Vrijdag 12 juni vertrek ik alleen op avontuur voor drie weken Laos. Ik kijk er ontzettend naar uit ook al zal ik mijn liefje, familie en vriendjes missen... Rond 3 juni komt mijn meisje toe in Cambodja waar ik me nu al op verheug om samen onze reis te kunnen beginnen. Na Cambodja en Vietnam vliegen we de 31ste juli naar Bali om er te surfen en uit te rusten... De 25ste augustus landen we in Brussel dus... dat is nog even hé!
21-08-2009
Ubud, Amed en Gili-eiland Trawangan, Sanur en Kuta
Na het surfen en relaxen in Kuta namen we de bus naar
Ubud dat in het binnenland van Bali gelegen is. Het wemelt er van
ateliers vol met kunstige schilderijen en het straalt er werkelijk
romantische charme uit. De eerste dag reden we met de mountainbike
doorheen de rijstvelden en langs vele knappe tempeltjes . 's
Anderendaags huurden we een motorbike en reden we in het wilde weg
onder ons tweetjes... links rijden holee! Sideman, Padangbai, knappe
plaatsjes bezocht met schitterende natuur, rijstvelden in plateauvorm
met op de achtergrond de Ayungberg. Waaw. De 8ste augustus kwam Duff 's
avonds laat aan en wij stonden hem natuurlijk vrolijk op te wachten met
een fris pintje. De eerste dag na Duff zijn lange reis hielden we het
een beetje rustig en bezochten we het Monkey Forest waar de apen elke
toerist met bananen of ander voer aanvielen. Dus wij hadden GEEN
bananen bij. Echt vreselijke diertjes... grrrr. Vanuit Ubud zijn we op
de Telaga Waja gaan raften, echt wel cool! Het water was er best wel
ontstuimig, ik was behoorlijk onder de indruk! (hoort natuurlijk ook
wel bij de sport) 's Anderendaags stonden we heel vroeg op (voor alle
7000 kraaiende hanen per huisgezin!!!) en beklommen we met ons
gedrietjes de Baturberg om er de gelijknamige vulkaan te zien en er de
zonsopgang te bewonderen. Om 2u45 opstaan 's nachts deed wel even pijn!
Ik hoor Sarah nog met een klein stemmetje 'neeee' zeggen toen Duff ons
wekte door het geluid van zijn deodorantspray. Boven op de Baturberg
was het uitzicht meer dan de moeite waard, weeral een super dag! Na
Ubud namen we de taxi naar Amed waar we met een zeilbootje naar een
Japans wrakschip werden gebracht om er te snorkelen. Onze 'Landlord'
Rasti was niet te doen, om de 5 minuten zei de Reggeaman 'You forgive
me?'. De kerel had echt een paar vijzen los! In Tulamben zijn Duff en
ik gaan duiken op het Amerikaans wrakschip Liberty dat op 28m gelegen
is, waanzinnig mooi! De eerste duik zwommen we rondom het met koraal
bedekte wrak, terwijl we er de tweede duik door zwommen, heel speciaal!
We kwamen allebei met een megasmile tot achter onze oren boven,
compleet voldaan. Ik had er nog niet genoeg van en dus deed ik 's
avonds nog een nachtduik in Amed. Phoooeeee... mijn allereerste
nachtduik ooit, heel anders hoor! Met een bootje vertrokken vanaf het
strand het donkere water op. Je kon het plankton zien oplichten, whaaa.
Het was er overal even donker, het enige wat we hadden was een zaklamp.
Ik heb er grote krabben en kreeften gezien, allerlei vissen die je
alleen 's nachts ziet, een Spanish Dancer (knappe naaktslak),... Vanuit
Amed namen we een vissersbootje zo groot als een zeepbakje naar het
Gili-eiland, Trawangan. De zee was redelijk woelig en we waren dan ook
helemaal doorweekt toen we aankwamen na 3,5 uur op een klein houten
plankje gezeten te hebben. We waren werkelijk overdonderd door het
steeds dichter naderende knappe eiland. We liepen er rond als drie
kindjes met het mondje open... zo paradijselijk mooi. Terwijl Duff en
ik er twee dagen na elkaar zijn gaan duiken tussen de haaien en andere
visachtigen, snorkelde Sarah op haar eentje met vele visjes als
vriendjes. Na 4 nachtjes verlieten we ons favoriete eiland en namen we
een speedboot naar Sanur waar we gelukkig toch nog slaapplaats vonden.
Het is overal hoogseizoen en de prijzen lopen hier erg hoog op... maar
ja... thuis zullen we enkele maanden op water en brood moeten leven ;)
Momenteel zijn we terug aangekomen in Kuta om er
afscheid te nemen van het knappe Bali met zijn heerlijke surfgolven...
snif snif. Na de zonsondergang zijn we alledrie niet te houden in de
vele shops... precies drie shopsletten (vooral Duff)!
Bali... een hemelsgeschenk. De eerste Balinese glimlach ontroerde ons ongelofelijk! Het relaxte gevoel doet wonderen. We zijn nu in Kuta en het strand is echt wel knap. En dan natuurlijk de golven... echt fijn om hier weer eens te surfen na zoveel jaren. Na een dagje geklungel ging het de tweede dag al een stuk beter, voor ons allebei! Natuurlijk kon ik het niet laten om ook die grote golven te proberen... hm... ik voelde me net alsof ik in een wasmachine op volle toeren zat! Sarah keek vanaf de kant toe en was blij dat ze mijn kopje eventjes later weer boven water zag... maar het was toch wel leuk! Elke middag en elke avond kijken we al uit om in ons favoriete restaurantje weer iets anders van de kaart te mogen kiezen. We voelen ons hier helemaal thuis en we komen hier heel zeker nog terug!
Vandaag,6 augustus zijn we aangekomen in Ubud, een kunstenaarsstadje met een heel gemoedelijke uitstraling vol superlieve mensen. We komen net terug van een traditionele Balinese ceremonie waar we verplicht een sarong moesten dragen. Zowel mannen als vrouwen liepen er in een sarong. De sfeer was magisch en gezellig, heel wat anders dan bij ons in een kerk!
In Nhatrang hebben Jose en ik drie prachtige duiken gemaakt. Vooral de eerste op Madonna Rock was heel indrukwekkend. We moesten er door een smakke schacht duiken om in een onderwatergrot te komen waar ontzettend veel vissen zwommen, echt fenomenaal. Ondertussen was Sarah aan het snorkelen wat volgens haar ook echt de moeite was. Tussen de duiken door hadden we tijd om te rusten en die tijd benutte ik dan weer om salto's te maken vanaf het bovendek van de boot. Als het dan mis zou gaan, had ik tenminste een duikpak aan :). Hier in het gezellige Nhatrang hebben we nog enkele dagen genoten van de rust en de zon vooral we meer noordwaarts reden in de helse bus die ook nu weer geen SLAAPBUS was, verdikke toch! We hebben ons gruwelijk geergerd! (trema niet op toetsenbord) Toen we in Hoian aankwamen was mijn zin om te reizen ver zoek en kon het me even niets meer schelen. Toch probeerde ik nog van het immens charmante stadje vol met gele gezellige lage huisjes en zijn kleine straatjes te genieten. De eerste dag in dit stadje zijn we naar het strand gefietst waar we gezond hebben en uiteindelijk van een mooie zonsondergang genoten hebben. De volgende dag bezochten we enkele 'verplichte plaatsjes' zoals een hele oude en knappe Japanse brug... en hup de bus op naar Hue, gelukkig maar 3 uurtjes bus. In Hue hebben we pagodes, tempels, tombes en de keizerlijke stad met de paarse verboden stad bezocht via een motorbiketour. Jose en ik reden elk op een motorbike en Sarah zat veilig achterop bij de gids. Supergeweldige dag... en heerlijk met zo'n schakelbrommer rijden! Ja ja we reden voorzichtig! De nachtbus naar Hanoi was eindelijk de juiste, dus met bedjes! Maar ik kan niet zeggen dat ik die bedjes echt apprecieerde of was het de kronkelweg die me steeds uit het bedje wilde hebben, ik weet het niet. In elk geval kwamen we doodop in Hanoi aan en was het helse rumoer van toeterende brommertjes en verkopende zielen van alles en nog wat, niet echt een godsgeschenk. Deze stad was helemaal niet aantrekkelijk op het meer in het centrum na. De dag erop vertrokken we met een begeleide driedaagse tour naar Halong Bay, een van de zeven natuurwonderen ter wereld en dat mag ook echt gezegd worden. De groen beboste rotsen rezen overal op uit de kalme turquoise zee, magnifique! De eerste dag bezochten we een grot die mooi had kunnen zijn als we er met duizend minder waren en ze de veel gekleurde spots weg gelaten hadden maar bon. Het kayakken tussen de rotsen van Halong Bay was wel idyllisch omdat de zon juist in al haar glorie ons plekje verliet om tot slot in het donker van onze boot te plonsen. Onze kajuit was zo vreselijk heet dat we besloten in het duizend-sterren hotel te slapen, op het dek dus. Het was een heerlijke koele nacht totdat we rond 5 uur hevig gewekt werden door een plotse bui... je moest eens zien hoe snel we binnen waren! De tweede dag liepen we op Cat Ba Island (het grootste eiland) door de jungle naar de top waar we een knap uitzicht hadden over de beboste heuvels... maar ook hier weer veel te druk. De laatste dag voeren we terug en hadden we blitsblauwe lucht, waaw! Toen we na de 4 uur durende busrit terug in Hanoi aankwamen, boekten we onmiddellijk de nachttrein naar Sapa. Deze nachttrein was er eentje met 6 bedjes per coupon (3 boven elkaar) en Sarah en ik hadden natuurlijk de bovenste waar het snikheet was! Het licht was maar 10 minuutjes uit of Sarah kreeg een erge paniekaanval... claustrofobisch tot en met. Gelukkig lag Jose op niveau twee en wilde hij onmiddellijk ruilen toen hij eenmaal Sarah haar snuit en uitdrukking gezien had. Ook hier was ze niet meteen gekalmeerd en duurde het enkele uren vooraleer ze in slaap viel. Zelf heb ik die nacht geen oog dicht gedaan uit schrik niet wakker te worden als ze nog eens zou schrikken. In Sapa aangekomen na de treinreis en een adembenemende busrit vonden we al snel een geweldige kamer waar we uitzicht hadden op de knappe bergen. Door de wonderlijke omgeving zaten we alledrie vol energie en wilden we onmiddellijk aan een trek beginnen. Onze gids was geweldig en wist ons dan ook echt veel te vertellen en was nog grappig op de koop toe. Het was een wandeling door rijstvelden op terrassen tegen de heuvels aan, langs watervallen en over hangbruggen, waaw! Sapa hadden we inderdaad niet mogen overslaan, wat een pracht! Tijdens het wandelen liepen er een aantal dames in zwarte knappe klederdracht van de Black Hmong stam met ons mee. Ze waren ontzettend lief, natuurlijk wilden ze ons ook wel iets verkopen maar ze hadden er wel 3 uur voor meegewandeld. Nat tot op het bot kwamen we terug in onze kamer aan... amai hier kon het nogal eens regenen! De tweede dag was nog veel erger en zijn we dan ook maar binnen gebleven en hebben we een filmdagje gehouden. Als laatste dagje Sapa reden we met de motorbike door de bergjes, Sarah achterop... jawel bij mij. Onze laatste uren samen met Jose waren geteld want wij namen 's avonds de nachttrein terug naar Hanoi om er vervolgens onze vlucht naar Bali te nemen. Gelukkig hadden we nu een beter bedje op niveau twee en had Sarah helemaal geen last meer van de kleine ruimte... en eindelijk... het vliegtuig in! Vietnam vond ik een heel knap land, werkelijk waar maar de doodse, onvriendelijke en norse mensen... nee echt... daar was ik het echt kotsbeu.
Siem Reap, Phnom Penh, Kep, Rabbit Island, Kampot, Saigon,...
De eerste 'echte' dag met Sarah vertrokken we al heel vroeg in de ochtend naar de tempels van Angkor Wat, een van de zeven wereldwonderen. En daar reden we dan op ons Aziatisch fietske helemaal enthousiast over wat komen zou. Zelfs 's morgensvroeg was het al stikheet. De hoofdtempel Ankor Wat was inderdaad een juweeltje. Toen we na ons bezoek aan de tempel terug aan onze fietsen kwamen, was het een kleine hel om de bedelende kinderen van ons af te schudden... zelfs de allerkleinsten waren al verwoede verkopers van armbandjes, sjaals, frisdrank,... ! Alle tempels van de kleine ronde waren knap en telkens heel apart... toch ging mijn hartje uit naar eentje in het bijzonder: Ta Prohm ondat deze helemaal vergroeid was met de jungle. De tweede dag lieten we ons per tuktuk naar Angkor Wat brengen om er bij zonsopgang te ontbijten. Na dit rustige ontbijt - rustig is hier heel uitzonderlijk door de opdringerige verkopers - bezochten we twee heel speciale tempels: de knap bewaarde Banteay Srei die 30 km verder lag en na een uur onderhandelen met onze chauffeur reden we dan toch nog eens 30 km verder naar de verste (en voor mij ook knapste) tempel, de Beng Mealea waar we werkelijk over de stenen moesten kruipen en klimmen, we over en onder de door wortels gegrepen muren moesten om er de tempel te ontcijferen. Na deze knappe rit in de tuktuk over voornamelijk ongeasfalteerde wegen en door kleine strohutten dorpjes waren we blij dat we ons bedje in mochten. De laatste dag in Siem Reap hebben we nog twee knappe tempels bezocht in de ochtend (Banteay Samre en Preah Khan) en nadien hebben we ons naar het grote meer Tonle Sap laten brengen waar we de floating villages (drijvende dorpen) konden zien. Zelfs het kippenhok dreef op een apart vlot mee! De kinderen krabten toch wel veel op hun hoofd en zagen er heel armoedzalig uit dus echt heel opgezet met hun aanrakingen waren we niet echt...
In Phnom Penh bezochten we de killing fields waar duizenden mensen het hoofd werden ingeslagen door de Khmer Rouge... heel ingrijpend. Er was een stupa van schedels als aandenken opgericht en je kon er ook nog de vele massagraven zien. Ook de tot gevangenis omgevormde school, de S21 was geen lachertje. De beelden en foto's alsook de gevangenis op zich spraken boekdelen! De manieren van folteren en ondervragen waren zo gruwelijk dat zelfs Hitlers methoden menselijk leken! Na deze gruwel hebben we The Grand Palace bezocht waar de Zilveren Pagode schitterde en de troon heel sierlijk was. Echt van deze pracht en praal genieten als je weet dat er zoveel armoede in een land heerst, is toch niet gemakkelijk...
Na deze hele cultuurgevulde dagen namen we de bus naar het zuiden van Cambodja om even tot rust te komen. In het charmante dorpje Kep met z'n vele vernielde villa's vanuit de Franse koloniale tijd hebben we tot nu toe de knapste zonsondergang gezien. Vanuit Kep namen we een bootje naar Rabbit Island om eventjes helemaal ZEN te worden... allee totdat het bootje eerder als de Titanic aanvoelde (voor Sarah). Het eiland was heel exotisch en toch ook heel Aziatisch: koeien en kippen verwacht je nu toch niet op een strand, toch? De laatste dag wandelden we door de jungle naar de bunker bovenop de heuvel van het eilandje, een overblijfsel van de Khmer Rouge van waar ze de Vietnamese vliegtuigen beschoten. Doordat het de avond voordien geregend had, lag het pad er heel slipperig bij en zijn we met de regelmaat van de klok onderuit gegaan... we kwamen dan ook als twee echte schatjes terug in het dorpje aan...
Om Cambodja af te sluiten brachten we nog een bezoek aan een laatste stadje, Kampot. Hier hadden we echt dikke pech met het weer en stonden de straten compleet blank! We wandelden er in de gietende stortregen over straten die op rivieren leken, tot boven onze knieen in het water! Het was echt een zicht: auto's, fietsers, motorrijders, alles bleef gewoon z'n gangetje gaan en niemand die er slechtgezind van werd... moet kunnen!
Bye bye Cambodja, goodmorning Vietnam! Na vele negatieve verhalen over Vietnam gehoord te hebben, was ons eerste gevoel toch heel positief! Saigon dat nu Ho Chi Minh stad heet, voelde heel goed aan. We zijn er gaan shoppen, hebben er de Cu Chi tunnels bezocht(waar de Vietcong zich in verstopte), hebben er met verbaasdheid gekeken naar de hoeveelheid brommerkes in de straten... niet normaal hoe die zich al toeterend overal doorheen rijden!
Na de met regen beladen tweedaagse in de Mekongdelta namen we de bus naar Nha Trang. We hadden een slaapbus geboekt en je kan het al raden zeker? We kregen een vreselijke zitbus voor onze 10 uur durende busreis, nadat we dus al heel lang in de bus hadden gezeten van de tweedaagse!! Och ja... het mooie weer hier in Nha Trang en de massage van een uurtje geleden doen de vreselijke nacht snel vergeten.
Na de betoverende trekking in het noorden van Laos nam ik de bus terug naar Luang Prabang waar ik eindelijk op tijd wist op te staan om er om 5u30 de monniken op hun bedelronde te bekijken. Ik had een beetje rijst gekocht om ook deel te kunnen nemen aan het schouwspel. Terwijl ik geknield, elke passerende monnik vlijtig een handvol rijst gaf, nam Benoit mooie foto's... te gek toch? In de namiddag namen we met een bende gekke en altijd lachende Japanners een tuktuk naar de grote en mooie waterval waar we zalig gezwommen hebben in het frisse water. Op een gegeven moment had ik zelfs een beetje kou! En dat was echt eens heel even een heerlijk gevoel. De waterval was prachtig van kleur: turquoise water dat over geelbruine rotsen stroomde met hier en daar prachtige groene bomen en planten. De volgende dagen reisde ik via Vientiane naar het zuiden van Laos waar ik in Pakse afscheid nam van mijn twee reisgenoten die toch wel lieve vrienden geworden waren. Op mijn eentje nam ik de veerboot naar de andere kant van de Mekong waar Champassak lag, een heel rustig dorpje waar vooral de natuur in alle eenvoud te bewonderen was. Zoals verwacht was ik ook nu weer niet lang alleen en samen met John de Londenaar fietste ik naar de oude Angkoriaanse tempel Wat Phou. Tijdens de 8 km lange fietstocht over niet-geasfalteerde weg met gaten, was het een sport op zich om overeind te blijven. De kinderen in dit dorp waren ontzettend schattig en uiterst vriendelijk... ik werd er helemaal op en top vrolijk van!
Enkele dagen later reisde ik naar de 4000 eilanden in het zuiden, meer bepaald naar Don Det. Onmiddellijk toen ik er toekwam, ontmoette ik Jose en Fabia waarmee ik in Champassak 2 avonden voordien fijn gezeverd had. Jose (een hele lieve Spanjaard van Barcelona) en ik huurden er een fiets en verkenden zowel Don Det als het eiland Don Khone... onwijselijk mooi hier! De reisvelden, de watervallen (niet hoog maar breed en een ontzettend debiet aan water, ze noemen het ook de Niagara van Zuid-Oost Azie), de eilandjes,... ja... gewoon onbeschrijfelijk! Kon ik toch maar schilderen... ik zou er uren kunnen doorbrengen. Gelukkig heb ik mijn camera bij de hand en kan ik toch mijn eigen beeldjes vastleggen. Het eten, de mensen, de natuur, alles is er in harmonie... een waar paradijs!
En dan begon het aftellen om mijn meisje weer te zien! Jose nam afscheid van Fabia die een andere route gepland had en daar begonnen we samen aan het avontuur naar Cambodja. Het zou een rit van anderhalve dag zijn naar Siem Reap met een overnachting in Champong Cham. Alles ging goed... totdat we niet in Champong Cham werden afgezet maar in Phnom Penh (2 uur langer in de bus). Onderweg hadden we het al ongeveer in de gaten... hij vertelde ons als smoes dat het in Phnom Penh goedkoper was om te slapen! 's Ochtends zouden ze ons om 8u komen halen en hij zei dat het maar 4 uurtjes rijden was naar Siem Reap. Om 8u 's morgens geen kat te zien natuurlijk en niemand herkende ons ticket... we waren verplicht om een nieuw ticket te kopen en kregen ook te horen dat het een rit van nog maar eens 6 uren bus was. Door heel deze afzetterij kwam ik, op van de zenuwen een beetje te laat aan op de luchthaven waar mijn meisje als een klein ukje op de stoep zat te wachten...
Eenmaal in ons guesthouse aangekomen hebben we een dikke pint gedronken en lekker gegeten... welkom Cambodja!
Luang Prabang heeft een heel gemoedelijke uitstraling en de eerste avond zijn we op de heuvel Phousi de zonsondergang gaan bewonderen. Iedereen zat er van de rust en de prachtige kleuren aan de horizon met zijn camera in de aanslag te genieten. 's Anderendaags hebben Benoit en ik een olifantentrek gemaakt en mochten we een voor een in de nek van het geweldige beest zitten. De olifantenjongen was heel lief voor het dier en was gelukkig niet vijandig... anders had ik hem de stok wel afgepakt denk ik! Na een hele tocht in het woud, zijn we elk op een aparte olifant ermee gaan baden. Terwijl ik in de nek van de olifant zat, boog het dier helemaal door zodat het helemaal onder water zat en ik dus ook. Dan komt het helemaal recht en spuit water met zijn slurf mijn gezicht in... geweldig! Helemaal voldaan van de trek zijn we ons gaan informeren om onze bustrip naar het noorden voor te bereiden. De 19de juni hebben we de hele dag in een hobbel-de-bobbel-bus gezeten naar Luang Namtha met meer bochten dan ik ooit voor mogelijk hield. Onderweg maakte ik kennis met een Amerikaanse halfbloed Chinees Derrick waarmee ik een kamer deelde en die samen met Marleen, Benoit en ik de jungletrek wilde maken. De eerste dag van de jungletrek hebben we door een prachtig woud gewandeld met indrukwekkende uitzichten op de groene heuvels en rijstvelden. Af en toe kwamen er kindjes met rieten mandjes op hun rug voorbij die heel schuw keken... eenmaal je Sabaaidee zei en voorzichtig een lachje weggaf, kreeg je er soms wel eentje terug waarvan je helemaal smolt. Sabaaidee betekent in het Laosiaans hallo. In dit woud stonden heel veel rubberbomen waarbij ze inkervingen in de schors maakten waar een houten mandje onder hing om de rubber op te vangen. Sommige kindjes hun taak was om in het hele woud de rubber te verzamelen. 's Middag stopten we in een 5 gezinnen groot dorpje van de Hmong stam zonder electriciteit. Het waren houten woningen met rieten daken. Rond elk huis stonden er kleinere paalhuisjes waarin ze hun rijst en voorraad in bewaarden. Binnenin het huis is het heel donker... enkel door de houten spleten komt een weinig licht. In de woning maken ze er op de grond een vuurtje (dat wij buiten een kampvuur zouden noemen) om op te koken. Er staat een heel lage kleine tafel en houten lage zelf ineengeslagen krukjes die 10 cm van de grond zijn. Dus als je er 10 minuten op zit, ga je helemaal in kramp. En dan staat er in die ruimte een bed en dat is de woning... Dat kunnen wij ons echt niet meer voorstellen dat er in deze tijd nog mensen zo primitief leven. Nadat de kindjes aan ons een beetje hadden kunnen wennen, hebben we zakdoekleggen met hen gespeeld... dat was super! De mama hield een nauwlettend oogje in het zeil wat begrijpelijk is want deze familie had nog nooit buitenlanders gezien. Tegen 17u kwamen we in een ander Hmong dorpje aan waar iets meer gezinnen woonden maar op precies dezelfde wijze leefde. Dit dorpje lag bovenop een berg waar we een fantastische zonsondergang kregen. We sliepen er allemaal op de grond naast elkaar in een huisje juist naast het huis van het dorpshoofd. Deze begon om 2 uur 's nachts een uur aan een stuk in een taal die niemand verstond tegen een kameraad van hem te praten waardoor we allemaal wakker werden en om 5 uur stond ie weer op om zijn dag te beginnen. Hij was de smid van het dorpje en maakte er werktuigen voor op het veld te gebruiken met een vuurtje en een hamer om het ijzer te smeden. Zijn vrouw rochelde om de 3 minuten en spuugde waar ze maar plaats vond. Ik kan me best indenken dat als je de hele tijd een kampvuur hebt binnenin de woning zonder schouw, dat je wel serieuze vieze longen kan krijgen. Bah bah bah... gelukkig kon ze zich bedwingen terwijl wij een typische rijstmaaltijd in hun huis genoten. We aten er 's morgens, 's middags en 's avonds rijst (drie dagen lang). De tweede dag van de trek kwamen we in het nationaal park Nam Ha terecht en liepen we door een echte jungle... welkom bloedzuigers! Vanaf nu liep er een lokale gids van het Hmong dorp mee (op teenslippers!) terwijl wij met uitstekend schoeisel veel meer moeite hadden om de steile hellingen op en af te kruipen. Deze kerel was een echte aap... hij klom in bomen om er vruchten voor ons te plukken, hij sneed bananen- en palmbladen af om in de jungle een plek te te maken om er te picknicken (rijst), hij plukte wilde paddestoelen, ving krabben in een beekje... een echte jungleman gewoon. Die avond kwamen we toe in het forest camp... een rieten hut middenin de jungle en echt dicht bebost met palmbomen en andere. Nadat we ons gewassen hadden in het beekje en er daarna de bloedzuigers verwijderd hadden, had Mon (de vrouwelijke gids) een heerlijke maaltijd klaar: een soep van junglegroenten, wilde paddenstoelen en waterbuffalo... onwijs lekker! Het was gewoon een feestmaal. De kleefrijst die zij sticky rice noemen werd in een bamboostok gestoken en op het kampvuur gegooid tot het gaar was. De krabben werden levend zonder boe of bal het vuur in gegooid en smaakten om je hele vingers af te lekken. Toen de gidsen en Derrick (schrikschijterke) gingen slapen, hebben wij met ons gedrieen een nachttochtje gemaakt in de hoop wat wilde dieren te zien maar zonder succes, op de lichtgevende rupsen na. In dit nationaal park leven naar het schijnt toch nog een twintigtal tijgers... misschien best dat we die niet gezien hebben ;) De laatste dag van de trek was uiteindelijk nog chiquer omdat we echt heel wat gewandeld hebben, 4 uur in de voormiddag en 4 uur in de namiddag... De lunch aten we in een Lanten dorp waar alle mensen dezelfde kleren droegen: zwarte broek en zwart bloes met lange mouwen en een rood kraagje. De vrouwen hadden hun haren ook allemaal hetzelfde opgestoken. Het gaf me een vrij raar gevoel omdat ik juist het boek over de Khmer Rouge van in Cambodja aan het lezen was en er ook die kleding destijds werd opgelegd. In Cambodja zijn er 2 miljoen mensen afgeslacht op 4 jaar tijd, tussen 1975 en 1979! Deze stam keek nog verbaasder naar ons als wij naar hen... het waren hele mooie, slanke en grote mensen. Heel anders dan de Hmong die vodden droegen en eerder klein van gestalte waren. Nadat ze voor ons een maaltijd gemaakt hadden (met hulp van onze gidsen) wuifden ze ons uit en begonnen we aan het laatste deel van onze trek. Stilaan wandelden we de jungle uit en werd het eerder een bos en kwamen we terug tussen de rijst- en katoenvelden waar Lanten mensen het land aan het bewerken waren. Fenomenale omgeving. Daar heb ik een beeld voor mijn leven in mijn geheugen gegrift! Helemaal voldaan werden we met een tuktuk terug naar onze hostel gebracht waar we al nagenietend met z'n allen iets gegeten hebben in het stadje Luang Namtha. De 23ste namen Benoit en ik een bus terug naar Luang Prabang terwijl Marleen naar Vientiane ging om er hun visums in orde te maken. Vandaag de 24ste zijn we om 5u30 opgestaan om er de bedelronde van de monniken te gaan bewonderen... en daar zat ik dan geknield om elke passerende monnik een handvol rijst te geven! Maar wel mooie foto's waarvoor ik Benoit moet bedanken! Gisterenavond kwamen we Lisa (de Duitse waarmee ik een kamer deelde in Vang Vieng) en Pei (een Taiwannees die ik in Vang Vieng had leren kennen) tegen in de stad Luang Prabang waarmee we iets gegeten hebben en kennis maakten met een groep jonge Japanners. Met deze Jappanners alsook Willem-Jan uit Holland en Kris uit de USA hebben we vandaag een tuktuk gedeeld om ons naar de grootste en mooiste waterval te voeren. En inderdaad de Tad Kouang Si Waterval is echt de moeite. Op het bovenste plateau hebben we gezwommen en vooral veel gezeverd. Super relaxed dagje geweest. Hele dikke kusjes allemaal!
De eerste dag in Vientiane was weer even wennen... vooral aan het alleen zijn. Toen ik een guesthouse gevonden had, heb ik de stad met de fiets verkend en heb ik genoten van een prachtige zonsondergang (precies zoals de trotter het beschreven had). 's Anderendaags ben ik te voet doorheen de stad gewandeld langs een aantal tempels alsook de triomfboog... Tegen 14u nam ik de bus naar Vang Vieng waar ik een Limburgs koppel heb leren kennen: Benoit en Marleen. Op de bus zat ook een Duits meisje Lisa waarmee ik drie nachten een kamer deelde (aan de centjes denken he). De eerste avond hebben we al een klein feestje gevierd in een bar en later op het eiland waar allerlei feestbarretjes waren. Natuurlijk waren we de dag erna niet echt veel waard. Het was alsof de goden het wisten want het heeft een ganse dag geregend waardoor we veel geluierd hebben in een restaurantje met ligtafels waar ze de serie Friends speelden. De volgende ochtend zijn we om 9u vertrokken in een open busje dat ons naar de start van de kayaktrek bracht. Het begon met 1 km kayakken doorheen ongelofelijk mooie junglebergen als decor, daarna gingen we in een heel klein dorpje aan wal en met dorpje bedoel ik 5 houten paalwoningen zonder stroom waar de varkens en koeien bij het huis liepen en de kinderen samen aan het spelen waren in het water. We wandelden er eventjes doorheen rijstvelden naar een grot waar we met tubes doorheen dreven al peddelend met de handen. (tube = een vrachtwagenband waar je met je bibs in ligt en je benen en armen erover heen). In het midden van de grot hielden we 2 minuten stilte en moest elke hoofdlamp uit... super. Na deze grot kregen we rijst in een blad geserveerd en hadden we BBQ (2 spiesjes vlees met groentjes). Na de wandeling terug naar de rivier bezochten we nog een olifantengrot waar we het mytische verhaal verteld kregen door onze gids die trouwens ontzettend lief was. Na 12 km kayakken in een heerlijk stille en indrukwekkende natuur zijn we een laatste keer gestopt bij een hutje waar een reuze stenen glijbaan was en je zo ongeveer 4 meter boven het water uitkwam. Er was ook een hele hoge swing, waar je eerst een houten trap omhoog moest klimmen om dan een soort trapese vast te nemen en dan kon je werkelijk chique zwieren! Op het einde kon je je los laten of een salto maken en dan plonsen. Gewoon fantastisch! Een keer ging het een beetje fout en ben ik neer gekomen waardoor de binnenkant van mijn bil (juist boven de knie) wat blauw is uitgeslaan maar het gaat wel. Swingen en glijden heb ik echt heel vaak gedaan, zo leuk was het! Dan was het nog 4 km kayakken en waren we terug in Vang Vieng. Ik heb daarnet al een busticket gekocht om morgen om 10u te vertrekken naar Luang Prabang. De Duitse Lisa waarmee ik een kamer deelde blijft nog hier maar de Limburgers Marleen en Benoit hebben ook hetzelfde ticket geboekt. Die zijn echt heel lief... zullen zien hoe lang onze wegen hetzelfde blijven.
