Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

 














Gelachen toen mijn ventje vroeg wat ik aan het doen was …
Ik vertelde dat ik aan het bedenken was hoe ik me zou voorstellen,
want “Hallo, Ik ben Mieke uit blabla en ik ben zoveel jaar en ik ga Donald Duck nadoen” is niet echt mijn stijl ;-)

“Ah natuurlijk niet, Mieke, gij kunt Donald Duck niet nadoen” was zijn antwoord :J

Mieke?

• Als de liefde groot is, word ik Mieke genoemd, vandaar dus …;-)
• Ik ben het groene blaadje (’74) van een oude bok (’66) J
• En ons gezinnetje is sinds juni 2013 terug met z'n vijven
   samen met Kira (de woef), Soxy (de poes) en Gipsy (de kater)

Prullenmie:

• Ik speel veel met foto’s en filmpjes
• Flans kaartjes in elkaar
• Verzamel spreuken en tekstjes
• Probeer zelf ook te schrijven
• Experimenteer op de computer
• Experimenteer met haakpen en breinaalden

Kortom, ik “probeer” creatief te wezen ;-)

Daarnaast:

• lach ik graag en veel en ironie en sarcasme horen daar natuurlijk bij 
• probeer ik te veranderen van “Als je iets doet, doe je het goed of je begint er niet aan.” naar “Iets is beter dan niets.”

De volgende bijeenkomst heb ik gemist omdat ik zwaar ziek was (het begint al goed ). Veel probleempjes in het buikje en daar kwamen ook nog andere “spannende” momenten bij doordat ik allerlei testen moest ondergaan en allerlei foto’s en echo’s moest laten nemen …Soit .. Ik kon dus geen pif meer zeggen … Laat staan naar Pellenberg gaan …
Maar de mensen in Pellenberg waren zo goed en vriendelijk dat ik op een later tijdstip kon langskomen en dan heb ik alsnog de gemiste uitleg meegekregen. En ook de groepsgenoten hebben mij op de hoogte gehouden en zelfs vandaag nog, 2 maanden later waren de mensen van Pellenberg en mijn groepsgenoten zo goed om nog bijkomende dingen te vertellen en uit te leggen.

Eerst werd besproken hoe het euhm ... "hometrainen" ons afging en konden er nog bijkomende vragen gesteld worden enzo en kregen we stretch-tips.

De belangrijkste uitleg die toen gegeven is, ging over het doseren (het afwisselen van een activiteit met rust om uiteindelijk beter de dag door te komen) en het leren doseren. Want hoe doe je dat nu juist? Hoe bepaal je/weet je wanneer je zou moeten rusten na een activiteit?
Toen ik nog gezond was, was dat heel simpel: als ik moe werd of pijn kreeg, dan rustte ik of deed ik het kalmer aan  Hoe doe je dat als je je altijd moe voelt en pijn hebt?
Wij hebben nog altijd de neiging om wanneer we ons beter voelen in vergelijking met hoe we ons meestal voelen, er eens goed van te profiteren en er eens goed in te vliegen. Wanneer we echt niet meer kunnen, zullen we het wel rustiger aandoen, gewoon omdat we geen keuze meer hebben, we kunnen gewoon niet meer, we zijn op … In cvs-kringen is het algemeen geweten dat we nog altijd proberen door te gaan op karakter

Die uitleg is gebeurd met inleidende en verkennende groepsgesprekken om ons te doen nadenken over het doseren en hoe dat wij dat doen en later de uitleg over een leidraad die we zouden kunnen gebruiken om te weten te komen hoe we zouden kunnen doseren.

Heel interessant voor mij, vermits ik heb moeten toegeven aan mezelf dat ik daar absoluut niet goed mee bezig was, terwijl ik dacht en vond van wel ... Een uurtje iets doen, even rusten, terug een uurtje iets doen, terug rusten … maar het eindresultaat was eindelijk altijd hetzelfde, na een paar dagen was ik stikop en was zelfs het gebruiken van bestek te veel voor mij .. hmm… iets klopte hier toch niet

We zouden de “METS” moeten gebruiken als leidraad.

Aan de hand van de CERM-test (de inspanningsproef) die we indertijd in gasthuisberg gedaan hebben, de fietsproef en krachtmeting, werd onze MET bepaald.

Hoe dat ik het begrepen heb ... : een activiteit (of inspanning) doen op een ontspannen manier kost je zoveel energie, uitgedrukt in MET. Eigenlijk zou je (met een speling van 0,8 MET) maar die dingen mogen doen die niet meer METS kosten dan de MET die je mag doen bepaald door de CERM-test. Zodanig dat de verhouding van het energieverbruik tussen activiteit en rust gelijk is en je kan recupereren van een inspanning.

We hebben een lijstje gekregen met activiteiten en hoeveel METS elke activiteit is en dan kwam natuurlijk ook onze persoonlijke MET.

Oh ironie !!  Alles van nul tot één wordt afgerond naar één. Een is dus de laagste MET, een gezond persoon heeft een MET van rond de 3 en nu komt het spannende … mijn MET is 1
Een korte blik op de lijst met activiteiten vertelt me dat bijvoorbeeld rustig liggen en TV kijken 1 MET kost en bijvoorbeeld koken (en alle lichte huishoudelijke taken) al 2 MET.
Wiskundig bekeken betekent dat dus, dat om te kunnen recupereren ik een uur moet delen door de hoeveelheid MET die een activiteit me kost en die tijd kan ik besteden aan de activiteit, zodanig dat ik kan recupereren van die inspanning in het daaropvolgende uur door te rusten.

Bijvoorbeeld: koken kost 2 METS

60  = 30

 2
Ik kan dus 30 minuten koken en dan 1 uur rusten en dan is de verhouding van het energieverbruik tussen activiteit en rust gelijk en kan ik recupereren van deze activiteit.
Euhm … Ik besefte zelfs niet dat koken een activiteit of inspanning was ;-)

Dat gaat nog wat geven als ik deze klik ga moeten maken in mijn hoofd en aanvaarden dat alles wat ik doe (behalve rusten) eigenlijk een activiteit is ;-)

Maar ik vrees dat die METS toestanden niet echt iets voor mij zijn ... zie je me al wiskundige berekeningen maken vooraleer ik in actie kan schieten ??!!
Ik denk het niet
Mijn ventje en de kinesist hebben me gezegd dat ik op karakter moet doseren ... heel simpel gezegd: op tijd stoppen met iets doen en niet alle energie onmiddellijk opgebruiken als ik een "goeie" dag heb ...

Terug begonnen met feedback geven en krijgen over het fietsen thuis. Iedereen moest vertellen hoe het ging en we konden vragen stellen.

- We zouden best niet het fietsen op de hometrainer vervangen door een ritje te maken met de fiets buiten, omdat het de bedoeling is dat we aan onze uithouding moeten werken door te oefenen onder steeds dezelfde condities. Als je buiten fietst, heb je niet steeds dezelfde weerstand (de straten gaan bergop en bergaf), de temperatuur verschilt ook van dag tot dag en natuurlijk is er ook het weer hé
Waardoor je hartslag de hoogte gaat inschieten en dat is de bedoeling niet.

- De hartslag gaat ook omhoog vooral bij het gebruik van de armen. Je kan het fietsen op de homtrainer eventueel vervangen door het maken van een wandeling en ondertussen je armen heen en weer zwieren (alsof je aan het Nordic-wandelen bent, maar dan zonder de stokken).

- Regelmatig stretchoefeningen doen verspreid over de dag om de kans op spierpijnen te verminderen.

Daarna groepsgesprek met de psychologe waarbij we het vooral hadden over de concentratie en geheugen problemen die we hebben. Vertellen hoe zich dat uit en samen dingen bedenken hoe we dat eventueel zouden kunnen verbeteren …
Ikzelf kon bijvoorbeeld niet meer lezen of een film volgen. Tegen dat ik onderaan aan de blz was, wist ik al niet meer wat ik daarvoor gelezen had.

Dus was ik overgeschakeld op stripverhalen en als dat na een tijdje beter ging, korte artikelen in de “roddelboekskes” en dan stap voor stap verder gaan. En nu kan ik al terug korte verhalen lezen ... heela !!
Hetzelfde met films … er is een pauze en stopknop op de DVD-speler … gebruik die ... Of begin met korte makkelijke dingen zoals soaps. Ik ben een echte soapfan geworden !! Het leuke daaraan is, dat de volgende aflevering altijd voor de helft een herhaling is van de dag daarvoor  “ Ah jaaa !! Daar ging het ook alweer over”

Daarna een groepsgesprek met de verpleegkunde over of er dingen veranderd zijn in onze relaties met partner, vrienden en familie door de CVS.
Een van de dames maakte daarbij een heel goed punt … De behoefte is gewoon kleiner geworden om hyper sociaal te zijn en altijd mensen rondom je heen te moeten hebben. Je kiest er voor een stukje zelf voor om alleen te zijn … omdat het makkelijker is…
Ikzelf heb dat ook, omdat ik anderen niet wil laten afhangen van mijn kunnen of niet kunnen op dat moment. En het internet is nu eenmaal een makkelijke oplossing om alsnog contact te houden met mensen. Zeker als het wat minder gaat en ik heb last van mijn koppeke … Mensen aan de andere kant zien niet als ik mezelf corrigeer enzo in plaats dat ik daar zit te doddelen

Natuurlijk veranderen de relaties … Maar daarom niet altijd ten slechte. Het viel me op dat (net als bij mij) de relatie met de partner veel beter geworden is bij sommige mensen. Er is meer contact, er wordt meer gepraat, gewoon ook al omdat we ziek thuis zijn en daardoor meer tijd hebben om te praten.

Sex kwam natuurlijk ook aan bod … Alhoewel, ik ben eigenlijk blij dat het ook aan bod gekomen is Uiteindelijk mag ik niet vergeten dat er met sommige mensen echt wel een serieus leeftijdsverschil is en niet iedereen gewoon open over sex kan of wil praten. Ik was blij te horen dat ik niet de enige was met problemen … De wil is er wel, maar je moet het ook fysiek aankunnen hee
Gewoon knuffelen voelt bij momenten al aan alsof ik gewurgd wordt door een anaconda, laat staan de daad zelf dan te doen ...
Maar inventief als we zijn hebben we daar ook een oplossing voor gevonden

Er zullen natuurlijk altijd mensen zijn die niet begrijpen wat we nu juist meemaken door het ziek zijn. Heej de meeste tijd snap ik het zelf niet zo goed …Plus we hebben allemaal zo een gejaagd leven dat er echt gepland moet worden om elkaar eens te zien, dat ik het echt wel kan begrijpen dat mensen het niet leuk vinden als ik op de allerlaatste minuut moet afbellen omdat ik niet goed ben. Men zegt altijd dat men in nood zijn echte vrienden kent. Wel, met ziek te zijn heb ik dat ook ondervonden. Maar in plaats van mij erin druk te maken, ben ik gewoon heel blij met de vrienden die er nog wel zijn. Zonder al te veel te zeuren over mijn ziek zijn en de ongemakken waar ik last van heb (allee, dat hoop ik toch ) hebben we wel leuke tijden samen waarbij er gebabbeld en veel gelachen wordt  

Daarna hadden we relaxatietherapie waarbij we ons moesten focussen op ons lichaam. Stukje per stukje, gewoon concentreren en aanvoelen hoe het met dat stukje lichaamsdeel gesteld was.

Maar daarover vertel ik later nog wel meer  …

En dan was de dag alweer voorbij !!
Die relaxatietherapie was er voor mij te veel aan geweest, amai ... Ik kon geene pif meer zeggen ... En tot overmaat van ramp was de bus te laat voor Miss Controlefreak Ik durfde niet gaan zitten toen ik erop aan het wachten was omdat ik bang was dat ik gewoon in slaap zou vallen waar ik was ...
Natuurlijk leek het alsof iedereen dezelfde bus moest nemen als ik aan het station ... gelukkig was er nog een plaatsje vrij om te gaan zitten, helaas aan de verkeerde kant (bibi moet met de rijrichting zitten ), maar ik kon gelukkig toch wel zitten
Wanneer we dan eindelijk aankwamen, leek het wel dat ik langs alle kanten gestompt en geduwd werd ... tegelijkertijd wouden mensen van de bus stappen en opstappen ... als bibi eindelijk van de bus geraakt was, was ik zo in de war als maar zijn kon, was ik aan het hyperventileren en kon ik elk moment omver vallen jaja, de bus, een feest
Na een korte rustpauze me dan toch op mijn fietsje gezet en huppekee !! bibi naar huis
Nu ja ... veel huppekee !! was er niet bij ... als ik nog trager zou rijden zou ik gewoon met fiets en al omver vallen Vrij genant als je voorbij gestoken wordt door bejaarde mensen, neem dat maar van mij aan
Soit er zat niets anders op dan af te stappen en te voet verder te gaan ... Toen ik na een eeuwigheid eindelijk thuis aankwam had ik de tranen in mijn ogen van opluchting, zo gelukkig was ik en tegelijkertijd wou ik ook een potje janken omdat ik zo op was en overal pijn had 
Maar dan kom je binnen en wordt je overrompeld door de beestjes die zo blij zijn als iets dat je eindelijk thuis bent en dan voel je je op slag terug vele beter

Vanaf nu wordt onze groep van 9 mensen verdeeld in 2 kleinere groepjes om beter te kunnen ingaan op allerlei zaken.
Maar allereerst hadden we nog tesamen een inleidend groepsgesprek met de psychologe over gepland genieten. Om beurten moesten we vertellen over een moment van de afgelopen week, waarbij we echt gepland hadden om iets te doen waar we konden van genieten. En alleen focussen op het positieve van de activiteit.
Bijvoorbeeld: gezellig gaan eten met vriendinnen. Dat was echt genieten, maar het niet hebben over hoe je je voelde als je terug thuis was. Alleen focussen op het goede van wat je gedaan had.

Daarna kregen we uitleg over de manier van tegenover de dingen te staan.
Als je iets doet dat positief is, geeft dat aanleiding tot je goed voelen en tot positief te denken (bijvoorbeeld: dat ga ik meer doen). Zo ook in tegenovergestelde richting: als je iets gedaan hebt wat tegenviel, zal je je ook slechter voelen en negatieve dingen beginnen te denken.

Het doen, voelen en denken werken langs alle richtingen op elkaar in zowel bij positieve als negatieve dingen. Er werd ons verteld dat er onderzoek gedaan geweest is naar hoe we de dingen herinneren, waarbij er geconcludeerd werd dat als men zich negatieve dingen herinnerde, men zich ook slechter ging voelen en omgekeerd. Positieve herinneringen geven aanleiding tot zich beter te voelen.

Positief denken is dus de boodschap !!  goed beseffende dat dat voor een tijdje werkt, omdat het de problemen uiteindelijk niet oplost.

Maar door positief te denken, zal je je ook beter voelen en positieve dingen doen, waardoor de problemen misschien wel opgelost geraken.

Ik persoonlijk heb al een heel tijdje geleden ondervonden dat het inderdaad geen zin heeft je te laten meeslepen met negatieve gedachten en dergelijke, het is beter om zoveel mogelijk te positieve dingen te zien, omdat je je er inderdaad beter gaat voelen. Maar dat wil niet zeggen dat er niet eens een dag waarbij ik verdrink in een zee van zelfmedelijden hoor

Een dame uit de groep vermelde een prachtig idee dat ze ergens meegekregen had: Elke avond eens terugdenken aan de afgelopen dag en zoeken naar de goede dingen die gebeurd zijn. Dat hoeven geen supergrote dingen te zijn, je kan al genieten van de kleine dingetjes des levens.

Na de theorie werden we dan verdeeld in 2 kleinere groepjes, wat het makkelijker maakt om over dingen te praten en vooral in mijn geval om gesprekken te volgen ;-) Anderzijds weet je natuurlijk niet wat er in de andere groep allemaal verteld is, dus heb je kans dat je misschien kleine dingetjes mist.
Het groepje waar ik in zat bleef bij de psychologe zitten en we hadden follow-up gesprekken over het doseren. Hoe dat we het doen aan de hand van papieren die we thuis moesten invullen. En dat werd dan besproken.
Het grote probleem is natuurlijk het besluit te nemen om op tijd te stoppen met een bepaalde activiteit. Maar met wat we eerder besproken hadden in het achterhoofd hebben we iets moois gekregen om even over na te denken:

Je kan op 2 manieren stoppen met een activiteit:

-         vroeger, zodat je weet dat je nog kan en je je bijgevolg nog goed voelt.

-         wanneer je op bent, en dan weet je dat je niet meer kan en ga je je slechter voelen.

Daarna werden de groepjes gewisseld en hadden we een follow-up gesprek met de persoon die zich bezighoudt met de fysieke revalidatie.
Door het fietsen op de hometrainer trainen we onze uithouding. Daardoor gaan we op latere termijn beter kunnen recupereren als we andere dingen doen. Daarmee dat we andere dingen nog altijd niet beter kunnen doen, hoewel het fietsen op de hometrainer vlotter gaat met de tijd.

En waar ons verteld werd dat de fysieke revalidatie toch wel zeker een tweetal jaren zou duren. Het is dus niet dat we na het volgen van de 6 maanden revalidatie in Pellenberg genezen zouden zijn. De eerste stap van de revalidatie is ervoor te zorgen dat we niet nog meer achteruit gaan. De tweede stap is proberen om onze conditie omhoog te krijgen en beter te worden. En dat heeft tijd nodig … Vandaar … Het kost tijd om te beteren, maar we mogen ook niet vergeten dat het veel tijd gekost heeft om zover te geraken waar we nu staan met het ziek zijn.

Na de 6 maanden in Pellenberg gaan we terug een CERM-test moeten afleggen en gaan we een individueel gesprek krijgen waarbij deze besproken zal worden. Daarna volgt er een advies naar onze huisdokter waarbij verteld gaat worden hoe het nu met ons is en wat we zouden moeten doen in de toekomst. Omwille van budgettaire redenen zullen we niet meer gevolgd worden door Pellenberg na de 6 maanden revalidatie, maar we kunnen zelf altijd wel bijkomende CERM-testen doen om voor onszelf te weten waar we dan staan.

Daarna hadden we terug een volledig groepsgesprek met de verpleegster over slapen. Waarbij we uitleg kregen over de verschillende fases tijdens het slapen en tips om iets te doen aan eventuele slaapproblemen.

En dan was het alweer gedaan en kon ik aan mijn avontuur naar huis beginnen !!
Ik heb me weer vooruit moeten slepen en ben als een blok in slaap gevallen toen ik thuis kwam ...

Nu ik was (alweer) niet op mijn best deze keer, bibi was er weer eens goed ingevlogen de weken voordien en mijn benzinetank stond in het rood vooraleer ik naar Pellenberg moest gaan ... dus: eigen schuld, dikke bult !!

Deze keer viel het ook op dat de ware gezichten van de vrouwen naar boven kwamen.
Ik ben vrij asociaal aangelegd en zit meestal een beetje apart in een hoekje ...maar ik kom met iedereen goed overweg. Ik ben gewoon niet echt het type persoon dat me in een groep 'gooit' ...
Waar we in het begin 'een grote happy family' waren, worden er nu toch wel duidelijk groepjes gevormd
Wat anderzijds natuurlijk niet echt verbazingwekkend is, ten slotte zijn we een groep vrouwen onder elkaar: ziek of niet ziek, dat zorgt uiteindelijk toch wel voor wat wrijvingen ... het klikt nu eenmaal beter met de eene dan met de andere...

Uitleggen hoe ik het allemaal zie is goed en wel, maar hoe beïnvloedt dat ziek zijn nu eigenlijk mijn dagelijks leventje hé ?? Euhm … Ik ben eigenlijk onbewust aangepast aan het leven dat ik nu leid, dus het is toch wel ff nadenken om te kunnen vergelijken met een “normaal” leven ...
Aha !! Gevonden !! Kort samengevat: mijn lijfje en mijn koppeke zijn hun kluts kwijt

Er gaat geen dag voorbij of ik maak wel een of andere blooper. In den beginne toen ik nog niet echt door had dat er iets met mij scheelde kon ik daar wel gefrustreerd door raken. Ik bedoel: niemand is graag onhandig of gewoonweg lomp of vergeet dingen of kan niet meer volgen tijdens een gesprek enzovoorts …
Maar na een tijdje zag ik er de humor wel van in en in plaats van mij druk te maken dat iets weer niet lukte, begon ik er gewoon mee te lachen. Neen … niet hysterisch … gewoon omdat het eigenlijk wel grappig was …

Mijn thermostaat:
Ik herinner mij de hittegolf van vorig jaar waarbij iedereen maar aan het puffen en zweten was. Wel … iedereen behalve bibi  Terwijl mijn ventje aan het puffen was en vanalles zocht om af te koelen, zat ik gezellig buiten in de schaduw in mijn training met lekkere warme sokjes aan en een plaid in de buurt voor als ik het écht wel koud zou krijgen
Pas tegen het einde van de hittegolf kon ik zo fier als een gieter verkondigen dat ik het ook te warm had … wel maar voor 1 dag, maar hé !! Ik had er ook last van

Dan zijn er ook de omgekeerde momenten waarbij we in de winter samen met de hond gingen wandelen ... Mijn ventje goed ingepakt alsof hij op expeditie naar de noordpool ging en ik … puffend en zwetend in een T-shirtje met korte mouwen en bekaf omdat ik mijn winterjas en dikke wollen trui aan het dragen was

De laatste tijd is mijn thermostaat iet of wat “normaal”. Meestal kan ik me bij de mensen aansluiten als zij zeggen dat het warm of koud is. Maar er zijn nog wel momenten dat ik merk aan mijn huisgenoten dat mijn lijfje in de war is. Als ik rondhuppel in topje en short bijvoorbeeld terwijl mijn ventje een pull aanheeft of de beestjes helemaal opgerold bij elkaar liggen

Overgevoeligheid:
Bij momenten ben ik super-gevoelig voor licht, geluid en geuren. Ik krijg daar barstende hoofdpijn van en word flagada en als ik echt pech heb migraine. Zo ben ik eens zo ziek als een hond geweest van een middel dat men gebruikt om in de wc te gieten om die proper te maken. Een serieuze migraineaanval waarbij ik verlamd was aan de linkerkant van mijn gezicht  Scary, moet ik toegeven, amai...
Gelukkig “voel” ik nu wel het verschil tussen hoofdpijn en een migraineaanval die opkomt en meestal ben ik er op tijd bij om de ergere aanvallen te vermijden.

Als ik overgevoelig ben aan licht, heb ik een klein probleempje … Ik kan mij moeilijk opsluiten in een donkere kamer hé ;-) Er zijn uiteindelijk nog 3 kapoenen die ik in het oog moet houden … De overgordijnen zijn altijd gesloten in onze living en als ik het echt erg heb, zit ik blits te wezen met mijn zonnebril op in huis … en krijg ik blauwe plekken à volonté omdat ik dan natuurlijk ook amper kan zien waar ik loop Ik heb wel een fantastisch trucje gevonden om toch buiten te kunnen zitten als de zon schijnt en ik ben overgevoelig !! Ik stop wattenschijfjes onder mijn zonnebril. De bedoeling is dan wel, dat je blijft zitten waar je bent natuurlijk hé
En bij momenten neemt het overgevoelig zijn echt wel belachelijke proporties aan …  ’s nachts gaan wandelen met de hond en toch nog een pet en zonnebril moeten opzetten omdat de straatverlichting te fel is voor mij … en aan mijn ventje zijn arm lopen natuurlijk want ik zie natuurlijk niet waar ik ga

Het beste te controleren is het overgevoelig zijn aan geluid. In mijn geval wil dat zeggen dat ik het zachtste geluidje gehoord heb, alsof het vlak naast mijn oor is. De geluidsgolven gaan dan hard door mijn hoofd als het ware. Dus het is meestal heel stil in huis …
Als ik niet goed ben bijvoorbeeld en mijn ventje is chips aan het eten … Aaaarggh !!

Niet alleen het knabbelen op de chips, maar ook het geluid van de hand die in de chipszak gaat … Verschrikkelijk, de tranen kunnen dan soms echt wel in mijn ogen springen. Een ander probleem is ook om geluiden te onderscheiden. Als de tv zachtjes op de achtergrond aanstaat en ik voer een gesprek, word ik zo afgeleid door het geluid van de tv dat ik mijn kluts kwijtraak

Daardoor is uit eten gaan bijvoorbeeld nog altijd heel moeilijk en zwaar voor mij. Ik word zo afgeleid door het geroezemoes en het (voor mij) gekletter van het bestek van de andere mensen dat ik zelfs gewoon mijn ventje al niet meer kan verstaan. Laat staan als we met meerdere mensen zouden uit eten gaan
Nu mijn trots heeft daar natuurlijk ook wel een beetje mee te maken. Ik wil niet dat andere mensen te veel rekening met mij moeten houden, dus doe ik mijn best om mij zo goed mogelijk te concentreren op een gesprek en daar word ik echt wel moe van, amai !! Ik verbaas me daar elke keer opnieuw over. Moe worden van uit eten te gaan ?? Komaan !!
Op een gegeven moment ben ik dan volledig uitgeput en versta ik helemaal niet meer wat er tegen mij gezegd word of begrijp ik het helemaal verkeerd …
“ De kroketten zijn lekker hé ? “
“ Neen, dank u, ik heb genoeg”

Concentratie:
Het is eigenlijk heel eenvoudig uit te leggen … Ramp oh ramp !! De semi-feministe kan geen 2 dingen tegelijkertijd meer doen Ik die zo dikwijls gelachen heb met de verschillen tussen mannen en vrouwen … Nu heb ik het zelf zitten En dat gaat heel ver … Eten maken bijvoorbeeld … oeioei als ik 2 potten op het vuur tegelijkertijd moet in het oog houden. Gegarandeerd loopt er iets fout ... Is het niet met het eten zelf, dan ben ik er wel in geslaagd om een vinger of mijn hele hand te verbranden ;-) Laat staan hoe dikwijls ik mezelf al gesneden heb … Ik kan dus maar 1 ding tegelijkertijd meer doen … En dan ben ik zo gefocust op dat eene ding dat ik gemakkelijk verschiet door iets dat ik niet verwacht … Een bord met eten vasthouden bijvoorbeeld en ik zie een schaduw voorbijgaan … Pats ! Bord op de grond … en natuurlijk altijd ondersteboven hé  … blijkt dan dat ik verschoten ben van mijn eigen schaduw

Onhandigheid:
Door de fibro heb ik problemen met mijn spieren en gewrichten … Mirakel, mirakel !! ik heb spieren !! Ik heb mettertijd zelfs spieren ontdekt op plaatsen waar ik me zelfs niet kon voorstellen dat daar spieren konden zijn
Zo kan ik bij momenten amper nog dingen vasthouden. Hoe dikwijls ik mijn sigaret laat vallen bijvoorbeeld … En net als de kleine kindjes dronk ik uit een beker of bleef mijn glas op tafel staan en tutterde ik door een rietje … Mijn bord leegeten gebeurde met een lepel of vork nadat alles onder elkaar geprakt was ;-) Een mes en vork gebruiken was gewoon te zwaar.

Schrijven met pen en papier ging al helemaal niet … mijn vingers blokkeerden gewoon en ik kreeg kramp in mijn handen … Dus korte berichtjes met 2 vingers op het toetsenbord in het begin …Ondertussen kan ik mijn handen al terug veel meer gebruiken. Ik heb veel geoefend … eerst met kleurboeken, zien dat ik terug de controle kreeg over het kleurpotlood en binnen de lijntjes kleuren , daarna zitten puzzelen (wat ik vroeger al veel deed) … bij momenten toch wel gevloekt vooraleer ik eindelijk een puzzelstukje kon pakken ... maar de beste oefening van allemaal: aardappelen schillen !!
Waar ik in het begin minder dan de helft van mijn aardappel overhield en super veel uitgeschoten ben met mijn aardappelmesje (yep … meestal in mijn hand), kan ik nu na 2 jaar eindelijk terug deftig aardappelen schillen zonder al te veel ongelukken .. stoef, stoef !!
En ik kan terug korte berichtjes met een pen schrijven, maar als ik durf een brief te schrijven heb ik daarna problemen met het kraken van mijn geheime code … lees, ik kan mijn handschrift niet meer ontcijferen ;-) Dus … blijven oefenen ...

En dan zijn er natuurlijk ook gewoon de lompigheden en avonturen ;-)
-Vragen aan mijn ventje of het daar pijn doet en de plek willen aanwijzen en in plaats daarvan gewoon volop botsen met mijn hele hand tegen die plek en mijzelf pijn doen ook nog ;-)
-Willen checken of mijn scheermesje nog scherp genoeg is en er gewoon voluit overgaan met mijn duim … lap .. al mijn vel weg ;-)

De idee is dat ik als een groot meisje alleen de boodschappen ga doen om terug meer zelfstandig te worden en me te concentreren. Kortom een goede oefening ;-) En meestal lukt dat ook redelijk .. Tot die eene keer ... Ik was al een beetje moe (meestal word mijn uitje naar de supermarkt goed voorbereid zodat ik er kwiek aan kan beginnen) en het begon al met gewoon binnen te rijden met mijn karretje. Je moet door draaideuren en ik ben daar eigenlijk nooit goed in geweest ;-) Ik ben altijd een beetje bang dat ik er in vast ga raken en er niet meer uit kan.

Soit, goed door die draaideuren geraakt, wel een beetje gedesoriënteerd … lag er toch niet een stapeltje reclamebladen vlak aan de ingang zeker ?? Yep, bibi bots erop met haar karretje … *zucht* dat kon ik echt wel missen. Enfin, er twee (!) mooie stapeltjes van gemaakt en ikke verder. Het leek wel alsof er ergens een verborgen plakkaatje aan mijn karretje hing met “Rij tegen mij als je me lief hebt” erop … Het leek wel alsof iedereen in de supermarkt tegen mij wou botsen en ik was nog maar een goeie 5 minuutjes binnen !! En als dat nog niet genoeg spanning voor mij was, leek het wel alsof ze in de supermarkt besloten hadden om het winkelen nog spannender te maken doordat bepaalde producten van plaats waren veranderd.

Bibi als een onnozele geit alle rekken moeten doorlopen voor dit of dat op mijn lijstje te vinden. Op een gegeven moment was mijn karretje te zwaar geworden om (alweer) mee door te hele winkel te rijden, dus ik besloot het achter te laten op een voor mij gemakkelijk terug te vinden plaats… Ik kom terug met de dingetjes die ik nog nodig had, plaatste ze in mijn karretje en reed verder naar de diepvriezers. Na een tijdje vond ik dat mijn karretje er “raar” uitzag. Ik had toch bakken mee om mijn boodschappen in te doen ?? En dat karretje was zo licht ?? En dan zag ik pas dat ik dus iemand anders zijn/haar karretje meehad !! Oh jee !! Niet alleen omdat ik geen idee meer had waar ik mijn karretje had achtergelaten, maar ook omdat iemand anders waarschijnlijk op zoek was naar zijn/haar missing karretje …

Ik heb de kar dus maar op een duidelijk open plaats gezet en dan op zoek naar mijn kar gegaan ;-) Na een tijdje dat een eeuwigheid leek voor mij, dan toch mijn kar terug gevonden en ik durfde mijn karretje niet meer alleen laten. Dus overal meegesleurd … en het was een zware kar met melk en aardappelen op en al !! ;-) Toen ik bij de badkamerspullen kwam, was ik al terug een beetje rustiger en had ik al terug een beetje zelfvertrouwen gewonnen, dus voor alle veiligheid liet ik mijn kar maar achter … ik wou absoluut niet het risico nemen om tegen een of ander rek te botsen met al die flacons en dergelijke … Ik ga terug naar mijn kar … Kar terug kwijt !! En dan had ik het wel gehad !! Met het laatste beetje energie dat ik nog had heb ik mijn kar gezocht, gelukkig vrij vlug gevonden en ben ik naar de kassa geracet.

Sigaretten worden aan een aparte toog verkocht. Ik naar de toog, kon absoluut niet meer op de naam van de sigaretten komen die wij roken, heb dus maar zitten wijzen “een farde van die sigaretten daar”. Ik verstond die mevrouw achter de toog al helemaal niet toen ze mij zei hoeveel ik moest betalen, haalde maar wat geld uit mijn portefeuille en geraakte helemaal in de war toen ze me vroeg of ik een zakje wou. “Een zakje? Wat zakje?” en dan terug door die afschuwelijke draaideuren en tegen dat ik bij de auto aankwam was ik volledig verward en in shock en in tranen.

Hortend en stotend verteld aan mijn ventje dat het een complete catastrofe was en dat ik NOOIT meer daar boodschappen wou doen ;-) Tegen dat we thuis aankwamen had hij me al gekalmeerd en aan het lachen gebracht en kon ik de humor er wel van inzien, maar op het moment zelf … hallo-oo!!

Er is dus nog geen wondermiddel gevonden om te genezen …

Maar er bestaan wel een aantal behandelingen, waarmee men alleszins het lijden kan verzachten en bepaalde symptomen kan doen verdwijnen of verzachten.

Voor de lotgenoten: ga zeker eens kijken naar http://www.cvs-online.tk/ voor een gedetailleerde uitleg en opsomming van de mogelijke behandelingen.

Ik ga het hier later alleen maar hebben over de dingen die mij persoonlijk geholpen hebben.

En opnieuw, wat voor mij helpt, helpt daarvoor niet voor andere CVS-ers !!!

Wel … zoals eerder waarschijnlijk wel al verteld … met vallen en opstaan ben ik tot het besef gekomen dat het helemaal niet helpt om mij er druk in te maken. In tegendeel zelfs … Als ik mij druk maak in dingen of me teveel zorgen maak, word ik ziek  …

Ik wil niet zeggen dat het tussen de oren zit, helemaal niet !! Maar ik heb wel ondervonden dat wanneer ik een dipje heb of me te hard opwind in dingen, ik een weerslag op mijn lijfje krijg …

Toen ik langzaam aan merkte dat er iets niet klopte met mij, deed ik wat ik tot dan altijd gedaan had als ik eens niet goed was. Negeren en doorbijten …

Sinds ik iets verkeerds opgetild heb toen ik 20 was en er “iets” in mijn rug is geschoten, sukkel ik met mij rug. (Ik loop rond met een uitstulping in mijn onderrug en 2 in mijn nek en het kraakbeen tussen de wervels is weg aan’t gaan.)

Vanalles uitgeprobeerd om er toch maar iets aan te doen, maar toen er op een gegeven moment een fout is gemaakt op mij (epidurale inspuiting die volledig verkeerd geplaatst was, met als gevolg dat ik op handen en knieën aan het rondkruipen was van de pijn), heb ik besloten dat niemand nog aan mijn rug komt.

En op karakter en met de nodige pijnstillers was dat allemaal vrij goed te houden. Je verlegt je pijngrens hé … je kan steeds meer en meer “tegen” de pijn. Natuurlijk zijn er periodes geweest dat het echt niet meer ging en dat ik helemaal niet meer kon bewegen. Maar na een weekje of 2 ging het terug een beetje beter en kon ik er terug invliegen.

Ik ging 1 keer per jaar voor een aantal beurten naar de kinesist om mijn bekken terug recht te zetten (door mij te zetten naar de pijn, is mijn bekken scheef beginnen gaan, een been is dus een paar mm langer dan het ander) en voor de rest trok ik mijn plan wel ;-)

Toen ik dan de diagnose cvs te horen kreeg en opgezocht had wat het nu juist was, had ik zoiets van “ Neen! Ik wil dat niet en ik heb dat ook niet!”. Ik was heel kwaad op alles en iedereen en ook op mijn eigen lijfje …Ik kon dat alleen niet zozeer meer uiten omdat ik zo slap als een schotelvod was. Wat waarschijnlijk het geluk van de mensen en beestjes in mijn nabije omgeving geweest was ;-)

Mettertijd ben ik me beginnen neerleggen bij het feit dat ik niet meer alles kan doen wat ik wilde doen, wanneer ik het wilde doen en hoe ik het wilde doen. Maar ik vertik het om me erbij neer te leggen dat dat voor altijd zal zijn.

Ik blijf dus het koppige kleine kind uithangen met andere woorden dat wanneer ze de kans ziet, toch haar willetje gaat doordrijven

Met alle gevolgen vandien natuurlijk, want dan ben ik een aantal dagen “ out” als ik geluk heb of meerdere weken als ik het echt wel uitgehangen heb.

Ik heb begrepen dat er verschillende fases zijn waar men doormoet eens men een ziekte krijgt waarbij niet zo direct antwoorden te krijgen zijn op de vele vragen.

Het ontkennen van het ziek zijn.

Moest ik een dier zijn … ik zou een fantastische struisvogel zijn !! ;-)

Ik was een experte in mijn hoofd in het zand te steken wat mijn gezondheid betrof, onder het motto “ Wat ik niet zie, is er ook niet”. “Komaan meisje !! Niet flauw doen hé !! Gaan met die banaan!!”.

Het ervaren van de onmacht.

Helaas werd er af en toe wel eens ferm tegen het achterwerk van de struisvogel geschopt, waardoor ik mijn hoofd uit het zand moest halen en geconfronteerd werd met vanalles en nog wat dat ik niet meer kon doen. En  dan was het … euhm, vloeken en tieren en héél boos zijn en verdrinken in zelfmedelijden … de beruchte “Waarom ik?” en “Ben ik nog wel nuttig?”  bedenkingen hé ;-)

Het aanvaarden dat er iets niet klopt en dat je (misschien) toch wel ziek bent.

In het allerbegin was ik opgelucht dat er een labeltje op me paste en dat ik toch wel “iets” had. Na een tijdje was ik echt wel beginnen twijfelen “Kan ik dit of dat nu echt niet doen of heb ik er gewoon geen zin in om het te doen, ben ik gewoon een dikke luierik?”

Toen ik dan wist wat die ziekte juist allemaal was, vertikte ik het om het te accepteren. Zelfs nu nog, kan ik er vrij sarcastisch om doen. Ook omdat ik niet akkoord ga met de naam van de ziekte. Chronisch Vermoeidheidsyndroom … Ik bedoel, het moe zijn is wel het minste van mijn problemen. Ik heb meer last van mijn koppeke en lijfje dat tegen mij lijkt te zijn en me constant lijkt tegen te werken.

Nu gaat het met ups & downs: de eene dag realiseer ik me volop dat ik mijn zin niet altijd meer kan doordrijven en dat ik moet rekening houden met wat ik al dan niet kan. Het glas is halfvol, niet halfleeg.

Andere dagen kan ik heel boos en gefrustreerd worden als ik moet vaststellen dat ik iets niet kan doen.

Ik aanvaard “het” meestal, maar af en toe komt het koppige kind weer naar boven en word ik boos en kan ik een dipje krijgen omdat het koppige kind in mij haar zin niet krijgt.

Het aanpassen van mijn leven aan mijn kunnen.

Tja … uiteindelijk heb ik dan toch wel ingezien dat er niets anders opzit dan mij aan te passen … Ik heb een routine opgebouwd van ’s morgens wanneer ik opsta tot ’s avonds wanneer ik ga slapen waar ik mij normaal gezien aan hou. De eene dag gaat het wat makkelijker als de andere, maar zonder die routine zou het helemaal niet meer gaan, dus …

Ik hou er niet van om af te hangen van anderen of erger nog … constant zitten zeuren en klagen … Ik doe dat dus ook niet. Allee, denk ik toch ;-)

Als iemand mij vraagt hoe het gaat, zal ik meestal antwoorden dat alles onder controle is. Dan hoef ik niet te liegen en zeggen dat het goed gaat of beginnen te vertellen waarom het niet goed gaat ;-)

Ik besef wel dat ik daardoor een verkeerd beeld geef, maar ik wil gewoon niet het zielenpootje uithangen. Als ik met iemand ben wil ik plezier maken en lachen

Als het echt niet goed met me gaat, heb ik ook wel de neiging om mij (nog meer) af te sluiten van mijn omgeving. Voor dezelfde reden als zeggen dat alles onder controle is.

Ik heb echt moeten leren om alles te vertellen aan mijn dokter en kinesist en acupuncturist zodat ze mij kunnen helpen.

De grootste truk om beter te kunnen omgaan met het ziek zijn, is volgens mij toch wel positief zijn. Het glas is halfvol … niet halfleeg. In plaats van mij te focussen op de dingen die ik niet meer kan, ben ik happy met de dingen die ik wel zelf nog kan of terug kan.

En dat kunnen heel petieterige dingen zijn hoor ;-) Een wandelingetje maken, zelf een douche kunnen nemen, genieten van de vogeltjes die volop verliefd aan het doen zijn en kwetterend rondvliegen

Relatie met anderen: Het is niet altijd makkelijk om aan vrienden en familie uit te leggen wat er nu juist met mij scheelt. De helft van de tijd moet ik het ook gewoon ondervinden ;-)

Onwetendheid kan soms voor probleempjes zorgen. Sommigen zullen wel begrip willen tonen maar hebben problemen met in te zien dat ik ziek ben, omdat ik er niet altijd even “ziek”uitzie.

Het zal niet de eerste keer zijn dat er misverstanden en teleurstellingen ontstaan omdat “Maar je ziet er toch veel beter uit dan de vorige keer. Ga je echt niet mee?”

Het heeft geen zin om iedereen tot in detail te willen uitleggen wat er nu juist scheelt. Sommigen zullen het misschien wel niet begrijpen of willen aanvaarden en het kost veel energie. Dus laten maar ;-)

Ikzelf heb ondervonden dat het ook niet echt “nodig” is om alles in detail aan iedereen te vertellen. Iedereen in mijn omgeving weet dat ik ziek ben en ik heb een paar vrienden waar ik over de cvs-toestanden kan praten als ik het nodig heb en dat is meer dan genoeg.

Het leuke aan de revalidatietherapie in Pellenberg vind ik dat je in contact komt met mensen die er constant mee bezig zijn, zij weten waar je elke dag doorheen moet zonder dat je moet zeggen dat je dit of dat niet kan.

En dat je andere patienten leert kennen, waardoor je voor jezelf kan zien dat je echt niet gek aan’t worden bent ;-) De anderen hebben hetzelfde als jou.

En het is soms best wel grappig om te praten over “ah? Jij hebt dat ook ?” en er eens goed mee te lachen

Relatie met jezelf: Probeer niet steeds jezelf te verantwoorden waarom je bepaalde dingen niet kan doen of niet doet. Blijf ook niet steeds achter een verklaring zoeken waarom je dit of dat niet kan. Maar leer wel duidelijkheid te krijgen in wat je goed kan en wat niet, bij wie je je goed voelt en bij wie niet.

Luister naar de signalen van je lichaam. Zo is 'vechten tegen de moeheid' nodeloos vermoeiend. Geef er aan toe: wat vaker vroeg naar bed gaan, 's middags 'een uiltje knappen' of af en toe eens 'niks doen' kan soms wel goed doen hoor !!

Concentreer je enkel op wat je WEL nog KAN (ook al is dat soms maar een beetje), heb geduld en hamer je niet vast op wat je niet meer kan.

Zorg goed voor jezelf en wees elke dag lief voor jezelf. Leven met CVS is niet simpel. Kies iedere dag iets uit om jezelf te verwennen en geniet ervan. Doe vooral dingen die je leuk vindt, dat verbruikt minder energie

Leer je eigen grenzen te bepalen en durf NEEN zeggen, weet dat jij alleen jezelf kan voelen.

Je hoeft je niet schuldig te voelen als je wel een beetje kan fietsen maar niet kan studeren of werken. Fietsen, wandelen, bewegen in de buitenlucht is goed voor je. Voel je daar niet schuldig over.

Beweeg elke dag:  Tracht lichaamsbeweging niet te vermijden, maar pas activiteiten aan aan je eigen mogelijkheden. Stel je eigen oefenschema op naargelang hetgeen je zelf aankan. Doe dit iedere dag op hetzelfde tijdstip: zo kan je het beter integreren in je dagschema en wordt het na verloop van tijd vanzelfsprekend.

Kom elke dag buiten en maak een wandelingetje in de natuur.

Wat ik geleerd heb is dat ik naar het hele plaatje moet kijken.

Ik heb een soort van dagboek bijgehouden gedurende een hele tijd. Gewoon een klein schriftje dat ik bij de hand had en waarin ik elke dag opschreef wat ik die dag gedaan had, waaraan ik had zitten denken, wat ik gegeten en gedronken had. En hoe ik me daarbij voelde. Dat waren geen brieven dat ik schreef, gewoon in het kort, met een paar woorden.

En ’s avonds voor ik ging slapen, keek ik naar wat ik die dag opgeschreven had en begon ik verbanden te zien en dan was het de dag erop uitproberen.

Nu er wel bij vertellen dat ik niet op alle vragen een antwoord kon vinden hoor ;-) Soms is er gewoon geen antwoord op een bepaalde vraag en dat is wel een moeilijke les om leren ;-)

Ik kreeg bijvoorbeeld hoofdpijn, nadat ik een appel gegeten had, de volgende dag geen appel gegeten en zien wat dat gaf.

Ik was bijvoorbeeld oververmoeid ’s avonds, maar ik had dan wel en de keuken en de living gedaan. Dus de volgende dag alleen maar opgerommeld en geborsteld in plaats van alles en daar nog eens dweilen bij en zien wat dat gaf.

Daar kruipt tijd in, maar het heeft mij echt geholpen, want zo leerde ik de dingen beter begrijpen en het superwoord dat in Pellenberg veel gebruikt wordt: doseren

Algemene voedingsregels:

Gebruik zo weinig mogelijk suiker en suikerbevattende producten (koek, snoep, gebak en frisdrank bevatten veel suiker).

Beperk het gebruik van eiwitten. Met name dierlijke eiwitten vereisen veel energie voor hun vertering. Vandaar dat je soms moe kunt worden gewoon van te eten.

Beperk het gebruik van witmeelproducten. Gebruik bij voorkeur volkoren producten.

Beperk te lang verhitte producten, alle voedingsstoffen en vitamientjes gaan eruit zo.

Beperk bewerkt voedsel. Eet alles zoveel mogelijk vers en bij voorkeur biologische producten. We krijgen dan meer essentiële voedingsstoffen binnen.

Eet zeker twee stuks fruit per dag, bij voorkeur tussen de maaltijden door. Alle vruchten blijven slechts zeer kort in de maag en worden met een minimum hoeveelheid energie en tijd in de darm verteerd.

Gebruik iedere dag minimaal twee keer biogardeyoghurt of -drink, kefir of kwark. Deze producten bevatten nuttige bacteriën, die een steentje bijdragen aan de opbouw van een gezonde darmflora.

Drink minimaal 1,5 tot 2 liter per dag, bijvoorbeeld mineraalwater, (kruiden)thee, vruchtensap of zure melkproducten.

Ten slotte is het van belang rustig te eten, goed te kauwen en te drinken en vooral niet teveel te eten.

Ik dacht ook dat als ik geen kracht meer had, dat iets zoets mij wel zou helpen. Maar eigenlijk is het het tegenovergestelde. De eerste 5 minuten lijkt het dat ik meer kracht heb, maar dan is het weer gedaan. Dus zoetigheden vermijden. Wat niet wil zeggen dat je een suikervrij dieet moet gaan volgen hee ;-)

Maar als je zin krijgt om iets te knabbelen eet dan iets met vezels. (een donkere boterham met iets op of fruit of mueslireep of droge koek of zelfs princekoek) Vezels geven kracht op langere termijn. Iets zoets op korte termijn. Plus natuurlijk beter voor de darmpkes hee ;-)

Dus vezels, vezels en nog eens vezels !!

Slapen: Omdat we soms zo moe zijn krijgen we problemen met het slapen. In slaap geraken of blijven doorslapen bijvoorbeeld.

Kweek een slaapritueel aan: kan je eigenlijk vergelijken zoals bij de kindjes, ze moeten zich klaarmaken om te gaan slapen en weten daardoor dat ze gaan slapen. Dat moet je jezelf ook aanleren.

Voor mij is dat de kamer verluchten en een tas warme chocolademelk of thee met honing (kamille werkt ontspannend) drinken, ik lees een beetje of kijk een beetje naar de tv en dan gaan slapen.

En ervoor zorgen dat ik het niet te koud of te warm heb !! ;-)

Wanneer ik wakker wordt rek en strek ik me voorzichtig uit terwijl ik nog in bed/zetel lig.

(Ik heb een grooote zetel beneden voor als ik de trap niet op kan ;-))

Alles losmaken en mijn heel lijf wakker maken bij manier van spreken. Duurt niet lang en daarna kom ik pas uit bed.

Huishoudelijke taken: Gelukkig in deze moderne tijden zijn er genoeg hulpmiddeltjes om dit of dat in het huishouden te doen

De wegwerpdoekjes vind ik bijvoorbeeld een fantastische uitvinding !! ;-)

En sommige dingen al zittend doen, kan ook al helpen.

Ik heb een tafel in de keuken aan het raam waar ik aan kan zitten om groentjes te bewerken bijvoorbeeld en als ik krampen krijg in mijn handen en vingers dan pauzeer ik even (stretch mijn handen) en kijk ondertussen naar buiten naar wat de beestjes daar allemaal aan het doen zijn

Als ik al strijk (garderobe veranderd in dingen die niet gestreken moeten worden en jeans komt mooi kreukvrij uit de droogkas) dan zet ik mijn strijkplank lager zodat ik al zittend kan strijken.

En zoals met alle zware dingen … een beetje doen, een beetje rusten, terug een beetje doen, terug een beetje rusten enzoverder …

Wat natuurlijk makkelijker gezegd is dan gedaan … Ik weet het  ;-)

Hoe zou het zijn

Als we eens vergeten wat we weten

En weten wat we vergeten

Het zou perfect zijn.

Hoe zou het zijn

Als we eens weten wat we willen

En willen wat we weten

Het zou perfect zijn.

Hoe zou het zijn

Als we eens zochten wat we mochten

En vinden wat we zochten

Het zou perfect zijn.

Hoe zou het zijn

Als we eens vinden wat we willen

En willen wat we vinden

Het zou perfect zijn.

hoe zou het zijn

Als we eens geven wat we hebben

En hebben wat we geven

Het zou perfect zijn.

Hoe zou het zijn

Als we eens hebben wat we willen

En willen wat we hebben

Het zou perfect zijn.

Hoe zou het zijn

Het zou perfect zijn.

Zo zou het zijn

We vergeten weleens wat we weten

Zonder te weten wat we vergeten

Niet zo perfect.

Zo zou het zijn

We weten weleens wat we willen

Zonder te willen wat we weten

Niet zo perfect.

Zo zou het zijn

We zochten weleens wat we mochten

Zonder te vinden wat we zochten

Niet zo perfect.

Zo zou het zijn

We vinden weleens wat we willen

Zonder te willen wat we vinden

Niet zo perfect.

Zo zou het zijn

We geven weleens wat we hebben

Zonder te hebben wat we geven

Niet zo perfect.

Zo zou het zijn

We hebben weleens wat we willen

Zonder te willen wat we hebben

Niet zo perfect.

Zo zou het zijn

Niet zo perfect.

Sinds ik ziek geworden ben, zijn de maandelijkse vrouwelijke toestanden afzien geworden voor mij.

Voorheen was het heel simpel … Ik had nergens last van … geen pijn, niet slecht voelen, geen nood aan “comfort-food”, gewoon niets … een luxe! Dat besef ik nu ook, amai !!

Wel … het was dan eigenlijk mijn ventje en mijn omgeving die moesten afzien, doordat ik die periode altijd superslecht gezind was en zelfs gewoon redenen zocht om ruzie over te kunnen maken .. woeps

Dit is nu dus veranderd … Ik ben een engel geworden  Ok .. graptje  Ik zal je de spannende details besparen, maar het komt erop neer dat ik absoluut geen mens ben gedurende die week en heel veel chocotofkes snoep

En meestal heb ik er tussendoor ook wel ergens een dipdagje …

In mijn geval is dat een dag waarbij ik zooooveeeel zelfmedelijden heb, dat ik er bijna in verdrink  Gelukkig is dat de dag nadien ook al weer voorbij en kan ik al huppelend alles weer aan  Ok … dat huppelen is misschien zo een heel klein beetje overdreven … misschien

Maar deze maand heb ik echt wel zitten supertrippen op mijn dipperdedip, amaai!!

Kort samengevat, ik voelde mij de weken voordien “superwoman” en superwoman is nu niet echt de vrouw die gaat zitten doseren en op tijd rusten hé

Dus bibi er eens goed ingevlogen en vanalles en nog wat gedaan !! Nu, je moet je daar nu ook weer niet al te veel bij voorstellen … In mijn geval was dat 2 keer per week op de fiets naar het dorp gaan om als een grote meid zelf boodschapjes te doen. En een beetje ditjes en datjes in het huishouden en veel prullen op de computer (mijn hersencelletje was very much alife, moest ik van profiteren ), maar mijn dagen waren goed gevuld.

“Speciaal dieet voor mijn darmpjes ??”  “Weg ermee !!”  Ik voelde me super, dus er eens goed van profiteren en eens lekker zondigen. Njammie !!  wat heeft dat me gesmaakt 

Ik was op een gegeven moment zelfs zo euforisch dat ik ervan overtuigd was dat ik beter was .. Correctie …  Beter ?? Ik was gewoon niet ziek meer punt.

Totdat dan de week van die vrouwelijke toestanden er was … Gosh … diegene die die vrouwelijke toestanden uitgevonden heeft … ik vervloek hem tot in het zevenste knoopsgat !! (Kan alleen maar een “hem” geweest zijn hé )

Van de eene op de andere dag kon ik letterlijk niets meer … ik had gewoon geen pif meer.

Alles maar dan ook alles, was er teveel aan …

En de week erop moest ik dan ook naar Pellenberg en heb ik een tripje naar Leuven gemaakt .. Ik was kapot !! Ik kon mijn kinderbestek weer naar boven halen om te eten, zelfs mijn favoriete soap was al te moeilijk om volgen (niet vragen dan hé ;-)) enzoverder enzovoort …

En dan is “superwoman” met haar beide voetjes weer op de grond gekomen hé … gedaan met superwoman-erren

Pats !! Iemand had weer eens een ferme tik tegen het achterwerk van de struisvogel gegeven ;-) En dan DE fout gemaakt hé … “Boehoewoe !!… ik kon zoveel en nu kan ik niks meer en dat is niet eerlijk … zeur, zeur, zeur …”

Begon ik dan ook terug last te krijgen van de darmpkes … en tja … dan kon mijn maag natuurlijk niet achterblijven … Soit … “supermuis” zou zelfs nog een te positieve benaming voor mij geweest zijn …

En dan op een bepaald moment dat ergerlijke tididididie-kinderliedje gehoord … Zonder het te beseffen, begon ik mee te neuriën en als dan het refrein moest komen zat ik als een echte “Di di di di dipperdediep” te kelen …  Zingen kan ik het met de beste wil ter wereld echt niet noemen En sindsdien heb ik dus besloten dat ik dipperdedips krijg

Ondertussen gaat het alweer wat beter … alles SUPER in het koppeke, maar het lijfke beseft nog niet dat de staking voorbij is …

"Ik ben zó moe", zei de zandmuis.
Hij zat in een hoek van zijn kamer,
middenin de woestijn.
Tegenover hem zat de eekhoorn,
die bij hem op bezoek was.

"Ik ben zó verschrikkelijk moe,
eekhoorn", zei de zandmuis opnieuw.
De eekhoorn zweeg.
De zandmuis keek hem even aan.
"Jij wilt zeker weten hoe moe",
vroeg hij.

"Ik...", zei de eekhoorn.
Hij had daar helemaal niet over nagedacht.
"Jawel, jawel", zei de zandmuis.
"Jij wilt dat heel graag weten!"
Hij sprong op een greep de eekhoorn beet.
"Ga maar mee", zei hij.

Hij trok de eekhoorn met zich mee,
zijn huis uit.
Achter het huis stond een enorm zwart rotsblok.
De zandmuis wees er naar.
"Zó moe ben ik", zei hij.
"Zo moe?" zei de eekhoorn
en keek met grote ogen naar de reusachtige steen.

"Ja", zei de zandmuis.
Precies zo moe."
Hij vertelde dat hij het rotsblok midden
in de woestijn had gevonden.
"Opeens wist ik het: zó moe ben ik", zei hij.
"Toen heb ik hem hierheen gezeuld.
Nu kan ik altijd zien hoe moe ik ben.


(Toon Tellegen)

In een vorig berichtje heb ik al eens vermeld dat ik dit er sinds een tijdje er ook bij heb.

Hier wat meer uitleg over wat het nu juist is en hoe het mijn interessant leventje beïnvloedt ...

Het Prikkelbare Darm Syndroom (PDS), ook wel spastische dikke darm of spastische colon genoemd, in het Engels wordt deze aandoening Irritable Bowel Syndrome (IBS) genoemd, is een chronische darmstoornis.

(de klachten verschillen van persoon tot persoon, en zelfs per persoon kunnen de klachten nog weer van dag tot dag verschillen. Soms hebben mensen maanden achtereen klachten, gevolgd door klachtenvrije perioden. En vervolgens komen de klachten weer terug.)

De meest kenmerkende verschijnselen zijn pijn in de buik (krampen en/of steken of een zeurende pijn) en een afwijkend ontlastingpatroon. (Sommigen hebben last van verstopping, anderen dan weer van diarree, weer anderen hebben last van een plotselinge niet houdbare aandrang, met of zonder diarree. En weer anderen hebben een ontlastingpatroon, waarbij verstopping en diarree elkaar afwisselen.)

Naast pijn in de onderbuik en een afwijkend ontlastingspatroon hebben mensen vaak ook andere maag-darmklachten. (een opgeblazen gevoel, “het zuur”, misselijkheid ...) en kan je ook  problemen hebben met het plassen, hoofdpijn, moeheid,spierpijn en/ of gewrichtsklachten.

Dit alles zou komen door een stoornis in het darmkanaal. (de bewegingen die de darm maakt) en die stoornis zou dan weer kunnen komen door een eerder opgelopen darminfectie, een gebrek aan vezels in de voeding, het gebruik van melkproducten (lactose-intolerantie) of bij een periode van grote spanning.

Maar zoals al ondervonden bij andere dingen die ik voorheb, er bestaat momenteel nog geen goede verklaring voor

Wat bij de meeste mensen met deze aandoening zou helpen is het aanpassen van het dieet. Het ideale dieet is voor iedereen verschillend omdat ieder individu nu eenmaal verschillend reageert op voeding. Wel zijn er een aantal algemene tips, zoals koffie, alcohol en vet te vermijden en veel oplosbare vezels te eten.

En daar gaan we weer hé  Ik lust geen koffie, drink al jaren geen alcohol en doordat ik bijna geen vlees lust en bijgevolg dus veel groentjes eet, eet ik veel vezels ... hmm ;-)

Ik moet wel toegeven dat ik heel veel melkproducten gebruikte. Ik ben dat nu dus aan het terugschroeven.

Sinds een aantal maanden ben ik dus aan het zoeken naar het voor mij ideale dieet en ... ik heb het nog niet gevonden  Mijn buikje amuseert zich namelijk door mij regelmatig eens goed liggen te hebben  De eene dag kan ik wel tegen een bepaald iets, de andere dag kan ik sprinten naar het toilet ...

Wat ik tot nu toe ondervonden heb is dat ik (tot mijn grote spijt) geen koude dingen meer kan verdragen. Dus geen gekoelde drankjes meer voor mij en alles wat ik eet zou op z’n minst lauw moeten zijn.

Tot mijn grote spijt want het enige van “snoep” waar ik echt verzot op ben is ijs !!

En natuurlijk wil ik af en toe toch wel eens uittesten of het wel allemaal zo erg is als ik het me herinner en probeer ik toch wel eens van een ijsje te snoepen ... en dan krijg ik  na een paar kleine voorzichtige hapjes toch wel serieuze pijn aan mijn maag, krampen en ... yep ... daar sprinten we weer  ... dus merde ... het is er wel degelijk  Maar wat ik koppig blijf volhouden is proberen mijn wekelijks éclairtje te eten

De afgelopen maand heb ik heel veel last gehad van dit alles, zo erg zelfs dat ik op een gegeven moment echt wel gepanikeerd heb. Die misselijkheid, die krampen, dat opgeblazen gevoel ... ik kon zelfs geen kleren meer op mijn maag en buik verdragen en durfde nog amper iets eten.

Maar nu gaat het terug een beetje beter ... ik speel op veilig door alleen maar die dingen te eten waarvan ik weet dat ze “veilig” zijn (lees: waarvan ik niet moet gaan sprinten ) en verschillende kleine dingen eten hee. Waardoor het lijkt dat ik de hele dag door aan het eten ben

Vrijdag 20 april moest bibi op bezoek bij de controlearts van het ziekenfonds.
Het ziekenfonds fungeert als tussenpersoon tussen het RIZIV en mij omdat ik op invaliditeit sta.

Het begon al goed ... Ik kom binnen, we zeggen goeiemorgen tegen elkaar en de arts vraagt naar de brief van mijn huisdokter ...
Huh?? Brief ?? Welke brief ?? Wat heb ik nu weer gemist ??

Volledig in de war zei ik dat ik geen brief van mijn huisdokter bij had
en voor alle zekerheid herhaalde ik maar dat ik cvs heb en het revalidatieprogramma te Pellenberg volg.
(Het kon zijn dat die arts dat misschien al vergeten was of zo ... je weet maar nooit ;-))

Maar neen hoor, hij wist goed genoeg wat ik had en dat ik naar Pellenberg ga, maar ...
ik moet  bewijzen via allerhande verslagen dat ik nog altijd ziek ben en dat ik revalidatie in Pellenberg volg  ...
euhm ??!! Ligt het aan mij of is dit echt verwarrend ??
Ik bedoel het ziekenfonds heeft mij indertijd naar Pellenberg gestuurd voor de cvs en betaald voor mijn revalidatie daar,
waar ik onlangs nog een brief van hun voor gekregen had dat het goedgekeurd was ...
en ... ik ben nog altijd niemand tegengekomen die genezen is ... ;-)

En natuurlijk werd mij ook nog fijntjes meegedeeld dat ik die papieren zo vlug mogelijk moet bezorgen
want daarvan hangt af of ik nog “invalide” ben of niet ... ??!!

Ik denk niet dat hij beseft hoe graag ik wou dat ik plotseling genezen zou zijn,
zodat ik van al die ongemakken in mijn dagelijks leventje verlost zou zijn ;-)

Voor de rest de gewone vragen hee ... Waar heb je problemen mee? Wat voor medicatie neem je? Kan je het huishouden doen? En dat was het ...

Soit ... mijn huisdokter heeft dus een brief geschreven waarin staat dat ik cvs-patiente ben en revalidatie volg in Pellenberg
en ik heb nog maar eens een paar copies van de laatste verslagen bijgevoegd en dit alles binnen gebracht ...
Tot nu toe geen nieuws meer gekregen ... Laat ons hopen dat alles in orde is voor hun...

Man man man ... heb ik mij verschrikkelijk belachelijk gemaakt !!

Nu ja ... het is natuurlijk vele makkelijker om daar nu zo over te denken dan op het moment zelf natuurlijk ...
maar toch ...

Hoe dat het allemaal juist gebeurd is, weet ik niet meer (een zwart gat),
maar het komt er dus op neer dat bibi met haar klikken en haar klakken van de trap is gedonderd de laatste woensdag van april ...

Ik herinner mij nog dat ik naar beneden aan het gaan was en het volgende is dat ik onderaan de trap was
en een hond en een kleine kat met grote ogen naar mij aan het staren waren ...
en omdat de kleine zo raar deed, was ik ervan overtuigd dat ik op haar gevallen was of zo ... ze was echt aan’t freaken ...

Toen ik probeerde recht te komen was ik draaierig, geen kracht en pijn overal maar vooral in mijn rug en aan mijn knie.
En dan beginnen panikeren hee ... dit was een andere pijn dan wat ik “gewoon” ben ...
ik kon maar aan 1 ding denken “mijn ventje !! Ik moet mijn ventje hebben !!” en de traantjes sprongen in mijn ogen ...

Dus heb ik gedaan wat ik normaal gezien NOOIT zou doen ...
ik heb naar het werk van mijn ventje gebeld en toen ik hem aan de lijn kreeg was ik zo opgelucht
dat ik ben beginnen janken als een klein kind en ondertussen ook nog probeerde te vertellen wat er was gebeurd ...

Soit ... om een lang verhaal kort te maken, mijn ventje is naar huis gekomen,
en na onderzoek en foto’s bleek dat ik wat kneuzingen en blauwe plekken had, maar niets ergs ergs.

En bloeddruk dus veel te laag ...
En omdat het de komende dagen nog zo superwarm ging zijn was het misschien beter dat mijn ventje thuis bleef om op mij te babysitten?

Het was uiteindelijk geen slecht idee dat mijn ventje thuis was om mij in het oog te houden,
want ik was echt wel niet goed door dit alles, maar toch ....

Mijn 32jarige ego heeft toch wel een serieuze deuk gekregen

En hier zijn we weer met het volgend verslagje ... misschien had ik deze blog ook wel moeten doorgeven aan de controlearts  Zoveel fantasie om dit allemaal te verzinnen kan een mens toch niet hebben, wel ??

Het begint zwaarder te worden met de maand voor mij ... die eene lange dag per maand heeft mijn hele routine die ik opgebouwd had voor ik naar Pellenberg ging volledig naar de knoppen gedaan...

Ik ben helemaal kapot de week dat ik geweest ben en ik raak maar niet gerecupereerd ... en als het dan terug een beetje beter gaat en ik terug een beetje meer kan doen, dan is het alweer zover.

Dus om die reden ben ik eerlijk gezegd wel blij dat het op z’n laatste beentjes loopt.

We zijn eerst allemaal samengekomen bij de psychologe waar ze ons vertelde wat de volgende stappen zullen zijn na onze laatste bijeenkomst volgende maand.

Het komt erop neer dat we terug die fameuze fietsproef gaan moeten doen in Gasthuisberg-Leuven om te zien hoe we geëvolueerd zijn ten opzichte van de vorige keer dat we die fietsproef gedaan hebben.

En we gaan ook een vragenlijst krijgen die we moeten invullen met hetzelfde doel als de fietsproef.

We hebben de datum al gekregen wanneer we naar Leuven moeten gaan, maar we gaan de papieren uitnodiging nog krijgen.

Het komt erop neer dat we verdeeld worden over vrijdag 1 juni en vrijdag 8 juni.

Daarna gaan de mensen van Pellenberg alles bespreken en worden we allemaal samen opnieuw in Pellenberg verwacht, maar voor individuele evaluatiegesprekken.

Dat zou ergens eind juni, begin juli zijn.

Dan hebben we onze korte praatsessie gehad en deze keer ging het over wat we de afgelopen tijd gedaan hadden waardoor we "echt" moe waren geworden.

Waarmee de psychologe bedoelde dat zou een "gezond" mens die inspanning gedaan hebben, die persoon ook moe zou geweest zijn van die inspanning.

Dan werden we terug opgesplitst in de 2 groepen van de vorige keer in maart.

Waarbij het hetzelfde was als de vorige keer: het follow-up gesprek over het doseren aan de hand van de papieren die we moeten invullen en later het follow-up gesprek over het werken aan de conditie.

Na de middagpauze hebben we het over de ademhaling gehad.

Eerst moesten we bepalen hoe we ademhaalden: via de buik of de borst.

Ademhalen via de buik is om te ontspannen, ademhalen via de borst is om een inspanning te doen.

En dan kregen we kleine oefeningetjes te doen waarbij we met tweeën elkaars ademhaling moesten tellen en waarbij de eene aan de andere opdracht moest geven om via de buik of de borst te ademen.

We hebben ook een stretchoefening voor het middenrif aangeleerd. Dit zou goed zijn voor mensen met buikproblemen enzo. De oefening gaat als volgt:

Je ademt eerst uit en dan terwijl je je ademt inhoudt breng je je buik naar voren, waardoor de borstkas intrekt en dan je buik terug intrekken waardoor je borstkas naar voren komt.

En dat heel vlug achter mekaar totdat je naar ademt snakt, omdat je ondertussen je adem de hele tijd ingehouden hebt

We leken wel buikdanseressen ... allee ... de  gebrekkelijke dan toch ...

Daarna hadden we terug een groepsgeprek met de verpleegster en deze keer moesten we allemaal zeggen wat we van elkaar vonden ...

Iedereen om beurt bespreken als het ware, hoe is die persoon, wat vind je van die persoon ... en wat vind de persoon die besproken geweest is er zelf van.

Ik ben vroeger vertrokken omdat ik mijn bus van 15h moest halen, ik heb dus niet alle "besprekingen" gevolgd.

Maar we waren allemaal natuurlijk heel vriendelijk voor mekaar.

Ik ben daar niet zo voor ... Terwijl de anderen mij aan het “bespreken” waren was ik vurig aan het hopen dat de grond zou opengaan zodat ik me weg kon stoppen.

Ik vind het nog altijd heel raar om te horen dat ik een vriendelijk en hulpvaardig persoon ben.

En mijn blog werd dan ook even vermeld (ik heb de link ook doorgestuurd naar de collega-patienten) en sommigen vinden het echt tof en goed gedaan enzo en dan word ik een klein verlegen meisje...

(ik ben deze blog niet begonnen voor de complimentjes, ik hoop dat het anderen een beetje kan helpen en dingen doen inzien)

Nadien heb ik het even gehad over hoe ik was en hoe ik nu ben en dat daar toch wel een heel verschil in is.

En dan was het weer tijd voor de zware trip naar huis hee

Ik was heel blij wanneer ik eindelijk thuis was en de kids mij begroetten alsof ik een hele week weg was. Mij nog eventjes sterk gehouden en de pijn verbeten voor hun en hun allemaal een beetje aandacht gegeven en dan ben ik in de zetel geploft en raad eens ??

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog ditjes & datjes neergeschreven heb ... edus ... hier ben ik weer

Ik zal allereerst maar beginnen met een kleine bekentenis ... Het gaat niet zo goed met mij ... al sinds een paar maanden ... en als ik niet goed ben doe ik dat waar ik wel nog steeds goed in ben: koppeke wegsteken in het zand. Vandaar dat ik ook niet veel meer geschreven heb hier ...

Soit, ik ben er nu en ziehier een update ...

Ik heb waarschijnlijk een paar syndromen erbij, waardoor ik het gevoel krijg dat ik langzamerhand “the queen of syndromes” aan het worden ben en de weersveranderingen doen alles behalve goed aan mijn gewrichten en de paar spieren die ik nog heb.

En om het plaatje compleet te maken is mijn buikje terug volop protestacties aan het voeren ...

Jaja, het is soms echt fijn om bibi te zijn  Ok ... dat was ironisch

Ik ga niet al te technisch gaan doen, samengevat:

*Ik heb teveel bilirubine in mijn bloed. Bilirubine is een afbraakproduct van hemoglobine (de rode bloedkleurstof) en wordt normaal in de lever gebonden en zo onschadelijk gemaakt. Bij mensen met het syndroom van Gilbert is deze binding niet volledig, waardoor er een te hoge concentratie van ongebonden bilirubine ontstaat.

Hierdoor kan er een gele verkleuring van de huid en de ogen (geelzucht) ontstaan, maar dat is gelukkig niet het geval bij mij. Hout vasthouden !! De chronische milde geelzucht wisselt in ernst en is afhankelijk van de mate van de inspanning die verricht wordt, dus kalmpjes aan doen is (alweer) de boodschap. Voor de rest valt er niet veel aan te doen buiten het in het oog houden ...

*Sinds een tijdje heb ik problemen met mijn ogen en mond. Het komt erop neer dat ik niet genoeg tranen en zever (raar maar waar !! ) meer aanmaak.

Een 3-tal jaren terug was er al sprake van geweest dat ik het syndroom van Sjögren kon hebben, omdat ik bepaalde antistoffen tegen mezelf aanmaak. De kleine soldaatjes die iedereen in zijn bloed heeft die de virusjes aanvalt enzo ...  Awel, ik heb ook super GI-Joe’s die mijn eigen lichaam aanvallen.

En één van de symptomen daarvan is het hebben van droge ogen en een droge mond. Omdat ik daar toen geen last van had, is dat niet echt opgevolgd geweest.

Maar nu is het dus tijd om naar een reumatoloog te gaan om dat verder te laten onderzoeken. Reumatoloog omdat het hoort bij de reuma-achtige dingen. Klinkt raar, ben 32 en kan naar een reumatoloog gaan. We gaan er normaal gezien toch wel van uit dat reumatologen eerder iets voor de latere leeftijd is, niet ?? Maar geloof me, de laatste tijd voel ik mij stokoud, amai ...

Alweer niet echt iets tegen te doen voor het ogenblik ... Ik heb oogdruppels die traantjes moeten vervangen en ik tutter op snoepjes

Wat best wel ironisch is, is dat deze syndromen ook vermoeidheid veroorzaken  Hmm ... kan ik nog moe-er worden dan ik al ben ??!!

*En sinds het weer omgeslagen is van superwarm (en ik last had van te lage bloeddruk en een paar keer een patat gedaan heb) naar kouder en natter heb ik dus problemen met de gewrichten. Mijn thermostaat is weer aan het flippen waardoor ik het ijskoud heb en rondloop alsof ik familie van de eskimo’s ben. En door de koude dus pijn en opstijven ... bij momenten is het alsof ik gekneld zit in een verroest harnas van een of andere ridder uit de oude tijd en ja ... gebruik je fantasie maar, ik ga ook alsof ik een verroest harnas aanheb

Maar ik moet toegeven dat de pijn soms wel echt niet te harden is, amai !!

Het enige wat helpt is een kokendhete bad (wat dan weer niet goed is voor de bloeddruk, dus ik mag niet in bad als ik alleen thuis ben, doink ... weer een deuk in mijn ego ) en om toch iets te kunnen slapen neem ik sterke pijnstillers waar ik knock-out van ga bij manier van spreken.

Eer ik geïnstalleerd ben om te slapen is ook wel een heel karwei geworden

Kussens overal onder en rond mij zodat ik de druk kan wegnemen van mijn gewrichten (en dan vooral mijn heupen, knieën en enkels).

Maar ondanks dat alles gaat het goed in het koppeke. Het is wat het is en ik heb geen andere keuze dan er het beste van te maken hè. Omdat ik niet lang kan staan of zitten of liggen, probeer ik toch wel afwisseling te brengen in mijn interessante bestaan  En gelukkig heb ik heel veel hulp van mijn ventje en zorgen de beestjes er ook wel voor dat ik me niet ga vervelen

Het was de laatste keer dat we bij elkaar kwamen voor de revalidatie. En eerlijk gezegd, ik ben er toch wel blij om. Het was maar 1 lange dag per maand, maar die eene lange dag zorgde er toch wel voor dat ik dagenlang “out” was.

Een goede vriendin was zo lief om mij een lift te geven tot in Leuven, wat me de fietsrit en de eerste busrit bespaarde. En wat super was, daar ik verging van de pijn in mijn gewrichten ... Maar zoals altijd mijn uiterste best gedaan om dat niet te laten zien hè

En omdat het de laatste dag was, had ik een kleine attentie met een kaartje meegebracht voor de dames van de groep.

Ook al zit het soms wat tegen

Blijf geloven in de goede dingen

Een glimlach en wat zonneschijn

Laten zorgen gauw verdwijnen

Elke keer als we samenkwamen was er wel altijd iemand die een klein hapje meebracht voor iedereen, vandaar.

Om zoals een van de dames het nadien mooi verwoordde, mijn kleine attentie was een leuk verpakte boodschap om jezelf eens te verwennen

Dan hadden we opnieuw een bijeenkomst met de psychologe. We kregen eerst de papieren uitnodiging voor de fietsproef in gasthuisberg en de vragenlijst die we ingevuld moeten terugsturen.

En dan hebben we ook het schema gekregen voor de individuele evaluatie, die zal plaatsvinden op woensdag 27 juni.

Wat ik persoonlijk super vind en waar ik heel dankbaar voor ben, is dat men rekening gehouden heeft met het feit dat ik er vrij lang over doe om tot in Pellenberg te raken. Mijn afspraak is om 11.00h.

En dat zal dan de allerlaatste keer zijn dat we in Pellenberg moeten zijn.

Daarna hebben we onze korte praatsessie gehad en de vraag deze keer was om een voorbeeld te geven van wat je gedaan hebt de afgelopen week waardoor je goed voor jezelf gezorgd hebt. Dus wat is goed voor mij.

Zoals altijd was het de bedoeling dat er positief gedacht wordt, dus alleen maar focussen op het positieve.

Nadien werden we terug opgesplitst in de twee groepjes en had ik eerst het follow-up gesprek met de psychologe over het doseren.

De bedoeling van het doseren is eigenlijk dat je de dingen vele gelijkmatiger gaat doen, waardoor uiteindelijk de slechte dagen niet meer zooo slecht gaan zijn.

Omdat de groepsrevalidatie in Pellenberg zo kort is, veel te kort om beter van te worden, is het altijd de bedoeling geweest van de mensen om ons op de weg te zetten en we hebben dan ook besproken hoe we ieder verder gaan gaan nu de revalidatie gedaan is, wat hebben we ondervonden en wat gaan we dus verder doen.

Nadien konden we ook advies krijgen van de anderen in de groep als we dat wouden.

Dan was het weer omwisselen en hadden we het over het oefenen en werken aan de conditie.

Eens we boven de 25-30 minuten op de hometrainer zijn met de juiste hartslag, is het de bedoeling de weerstand van de fiets te verhogen zodat we blijven verder werken aan de conditie.

De nieuwe fietsproef gaat ons terug nieuwe gegevens geven om mee verder te werken. Wat gaat de juiste hartslag zijn, de METS en  dergelijke ...

Wat er ook van is, ik hoop dat mijn resultaat toch wel beter gaat zijn dan die van vorig jaar. Het maakt me niet uit hoeveel beter, als het maar beter is

Omdat het zo schitterend weer was, besloot iedereen maar buiten te gaan eten  ... dat was te druk voor mij, iedereen die door elkaar praatte ... En ik heb niet even kunnen rusten hè ...

Na de middagpauze hebben we terug een ontspanningssessie gehad.

Wat ik wel positief vond was dat men de oefeningetjes op een CD-tje ingesproken heeft en we een copietje konden kopen.

Ik heb er een, ik ga dat zeker blijven proberen. Omdat ik met stress zit van de bussen te halen en dergelijke om thuis te geraken, kon ik me nooit echt ontspannen daar, maar dankzij het copietje ga ik het toch wel zeker thuis in alle rust uitproberen.

En daarna was het terug het groepsgesprek met de verpleegster waar we vervolgden met het bespreken van elkaar.

En dan terug naar huis. Een van de dames ging ook met het openbaar vervoer naar huis, dus de trip naar Leuven was veel leuker dan anders.

Maar ik was toch wel heel blij als ik eindelijk thuis was en honderduit kon vertellen aan mijn ventje en de beestjes mij weer begroetten alsof ik een week weg was

Nu dat de 6 maanden groepsrevalidatie in een officieel cvs-revalidatiecentrum achter de rug zijn, is het tijd om te evalueren. Laat me duidelijk zijn, dit is wat IK er allemaal van vind en wat IK ervaren heb. Ik kan niet vergelijken met hoe het er vroeger aan toe ging (wat je hier en daar op het internet kan lezen), ik kan alleen maar vertellen hoe het er nu aan toegaat en wat ik er goed en minder goed aan vind.

1. De bedoeling van de revalidatie

Pas tijdens de laatste afspraak heb ik ingezien (of juist begrepen) wat de bedoeling van de revalidatie nu eigenlijk is:

Omdat de groepsrevalidatie zo kort is, veel te kort om beter van te worden, is het altijd de bedoeling geweest van de mensen in Pellenberg om ons op de juiste weg te zetten door:

-         uitleggen wat men nu weet over cvs

-         waardoor het veroorzaakt zou kunnen worden

-         hoe er tegenover te staan als patiënt

-         wat we kunnen doen om proberen onze situatie te verbeteren

-         het aanleren van dingen

-         het geven van tips

-         het bespreken van de dingen in groep

Het is nu aan ons om die uitleg en adviezen te gebruiken en zelf verder te werken aan het beter worden. Garanties dat we voor 100% zullen genezen zijn er niet, maar als we de weg die ons uitgelegd is verder blijven volgen, zouden we toch wel kunnen verbeteren.

Het spijtige eraan is dat we dat individueel moeten doen, (Budgetten in de gezondheidszorg hé ) waardoor ik bang ben dat sommige patiënten die niet zo’n sterk karakter hebben het algauw zullen opgeven. Maar ik vind het wel superpositief dat we altijd een mailtje kunnen sturen naar de mensen die ons op weg geholpen hebben als we een vraag hebben. Dat hebben ze uit zichzelf gezegd, dat moeten ze niet doen hé. Dus de wil om ons te helpen is er zeker !!

Nu ik dit allemaal ingezien heb, vraag ik mij af waarom dat niet overal duidelijk gemaakt wordt. Waarom wordt er niet overal verteld dat de referentiecentra er nu eigenlijk zijn om cvs-patiënten op weg te helpen om proberen beter te worden ipv. dat ze de oplossing zijn om te genezen ??

Ik ben ervan overtuigd dat dat de zaken zeker zou vergemakkelijken voor iedereen.

2. Het gaat om groepsrevalidatie

Er zijn goede en minder goede kanten aan groepsrevalidatie:

Wat ik positief vind is dat ik andere mensen in levende lijve ontmoet heb die ook tot het clubje van de cvs-ers behoren en hun verhaal gehoord heb  Er is toch nog altijd een verschil tussen contacten via internet en rechtstreekse contacten met mensen.

Ikzelf heb mijn ‘soulmaateke’ gevonden in de groep. Neen, niet dat we constant zitten te zeuren over het ziek zijn. Het klikt gewoon heel goed op alle vlakken, we denken hetzelfde, kunnen over van alles en nog wat praten en kletsen en lachen samen heel wat af.

En er zijn nog een paar lieve dames waar ik zeker contact mee ga blijven houden.

Het negatieve aan groepstherapie is natuurlijk dat omdat je met verschillende karakters bij elkaar bent, niet iedereen altijd aan het woord komt. Er zijn nu eenmaal timide en minder timide mensen op deze wereld.

En omdat de ziekte zo kan verschillen van persoon tot persoon en omdat we onderling gewoon ook zo veel verschillen, kan je niet altijd iedereen helpen.

Dus op sociaal vlak is groepstherapie zeker goed, maar om mensen vooruit te helpen denk ik dat er toch meer bereikt zou kunnen worden met individuele therapie aangepast aan het individu. Maar daar hangt een prijskaartje aan vast ... tell me

3. De psychologe – cognitief gedragstherapeute

Ik had het heel moeilijk met de soms te belerende en betuttelende manier van werken van de psychologe. Maar heb later ingezien dat omdat we met een groep zijn, dat misschien toch wel de beste manier van werken is.

Ik weet gewoon dat een meer directe, confronterende aanpak MIJ eerder helpt, gewoon omdat er een koppig klein kind in mij zit ...

De eerste ronde van de gesprekken met de psychologe ging altijd over het beantwoorden van een vraag, gezien vanuit een positief perspectief. Alleen maar het goede vertellen, niet denken aan de "maar" gevolgd door minder positieve gedachten.

Omdat de psychologe ons echt wou doen focussen op de positieve gedachte, werden er soms wel mensen abrupt onderbroken als ze aan de “maar” zijde van hun antwoord wouden beginnen. Ik, die van de directe aanpak hou, vond dat goed, alleen maar aan het positieve denken, maar anderen kregen daardoor soms wel het gevoel dat ze niet mochten uitspreken.

Het opvolgen van “ons huiswerk” ivm. het doseren van periodes van activiteit en rust vond ik goed. Het hielp me om terug het hele plaatje van een dag te zien.

Omdat ik al een zekere bagage had voor ik aan de revalidatie begon, heb ik niet echt veel bijgeleerd. Maar ik heb wel de bevestiging gekregen dat ik goed bezig was/ben en zo verder ga moeten doen.

Wat ik opgestoken heb en voordien niet wist en zeker ga onthouden is:

Je kan op 2 manieren stoppen met een activiteit:

-       vroeger, zodat je weet dat je nog kan en je je bijgevolg nog goed voelt.

-         wanneer je op bent, en dan weet je dat je niet meer kan en ga je je slechter voelen.

En kleine tips ivm. met mijn buikproblemen en daardoor eetproblemen.

4. De kinesitherapeut – psychomotore therapeut

Zoals de zachtere aanpak van de psychologe misschien meer iets voor de andere dames was, was de aanpak van deze persoon meer iets voor mij. Zeggen waar het op neer komt soms met een knipoog, maar ondertussen wist je het wel.

De manier waarop hij over cvs praat doet me denken dat hij heel goed weet waar hij het over heeft en het doet me ook veronderstellen dat hij er van heel dichtbij mee te maken heeft of gehad heeft. Hoe hij ons begreep en verstond met soms een half woord ...

En wat hij ons geleerd heeft ‘makes sence” ... Aan de hand van onze hartslag werken aan het opbouwen van onze conditie en ook de andere dagelijkse dingen doen. Onze hartslag dient eigenlijk als het neutrale/fysieke signaal waaraan we kunnen zien waar we nu eigenlijk mee bezig zijn. Moe zijn en pijn hebben varieert nu eenmaal van persoon tot persoon.

Daardoor heb ik eigenlijk meer opgestoken van de fysieke therapie dan van de cognitieve therapie. Ik had niet eerder iets gevonden over de hartslag als meetinstrument om te weten hoe je het nu eigenlijk doet.

De relaxatietherapie moet ik tijd geven ... zoals eerder al verteld, ik kon me nooit volledig ontspannen omdat ik met het terug thuis raken in mijn achterhoofd zat. Maar met de hulp van het CD-tje zal ik daar thuis zeker aan werken.

5. De verpleegkundige

De verpleegkundige is altijd zeer behulpzaam en meelevend geweest. Ik herinner mij nog flarden van de telefoongesprekken die ik met haar had toen ik zwaar ziek was in januari en vind het super hoe ze er voor iedereen is.

De groepsgesprekken die we met haar hadden verliepen veel losser dan met de psychologe, maar daardoor hadden sommige dames ook wel regelmatig de neiging om onder elkaar te beginnen praten waardoor het dan weer voor anderen (als bibi) te moeilijk was om alles te kunnen blijven volgen. Soms dacht ik dat ik op de markt was

Wat ik vooral ga onthouden zijn de kleine tipjes en truukjes die de verpleegkundige hier en daar vertelde die iets zouden kunnen verhelpen aan kleine probleempjes.

En de sessie over slapen en slaapproblemen was heel interessant.

De laatste 2 gesprekken ging over het beoordelen van elkaar in onze groep, waarbij we moesten zeggen wat we van elkaar vinden. Daar snap ik de achterliggende reden niet zo goed van, maar ik ga dat zeker nog eens vragen de 27^ste

Ik denk niet dat ik een groepsgesprek volledig tot het einde heb gevolgd, omdat ik altijd ietsje vroeger moest vertrekken om de bus te halen. (anders was het een volledig uur wachten op de volgende bus)

Samenvattend:

Voor mensen die pas de diagnose gekregen hebben of voor mensen die zelf niet zoveel initiatief nemen om te weten wat het juist allemaal is en wat je kan proberen om beter te worden, is het zeker een aanrader. Niet alleen omdat je goed opgevangen wordt, maar ook voor de informatie die je daar krijgt.

Voor mensen zoals ik die lang hebben moeten wachten en die al een zekere bagage hebben is het minder. Ik ga hier nu niet beweren dat ik alles wat verteld werd al wist, maar de inspanningen die ik moest doen om tot in Pellenberg te raken wegen niet op tegen de informatie die ik gekregen heb. Ik heb het gevoel dat ik nu terug van nul moet starten om regelmaat in mijn leven te krijgen en om terug daar te raken waar ik was voor ik aan het programma begon. Nu daar kunnen de mensen van Pellenberg niets aan doen, want de wil om te helpen is er wel echt.

Anderzijds was het wel goed om weten dat ik op de juiste weg was. Want alleen maar uitzoeken en uitproberen zonder te weten of je wel goed bezig bent, is het ook niet echt.

Gosh, het is echt wel terug een hele tijd geleden dat ik nog iets van me laten horen heb ...

Ik word er verlegen van als ik zie dat mijn vorig bericht al van eind mei was  ...

Ik schrijf altijd wel kleine ditjes en datjes neer, maar het duurt altijd een tijdje eer ik ze hier neerpost ...
Moet ik eens iets op verzinnen ...

Euhm ... wel ... ons leventje wordt nogal vrij sterk bepaald door wat ik al dan niet kan op een dag. En omdat pijn een vrij belangrijke factor geworden is waar we rekening mee moeten houden ... hmm ... eigenlijk leef ik momenteel van het ene pijnvrije moment naar het andere.

Omdat ik eigenlijk behoor tot de  groep van reuma-patiënten, hangt ook voor mij veel af van het weer.
En zoals jullie zelf wel ondervonden hebben zwemmen we zowat tussen goede dagen waarbij het zonnetje schijnt en het zalig warm is (zonder té warm te zijn) en dan zijn er de minder leuke dagen waarbij je het gevoel krijgt dat het herfst is.
Zooo koud en nat !!

En dan kom ik in de bewuste cirkel terecht, waar je niet makkelijk uitraakt:

te koud en te nat = protesterende gewrichten = pijn, pijn en oh ja ... pijn

pijn = meer moeite doen om iets eenvoudigs gedaan te krijgen =  meer pijn

meer pijn = pijnstillers nemen = ziek en uitgeput raken, omdat mijn lijfje dus niet goed tegen pijnstillers kan.

Tja en als je ziek en uitgeput bent ... dan valt er niet zoveel meer met jezelf aan te vangen hé, ik ben dus heel hard aan het oefenen om doornroosje te worden

Maar ondanks dat alles blijft het gelukkig wel super gaan in het koppeke  OK, ik kan het soms wel uithangen als ik hulp aan mijn ventje moet vragen (om mij te wassen of mij aan te kleden bijvoorbeeld), maar het is wat het is, punt.

Van de week bijvoorbeeld nog in een deuk gelegen van het lachen omdat ik mijzelf wel eens ging aankleden en ik vastzat in mijn onderlijfje  Echt vast ... ik kon geen kant meer op met mijn armen, dat onderlijfje was helemaal rondgedraaid als een worstje rond mijn schouders en ik kreeg het met de beste wil van de wereld niet naar beneden getrokken ...

“ Euhm ... Lievekeuh !! “ ...  vrij genant, vooral wanneer mijn ventje mij vroeg hoe ik dat nu alweer geflikt had Probeer het maar eens uit te leggen

En als daar dan ook nog eens de maandelijkse toestanden bij bijkomen ... fun guaranteed !!

OK ... dat was sarcastisch  Op een gegeven moment het eten van onze hond klaargezet, omdat ik dus ook nog altijd last heb van mijn rug, ikke dus op mijn gemakje gaan zitten op de vloer ... geraakte ik toch wel niet meer recht zeker !!

Dan heb ik van pure frust toch wel een paar traantjes gelaten ... en alweer “ Lievekeuh !!! “ ... soms kan het wel best eens te veel worden hoor ;-) Het is nu ook weer niet dat ik constant kan lachen met dingen die me niet lukken. Maar dat zal wel normaal zijn zeker ??!!

Een paar weken terug was het echt wel teveel voor bibi, ik was volledig uitgeput, weer eens overgevoelig aan vanalles en nog wat en kon nog amper gaan van de pijn  ... dus hup, naar de dokter ...

Het kwam erop neer dat ik met een lege benzinetank aan het rondrijden was en maar voor een paar euros per dag kon tanken. En ver geraak je tegenwoordig niet meer met een paar euros aan benzine hé.

Dus focussen om de tank iets voller te krijgen per dag en het kalmpjes aandoen. Een superkuur aan vitamine B voor de zenuwpijnen en eens een homeopathisch middel uitproberen voor de gewrichtspijnen (omdat ik mijzelf letterlijk nog zieker aan het maken was door de pijnstillers. ).

 En ... weer een babysitter in huis in de vorm van mijn ventje om ervoor te zorgen dat ik toch wel op zijn minst tot op het toilet raakte en dat ik bleef liggen en rusten.

De homeopathische dinges is nog allemaal uitproberen eigenlijk ... ik ben nu bijna 3 weken bezig met een ontstekingsremmer/mini-pijnstiller en het komt erop neer dat ik geen pijn heb als ik braafjes blijf liggen en niets doe. Van zodra ik rechtsta om eens een luchtje te gaan scheppen op het terras, is de pijn er terug.

De dokter en de kiné gaven mij dan de fantastische raad om het rustig te blijven aandoen en te blijven neerliggen zodat ik regelmatig pijnvrij ben op een dag ... Ze hebben wel een punt natuurlijk, maar dat is het niet echt hé

Het is niet dat ik zo’n superactief mens ben sinds ik ziek thuis ben, maar ik ben ook niet echt de persoon die gemaakt is om stil te blijven liggen.

Tja ... en als het lijfje niet zo goed meer meewil, volgt mijn hersencelletje ...

Vorige week had iemand mij wakker gemaakt door te bellen aan de voordeur. Ik sprong een meter omhoog van het verschieten omdat wij een super waakhond hebben die de hele buurt bijeen blaft als er iemand aan de deur staat. Eens de voordeur opengaat is er niet veel meer te merken van onze waakhond ... laat me zeggen dat ze een superwaakhond is zolang de voordeur dicht is

Ikke dus met een slaaphoofd en kloppend hart (van het verschieten) de deur opengedaan, bleek het dus iemand te zijn die appelen verkocht ... “ Bwah een klein kistje appelen kan geen kwaad en is nog gezond ook “ dacht ik bij mezelf om dan uiteindelijk vast te stellen dat ik opgescheept zat met 25 ( !! ) kilo appelen ... eens de voordeur alweer dicht was ...
* zucht * ...

Wat kan een tweepersoonsgezin zoal doen met 25 kilo appelen hé  Gezond dat wij zijn !!

Oei, ik zie dat ik weer eens serieus achterloop met vertellen…

Eind van de week ga ik op controle bij de huisarts en hoop ik dat hij wat papierwerk voor me heeft.

De “uitslag” en bespreking van de fietsproef die ik begin juni gedaan heb en dan zijn er ook nog de verslagen van de mensen van Pellenberg over het volgen van de revalidatie.

Eens ik die verslagen allemaal heb, kan ik meer vertellen over de fietsproef en de allerlaatste keer dat ik naar Pellenberg geweest ben. Kwestie van alles op een rijtje te hebben

Ik heb ondertussen ook een reumatoloog in de buurt gevonden, dus een van de volgende dagen kan ik een afspraak maken en gaan we de dingen eens laten nakijken

Wat ik wel al kan vertellen is dat het er naar uitziet dat er een verloren puzzelstukje gevonden is !!

De laatste keer dat ik naar Pellenberg geweest ben, hebben ze me verteld dat ik hypermobiel ben en een instabiel bekken heb. Hypermobiel zijn, wil gewoon zeggen dat ik té soepele gewrichten heb. Mijn gewrichten bewegen dus verder dan de gewrichten van een normaal persoon. Een paar voorbeelden: als je je hand plat op tafel legt, moet je eens proberen je pink naar omhoog te brengen. Ik krijg mijn pink in een hoek van 90° omhoog terwijl mijn hand plat op tafel ligt. Ik kan nu ook nog altijd voorover buigen en met gestrekte benen tegen elkaar mijn handen plat op de grond zetten. Ik dacht altijd dat dat kwam omdat ik, ondanks alles wat men tegen me zei toch geen “stijve plank” was, maar in tegendeel soepel. Blijkt nu, dat mijn knieën eigenlijk een beetje naar achteren buigen … En neen, niet zo extreem als een flamingo, ik ben geen weirdo
Hee !! Ik had ballerina moeten worden !!

En omdat het bekken ook een gewricht is …

De kinesist had me vroeger al eens gezegd dat ik een  superbekken heb om kinderen op de wereld te zetten. Als we alleen focussen op het bekken hé, even niet verder kijken naar de staat van mijn rug en de rest van mijn lijfje. Maar natuurlijk hangt het krijgen van kinderen niet alleen af van hoe het bekken zich gaat gedragen op het moment zelf, eens het kindje erdoor is zou het een ramp zijn voor mijn bekken … en de rest van mijn lijfje …

En raad eens??!!  Yep, dit is ook een syndroom  Ik kan niet meer op de juiste naam komen, maar blijkbaar is dit nieuwe syndroom dat erbij gekomen niet echt nieuw, want het is een erfelijk iets.

Ik moet wel zeggen dat ik het wel altijd een beetje vreemd gevonden heb dat andere mensen bepaalde dingen die ik wel kan, niet kunnen. Ik vond hun eigenlijk de ‘abnormale’, terwijl het eigenlijk dus omgekeerd is

Natuurlijk is het hebben van té soepele gewrichten nu ook weer niet goed hé. Omdat de gewrichten té soepel zijn, kunnen ze soms onstabiel zijn, waardoor je dus vatbaarder kan zijn voor kwetsuren. Ik heb ergens gelezen dat omdat mensen hypermobiel zijn, ze niet altijd doorhebben dat ze hun gewrichten te veel belasten, daardoor kunnen de dingen rond de gewrichten ook belast worden en krijgen sommige mensen fibromyalgie. Zou dat nu de ‘missing link’ kunnen zijn bij mij ??

Mijn ventje heeft een nieuwe hobby. Nu ja hobby, het begint meer op een verslaving te lijken dan op een hobby  Hij behoort sinds een tijdje tot de World of Warcraft-familie. World of Warcraft (WoW) is een computerspel dat je online speelt. Veel ken ik er niet van, maar mijn ventje amuseert er zich rot mee en dat is uiteindelijk het belangrijkste. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd zo.

Hij speelt vooral ’s avonds als ik bijna aan het slapen ben en omdat hij geen licht wilde aandoen om mij te laten rusten, zat hij bij momenten dus echt wel zeer voorover gebogen over het toetsenbord. Ik kreeg er bijna pijn van aan mijn rug om hem daar zo bezig te zien …

Dat kon natuurlijk niet blijven duren, dus op een betere dag begin juli, ging bibi het bureau eens aanpakken zodat mijn ventje toch wel een betere houding zou hebben als hij achter het scherm zit.

Tja … en je kent dat wel hé, je begint met 1dingetje te veranderen en voor je het goed en wel door hebt, heb je alles gewoon van plaats veranderd en aangepast

Tegen het einde van de namiddag toen ik eindelijk tevreden was met het resultaat, toch maar even op “safe” spelen en testen of de computer nog wel werkt. (Ik had dus echt wel letterlijk ALLES veranderd en moest daarvoor kabeltjes uittrekken en weer insteken J)

En laps hé, het computerscherm vertelde me dat er problemen waren met het toetsenbord. Nu ja, problemen … de computer was ervan overtuigd dat er gewoon geen toetsenbord aangesloten was !!

Ik als een echte IT-er dingen zitten nakijken en de kabeltjes herstoken en dergelijk, maar de computer bleef volhouden dat er geen toetsenbord was! Ik begon al echt wel een hekel aan onze computer te krijgen.

Er zat dus niets anders op dan toch maar even een belletje te doen naar een vriend van ons die een “echte” IT-er is … Ik vertelde wat het probleem was en hij vroeg me of ik zeker was dat ik het toetsenbord op de juiste plaats had aangesloten op de computer. “Natuuurlijk” zei ik heel overtuigd en een beetje geïrriteerd. “Wat denkt hij niet” dacht ik nog wel bij mezelf, “Ik kan toch wel zoiets simpels als een toetsenbord aansluiten zeker”. Ik was er toen nog altijd van overtuigd dat het probleem “ergens” lag aan het feit dat het een draadloos toetsenbord was en dat er misschien iets mis was met het signaal. Soit, na het resetten van het signaal nog altijd geen leven in het toetsenbord, dus de vriend ging wel even langskomen om te kijken wat het probleem was.

Terwijl ik aan het wachten was op onze vriend, zat ik een beetje te prullen met de muis van de computer en ik vond dat de kabel van de muis zo kort was. Ik terug naar de computer gekeken en bleek dus dat ik me vergist had van muis en toetsenbord en als een echte het kabeltje van de muis had zitten hersteken in plaats van het kabeltje van het toetsenbord.. “Verdorie, het is toch niet waar hé !!” … maar het was wel waar Nadat ik de kabeltjes van plaats veranderd had bleek onze computer het toetsenbord ineens gevonden te hebben … ik kon mezelf wel tegen mijn hoofd meppen

Ikke dus teruggebeld naar onze vriend en gezegd dat het toetsenbord toch wel terug werkte en dat hij dus niet meer langs hoefde te komen. Mijn ego kon het echt niet aan om te bekennen dat het inderdaad wel aan de plaats van aansluiten gelegen had, dus maar mooi gezwegen voor de rest

Toen mijn ventje ’s avonds thuis kwam en de nieuwe setting van ons bureau uitprobeerde, was hij blij met het resultaat. En ik ook, want hij zat nu toch wel in een vele betere houding aan de computer

Later zei hij me dat er geen klank was. Shoot hé !! Bibi als een echte over het bureau gaan hangen om aan de achterkant van de pc te geraken om nog maar eens te gaan prullen met kabeltjes om dat vlug te fixen …

Ter info: Omdat ik alles zodanig van plaats veranderd had, had ik 2 opties om aan de achterkant van de computer te geraken … Ofwel alle kabeltjes terug uittrekken en de computer opzij zetten, ofwel over de bureau hangen en no way dat ik alle kabeltjes nog eens ging uittrekken

Enfin, ik hang daar op ons bureau en een beetje uittrekken en nog een beetje uittrekken om aan die verd**** kabel van de boxen te geraken en dan knapte er opeens iets in mijn schouder … Auch !! Amai !! Dat deed echt wel pijn !! Het lukte me nog net om van het bureau te kruipen (ik hing daar echt wel in een idiote positie bedenk ik nu terwijl ik dit schrijf ) en terwijl ik me op de grond liet zakken knapte er terug iets in mijn schouder op exact dezelfde plaats en voelde het aan alsof ik ging flauwvallen.

Geloof me, ik heb het een heeel tijdje rustig aan gedaan

Nadat mijn schouderprobleem terug in orde was, ging het een tijdje eigenlijk vrij goed. Ok, zoals gewoonlijk was ik moe en had ik pijntjes en ging de eene dag wat beter als de andere ...   Wat in mijn geval dus wil zeggen dat het eigenlijk vrij goed gaat  Ik heb het al veel slechter gehad.

Maar dat kon natuurlijk niet blijven duren hé …

Halverwege juli op een late zaterdagnacht (of vroege zondagmorgen, hangt af van hoe je het bekijkt J) wordt ik wakker door onze kleinste (kat) die buiten op het terras een zeer sadistisch spelletje aan het spelen is met een muis. Wij slapen nog altijd beneden in de living en nu het beter weer is, is het schuifraam naar het terras altijd een beetje open zodat de katten in en uit kunnen wanneer ze willen.

Maar dat wil niet zeggen dat onze slaapkamers niet gebruikt worden hoor  De katten hebben elk een bed uitgekozen om op te slapen, dus de slaapkamer en de logeerkamer worden wel degelijk gebruikt

Tegen dat ik buiten geraakt was, zag ik dat het muisje nog amper in leven was , dus liet ik het aan haar over om het muisje uit zijn leiden te verlossen. Ik ben het gewoon met onze kleine man dat als de muis nog ok is, ik ze wegneem en ergens anders vrijlaat, is ze niet ok laat ik het over aan hem om het muisje dood te doen, wat ook altijd onmiddellijk gebeurd.

Dit was dus niet het geval met ons kleinste … Ze bleef maar verder sadistisch doen met dat arme muisje… Er zat niets anders op dan dat muisje weg te nemen en zelf uit zijn leiden te verlossen. En daar heb ik het toch wel heel moeilijk mee gehad. Niet met het feit dat ik dat sukkeltje geholpen had, ik denk dat ik me veel slechter zou gevoeld hebben, moest ik het laten leven hebben en verder laten afzien hebben. Maar omdat ik zelf een diertje uit zijn lijden heb moeten verlossen …Dat is niet iets wat ik elke dag doe ...

Ik heb heel veel zorgen aan mijn hoofd omdat het niet goed gaat met onze kleine man.
Hij heeft last van blaasgruis, kleine kristalletjes die zich in zijn blaas vormen en zijn blaas beschadigen. Hij heeft veel pijn gehad en problemen met het plassen (er kwam bloed bij). Na een spoedbezoek bij de dierenarts is hij een beetje beter, hij moet nog een paar weken een ontstekingsremmer nemen en hij heeft nu een speciaal dieet.

Dat speciale eten moet ervoor zorgen dat de chemie van zijn urine veranderd zodat de kristalletjes letterlijk wegsmelten en wegblijven. En laat me stellen dat hem die speciale voeding doen eten een confrontatie is tussen koppig en koppig.
Uit pure frustratie heeft hij al eens een keer serieus uitgehaald naar mijn ventje, hij heeft ons ook al echt letterlijk zitten uitdagen door op een paar uur 4 (vier !!) muizen naar binnen te brengen en die los te laten in de living. Allemaal tijdens de nacht, want dan hebben zijn protestacties meer effect  En hij werkt zijn frustraties ook uit op ons kleinste. Komen bedelen voor iets lekkers bij ons, niet krijgen wat hij in gedachten had en patat! De kleinste krijgt een mep.

Sinds een paar dagen vermoed ik dat wij aan de winnende hand zijn …
Hij eet het speciale eten, weliswaar alleen maar nadat ik hem eerst een paar brokjes met de hand geef, maar hij eet het nu dan toch.

Hoewel … als hij de kans ziet, hij toch liever iets anders wil binnenwerken. Hij heeft de laatste tijd ook interesse in het eten van onze hond en een paar dagen terug vond ik hem terug met zijn hoofd tussen restjes gekookte aardappel. Probeer je maar eens serieus te houden tegen een kat wiens snoet vol stukjes aardappel is

Wat het echt frustrerend maakt voor ons, is dat de kleinste verzot lijkt te zijn op die dieetvoeding … Waarom kan onze kleine man er niet verzot op zijn ??!! Aanvankelijk probeerden we haar er zoveel mogelijk van weg te houden, maar uiteindelijk heb ik met de dierenarts gecheckt of het kwaad kon als zij dat at en blijkbaar niet, dus krijgt ze het ook maar. En ik hoop dat onze kleine man haar voorbeeld gaat volgen … Wel een kostelijke zaak … Je moet een € 15 per kat per week tellen, maar het is voor zijn gezondheid hé.

Toen ik bij de dierenarts was met onze kleine man zei ze ook dat ze een ruis aan zijn hart hoorde.  Ik moest me daar nu nog geen zorgen over maken, we moeten ons eerst focussen op zijn blaasproblemen, maar het moet wel opgevolgd worden. Het kan zijn dat een hartklep niet goed afsluit of niet goed werkt.

We hebben het hier dus wel over mijn baby hé !! Een mens zou zich voor minder al zorgen maken.

Ik probeer om er zo rustig mogelijk onder te blijven, maar beseffen dat hij waarschijnlijk niet zo lang bij ons gaat blijven als eerst gedacht, maakt me bijna gek. De realist in mij zegt dat ik rustig moet blijven en elke dag als een geschenk zien, meestal lukt dat wel …
Tenzij ik soms op een harde manier geconfronteerd wordt met dat wat ik niet wil horen. Iemand zei koudweg tegen me
"Tja, dan weet je dat hij geen 20 jaar gaat worden hé.” , zulke dingen kan ik dus best wel missen …

Omdat ik me zorgen maak om mijn kleine man en omdat ik intensief bezig geweest ben met voor hem te zorgen, ben ik nu vrij dicht tegen het einde van mijn krachten. Ik ben zooo moe, ik zou zo graag eens een nachtje willen doorslapen, en goed doorslapen, maar het lukt niet. Te veel aan mijn hoofd …

Maar daarnaast zijn er gelukkig ook wel goede dingen hoor.
Sinds een paar weken spreek ik af met een lieve vrouw uit de straat waar ik woon die ook een hond heeft om samen met onze honden te gaan wandelen. De wandeling is natuurlijk vrij kort, aangepast aan mijn kunnen, maar we gaan naar een open plekje in het natuurgebied hier vlakbij waar we onze meisjes kunnen loslaten zodat zij kunnen ravotten en spelen.
Het doet zo goed om de interactie te zien tussen onze meisjes en ze te zien spelen als echte honden.
En ondertussen leren de vrouwen elkaar ook beter kennen en lachen we heel wat af tijdens onze gesprekjes.

Genieten van de kleine dingetjes hé, dat probeer ik te blijven doen !!

Ken je Murphy en de wet van Murphy? Als er iets verkeerd kan gaan, zal het ook verkeerd gaan? Wel, ik denk dat Murphy ervan uitgaat dat hij mijn beste vriend is. Of ik daar nu mee akkoord ga of niet

Het zijn dus de dagen van de ongemakken …

Het begon met een insectenbeet aan mijn wijsvinger … Kort na de beet was mijn vinger zo opgezwollen dat ik hem niet meer kon plooien en het leek wel alsof ik constant naar iets aan het wijzen was met een klein, dik worstje dat elk ogenblik zou openspatten  Gelukkig na een dag of 2 begon mijn vinger weer te “vermageren” en heb ik terug een normale wijsvinger.

Een paar dagen daarna een beet op mijn ooglid. Gevolg, een lodderoog zo gezwollen en halfdicht alsof ik er een mep op gekregen had. Het zag er zo jakkes uit dat ik van mezelf verschoot telkens ik in de spiegel keek  Het heeft wat langer geduurd eer ik de wereld terug deftig met twee ogen kon zien, maar dat is gelukkig dus ook wel weer goed gekomen.

Dan was het tijd voor een "echte" blooper  Toen ik het brood uit de broodoven haalde, kwam ik toevallig met mijn onderarm tegen de bakvorm … Auch !! Een vrij grote brandvlek op mijn onderarm, die nu met de nodige zorgen nog aan het genezen is.

Eergisteren verkeerd gelegen tijdens het slapen, lap … een stijve nek. Hmm… nu begint het stilletjes aan toch wel genoeg te worden

En vandaag een verkeerde beweging gedaan omdat ik ‘voorzichtig’ wou zijn door mijn stijve nek  Nu heb ik er dus een geknelde zenuw in mijn rug erbij gekregen. Dat is het minst leuke van alles wat me de voorbije dagen overkomen is. Met elke beweging die je maakt, gaat er een pijnscheut door je lichaam.

En dan ben ik nog vergeten te vertellen dat 2 weken terug toen ik voor het eerst sinds lange tijd terug zelf met de fiets naar het dorp ben gereden, ik gestoken ben geweest door een wesp in mijn hand. Amai !! Dat deed ook echt wel niet goed hoor !! Niet wetende hoe ik daarop zou reageren (moest het dus nog niet duidelijk zijn, ik ben overgevoelig aan insectenbeten J), ik dus de dichtstbijzijnde apotheek binnen voor een of ander wondermiddel. De plaats waar ik gestoken was, was de hele week gezwollen en piijnlijk, maar voor de rest gelukkig niets gebeurd

Ik ben nu dus een heeel braaf meisje dat in de juiste houding op haar laptop zit te tokkelen

Ohw … ik zie dat het tijd is om mijn supersoap te zien J Tot een volgende keer !!

Vrijdagnamiddag dus op controle bij de huisarts geweest. En ik heb het verslag van Pellenberg hier voor me liggen.

Maar eerst wou de dokter zelf ook eens kijken hoe het nu met mijn rug gesteld is. Tja … nog steeds een pijnlijke zaak hé ;-)

Volgens de kinesist is er “iets” verkeerd geschoten in mijn rug als reactie op mijn houding omwille van de stijve nek. En als er iets uitgeplopt is in mijn onderrug duurt het meestal niet lang vooraleer dat dan ook een reactie veroorzaakt in mijn linkerheup. Lees, ik waggel dus weer eerder rond ipv te gaan

De kinesist heeft al de eerste stappen gezet om het “uitgeplopte” terug op zijn plaatste krijgen, maar omdat mijn lichaam zo soepel is, is dat niet zo evident. “ Arrghh! Ge bent zo verdomd soepel hé!”    Hij moet meer moeite doen en verder doorbuigen dan bij een ‘normaal’ persoon en natuurlijk begint het dan pijn te doen op een andere plaats. Mijn lichaam wordt niet graag meer geforceerd … Probeert de kinesist een wervel op één plaats terug op zijn plaats te zetten, plopt er wel ergens anders een wervel eruit als protestactie. Hij moet het dus voorzichtig en met kleine stapjes doen, zodat hij geen extra druk veroorzaakt op een andere plek van mijn lichaam.
Ik moet met fluwelen handschoenen aangepakt worden, om het met zijn woorden te zeggen

Het onderzoek bij de dokter begon al goed … “Plaats je voeten bij elkaar.” “Amai, je hebt wel een groot verschil tussen jouw linker- en rechterheup hé!”

En dan zijn het de gewone dingen zoals buigen in alle richtingen en waar doet het pijn… “Doet het pijn als ik hier druk?” vragen terwijl ik ineen krimp bijvoorbeeld … Hmm, wat denk je??!!

Ik herinner me trouwens nog de eerste keer dat de dokter mijn rug zag (ik heb een tattoo in de lengte op mijn ruggenwervel halverwege mijn rug naar beneden) ... Men verwacht dat niet te zien bij mij en hij blijkbaar zeker niet, en hij had zich juist verzoend met de tattoo op mijn enkel en mijn buik ;-) Trui naar omhoog en dan zag hij blijkbaar mijn tattoo en viel hij stil voor een paar seconden

Anyway … We hebben dus geconcludeerd dat ik een probleem aan mijn rug heb 
Ik moet een fotootje laten maken en laten berekenen hoe groot het verschil nu is tussen links en rechts in mijn bekken, om te bekijken of we daar iets aan zouden kunnen verbeteren (eventueel met een aangepast zooltje) in de hoop dat er niet zo vaak meer geplopt gaat worden in mijn onderrug.

Het bezoek naar de reumatoloog ga ik dus nog wat verder opschuiven, eerst mijn rug …

Ik wist al op voorhand dat mijn fietsproef beter was gegaan dan de vorige keer.
Heel eenvoudig, ik had nu iets meer dan 5 minuten kunnen blijven fietsen, terwijl ik de eerste keer nog geen minuut gehaald had

Bij de fietsproef krijg je allerlei draadjes opgeplakt op je bovenlichaam waardoor je verbonden bent met een computer  en krijg je een mondstuk in je mond geduwd en wordt je verondersteld er voor te gaan. Elke minuut wordt de weerstand verhoogd, dus hoe langer je fietst hoe harder je moet trappen om vooruit te raken. Je wordt verondersteld aan 60 toeren per minuut te raken. Dus je zit daar te loenzen boven dat mondstuk uit om dat getal in ’t oog te houden en proberen nog harder te trappen als je ziet dat dat getal onder de 60 gaat.

Aan de hand van die gegevens wordt dan je inspanningscapaciteit berekend. (rekening houdende met leeftijd en geslacht) De mijne is nu 43% , vorige keer 28%, dus ik ben erop vooruit gegaan. Maar als goede cvs-er zou ik toch wel naar 75% moeten gaan …
Ik heb dus nog wel een eindje af te leggen.

“Het maximale energieverbruik dat over een periode van 8 uur kan volgehouden worden, is 1.3 Mets.
Dit komt overeen met activiteiten zoals aanschuiven in een rij en zittend lezen.”
De dokter zag er ook de humor van in, “Dan is het wel normaal dat je moe bent als je eens naar het dorp fietst hé J”

Na de fietsproef had ik afgesproken met een collega-cvs-er van Pellenberg die ook moest komen fietsen en we zijn samen iets gaan drinken en we hebben er lustig op los gebabbeld. Ik vond het leuk om samen gedachten uit te wisselen en te kletsen over ditjes en datjes en elkaar beter te leren kennen. Zeker voor herhaling vatbaar

Eind juni werden we dan voor de allerlaatste keer in Pellenberg verwacht voor een individueel gesprek om onze resultaten te bespreken.
Het voelde bijna aan als je rapport krijgen. We zaten allemaal een beetje zenuwachtig bij elkaar en van zodra iemand terug kwam van gesprek “En? En? Hoe is’t geweest??”

Na de middagpauze zijn we dan nog voor een laatste samen gekomen met de verpleegkundige om in groep te bespreken wat we nu vonden van de resultaten. En dan was het echt gedaan !!
We namen allemaal afscheid van elkaar vol goede voornemens dat we zeker contact zouden blijven houden en iedereen naar huis.

Ik ben eerst bij de kinesitherapeut – psychomotore therapeut geweest en hij was blij om me te vertellen dat ik goed bezig ben en er goed op vooruit gegaan ben. Hij moest eerlijk bekennen dat hij eerst zijn twijfels had toen hij de uitslag gezien had van mijn eerste inspanningsproef.
Ik zat diep.

Hij drukte me wel op mijn hart dat omdat ik hyperlaxiteit (overgevoelige gewrichten) heb en een instabiel bekken, dat ik héél voorzichtig moet zijn en blijven. Ook gewoon al met het stretchen, omdat ik mezelf gemakkelijk zou kunnen kwetsen.

En omdat het zo goed gaat met mij kon ik overschakelen van wandelen naar hometrainen. (Omdat ik ziek geworden ben in het begin van de revalidatie heb ik aan mijn conditie gewerkt door te gaan wandelen ipv te hometrainen.)

En voor de rest verder blijven doen met wat ik bezig ben, op tijd stoppen met een activiteit om niet alle energie die ik heb ineens kwijt te raken en werken aan het leren ontspannen van mijn lichaam en spieren.

En als er iets is, kan ik altijd een mailtje sturen om advies te vragen.

Daarna zat ik bij de psychologe.
Dat was verschietelijk … Uit de testen die ik voorheen had moeten invullen en die zij verwerkt had, bleek dat het psychologisch minder goed met mij leek te gaan. Ik zou agorafobie hebben en richting depressie aan het gaan zijn. Huh??
 “Wat heb ik in hemelsnaam ingevuld??” ging er door mijn hoofd toen ze mij dat vertelde. Ik was echt wel mijn kluts kwijt, want ik vond mijzelf vrij goed omgaan met alle probleempjes waar ik mee sukkel en ondanks het feit dat ik me belabberd voelde door mijn eetproblemen en buikproblemen door de IBS.

Ze vroeg wat ik daarvoor vond en ik zei dat ik daar niet echt mee akkoord ging. (Maar uiteindelijk ga je er wel van uit dat zij het beter weet, niet? Dus heel veel heb ik niet tegengesputterd.) Ik bedoel, natuurlijk voel ik me ongemakkelijk in het gezelschap van vreemden, gewoon omdat mijn hoofd niet meewerkt. Ik begrijp niet alles onmiddellijk meer wat tegen mij gezegd wordt. Je kan dat vergelijken met een computer, je voert gegevens in, de computer verwerkt de gegevens en antwoord dan. Awel, het verwerken van de gegevens kan soms wel heel lang duren bij mij. En als je dat zelf weet, wordt je daar ongemakkelijk van en vermijdt je die situaties als je je minder goed voelt (omdat het dan eens zo erg is), maar dat wil niet zeggen dat ik mijn huis niet meer uit durf te komen.

Maar blijkbaar zag de psychologe het niet al te positief in bij de meeste onder ons. Dus ik had zo iets van … Eerst wachten op het verslag en dan zien. Ze vroeg wel of ik het nodig vond om verder contact te blijven houden om gesprekken te hebben. Ik had geantwoord dat ik dat voor het ogenblik niet nodig achtte, maar van zodra het nodig blijkt te zijn wel de nodige stappen zou ondernemen.
Maar toch maar iemand anders zoeken

Het verslag is eigenlijk vrij kort en bondig. Ik had meer uitleg verwacht, eerlijk gezegd.

Dit staat erin:

Revalidatieverloop

- Fysiek:

Objectieve conditieverbetering: van 28% naar 43%

Subjectieve verbetering: ja

Trainingsfrequentie: goed

Link met ADL: Mets (8u): 1.3

Follow-up: zal zelf verder revalideren

Kan zich bewust ontspannen

Maakt weinig gebruik van relaxatie CD

Neemt weinig tijd om even tot rust te komen

Ademt bewust via buikademhaling in rusttoestand

Follow-up: Patiënte heeft adressen meegekregen

- Psychosociaal:

Patiënte werkte gemotiveerd aan het psychotherapeutische luik van het revalidatieprogramma, met een beperkt effect op haar psychische draagkracht.

Patiënte hield reeds lang rekening met haar beperkingen.

De bezwarende voorgeschiedenis zal wegen op de prognose.

Besluit:

Patiënte volgde gedurende een achttal maanden het ambulante revalidatieprogramma CVS in UZ Pellenberg. Hoewel patiënte op een aantal fysieke, psychologische en gedragsaspecten in de positieve zin is veranderd, blijft zij nog persisterende functionele beperkingen houden. Om die redenen adviseren wij dat patiënte het werk niet kan hervatten. Wij achten patiënte verder werkonbekwaam.

Wij verwijzen patiënte opnieuw naar de eerste lijn, de huisarts en blijven uiteraard bereid tot verder overleg.

Eerste indruk:

Vrij confronterend en ook wel teleurstellend … omdat het zo confronterend is. Iemand heeft dus op papier gezet dat ik nog altijd niet kan gaan werken. Slik. Ik wist het natuurlijk wel, maar toch heb je zo diep vanbinnen iets van … misschien toch wel??

Ik ga natuurlijk niet akkoord met een aantal zaken die erin vermeld staan. Had je iets anders verwacht??!!  
En ik snap niet echt wat er nu juist in dat psycosociale onderdeel wordt gezegd. Hoe patiënte hield reeds lang rekening met haar beperkingen?? Het is juist omdat ik dat NIET deed dat ik ziek geworden ben. ??!!
Maar zoals eerder gezegd, ik snap niet echt wat er nu juist gezegd wordt, dus misschien interpreteer ik het verkeerd ...

Toch eens rondhoren wat de anderen van hun verslag vinden

En ik ga nu even in een hoekje de confrontatie met het feit dat ik nog een tijdje out ga zijn wegslikken …

Alweer een maand voorbij, dus hier ben ik weer!!

En ondertussen ook alweer een jaartje ouder … omdat het leeftijdsverschil tussen mijn ventje en mij vrij groot is, ben ik dus “de snotneus”. Elk jaar opnieuw denk ik dat ik nu toch wel een respectabele leeftijd gehaald heb zodat ik niet meer “de snotneus” ben, maar helaas … hoe ik het ook draai of keer … voor hem en de meeste van onze vrienden blijf ik de snotneus omdat ik uiteindelijk de jongste ben en de jongste ga blijven … Hoe oud ik ook wel word

En … wat is er de voorbije maand zoal gebeurd??

Wel … Ik was ziek  Klinkt een beetje onnozel als juist ik dat zeg hé  Ik ben sinds lange tijd eens “normaal” ziek geweest ... Ik had een snotvalling

Minpuntje was wel dat dat een drietal weken geduurd heeft en ik vooral ’s avonds het ziekst was. Koorts, snotteren en niezen en mijn longen uit mijn lijfje hoesten … je kent dat wel …

De virussen of bacteriën of wat het ook moge geweest zijn, werkten met een prikklok denk ik  Uiteindelijk ook terug een opstoot van klierkoorts gehad, dus er zijn wel momenten geweest dat ik me heel belabberd gevoeld heb, maar nu dus terug aan de beterhand.

En nu zijn het de “gewone” dingen hé … het is weer kouder geworden, dus ik zit weer vast in mijn pijnlijk, verroest harnas en ben overgevoelig. (Maar mijn ventje heeft er iets op gevonden als hij toch eens een chipsje wil eten, hij maakt het pakje eerst leeg in een kommetje )

Natuurlijk ook weer eens bloopers gemaakt met ongemakken tot gevolg

Zo was ik eens middageten aan het klaarmaken en per uitzondering ging ik eens aardappeltjes en groentjes koken en vlees bakken. Hmm … het was een uitdaging  Normaal zorg ik ervoor dat ik alleen maar vlees moet bakken en de rest gewoon opwarmen, omdat dingen tegelijkertijd doen echt niet iets voor mij meer is, maar die dag dus niet …

Op een gegeven ogenblik had ik de indruk dat er een kookplaat niet warm was, dus dacht ik “Even voelen” … Euhm … ze was dus wel warm  En omdat ik verschoot dat die plaat dus wel warm was, ben ik met mijn andere hand tegen de pan waar het vlees in aan het bakken was getotst. Vraag me niet hoe, ik weet het zelf niet  En als je het je echt afvraagt: Ja die pan was dus ook wel waaaarm

Een paar dagen daarna heb ik mijn duim verstuikt met het proberen mezelf op te duwen om recht te komen. En de dag nadien alweer een of andere beet gehad in mij wijsvinger aan diezelfde hand … Ik had dan echt wel problemen om dingen te kunnen doen, maar het voordeel was wel dat ik niet meer hoefde te koken de rest van die week  We hebben Chinees gaan halen en een beetje meer besteld zodat we er 2 dagen van konden eten en daarna heeft mijn ventje zijn plan getrokken met soep en lasagna. (Koken is niet zo de sterkste kant van mijn ventje )

Voor de afwisseling ben ik moe  Omdat het kouder is, is er een competitie aan de gang tussen de beestjes wie er vandaag bij mij in de sofa mag slapen …

Mijn ventje slaapt sinds een paar weken terug in het bed, omdat hij veel last heeft van zijn rug, maar omdat ik minder goed slaap en bijgevolg veel wriemel leek het ons geen slecht idee dat ik nog een tijdje beneden bleef slapen. (Niet dat ik naar boven geraakt zou zijn met mijn superspieren, maar het gedacht was er toch al hé )

Mijn ventje heeft nu artrose gekregen op de plaats waar hij altijd last heeft van een hernia. Hij gaat hoogstwaarschijnlijk ook naar de kinesist moeten gaan.(We wachten nog op verdere uitslagen en dan bespreken met de huisarts) Dus de kans zit er goed in dat we op familie-uitstap naar de kinesist zullen gaan

Maar terug naar mijn nachten … de beestjes hebben een onderling reglement uitgewerkt … Het is heel eenvoudig, wie het eerst bij mij ligt, mag de anderen wegmeppen als die er durven bij te kruipen. Wetende dat wij een hond en twee katten hebben, hoef ik je niet te vertellen dat dat niet zo discreet gaat als ik wel zou willen in het midden van de nacht??!!

Maar blijkbaar zijn er toch wel uitzonderingen op hun reglement, want toen ik vanmorgen wakker werd omdat ik het gevoel had dat ik geplet werd (zelfs in mijn droom werd ik geplet), zag ik twee katten op mij liggen. Eentje op mijn borstkas en eentje op mijn benen. En hoe schattig ik het ook vond, ik moest ze verhuizen omdat het echt wel pijn begon te doen. Het was dan ook wel dik tegen hun zin, met hun 4 pootjes probeerden ze zich vast te klauwen in mijn deken en moest ik dan eerst nog een potje “katworstelen”  vooraleer ik mijn kussens terug goed kon leggen en dan mezelf en dan proberen verder te slapen. Onvoorstelbaar hoe ze dan opeens wel kunnen samenwerken   Dus … tegen dat ik terug kon slapen, was ik klaar wakker …

Omdat mijn nachtrust bijna constant verstoord word (niet alleen door de beestjes, maar ook door mijn klein blaasje en pijntjes), heb ik ’s morgens het gevoel dat ik amper geslapen heb en dat ik ik weet niet wat uitgespookt heb tijdens de nacht …

Dus iets na de middag val ik als een blok in slaap waar ik zit en ben ik “weg” voor een paar uur.

Het gaat terug beter met mijn kleine man  De blaasproblemen lijken verdwenen te zijn en hij is terug een bezig baasje. Oef !!
We moeten natuurlijk wel blijven opletten, echt weg-weg gaan zijn problemen niet meer, maar als hij er geen last meer van heeft, des te beter!!

Ik spreek nog altijd af met de lieve vrouw om samen te gaan wandelen met onze honden zodat de honden samen kunnen spelen, terwijl wij ons babbeltje doen en af en toe gaan we zelfs eens samen naar het dorp met de fiets om kleine boodschapjes te doen. Wat ik echt schattig en lief vind, is hoe goed ze voor me zorgt en me helpt als we samen weg zijn. Alsof ik een oudere zus heb die op me past

Ondertussen heb ik ook een andere lieve mevrouw van in mijn straat beter leren kennen. Natuurlijk ook dankzij de honden en geleidelijk aan ook meer en meer aan het babbelen geraakt. Dus onze woef heeft al 2 vriendinnetjes gemaakt in onze straat waar ze graag mee speelt en ik vind het leuk om ondertussen ook een babbel te hebben

Het is eigenlijk wel raar … Wij wonen hier al zo lang en nooit echt andere mensen beter leren kennen dan de vriendelijke goedendag wensen en nu heeft onze woef er op korte tijd 2 echte vriendinnetjes bij en de mensjes schieten ook goed op met elkaar nu we elkaar beter leren kennen. Maar ik vind het echt leuk en tof 

En met een paar vrouwen die ik in Pellenberg heb leren kennen en mijn maateke van Pellenberg heb ik ook nog regelmatig contact. Ha! Waar ziek zijn niet goed voor is  Je leert mensen kennen die je anders niet zou leren kennen omdat het te druk is en je geen tijd hebt.

De idee achter mijn blog is om proberen te vertellen wat er nu juist mis is met mij, hoe het mijn leventje veranderd heeft en hoe ik ermee omga (of althans probeer ermee om te gaan) en ik probeer dat met een knipoog te doen, omdat het niet te bedoeling is om hier een potje te klagen en zagen.

Maar hoe voelt het nu echt om CVS te hebben en ziek te zijn?

Ik heb het vroeger al eens gehad over mijn benzinetank en maar voor een paar euros per dag te kunnen tanken. Mijn ventje heeft me geholpen hoe ik via mijn auto kan vertellen hoe het nu is om ziek te zijn.

Voor ik ziek werd had ik een normaal, goed werkend autootje waarbij er een lampje ging branden als het tijd werd om bij te tanken. Ik hoefde me om niets zorgen te maken, gewoon het lampje in het oog houden. Sinds ik ziek ben zijn er allerlei mankementen aan mijn autootje en verbruikt hij ook veel meer als voordien.

Het komt erop neer dat ik dus constant rekening moet houden met het feit dat ik niet meer overal naartoe kan met mijn autootje. Hij verbruikt te veel en regelmatig gaat er iets kapot, dus ik moet altijd alles in het oog houden en kiezen en beslissen waar ik vandaag met mijn autootje naartoe kan gaan.

Tijdens het surfen op het internet op zoek naar bijkomende info en dergelijke (jep, het zoeken naar informatie blijft duren ), heb ik kennis gemaakt met “The Spoon Theory”.

Christine Miserando is de oprichtster van de site en met haar Spoon Theory heeft ze een schitterende manier gevonden om proberen duidelijk te maken hoe het leven met een chronische ziekte nu eigenlijk is. (Zijzelf heeft Lupus.) Ze vergelijkt het hebben van een chronische ziekte met het hebben van een aantal lepels per dag en voor alles wat je doet op een dag moet je een lepel afgeven. Maar omdat je maar een beperkt aantal lepels hebt, moet je dus rekening houden en plannen wat je zoal gaat doen op een dag.

Er is een copyright op “The Spoon Theory”, dus ik kan ze hier niet op mijn blog zetten, maar je zou zeker eens naar ButYouDontLookSick.com moeten gaan en “The Spoon Theory” lezen. Ik denk dat het dan iets makkelijker is om je voor te stellen hoe ik elke dag moet kiezen en beslissen wat ik die dag al dan niet ga doen en/of kan doen.

Op deze site worden er ditjes & datjes over het leven met een handicap of een onzichtbare of chronische ziekte verteld. Er wordt uitleg gegeven en dergelijke, maar wat mijn aandacht trok is het feit dat er door zieken zelf gelachen kan worden en wordt met het ziek zijn. Sommige dingen die er verteld worden, zijn toch zooo herkenbaar ;-)

> Zo wordt er bijvoorbeeld verteld wat je kan antwoorden op: “Maar je ziet er toch niet ziek uit?!”

-          Ja fantastisch hé! Ik veronderstel dat ik de gezondst ogende zieke persoon ben die je ooit gezien hebt?!

-          Het doet me plezier te weten dat de 4 uur die ik vanmorgen nodig had om uit bed te komen en me klaar te maken niet verspild zijn.

-          Oh dank je, ik had maar 1 pijnstiller nodig vandaag ipv van 5.

-          Echt? Oef, want “niet ziek” was echt wel de ‘look’ waar ik vandaag voor ging.

> En omdat het toch de bedoeling is om dingen met een knipoog te vertellen, ikzelf weet dus dat ik ziek ben als/omdat:

Ik een halve dag aan mijn boodschappenlijstje gewerkt heb en in de supermarkt besef dat ik mijn lijstje vergeten ben.

Mijn garderobe vooral bestaat uit “sexy” joggings en leggings en gemakkelijke truien, omdat ik die zelf kan aandoen en die zo makkelijk zitten.

Ik niet goed meer ruzie kan maken met mijn ventje, omdat ik de helft van de tijd niet kan volgen en halverwege al vergeten ben waarom ik nu boos was geworden in de eerste plaats.

Een eenvoudig tripje naar de brievenbus lijkt alsof ik rond de wereld gereisd heb in 80 dagen.

Knoopjes aan kleren dichtdoen en schoenveters binden zware straffen lijken te zijn.

Ik het weer kan voorspellen aan de hand van de pijn in mijn gewrichten.

Ik eruit zie als Michael Jackson na het koken van het middagmaal door alle pleisters die op mijn vingers plakken.

Ik … euhm … wat was ik nu ook alweer aan het vertellen??? J

> Wie meer wil lachen, ga dus zeker eens kijken naar ‘ButYouDontLookSick.com’ bij sick humour ;-)

Ik heb dus een ziekte die meestal niet aan de buitenkant te zien is. Hoewel ik ook wel in de spiegel kan zien (neen, er is nog niets mis met mijn ogen ) en ik ook wel zie dat ik “er op achteruit gegaan ben” ten opzichte van vroeger. Maar ik ben al blij als ik me zelf kan wassen en aankleden, veel meer aandacht aan mijn uiterlijk besteden zit er dus niet meer zo in …

Het madammeke dat veel aandacht aan kleren, schoenen, het juiste kapsel en make up besteedde zit ergens ver weg en diep, diiiieeeep verstopt

Ik ben me eigenlijk aan het voorbereiden om naar de kapper te gaan ... Mijn haren zijn veel te lang en omdat ik ze toch meestal bij elkaar doe in allerlei staart-constructies (kammen en borstelen is een inspanning met grote ‘i’), kan ik ze even goed laten knippen.
Maar dat is niet zo eenvoudig meer als het lijkt ...

Er mogen niet te veel andere klanten zijn (van het lawaai en geroezemoes raak ik mijn kluts kwijt) en het is gedaan met allerlei chemische middelen te gebruiken (overgevoelig aan en krijg ik hoofdpijn van en word ik letterlijk ziek van). Ik ben dus terug “een donkere” ipv “een blondje”

De timing moet ook een beetje goed zijn, want de eerste dagen na mijn kapperbezoek ben ik zowiezo uitgeput en ben ik niet echt een mens meer ...

Euhm ... best wel spannend hé, eventjes naar de kapper gaan

Langs de andere kant ben ik toch nog wel ijdel op een bepaalde manier. Ik laat namelijk niet graag zien dat ik ziek ben en wil zeker niet laten zien wanneer het minder goed gaat of dat ik iets lichamelijks niet kan. Er zijn maar een paar mensen aan wie ik wil/kan toegeven hoe het echt met me gaat. Mijn dokter en kinesist zijn me aan het leren om te zeggen hoe het nu echt zit.(gewoon al omdat als ik bepaalde dingen minimaliseer, ze me uiteindelijk niet kunnen helpen, wat logisch lijkt niet?)

Maar het niet willen overkomen als een zeur maakt dat “eerlijk” zijn en zeggen hoe het nu eigenlijk echt is, niet zo eenvoudig ...

Alhoewel ... het zou mijn leven toch wel iets makkelijker maken,
moest ik kunnen toegeven aan mezelf en anderen dat ik soms toch wel hulp zou kunnen gebruiken …

Hmm … meestal begrijp ik zelf niet waarom ik het mezelf moeilijker maak dan nodig, laat staan dat anderen me begrijpen hé

Ik heb ergens gelezen dat mensen met fibro vaak op hun wilskracht leven i.p.v. op hun energie. Het blijkt ook dat mensen met fibro vaak het gevoel hebben dat ze dingen “moeten”. En dit “moeten” leggen ze zichzelf op. Mensen met fibro leggen zich ook niet zo gemakkelijk bij hun situatie neer en blijven zoeken naar een oplossing.

Tja …  dat kan ik dus beamen … maar ik heb niet gezegd dat dit goed is hé !!

Waarom klinken die eigenschappen plotseling zo negatief, zit ik me nu af te vragen …

Toen ik onlangs een update gaf aan een vriendin over mijn gezondheid (in grote lijnen ), vermelde ze de ziekte HPU. Ik dacht dat ze het over HMS (hypermobiliteitsyndroom) had, omdat we het hadden over mijn super-soepel zijn, maar ik kon me toen de “juiste lettertjes” niet meer herinneren …

Een paar dagen later toen ik me de juiste lettertjes terug herinnerde en mijn euro gevallen was dat het over iets anders ging, heb ik wat rond gesurfd op zoek naar meer informatie over HPU.

HPU is kort gezegd een erfelijke ziekte die vooral bij vrouwen voorkomt, waarbij je een chronisch tekort hebt aan zink, mangaan en vitamine B6. Dit tekort is niet op te vullen met het aanpassen van je dieet. Er zit namelijk een stofje in het lichaam die de zink, mangaan en vitamine B6 aan zich bindt, waardoor het lichaam de stoffen niet meer op kan nemen. En er dus sprake is van grote tekorten die niet meer op een “gewone” manier opgevuld kunnen worden, maar HPU blijkt goed te behandelen te zijn met supplementen.

Door het tekort kunnen allerlei verschillende klachten ontstaan. De 'waslijst' met HPU-verwante klachten is enorm: chronische vermoeidheid, menstruatiestoornissen, hypoglykemie, maagklachten, prikkelbare darm, verstopping, diarree, huiduitslag, zwangerschapsklachten, bloedarmoede, verlaagde bloeddruk, hypermobiliteit en gewrichtsproblemen (bekkeninstabiliteit), spierzwakte, terugkerende infecties, verminderde vruchtbaarheid, overgewicht, spierspasmen, stuipen, krampaanvallen, hart- en vaatziekten, slaapstoornissen, hoofdpijn, migraine, depressiviteit, allergieën en voedselintolerantie.

Uiteraard is het niet zo dat iedereen met één of meer van deze klachten ook lijdt aan HPU. Maar naarmate meer symptomen worden herkend, is de kans wel groter dat een HPU-urinetest een positieve uitslag oplevert.

Veel vrouwen met HPU zijn vermoeid. Vermoeide HPU-patiënten worden dikwijls verkeerd behandeld of foutief gediagnosticeerd. Een voorbeeld is de 'rest-diagnose' chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS of ME). Een deel van de vrouwen die leven met het etiket 'ME' of 'CVS' heeft in werkelijkheid HPU en is derhalve te behandelen. Ook vrouwen die in de veronderstelling leven dat ze fibromyalgie hebben maar bij wie deze diagnose nooit is gesteld, moeten er rekening mee houden dat ze in werkelijkheid aan HPU lijden.

De meest eenvoudige manier om te weten of je HPU hebt is een urine onderzoek, waarbij getest wordt op de aanwezigheid van hemopyrrollactam complex (dat stafoje waar ik het eerder over had). Er kan tevens gekeken worden of iemand later symptomen door HPU zal kunnen krijgen.
Verder is er een uitgebreidere mogelijkheid: HPU screening, die uit meerdere tests bestaat met behulp van een bloedafname. De meest uitgebreide optie is HPU screening met allergieonderzoek. Met dit onderzoek wordt ook een compleet allergieonderzoek op 100 voedingsmiddelen en schimmels gedaan. Deze test wordt aangeraden als er sprake is van darmklachten en allergische reacties als hooikoorts, eczeem e.d. Zie voor verdere informatie: www.hputest.nl

HPU wordt nog niet op grote schaal of door iedereen erkend of herkend. Deskundig op dit gebied is o.a. het KEAC - Klinisch Ecologisch Allergie Centrum in Weert. Dr. J. Kamsteeg is verbonden aan het KEAC en is o.a. de oprichter van de Databank Voedseladditieven.

Deze informatie heb ik gevonden op http://www.hpupatientenvereniging.nl/ en www.e-gezondheid.be

Maar toen ik een beetje verder rondkeek, kwam ik andere informatie tegen waarvan ik vind dat die ook vermeld moeten worden.

bron: Gezond Nieuwsbrief (uitgave Consumentenbond)

datum: april 2001

Een cryptische nieuwe vrouwenziekte

-----------------------------------

Onder de naam HPU is vorig jaar in diverse media aandacht besteed aan wat

volgens de ontdekker een "nieuwe vrouwenziekte" is. Harde bewijzen voor het

bestaan van deze ziekte hebben wij niet gevonden. Toch kunt u zich al laten

testen op het vóórkomen ervan en kunt u voedingssupplementen kopen die de

ziekte zouden bestrijden.

Vorig jaar verscheen het boek "Hebt u HPU? De ontdekking van een

vrouwenziekte"; de ontdekker van deze "nieuwe vrouwenziekte" is de

Nederlandse biochemicus Kamsteeg. De populaire pers besteedde er vrij veel

aandacht aan; de wetenschappelijke en medische pers erg weinig. De

ontdekking is in geen enkel medisch of wetenschappelijk vakblad

gepubliceerd. Voor een nieuwe ziekte is dat opmerkelijk.

Opmerkelijk is verder dat het opsporen van HPU alleen kan via een test bij

het Klinisch Ecologisch Allergie Centrum (KEAC) te Weert, dat in 1990 door

Kamsteeg is opgericht. Gewoonlijk kun je voor een ziekte bij iedere erkende

arts of op dat terrein actieve alternatieve therapeut terecht. In dit geval

dus niet.

Al even opmerkelijk is dat HPU, de  vrouwenziekte die volgens de ontdekker

ook bij mannen kan voorkomen, in één klap een groot aantal vage klachten zou

verklaren. HPU zou namelijk de "onverwachte oorzaak" zijn van.chronische

vermoeidheid, huiduitslag, gewrichtsproblemen, overgewicht,

slaapstoornissen, hoofdpijn, depressiviteit en allergieën.

Ten slotte zou je al deze kwalen  kunnen bestrijden door het slikken van

extra vitaminen en mineralen.

In het NTvG van 6 september 2003 schreven auteurs van de afdeling Interne Geneeskunde van het UMC St. Radboud te Nijmegen over de HPU-ziekte, onder de titel Hemopyrrollactamurie: van vlek naar pseudo-ziekte (Van der Meer, et al. Ned Tijdschr Geneeskd 2003;147:1720-1721). De conclusie van het artikel luidde: 'In dit geval kan kennelijk een bioloog, directeur van een laboratorium dat niet gecertificeerd is voor onderzoek bij patiënten, verwachtingen wekken, diagnosen stellen, behandelingen aan de man brengen en patiënten, pers en medici om de tuin leiden. Ons lijkt derhalve onderzoek door de Inspectie voor de Gezondheidszorg aangewezen'.

Wie heeft er nu gelijk en wie heeft er nu ongelijk??

Tja … Ikzelf ben geen specialist/dokter of wat dan ook, dus ik zal de laatste zijn om hierover te oordelen, wat niet wil zeggen dat ik zo mijn bedenkingen heb ... Ik heb al veel opgezocht en gelezen over zowel de “gewone” geneeskunde als over wat als “alternatieve” geneeskunde wordt beschouwd en hoewel ik vind dat er niet één juiste manier van geneeskunde bestaat, vind ik wel dat je voorzichtig moet zijn. Er zijn tegenwoordig heel veel “genezers” die uiteindelijk maar aan één ding denken en dat is aan de kassa

Ik heb ondertussen zelf al allerlei dingen uitgeprobeerd en ik heb nu zo’n mix gevonden die voor mij helpt, waarbij ik dingen haal uit de homeopathie, uit de acupunctuur, uit de orthomoleculaire geneeskunde (Geneeskunde waarbij geprobeerd wordt het lichaam zichzelf te ondersteunen via supplementen op een natuurlijke basis. Zie http: //www.pilliewillie.nl ) en ik vind dat dit allemaal samen met de “gewone” geneeskunde mij op weg helpt naar het beter worden of op zijn minst mijn leven wat aangenamer maakt.

MAAR !!!! ... onder controle van mijn huisarts. Ik slik niet zomaar wat pilletjes die ik via het internet bestel. De dingen die ik neem komen via de apotheek en mijn bloed wordt ongeveer elke maand gecontroleerd. Want het is niet goed om tekorten van iets te hebben, maar het is ook gevaarlijk om teveel van iets te hebben !!

Het feit is dat de “gewone” geneeskunde nog steeds geen duidelijke, eensgezinde antwoorden klaar heeft voor mij, een supermanier zeg maar om te genezen …  De ene zegt zus, de andere zo … Dus vind ik het maar normaal om zelf op onderzoek te gaan gewoon omdat ik toch wel graag antwoorden wil vinden. Maar ik doe dat met een open, weldoordachte en tegelijkertijd kritische geest. Ik neem niet zomaar alles wat er overal geschreven wordt voor waarheid aan. En wat mij na lang afwegen interessant lijkt, zal ik uitproberen om te zien of het me kan helpen. Sommige dingen lijken mij beter te doen voelen, bij andere dingen heb ik niets gemerkt … het is dus zoeken …

Ik zal gewoon eindigen met een leuk doordenkertje dat ik ergens gelezen heb:

Onderschat de kracht van het geloven niet.
De kracht van er niet in te geloven is even sterk als de kracht om er wel in te geloven.
Het resultaat is alleen anders.

Er bestaan een hele hoop regels i.v.m. gezonde voeding, maar zoals ik al eerder gezegd heb, wat voor de een helpt, helpt daarvoor niet altijd voor een ander. Niet vergeten dat CVS uiteindelijk een verzamelnaam is voor allerlei symptomen waar de een meer last van heeft dan een ander. Het is dus een kwestie van letterlijk zelf aan den lijve te ondervinden wat kan en wat niet kan voor jezelf. Dus, luisteren naar je lichaam en in de praktijk met vallen en opstaan ondervinden wat goed en wat slecht voor je is ... spannende bezigheid

Tja, het komt erop neer dat ons lijfje de kluts kwijt is hé. Ik wil zoveel, maar mijn lijf wil gewoon niet mee, zegt eigenlijk gewoon njet  En ik geloof er wel in dat moesten we allemaal leven zoals het in theorie uitgelegd wordt, alleen maar “gezond” eten, juist bewegen, juist ontspannen (want dat heb ik in Pellenberg geleerd, er is ontspannen en ontspannen) en positief denken en dergelijke, we ons beter zouden voelen.

Alleen… vergeet het maar dat je dat in de praktijk kan volhouden. En geloof me, ik weet waarover ik het heb. Ik ben een tijdje een heel flinke meid geweest die zich hield aan alle regeltjes en dergelijke die er waren en ja, ik voelde me inderdaad beter. Maar ten koste van wat allemaal …

Uit eten gaan bijvoorbeeld, vergeet het maar hé, er is altijd wel iets dat je beter niet kan hebben en begin dan maar “moeilijk” te doen op restaurant … Niet dat ik ooit ergens problemen gehad heb of zo. Neen, ik voelde me er zelf gewoon ongelooflijk schuldig om en heel ongemakkelijk bij, omdat ik niet zomaar kon bestellen van de menukaart. En als je je al zo ongemakkelijk voelt bij het bestellen, dan is het kunnen genieten van een avondje uit er wel van af … Allee, voor mij dan toch …

Wat natuurlijk niet betekent dat je niet kunt proberen hé. Ik zelf heb ondertussen aan den lijve ondervonden wat goed voor me is en wat ik zou moeten laten. (Maar soms is de zin in iets “slechts” toch zooo groot … En ja, dan moet ik het achteraf uitzweten … Tja, dan moet dat dan maar denk ik nu. Wat ik gehad heb, heb ik gehad en niets of niemand kan dat euforisch gevoel van het moment zelf nog van me afpakken. Pah! )

Wat voor mij helpt (in een perfecte wereld zonder zondigen dus ):

-         Eet regelmatig en het is beter om 6 kleine maaltijden te eten dan 3 grote. (Het eten zelf -de handeling dus, is voor mij al op zich een activiteit die me bij momenten echt kan uitputten.)

-          Wat ook helpt is niet schrokken en dus langzaam eten en het voedsel goed kauwen.

-          Vezels, vezels, vezels !! Dus veel verse groenten en fruit en voldoende granen. En om goed te zijn zou ik geen zuivelproducten, eieren, vet vlees en suiker meer mogen hebben. Met de nadruk op “om goed te zijn” …

-          Veel water drinken om te ontgiften … Klinkt modern en alternatief, maar wil eigenlijk gewoon zeggen dat je je lijfje goed uitspoeld  Het mineraalarm bronwater, zoals Spa blauw of de flessen van 5 liter die in de Delhaize verkocht worden zijn het beste. Opnieuw voor mij hé !! Ik kan niet tegen ander water. Ik ruik en proef dat daar “iets aan is” en word daar onwel van. Maar van een glas “ander” water als ik op bezoek ben bij iemand ga ik natuurlijk niet dood hé.

-           Tja en de voor de hand liggende “slechte” dingen zoals alcohol, sigaretten en producten met cafeïne (koffie, thee, cacao en chocolade) vermijden hé. Maar opnieuw makkelijker gezegd dan gedaan.

-          En wat voor mij ook heel belangrijk is … geen koude dingen meer eten of drinken. (vooral omwille van mijn fragiel buikske) Om goed te zijn zou alles op zijn minst lauw moeten zijn. Wat niet gemakkelijk is als je verzot bent op ijs

Ik heb ondertussen ook gelezen dat Gember iets goeds zou zijn omdat het bestanddelen bevat die de pijn in spieren en gewrichten vermindert en de beweeglijkheid verbetert. Ga ik in de toekomst eens uitproberen, maar ik vrees er een beetje voor, omdat ik “geen gemakkelijke” ben wat eten betreft

Noten en zaden zouden ook belangrijke voedingsstoffen bevatten zoals vitamine B.
Moet ik nog verder uitzoeken, want “noten en zaden” lijkt me ewat eenvoudig gezegd … Welke noten?? Welke zaden??

Om nog effe terug te komen op de “slechte” dingen:

Hoe zit dat nu met het roken?? Ik heb begrepen dat roken een uitlokkende of verergerende factor zou zijn bij verschillende reumatische problemen : lage rugpijn, nekpijn, reumatoïde artritis enz. En dat er een studie werd uitgevoerd om na te gaan welk het effect is van roken op fibro. Daarbij zou vastgesteld zijn dat roken de pijn, maar ook de functionele handicap en de ernst van de ziekte, gemeten bij de patiënten zelf, verergert. Maar er werd echter geen duidelijk verschil waargenomen in vermoeidheid, slaapstoornissen, depressie, angst en het aantal pijnpunten. 

Tot afgrijzen van niet-rokers … “ooit” zal ik wel stoppen, maar nu nog niet … Ik moet al zoveel laten, af en toe een sigaretje opsteken kan me deugd doen. Hoewel ik er wel bij wil vermelden dat ik ondertussen al lang van soort veranderd ben en dus “gezondere” sigaretten rook in vergelijking met vroeger. Wel … in hoeverre dat je de woorden “gezond” en “roken” bij elkaar kunt plaatsen hé …

En dan nu even vertellen hoe het met mij gaat

Wel ... onder de omstandigheden gaat het redelijk goed.
Mijn ventje is nu voor de vijfde week thuis met zijn rug (hernia en artrose).
Onze katten hebben weer de nodige avonturen achter de rug, ze worden zowat geterroriseerd door de kat van de buren
en hebben al het nodige pak slaag gekregen. Stoute, stoute buurkat !!

En onze woef heeft problemen met haar achterpoot.
Ze mankt of hupt rond op 3 poten tot alles weer soepel is en dan gebruikt ze haar 4 poten terug.

dus er komen meer dingen op mijn kleine schouders terecht ...
Maar tot nu toe lukt het me redelijk om de dingen in goede banen te leiden .. Ikke fier !!
Ok ... ons huis is geen blinkend paleis, maar ook geen krot

Nu dat we echt herfstweer aan het krijgen zijn, zijn de “gewone” ongemakken terug gekomen.
Het overgevoelig zijn aan vanalles en nog wat en voor de afwisseling uitgeput zijn en pijntjes die hier en daar teruggekomen zijn.
Maar omdat ik het weet, gebruik ik tegenwoordig regelmatig mijn verstand ( )en let ik op. Hela

- Gewrichten inwikkelen voor ik naar buiten ga, dus onder mijn dikke winterkleren ben ik eigenlijk een mini-mummie

- Blits wezen met mijn zonnebril en tegelijkertijd muts, sjaal en handshoenen aan

- En op tijd iets innemen zodat de migraine (meestal) niet kan doorbreken.

Ennnn ... ik denk dat ik terug op de goede weg ben in het plannen en doseren !! Hela !! Goed van mij hé !!
Ik neem op tijd kleine rustpauzes (en ok langere indien nodig )
en verdeel de dingen die ik wil doen op een dag over de hele dag. Ha !! Ikke opnieuw fier

Omdat onze woef rust voorgeschreven gekregen heeft, is het nu gedaan met de ‘wildere’ spelletjes met haar bal en haar vriendinnetjes.
In de plaats daarvan moeten we korte, trage wandelingen met haar maken zodat haar probleem-poot tegelijkertijd niet meer geforceerd wordt en toch soepel blijft. En als het binnen een paar weken niet beter is, is het naar de dierenarts gaan en foto’s laten nemen.
(waar ik helemaal niet scheutig op ben, omdat ze onze woef dan in slaap gaan doen )

Dus sinds vorige week gaat bibi wandelen ...
wel ... langer wandelen ... en amai! Is dat wel ff wennen zeg !!
Ik ben kapot als we thuis komen, bij momenten ben ik zelfs blij dat we zowiezo terug thuis geraakt zijn.
En het is niet dat ik overdrijf (vind ik, alles bij elkaar een half uur en daar is het vertrekken en terug thuiskomen bij in),
ik moet er dus aan wennen, want mijn meisje gaat voor. Dus ... flinke meid als ik ben, neem ik een rustpauze als we terug thuis zijn

De eerste keer dat wij gingen wandelen met onze woef haar vriendinnetje was het wel wennen.
Voor zowel de vrouwen als onze meisjes.
Er was een soort van wedstrijd aan de gang tussen onze meisjes van wie er eerst loopt.
Ze probeerden elkaar voortdurend voorbij te steken door hun pas een ietsje te versnellen
en wij hingen zowat de hangen aan de andere kant van de leiband met een arm langer dan de andere
Maar nu hebben we alletwee een langere leiband en de meisjes lopen mooi naast elkaar een half metertje voor ons.
Het is echt wel schattig om zien, 2 hondjes die in gelijke pas en op gelijke hoogte stappen met hun staart trots omhoog

De bedoeling is dat we deze week ook met het andere vriendinnetje gaan wandelen om te zien wat dat geeft,
en dat zou in een andere richting zijn waar ik nog nooit geweest ben. I
k moest eerst wennen aan het meer buiten komen en de uitlaatgassen en dergelijke voor mijn overgevoeligheid * zucht *
en wou op veilig spelen door dat te doen op plaatsen die ik ken ...

Ik ben eigenlijk een gewoontebeest, moet mij eerst altijd voorbereiden op iets nieuws 
 

Dus het meer buiten zijn gaat me redelijk goed af, het is alleen nog wennen aan de extra activiteit

En ik neem ondanks al de gebrekkelijken die er rondlopen hier in huis, ook meer tijd voor mezelf en de dingen die ik graag doe.
Wel ja ... babbeltje doen met mijn ventje en onozeligheden verkopen  en bezig zijn met de beestjes, in de eerste plaats.

Maar daarnaast maak ik ook tijd voor mijn hobby’s.
Ik speel terug meer met fotootjes maken en fotootjes bewerken en ik heb ook ontdekt dat ik zelf kleine filmpjes kan maken.

Mijn ‘slachtoffers’ zijn de beestjes en ik vrees dat ik wat aan het overdrijven ben, want van zodra ze me zien met mijn camera draaien ze hun hoofd en vertikken ze het om nog naar mij te kijken of ze lopen gewoon weg.

Maar ik heb nu een nieuwe camera en MOET dat toch uittesten hé ...
 

Daarnaast heb ik ook het handwerken ontdekt.
Ik haak mutsjes en dat gaat vrij goed, alleen ga ik er soms van uit dat ik een dikker hoofd heb dan ik in werkelijkheid wel heb

En nu ben ik een sjaal aan het breien, maar dat breien gaat niet zo vlot vooruit als ik wel zou willen.
Ik hoop nu gewoon dat mijn kunstwerkje af gaat zijn voor dat de winter voorbij is

Dus alles bij mekaar gaat het wel redelijk goed hé  Allee, vind ik toch ....

Het grootste verschil is dat bij fibromyalgie de extreme pijn overheerst en bij ME/CVS de extreme vermoeidheid. Voor de rest lijken ze erg op elkaar wat betreft symptomen of problemen of hoe je het ook kan noemen.

Als je CVS hebt lijkt elke inspanning je te veel. Je bent namelijk niet alleen lichamelijk vermoeid, maar ook geestelijk. Waardoor je, je vaak moeilijk kan concentreren. en de herstelperiode na een inspanning duurt dagenlang. En heel belangrijk: ook geestelijk inspanning leidt tot uitputting. Je dagschema moet aangepast worden aan de energie die je hebt om te verbruiken.

Er zijn verschillende symptomen, ik ga het mezelf makkelijk maken door diegene op te noemen waar ik het meeste last van heb.

-          Slaapproblemen: soms geraak ik moeilijk in slaap, soms kan ik niet doorslapen, soms slaap ik veel, maar ben ik in een soort van comateuze slaap (ik ben volledig weg en volledig gedesoriënteerd wanneer ik terug wakker word. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Welke dag is het en is het nu ’s morgens of ’s avonds?).

-          Ik vergeet vlug en snel. Korte termijn geheugen is dus een ramp, ik ben Miss post-it J

-          Ik kan ineens spierkrampen krijgen of spierpijn en gewrichtspijnen of plaatsen die ineens “slapen” zoals je soms een slapende voet kan hebben. (bij mij kan dat gevoel eender waar zijn)

-          Ik ben onhandig geworden, dingen vastnemen en die ook proberen vast te houden … Alsof mijn handen niet meer luisteren.

-          Hoofdpijn (kom ik later nog op terug)

-          Mijn lichaamstemperatuur die van het ene uiterste naar het andere gaat. (Mijn thermostaat die dus niet meer juist werkt)

-          Infecties en allergieën

-          Moodswings: soms kan ik heel euforisch, dan weer boos of verdrietig of blij zijn.

-          Problemen met de darmpkes en mijn blaas (IBS en vaak moeten gaan plassen)

-          Overgevoelig zijn aan vanalles en nog wat (licht, geluid, geuren, koude en weersveranderingen) waar ik ook nog op terug ga komen.

Behandeling en genezingskans
Wat betreft het verloop en genezingskans van CVS geeft dr. Charles Shepherd, medisch adviseur van de ME Association in Engeland de volgende verwachtingen:
1) Ongeveer 35% gaat langzaam maar gestaag vooruit. Het herstelproces zal een aantal jaar in beslag nemen. En er is een goede kans dat er (bijna) volledig herstel is.
2) Het merendeel, ongeveer 40%, volgt een wisselende koers en heeft te maken met een niveau van lichamelijke en psychische activiteit dat vaak ruim onder het normale niveau ligt. Deze mensen zijn genoodzaakt om hun leven ingrijpend aan te passen.
3) 20% boekt weinig tot geen vooruitgang en blijft ernstig gehandicapt. Deze groep heeft doorgaans veel medische zorg nodig.
4) De resterende 5% verslechterd geleidelijk en komt een groot deel van de dag in een rolstoel terecht of wordt bedlegerig. Deze groep heeft heel veel medische, sociale en emotionele steun nodig.

Ik zelf zit in hokje 2 …

Tot op de dag van vandaag weet nog niemand hoe je mensen helemaal van de ziekte CVS kunt genezen, maar er zijn wel een aantal hulpmiddelen waar ik het eerder al over gehad heb. En die zijn uiteindelijk nog altijd beter dan gewoon in je zetel blijven wachten op dé wonderpil hé. Iets is beter dan niets ;-) En dagelijkse lichaamsbeweging is daar dus wel een van. De belangrijkste leefregel is: ga niet over je grenzen en forceer jezelf niet, want dat werkt averechts. Zoek naar een combinatie van rust en activiteit waarbij je, je zelf goed voelt. (Dus zeker niet doen zoals ik doe sinds ik naar Pellenberg geweest ben en werken aan een routine!! J)

Concreet komt het erop neer dat we moeten leren beter naar ons lichaam te luisteren, onze kwetsbare grenzen leren te respecteren, onze activiteiten leren te doseren,en op langere termijn onze levensstijl en levensdoelen op een realistische en pragmatische wijze leren aan te passen. Zoals geprobeerd wordt om ons duidelijk te maken tijdens de revalidatie in een cvs-centrum.

Fibromyalgie is een vorm van weke delen reuma. Met weke delen worden spieren, bindweefsel,
pezen, slijmbeurzen en tussenwervelschijven bedoeld. In de meeste gevallen is er echter geen sprake van ontstekingen of vergroeiingen, wat bij andere vormen van reuma in principe wel het geval is.
Pijn is dus het belangrijkste symptoom van fibro. De pijn gaat gepaard met stijfheid en gevoeligheid rond de gewrichten, spieren en pezen. De pijnklachten nemen dikwijls toe bij koud en vochtig weer, bij vermoeidheid, bij ongewone of overmatige inspanningen en bij emotionele stress.

Behandeling en genezingskans
Net zoals bij cvs is er tot op heden geen afdoende behandeling bekend waarbij de patiënt volledig geneest. Maar net zoals bij cvs wordt er geëxperimenteerd met diverse soorten behandelingen. Zowel medicinaal als therapeutisch.

Om het leven wat aangenamer te maken, zit er echter niets anders op dan geneesmiddelen te nemen.

- Pijnstillers (paracetamol zoals een dafalgan) en bij hevige tot zeer hevige pijn pijnverdovende medicijnen (narcotische analgetica zoals contramal).

Ikzelf neem ook traumeel als ontstekingswerende pijnstiller. Dat is een homeopatisch middel en daar krijg je geen last van in vergelijking met andere pijnstillers die op je maag of darmen kunnen werken of die geen invloed hebben op de werking van andere medicijnen (niet vergeten dat ik ook vanalles moet nemen voor mijn darmen en maag). In mijn geval verzacht het enkel de pijn en ik moet dan ook wel stil blijven liggen of zitten, anders merk ik er niets van.

- Antidepressiva (Door het innemen stijgt het gehalte aan serotonine, en dat is een natuurlijke pijnstiller van ons lichaam. Het voordeel van antidepressiva is dat ze ook een spierverslappend effect hebben.)

- Spierontspanner (zoals myolastan)

En net zoals bij cvs is het wel belangrijk om ondanks de pijn geregeld in beweging te blijven. Je moet als het ware een balans zien te vinden tussen wat allemaal nog net kan, dus niet al te veel pijn oplevert, en toch ook regelmatig rustig aan blijven doen.

Over de oorzaak kan ik kort zijn: tot op heden is er nog altijd geen antwoord gevonden op de vraag wat CVS en fibromyalgie veroorzaakt.
De één kan zich niet herinneren wanneer het precies is begonnen, de ander weet nog precies dat het na een ongeluk is ontstaan of na een traumatische ervaring. Er zijn wel een aantal theorieën geopperd, zoals het verkeerd verwerken van prikkels of problemen met de bloedtoevoer naar de hersenen. Maar dat zijn dus theorieën.

Iemand zei ergens het volgende (ik weet niet meer wie en waar):

“Een chronische ziekte is te vergelijken met een huis dat bouwvallig is. Er is veel mis en er moet grondig gerestaureerd worden. Het heeft geen zin andere ramen te plaatsen of het dak te vernieuwen, want dan blijft het huis nog een bouwval.
Zo heeft het bij ME, fibromyalgie en andere chronische kwalen ook geen nut de symptomen stuk voor stuk te bestrijden.”

Euhm … allemaal goed en wel, maar wat doen de meeste mensen met een bouwvallig huis? Volledig afbreken en terug van nul opbouwen hé … Dat kan je dus wel niet met mensen doen, dacht ik zo ;-) Dus persoonlijk vind ik het toch wel beter klinken om symptomen stuk voor stuk proberen te bestrijden in plaats van helemaal niets te doen.

De maand oktober werd gekenmerkt door bibi die weer blits zat te wezen met muts en zonnebril op … yep, het is weer het moment van het jaar dat de hoofdpijn serieus terug is L

Nu ik erover nadenk had ik de weken voordien al kleine signalen gehad die me waarschuwden dat er iets “zwaars” onderwege was: ik “voelde” regelmatig iets opkomen en begon meer problemen te krijgen met mijn ogen (niet goed kunnen lezen, lichtflitsen, wazig zicht) en was over-overgevoelig, maar het was vrij goed onder controle te houden …

Namelijk door de triggers te vermijden zoals fel licht, luide geluiden, (voor mij) adembenemende geuren (bepaalde voedingswaren, badkamerprodukten, uitlaatgassen en dergelijke) en koude aan mijn hoofd, door op tijd iets in te nemen om te vermijden dat het erger wordt en vooral proberen het kalm aan te doen en me niet druk te maken in dingen.

Maar dan weer de maandelijkse toestanden gehad en toen was ik verloren … Ik kon niet veel verdragen (euhm … eerder niets J) en heb me echt wel druk gemaakt bij momenten. Ik heb nochtans echt mijn best gedaan om me niet op te winden, maar op den duur was ik meer bezig met proberen niet uit te vliegen omdat mijn geduld op was …

Ik denk dat toen mijn hormonen terug “normaal” waren, al die dingen waar ik me druk over maakte en gewoon opgekropt had tijdens de maandelijkse toestanden er op een of andere manier toch wel uitmoesten … lees bonkende hoofdpijn … Niet dat ik me nog kan herinneren waar ik me allemaal druk over gemaakt heb … maar gewoon het feit dat ik me druk gemaakt heb en dat opgekropt heb en dat samen met oververmoeid zijn … Niet goed …

Tja …  en dan was er niets anders te doen dan pijnstillers nemen en ondergedoken onder mijn dekentje wegsoezen en wachten tot het ergste voorbij was, afgewisseld met korte perioden waar ik mezelf gedwongen had om bepaalde dingen te doen (de beestjes moeten verzorgd worden en er moeten boodschappen gedaan worden) …

Slapen was goed omdat ik dan niets voelde, maar spijtig genoeg begon het onmiddellijk opnieuw eens ik wakker was … Eerst zachtjes kloppend en een paar minuten later bonkend … L

Als het echt erg is loop ik rond met een muts of sjaaltje op mijn hoofd en als ik neerlig met een kussen op mijn hoofd op de plaats waar het bonkt. Een bepaalde druk op de plaats waar het bonkt, verzacht de pijn.

En heel belangrijk … donker !! Wat ik met mijn ogen doe, heeft een grote invloed op mijn hoofdpijn. Dus, vooral in het donker liggen en letterlijk zo weinig mogelijk met mijn ogen bewegen wanneer ik in “het licht” ben.

Het kan me echt goed doen om gewoon rond te kijken in het pikkedonker. Niet dat ik iets zie (het is dus DONKER J), maar dan kan ik tenminste wel mijn ogen bewegen zonder extra pijn en dat neemt even de druk weg van mijn ogen, want bij momenten voelt het alsof ze elk ogenblik uit mijn oogkassen gaan ploppen …

Het positieve bij de oktober-hoofdpijn was dat het “maar” aan 1 kant was… Ik was nog goed af, omdat dit min of meer onder controle te houden was. Als het aan de 2 kanten van mijn hoofd was geweest, tja … dat hadden rampen geweest, want dan had ik helemaal niets meer kunnen gedaan hebben …

Maar daar niet aan denken, het ergste lijkt voorbij te zijn … ;-)

Wat meer info over hoofdpijn:

Hoofdpijn is een van de meest voorkomende pijnklachten en is in de meeste gevallen een onschuldige en kortdurende klacht die meestal vanzelf weer verdwijnt. Maar soms kan hoofdpijn echter zo erg zijn dat normaal functioneren bijna onmogelijk is.

Soorten hoofdpijn
Er zijn vele soorten hoofdpijn, zoals migraine, (spier)spanningshoofdpijn, medicatieafhankelijke hoofdpijn en clusterhoofdpijn. Daarnaast is er ook hoofdpijn door bijholteontstekingen, hoofdpijn bij koorts of bij een kater. Soms wordt hoofdpijn veroorzaakt door een te hoge bloeddruk of een kwaadaardige aandoening van de hersenen.

Migraine
Migraine is een aanvalsgewijs optredende, meestal eenzijdige, matige of heftige, bonzende hoofdpijn soms in combinatie met misselijkheid of braken.Tijdens de aanval worden licht en geluid slecht verdragen.

Migraine kan zich soms van tevoren aankondigen. Dit kan ongeveer 30 minuten voor de aanval gebeuren door middel van klachten met betrekking tot het gezichtsvermogen (bijvoorbeeld het zien van schitteringen, sterretjes, bepaalde lichtfiguren of minder goed zien). Dit wordt een aura genoemd. Migraine kan zich ook enkele uren tot dagen voor de aanval aankondigen door middel van klachten zoals stemmingsveranderingen, concentratieverlies, gapen, over-activiteit of inactiviteit en zin hebben in het eten van zoetigheid.

Er zijn verschillende factoren die migraine kunnen uitlokken, zoals emoties (stress, verdriet, woede of zorgen), vermoeidheid, inspanning, ontspanning, weersveranderingen en bepaalde voedingsstoffen.
Bij vrouwen kunnen de vrouwelijke hormonen een rol spelen bij het ontstaan van een migraineaanval. De menstruatiecyclus en 'de pil' zijn in dit kader belangrijke factoren.Er wordt dan gesproken van menstruele migraine.

(Spier)spanningshoofdpijn
Bij spanningshoofdpijn is de pijn tweezijdig en wordt ervaren als een doffe, drukkende pijn die als een band om het hoofd zit. De meest herkenbare klacht bij deze vorm van hoofdpijn is de pijnuitstraling vanuit de nek. Naast de pijnklachten kan er misselijkheid zonder braken voorkomen. Spanningshoofdpijn kan zowel incidenteel als chronisch voorkomen.

Ook bij deze vorm van hoofdpijn zijn er verschillende factoren die de klachten kunnen uitlokken, zoals stress en spanning, overbelasting van verschillende spieren, veelvuldig terugkerende bewegingen (bijvoorbeeld overmatig kauwen van kauwgom), inspanningen (bijvoorbeeld het veelvuldig lezen van beeldschermen of het lezen van te kleine lettertjes) en houding- en bewegingsafwijkingen. Grote temperatuursveranderingen en extreme kou of extreme hitte kunnen ook spanningshoofdpijn uitlokken. Een bijzondere vorm van spanningshoofdpijn is de ‘weekendhoofdpijn’ die juist ontstaat door ontspanning en een ander levensritme. Denk hierbij aan het uitslapen in het weekend en de hoeveelheid koffie die erg kan afwijken van het weekpatroon.

Medicatieafhankelijke hoofdpijn
Medicatieafhankelijke hoofdpijn ontstaat wanneer er langdurig (drie maanden of langer) een pijnstiller wordt gebruikt tegen hoofdpijn. Wanneer deze pijnstiller niet voor hoofdpijnklachten wordt gebruikt, ontstaat deze hoofdpijn meestal niet. Medicatieafhankelijke hoofdpijn kan al ontstaan wanneer meer dan drie dagen per week of meer dan drie tabletten per dag paracetamol, ibuprofen of naproxen worden gebruikt.
De klachten verdwijnen na het stoppen van deze medicatie, maar dit is niet eenvoudig. Het gebeurt dan ook meestal onder toezicht van een arts.

Chronisch dagelijkse hoofdpijn
Als mensen iedere dag vijf of meer kopjes/glazen cafeïnehoudende dranken, zoals koffie, thee, ijsthee of cola drinken, kan chronisch dagelijkse hoofdpijn ontstaan. Deze vorm van hoofdpijn verdwijnt na het minderen of stoppen van het innemen van cafeïnehoudende dranken.

Clusterhoofdpijn
Clusterhoofdpijn is een eenzijdige, heftige borende pijn die zich rondom of achter het oog concentreert. De aanvallen variëren zeer sterk, zowel de duur van de aanval, het aantal aanvallen per dag, als de duur van de periode (cluster) waarin deze aanvallen plaatsvinden kan verschillen. De periode kan variëren van enige weken tot enkele maanden, waarna een aanvalsvrije periode optreedt. Deze aanvalsvrije periode kan enkele maanden tot zelfs een aantal jaren duren. Het aantal aanvallen per dag kan variëren van twee tot acht. De aanval zelf kan 15 minuten tot drie uur duren. De pijn bij een aanval gaat gepaard met tranende, rode ogen, een verstopte neus en bewegingsdrang. De aanvallen komen meestal ’s nachts voor.
De aanvallen bij clusterhoofdpijn kunnen worden uitgelokt door vaatverwijdende stoffen, zoals alcohol en nitrobaat en door lage zuurstofspanning, zoals in de bergen en bij vliegreizen.
In een enkel geval kan clusterhoofdpijn chronisch worden, waarbij jaren achtereen dagelijks aanvallen optreden.

Wat kan je aan hoofdpijn doen?
Probeer zoveel mogelijk de uitlokkende factoren (= triggers) te vermijden. Deze staan vermeld bij de verschillende hoofdpijnvormen. Ook het aanpassen van leef- en voedingsgewoonten kan helpen hoofdpijn te verminderen:

-          voldoende nachtrust

-          regelmatig eten

-          zeker 2 liter vocht per dag drinken en vezelrijk voedsel eten om de uitscheiding van hoofdpijnveroorzakende afvalstoffen te bevorderen

-          voldoende lichaamsbeweging in de frisse lucht

Geneesmiddelen
Hoofdpijn wordt door het overgrote deel van de mensen met zelfzorgmiddelen (middelen die je zonder recept kunt kopen) bestreden.
In het geval van hoofdpijn door koorts, een kater of een bijholteontsteking kunt u, indien andere maatregelen niet of onvoldoende helpen, een pijnstiller (paracetamol) innemen.

Let op: Gebruik deze zelfzorgmiddelen nooit langer dan 14 dagen zonder uw arts te raadplegen.
Hoofdpijn wordt ervaren als iets wat iedereen wel eens heeft en daar zeur je niet over. In de meeste gevallen wordt hoofdpijn ten onrechte niet als ‘echte’ aandoening gezien, waardoor deze klacht niet vaak aanleiding is om de huisarts te bezoeken. Onderschat echter uw hoofdpijnklachten niet.
Neem contact op met uw huisarts als uw hoofdpijnklachten blijven aanhouden of verergeren ondanks dat u verschillende maatregelen heeft genomen of medicijnen voor uw hoofdpijnklachten gebruikt.

Het “klikt” heel goed met de kine. Tijdens het wekelijkse half uurtje dat ik daar ben om een of andere wervel terug op zijn plaats te krijgen of de nodige dingen te doen om beter te kunnen functioneren zijn we eigenlijk constant aan het babbelen en het lachen.

Mijn ventje gaat ook naar hem voor zijn rug en tussen hun klikt het ook heel goed. Zo goed zelfs dat hij al eens een keertje langsgekomen is om naar onze bonsai te komen kijken en te helpen met een paar bonsai te verhuizen. Ik verschoot ervan toen ik ze samen zag, hoe hard ze wel op elkaar trekken. Ze hebben zowat dezelfde interesses en kunnen alletwee honderduit kletsen over vanalles en nog wat J Dat ze nog eens zeggen dat het vrouwen zijn die kletstantes zijn

Een van de volgende gaat hij nog eens langskomen om te komen spelen J

Wat me deed lachen de eerste keer toen de kine naar mijn ventje belde om te vragen waar we juist woonden, was dat mijn ventje het heel eenvoudig uitlegde: “de enige tuin in de straat waar de bladeren niet opgeruimd zijn”. En het bleek een goede omschrijving te zijn, want 5 minuutjes later was hij aan de deur

Ik begrijp het eigenlijk niet goed dat van zodra de eerste bladeren vallen, de meeste mensen direct de neiging hebben om al die bladeren uit hun tuin te harken en weg te doen. Dit is de manier van de bomen om voor een natuurlijke isolatie te zorgen en later zijn de bladeren vitamientjes voor wanneer de bomen terug wakker worden in de lente.

OK … ik geef toe dat onze oprit er echt niet uitziet nu met al die afgevallen bladeren, maar wij wachten tot alle bladeren gevallen zijn en dan zullen we het wel in een keer opruimen. Elke dag zitten borstelen en opruimen kunnen wij gewoon niet en zelfs als we het moesten kunnen …

Wij vinden ook een “wilde” tuin veel mooier in vergelijking met van die kunstmatig aangelegde tuinen. Je weet wel, een boompje hier, een bloempje daar en allemaal perfect bij elkaar passend en als de tuin echt pech heeft zit er ook nog een of andere tuinkabouter in

Wij hebben wel een gazon (die zijn beste tijd ook wel gehad heeft, omdat wij daar veel op spelen met onze woef), maar voor de rest ziet alles eruit als een mini-bos. Hoewel ik moet toegeven dat ons terras met de bonsai ook vrij kunstmatig is omdat de mini-boompjes nu eenmaal constant gemanipuleerd worden zodat ze euhm… mini blijven

Het voordeel aan ons mini-bos is dat de beestjes een grote speeltuin hebben waar ze alles mogen doen wat ze willen en dat we veel andere kleine diertjes op bezoek krijgen. Padden en kikkers, eekhoorntjes en heeel veeel verschillende vogels. En dat vind ik gewoon super

Afgelopen maand ook weer op controle bij de huisarts geweest voor een algemene check-up en bloeddonatie

De dokter maakte een grappige blooper overlaatst. Hij nam mijn bloeddruk, raakte afgeleid omdat we ondertussen aan het babbelen waren en dan wou hij mijn bloeddruk opnieuw nemen. Toen ik hem zei dat hij dat al gedaan had verontschuldigde hij zich en zei dat zulke dingen vaak gebeurde de laatste tijd. Het vergeten van dingen en vlug afgeleid geraken en zo. Al grappend zei ik “Welkom in mijn wereld” “Ja?? Heb jij dat ook?? Maar ik denk dat ik dat heb omdat ik zo moe ben de laatste tijd.” Ik kon het niet helpen en begon te lachen … en toen besefte hij wat hij juist gezegd had en hoe grappig het wel was om zoiets tegen mij te zeggen en hij begon ook te lachen

Een paar weken terug toen ik terug naar huis reed van de kine, was er een vrij grote hond los in de straat waar ik woon. Hij had in een vuilniszak gebeten en was door de dingen in de zak aan het gaan. Hmm… een grote hond die ik nog nooit gezien had los op straat en bibi moest daar met haar fiets voorbij …  Dus ben ik maar van mijn fiets afgestapt en passeerde ik dapper die hond met mijn fiets tussen hem en mij in  De hond keek op mij naar mij toen ik voorbij kwam en hij begon onmiddellijk te kwispelen … Dus vroeg ik hem maar wat hij daar alleen aan het doen was en voor een of andere reden was hij zo blij dat hij al hobbelend rond mijn fiets naar mij kwam. Euhm … ok …

Hij begon een ingebeeld spelletje te spelen terwijl ik rustig voort naar huis ging en op een gegeven moment beet hij zich gewoon vast aan de achterkant van mijn jas en volgde hij mij zo mee naar huis. Ok … dat was makkelijk .. Ik kon hem toch moeilijk alleen op straat achterlaten, soms kunnen auto’s hier wel echt voorbij vlammen …

Maar natuurlijk begon dat spelletje toch wel te vervelen na een tijdje en begon hij heen en weer over de straat te lopen. Ikke dus constant “Kom vriendke!” zodat hij bij mij zou blijven totdat ik thuis aankwam. Ikke vlug naar achteren sprinten om te zien dat onze beestjes allemaal binnen waren, terwijl hij de voortuin aan het inspecteren was. Alles ok achteraan, dus nam ik hem mee en sloot hem op in onze achtertuin. En dan was het tijd om mijn ventje te gaan halen, want ik had geen idee wat ik nu moest doen, mijn hersencelletje werkt niet meer zo ver vooruit

Die hond was zo blij dat hij buiten was en bleef gewoon al gek doende rondjes rennen in onze tuin J Pas dan kon ik zien dat het eigenlijk nog een puppy was, ok … een heel grote pup (hij was een pakske groter dan onze woef) … Met mijn ventje keken we of er een naam en telefoonnummer aan zijn halsband was, natuurlijk niet … Ok wat nu gedaan? Uiteindelijk naar mijn buurvrouw-vriendin gebeld waar ik ’s morgens mee ga wandelen omdat zij heel veel wandelt en heel veel honden ontmoet en misschien wist zij wel wie deze hond was. Bleek het uiteindelijk om de hond van naast haar te gaan

Hoe gaat het met ons?

Wellll … vrij veel ongemakken hé … Mijn lijfje moet nog wennen aan de weersveranderingen en doet dat door heel veel te protesteren  Over de hoofdpijn heb ik het al gehad en daar komen dus ook veel spier- en gewrichtspijnen bij … waardoor ik niet veel kon doen, de traantjes sprongen bij momenten in mijn ogen

Door de pijn heb ik een hele tijd slecht en bijna niet kunnen slapen (er was een week bij met gemiddeld 4 uur slaap per dag/nacht) en dat was dus niet goed om het mooi uit te drukken

Maar sinds deze week gaat het terug wat beter. Ik kan al op zn minst terug slapen !!!! Jipie !!

En het truckje van het intapen van mijn gewrichten doet ook wonderen. Daarnaast probeer ik het zo warm mogelijk te hebben door veel bij mijn ventje proberen te kruipen (wel, wanneer ons lijfje dat toelaat, meestal kan ik aanrakingen niet verdragen omdat dat gewoon pijn doet ) en de beestjes bij mij te hebben. Yep, yep, ze zullen zich allemaal wel heel geliefd voelen de laatste tijd

Met mijn ventje gaat het nog altijd niet zo goed. Hij heeft er nu ook een ontsteking bijgekregen en zijn dagen zijn nog altijd gevuld met het nemen van verschillende warme baden per dag en platliggen en WoW spelen omdat de bureaustoel de enige stoel in huis is waar hij comfortabel in kan zitten. Hij doet oefeningetjes voor zijn rug en gaat elke avond een korte wandeling met de woef maken.

Vorige week is hij naar een andere specialist geweest voor een andere opinie, want het begint hem wel allemaal wat te veel worden, hij wordt ongeduldig. Die specialist heeft gezegd dat het wel beter gaat worden, maar dat hij geduld moet hebben omdat dat een tijdje kan duren.

Ze heeft ook een wervel op de harde manier gewoon terug gekraakt en hoewel hij zich de dag zelf vrij goed voelde, was het de rest van de week niet te doen L Hij had heel veel pijn en kon gewoon niets meer doen, hij had zelfs de afspraken met de kine moeten afbellen omdat hij er gewoon niet geraakte.

Deze week is de controlearts van het werk langs geweest en is hij op controle bij het ziekenfonds moeten gaan en zij zeiden alle twee dat hij voort moet doen zoals hij bezig is en dan zal het ooit wel terug goed komen…

Vorige week zijn we ook op familie-uitstap naar de huisdokter geweest ;-) Onderweg naar de dokter zijn we aan het praten geraakt over het voordeel dat wij hebben om elkaar beter te begrijpen als we niet goed zijn of pijn hebben. Natuurlijk zouden we het liever anders gehad hebben, maar het is toch wel makkelijker om iets uit te leggen aan iemand die “het” ook voelt en begrijpt

De vloeren bij de dokter waren juist gepoetst met dettol … amai !! Vijf minuutjes denk ik en mijn hoofdpijn begon  En natuurlijk geen pijnstiller mee … Je verwacht niet om hoofdpijn bij de dokter te krijgen hé

Dus terwijl wij aan het wachten waren tot het onze beurt was, wisselden wij af in het naar buiten gaan. Mijn ventje omdat hij niet lang kan blijven zitten op de stoelen in de wachtkamer, bibi om een frisse neus te halen en die verschrikkelijk felle geur uit mijn systeem te krijgen

Mijn cholesterol was gewoon perfect. Want dan weer goed nieuws was voor mijn ventje omdat de zijne iets te hoog was. Maar omdat we ongeveer hetzelfde eten concludeerde de dokter dat het aan mijn ventje zijn metabolisme ligt. Sommige mensen kunnen een hogere cholesterol hebben hoewel ze vrij gezond en niet al te vettig eten.

Mijn ventje snoept meer koekjes dan ik, maar ik snoep dan chocotoffs en volgens de dokter is het het eten van vettige dingen die een slechte invloed heeft op de cholesterol.

Soit, zijn cholesterol moet regelmatig gecheckt worden om het in ’t oog te houden, maar voor de rest zijn we goed bezig J

Trouwens nu ik het over snoepen heb … Dankzij mijn buurvrouw/vriendin (mijn zuske) heb ik een fantastische truck gevonden om af en toe toch wel van een ijsje te kunnen genieten !! Ik drink een lekker warme tas chocomelk voor en nadat ik mijn ijsje gegeten heb en ik heb geen problemen meer !!

OK, ik geef het toe, het zal wel niet gezond zijn, maar nu kan ik heel af en toe toch wel eens zondigen hé

En het is gelukt !! Ik ben naar de kapper geweest !! Ik heb nu een kort, fris kopje J

Mijn bezoek bij de kapper was gewoon super. Toen ik aankwam ging de laatste klant juist weg en ik had het kapsalon helemaal voor mij alleen J Dus geen felle geuren en/of extra geluid. Zaaaalig

En een klein uurtje later was ik al terug onderweg naar huis met mijn nieuwe kapsel J

Natuurlijk ben ik er een paar dagen niet goed van geweest, maar het feit dat ik helemaal alleen mijn haar kan wassen EN drogen EN borstelen is fantastisch

Nadat ik wakker word, duurt het een half uur tot een uur voor ik me recht kan zetten en uit mijn sofa/bed geraak. ’t Is dat ik me altijd geradbraakt voel en zo stijf als een plank ben waardoor ik eerst mijn lijfje voorzichtig moet uitrekken en strekken om alles als het ware in gang te kunnen trekken

Dan is het eerst pitstoppen en de beestjes entertainen die natuurlijk ook al lang wakker zijn. Aandacht verdelen onder hun drieën, eten geven, eventueel uit laten (de katten dan). En dan kan ik terug wat meer aandacht aan mezelf besteden met de kleine dingen in de badkamer.

Daarna ben ik aan de pc om e-mail te checken en beantwoorden en kleine ditjes en datjes op te zoeken terwijl ik iets petieterigs eet zodat ik aan de eerste lichting medicijnen kan beginnen

Tegen 9uur is het dan tijd om mij klaar te maken voor de ochtendwandeling. Aankleden en de nodige gewrichten intapen met rekverbanden zodat ik toch voor een tijdje minder pijn heb en ook kan genieten van de ochtendwandeling.

Na een half uurtje tot 3 kwartier ben ik terug thuis en is het tijd voor een douchke, me terug omkleden en dan is het tijd voor mijn “echt” ontbijt en de tweede lichting medicijnen en dan ben ik meestal doodop. Ik geraak nog met moeite in mijn zeteltje, plof me neer en na een tijdje val ik uitgeput terug in slaap voor een uurtje tot mijn ventje opstaat.

Dan is het tijd voor de mensjes voor een ontspannend babbeltje over ditjes en datjes en het nieuws.

Dan doe ik een ding in het huishouden (ofwel oprommelen of als dat de dag voordien gebeurd is stofzuigen ofwel de afwas). Daar ben ik dan terug uitgeput van, dus is het opnieuw tijd om een beetje te rusten en dat doe ik dan terwijl ik naar het journaal kijk en terug iets kleins eet. En meestal val ik dan ook terug in slaap voor een uurtje of twee.

Wanneer ik me terug een beetje gerecupereerd voel (lees ik voel me niet meer alsof ik aangereden ben door een vrachtwagen, maar door een autootje J), amuseer ik me met de dingen die IK leuk vind. Mijn hobby’s dus.

En daarna is het terug tijd spenderen aan de beestjes. Kleine spelletjes spelen, knuffelen en soezen en gaan wandelen met de woef. Het hangt ervan af hoe goed ik me voel voor de tweede wandeling. Ofwel is het een mini-wandeling zodat ze haar ding kan doen, ofwel is het een langere wandeling en gaan we naar ons maateke van de krantenwinkel voor een koekje en een babbeltje.

Terug thuis, terug rusten, want ik ben terug uitgeput en dan is het tijd om aan het avondeten te beginnen.

Na het koken en eten (en ja hoor medicijnen ;-)) is het alweer … ja hoor rusten

En dat doe ik terwijl ik naar mijn soaps kijk. Niets zo ontspannend als een soap zien omdat je niet moet nadenken en gewoon kan volgen ;-)

Dan terug iets kleins in het huishouden doen en eventueel een wasje inzetten en yep, dan is het terug rusten. Met muziek op de achtergrond is het terug tijd om ontspannendere dingen te doen zoals een babbeltje en grapjes met mijn ventje, schrijven van brieven en voor mn blog of spelen met fotootjes en kleine home-videos of gewoon ontspannen naar de muziek luisteren en daarna de beestjes borstelen. Tegen 10 uur is het dan tijd voor badkamer-toestanden en uitrekken en strekken en oefeningetjes doen voor mijn spieren en gewrichten. Daarna maak ik mijn warme choco klaar en terwijl ik nog een beetje televisie kijk en mijn choco opdrink is het hét knuffelmoment met mijn kleine jongen en dan vallen we samen in slaap

Zo ziet een “goede” dag er voor mij uit. Als het minder goed gaat, vallen er natuurlijk dingen weg, maar wat ik wel blijf doen (al is het soms zwaar afzien) is de ochtendwandeling met de woef.

En dan zijn er natuurlijk ook de momenten waarbij ik denk dat ik superwoman ben en doe ik eigenlijk te veel op een dag Meestal krijg ik dan de kriebels over dingen die in het huishouden moeten gedaan worden en wil ik zoveel mogelijk op een dag gedaan hebben.

Er zijn ook dingen die een vaste dag hebben, bijvoorbeeld maandag is boodschappen-doen-dag en donderdag is kine-dag en dan valt bijna alles behalve het wandelen in de voormiddag weg.

Ik heb eindelijk door dat ik pieken in het energie hebben heb. ’s Morgens voel ik mij meestal super totdat ik terug ben van de ochtendwandeling. Dan ben ik leeg en moet ik rusten en/of slapen. Willen of niet, ik heb gewoon geen pif meer.

Daarna kan ik er weer tegen voor een uurtje of twee, maar dan ben ik wel helemaal leeg. Na mijn middagdutje ben ik meestal geen mens meer. Dan ben ik overgevoelig aan vanalles en nog wat en krijg ik meestal meer pijntjes hier en daar.

Ik functioneer dus het beste in de voormiddag. Maar ik ben eigenlijk altijd een ochtendmens geweest die zich ’s morgens beter voelde dan ’s avonds. (in tegenstelling tot mijn ventje die ’s morgens absoluut geene mens is J)

Soms kan ik me wel wat ongemakkelijk voelen als er iemand verschillende keren langskomt (met een hele tijd ertussen) en dat het hier dan een rommelkot is. Precies alsof er hier niets gedaan wordt, maar het komt er eigenlijk op neer dat die iemand altijd de dagen waarbij het hier wel opgerommeld is mist …

Maar ik kan me er meestal wel vlug overzetten, uiteindelijk is het eigenlijk vrij simpel … als iemand de rommel niet aan kan zien, dan moet die maar wegblijven hé

Onze woef heeft veel minder last van haar achterpoot. De rustige wandelingen blijken succes te hebben. Meestal is ze tegen het einde van de week wel hyperactief en de mensjes zijn overeen gekomen dat onze woef een dag per week haar “zotte dag” mag hebben waarbij ze kan rondrennen als een gek of spelen met haar vriendinnetjes. De energie moet eruit hé

Met de katten gaat het ook super. Mijn kleine man was “king of the world” toen de buren op vakantie waren, want dan was hun kat op vakantie en had mijn man het rijk voor hem alleen ;-) Het heeft hem goed gedaan en nu dat de buurkat terug is gaat het nog altijd goed. Tot nu toe heb ik ook niets gemerkt van vechtpartijen of zo, maar het is dan ook wel verschrikkelijk weer en onze katten zijn niet zo scheutig op regen

Ik weet niet of ik verteld heb over de mythe dat katten altijd op hun pootjes terecht komen? Ons kleinste dus niet hé … Elke keer als we via de voordeur naar buiten gaan, springt ze op de vensterbank naast de voordeur om te zien wat we gaan doen. Yep, zij is heeel nieuwsgierig J En elke keer als we terug binnen komen, wil ze van de vensterbank afspringen, maar ze doet dan altijd iets –ik weet niet goed wat- en komt dan uiteindelijk knullig neer op de vloer op alles behalve haar 4 pootjes.

Ik vind het zo zielig voor haar (hoewel ik moet toegeven dat het soms wel heel grappig is ) dat ik nu elke keer als ik terug binnen kom er een gewoonte van gemaakt heb om haar in mijn armen te nemen en haar dan op de leuning van de zetel neerzet zodat ze toch wel eleganter op de vloer kan springen

Onze kleine man heeft ook een nieuw spelletje uitgevonden … De kleinste in een boom jagen als zij te veel aandacht van ons krijgt, want dan durft ze er toch niet meer uitkomen ;-) Door alle gebreken die ze opgelopen heeft door een auto-ongeval (wij hebben haar in onze tuin gevonden na het auto-ongeval en hebben haar geadopteerd) is ze dus euhm … gebrekkelijk … Ze ziet en hoort niet zo goed waardoor ze heel gemakkelijk verschiet en dan freakt. Meestal loopt ze dan naar een voor haar veilig plekje, maar soms komt ze dus in een boom terecht. (terwijl als ze “normaal” doet ze niet in een boom kan klimmen omdat ze een gebroken heup heeft gehad) En eens ze rustiger wordt en beseft hoe hoog ze wel is, begint het paniekerig miauwen en kunnen wij haar proberen te redden uit de stoute boom

Het lijkt ook dat onze woef een klein verklikkertje is ;-) Op een namiddag toen het goed weer was, komt ze ons halen en moeten we haar naar buiten volgen. Eens we op het terras waren, begon ze rondjes te rennen op het gazon overal kijkend behalve naar ons bonsaikot (de winter-slaapplaats voor de bonsai). Ze deed dat zo opvallend dat we dus naar het bonsaikot keken en daar zat onze kleine man naar het dak van het bonsaikot te kijken. Wij kijken ook en daar zit ons kleinste … OP het dak … *zucht*

Het arme schaap heeft daar een preek gekregen van mijn ventje en was rap van het dak af

Het jachtseizoen is terug begonnen en omdat we vlak naast een natuurgebied en jacht wonen horen we de jagers regelmatig. Onze woef heeft een panische angst voor plop-geluiden (schoten en vuurwerk en donder enzo) dus ze is niet zo scheutig meer om te gaan wandelen L

Een tijdje terug hebben we ons persoonlijk record gebroken in het snelwandelen J Naar de open plek in het natuurgebied waar niet geschoten wordt gaan, de woef haar ding gedaan en terug thuis in nog geen 10 minuten !! J Wij waren zelfs zo snel dat mijn ventje me vroeg of we nog niet vertrokken waren, terwijl we al terug waren en mijn arm een meter langer was

Tegenwoordig heeft ze dé oplossing gevonden om niet te moeten gaan wandelen als er gejaagd wordt. Wanneer ze ziet dat ik me klaarmaak om te gaan wandelen, sluipt ze stilletjes naar boven … Ik denk dat ze uitgedokterd heeft dat ik de trap niet op kan en haar dus ook niet kan komen halen

De onderlinge competitie om bij mij te komen voor de knuffelmomenten is nog altijd bezig. Mijn kleine man heeft echter de oplossing gevonden als hij bij wil en er ligt al iemand anders bij mij. Hij gaat oor ons op de vloer zitten en blijft met een franke blik staren naar diegene die mij ligt totdat ze weggaat. En dan komt hij bij mij alsof er niets aan de hand is en begint gelukkig te spinnen en te spelen met mijn handen of mijn haar

En hier benne we weer !! J

Het is hier nogal druk geweest sinds mijn laatste update … amaai !!

Kort samengevat:

-         de bonsai moesten naar hun winterplaatsje

-         op familietrip naar de dierenarts

-         een geblokkeerde nek

-         voorbereidingen voor december

-         een gat in ons dak met de laatste storm

-         invasie van lieveheersbeestjes

-         een geblokkeerde zenuw en de slappe lach

-         een hele hoop rugproblemen

naast de “gewone” dingen die ervoor zorgen dat mijn leventje alles behalve saai is wel te verstaan hé  best wel vermoeiend hoor

Hoe gaat het er nu mee?

Wel, nog steeds hetzelfde voor mijn ventje L Hij moet echt zien wat hij doet of hij vergaat van de pijn en zakt door zijn benen. Zelfs met de auto rijden zijn rampen … Hij begint er nu ook wel echt genoeg van te krijgen en verandert bij momenten in een “grumpy old man” … maar hoe zou je zelf zijn? Opgesloten zitten tussen 4 muren en niets kunnen doen zonder die verschrikkelijke pijn … Er zijn leukere dingen om mee thuis te zitten.

De kine stelde voor om epidurale inspuitingen te laten doen tegen de pijn, maar daar wil mijn ventje niet van horen … Een 10-tal jaren heb ik er een laten zetten, maar die was totaal verkeerd gezet met gevolg dat ik nog meer last had van mijn rug. Dit wetende denkt mijn ventje er nog niet aan om te zien of die epidurale inspuitingen bij hem zouden kunnen helpen. Ik begrijp hem daar wel in … Ik heb toen echt wel gezien en hij heeft toen voor mij zitten zorgen … Dat vergeet je niet zo gauw …

En bibi ?? Weeellll … ik heb me al pakken beter gevoeld  Half november voor de afwisseling weer eens een volledig geblokkeerde nek gehad. Buiten de pijntjes, zijn de ongemakken die je hebt met een geblokkeerde nek best wel grappig. In mijn geval kon ik mijn hoofd langs geen kant draaien of buigen, met als gevolg dat ik nogal regelmatig tegen dingen liep of gewoon over dingen struikelde en hoe dikwijls ik iets tegen mijn gezicht gekregen heb …

En sinds een paar weken heb ik weer het ploppende-wervels-fenomeen  Het is een paar weken terug begonnen toen ik eens verkeerd gelegen had om te slapen (ok … ik geef het toe … ik heb mij zowat rond onze woef gedraaid in de sofa omdat zij daar al zo goed lag te slapen J). Wakker geworden met pijntjes aan mijn linkerkant en tegen de avond was mijn linker bovenkant volledig geblokkeerd. Ik kon niets meer doen met die kant of een verschrikkelijke pijnscheut ging door mijn lijfje … de beruchte djing-pijn in bibi-taal ;-) Ik ben beginnen lachen met mijn gesukkel … het werd maar erger en erger, ik vond helemaal geen houding meer die geen djing-pijn gaf … Toen op een gegeven moment mijn ventje wou helpen met mij proberen neer te leggen, kreeg hij last van zijn rug en zakte hij door zijn benen en zijn we alle twee beginnen lachen als zot (we zaten hier echt wel in een belachelijke houding en geen van ons beiden geraakt terug recht van de pijn J) en heb ik de slappe lach gekregen J Nu, ik moet toegeven dat de slappe hebben terwijl je met geblokkeerde wervels zit en een geknelde zenuw … doet geen deugd … Maar ik kon echt niet stoppen met lachen

Toen ik na een tijdje problemen kreeg met het ademhalen, heeft mijn ventje naar de kine gebeld en is die op interventie gekomen.

Hij was in de war toen hij hier binnen stapte omdat ik enerzijds aan het kronkelen was van de pijn en anderzijds nog altijd in een deuk van het lachen was  Wanneer hij uitgedokterd had wat er scheelde, probeerde hij de probleemwervels terug te ploppen, en dat lukte wel hoor, alleen … in reactie daarop blokkeerde er wervels op een andere plaats in mijn rug ;-) Toen hij die probeerde terug te zetten, plopte de eerste probleemgevallen terug … aaargghh !!!!

Er zat uiteindelijk niets anders op dan samen te beslissen met welke geblokkeerde wervels ik het minste pijn zou hebben … de andere wervels terug ploppen, veel rusten en een paar dagen later terug naar de kine gaan om de andere geblokkeerde wervels terug te ploppen en hopen dat mijn lijfje het dit keer zou aanvaarden …

Dat is uiteindelijk wel gelukt, maar mijn linkerkant voelt nog steeds aan alsof het zwaar gekneusd is en ik kan mijn linkerarm nog altijd niet goed gebruiken door de uitstralingspijnen die ik daarin heb. Ik blijf het wel allemaal best grappig vinden en ik lig nog altijd in een deuk als ik mij herinner hoe wij hier lagen na mijn ventje zijn poging om mij te helpen

Sinds vorige week heb ik diezelfde zeurende, vervelende pijn tussen mijn schouderbladen als ik in mijn onderrug heb. Het enige verschil is … ik ben dat gezeur in mijn onderrug gewoon …

Het is zoals een goede collega/vriend mij zei een tijdje geleden over zijn problemen, “Je bent een bepaalde pijn gewoon en uw pijngrens ligt hoger dan bij een ander mens. Maar eens er iets anders bijkomt, is dat gewoon te veel.” En hij heeft jammer genoeg gelijk L Ik kan absoluut niet tegen die pijn in mijn schouderbladen, ik word er zo flauw, misselijk en zwak van, dat ik alsmaar zwaardere pijnstillers nodig heb om “er tegen te kunnen” … Positief daaraan is dat ik dankzij die zwaardere pijnstillers bij momenten precies zo high ben dat ik roze olifantjes zie voorbij vliegen bij manier van spreken

Donderdag is kine-dag voor mij, dus sinds vorige week is hij zich met mijn schoudervleugel-wervels aan het amuseren

Alles ging goed toen ik terug thuis was, ik moest het rustig aan doen en toch een paar dagen blijven liggen om de druk op mijn ruggengraat zo laag mogelijk te houden (door de zwaartekracht heeft iedereen een druk op zijn ruggengraat tijdens het staan of zitten). En ik was vrij braaf, maar dan ineens de vrijdagavond … amaaaaii !! Verschrikkelijke pijn in mijn onderrug dat doorstraalde naar mijn bekken en na een uurtje kon ik nog amper gaan van de pijn. Ik waggelde rond als een gebrekkelijke eend en maar naar adem happen om tegen die pijnscheuten te kunnen …

Hup, terug in spoed naar de kine … (Heb ik al gezegd dat wij een super-flexibele kine hebben?? J) Wervels in onderrug geblokkeerd en gekanteld linker-bekken … Jaja, ik heb een heel soepel lijfje  Zooo soepel dat alles om de vijf minuten blokkeert

De kine heeft dat kunnen fiksen en er nog eens op gewezen dat ik het rustig aan moest doen en vermeld dat het best mogelijk is dat in reactie op de behandeling mijn wervels tussen mijn schouderbladen weer eens zouden kunnen wringen …

Wel … het voelt daar “wringerig” aan, maar tot nu toe (hout vasthouden), is het best te houden …

En om het compleet te maken is de fibro ook weer overduidelijk daar … ik denk dat die het gewoon niet kan hebben als ik ergens anders problemen mee heb en daar op moet focussen ;-) Dus stijf en stram lijfje, geblokkeerde gewrichten en zenuwpijnen … Ferm gekruid met een aanval van overgevoeligheid …

Ik geef toe, ik verveel mij nooit met mijn wervels, syndromen en ziekte

Alles bij elkaar gaat het dus vrij goed hé ... Mijn wervels hebben een beurtrol in het wringen  Het was lang geleden dat ik nog zo hard gelachen had J Echt  Buiten de dagelijkse ochtendwandelingen op zijn eskimo’s (kkkkk-koud !!!!!!), ben ik dus een heel braaf, rustig mens

Tussen al die probleempjes door hadden we dus ook een gat in ons dak … Een pan van het dakkapelletje gevallen tijdens de laatste storm en recht naar beneden gevallen op het gewone dak … Een pan volledig stuk en dus een gat in ons dak en de pannen daar rond zagen eruit als de inhoud van een doos cornflakes

Zondagavond gebeurt, dus wachten tot maandagmorgen om te beginnen rondbellen …Het vinden van iemand die ons zou kunnen helpen was dus bijna een mission impossible … Ik kreeg reacties van “Och, maar daar heb ik geen tijd voor hoor. Ik heb veel te veel werk.” tot “ik kan woensdag of donderdag eens langskomen om te kijken wat er aan is en wat ik eraan kan doen.” Euhm … hallo-ooo!! Ik heb dus wel een gat in mijn dak hé  En toen regende het nog dat het goot … Spannend !!!

En als er dan eindelijk iemand was die diezelfde dag zou kunnen langskomen, twijfel je dus of die persoon wel goed genoeg is … “Hoe komt het dat hij wel tijd heeft, terwijl de rest van de wereld het druk heeft??” Uiteindelijk is mijn schoonbroer langs geweest en heeft hij de kapotte en de beschadigde pannen vervangen en is het dus gefikst. Maar het zou niet slecht om ons dak te vervangen door een moderner modelletje  (wij hebben nog zo’n ouderwets dak met echte Boomse pannen)

En om het compleet te maken … toen we naar boven gesukkeld waren om langs het dakraam te zien wat het probleem nu was met het dak, hebben we ontdekt dat een kolonie lieveheersbeestjes langs het open raam in de slaapkamer naar binnen gekomen was en hun winterslaap in de slaapkamer aan het houden was … Mag ik ??;-) … Aaaarghhh !!!!

Wel tot zover deel 1 van mijn update  De leukere dingen over de beestjes en mijn uitstapjes naar het dorp zijn voor een van de volgende dagen…

Laat ons hopen dat het nu wat rustiger wordt en BLIJFT hé  Kwestie van het jaar in schoonheid te eindigen

Mijn ventje zijn hobby is het houden van bonsai-boompjes. De Japanse manier van het houden van bomen maar dan in mini. Met de jaren heeft hij er nu al een mooi aantal verzameld en zelf gekweekt.

Omdat niet alleen wat boven de grond mini is, maar dus ook de wortels en bonsai in kleine, lage potten of schalen gehouden worden, moeten we dus een aantal maatregelen doen eens het begint te vriezen. Kwestie van er volgend jaar nog van te kunnen genieten ;-)

Dus van zodra er vriestemperaturen voorspeld worden, moet elk boompje met pot en al in een kartonnen doos en worden de gaten tussen de pot en de kartonnen doos opgevuld met krantenpapier en daarna gaan ze met doos en al in wat wij “het bonsaikot” noemen en krijgen de meest kwetsbare zelfs een dekentje over hun voeten om de wortels extra te beschermen.

Dit jaar was dat dus half november … en omdat we niet zo graag afhangen van anderen en anderen willen lastig vallen, gingen we dat dit jaar eens “allegauw” zelf doen …

Het is heel leuk om bonsai te hebben, er zijn er best wel die ik leek, heel mooi vind, maar waarom moest mijn ventje er zoveel hebben??? (ik bedenk dit nu met heel veel dramatiek J)

Ik hoef het waarschijnlijk niet te vertellen, maar mijn ventje en ik samen iets doen … dat komt niet goed ;-) We zijn altijd aan het betweteren en discussiëren over wie nu gelijk heeft wat de makkelijkste manier is om een boompje in een doos te krijgen en daarna de doos naar het bonsaikot te brengen … en hoe meer we het oneens zijn, hoe hoger het aantal decibels ;-)

Dàt dit jaar in combinatie met 2 zotten die lichamelijk niet in al te beste staat zijn … moet ik verder gaan J

Op een bepaald ogenblik was mijn ventje zo misselijk van de pijn in zijn rug, dat we afspraken dat hij instructies zou geven en dat ik zou doen wat hij zei ZONDER te betweteren …  Hmm … dit bleek uiteindelijk toch ook niet een van onze betere ideeën te zijn … En op een gegeven moment waren we gewoon aan het schreeuwen naar elkaar. Mijn ventje omdat hij gefrustreerd was, omdat hij de dingen niet kon doen zoals hij wou en ik de helft van de tijd gewoon niet begreep wat hij nu eigenlijk bedoelde en ik … wel … omdat hij gewoon op mijn systeem aan het werken was ;-)

Maar het goede eraan was wel dat omdat ik zo kwaad was, ik precies over superkrachten beschikte en ik kon bonsai-boompjes tillen die ik normaal zelfs niet omhoog kreeg .. Hey … op een bepaald moment voelde ik me zelfs in staat om een boompje naar mijn ventje zijn hoofd te gooien ;-) Ok … dat is een beetje overdreven, je zal wel begrijpen wat ik bedoel … ;-)

Soit, tegen dat het donker geworden was, hebben we ze allemaal binnen gekregen en voelden we ons terug beter en waren we afgekoeld. Ik vermoed dat we alle twee gewoon op waren en vergingen van de pijn en daardoor geen fut meer hadden om te ruziën ;-)

We hebben een ontspannend warm baddeke genomen om onze spieren en rug te ontspannen en dan hebben we iets kleins gegeten en kort daarna waren we alle twee in droomland voor een paar uur J

De dagen erop waren verschrikkelijk voor mijn lijfje, maar de voldoening te hebben dat we het toch maar geflikt hadden maakte veel goed J

Het was weer van dattem eind November … zorgen maken voor de beestjes L De winnaars deze keer waren de katten … Aan de kleinste konden we zien dat ze rammel gekregen had (haar pelsje was in de war en er waren losse plukken in) en ze mankte met haar voorpoot en ze voelde zich gewoon bla … Sleepte zich van een veilig plaatsje in huis naar een ander …

Mijn kleine man zag er gewoon verschrikkelijk uit en je kon zien aan de manier waarop hij dingen deed (of niet deed) dat hij zich superslecht voelde L Wanneer we hem probeerden aan te raken om te zien of hij iets had (eerste zorgen toedienen bij manier van spreken ;-)), begon hij onmiddellijk te klagen en te zeuren, gevolgd door grollen en sissen en ons zelfs aan te vallen. No way dat we hem konden checken, laat staan ermee naar de dierenarts gaan …

Het was niet dat ze met elkaar gevochten hadden, want ze reageerden niet defensief of agressief naar elkaar toe. De kleinste kon zelfs dichter in de buurt van onze man komen als wijzelf …

En natuurlijk was dit weer in een weekend gebeurd, dus moet je de dierenarts van wacht bellen ..

Daarom besloten we om onze katten rust te gunnen, maar we hielden ze wel heel goed in het oog, klaar om naar de dierenarts van wacht te sprinten in geval het erger werd. En maandagmorgen zou ik naar onze dierenarts bellen …

We hadden een soort van beurtrol in het babysitten op onze vedetten J

Tegen de avond was onze man al een beetje bekwikkeld en liet hij toe dat ik hem aanraakte, maar er was niets te zien van wonde of zo …

De volgende morgen dan naar de dierenarts gebeld en omdat we dan met de 2 katten naar de praktijk gingen gaan, besloten we om onze woef ook maar mee te nemen … Ik vond het zo zielig voor haar dat we allemaal zouden vertrekken en dat zij alleen thuis zou moeten blijven. Ik weet het … ik ben een softieke wat de beestjes betreft J

Soit, toen het tijd was om ons klaar te maken om naar de dierenarts te gaan, ben ik er voor de eerste keer in jaren in geslaagd om onze katten vlotjes in een bench te stoppen J Het is altijd een gevecht om ze in een bench te krijgen, omdat ze dat dus niet graag hebben ;-) Dank zij een verrassingsaanval, ik heb ze gewoon opgepakt toen ze aan het slapen waren en voor ze het goed en wel beseften zaten ze al in de bench en konden we vertrekken J

Alles was in orde met de woef en de kleinste had inderdaad een rammeling gekregen, maar was aan de beterhand. De dierenarts moest lachen met het “moederskindje” dat onze kleine man is. Stapje voor stapje kroop hij weg van de dierenarts naar mij toe, totdat hij zijn hoofd volledig onder mijn arm kon verstoppen J

Hij had dus ook een serieus pak rammel gekregen en daarvan was hij zo van zijn melk. Na een tijdje kon ze zijn oren nakijken (hij hield zijn oortjes dicht alsof het kleine doosjes waren J), hij had een wond in zijn oor, zalfje erin om het proper te houden en voor de rest hem veel laten rusten.

Bleek dan ook dat katten dus in shock kunnen raken van een slechte ervaring en dan lijkt het alsof ze op sterven liggen … (mijn kleine man in het bijzonder is heel goed in het op sterven liggen en ikke dan altijd overbezorgd ;-)) De volgende keer dat er iets niet goed uitziet, moet ik dat in gedachten houden, maar ze toch nog in het oog houden.

Na een paar dagen was de kleinste terug in form en na een paar weken kan ik zeggen dat ik terug 2 kwieke, ondeugende katten heb J Een happy end dus J

Ziekenhuizen vinden behandeling tegen wekedelenreuma

Fibromyalgie, ook wel bekend als wekedelenreuma, is succesvol te behandelen met een combinatie van fysiotherapie en cognitieve gedragstherapie. Patiënten ervaren na zestien sessies minder pijn en minder beperkingen. Sommigen zeggen zelfs genezen te zijn. Dat blijkt uit een onderzoek van de Sint Maartenskliniek en het Universitair Medisch Centrum St Radboud (UMC) in Nijmegen.

Fibromyalgie is vooral onder vrouwen een veel voorkomende aandoening, waarvoor echter tot nu toe geen aanwijsbare oorzaak kan worden gevonden. Patiënten hebben pijn in de weke delen rondom gewrichten, maar bloed- of röntgenonderzoek tonen geen afwijkingen aan. Toch komen sommigen zelfs in een rolstoel terecht, aldus onderzoekspsycholoog Wim van Lankveld.

Tot nu toe was de enige behandeling voor fibromyalgie oefeningen doen en medicijnen slikken, maar geen enkel medicijn had blijvend resultaat, volgens de onderzoekers. Veel patiënten kregen dan ook uiteindelijk te horen dat de pijn tussen hun oren zat en dat ze er maar mee moesten leren leven.

Van Lankveld benadrukt dat fibromyalgie geen hersenspinsel is. "Ook al is er geen oorzaak: de pijn die de patiënt voelt, is altijd een belemmering. De gedragstherapie zorgt er voor dat mensen weer vertrouwen in hun lichaam krijgen en dat ze leren omgaan met stress. Regel één is dat we in de groep niet praten over pijn. Want dat ze pijn hebben, weet iedereen nu wel. Nu moeten ze uit de neerwaartse spiraal weer naar boven. Bij fysiotherapie leren ze dat ze best kunnen bewegen", aldus de psycholoog.

Volgens Van Lankveld is er nooit eerder een behandeling tegen fibromyalgie gevonden waarbij patiënten zelf meldden dat ze genezen waren. Dit positieve effect blijkt ook een half jaar na de behandeling nog aan te houden. (belga/hln)

Sinds een paar jaar verrast mijn beste vriendin mij in december met een originele advent. Ze maakt 24 kleine pakjes (met grappige en praktische verrassingen) en elke dag van december tot aan kerstmis mag ik dan een pakje openmaken …

Zij weet dat ik niet zo scheutig was op de feestdagen in december (omwille van dingen die vroeger gebeurd zijn) en op haar manier wou ze de negatieve link die ik maakte met december veranderen.

En ik moet toegeven dat ze daar in geslaagd is. Niet omdat ik zoveel pakjes krijg, neen gewoon het elke dag uitkijken en nieuwsgierig zijn naar “wat heeft ze nu verzonnen en gevonden?” doet het hem J

En de achterliggende gedachte hé, ze heeft veel tijd gestoken in het uitzoeken en klaarmaken van al die pakjes en gewoon … ze denkt aan mij J

En natuurlijk maak ik voor haar ook hetzelfde en ik vind het super als we elkaar vertellen wat we gekregen hebben (24 pakjes is gewoon te veel om te onthouden, dus elke dag hebben we een dubbele verrassing. Ons eigen pakje en “Wat heeft zij nu ook alweer gekregen?”) en over het geschenkje zeveren J

Omdat ik dat goede gevoel ook wou doorgeven aan anderen, heb ik me zitten amuseren met kleine papiertjes te maken met daarop een of ander grappig spreekwoord of tekstje. Jammer genoeg kreeg ik mijn advent niet altijd op tijd bezorgd … maar het is het idee dat telt hé !! (ter verdediging aan diegene die het echt wel veeel te laat gekregen heeft ;-))

Sinds wij hier in ons huis wonen en de beestjes hebben en mijnen “toestand”, doen we niet echt veel speciaals meer voor Kerst en Nieuwjaar. Omdat de beestjes zo bang zijn van het vuurwerk willen we ze zeker niet alleen laten (en laten we ze dus ook niet alleen !!) en het is gewoon plezant om gewoon rustig, gerust thuis te zijn en te kunnen doen wat je wil.

We houden een fondue of gourmet onder ons tweetjes of halen iets en genieten gewoon van een rustig avondje samen met de beestjes voor de open haard.

We hebben zo een beetje de gewoonte aangekweekt om telkens in die periode nog eens naar de film “Dogma” te kijken, wat een super grappige film is met heel veel knipogen naar de werkelijkheid. En voor dit jaar hebben we ook een aantal DVD’s in huis die we nog moeten zien (We hebben de 3 seizoenen van House MD) en we zijn heel nieuwsgierig hoe de feestdagen in WoW-land gaan zijn J

Het lijkt alsof WoW “maar” een computerspelletje is, maar het is toch wel iets meer J Ikzelf speel het absoluut niet, maar bij momenten is het wel plezant om gewoon naast mijn ventje te zitten en te kijken naar wat er allemaal gebeurd. Toen het Halloween was bijvoorbeeld was de omgeving volledig versierd in halloween-stijl en kon je bepaalde opdrachten uitvoeren en dan kreeg je halloween-cadeautjes J En als je verloor bijvoorbeeld, werd je karakter veranderd in een pompoen of heks of skelet of zo J Best wel grappig J

Het toffe eraan is dat je tegelijkertijd kan spelen en chatten. Je leert andere spelers kennen en in mijn ventje zijn geval zijn er een aantal collega/vrienden die het ook spelen en zitten ze soms meer te kletsen dan te spelen J

Dus bij ons zal het een ontspannend avondje met lekker en gemakkelijk eten zijn en dan vol spanning aftellen tot het middernacht is, om te weten hoe erg het vuurwerk dit jaar wel zal zijn en de beestjes in het oog houden … Onze woef heeft het het ergst … ze freakt gewoon en is doodsbang, het arme schaap. De kleinste kat kruipt heel bang ergens weg en mijn kleine, grote jongen … die vindt het allemaal fantastisch J Die rent van raam tot raam om eerst met open mond naar al die springende lichtjes te kijken en daarna proberen die lichtjes te vangen ;-)

Hij wil dan ook dolgraag naar buiten gaan, maar ik heb ze toch wel liever allemaal binnen zodat er geen zotte dingen kunnen gebeuren. Eens het vuurwerk voorbij is mogen ze allemaal naar buiten om de wijde wereld te verkennen en dan is het tijd voor bibi om slaapjes te doen J

Op Kerstdag en Nieuwjaarsdag gaan we dan langs bij mijn schoonfamilie en daarna hebben we een rustig dagje zonder al te veel tralala. Precies zoals we het willen J

Bon …Hoe zeg je dat ook alweer …

“Merry New year and Happy …”

...nee, wacht …

“Happy Merry and New Christmas !!”

Woops, neen … dat was het ook niet ...

Euhm …

“Merry New Happy and …”

Och, ik geef het op … Je weet wel wat ik wil zeggen J

Nieuw jaar, nieuwe start … dus ook met een propere lei hier beginnen J

andere fotootjes en een paar andere tekstjes en spreuken ...
Kwestie van te blijven entertainen

Ik ben aan het bedenken wat ik nog aan mijn blogje zou veranderen …
Nu … ik en denken gaan niet zo goed meer samen, dus dat kan nog iets van lange adem worden ;-)

Een kennis dacht dat het houden van dit blogje waarschijnlijk wel therapeutisch zou werken voor mij …
Euhm … therapeutisch?? Ik wou eerder entertainen en delen ;-) ’t is dat ik zo vrijgevig ben J
Neen, ik moet toegeven dat het houden van een blogje “gemakkelijk” is op een of andere manier …
Hier kan ik de dingen gewoon neerschrijven, terwijl ik me makkelijk ongemakkelijk voel als iemand vraagt hoe het met me gaat. Het niet willen klagen en dergelijke, remember ;-)

En de bedoeling was ook om eens over de andere kant van een cvs-centrum te vertellen,
want als je rondkijkt op het net, lees je bijna niets anders dan negatieve commentaar.
Niet dat ik op de barricades wil staan voor de cvs-centra, er kan zeker nog verbeterd worden,
maar ik vind het niet meer dan eerlijk dat goede dingen ook verteld mogen worden.

Maar effe serieus …
Ik weet dat vrienden en kennissen regelmatig eens komen piepen om te kijken hoe het gaat
en af en toe komen er ook cvs-ertjes langs …

Edus  … Hebben jullie er iets aan? Zou ik iets veranderen? En zo ja, wat?

Help mij, simpele ziel in het verbeteren en geef maar een seintje JJJ

Ik heb het nog nooit over mijn familie gehad, gewoon omdat ik geen contact meer met mijn familie heb … Mijn familie nu is mijn ventje, onze beestjes en in zekere mate de familie van mijn ventje.

Kort samengevat: door een meningsverschil indertijd met mijnen trouw geen contact meer gehad met mijn ouders, zus en broer. Na 5 jaar terug een goed contact met mijn ouders en zus en een 8-tal maanden later is mijn vader overleden. Sindsdien heeft mijn moeder ervoor gekozen geen contact meer met mij te hebben. Vraag me niet waarom, geen idee … Ik weet wel dat ik indertijd (met de trouwperikelen) gezien werd als de grote, boze, egoïstische wolf … Ik vind natuurlijk dat dat niet zo is, maar ja … we zullen allemaal wel een beetje gelijk hebben zeker? Af en toe hoor ik nog wel eens iets van mijn zus, maar dat is vrij sporadisch. En ik probeer zo veel mogelijk te schrijven naar mijn grootmoeder.

Wat vind ik daarvan? Bwah … het is wat het is … Ik bedoel daarmee dat ik nooit een echt ‘normale’ gezinssituatie gekend heb zoals in de boekskes en op televisie. Wat je niet echt kent, mis je dus ook niet. Rond Kerst als je al die “happy family” beelden in je gezicht gesmeten krijgt, heb ik wel zoiets van “ik wou dat ik dat ook had”, maar omdat ik dat nu eenmaal niet heb … Ik kan nog zoveel wensen als ik wil, wat je niet hebt heb je niet en daarmee uit.

Gelukkig zijn er mijn ventje en de beestjes en houden de ouders van mijn ventje een oogje in het zeil (ik heb heel veel steun van de papa van mijn ventje gekregen toen mijn vader zo plots en onverwacht overleden was) en ik heb heel goede vrienden die er voor me zijn. Met sommigen heb ik misschien niet elke week contact, maar we zijn er voor elkaar. Het is dus zeker en vast niet dat ik moederziel alleen ben

Anderzijds heb ik er ook zelf voor een (heel groot) stukje voor gekozen om me meer af te zonderen van mensen. Het super-sociale is ervan af gewoon omdat ik dat niet meer kan en me dan ongemakkelijk voel. En je weet wel … dan heb ik de neiging mijn kop in het zand te steken  Maar er zijn toch nog een aantal vrienden die regelmatig bewust contact met mij opnemen om mij uit mijn schelp te halen en te horen hoe het gaat. Ze geven het gelukkig niet op

We evolueren ook continu hé … Velen hebben nu een paar kindjes rondlopen en wij hebben er geen … Ik was zo hard gefocust op mijn werk dat ik geen tijd meer had en kon/wou vrijmaken … Onze beestjes zijn erbij gekomen … De interesses veranderen …

Mensen gaan en mensen komen … En ik denk dat ik het al eens een keertje gezegd heb, dank zij het ziek zijn heb ik ook vele nieuwe, interessante mensen leren kennen waar het zelfs heel goed mee klikt.
Dus …ik voel me goed en zeker niet alleen

Door een combinatie van het verjaardagsfeest van mijn ventje zijn moeder, een haan die in onze tuin terecht gekomen was en niet goed wist wanneer hij moest beginnen te kraaien in de morgen, bezoek van vrienden, onze kleinste (poes) die serieus ziek was en kleine boodschapjes doen de dag zelf, was ik geene mens de maandag van kerstavond. Voor de afwisseling dus nog eens stik kapot met andere woorden

Er was geen sprake van dat ik zelfs iets makkelijks als fondue of gourmet kon doen, dus hebben we broodjes gehaald en het ons heel makkelijk gemaakt op kerstavond. In de avond hebben we samen een badje genomen met heeel veeel schuim, zodat het leek alsof we een “White Christmas” hadden en kort daarna (tegen een uur of tien, als het al zo laat was ) was ik al in dromenland

Rond middernacht wel wakker geworden door het vuurwerk en er voor de beestjes geweest, maar eens dat voorbij was, was ik ook alweer in dromenland.

De rest van de week was ik vrij snotterig en niezerig en hoesterig … Yep, een verkoudheid die maar bleef aanslepen … Hoewel ik me bij momenten vrij belabberd voelde, moest ik er toch mee lachen, omdat het op een of andere manier toch wel eens leuk is om ‘normaal’ ziek te zijn … Nu dat lachen heeft niet lang geduurd, want het kleinste virusje zorgt er tegelijk ook voor dat cvs en fibro-dinges de kop opsteken  Conclusie: toch maar gewoon NIET ziek worden

Omdat zuske naar familie was voor de kerstdagen, zijn we alleen gaan wandelen met de overbuurvrouw en het andere vriendinnetje van onze woef. Zij hebben ons meegenomen naar stukjes die volledig afweken van de normale wandelroute, maar wat zo interessant was, was dat ze zoveel te vertellen had over wat we zagen. Een stukje geschiedenis zo dicht bij huis! Super!!

De rest van de week waren het de drie musketiers van de straat die samen gaan wandelen zijn. En kletsen dat we doen … we gaan niet meer wandelen voor de woefkes hoor, neen … om ons babbeltje te doen

Woensdag is gelukkig dan ook de haarbal die vast bleef steken in ons kleinste er eindelijk uit gekomen en sindsdien is onze vedette terug in form en was het ook gedaan met constant achter haar aan te lopen om haar gesmos op te kuisen. Een grote OEF !!

En mijnheer de haan heeft onze tuin ondertussen ook alweer verlaten. Hij is nog wel in de buurt, maar kraait ons ten minste niet meer wakker midden in de nacht. Hij begon meestal zo ergens tussen 3 en 4 … Geef toe, dat is geen uur om wakker te worden hé

Omdat ik superveel gerust en geslapen had om uit te zieken, was ik maandag in form  Nu ja, voor mijn doen hé 
’s Morgens zoals gewoonlijk de ochtenwandeling gemaakt. Nu was het de overbuurvrouw die naar familie was voor oudjaar. Eens terug thuis ben ik als een blok in slaap gevallen en ben ik zo rond half een terug wakker geworden. (om mezelf goed te praten: ik was al heeel vroeg wakker in de ochtend!! )

Daarna zijn we naar mijn ventje zijn grootvader geweest om dag te zeggen en het beste te wensen voor het nieuwe jaar, omdat we op nieuwjaarsdag zeker niet op tijd zouden zijn. Mijn ventje zijn grootvader is nog een ongelooflijk kwieke man voor zijn leeftijd. Hij is er onlangs 87 geworden en hij is de enige in de familie die nog uitgaat! Ik vind dat zo wauw en schattig tegelijkertijd  Ik vroeg hem wat hij ging doen voor oudjaar en met twinkelende oogjes zei hij “haa dansen hè!”. En dan vertelde hij dat hij zaterdag en zondagavond ook al uitgeweest was om te gaan dansen.
Toch mooi niet? Ik vind het echt super

Dan vlug naar de delhaize en de bakker voor een paar kleine dingetjes voor onze oudejaarsavond en dan konden we ons eindelijk thuis installeren. Een paar verhuisbewegingen gedaan, zodat de club-sofa ook bij onze bureau was en nadat ik eindelijk goed geïnstalleerd was (met een stoel erbij om mijn benen op te leggen en de nodige kussens rond en onder mij en natuurlijk mijn dekentje ), heeft mijn ventje mij een rondleiding door WoW gegeven. Het was alsof ik naar een tekenfilm aan het kijken was, die we zelf konden manipuleren.
Best wel grappig, maar vooral … quality time tezamen hé, veel afgelachen

’s Avonds heb ik smsjes gestuurd met nieuwjaarswensen, kwestie van niet als zot rond middernacht dat te moeten doen. Darna zijn we dan Chinees gaan halen (en direct dubbele porties besteld zodat we de dag nadien ook makkelijk eten hadden hihi ) en hebben we gezellig gedineerd als “de echten” aan ons salontafeltje

Het eten had zo goed gesmaakt dat we als 2 papzakken bij elkaar in de zetel gekropen zijn en samen televisie gekeken hebben. Een uurtje daarna was het tijd voor mijn dutteke (gepland deze keer !! ) en rond elven was ik terug bij de levenden.

Kort daarna begon het eerste vuurwerk al en was het proberen de beestjes iet of wat rustig te krijgen … Met de nadruk op proberen … de woef was helemaal weggedoken onder ons bureau en de katten liepen verschrikt en in paniek en al grollend heen en weer door de living op zoek naar een veilig plaatsje

Toen de beestjes allemaal hun ‘veilig’ plekje gevonden hadden, heb ik samen met mijn ventje naar het vuurwerk in WoW gekeken. Het was veel te koud om buiten in onze tuin naar het “echte” vuurwerk te kijken

Later toen alles voorbij was zijn we allemaal samen naar buiten in de tuin gegaan en hebben mijn ventje en ik ons jaarlijks ritueeltje gedaan … het aansteken van ons vuurstokje en gekke figuurtjes maken in de lucht met onze stokjes waar de glinstertjes van afvlogen  Daar reageerde onze oudste poes dan weer verkeerd op en hij verstopte zich in de garage … Toen onze stokjes opgebrand waren, kwam hij alweer terug om te checken wat dàt nu alweer was

Na de nodige conversaties met de poezen en de woef zijn we dan allemaal terug naar binnen gegaan en hebben mijn ventje en ik terug een sneeuw-bad genomen  Het leek ons wel eens leuk om na middernacht gekke dingen te gaan doen in bad met al dat schuim J De poezen waren uitermate geïnteresseerd in al dat schuim J Ken je dat … schuim willen vangen en dan krampachtig met hun pootje schudden, want er is schuim aan hun pootje J

Ha! Wij hebben een witte Kerst en Nieuwjaar in België gehad  Er zullen er niet veel zijn die dat kunnen zeggen hé

Daarna hebben we naar de herhaling van de eindejaarsconference op de Nederlandse televisie gekeken en tijdens de herhaling van de show van Paul de Leeuw ben ik dan terug in slaap gevallen.

OK, Kerst was niet je dat, maar we vonden alletwee dat we een super eindejaar tezamen hadden en dat is het belangrijkste hé, dat we ons geamuseerd hebben

En hebben jullie goede voornemens gemaakt ?? Wat gaan jullie zeker, zeker en zéker doen dit nieuwe jaar??

Ik niet echt … Vroeger deed ik daar wel aan mee, maar ik heb ondertussen toch wel ingezien dat het in mijn geval alleen maar bij “goede voornemens maken” blijft … edus … geen specifieke voornemens voor mij. Geef toe, als je er even over nadenkt is dat niet zo slecht gezien hé  Just go with the flow

Ik ga wel een paar dingetjes veranderen … Het wordt tijd om terug een flinke meid te zijn en mij strikter aan mijn routine te houden zodat ik terug wat langer kan meedraaien op een dag  En voor de rest zie ik wel wat er allemaal voor spannends dit jaar gaat gebeuren

Een vriendin zei me ook dat het misschien niet slecht zou zijn om te stoppen met denken dat ik een superwoman ben en vlugger om hulp te vragen ipv. alles altijd zelf te willen doen ... Hmm ... we zullen wel zien 

En ik ga de beestjes toch wat minder gaan verwennen en consequenter zijn. Alhoewel …

Toen ik het tijdens de ochtendwandeling met mijn zuske (omdat de buurvrouw van verder in de straat en bibi zo goed overeenkomen alsof we zusjes hadden kunnen zijn, noemen we elkaar zuske ) erover had om vanaf nu mijn woef niet meer rot te verwennen met allerlei snoepjes en knabbeltjes en het gewoon op hondeneten te houden, was haar eerste reactie:”Pff .. dat lukt toch niet ..”. En toen ik later mijn woef corrigeerde en tegen de woef zei dat ze vanaf nu met een strenge bibi te maken had, was ze me eigenlijk gewoon aan het uitlachen … Jaja .. Ik krijg veel support van mijn omgeving

En plannen heb ik ook !!

Vorig jaar heb ik afgesproken met een lieve dame van de Pellenberg-groep dat wij ergens in het voorjaar naar de beestjes gaan kijken in Planckendael en daar ga ik mij zeker aan houden !!

Daarnaast wil ik een kleine verrassing in elkaar steken voor onze huwelijksverjaardag. Dit jaar kunnen wij onze tweede ‘echte’ huwelijksverjaardag vieren (yep, wij zijn een van die zotte koppels die 29 februari 2000 uitgekozen hadden als trouwdag ).

En voor de rest … dat zien we nog wel, niet te veel op voorhand plannen

[Laatst werd een chronische pijnpatiënte gevraagd : "Hoe komt het toch dat u ondanks die pijn zo'n vrolijke indruk maakt ?"
De vrouw gaf als antwoord : "Ik heb gemerkt dat door chagrijnig te zijn de pijn niet weggaat. Ik heb maar één leven en heb de keuze gemaakt ondanks alles het leven van de vrolijke kant te blijven zien en heb nu een beter leven".]

Al sinds lange tijd kan je boeken vinden met titels zoals 'Genees jezelf !' en 'Heel je lichaam', waarbij ervan uitgegaan wordt dat ‘positief denken' het antwoord is om te genezen van ziektes.

De laatste jaren is duidelijk geworden bij onderzoeken naar ‘stress’ hoe zeer lichaam en geest samenhangen : hersenen, hormonen en afweersysteem vormen één groot netwerk, waarvan de delen elkaar op allerlei manieren beïnvloeden.

Lange tijd ging men ervan uit dat de hersenen het lichaam sturen, maar nu zou het wel eens kunnen zijn dat het wel eens omgekeerd is : de hersenen monitoren voortdurend of er ergens iets mis is in het lichaam en hoe ze zich daaraan moeten aanpassen.
Iedereen kent dit zelf wel bij een griepje: Bij koorts ben je katterig en moe. Je lichaam probeert energie die het nodig heeft voor herstel te sparen.

De idee dat gedachten invloed kunnen hebben op ziekten is dus niet zo raar. Het hormonale systeem en immuunsysteem worden namelijk wel degelijk beïnvloed door psychologische factoren. Het gaat daarbij echter niet om gedachten, maar om gedrag.

Het zijn niet bepaalde situaties of gebeurtenissen (zoals bijvoorbeeld ziek worden) die ons het leven lastig maken, maar eerder onze houding ertegenover. Dit is, zo ruwweg geschetst, zowat de kernidee van de cognitieve psychologie. De kwaliteit van ons leven wordt bepaald door de manier waarop we omgaan met de gebeurtenissen en situaties die ons overkomen. Negatieve gedachten leiden tot negatieve emoties en negatief gedrag; meer positieve gedachten leiden tot minder kwaliteitsverlies.

Maar positief denken is niet ons iets wijsmaken waar we niet in geloven, we kunnen wel leren om realistisch en constructief om te gaan met negatieve ervaringen.

En …  ook niet “positief” denken in de zin van; 'altijd maar vrolijk doen en over je emoties heenstappen'. Wel: positief in de zin van; 'eerlijk naar jezelf luisteren en voor jezelf uitvinden wat jij nodig hebt om gelukkig te zijn’.

Op het moment dat je ziek bent kun je beslissen of je de ziekte bent of de ziekte hebt.

Door positief te denken kun je beter met je ziekte leven en zelfs de klachten doen verminderen. Ik spreek uit ervaring: door negatief te denken, voel je jezelf nog zieker, hierdoor ga je nog negatiever denken, enz. Je komt als het ware in een neerwaartse spiraal terecht. Door positief te denken kun je in een opwaartse spiraal terecht komen, waardoor je je beter gaat voelen. Je gaat niet genezen, maar je beter voelen kan ook al deugd doen !!

Dus: Positief denken is de vaardigheid om met de negatieve dingen van het leven om te kunnen gaan. Het is het vermogen om niet negatiever te denken dan strikt noodzakelijk is en in minder leuke dingen ook het positieve te zien.

Denk dus even aan de dingen die je nog wel kan doen en sta niet te lang stil bij de dingen die je niet meer kan. Het leven is te kort om te gaan zitten kniezen en zo zouden we alle mooie dingen in het leven gaan vergeten. De dingen accepteren betekent dat je gelukkig kunt zijn met jezelf. Niet teveel over de schouders blijven kijken maar met een opgeheven hoofd naar morgen kijken.

Maar menen dat we onszelf kunnen ‘herprogrammeren' tot gezond - en mensen daarmee ook verantwoordelijk maken voor hun ziekte – gaat voor mij toch ook wel een stapje te ver …

Als je het over positief denken hebt, kom je automatisch ook bij de nieuwste trend uit het spirituele zelfhulpgenre terecht, namelijk “The Secret”. Denk duidelijk wat je wil en het komt allemaal uit. Een ziekte is een kwestie van eigen schuld, van verkeerde gedachten.

In haar boek vertelt Rhonda Byrne over de” Law of Attraction” (LOA - de wet van de aantrekkingskracht). Deze luidt als volgt: ‘Gedachten zijn magnetisch en gedachten hebben een frequentie. Wanneer je denkt, worden die gedachten uitgezonden in het universum en trekken op magnetische wijze soortgelijke dingen op dezelfde frequentie aan. Al het uitgezondene keert terug naar de bron. En die bron ben jij! Uit de “Law of Attraction” vloeit alle ordening voort in het heelal, maar hij bepaalt ook elk moment in jouw leven en elke afzonderlijke ervaring. De LOA is een natuurwet en werkt altijd, of hij nu bewust wordt toegepast of niet en of gedachten nu positief of negatief zijn. Zo stippelen we met onze gedachten ons eigen levenspad uit. Zendt je lange tijd frustratie of twijfel uit, dan komt dit bij je terug op het zwakste punt in je lichaam. Gebruik daarom de LOA bewust en zorgvuldig. Dat kan volgens het 3-stappenplan (stap 1: vraag, stap 2: geloof en stap 3: ontvang).’

Dus: doe een wens, geloof erin dat hij uitkomt en hij zal uitkomen.

In de westerse wereld is “The Secret” een groot succes, waarschijnlijk omdat we individualistischer zijn geworden. Er wordt veel waarde gehecht aan het maken van eigen keuzes en eigen verantwoordelijkheid. En daar doet “The Secret” een beroep op.

Het is zeker niet het eerste boek dat sterk de nadruk legt op de kracht van de gedachte en het belang van positief denken. Maar Rhonda Byrne gaat nog een stapje verder. Zij zegt dat je in staat zou zijn om jouw omgeving te beïnvloeden door je gedachten te veranderen.

Zoals altijd ben je er voor of je bent er tegen. De vaststelling dat er grote kracht te halen is uit positieve gedachten is een interessante. Door je manier van denken kun je een hoop veranderen. Een depressief persoon denkt erg negatief en straalt dat ook uit. Alles lijkt tegen te zitten. Dit in tegenstelling tot een verliefd persoon waar alles bij lijkt goed te gaan.

Langs de andere kant is de stelling dat als je maar positief genoeg denkt, alles goed met je gaat ook wel gevaarlijk: je zou er dan automatisch van moeten uitgaan dat als het je niet goed gaat, je er zelf schuld aan hebt, want je hebt niet positief genoeg gedacht.

Trouwens nooit negatieve gedachten hebben is niet echt realistisch hé … Je wil toch zelf kunnen beoordelen of je iets leuk vindt of niet, niet??

… ook wat dat puffen tijdens een bevalling wel is…

Nee nee … geene kleine op de wereld gezet …  Klein mannen dat is niks voor ons, onze beestjes zijn onze kindjes

Toen ik vorige week woensdag in mijn zeteltje zat en naar voren reikte om een chocotofke te nemen van de salontafel, snapte er toch weer iets in mijn rug zeker … en DJING !! Alweer een zenuw gekneld en serieus deze keer, amaaai !! Protesteren dat die deed  Ik kon niks meer doen of djing …  Bibi al puffend proberen een juiste houding te vinden, ohlala … wat was dat…

Omdat mijn zeteltje te zacht was om iets of wat goed en zonder die djings te zitten, heb ik mij al puffend alsof ik in het midden van een bevalling zat, naar onze bureau gesleept en eens ik iet of wat geïnstalleerd was in de bureaustoel, daar niet meer uitgekomen voor een paar uur.

En om mn gedachten te verzetten dus aan het brainstormen geweest over hoe ik mn blogje zou veranderen van uitzicht.

-         Uiteindelijk verschillende ochtenden op rij met vanalles en nog wat geëxperimenteerd en dingen veranderd en dan terug veranderd en dan dit en dat toevoegen en nu moet het maar goed zijn … Voor mezelf bedoel ik dan … Ik kan blijven prullen hé

Maar om terug te komen op mijn puf-dag

Uiteindelijk met de hulp van mijn ventje dan toch terug naar mijn zeteltje geraakt en als een flinke meid de rest van de dag in de juiste houding (op mn rug met een aantal kussens onder mijn benen) gelegen om mijn rug tot rust te laten komen.

Een stoel met de rugleuning naar mij gedraaid voor mijn zeteltje voor het geval ik toch op de wandel moest gaan (een mens moet nu eenmaal af en toe eens gaan pitstoppen hé ) en dankzij de leuning van de stoel geraakte ik dan toch wel rechtop … Ja ja, een mens wordt inventief door omstandigheden

En gelukkig was het de volgende dag kine-dag en heeft hij weer de nodige plopwerken gedaan om de stoute wervel terug te zetten en na een paar dagen ging het alweer pakken beter

Wat ik wel straf vond was toen ik aan mijn ventje vertelde hoe ik er dit keer “weer” in gelukt was om een wervel te forceren, “Ah natuurlijk, dat is een foute beweging hé” als reactie kreeg … Ik bedoel, ik zat recht voor de salontafel en zo ver heb ik nu ook weer niet moeten reiken voor mn chocotofke (’t is dat ik ze dicht bij mij heb ) …

Toen had ik wel effe zoiets van “als dàt al een verkeerde beweging is, wat kan ik dan nog wel doen zonder dat er een of andere wervel plopt” !!

Volgens de kine heeft het ploppen veel met het weer te maken. Vochtig en koud en dat in combinatie met mijn “verleden” in mijn onderrug en nek … Het is dus ‘normaal’ dat daar veel geplopt wordt door mijn wervels nu. En de nieuwe plop-plaats halverwege mijn rug is “gewoon” om de problemen in mijn onderrug en nek te compenseren.

Eens het lente wordt zou het terug beter moeten gaan, lees minder geplop. Ik hoop het

Neen hoor, gewoon een spelletje met de woef aan het spelen en tijdens het spelen onze hoofden serieus tegen elkaar gebotst en de woef heeft mij frontaal op mijn oog geraakt  Gevolg een slippeke en mini-mini blauwe plek en lichte zwelling aan de buitenkant van mijn oog, maar mijn hele oogkas voelde aan alsof ik er een ferme tik op gekregen had. Ik denk dat ik nu een goed idee heb van hoe het voelt als je een ‘echt’ blauw oog hebt, hallo-oo

Ik had problemen om dat oog te sluiten, heb dus een paar dagen met een afgedekt oog geslapen zodat ik dat oog kon ontspannen zonder mezelf pijn te doen met proberen het dicht te houden en natuurlijk voor de afwisseling weer eens hoofdpijn gehad.
Maar nu lijkt het ergste wel voorbij te zijn.

En wat dus grappig is … toen ik de dag nadien al chattend aan mijn vriendin over mijn mini-mini blauw oog vertelde, antwoordde ze al lachend “Ja ja … het zal wel … andere vrouwen vertellen dat ze ofwel tegen de deur gelopen zijn, ofwel van de trap gevallen zijn … ik heb nog nooit gehoord dat iemand met haar hond gebotst is … ”  Och arme mijn ventje, wat dacht ze wel niet van hem  Niet waar hoor

En dan daarna mijn verhaal aan Miss Marple (De overbuurvrouw heeft zelf deze bijnaam gekozen. Net als de figuur van Agatha Christie is ze een opmerkzame en lieve dame met een pittig karakter.) gedaan toen we onderweg waren naar zuske en … exact dezelfde reactie

Dus toen zuske erbij kwam dacht ik, “ik zal haar voor zijn” en ik vertelde haar dat ik een mep van mijn ventje gekregen had  Ze keek in eerste instantie nogal verschrikt, maar toen ze het hele verhaal te horen kreeg en waarom ik verteld had dat het van mijn ventje kwam, moest ze ook lachen

Nu een paar dagen later, is dat slippeke goed aan het genezen,
de zwelling is weg en is het nog een klein beetje gevoelig …
allez … alweer een blooper overleefd

Wat heel belangrijk is voor mij (met al die lichamelijke toestanden) is te blijven bewegen …  Nu ja, verwacht daar nu ook niet al te veel van … het is balanceren op de fijne lijn van wat ik aankan zonder de fout te maken van te overdrijven en er een aantal dagen niet goed van te zijn

Niet altijd makkelijk en bij momenten best wel frustrerend … het is altijd plannen en timen en dat is niet altijd leuk.

Zeker niet als ik even vergeten ben dat ik niet meer alles kan doen op de manier dat ik wil en wanneer …

Maar wat ik zeker elke dag probeer te doen is de ochtendwandeling met de woef. Alleen als ik letterlijk niet kan stappen en me in huis al steunend aan van alles en nog wat voortsleep, gaan we niet. Maar dan moet het wel echt erg zijn. Ik heb niet gekozen om ziek te zijn, heb mij er zo min of meer aan weten aan te passen (zonder op te geven en me te laten gaan, ik blijf proberen en zoeken naar een manier om beter te worden), maar ik wil zeker niet dat onze beestjes de dupe zijn van mijn ziek zijn, edus …

… elke morgen (buiten een paar uitzonderingen) staan de woef en ik klaar voor onze ochtendwandeling

En naargelang de afspraak* wachten we op Miss Marple en haar woef of op zuske en haar woef of gewoon allemaal. Euhm … of omgekeerd, wachten zij op ons  Wat eerder het geval is, want eer ik mijn wandelschoenen vastgeknoopt heb …

*Ik heb al eens ergens verteld dat ik op een van de ochtendwandelingen aan de praat geraakt ben met een vrouw vanuit mijn straat die rond hetzelfde tijdstip met haar hond ging wandelen en later is daar dan ook een andere vrouw en haar hond bijgekomen en nu zijn zowel onze honden als wijzelf de drie musketiers van de straat  Zonder verplichtingen, als iemand niet kan gaan de andere 2 samen wandelen of spreken we gewoon iets later af.

Alledrie hebben we al de bedenking gemaakt hoe het toch kan dat we al zolang in dezelfde straat wonen en buiten het dag zeggen geen verder contact hadden met elkaar. Zoveel tijd verloren op een manier … En nu zijn de woefkes onafscheidelijk en voelt het voor ons toch ook wel raar aan als we elkaar een dag niet gezien hebben en ons babbeltje niet hebben kunnen doen.

We kennen elkaar ondertussen ook al beter … Wat had je gedacht?? Drie babbeltrienen bij elkaar  En het klikt echt J We verschillen van leeftijd, maar dat maakt niet uit als je je samen amuseert en over vanalles kan babbelen hé. Ik merk niet dat ik de jongste ben, want we kunnen alledrie even gek doen en lachen veel af en op andere momenten hebben we ook serieuzere gesprekken. Gewoon super !!

Wat het ook makkelijker maakt voor mij, is dat ze me tezamen met mijn ongemakken hebben leren kennen. Zij begrijpen mijn leventje dus ietsje makkelijker dan mensen die de voor en de na kennen. Ik ben nog steeds aan het oefenen in het zeggen waar het op neerkomt als mij gevraagd wordt hoe het gaat, maar soms wil je gewoon niet zeuren hé

Maar wat ik lief vind (maar na al die tijd nog altijd moet aan wennen) is dat zij altijd rekening houden met mijn kunnen. Gaat het wat minder, dan maken we een kortere wandeling of nemen we een andere, makkelijkere weg of gaan we gewoon naar de ‘speelplaats’ van de woefkes waar onze meisjes kunnen gek doen.

Onze meisjes vinden het gewoon super! Ze zijn alledrie even oud en ook wel even zot en je ziet gewoon aan hun houding dat ze blij zijn om elkaar te zien (hoewel mijn woef het minder laat  zien de laatste tijd omdat ze een panische angst heeft voor “pang”-geluiden en er wordt nogal wat afgeschoten in het natuurdomein bij ons in de buurt ) Maar het is echt mooi en schattig om ze samen te zien spelen. Omdat ook zij hun eigen karaktertjes hebben is het niet altijd even makkelijk om alledrie tezamen te spelen, maar dat hebben ze onderling fijntjes opgelost door andere spelletjes met elkaar te spelen

Wat ook wel grappig is, is dat geen enkel van de woefkes nog interesse heeft in de speelplaats als de anderen er niet zijn. Vroeger gingen we elk apart naar die plek om onze hond los te laten en dan konden ze vrij rondsnuffelen en hun ding doen, nu blijven ze gewoon kijken naar de ingang van de plek hopende dat een van hun vriendinnetjes gaat komen en als dat niet het geval is willen ze zo vlug mogelijk terug weg.

Wij, de mensjes hebben het al alledrie aan elkaar verteld … grappig toch dat onze woefkes elk de link gemaakt hebben tussen de speelplaats en hun vriendinnetjes

Zo zie je maar … en mn dagelijkse beweging en een woef die haar ding kan doen en alletwee blij met onze dagelijkse babbel en speelmoment … Wat moeten we nog meer hebben??

“Amai, ik ben vandaag precies gebeten door ne luie hond. Het gaat me niet af vandaag.” Toen ik daarop antwoordde dat ik vandaag ook niet veel gedaan had, gewoon gaan wandelen met de hond en voor de rest slapen. En daar een verwonderde en vragende blik op kreeg als antwoord, vond ik dat ik me moest verdedigen en dus moest vertellen dat ik cvs had, het chronisch vermoeidheidsyndroom. Ik moest toch kunnen verantwoorden waarom ik bijna de hele dag geslapen had, niet? Verkeerd!!

“Ik ken dat, ik ben ook zo moe de laatste tijd. Zou ik het ook hebben?” pas later thuis (mijn hersencelletje werkt met veel vertraging) wist ik dat ik in de fout gegaan was … Zoals mijn ventje me zei toen ik hem vertelde over mijn vergissing: “Wanneer mensen horen over ‘het chronisch vermoeidheidsyndroom’, horen ze eigenlijk alleen maar het woordje ‘moe’ en dat kun je hun niet kwalijk nemen.”

Om goed te zijn zou ik eigenlijk meer de nadruk moeten leggen op de andere niet leuke symptomen en vertellen dat het moe zijn eigenlijk het minst erge is van deze ziekte (of hoe je het ook kan noemen).

In een artikel over moe zijn in een Libellemagazine -van ik weet niet meer wanneer- stond het volgende: “Rust u van slapen niet uit en moet u van pure vermoeidheid naar bed na de kleinste inspanning? Wilt u vanalles, maar werkt uw lichaam gewoon niet mee? Hebt u last van pijnlijke gewrichten, spier-, keel- of hoofdpijn? De kans bestaat dat u het chronisch vermoeidheidssyndroom hebt. De diagnose zelf is moeilijk te stellen, omdat er veel verschillende, vaak vage lichamelijke en geestelijke klachten kunnen optreden.

Er bestaat jammer genoeg nog altijd geen afdoende behandeling die CVS kan genezen. In de meeste gevallen schrijft de arts rust voor, in combinatie met vitamines en eventueel een lage dosis antidepressiva. Een evenwichtige voeding met voldoende koolhydraten is belangrijk …”

Hmm … dat komt in de buurt, maar vooral … Ik ben geen dokter. Ik weet het dus niet en het lijkt me het beste dat mensen met vragen, naar hun dokter gaan en zich laten onderzoeken. Want ik wens het niemand toe en vooral … ik moet proberen duidelijker te zijn. Ik wil altijd helpen en vooral waarschuwen om het kalmer aan te doen aan diegenen die het zo druk-druk hebben. Gewoon omdat ik niet wil dat ze dit ook zouden krijgen …

Wie ben ik ten andere om te oordelen wie een echte cvs-er of niet. Af en toe lees ik op forums topics waarbij gediscussieerd word over wie nu écht wel cvs heeft en wie niet. Euhm … hallo-oo! Het is geen wedstrijd hoor !! Moest het een wedstrijd zijn, ik zou het dolgraag verliezen, want dat zou willen zeggen dat ik dit niet heb en binnenkort terug in superform ga zijn, terug een goed vrouwtje kan zijn voor mn ventje, terug kan gaan werken en terug alles zou kunnen doen wat ik wil doen en wanneer ik ze wil doen.

Maar ik moet toegeven dat het eigenlijk wel mijn eigen fout is dat sommige mensen in mijn omgeving het verkeerd begrijpen. Omdat ik niet wil zeuren, vertel ik eigenlijk heel weinig over mijn problemen … En hoe raar ook, ik kom er niet altijd op. Als iemand mij vraagt wat mijn grootste probleem is, antwoord ik altijd het verlies van mijn verstand, ik ben dom geworden ... Omdat dat voor mij persoonlijk verschrikkelijk is. Ik wist zoveel, ik kon zoveel, ik kende zoveel … Ik ben nu al blij als ik mijn bestelling (voor 2 personen) kan aframmelen in het frituur zonder lijstje en niet begin te twijfelen en onbegrijpelijk te kijken als me een vraag gesteld wordt Al de rest moet ik met behulp van spiekbriefjes doen.

Gewoon omdat mijn koppeke en wat ik met mijn koppeke kan doen veel belangrijker is voor mij. En daardoor “vergeet” ik bij manier van spreken dat ik altijd pijn heb en niet meer allerlei dingen kan doen met mijn lijfje. Terwijl die pijn er weldegelijk altijd is en als ik me vergelijk met een “normaal” iemand, er niet zoveel is wat ik nog wel kan doen

Toen ik het eens met iemand over mijn koppeke-problemen had en hoe erg ik dat wel vond, antwoordde hij me: ”Ja maar nog een geluk dat je nog een aantal fysieke dingen kan doen, want dat zou pas erg zijn.” Die reactie was zo onbegrijpelijk voor mij … Ik weet het niet … Als je zou kunnen kiezen tussen je lijfje of je koppeke, wat moet je dan kiezen?? Bibi vindt toch nog altijd het koppeke belangrijker, gewoon omdat ik met allerlei trucjes redelijk mijn plan kan trekken.

Soit … Ik weet dus echt niet als iemand moe is, of die cvs heeft … Ik kan alleen maar vertellen wat het bij mij is en wat het bij mij doet.

Dus: Wie zich vragen stelt, ga ermee verder en laat je onderzoeken.

*** geschreven op zaterdag 19/01/08 ***

Ik had een beetje te veel gezondigd met de feestdagen … zo genoten van allerlei lekkere dingen die ik eigenlijk niet meer zou mogen eten en ijs, ijs, ohw en IJS !! en al die weersveranderingen daarbij … Ik zit dus met de gebakken peren. Bibi is weer eens supermuis in plaats van superwoman

Omdat ik veel te veel suikerachtige dingen gegeten heb de laatste tijd, merkte ik eigenlijk niet dat ik minder en minder kon per dag. Van zodra ik me zwakjes voelde at ik iets super-zoet, voelde me dan ook super, maar dat was maar voor korte tijd. Dus terug iets super-zoet knabbelen, terug super voelen tot ik op een dag gewoon niet meer kon.

Vorige week is mijn frank - sorry euro gevallen dat ik me minder en minder goed voelde en dat ik meer en meer rustte en sliep (dat was me eerst zelfs niet opgevallen) en heb ik een superdip gehad, omdat ik mezelf zooo schuldig voelde dat ik me had laten gaan met al die suiker en dat het dus mijn eigen fout is dat ik me zo slecht voelde. En geef toe het is er het weer wel voor hé … al dat grijs en die nattigheid … bla!

Onmiddellijk begonnen met het afbouwen van mijn suiker-gebruik (lees geen snoepjes en koekjes meer als tussendoortje), met als gevolg dat mijn energiepeil weer volledig in het rood staat, geen korte opflakkeringen meer na iets zoets gegeten te hebben. Dit samen met de fibro die natuurlijk ook weer eens komen opspelen is … hmm … ik heb me al veel beter gevoeld ;-)

Het komt erop neer dat ik helemaal geen pif meer heb, me voel als een lappenpop en het lijkt alsof mijn hersencelletje vervangen is door euhm … mist  Bij momenten raak ik echt niet uit mijn woorden en lijkt het wel alsof ik struikel over mijn tong en ik ben super onhandig.

Maar nu ik weet waardoor het komt, is het terug onder controle. Het heeft geen zin om depressief te wezen, het is gebeurd en nu beter opletten en terug focussen op het beter worden. Ik kan dus doorgaan voor Doornroosje met andere woorden  Buiten de dagelijkse wandeling met de woef en de vriendinnnen en het in elkaar prutsen van iets makkelijks om te eten, doe ik niets anders dan rusten en slapen. Geen huishoudelijke dingen, bijna niet prullen met computer en fototoestel, niets. Niet dat ik er echt bewust voor kies … Het overkomt me gewoon en de pijntjes hier en daar zorgen er ook wel voor dat ik braafjes ben

Vanaf volgende week een activiteit per dag erbij proberen te doen en dan zien we wel weer wat dat geeft  Ik ga hier niet weken blijven niksen en slapen hoor …

Hoewel naarmate de wandeling vordert ik het moeilijk krijg, kijk ik er wel elke dag opnieuw naar uit. Een frisse (en ok … soms natte, wat iets minder is) neus halen doet wonderen. Dat tezamen met een babbeltje en lachen met de vriendinnen en genieten van hoe de woefkes met elkaar spelen kikkert me echt op. Wel maar voor even, maar hé .. wat ik heb gehad, kan niemand me meer afnemen

Mn ventje entertain ik dagelijks met mijn bloopers en versprekingen, dus hij verveelt zich ook niet. En ik denk zelfs dat hij blij is als ik eindelijk eens goed kan slapen. (Ik slaap veel, maar slecht. De pijntjes kunnen soms zo erg zijn, dat ze me gewoon wakker houden en ik lig dan eigenlijk gewoon maar een beetje te suffen en te soezen of te vechten met mijn kussens en dekens omdat ik mijn draai niet vind.)

De beestjes snappen niet zo goed dat ik minder aandacht aan hun kan besteden. De dagelijkse speel- en knuffelmomenten zijn serieus ingekort (kramp in mijn handen), maar inventief als ze zijn hebben ze toch een manier gevonden om aan hun trekken te komen. Ze wrijven zelf met hun hoofdje en lijfje tegen mijn hand zodat het lijkt dat ze toch hun knuffels krijgen en als ze er echt genoeg van hebben halen ze allerlei kattenkwaad uit om toch maar aandacht te krijgen. Hey … ik heb gezegd dat ze inventief zijn hé, niet braaf

Zoals gewoonlijk zal het wel terug beteren zeker??

*** geschreven zaterdag 19/01/08 ***

En zo heeft het ziek zijn ook zijn voordelen J
Het heeft een tijdje geduurd om het op een rijtje te zetten, maar hier zijn dan de goede dingen aan het ziek zijn J

1. Ik ben goedkoop om mee weg te gaan: Ik drink geen alcohol meer of moet geen “uitbundige” desserts meer hebben. Eigenlijk … omwille van mijn eetproblemen heb ik genoeg aan de kinderschotel …

2.Ik ben extreem vroegrijp: Alle symptomen waar mensen op leeftijd net beginnen over te klagen, heb ik al … Je weet wel, dingen zoals korte-termijn-geheugen probleempjes, pijntjes hier en daar en niet meer kunnen bijvoorbeeld.

3.Ik kan mensen voor de gek houden … Hey, ik kan ziek zijn zonder er ziek uit te zien !!

4.Wanneer ik een redelijk goede dag heb, voelt het fantastisch aan. Gezonde mensen hebben een meer fantastische dag nodig in vergelijking met mij om een dag fantastisch te kunnen noemen.

5.Ik bespaar enorm op boeken en films. Dank zij mijn super geheugen kan ik boeken en films opnieuw en opnieuw lezen en zien en elke keer opnieuw verrast zijn door de clue.

6.Ik heb nieuwe vrienden gemaakt … Bij de dokter, kine, acupuncturist en apotheek spreken we elkaar met de voornaam aan.

7.Ik heb veel bijgeleerd over cvs sinds ik het heb. Ik was nog nooit eerder zooo’n expert in iets.

8.Ik hoef mijn bed niet meer op te maken, omdat de kans zeer groot is dat ik er vlug terug in lig.

9.Ik ben een uitstekende quizmaster geworden: De woorden die ik het meest gebruik in een conversatie zijn: “dinges”, “allee hoe heet dat ook alweer”, “ge weet wel”, “euhm” (… en ok … als ik het opgeef “foert” en “flut” en nog een paar andere niet zo mooie woorden)

10.Al mijn tenuekes kunnen doorgaan voor pyjama.

11.Ik ben gemakkelijk te localiseren. Hoewel ik soms op avontuur naar de supermarkt en dokters ga, ben ik meestal thuis.

12.Ik heb al een aantal dokters “Ik weet het niet” horen zeggen. Geef toe dat hoor je niet makkelijk hé.

13.Ik heb ondertussen al een mooie verzameling van sexy joggings en flanellen pyjama’s. Cool J

14.Ik zou eigenlijk mijn eigen paaseitjes kunnen verstoppen met Pasen.

15.Mij kun je vertrouwen !! Zelfs al zou ik willen roddelen over een of ander geheim, ik kan me het geheim gewoon niet meer herinneren.

16.Ik ben bezorgd dat mijn handen er teveel pijn van zouden doen als ik iemand wil wurgen die me zegt dat ik er goed uitzie terwijl ik me belabberd voel. Dus doe ik het maar niet ;-)

17.Ik ben een uitdaging voor de dokter en kine. Gewoon ditje of datje?? Niets van !! Neenee, alles moet goed op voorhand afgewogen en bestudeerd worden. Ik zorg er dus voor dat ze niet op hun lauweren gaan rusten, ha!

18.Dank zij mij word er enorm gespaard op energie: “Ik heb het te warm” of “Kan het licht uit”

19.Als mijn hersentjes “mistig” zijn, is iedereen ongelooflijk slim bij mij.

20.Ik ben ontdekkingsreiziger geworden: Ik ga naar een kamer, kijk rond omdat ik vergeten ben waarom ik daar wou zijn, ontdek nieuwe dingen en ga dan maar terug weg omdat ik me nog altijd niet kan herinneren waarom ik naar die kamer wou gaan enzoverder enzovoort.

En last but not least … Ik ben een krak in het entertainen als ik een blooperdag heb.

Top 10 van dingen die je niet moet zeggen tegen mij:

10. Fijn dat je de hele dag kunt slapen.
9.   Jij hoeft gelukkig niet te werken
8.   Ik heb dat soms ook.
7.   Neem gewoon iets in
6.   Gewoon harder proberen
5.   Gewoon positief blijven
4.   Jij wil gewoon aandacht
3.   Het zit tussen je oren
2.   Het kon nog erger zijn
1.   Maar je ziet er zo goed uit

Top 10 waardoor je weet dat je een huisgebonden cvs-er bent:

10. Je merkt dat je er inmiddels 15 minuten over doet om te beslissen welk t-shirt je aan zal doen met welke onderbroek.
9. Je raakt gefascineerd door de zwempatronen van je goudvis.
8. De grootste gebeurtenis deze week was dat de afvoer verstopt raakt en de loodgieter langs moest komen om het te maken.
6. Je bent vergeten hoe je ook weer van 10 naar beneden telt.
5. Je knuffelt je computer en schreeuwt tegen de huisdieren.
4. Alle gehandicaptenvoorzieningen gelden niet voor jou.
3. Het gaat je opvallen dat er verschil zit in reclames op TV en dat er soms nieuwe zijn die je dan gaat bekritiseren
2. Jezelf mooi maken betekend voor jou je haar droogblazen en kammen.

En de nummer 1 van deze lijst is……………….
1.    Dat je op zaterdagavond niets beter te doen hebt dan een top 10 lijst te maken!

From: 'the folk of the grand ol' Prodigy CFS BB of the 1990s'

*** een cvs-er heeft deze lijstjes ergens op een forum gezet over leven met cvs, ben al vergeten waar, sorry !! ***

foto gemaakt door Miss Marple,
het moet gezegd worden, hoedje af voor wat ze allemaal kan doen met haar toestel en pioeter !!

enne ...
de microbe heeft eindelijk ook zuske beet,
ik ben er zeker van dat een van de volgende hier ook een foto gemaakt door haar komt!!

Doe zo voort meisjes !!!
(zowel de modellen als de artiesten)

Nog een paar januari verhaaltjes

Begin al maar te lachen … het ziet ernaar uit dat ik ofwel net-wel ofwel net-niet een tenniselleboog heb J Yep, het is dat ik zéker 2 keer per dag tennis speel ;-) Nee, nee, ik weet dat je geen tennis hoeft te spelen om een tenniselleboog te krijgen, maar komaan … ;-) Ik?? Een tenniselleboog??!!

Ha !! Je moet toch toegeven dat ik dàt nog niet gehad heb hé J Tja … wat kan ik zeggen … het gaat erom om origineel te blijven J

 

Een tenniselleboog is dus een ontsteking van de pezen aan ja hoor (J) de elleboog. Men noemt het zo omdat mensen die veel tennis spelen het regelmatig kunnen krijgen. Het heeft iets te maken met een verkeerde beweging dat je altijd maakt met je arm als je iets doet en de dingetjes in de arm vinden dat dus niet tof en protesteren ;-) In mijn geval zou het kunnen komen van het tokkelen op de computer (volgens de kine), mijn ventje denkt dat het komt van het slapen met mijn arm gewrongen in een euhm … “rare” positie of door het fietsen. Rarara … wie heeft er gelijk J

Ik weet het niet … ik heb echt geen idee wat ik gedaan heb om dit te krijgen … het enige wat ik je kan vertellen is dat het serieus pijn doet, amai !! Yep, weeral iets nieuws waar ik nog moet aan wennen, dus nu kan ik klagen tegen de sterren op ;-)

Ik word verondersteld om mijn arm zo weinig mogelijk te gebruiken om “het” de kans te geven om te genezen, wat natuurlijk weer makkelijker gezegd dan gedaan is … Ik bedoel maar: om mij aan te kleden heb ik dus wel mijn 2 handen en bijgevolg mijn 2 armen nodig hé ;-) Oh wat ben ik slim J

Ik heb een stretch-ding dat helpt tegen de pijn, maar natuurlijk gaat na een tijdje de fibro dan weer protesteren, omdat mijn lijfje het niet kan verdragen om in-gestrech-ed te zijn (dichterlijke vrijheid J). De kine had mij verteld dat in sommige gevallen de arm in het gips wordt gezet om de arm stil te houden, maar dat is dus absoluut “out of the question” voor mij!! Ik zou gek worden!! … ok, of nog gekker dan ik al ben ;-)

Maar geloof me … Ik gebruik mijn arm niet veel !! ;-) ’t is dat ik het voel als ik iets doe, dus ik ben alweer een heeel braaf meisje J

<<<<<>>>>> 

Doornroosje is terug ;-) De laatste tijd ben ik meer aan het slapen dan dat ik wakker ben … En dan gebruik ik nog wel mijn grootste vijand, de wekker om op bepaalde tijden wakker te worden … Pilletjes moeten genomen worden en er moet gewandeld worden met de woef …

Wanneer ik wakker ben, entertain ik mijn huisgenoten door rond te schuifelen in huis om mijn superspieren in beweging te houden en om wakker te blijven, maar ik ben toch zooo moe ;-) (ik moet toegeven dat ik het grappig vind om te klagen dat ik moe ben … “Hallo-oo! Dat is een groot onderdeel van uw ziekte meid!!” J)

<<<<<>>>>> 

Ik heb er niet echt een verklaring voor, maar om een of andere reden slaag ik er altijd in om alleen de dingen van mijn ventje stuk te maken … Wanneer ik mijn lievelingstas liet vallen, helemaal niets aan te zien. De dag nadien glipte mijn ventje zijn tas uit mijn handen … lap … 10 stukken!

Wanneer ik door een roddelboekske blader in bad, geen probleem. Maar toen mijn ventje zijn magazine aan me gaf om iets grappigs te lezen, liet ik het toch wel in het water vallen zeker!

Zo heb ik de laatste tijd ook zijn glas melk omgestoten, weeral een sweater geruïneerd en per ongeluk iets opgenomen over een voetbalmatch dat hij nog wou zien … Op een bepaald moment heeft hij me gevraagd wat ik tegen hem had ;-)

Niets … helemaal niets … Het waren allemaal kleine ongelukjes, maar omdat mijn “kleine ongelukjes” altijd ten koste van hem zijn, wil hij me niet echt geloven … ;-)

<<<<<>>>>> 

Mijn hersencelletje bevindt zich de laatste tijd terug in hogere sferen … Yep, het is weer mistig in mijn hoofd, met allerlei bloopers en versprekingen en stotteren tot gevolg J

Bij momenten lijkt het wel alsof ik over mijn tong struikel wanneer ik iets wil vertellen aan mijn ventje en natuurlijk helpt mijn ventje me door me aan te moedigen door dingen te zeggen als “Zeg het maar hoor Mieke, je moet niet verlegen zijn” J

Van de week vroeg hij me waar de zakdoeken waren (ik had ze nog niet in de kast gelegd) en wanneer ik probeerde uit te leggen waar ze waren, zat ik daar “bl … bl … bl …” en ik werd zo kwaad op mezelf dat ik het maar niet gezegd kreeg dat ik gewoon “foert!” zei .. Mijn ventje vroeg met een uitgestreken gezicht: “Als de foert in orde is, zou je me dan een zakdoek willen geven?” J

<<<<<>>>>> 

Ik dacht dat ik laatst een complimentje van de kine gekregen had …

Hij zei me dat hij mij altijd wel als patient zou willen hebben, omdat mijn specifieke situatie (alles bij elkaar en hoe alles een invloed heeft op elkaar)  in geen enkel boek kan teruggevonden worden en daardoor is het altijd een uitdaging voor hem om me te helpen. Heeey … cool hé!! Ik ben echt wel origineel !! J Ik zei ook iets dergelijks tegen hem en hij antwoordde al zuchtend en lachend tegelijk “Ja, ge kunt er echt wel fier op zijn dat je zooo origineel bent” J

Hmm … misschien toch niet ;-)

<<<<<>>>>> 

ik wou naar het dorp gaan om allerlei zaken te regelen en te doen (je weet wel … bank, ziekenfonds en kleine boodschapjes), maar omdat ik fysiek de heen EN terug niet aankan voor het ogenblik, heeft taxi ‘mijn ventje’ mij en mn fiets naar het dorp gebracht en ben ik zelf terug naar huis gefietst.
Kwestie van toch nog een beetje onafhankelijk te zijn ;-) Zo kon ik op mn gemakje de dingen doen die ik wou doen, zonder me schuldig te voelen omdat mijn taxi op mij moest wachten ...

Uiteindelijk in de gietende regen moeten terugkomen, maar dat was zooo zalig !!! Moest ik me beter gevoeld hebben, ik had mn mutsje afgezet en me helemaal laten natregenen J Auto's die me kruisten zullen zeker wel gedacht hebben wat een onnozel kind daar nu al lachend in de regen aan het fietsen was ;-)

<<<<<>>>>> 

Ik heb een paar nieuwe uitdrukkingen geleerd J

Awap: (as well as possible) zo goed als het kan, het lijk me wel “eerlijk” om gewoon awap te zeggen als iemand me vraagt hoe het gaat, niet? ;-) En het klinkt gewoon grappig ook ;-)

Brainfog: Yep … er bestaat dus echt een uitdrukking voor fibro’s wanneer de hersenen mistig zijn J

<<<<<>>>>>