Al pratend bouwt zij haar beelden op. ' Al pratend ' is zelfs een slecht gekozen uitdrukking. Het zou eerder gepast zijn te zeggen : " zij is voortdurend in strijd met de materie die zij onder handen heeft . Steeds kritisch over het resultaat van haar aanpassiben, van haar arbeid ! En hou verricht zij deze arbeid ? Haar handen en vingers, geleid door de gevoelens vanuit haar buik, geest en hart, kneden, plakken en afbreken wat eerst was opgebouwd. Steeds begint zij opnieuw Het eindresultaat is het product van de strijd geweest met haar gevoelens, haar creativiteit. Haar kijk op de mens. Zij schept als het ware terwijl zij werkt. En werpt zij alles niet van zich af. Voortdurend dwalen haar gedachten naar het opgezette werk . . . en als het daar maar bij bleef 8 Nee zij is al bezig met andere beelden in gedachte. Zij komt niet tot rust vooraleer in haar ogen beëindigd is. En dan begint de fase van de koestering . Ja, zij koestert haar werk. Zij neemt het dikwijls in haar armen en streelt. Ja, echt strelend met de uitdrukking van een gelukzalig gevoel op haar gelaat. Het is alsof zij een pasgeboren kind op haar armen wiegt. Aan har borst drukt . Van ddze koesteringsfase valt zij in een verwerkingsfase. Zij gooit haar schepping, haar gewrocht voor haar en jouw voeten. Voilà, doe er mee wat je wilt, maar toch zal het steeds een stukje van mij blijven.
