Tweede zwemsessie, zelfde onorthodoxe manier. De schouders reageerden fel eergisteren. Het feit dat we hier op 2000m hoogte zitten zal zeker meespelen in de recuperatie. Ik besluit iets korter te zwemmen (1250m), op het gevoel, doch stel nadien vast dat het ook iets sneller was 205 per 100m). Afwachten wat de recuperatie straks zegt.
Vandaag, 1 januari 2020, zit ik halfweg de verplichte rust die me werd opgelegd. De breukjes zouden moeten stabiel zijn, echter steunen op de rechtervoet is nog uit den boze voor de komende weken. Ik lig al enkele dagen in mijn hotelkamer terwijl mijn gezin op de skipistes vertoeft samen met enkele bevriende koppels. Het weer is prachtig en ik mis de vrijheid van de bergen.
Ik besluit toch om 2020 met een positieve vibe aan te pakken en laat me afzetten aan het gemeentelijk zwembad. Met de krukken tot aan het zwembad, de Pull Buoy tussen de benen en de voeten samengebonden met een strakke elastiek hervat ik de sport na wekenlange verplichte rust. Het is duidelijk dat ik alles kwijt ben, terug naar af. Uiteindelijk klok ik af op 1700m zwemmen aan een tempo van 2'09 per 100m, ruim 30 seconden per 100m trager dan mijn laatste zwembeurt. Ik ben leeg, maar oh zo blij dat ik terug in actie ben. Nu afwachten hoe het lichaam reageert.
Toen ik half 2019 het sporten hervatte na meer dan 10 jaar inactiviteit had ik toch gedacht dat alles wat vlotter zou gaan. Ik had echter beter moeten weten gezien mijn leeftijd (46) en een historiek van 2 zware ongevallen waar ik langdurig moest van revalideren. Het werd een verhaal van blessures, oververmoeidheid en eindeloze stress dat eindigde begin december 2019 met een ernstige kwetsuur aan de rechter enkel.
Ik ben echter rotsvast overtuigd van mijn plan en heb mij de laatste maanden omringd met een aantal mensen waar ik op kan steunen om mijn doel te bereiken.
Naast vanzelfsprekend mijn vrouw Véronique en dochters Alixe en Amélie, heb ik in eerste instantie contact opgenomen met mijn fietsenmaker Patrick Adriaenssens uit Malderen voor de aanschaf van een nieuwe racefiets. Hij raadde me de Orbea Orca Aero aan, en ik heb hier nog geen seconde spijt van. Patrick en zijn vrouw Patricia zijn voor mij altijd grote motivators geweest.
Nadien ging ik ook aan het lopen, vooral omdat fietsen toch veel tijd vroeg. Doch al snel volgde een eerste kwetsuur, en het zou zeker niet de laatste zijn. Ik kwam terecht bij Joren Bryssinck een jonge maar beloftevolle kinesist in praktijk Wezenbeek in Melle, met heel wat specialisaties. Hij is de man die mijn lichaam samen met mij ontdekt, en bracht me in het UZ Gent tot bij Professor Luc Van den Bossche en zijn assistent Joris De Win, die me zo goed als binnenste buiten keerden.
Toen mijn jongste dochter in de zwemclub RGSC ging, zat ik mij steeds te vervelen in de tribune. Het is daar dat het idee van de triathlon is ontstaan. Ik ging tegen beter weten in aan het zwemmen zonder begeleiding. Enkele mede-zwemmers en het internet brachten me een eindje op weg, maar ik voelde al snel dat ik tekort schoot. Op dat moment leerde ik Marieke Blomme kennen, een top-zwemcoach die toevallig ook thuis was in het triathlon gebeuren. Ik besloot om met haar in zee te gaan voor het complete verhaal en nu echt werk te maken van mijn plan. Marieke bracht me in contact met sportarts Andreas Goddeeris die vooral mijn bloedwaardes op punt zal houden en mij adviseert over voeding en eventuele supplementen.
De laatste stap voor mijn verplichte rust was de aankoop van een triathlonfiets. Ik koos voor een tweede fietsenmaker, dichter bij de deur en kwam terecht bij Lobikes in Lochristi waar ik de Specialized Shiv naast mijn Orbea in de garage mocht plaatsen.
De dag dat ik mijn triathlonfiets mocht ophalen, was ook de dag dat dokter De Win mij verplichte rust voorschreef. Ik maak van deze verplichte rust gebruik om deze blog te maken zowel om mezelf als misschien ook anderen te motiveren en aan te tonen dat als je iets echt wil, je het ook kan. Laat ons hopen dat ik gelijk krijg :)
