Er wordt weleens gezegd "fietsen verleer je nooit", awel ik kan bevestigen dat dit niet voor lopen geldt!
Na weken waarbij het traject tussen bed en tafel al een halve marathon leek en de trap beklimmen gelijk stond aan een hoogtestage op de mount everest, leek het herfstzonnetje het ideale zetje voor een restart to run...
En jawel hoor met mijn heupen draaiend als model op de catwalk zweef ik door mijn 5 minuten opwarmingswandeling... Helaas omwille van één of andere onlogica lijken die wandelminuten altijd veel korter te duren en de gestapo-stem beveelt mij "JOG"... Toegegeven ik hou al niet zo van die bevelen die geen tegenspraak dulden maar gezien ik mij heb voorgenomen om in de toekomst een beetje inschikkelijker te zijn, verhef mijn tempo in een sukkeldrafje.
na 30 seconde voelen mijn voeten als twee betonklompjes, na 60 seconden lijken mijn billen te veranderen in een brandende vuurbal en na 1 m 30 is mijn start to run eerder start to die... reutelend puffend en stomend kom ik rood aangelopen tot stilstand.
Het wandelgedeelte sleur ik mijn gepijnigde lijf over de bosgrond me afvragend of het iets te genant is om 911 te bellen voor zuurstofmasker en n lift naar huis, maar voor ik een antwoord kan bedenken is mister dictator er weer "JOG"...
In een laatste stuiptrekking probeer ik mijn tegenspruttelende benen aan te moedigen, beloof ik mezelf 10 paar schoenen als ik het traject uitloop en overlaad ik me met het vooruitzicht van repen chocolade, maar wanneer ik voorbij word gestoken door wandelaar met rolator, gaat mijn ego in staking. Als ik naar adem snakkend dubbelplooi in de hoop genoeg lucht te verzamelen voor mijn terugtocht, word ik nog eens bespongen door een hond die in een ver verleden er moet uitgezien hebben als een boxer maar nu eerder als een basketbal op poten en verwijnt het laatste spoor sporty spice in mij.
Misschien is lopen niet zo bemoedigend voor mijn zelfvertrouwen...ik zal dus maar toegeven, ook ik heb mijn defautjes... morgen wordt mijn zoektoch naar mijn nieuwe hobby al wandelend voortgezet!
"mama is je baas boos op je dat je niet meer naar je werk mag?" "nee hoor jongen, mama is een beetje ziekjes" " heb ik je niet al zo vaak gezegd dat je niet zoveel boterhammen met choco mag eten, je buik ontploft nog" " ik heb geen pijn in mijn buikje eerder overal een beetje en nergens" "mmmm, mama eet maar snel een beetje chocolade"
Hoofd leegmaken en niets doen op doktersbevel een mens zoekt voor minder zijn toevlucht in de thermen!
Je moet geen expert te zijn om met een blik over het welnessveld te zien dat de populatie exclusief uit vrouwelijke wezens bestaat. Sommigen in hun eentje genietend van een boekje of met zijn twee elkaar onderdompelend in de laatste roddels. Je weet wel, het vrouwen onder elkaar sfeertje
En ineens duikt hij daar op : de indringer de grijzende kalende man met de verkeerde badjas die meer duvels heeft geheven dan gewichten.Zijn entree heeft het effect van mais in een kippenhok, alle koppen dezelfde kant uit. Wanneer Zijn blik naar het water afdwaalt worden de breinaalden geslepen en afgevuurd op deze vreemde eend. De afwijzende verstandhouding van het vrouwelijk front je weet wel, het is er zo ene
de indringer duikt weg tussen de bubbels. Wanneer hij daarbij recht op een vrouw afzwemt die eenzaam in het hoekje van het bad heeft beschutting gezocht, wordt de afkeuring hoorbaar je weet wel, de vunzigaard
De aanwezige vrouwenblikken rusten op hun in het nauw gedreven soortgenoot en vragen zich af hoe ze de indringer te lijf zal gaan de dame gaat hem inderdaad te lijf en hoe, ze slaat haar armen om hem heen en kust hem hartelijk .
Er gaat een jaloerse zucht door de andere vrouwmenigte je weet wel, dat is nu wat ons niet lukt
Het ziekenbriefje dat het incheck uur op kantoor heeft doen wegvallen, doet ook een serieuze afbreuk aan mijn planningsvermogen. Toegegeven, ik heb betere eigenschappen dan op tijd te komen, maar ik heb de indruk dat ik momenteel 's ochtends functioneer met de handfrain op.
In het uur dat normaal gelijk staat aan douchen, aankleden, toonbaar maken en naar de keuken rushen en de schoolbel horen als je kind al op de speelplaats is, tracht ik nu essentiële levensvragen op te lossen... 1. wat was ik ook alweer aan doen 2. wat ga ik doen 3. wat heb ik gedaan
De eerste vraag staat meestal gelijk aan 7 keer het traject bed-douche af te leggen met hierbij afvragend waarom ik daar nu weer sta en vooral waarom ik daar nog steeds sta in dezelfde ongereinigde vettigheidsgraad en oh ja hoe laat is het en oh nee ik moet toch echt wel doordoen. De vraag wordt opgelost om met een drafje in de auto te ploffen en uitschelden van de andere weggebruikers die de absolute oorzaak zijn dat ik nu te laat kom en het voornemen morgen zal het me niet meer gebeuren.
Nadat er terug okselvocht is opgedoken in mijn strijd tegen de schoolbel, krijg ik af te rekenen met levensvraag twee... bijna onbewust zet mijn auto koers richting bureau om net iets te laat te beseffen dat ik daar momenteel niets te zoeken heb. Ik slenter de supermarkt in, waar ik me verbaas over de dingen in de rekken die ik nooit opgemerkt heb. Ik stel vast dat er 4 soorten sojasaus zijn en hohoho de badkamerspray bestaat gewoon in 3 geurtjes, het feit dat de dame voor mij bij de bakker haar leven vertelt tegen de verkoopster doet me even naar adem happen want "kom doe door" maar eigenlijk wat maakt het mij uit, ik tel de aardbeien op de grote taart en stel vast dat het hier over maximum 3 versnipperde exemplaren gaat...morgen zijn de frambozen aan de beurt.
Inmiddels is het middag en vraag ik me af, wat heb ik intussen gedaan .... ik plof neer en denk na en denk nog eens na... misschien veroorzaakt een burn out ook geheugenverlies want ik kan niets bedenken...nougabollen helemaal niks... misschien als ik er nog eens heeeeeeel hard over nadenk, kan ik morgen zeggen "ik, ik heb stress want ik mediteer" en ik ben weer helemaal mee met de rush wereld.
" u heeft een burn out en ik raad u aan thuis te blijven tot het einde van het jaar"...
... euh hallo dokter, ik heb u nooit echt als een grapjas gezien, bent u zeker dat u de juiste steekkaart voor u heeft liggen, het is mie, je weet wel gewoon diegene die even binnen sprong, ben wat moe, humeurig soms en ik denk niet dat er iets met me scheelt tenzij een beetje slaap tekort... nee inderdaad waanideeën heb ik nog niet, dus nee ik zie niemand anders zitten en ja ik ben wel degelijk mieke u weet wel...
in de auto begint mijn brein te malen: 2 maanden, meer dan 60 dagen, meer dan 1440 uren ...ik zal me moeten storten op de start to run, start to swim, start to bike, start to walk, start to talk, start to ... blog?
Even overweeg ik het lidmaatschap van de lokale brei-bond, maar als ik me die samengetrokken strengen van mijn handwerkklas herinner die meer leken op bezweten paardenmanen dan een sjaal denk ik niet dat dit een goed idee is.
Misschien dan het lidmaatschap van de aanpalende manege, hoewel die paarden spontaan over alle hindernissen vliegen als ik in hun buurt kom.
De lege agendablaadjes geven mij stress, niks te plannen, niks te regelen, niks ... gewoon even lamp uit...
spo(n)t aan
