderdag was een dag om naar uit te kijken. We hadden tickets voor de match tegen Club Brugge en konden voor het eerst worden ongergedompeld in de voetbalsfeer. De mannen waren enthousiast voor goed voetbal, veel sfeer en stadtrots (al verschilde dat van persoon tot persoon) . Waar de vrouwen enthousiast voor waren was niet echt duidelijk, maar ze gingen er volledig voor. Irene kocht zich zelf een Valencia sjaal. Er kwamen bussen vol Brugge supporters toe in de loop van de dag en je kon overal blauw-zwarte uitrustingen zien rondlopen. Velen deden ook wat een echte supporter meestal doen en zopen de hele dag door. 
We hadden afgesproken op de Belgische piso, aangezien deze door zijn locatie uitstekend was als uitvalsbasis. Mats vergezelde zijn broer, dus Christine, Irene en ik aten zonder hem. Christine had wat moeite met haar rijstgerecht, wat deed vermoeden dat we afspraakuur niet zouden halen. Toen we gegeten hadden was het reeds kwart na acht en de match begon al om 21u. Het was een haastige wandel richting Mestalla. Er liepen overal mensen op straat, allemaal richting stadium. De concentratie aan mensen werd dan ook groter toen we het stadium naderden. We kwamen dan ook in een grote volksmassa terecht, vol met Brugge en Valencia fans gemengd. We baanden ons een weg tussen zatte Bruggelingen, opgefokte Spanjaarden en de combinatie van de twee, een rondje boksen. 
We namen uiteindelijk plaats in Mestalla. Het was niet zo groot als het vanbuiten leek, maar toch kon er een massa volk binnen. De tribunes zijn vrij stijl en iedereen zit zowat op elkaar gepakt. De spionkop was wel nergens te bespeuren. De harde kern zit samengepropt in 2 kleine hoeken van het stadium, allemaal te zingen en te springen. Dit leek nogal vreemd in het begin omdat ze daarvoor in Gent een volledig vak achter de goal mee vullen. Al snel bleek dat echt iedereen in het stadium nauwgezet volgt en meeleeft met hun ploeg. Ze beleven het anders, misschien ook omdat het voetbal het effectief waard is om naar te kijken. We hadden plaatsen in het Valencia vak langs de rand van het veld en hadden daar een perfect overzicht. De sfeer zat er al  direct in om omdat de eerste bal al achter 20 seconden in het Brugse doel belande. Mestalla barstte los, jong en oud ging uit de bol en Jonas en ik wuifden  naar het vak met blauw-zwarte landgenoten. Naast Mats zaten twee oude Valenciaanse mannen die ons met plezier inlichtten over de spelers en ons toch het gevoel gaven dat we er bij hoorden. We waren het allemaal eens: Valencia volgen we europees!

Na de match gingen we richting Botellón, een echte deze keer. Elk donderdag is Botellón dag en het vindt plaats op een park naast Mats zijn campus,  naast UPV. Ik veronderstel dat het een plaats uitgekozen is door de politie, ver van de woonwijken, en dus deel uitmaakt van hun gedoogbeleid. Er zijn wel regels zoals verbod op alcohol verkoop na 22 uur of verboden alcohol op straat te drinken die de Botellóns moeten tegenhouden, tevergeefs. Ik was er nog nooit geraakt, voornamelijk door de feestjes op woensdag, maar nu was het een ideaal moment om te gaan verkennen. Ik had het park wel de dag erna gezien en dat was wel vergelijkbaar met het Sint-Pietersplein na de vlaamse botellón. Toen we aankwamen vlogen er direct 4 Spaanse meisjes rond Ben zijn nek. Hij was de enigste erasmus-student in zijn klas en kreeg dus veel aandacht. Zij wouden ook engels leren en wij Spaans.  We praten nog wat met hen en ontmoetten wat oude bekenden terwijl we rustig onze flessen door elkaar mengden. Het was een bewogen avond geweest, dus niet veel later besloten we toch huiswaarts te keren en de botellón volgende keer meer eer aan te doen.

Op weg naar huis wandelden mijn 3 pisogenoten en ik langs het park naast ons deur. We geraakten aan de praat met een verzameling Spanjaarden die een lokale kleine botellón in het park hielden. Het viel mij op dat we plots weg aan het stappen waren van het appartement en dat ik plots in het park een pint stond te drinken met een Braziliaanse en een Spanjaard. Eigenlijk kan je nooit echt voorspellen wat er hier gaat gebeuren.

Vrijdag was Christine en Irene hun vrije dag, ik had maar 2 uur en Mats heeft volgens hem nooit les dus trokken we naar het Turia park. We lagen in het gras, leerden wat spaans en genoten van de zon. Het was ondertussen gemiddeld 24 graden op een dag en dat konden we niet laten liggen. Mats ging wild met Christine haar fototoestel en ging voor kunstige foto’s. Takken, bladeren waren erbij betrokken. 
Het was Nele haar 25^ste verjaardag en had een feestje georganiseerd op haar appartement. We trokken naar daar na ons avondmaal beladen met drank. We feliciteerden Nele. Ze wist het zelf nog niet, maar haar feestje ging de geschiedenis in gaan als scheefste piso-party tot nu toe. Vele bekenden kwamen: Norman, de ondertussen Duitse vriend aan huis, met zijn vrienden, de welbekende Duitse meisjes, Jambe, Nikki, Floor, Emily en de rest wordt moeilijk te herinneren. De Duitse meisjes hadden een speciaal cadeau meegebracht: gelatineshots! Al snel zorgde veel volk en een tafel vol drank voor een geleidelijk stijging van de gemiddelde intoxicatie. Ik hoorde achteraf dat Ben de dag erachter werd gewekt door kwade buren die een tirade tegen hem afstaken in Spaans aan sneltempo. Arme jongen, dat wens ik mijn vijanden zelf niet toe.

De rest van het weekend werd automatisch vrij passief. We konden genieten van de Falla’s die op gang werden getrokken. Kinderen vulden hun dagen al met voortdurend bommetjes gooien; nog 2 weken te gaan... 
Zondagavond waren we door Floor en Emily uitgenodigd op hun appartement in het centrum. De aanloop tot de Fallas startte officieel met vuurwerk en zij hadden de perfecte locatie. Ze verblijven er met 2 is zeer luxueus. Ze beschikken over 2 terrassen, waarvan een op het dak. Het zicht is daar echt prachtig, je hebt een volledig overzicht over Valencia. Het Vuurwerk was een die ik nog maar zelden had gezien. We liepen door het centrum in de hoop nog wat beginceremonies mee te pikken. We zagen een stoet van verschillende Fallas groepen met elk hun eigen tromgeroffel, vaandels en liederen. Ze liepen door de kleine straten van el Carmen en riepen bij de bevolking heel wat enthousiasme op. Het was rond 11uur op een zondag, maar het centrum stikte van het volk. We liepen door tot op een van de pleinen en zagen dit keer een grote stoet. Het had een grote fanfare, gevolgd door eerst jonge en dan oudere meisjes in folklorisme pakken. Achteraan liep de politieke top van Valencia met daarna een fanfare voor de staart. Toen de massa begon weg te trekken sloten we de avond af met een terrasje. De eerste blonde Leffe van Valencia ging vlot binnen.

06-03-2010 om 13:58 geschreven door Miel VDS  

Toen de derde week van start ging zag het er naar uit dat alles wat rustiger zou gaan worden; meer school en minder feestjes. Het eerste bleek te kloppen, het tweede niet echt.
Ik startte mijn week met het verkennen van een nieuwe les. Ik had de voorbije week voortdurend mijn lesprogramma aangepast, helaas liep de deadline ten einde. Welke vakken zijn niet te vroeg en geven mij toch het juiste aantal studiepunten? Een belangrijke vraag nog steeds niet beantwoord. Ik liep het volledige gebouw af op zoek naar het juiste lokaal, maar vond enkel Andrea, die blijkbaar een les in mijn departement volgde.
Voor mijn thesis was er eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Ik had de knoop doorgehakt in verband met een onderwerp en had een afspraak op woensdag voor een concrete omschrijving. De bespreking ging vlot. Ik was tevreden want het was doenbaar, de coördinator was tevreden want hij zou zijn deadline kunnen halen en mijn promotor was tevreden want ze had iets om te promoten.
De Spaanse les was intussen zijn 2^de en laatste week ingegaan. Net zoals vroeger tijdens Frans had ik nauwelijks noten op mijn zang. Ik weet niet hoe het komt, maar mijn hersens werken gewoon niet snel genoeg als het op romaanse talen aankomt. We leerden wel een hele pak, maar de toepassing doe je zelf en voorlopig is dat nog niet aan de orde.
Ondertussen groeide de groep wel, die overigens best internationaal kan genoemd worden. We gingen voetballen met Pieter en Dieter, 2 Gentenaars en Jambe, een 25 jarige fin die zich als een echte vrouwenversierder profileert, ondanks dat de vrouwen nauwelijks zijn spaans begrijpen. Verder is er nog Esther, een Nederlandse, Milja, net als Jambe een Finse, Daniel de Oostenrijker en Anika, een Hongaarse. Er was ook nog Ditte, een Deense, maar die bleef nogal buiten de groep. Namen kunnen gerust fout gespeld zijn. Om onze verrijkte Spaanse kennis te vieren spraken we af om op restaurant te gaan na de laatste les.

Het dure uitgangsleven zette ons langzaam aan om voor voordrinken en appartementfeestjes te kiezen, maar het rustiger aan doen zat er niet direct in. Maandag was de eerste dag om uit te gaan. Mats had de smaak te pakken na het spelen van wat drankspelletjes en dus moest iedereen die thuis was eraan geloven. We trokken uiteindelijk naar café Tucan, zowat het enigste café waar je niet moet aanschuiven of 40 minuten voor moest wachten. Om eerlijk te zijn, echt een leuk café is het niet, maar een feestje maak je toch zelf. We troffen de inwoners van de Vlaamse piso aan en via Ben kwamen we in contact met 3 duitse meisjes. Ze heetten respectievelijk Sandra, Franci en Janina en bleken een nogal disfunctioneel trio te zijn. Sandra was nogal gehecht aan mannelijk gezelschap en dat maakte haar dorstig, wat later voor vrij komische toestanden zorgde. Janina bleek een fan te zijn van QOTSA, Kyuss en Them Crooked Vultures. Aangezien ik al wild werd als iemand iets buiten ‘Sean Paul’ kon appreciëren hier, dompelde ik mij snel in een gesprek over liefde voor muziek. Ze zei nog iets als Metallica, och ja…
Dinsdagen zijn de rustdagen. Er is dan eigenlijk nauwelijks iets te doen in Valencia. Ideaal voor rustig een film te kijken of bij vrienden langs te gaan. Andrea had nog iets te bewijzen ten opzichte van mij, echte Apfelstrüdel. Het is leuk om te zien hoe enthousiast ze kon worden bij het praten over haar nationale nagerecht. Ze was dan ook op zoek naar Oostenrijkers om een Apfelstrüdelfest te organiseren, ik kreeg de eer de eerste poging te proeven. De deeg was niet echt geschikt zei ze, maar zondag zou het perfect zijn. Ik vertelde haar over Daniel en gaf zijn nummer. Het Apfelstrüdelfest was een feit.

Het is griezelig hoe hard mijn woensdagavond op mijn maandagavond leek. Zelfde mensen, zelfde café, zelfde Duitse meisjes en zelfde verhalen. Dan maar op naar vrijdag. Mats en ik hadden onze laatste Spaanse les en maakten met de groep concrete afspraken om het einde in stijl te vieren. De avond startte mij Jambe op kot, dat overigens gigantisch was. Toen ik eerst op mijn appartement binnenkwam was is echt gelukkig, net wat ik nodig had. Sinds het tekenen van mijn contract zag ik op piso-feestjes alleen nog maar appartementen die groter, warmer en beter uitgerust zijn. Het leek op een complot, maar echt jaloers maakte het mij niet.
We warmden langzaam op met Sangria en Cervezas, Jambe zorgde voor entertainment. Iedereen die het in zijn hoofd haalt om na de volledige intro van ‘Nothing else matters’ te spelen met zijn vrije hand even door zijn haar te gaan kan gerust als geniaal bestempeld worden. 
We gingen traditioneel spaans gaan eten, een a volonté eet en drink wok restaurant. Het eten stond na een kleine 2 uur tot aan mijn slokdarm. Toen de gratis kannen Sangria een aantal vrouwelijke leden van de groep begonnen te vellen, trokken we naar café Tucan. Jambe ging direkt voor het jong aas. 'I don't take no for an answer!' Zijn aparte manier van versieren kreeg dan al vlug de naam Jambenizing. Het derde bezoek van de week zorgde voor een lichte degout. De Tucan wordt even in de kast gestoken.

Christine en Irene waren voor Irene’s verjaardag naar Barcelona getrokken, wat Mats en mij verantwoordelijk maakte voor het huishouden. Na een dag was de keuken en de woonkamer een al echt stort. Opruimen voor de meisjes terugkwamen was algemeen aangeraden. Maar we zijn in Spanje , dus: mañana, mañana…
De rommel was ook het eerste dat Andrea opmerkte, ze kwam ons halen voor een zaterdag aan het strand. Het was een vrij mooie dag: rond de 23 graden en open hemel. We liepen wat rond, trokken wat foto’s, zochten betaalbare paella (niet gevonden) en dronken een koffietje. Het is toch wat aanpassen om dit voor mogelijk te houden. Als je midden februari naar de noordzee trekt vriezen je tenen eraf.

Mats en ik sloten de avond rustig af, of dat was toch de bedoeling. Ik zat ondertussen al 3 weken op dagelijkse alcohol inname en mijn lever schreeuwde achter rust. Jonas, Mats, Thijs (West-Vlaming die ergens vandaan kwam) en ik schoven aan tafel voor een rondje poker. Als snel overmande de zin naar bier mij en werd het toch gezellig. Franci, Janina, Sandra en hun laatste kotgenote Michelle vervoegden ons later nog samen met Ben. De avond eindigde nog in drankspelen en een nachtwandeling richting de piso van de meisjes. Ik paste voor de nachtwandeling, huis leek mij interessanter.
Zondag was opkuisdag en voor de rest niet veel. Doodmoe trokken Mats en ik s’avonds nog naar Andrea voor echte Apfelstrüdel. Vier uur had ze samen met Daniel in de keuken gestaan. Ze wouden het direct goed doen dus waren ze vanaf bloem en ei begonnen. Uiteindelijk konden ze 10 mensen voeden, waaronder veel bekende gezichten. We keerden al vroeg terug naar ons appartement, waar we hopen foto’s en verhalen van Barcelona ongetwijfeld op ons te wachten stonden.

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS  

Al snel werd het appartement onze thuis. Samenwonen ging uitstekend en je kon ons al snel een goed team noemen, een geoliede machine. Koken, wassen, kuisen, het ging allemaal zeer vlot. We trokken dan al snel bijna altijd met z’n vieren op en sloten ons in groep aan bij anderen. De voertaal was Engels, met af en toe een Spaans woord waar Mats en ik trots op waren die te kennen. Irene en Christine studeren beiden Spaans, ze kunnen dus al vlotjes aan het ratelen slaan. Mats en ik trokken onze conclusies en schreven ons in voor 2 weken intensieve Spaans cursus. En intensief was het. 3 uur les per dag, huiswerk en de combinatie met universiteit en feesten. Mijn talenknobbel deed al snel pijn. Niet alleen de Belgen doen hun best trouwens, Christine maakte er een hobby van wat Nederlandse woorden te leren. Het is zalig haar “sjlapwel” of “choetenagt” te horen zeggen.
De Universiteit was voor mij ondertussen licht begonnen. Ik had nog geen flauw idee waar mijn thesis over ging gaan, of welke vakken ik precies moest volgen, maar de plicht zei mij toch minstens een les te volgen. Ik was ondertussen ook bezig professors te ontmoeten om een thesisonderwerp vast te krijgen. Dit bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn omdat de meeste nogal laks bleken te zijn in communicatie. Mails duren 4 to 5 dagen minimum en ze vermelden meestal maar half de informatie die je nodig hebt. Al snel merk je dat je went aan die manier van leven en de strakke en stressvolle Belgische manier van leven je langzaam ontglipt.

Een echte Spaanse stad herken je aan de voetbalgekte. Wie anders plant zijn stad vol voetbalvelden (soms verlicht) en minstens 1 flatscreen in elk café? Het stadion Mestalla is net aan het appartement van Sofie, Nele, Ben en Jonas. Het is in vergelijking met een Belgisch stadion gigantisch en is neergepoot aan Blasco Ibañez, midden tussen de appartementsblokken. Van scheiding tussen uit en thuissupporters is geen sprake, ik veronderstel dat ze minder problemen hebben dan ons. Jonas en ik keken naar de match tegen Villaloid op een scherm net buiten het stadion. We wachten met kaarten kopen tot een bepaalde boerengemeente op bezoek kwam. Toen ik na de match huiswaarts keerde, kwam ik in de massa supporters terecht. Het leek op een regelrecht volksverhuizing.
Ook wij lieten het voetbal niet links liggen. Met Mats, Jonas, Ben en een aantal kennissen van de Spaanse les starten we de gewoonte om af en toe op een van de pleintjes te gaan spelen. Van zodra de Argentijnen, die ik eerder al in de Hostel ontmoet had, en een Portugees kwamen meespelen werd het niveau serieus opgeschroefd. Ideaal, want we moeten het uitgaansleven toch met iets compenseren.

18-02-2010 om 22:37 geschreven door Miel VDS  

Tijd gaat hier ongelooflijk snel. Voor je het weet is de dag alweer gedaan en heb je geen moment stilgezeten. Het was ondertussen woensdag en gingen 's avonds naar een feestje in de Carribean’s. Meisjes betalen niets, jongens 5 tot 10 euro, afhankelijk van de plaats. Gelukkig krijg je een drankje, maar het voelt toch aan als discriminatie. Misschien wel positieve, ik weet het niet. 

De club was nogal kaal en ongezellig. Ze verkochten het feestje onder het motto Erasmus Welcome Party, maar al snel bleek dat het een label is dat op elk feestje hier wordt geplakt. De inkleding bestond uit een slinger met vlagjes van verschillende nationaliteiten. Helaas hing die op aanraakbare hoogte en haalde die het einde van de avond niet. Bij het binnenkomen liepen we direct Andrea tegen het lijf. Het was met wat nieuwe kennissen te mak Ik stelde mijn kotgenoten voor aan Jonas, Nele, Ben en Sofie. We dronken en feesten samen en de vrouwen konden zich uitleven met foto’s trekken.
Al snel nemen de fiestas je leven over, elke avond is het feest. Ofwel in een club ofwel in het appartement met vrienden. Het eist wel langzaam zijn tol.  Als ik mij niet vergis heb ik nog geen dag gedaan zonder een druppel alcohol, wat alles behalve gezond is. Zelf Christine vult haar warme chocolademelk aan met Amaretto. Waarschijnlijk een zijeffect van de aanpassing aan het nieuwe klimaat. Van school is in de eerste week dus geen sprake, ondanks de lessen wel reeds gestart zijn. Dit ligt vooral aan de administratieve rompslomp, maar ik geef toe dat het mooi meegenomen is.

We hebben ondertussen eindelijk internet in het appartement en het heeft direct een soort impact op het sociaal contact. We zitten nog in de zelfde kamer maar hebben allemaal een laptop voor ons neus. Irene sluit haar meestal zelf op in haar kamer, pratend met haar vriendinnen op skype. Heimwee valt best mee, maar je voelt het wel een beetje. Culinair proberen we elkaar op de beurt te verblijden met internationale gerechten. Ik heb hier al uitstekend gegeten en de supermarkten zijn spotgoedkoop.
Samen gingen we naar de Carrefour, wat een eindje van ons ligt. Ik kocht een playstation 3. Decadent, nutteloos en nerd zou je denken, maar het heeft zich al bewezen als een van de nuttigste toestellen van het appartement. Het is onze DVD, DIVX, MP3 en cd speler. Fifa spelen met Christine is fantastisch. Hysterisch drukt ze wild op de knoppen terwijl ze nerveus de bal keihard buiten schiet, maar het is het kinderlijk enthousiasme bij balbezit die het compleet maakt.

14-02-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS  

De ochtend viel zwaar. s’Nachts waren een groep van de baltische staten toegekomen in mijn kamer die niet veel moeite deden om mijn slaap te respecteren. Of 8u s’ochtends vertrokken ze alweer en aangezien dat ook geen fluisterconcert bleek te zijn besloot ik maar op te staan. Uiteraard is dat het hostel leven en kan je daar moeilijk zwaar aan tillen, bovendien kunnen veel koffie en beatles in de oren een ochtend perfect rechttrekken.

Maria begroette mij van zodra ik uit de hostel stapte. Ze zag er zeer braaf uit en leek me niet echt op haar gemak. Ik begreep haar natuurlijk, een student inleiden in je stad die je nauwelijks verstaat is niet van de poes. Zeker niet als die staat te glimlachen en te geeuwen als een idioot die niets te verliezen heeft. We namen de metro richting Universidad Politécnica de Valencia (UPV), mij nieuwe bron voor educatie. Onderweg probeerden we smalltalk. Haar engels was gelukkig net goed genoeg om elkaar niet te moeten aanstaren in pijnlijke stilte, wat mijn verwachtingen al oversteeg. De metro, die ondertussen eerder een tram was, stopte uiteindelijk aan een gigantische straat die langs de UPV campus liep. UPV is een van de 2 universiteiten van Valencia. De andere, Universidad de Valencia,  is de universiteit waar Irene en Christine naartoe gaan. Ze ligt verspreid langs Blasco ibañez en ook wat verder tegen mijn school aan. UPV ligt in zijn geheel aan de rand van de stad en ziet er gigantisch uit. Maria leidde mij tot ETSIT, het telecommunicatie departement van UPV, wat juist aan de rand was van de campus. Na de nodige administratieve rondslomp in gebrekkig Engels ontmoette ik de zus van Maria en wat vrienden van haar. Ze gaven mij een korte rondleiding langs het studentenhuis, het hoofdplein en de bibliotheek.  Ondertussen was het tegen 12u, dus ik zei tegen Maria dat ik eens terug ging naar het centrum om mijn flatgenoten te ontmoeten. Ze had pas les om 3uur dus wandelde ik met haar door het Jardí del Túria, het lange park in de drooggelegde rivier. Dit park is toch vrij uniek. Het is zeer groot en loopt langs een groot deel van het oud stadscentrum. Het is een vrij modern park, maar echt fantastisch om in je buurt te hebben. Ik probeerde ondertussen vanalles te weten te komen over het leven in Valencia, de verschillende talen en het schoolsysteem.
Uiteindelijk overviel de honger mij, dus at ik mijn eerste Tapaz en Bocadillo, broodje met warme kip, ajuin en mayonaise. Heerlijk. We praten nog wat en leerde Maria wat kennen. Ze was overduidelijk een nogal braaf meisje, maar zeer behulpzaam. Altijd handig.

Nadat Maria naar haar les vertrokken was sloot ik mij terug aan bij met twee Amerikaanse kotgenoten. Ze zaten gepakt en gezakt klaar om een taxi te nemen richting appartement. De kleinste koffer had de capaciteit voor al mijn kleren, maar vrouwen kunnen nu eenmaal niet overleven zonder 5 paar schoenen en een halve H&M collectie. Ik nam slechts een zak mee door plaatsgebrek. Ik had toch de hostel betaald tot woensdag, dus besloot nog een dag te blijven.

We tekenden de contracten, gingen naar de Carrefour en maakten ons eerste maal. We vierden het samenwonen met uitstekende rosé cava die hier spotgoedkoop is. In de discussie over wie de grootste kamer of de kamer met daglicht kreeg ben je als man kansloos. Argumenten zoals ik heb mijn daglicht nodig en ik wil een grote kast voor mijn kleren maken je met de grond gelijk. Er was nog steeds een kamer over, wat ons direct een volgende missie gaf. De huur was te veel voor drie, dus een vierde persoon moest erbij.
Jonas was er intussen in geslaagd om eens kort langs te komen. Hij leerde direct ons alle drie kennen en vertelde over zijn super appartement naast het voetbalstadion. Later bleek dat hij allesbehalve niet uit zijn nek aan het kletsen was.

Ik liet Christine en Irene genieten van hun nachtrust en trok terug naar de hostel. Ik dronk een paar pinten en lachte mij te pletter met een paar hilarische Argentijnen. Jonas stuurde mij nog zijn locatie. In Valencia heerst eeuwige dorst, dus ging ik nog op nachtwandeling richting Café Bolseria in el Carmen, het oud stadscentrum. Ik had een half uur, een kaart en uiteindelijk een taxi nodig om mij terplekke te krijgen. Jonas had zijn vrouwen Nele en Sofie thuisgelaten en was op café gegaan samen met zijn kotgenoot Ben, een soon-to-be-legendary West-Vlaming en verrassend het Vlaams koppel van het vliegtuig. De jongen heette Jelle en was op reis met zijn vriendin Voor een week.
Dankzij de erasmusorganisatie waren pinten slechts 3 euro. Niet bepaald dumpprijzen om van omver te vallen, maar het deed het gerstenat toch rijkelijk vloeien.
Bolseria kan je vergelijken met een gemiddeld overpoort café. Mooi ingericht en muziek zo commercieel je het geld letterlijk kan horen rinkelen. Andrea was ondertussen met enkele bekenden van de Hostel binnengekomen, dus vulde ik mijn avond al converserend met Gentenaars en hostelvrienden.
Alle cafés sluiten rond half 4 en iedereen wordt stilletjes het straat opgeduwd. Een Limburgse die net haar erasmus aan het afsluiten was kwam nog wat ‘porro’, of kortweg wiet, vragen. Ze had haarzelf buitengesloten en was haar moedertaal half vergeten. Een speciale die Kim.

We gingen not een slaapmutsje drinken in Jelle’s hostel. Al fluisterend dronken we nog wat wijn op zijn kamer en tenslotte keerden we huiswaarts. De laatste nacht in de hostel begon.

 De dag erna was nogal passief. Ik liep wat op school rond en bereide mijn verhuis voor. s’Middags was shoppen met Irene en Christine. Origineel was dit voor internet, ma elke kerel weet dat als je een H&M passeert je er sowieso aanhangt. Irene was nog vrij beheerst. Ze hield wel van kleren en schoenen, maar had geen hand in haar hand zoals Chritine. Zij vocht haar innerlijke demonen om toch niet huiswaarts te keren met 20 sjalen, armbanden of jurken.

Het is opmerkelijk hoe afhankelijk we zijn geworden van het internet, alles moest wijken voor onze aansluiting. Voor het internet gingen we langs bij Vodafone., de huisbazin had verteld dat internet via het gsm netwerk wellicht de enige oplossing was. Uiteindelijk bleek het verkrijgen van een aansluiting geen gemakkelijke oplossing. We hadden het binnen handbereik, maar hadden een spaanse bankrekening nodig. Toen we die de volgende dag na 4 banken eindelijk hadden, dienden we nog 24 uur te wachten op activatie. Een café met WIFI op de hoek was onze redding, nog een dag langer en de gevolgen zouden catastrofaal geweest zijn.

We kochten wat eten en gingen het opeten in de Hostel. Ik zou mijn zakken pakken en officieel verhuizen. Er reste enkel nog het probleem van de 4^de persoon, waar gingen we die nu vinden. Er hadden zich al enkel meisjes voorgesteld, maar mij leek het iets interessanter wat mannelijke steun te hebben af en toe. Christine stelde voor om een flyer op te hangen, maar ik had absoluut geen zin om 5 dagen aan de telefoon te hangen. Het leek mij beter gewoon iemand uit de hostel te nemen, veel gemakkelijker en kandidaten genoeg. Een lange kerel liep juist de bar binnen en zette zich met zijn laptop in de zetel wat verder. Ik liep naar hem toe en vraagde hem, in het Engels, of hij al een appartement had en of hij ons wou vergezellen aan tafel om erover te praten. ‘What’s your name?’ ‘Mats’ ‘Where are you from Mats?’ ‘Belgium, Antwerp. I Study in Ghent’ ‘Do you play fifa?’ ‘I’m the king of fifa!’ ‘Ok let’s go’ Niet veel later sprongen we allemaal in de taxi en was ons appartement compleet. We vierden rustig en kropen kapot in ons bed.

12-02-2010 om 00:00 geschreven door Miel VDS  

Ontwaken na een diepe slaap voelt altijd goed aan. In dit geval was het alles dat ik nodig had, overleven in een vreemde stad doe je niet al geeuwend. Ik had nochtans maar 8 uur geslapen, het bioritme van de examenperiode wekte mij al om 10 uur, maar niets dat een douche en gratis koffie niet kan oplossen! Met volle moed installeerde ik mij met mijn laptop en stadsplan naast Irene in de algemene ruimte. Ze kon niet goed slapen in de Hostel en was al op van 9 uur, zoekend naar appartementen. Het was haar 2^de zoekdag, ik moest nog beginnen.

We hadden de vorige dag van Taylor, een andere Amerikaan in de Hostel, gehoord dat het meestal gemakkelijker was om gewoon een volledig appartement met 3 of 4 te huren dan opzoek te gaan naar een enkele kamer. Ik was daar wel meer voor te vinden, het leek me beter om al met bekende mensen te starten, vooral omdat we wel goed met elkaar konden opschieten. Ik zocht wat op internet, maar het aanbod was eerder beperkt. Bovendien pakte bijna niemand op, Spanje valt bijna stil op zondag. Irene nam de telefoongesprekken voor haar rekening. Ze is oorspronkelijk van Mexico, dus ze spreekt vloeiend Spaans. Ik profiteerde.
Irene had nog enkele afspraken voor enkele kamers waar ze sowieso nog wou bekijken. Ik vergezelde haar dan maar, online viel er toch niets te beleven. We trokken langs Blasco ibañez, zowat de hoofdstraat voor studenten. Iedereen probeert in deze buurt een kot te vinden. Onderweg zochten we naar advertenties voor complete appartementen, de straten hangen er vol van. Iedereen wilt zijn kamer of appartementen kwijt, wat in Gent eerder omgekeerd is.

Valencia is zeer auto georiënteerd. De straten bestaan uit 2 tot vier rijvakken in elke richting en vormen een vrij complex netwerk. Om hier orde in te scheppen hebben ze er niets beter op gevonden om overal lichten te plaatsen. Elk kruispunt, elk rondpunt moet je wachten, bijgevolg worden voetgangerslichten gewoon straal genegeerd. Bovendien zijn de zebrapaden dun gezaaid, dus je past je vrij snel aan.

Het appartement Irene wou bekijken was met een hoop Poolse kerels. De buurt stonk en was een heel eind stappen. Bovendien was het vrij klein voor 6 personen. We belden dan maar naar 2 appartementen die we op straat hadden gevonden. Ik had een gevonden voor 650 euro per maand voor 4 personen. Ik weet niet waarom maar ik voelde direct dat het HET appartement was. We gingen eerst iets eten en dan gaan kijken. Irene introduceerde mij aan de Amerikaanse keuken, Kentucky Fried Chicken. Veel te veel, veel te vettig en veel te duur, maar lekker! Ze toverde wat Mexicaanse ‘hotsauce’ uit haar handtas, dat was de kers op de taart.

Het appartement was nog gemakkelijk te vinden. Het was in een leuke straat met appelsienbomen en parken en zeer dicht bij Blasco Ibañez. We wachtten op de huisbazin Violetta. Het was een zeer vriendelijke en kende een paar woorden engels. Zij en Irene gingen tekeer in het Spaans, ik knikte en lachte.
Ze toonde ons het appartement en we waren direct verkocht. Mooie kamers, groot genoeg maar toch gezellig. Het gebrek aan internet was het enigste nadeel, maar ‘un piso’ vinden met internet is toch te moeilijk. Bevestigen konden we nog niet, want we wouden eerst Christine bereiken. We ontmoetten haar terug in de Hostel, Irene bevestigde.

08-02-2010 om 13:47 geschreven door Miel VDS