Wel, u vraagt zich misschien de zin van deze weblog af. Ik ook. Dit is één van de duizenden, wat zeg ik, honderdduizenden blogs die er ter beschikking zijn van over heel de wereld, en ik ben er voor de volle 100% van overtuigd dat er heel wat blogs een interessantere inhoud dan deze hier hebben die u nu aan het lezen bent - waarvoor bedankt trouwens.
Waarom dan wel? Het is niet dat ik gelezen wil worden, niet zoals Multatuli in zijn roman 'Max Havelaar,' nee dat wil ik niet, al zou het mooi meegenomen zijn. Wat ik wil, beste lezer, is mijn woede en opgekropte frustraties eens volledig van mij af te kunnen schrijven; mijn woede en opgekropte frustraties eens te uiten; mijn woede en opgekropte frustraties aan ú bekend te maken, in de hoop dat u er ook eens over nadenkt.
Nadenken, dat wil ik m.a.w. ook bereiken: ik wil dat jullie, beste lezers, een nadenken over Microsoft, en er eventueel vraagtekens bijzetten - maar waarschijnlijk hebben jullie, intelligenten, dat al gedaan. Tot zover deze inleiding.

Vandaag moest ik een taak maken - jawel ik zit nog op het secundair. In deze briljante ICT-tijden (en ik verontschuldig mij voor het gebruik van dat afschuwelijke woord, beste lezer) moet men daarvoor natuurlijk gebruik maken van een PC, oftewel voor de mensen die nog in de goeie ouwe tijd leefden zonder al die zever, een personal computer.
Ik drukte op de startknop van mijn laptop. De tijd die verstrijkt tussen de druk op die knop en het effectieve opstarten van de laptop bedraagt maar liefst 10 minuten. Een bekend fenomeen? Na deze helse marteling moet ik nog dubbelklikken op het icoontje van Mozilla Firefox. Ik gebruik dat, en geen internet explorer (dat is -hum hum- niet zo goed). Wel, dat afschrijven helpt werkelijk. Vandaar dat ik nu ga stoppen, en ooit - wanneer ik er weer eens genoeg van heb - mijn verhaal zal vervolgen.

Beste lezer, ik dank u voor uw tijd en ik hoop dat u meer pret zal beleven met uw computer dan ik.