We moesten weer niet te ver rijden dit weekend. Gewoon even de taalgrens over. Neen niet weer naar Deux-Acren (Oaker gelijk we zeggen), maar naar Lessines (noer Lessen). Lessen is zeer gekend voor zijn steengroeven. Die zijn bij ons beter gekend als de karielen een beetjen vlaams verbasterdeerd komend van les carrières zeker. In Lessen wordt porfier naar boven gehaald. Indrukwekkend om van op de bovenrand de diepe uitgegraven putten te zien. Minder mooi is de omgeving en de dikke laag stof die de graafwerken met zich meebrengen.
Ge moet maar eens gaan googlen en ander mappy-en om een idee te krijgen wat een omvang de werkzaamheden daar zijn.
Fin swat, den onze had goesting om daar te gaan koersen, net op de dag dat het Belgisch Kampioenschap in Geel zou gereden worden. Met dezen heb ik al verklapt dat hij voor de rest van dit seizoen en een groot deel van volgend seizoen niet de den nationalen tricoloor gaat rijden hé. t Zou ook geen zicht zijn en ambetantig schrijven ook. Onzen nationalen tricoloor met zijn blauw helmken allez zeg zelf.
Voor thuis valt dat dus best ook mee. Als hij maar niet teveel opvalt dattem goe koerst, dan komen al die sportbestuurders aan mijn deurbel niet hangen. Mijnen bak Duvel raakt zo al rap genoeg leeg.
t Spijt me dat het verslagsken weer zo lang op zich laat wachten. Daar zijn nu wel drie goej redenen voor. Een uitgelopen meetingsken s avonds op t werk waardoor dat er s anderendaags een beetjen moest gerecupereerd worden (zonder werkverlet welliswaar te verstaan). Een avondjen nieuw websitegedoe om te proberen dit verslag der op te krijgen. Dit komt in orde zenne mare dan moeten we wel ne keer leren van op de goeje knoppen te duwen en niet de verkeerde faails te dielieten... een geluk dat we voor het dielieten van teen en tander eerst een kopieken gepakt hebben. En ten derde, maar vooral ook en vooral omdat dezen nog aan het bekomen is van een beetjen losrijden in het begin van de week.
t Was goed weer en ik was wat vlugger thuis dan anders. Michiel zou zich net gaan losrijden en had de simpele vraag : ha pa, zo vroeg thuis, dan edde na tijd om met mij een bekken te gaan rijden Ik dacht ik met den auto en hij daarachter met zijn fietsken, zoals we nog al eens gedaan hadden, maar deze keer pakte dat niet. Zelfs moeder de vrouw stond er op dat uwen verslaggever na de zware dagtaak van hard psychisch labeur en amper met wat rap eten en enkel met twee bidongskens leidingwater op de velo (maar toch in gepasten outfit) zijn stalen ros op moest. Wat een vader lijden kan. En ik die een 25 jaar geleden dacht dat het lijden met ei ging geschreven zijn. Enkel dienen uitsmijter dak in de rapte naar binnen heb gehaspeld dat was met een ei ja.
En t was lijden, ik kan het u verzekeren van bij de eerste kilometers moest ik mijn gestroomlijnd lichaam volledig geven om het losrijdtempo van onze groenen met zijn blauw helmken te kunnen volgen. Zelfs bergaf werd het moeilijk volgen. In volle afdaling haalde de bijna 90 kilo het niet van de ranke gespierde massa. Yip, bijna 90 kilo. Maar deze zijn vooral te wijten aan (al zeg ik het zelf) veel verstand, een heel groot hart en nen dikken darm. Nu zijnder waarschijnlijk al een paar perversen die luidop stoefer hebben gezegd, maar ik had het eerder over het supplementaire liefdeskussen, gebruikt om den nagelenbuik en alle attributen der rond te beschermen... de beste dingen staan toch onder een afdaksken... Na een kleine 50 speelse voor de gene, en voor den anderen (zijnde den dezen) gekoerste en serieus afgeziene kilometers heeft ne mens geen goesting nie meer om achter de kompjoeter te kruipen om nadien tot een stuk in den nacht een verslagsken te schrijven. Ge kunt peinzen .
Drie dagen later zijn we dus al een beetjen bekomen.
We hadden geen hoge verwachtingen voor de koers zondag. Meedraaien zo lang als kon was de betrachting. Onze groenen met zijn blauw helmken had de weekend hiervoor niet gekoerst wegens ziekte en had van meneer doktoor wat paardemiddelen gekregen om zich snel beter te voelen. Hij was op een paar dagen weer een goeie 3 kilo kwijt. In de week had ik hem zo goed als in zijn adamskostuum zien staan. Zjust ne gespierde stylo. Nen blanken uit Biafra Met amper een handvol kilometers training in de benen t was dus afwachten.
Zondag was het dus in Lessen. Maar liefst 102 renners kwamen aan de start. Michiel kon het goede voornemen van op het Provinciaal Kampioenschap niet doortrekken en gelijk gewente kon hij de troepen van van achteren overschouwen. En daar gingen ze. Een paar korte draaien richting stadscentrum, een eindje verder over de spoorweg naar een heuvelken amper de naam waardig, zo naar de steengroeven om via een vals plat naar beneden en een gevaarlijk te nemen rond punt waar het gekende beeld van el cayoteu (de steenkapper op zijn waalsch) staat, opnieuw over de brede laan richting aankomst te trekken.
Wij met het reservefietsken tegendraads het parcours op. Een ronde of vier verder staan we op een plek waar niet echt iets te beleven valt, maar waar we de renners toch vanop 200meter zien komen. Aan de kant van de weg staan twee heren. Enen heeft een vlagje in de hand. De andere een schrijfplank met een stuk papier erop vastgehecht. Raar, maar die staan net aan een lijn die over de straat getrokken is. Voor de rest niks of niemand. Silvoeplè meesjeu, keskisepasse ? ilja un prim ? vragen we natuurlijk beleefd. En diene met het planksken vertelt ons dat over gans het parcours een aantal lijnen getrokken zijn waar een premie wordt toegekend, zomaar . 5 euro voor den eerste die de lijn overrijdt.
Daar komt het peloton. Jonas rijdt op kop, hij leidt het peloton aan een degelijk tempo. Ik zie onze groene met zijn blauw helmken zitten in 6de-7de positie. Nog 75 meter. De brave man langs de overkant van de straat zwaait met het witte vlagje dat het een lieve lust is. De renners hebben het niet door dat er wat centen te verdienen zijn. Waarschijnlijk bij den aanvang van de wedstrijd vergeten te zeggen We schreeuwen het uit. MICHIEL ne PRIM !! , JONAS GEVEN !!! VOOORUIT !!! , NE PRIM !! De renners hebben er geen oren naar. Nog 50 meter, het peloton valt stil. Niemand rijdt nog. Alle renners houden de benen stil. De renners bekijken mekaar terwijl dienen aan den overkant de aandacht probeert te trekken en vrietig gesticulerend aan het zwaaien is met zijn vlagsken. Wij blijven roepen. NE PRIM !! Ge gelooft het niet, maar Michiel valt aan en in die beweging rijdt hij per aksident als eerste over de meet. Niet beseffend dat hij 200frang rijker geworden is wordt het peloton op een lang lint getrokken.
De wedstrijd vordert 6 man springen weg en rijden een ronde lang stevig voor het peloton uit. Daaruit raken nog 3 renners weg. Meer dan een ronde duurt het eer onze groenen met zijn blauw helmken en zijn twee kompanen zwaar hijgend en hangend aan zijn achterwiel het gat kan dichten. Dit zou wel eens de goede vlucht kunnen zijn. Het peloton laat evenwel niet begaan, en hoewel een sterk blok voorin krijgen de 9 koplopers amper 25 seconden. Drie ronden later was alles te herbeginnen.
De renners blijven toerkes maken, wij ook. Aan de stofferige steengroeve zien we een renner goed vastgesjord op een brancard liggen. De volgwagen van het Rode Kruis staat in het midden van de straat. Potverdekke, ik zie wat groen van onder het deken. Ene van Parike. Arne heeft een lelijke smak gemaakt. Het gezicht bebloed en overal pijn. Zo snel mogelijk afvoeren naar het dichtstbijzijnde hospitaal is de boodschap. Een andere renner zit al in de ziekenwagen en schreeuwt om ijs voor zijn gezwollen been . We stellen de jongens gerust met de melding hun ouders te verwittigen en ook zorg te dragen voor de verhakkelde rijwielen. De koerst gaat door
Vijf man weg, nog 3 ronden. Wie rijdt daar als vijfde ? Yip. Kmoet er geen tekeningsken bij maken hé.
Een ronde verder, een nieuwe situatie. Twee groepjes rijden op amper 100 meter uit elkaar voor het peloton uit. Hieruit maken zich 2 Woopers los Enen heeft een blauw helmken. Een dijk van een wedstrijd is die aan het rijden. Constant voorin te vinden. Proberen waar kan. En wij die dachten dat het vandaag nogal stroef zou verlopen.
We staan aan de meet bij de ingang van de laatste ronde. Een groepje heeft zich afgescheiden. Gene groenen met een blauw helmken. Daar is het peloton op een lang lint. Amper 10 seconden hebben ze achterstand. Ik heb hem gemist, ik heb hem niet gezien, zo snel ging het.
Omdat ze een eindje terug moeten naar het stadscentrum kunnen we hen via een kruisende straat verderop in de verte opnieuw zien passeren. De voorsprong is onveranderd. Ik wacht tevergeefs op een groen tenueken en een blauw helmken.
In de verte richting aankomst komt de wagen met de groene vlag af. Voor het voertuig een eenzaam renner hard kloppend op zijn benen Tranen van pijn en woede in de ogen De wedstrijd duurde 7 kilometer te lang.
Slechts dertig renners werden in de uitslag opgenomen. Michiel staat er niet tussen. Het envelopken voor nr 27 met 5 euro erin is een grote opsteker voorde volgende koers.
in het begin van de koers verscholen in het peloton
naarmate de koers vordert schuift hij attent mee naar voor
in achtervolging met een ploemaat
9 man weg. ze houden het een paar ronden vol.
gezwind de bocht in
steeds attent voorin te vinden
weer een poging om we te raken
het peloton laat niet begaan
Laatste ronde, 40 seconden na het peloton... pijnlijk (en niet in het minst door de krampen)
't Was gedomme vroeg vertrekken vorige zondag. Normaliter gaan we met de jeugd van de Polybel (wielertoeristenclub) waar we één van de begeleiders van de klein mannen zijn, de zondag een ritteken maken. We vertrekken rond 9uur ('s morgens hé). Daarom sta ik op tegen kwart voor negen wat me de nodige tijd geeft om te douchen, me te kleden, koffie te zetten, boterhammen te smeren, te eten, (niet onbelangrijk) naar twalet te gaan, schoenen, helm en andere attributen rap bijeen te zoeken, fietsken af te kuisen (voor zover die in vorige ritteken ietwat bevuild werd) en die dak wakker gemaakt heb door in zeven haasten zes keer den trap te zijn op- en afgelopen nen dikken afscheidskus te geven.
Allez ge verstaat het, de zondagmorgend proberen we zo lang mogelijk in ons bed te blijven liggen. Een gewente die we over gehouden hebben van toen ons gasten nog heel klein waren. Toen stonden die alleen al op en gingen heel geconcentreerd naar Samson en Gert kijken wat ons de mogelijkheid gaf om ons nog eens rustig te draaien en te keren hé
Mare sinds een paar jaar moeten we de zondag morgend het huis uit om een ander fysieke inspanning te leveren. We moeten gaan fietsen. Zondag gepasseerd was't anders. Provinciaal Kampioenschap in Boekhoute en de start van de eerste jaars juniores was om 11u30 alstublieft. Yip, om 11u30 !!! Weet ge wat dat betekent ? Dat betekent heel vroeg opstaan, veel te vroeg opstaan !!! Maar ja, voor de kinders doet ne mens wel eens een efforken.
Onze groenen met zijn blauw helmken zonder helmken (want in den auto zet ge dat ding niet op) was gedurende de ganse rit heel rustig. Te rustig naar mijn goesting. Sliep diene nog, was die zo geconcentreerd we wisten het rap toen we met onzen auto ergens op een terrein stonden zo groot als twee voetbalpleinen en waar nog geen kat een pleksken gevonden had. In de oase van rust stonden we daar alleen. Op amper een paar honderd meter van het dorpscentrum. Ideaal eigenlijk om de voorbereiding en andere preparaties uit te voeren. Mare niet goed genoeg voor den onzen. We moesten en zouden ons verplaatsen daar waar anderen ook stonden, langs het parcours .in alle drukte . Niks aan te doen.
Hij ging zich onmiddellijk inschrijven, zonder ommezien naar vriend noch vijand. Ook na de inschrijving was hij plots verdwenen zonder iets te zeggen.
De opwarming verliep wel zoals gewoonte. Den opkuis van hebben en houwen as terwijl hij zich naar de start begaf ook.
vroeg op deochtend vertrekken ... de innige mens moet versterkt worden, wij maken ons ook klaar voor de strijd
Honderd-en-vier renners aan de start bij de eerste jaars juniors. Maar hij was nergens te bespeuren. Gotfer iedereen staat vertrekkens klaar, maar gene Michiel te zien, gene groenen met een blauw helmken. Zeg dattet niet waar is. Achteraan niet te zien, in het midden niet en vooraan ook niet. Waar kan dienen uithangen en binnen een paar minuten zijn ze weg, vroeg ik me af. Ik loop wat zemelachtig met een bidongsken in mijn handen langs het peloton. Hier en daar een groene, maar genen met een blauw helmken in het bontgekleurde peloton. Zus is ook al zoek. Andere ouders zien me zoeken en wijzen naar voren. Ik zie hem niet staan. Ze wijzen feller. Ik zie hem nog niet staan. hier zou nu eigenlijk zo'n reklammeken kunnen komen van Pearl of Hans Anders met ne kreet eigenlijk van wat baten kaars en bril als den uil niet zien een wil. De collega ouders wijzen nog feller. Hadden ze aan mij gekund ze hadden me zeker bij mijnen "skabbernak" gepakt (mijn kraag dus) en mij boven op hem geduwd, zo nadrukkelijk waren ze aan het wijzen.
Begot, ik zien hem. Op de allereerste rij, weggestoken achter een paar grote jongens, vlak tegen de dranghekkens. Hier moet zus een foto van hebben !!!
Op de allereerste rij, dat hij moeilijk te vinden was, was de logica zelve...
Bruno Risi, één van de beste baanwielrenners ooit en meermaals wereldkampioen staat naast hem en mocht de start geven met een enorm tiroler-koebèl.
Den onzen dus op de eerste rij en klaar voor de 106 kilometer. En weg waren ze voor twee en een halfuurken koers.
We rijden met het reservefietsken langs het parcours. Elke ronde gebeurt er wel wat. Er zijn constant ontsnappingen. Ook de betere renners mengen zich in de debatten. Michiel is attent mee vooraan te vinden en gaat in het begin van de koers nooit uit de eerste gelederen. Niemand raakt echt weg. De pogingen duren echter amper een halve ronde. De snelheid ligt vrij hoog.
in het eerste gedeelte van de koers attent mee voorin
oei dat zijn straffe mannen, het wagonneken rap aan dat treintje hangen.
het gaat er hard aan toe.
Op het parcours vinden we de woopverantwoordelijken. Ze staan klaar om de bevoorrading aan te geven. Daar vernemen we dat nummerken 87 al eens op stap geweest is. We moeten hier niet vertellen wie dat nummerken net boven zijn gat hangen heeft . Jammer, wij hebben het niet gezien. Op het 8 kilometer lange parcours kan je niet overal tegelijkertijd zijn. De verantwoordelijken kunnen de koers beter volgen. Via de koersradio worden alle ontsnappingspogingen omgeroepen.
Een paar ronden proberen we mee te helpen en merken dat er bij die jonge gasten toch wel wat onsportiviteit gebeurt. Net voor het aanreiken van een bidongsken aan één van onze renners wordt het ding brut uit de handen geklopt door één van de tegenstrevers. Niet echt mooi, maar dat gebeurt. Ook bij de juniores. Hoewel ook niet sportief wensen we de boosdoener vele platte banden toe.
Driekwart wedstrijd zijn voorbij, onze groenen met zijn blauw helmken zit niet meer vooraan. Drie keer raden ? Yip het gebeurt. Eerst eens 5 dan eens 3 rijden weg van het peloton. Geen enkele Wooper bij. Twee ronden voor het einde maken zich nog eens 3 renners los van het peloton. Opnieuw geen Wooper te bespeuren. Gans de wedstrijd werd er attent vooraan gekoerst maar in de hectometers van de waarheid wordt net even de andere kant opgekeken.
Woop zit vooraan goed vertegenwoordigd.
nog eenpaar ronden. de inspanningen zijn tevergeefs. de vogels zijn gaan vliegen.
Laatste ronde. 12 renners zijn niet meer bij te halen. De prijzen zijn verdeeld. Die zullen strijden voor de trui. In de achtergrond gebeurt nog van alles. Voor de ereplaatsen wordt hard gestreden. Meerdere renners doen nog een uitval. Ook onze groenen met zijn blauw helmken probeert samen met een aantal ploegmaten nog wat. Te laat. Toch blijven ze uit de greep van het aanstormende peloton. De ploegmaten rijden nog net weg van hem. Een klein minuutje na de koplopers spurt hij over de streep.
we proberen deze blog zo goed als mogelijk up-to-date te houden.
dit is niet altijd mogelijk. soms is er een kleine achterstand.
wil je weten wanneer de blog aangepast wordt, dan kan je hiervan een mailtje krijgen.
mocht je nog niet verwittigd worden, geef je email-adres op in de mailinglijst. die kan je terugvinden als laatste item in de linkerkolom. (gewoon een correct email-adres ingeven en op inschrijven klikken)
Het koersken vorige zaterdag in Erpe-Mere was zelfs zeer goed te noemen. Een prachtige uitslag, knap gereden ook.
Op die manier is het plezant koersen. Ook voor papa's en mama's en meegekomen supporters. Ongedwongen meerijden, zich amuseren bij het leveren van een sportieve inspanning en indien mogelijk na de koers bij het terugbrengen van het rugnummer net iets meer ontvangen dan de 5 euro waarborg dieje moeten geven hebt bij de inschrijving. Fier dat die jonge gasten dan kunnen zijn.
Met den hoogdag van Onzen Lieven Heer Hemelvaart zou men kunnen denken "The sky is the limit" maar wij blijven liever met de voetjes op de grond. Nuchter, al kan dat soms wel eens dik tegenvallen.
Zondag Moederkesdag en maandag de verjaardag van onze groenen met dat blauw helmken. t Kan verkeren zei Bredero.
Zoals sommigen weten, hadden we de ganse week verlof om thuis nen helen hoop achterstallige werk uit te voeren. Echter woensdagnamiddag hadden we van die van ons nen echten halven dag vrij gekregen omdat we met onze koereur het parcours van het Provinciaal Kampioenschap voor junioren dat volgende zondag verreden wordt in Boekhoute, wilden gaan verkennen. Boekhoute is een deelgemeente van Assenede en ligt in het Meetjesland tegen de Hollandse grens.
Michiel en ploegmaat Jonas dus die namiddag de baan op richting Boekhoutes. Per velo wel te verstaan. En ik een eindjen daarachter met den auto ook al wel te verstaan.t Was een triestig ritteken langs drukke wegen. Gelukkig hier en daar af en toe een goed berijdbaar fietspad zodat de jongens toch iet of wat beschermd op een gezapig tempo de vele kilometers konden afleggen.
Geraardsbergen-Ninove-Aalst-Dendermonde-Lokeren-Zele-Zelzate-Assenede-Boekhoute, gewoon om te zeggen dat ik iets later mocht vertrekken omdat ze niet veel richtingaanwijzers moesten onthouden. Onderweg zegge 50 meter verder dan ons deur hadden we Camiel opgepikt. Als er iets met de koers te maken heeft, dan is hij rap gereed en met tweeën in den auto is plezanter dan alleen.
Zonder veel problemen werd Boekhoute bereikt. Een mooi parcours met brede wegen. Enkel door de klinkers ligt er de weg er in de dorpskom nogal hobbelig bij. Ondanks hun verre tocht besloten onze renners het parcours toch nog een paar keer af te haspelen kwestie van te weten waar ze zondag aanstaande aan toe zullen zijn. Een sjaans voor ons. Terwijl zij hun kilometerkes fel de hoogte in joegen, hadden wij tijd om de plaatselijke dorpskom te verkennen want er was nood aan een dringende sanitaire stop. Awel t is der goed, zondag komt het in orde, zeker met het lokale bier de Gîrnaert.
Beste lezers en supporters, dat is een goed bierken. Het laat hem lekker drinken, is vrij zoet en er is van alles in terug te vinden karamel, pompelmoes, sinaasappel met een lichte bitterheid in de achtergrond maar ook een licht zweempje alcohol
Toen de gasten genoeg wisten voor zondag (en wij ook) werden de fietskes in de auto gestoken en konden we een prettige terugreis op de kap van Camiel aanvatten.
Dat was dus woensdagnamiddag. Donderdag kon er nog gekoerst worden. Echter de vele kilometers van de dag voordien en het toekomstig kampioenschap over een slordige 106kilometer dat hen zondag te wachten stond, liet ons besluiten om een "kalm" koerske uit te kiezen. Volgens de wielerkalender was er niet veel keuze en hoewel er op nog geen 20kilometer een wedstrijd werd georganiseerd werd geopteerd om naar Sars-la-Buisiere te trekken. Jonas zou er ook rijden.
Vorig jaar had onze groenen met zijn blauw helmken er ook al een wedstrijd gereden en de sfeer, de organisatie, ge moet het lezen in één woord, folkloristisch ronduit schitterend. Als je er heen gaat, t is wel allemaal juist, maar ge moet toch teen en tander met een korrelken zout nemen en niet te nauw kijken.
Schitterend en we hadden weer gelijk, dit jaar en een reeksje hoger, het werd er niet professioneler op.
Of toch, de overjaarse boerenkar die de officiëlen als verhoog gebruikten om een beter overzicht te hebben op de arriverende renners was vervangen door een eenvoudig stevig verhoogje met 3 treden.
Twee wagens reden de ganse wedstrijd mee. De "rode vlag" zonder rode vlag reed eerst met enkel met een oranje zwaailicht. Bij gebrek aan "Rodaniaaaaaa" had de chauffeur er niet beter op gevonden de ganse wedstrijd door te toeten. Ik kan het u verzekeren, op het korte parcours, de inwoners wisten dat er koers was. Een politiecombi stopt even om de renners door te laten maar laat betijen.
Van kort parcours gesproken. Er waren 21 ronden van 4 kilometer. Als ge goed kunt tellen, in totaal 84 kilometer. Tijdens de koers was er toch wel enige discussie tussen de renners over het aantal nog te rijden ronden. Volgens den enen nog 6, volgens nen anderen nog 4, en volgens den onzen nog minstens 10. Onze groenen met zijn blauw helmken zou er officieel nog het dichtst bijgezeten hebben ware het niet dat na de 21 rondjes er amper 72 kilometer op zijn kilometerteller stond
Het waren dus maar rondjes van "apeuprè" 4 kilometer.
Waar we op gehoopt hadden werd bewaarheid. Er waren weinig inschrijvingen. Amper 19. Met toch wel een paar bekende gezichten. Er zou moeten opgelet worden om niet constant te moeten achtervolgen. En hoewel zeer goed verwittigd, hebben die van ons zich in de derde ronde toch laten verrassen. Drie man aan de haal.
Ronden lang rijden twee groenen zich het hart uit het lijf maar raken niet korter dan 25seconden.
Het pelotonnetje wordt steeds kleiner. Niet iedereen kan het tempo van de kleine groene garde volgen. Toch komen ze niet dichter bij de koplopers.
Vooraan valt iemand door pech weg. We krijgen nog slechts twee man vooraan en 5 achtervolgers waarvan Michiel en Jonas het leeuwendeel van het werk op zich nemen.
Eerlijk gezegd het was niet altijd heel duidelijk. In het koersminnend Sars-la-Buisiere haalt men de achteropgeraakte renners niet uit koers. Hier blijven ze gewoon verder fietsen. Zo waren er weer eens 3 dan weer 4 koplopers omdat gedubbelde renners weer konden en mochtern aanpikken.
De "rode vlag" met oranje zwaailicht en toeter stak de "groene vlag" voorbij. Met de gedachte, koers is voor den eersten rijden, zalt wel geen kwaad gekund hebben.
Een paar ronden verder, we staan een eindje uit het dorp en wachten aan een kruispunt waar een eenzame bejaarde seingever gelukkig steeds in meerijdende richting het doorgaand lokale verkeer laat passeren. We doen een goed babbelken zowel in het Nederlans als in het Frans.
De koplopers komen er aan. Bij gebrek aan chronometer begin ik te tellen. Eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig eenenveertig, tweeënveertig, .. onderbreekt diene meneer mij. Karaantéjui , karaantdeu ik tel luider in VIJFTIG, EENENVIJFTIG (daar komen de achtervolgers) VIJFENVIJFTIG en roep naar de onze "35 seconden, allez tes nog te doen".
"SEINKAANTSEINK" roept de sympatieke man naar een dorpsgenoot die in het groepje van Michiel zit.
"Tzju" zegtem, "tè uin mantuir. Vijfenfijtik se nè pa traantseink hé, mè alle sa don du koeraasj"
Fin swat ik heb het helm uitgelegd dat je er beter het ritme in kunt houden door van eenentwintig te tellen, maar dat je dan wel die seconden in mindering moet brengen achteraf. We hebben der eens goe mee gelachen
Één van de twee resterende koplopers heeft het plots heel moeilijk. Te diep geweest. Op wang en schouders zijn duidelijk restanten van maaginhoud te zien Hij verliest op één ronde veel terrein.
Een geluk bij een ongeluk, de verstandhouding bij de achtervolgers is niet goed. De groene mannen willen dat de anderen ook een deel van het werk doen. Maar bij overname zakt het tempo heel snel naar wielertoeristentempo.
Een geluk dus dat de voorsprong ruim genoeg was zodat de jongen nog een beetje kon recupereren (niet van wang en schouder hé ge verstaat me wel) en zijn tweede stek kan proberen veilig te stellen.
Nog 4 ronden. De winnaar is gekend. Om plaatsen 2 tot 7 wordt nog hard gestreden. Voorlaatste ronde, de tweede doet al het mogelijke om voorop te blijven.
Het achtervolgend groepje is gesplitst. Op het kort maar nijdig klimmetje van 8% moet onze groenen een gaatje dichten en springt naar een aanvaller. Twee man blijven achter.
De laatste ronde. Onze groenen met zijn blauw helmken doet een poging om nog bij de tweede te raken en spurt met de twee kompanen in zijn zog het bergje op.
De winnaar is al een minuutje over de streep, de tweede heeft het nog gered en werd net niet bijgehaald.
Ginder komt onze groenen met zijn blauw helmken de bocht uit. Hij heeft nog een ultieme poging ondernomen om van zijn belagers weg te rijden om de laatste podiumplaats te bemachtigen. Bijna de ganse koers in de achtervolging hebben veel krachten gekost. Teveel.
Zijn kompanen zitten hem kort op het wiel en zetten de spurt in. Op 30 meter voor de meet wordt hij bijgehaald en voorbij gestoken.
Resultaat : een boos groen manneken die niet tevreden is met een 5de plaats.
Er zat inderdaad meer in
Jonas verslaat iets later zijn metgezel in de spurt en wordt 6de
als het regent dan moet ge schuilen. de papa en de broer van Jonas.
de vogels zijn gaan vliegen, de ganse koers is de groene garde op achtervolgen aangewezen.
Twee dagen voor zijn verjaardag zijn we naar Erpe-Mere getrokken. Bij de wielerfans zijn deze dorpen eigenlijk een bedevaarts oord. Hier leefde, woonde en trainde onze laatste rondewinnaar. Yip, we spreken hier over den Tour de France. De kleine uit Mere had hij als bijnaam, de berggeit woont nu in Impe ook al wegens "Lucien Van" en won in 1976 als laatste Belg de grote ronde. Niet alleen dat, maar liefst 6 keer won hij ook de bergprijs.
Niet gezeverd dus, als jonge knaap gelijk al de anderen zal hij wel meerdere keren geoefend hebben rond de eigen kerktoren. k Wil hiermee gewoon zeggen dat Erpe-Mere niet echt tot het hooggebergte behoort maar dat het er toch niet vlak is. Waar zou de jongen anders bergop leren rijden hebben.
Onze groenen met zijn blauw helmken had zich voorgenomen zich niet te tonen voor half koers. Een wijze beslissing vond ik behalve dan als er een vroege ontsnapping zou tot stand komen.
We vallen in herhaling, de beste stuurlui staan aan wal en de gasten die op hun veloken zittend hun benen gewaar worden weten het altijd beter.
Veel goede renners aan de start, zich goed amuseren was zoals steeds de hoofdbrok, maar een mooi resultaat behalen was toch handig meegenomen.
En wijle weg en zij ook. Zij het ietwat later, want een paar onverdroten hadden zich op het parcours geparkeerd en die wagens moesten eerst wat "verzet" worden. t Was trouwens zo al gevaarlijk genoeg. Her en der van die houten paaltjes en hoewel die met balen stro afgeschermd waren was het toch nog bangelijk als je er met een omvangrijke groep voorbijsnelt.
Daarenboven waren er tal van kleine straatjes waar je amper met de wagen door kunt.
In de tweede ronde was het al prijs. Een aantal trokken op wandel. En den onzen die zat waar hij het gezegd had, ver van het strijdgewoel. Ronden lang blijven een paar renners vooraan het mooie weer maken. Het strijden in de groep vergt slachtoffers. Ook Woopers gaan er onverbiddelijk uit. Onze groenen met zijn blauw helmken rijdt nog steeds vlotjes mee. Soms vraag ik me af hoe hij het klaar speelt steeds vier-vijf renners achter zich te laten terwijl er zoveel uit het peloton moeten lossen
Goed zolang hij volgt en het peloton van hem niet wegspringt stoort het mij minder.
Even paniek halverwege het parcours. Op het rond punt in Mere staan twee politieagenten het verkeer te regelen. Een rond punt met meerdere invalswegen. We konden er de renners tweemaal zien zonder ons te verplaatsen. De renners kwamen op het rond punt en moesten onmiddellijk naar rechts. Een paar minuten later kwamen ze uit de tegenoverliggende straat naar het rond punt afgestormd en moesten opnieuw onmiddellijk rechtsop. Elkaar hinderen was niet mogelijk. Een beetje zeuren door eerder af te slaan ook al niet.
De politieagenten deden hun uiterste beste, maar konden niet voorkomen dat het peloton op het selectieve parcours in stukken en brokken aan het vallen was. De aanvallers en het grootste deel van het peloton waren al lang door toen er nog moest gewacht worden op achterblijvers. En je weet, wet is wet, de mannen van de wet lieten niemand door en lieten de chauffeurs wachten op de groene vlag, teken van veilige doorgang.
Geen erg ware het niet dat het ronde punt al danig volgereden was met tal van autos (gelukkig met chauffeur) die hun weg ook al verder wilden zetten.
En wat zou gebeuren gebeurde. De koplopers kwam er aan terwijl de groene vlag nog niet was gepasseerd en dat terwijl het kruispunt goed vol stond.
De arm der wet deed zijn werk voortreffelijk. Zonder dralen en in een mum van tijd werd een bangelijke situatie rechtgezet waardoor het aanstormende jonge geweld een veilige doorgang kreeg.
Iets over halfweg koers,(we hadden bij supporters Opa Willy en Vake Camiel een plaatsje gevonden in een biertentje) bekomen we even van onze bergopinspanningen.
Twee vluchters hebben 30 seconden voor op het peloton. Een groen ventje met een blauw helmken sleurt de groep op een lint de aankomstlijn voorbij. Begot, ist zover denk ik bij mijnzelven. Hoelang gaat dit duren.
Een ronde verder. Nog 15 seconden. Michiel een paar lengtes voor het peloton uit. Boven de andere supporters uit schreeuwend vraag ik hem wat hij van plan is. Hij kijkt achterom en laat zich uitzakken
Te vroeg natuurlijk, zon krachten verspelen, mijn bloeddruk stijgt. De spanning ook. De andere supporters stellen me gerust dat hij nog heel goed oogt.
Bij een volgende passage rijdt hij opnieuw waar ik het gewend ben...
Nog drie ronden. Na de aankomst gaat het ietwat goed bergop. Honderd meter verder hebben we ons geposteerd. Michiel had om drinken gevraagd en zit bij een volgende doorkomst halverwege het peloton. We houden ons klaar als professionele drinkbusaangevers maar voeren de opdracht als beginnend amateurs uit.
De laatste ronde. Er zijn 3 koplopers. Een klein groepje volgt op een twintigtal seconden. Onze groenen met zijn blauw helmken zit in het peloton en passeert ons nog eens twintig seconden later.
Met een niet zo katholieke krachtterm roept hij dat hij gevallen is. In mijn ogen niet zo erg, want hij gaat gezwind naar boven.
Nog een paar minuten wachten en dan is het aankomst.
De kopgroep rijdt over de streep. Iemand steekt beide armen in de lucht. De eerste is de winnaar. Maar naar t schijnt is dat logisch en heel normaal in een wielerwedstrijd. Hoewel wij ooit eens een koerske gezien hebben waar het anders was Daar stak de eerste zijn armen in de lucht en werd tweede
(oh weer stout van mij)
Geen handvol seconden later het achtervolgend groepje. Zie ik daar een groen ventje met een blauw helmken als één van de eerste over de meet rijden. Gofter ja, ik schat begot rond de tiende stek.
Hoe heeft hij dat gedaan? Iedereen komt hem feliciteren.
Hij doet zijn verhaal : "In de voorlaatste ronde ben ik mee met het groepje achtervolgers. Ginder boven in het kleine straatje moeten we een bocht pakken van 90graden, in volle snelheid mis ik die en rij recht het veld in, ik de grond op en fietsken overkop. Ik ben recht gesprongen en heb nog net aan de staart van het peloton kunnen aansluiten. In geen tellen zat ik weer vooraan in het eerste deel van het peloton. Ene van WimiGames zit in zevende achtste positie en zet aan. Die mocht ik zeker niet laten rijden en spring mee. Met twee was het gat naar de achtervolgende groep snel gedicht. Ik moest even bekomen maar heb toch onmiddellijk meegewerkt om naar de kopgroep te rijden. Ja, en in de spurt zijnder die rapper zijn azze kik. En nog iet, zeg manneken en leert ne keer een drinkbus aangeven hé!"
Resultaat : 10de.
Ne schonen kado voor moederkesdag en zijne verjaardag. t Gaat de goeje kant op precies hé.
op zijn vertrouwd plaatsje, achteraan het peloton
Afzien om zich gedeisd te houden
het gaat weer wat sneller, even leggen in de bochten
'tja, eens half koers... en zoals hij het gezegd had...
zonder woorden ...
attent de bocht in
hoi zus
gofter, ik ben gevallen !!! (een fragment uit een filmpje) als 10de over de meet.
Hoewel gisteren nogal fel en hard gereden, het aantal kilometers lag er toch niet zo hoog. Een dagje later kon er toch nog een ritje bij.
Doornik ligt nu ook zo ver niet uit de geburen en via de A8 zijn we er in een mum van tijd. Compleet vergeten, maar daar aangekomen bleek de omgeving ons niet zo onbekend. Michiel had in zijn weinige koerskes als aspirantje hier nog aan een wedstrijd deelgenomen. De allereerste keer dat hij in de top-10 was geraakt.
Eigenlijk niet moeilijk als je weet dat er slechts 11 starters waren, maar toch. Op de korte rechthoekige omloop van amper één kilometer hebben ze hem er niet af kunnen rijden. Het peloton kunnen volgen, beter, de kopgroep kunnen volgen En fier dat hij was, en wij ook natuurlijk.
t Was dus een prettig weerzien met de omgeving. We kenden Café 24 Août nog van de vorige keer
Hoewel velen dat zo niet altijd van uwen verslaggever gewend zijn komen wij op de koerskes vrij tijdig aan. Meestal anderhalf uur voor de wedstrijd zijn we al paraat om er onmiddellijk te kunnen invliegen.
En eerlijk gezegd dan zijn er al veel die zich serieus aan het opwarmen zijn.
Deze keer in Doornik eigenlijk Tournai want dat ligt in Henegouwen in Wallonië, in Tournai dus bleek het anders.
De inschrijvingen waren gestart, maar het was er heel kalm en stil. Een paar renners stonden aan te schuiven. Michiel kreeg nummer 3.
Knap van de organisatie. Elke renner kreeg bij inschrijving een drinkbus. Gesponsord of niet, je moet het toch maar geven en zon ding kost snel een paar euro.
Parking was er genoeg. Amper 50 meter van de aankomst had een grootwarenhuis (Colruyt) de poorten laten opstaan zodat iedereen gebruik kon maken van het privéterrein. We stonden niet te ver geparkeerd.
Kurt onze maat van altijd was er ook weer en stond molenwiekend te zwaaien. Hij had zich aan de ingang geparkeerd en had naast hem een plaatsje vrij gehouden, en dat daarnaast ook en dat daarnaast ook en dat verder ook nog. Niet moeilijk als ge der als één van de eerste aankomt.
Allez na tal van preparaties en andere gereedmakingen wij met 4 weg het toerken gaan verkennen. Schoon parcoursken hoewel zo goed als vlak, niet mis.
Bij onze terugkomst was het nog niet veel drukker op de parking. Dat betekende dat er niet teveel renners aan de start zouden verschijnen. Net als bij de aspirantjes dus. Jammer voor de organisatoren die veel tijd en effort in dergelijke evenementen steken.
Goed 30 renners aan de start waarvan 4 Woopers.
Reeds van in de eerste ronde wordt er aangevallen. Er zijn twee vluchters. De groene garde is vertegenwoordigd. Het ploegenspel draait vlot. De Woopers zijn attent vooraan.
De vlucht draagt enkele ronden. Michiel zit zoals gewoonlijk een beetje overal. Dan eens voor dan weer achteraan.
We maken met de reservefietsjes een rondje in tegenovergesteld richting. In de verte komen ze aangestormd. Het peloton is in stukken getrokken. Een eerste groep zonder Wooper, een tweede groepje met daarin onze groene vluchter en een derde groepje met daarin de hardwerkende rest van de Groene Hoop. Onverstandig natuurlijk achteraan rijden als ze vooraan wegrijden. Maar ja de jeugd van tegenwoordig. Met dat internet en dat gegsm, ze weten het altijd beter. In onzen tijd zou het zo niet gegaan zijn. Een paar lappen op de oren en de volgende keer zou je wel doen wat van jou gevraagd wordt.
Michiel is een drinkbus kwijt en schreeuwt om drinken. Op de korte kasseistrook moet die uit zijn drinkbushouders geraakt zijn. Nog zo iets dat vroeger een beetjen beter werd gemaakt. Vroeger waren dat nog van die stevig ijzeren niet te plooien en onverslijtbaar dingen, met op het uiteinde een soort weerhaak. Vroeger moest ge omzeggens van uwen fiets stappen en de bus met twee handen uit de houder sleuren. Dat was marchandies!
Nu ja, nu mag dat nix meer wegen en moet dat van carbon zijn en bij het nog maar denken aan drank, moet die bus al uit diene houder komen. Awel ja, wat wilt ge dan. Bij het minste gehobbel vliegen die bussen in het rond hé. De kommerse moet draaien hé. Schoon hé van de organisatoren dat ze een bus geven bij de inschrijving. Misschien zijn het wel gerecycleerde van die dat ze de vorige jaren hebben verzameld.
Allez geen erg volleerd professional gelijk we zijn hebben we onze groenen met zijn blauw helmken op tijd en stond iets te drinken aangeboden.
Halfweg de koers gebeurt het. De goede ontsnapping. Wie nu nog mee wil moet goej benen hebben. De Woopers stonden er bij en keken ernaar. Slechts eentje was mee. En t was niet die van ons
Iets achterop komen 4 man aangestormd. Precies een ploegentijdrit. 3 Woopers proberen het gat te dichten.
Nog een paar ronden. Michiel raakt achterop.
Niet alleen hij is slachtoffer van het gebeuk vooraan. Gans de groep wordt uit elkaar geranseld.
De groepjes rijden ver verspreid uit elkaar. Onze groenen met zijn blauw helmken en zijn 2 medeachtervolgers raken het duidelijk niet eens wie de inspanningen moet doen. Net toen ze mij passeren hoor ik één van die twee "taguil" zeggen.
Achteraf was hij boos omdat de anderen niet wilden meerijden en hem in de spurt om de dertiende plaats nog de loef hebben afgestoken.
Uit dit koersken werden meerdere leskes getrokken Als hij ze onthoudt kan het alleen maar beteren.
Positieve puntjes : goed gerecupereerd na de inspanningen van een dag tevoren, niet echt last meer, voor het eerst als junior een pleksken in de gazet.
Resultaat : 15de
binnen is het warmer dan buiten. zeg pa, een camionet, of beter ne mobilehome, wat peinsde ?
met maatje Jonas... 2 lolbroeken in het peloton... een sjaans dat de papa's niet meerijden
zwoegen en zweten. het peloton niet te groot. toch werd er hard gekoerst!
een groepje is weg. de groene garde probeert de koplopers tot de orde te roepen.
eten en drinken hé... door velen regelmatig vergeten.
achterop, hier nog met 4, wat later nog met 3...
(ongeveer een vraag) Allez mannen, gade nog wat mee werken ? antwoord "taguil"
Wel 3 ronden lang zitten ze in mijn wiel en als den arrivée daar is ...
Vorig jaar in Lommel had onze groene met zijn blauw helmken ook een criterium gereden. Het beperkt aantal renners, het kortere parcours maar vooral de prijzenpot spraken hem deze keer ook weer aan.
En was het niet zo dat hij daar in De Limburg der een ferm lap op gegeven had en we met een flink gevulde portemonnee huiswaarts waren gereden. En was het niet zo dat hij een boekeeken bloemen aan zijn trouwste en felste supporter had kunnen geven.
Toen had hij de derde stek weten te veroveren en werd tweede in het puntenklassement.
Een criterium in de streek zag hij dus ook wel zitten.
Wij dus zaterdag 1 mei naar Ninove waar een deel van het centrum verkeersvrij werd gemaakt. Een geluk dat dienen zaterdag de winkels toe waren omdat er gelijk gewente op den dag van de arbeid niemand moet werken. (behalve dan die paar duizenden die toch moeten optrekken, de ene omdat ze van levensbelang zijn en andere omdat ze s lands economie draaiende moeten houden )
En net omdat ze niet moesten werken was er plaats genoeg op een personeelparking van de stad Ninove. (beste lezer, ge hebt mij hier niet zien schrijven dat er de andere dagen ook veel plek is op diene parking hé).
Een geluk dus dat de winkels gesloten waren want anders kunt ge der op de koppen lopen en het verkeer zou danig in de knoop zijn geraakt.
Bon, een criterium dat zijn vele kleine rondjes. Wel 40 van 1,5 km. We konden de renners dus vele keren zien passeren. Toch zouden we tijdens de koers een paar rondjes maken op het parcours zelf.
Na alle plichtplegingen van nummers opspelden, benen inwrijven en andere preparaties. Wij dus na de start met het veloken de baan op.
Vele haakse bochten en een smal straatje verantwoordde het beperkte aantal renners aan de start. Toch zaten er een paar kleppers en andere rappe mannen bij. Weer een interessant lesken vonden wij.
Door het vele bochtenwerk en constant moeten optrekken zouden we zien hoever onze groenen met zijn blauw helmken stond.
Langs het parcours kwamen we een (oude) bekende tegen. Met beide families hadden we een paar jaar geleden op vakantie in een hotelleken ongepland een tafel moeten delen. t Viel zodanig mee dat we telkens de ganse avond bijeen bleven en gezelschapsspellen speelden. De favoriete spellen waren Uno, een kaartspel en Pim-Pam-Pet, een tweedelig spel waarbij een te zoeken iets bepaald wordt via aangeefkaarten en een letterrad aangeeft met welke letter dat moet beginnen. De kleinste van de bende een jaar of tien kwam net altijd iets te laat in het antwoord. Wat wilt ge, die oudere sloebers konden toen ook al niet tegen hun verlies Toen we iets geels zochten dat begon met de letter M werd het stil. Mappelsien, manaan waren al lang verworpen antwoorden. We gingen het net opgeven toen de kleinen volborstig in de salon Meeneemchinees liet weergalmen. Hillariteit alom. Ge kunt peinzen. Het is me altijd bijgebleven. Ik ben er zeker van, de volgende keer als je iets zoekt dat begint met de letter M en t moet geel zijn ge gaat er aan denken.
Fin swat t was een prettig weerzien. En onderwijl de gasten de rondjes aan het afmalen waren, keuvelden we verder over vervlogen warmere tijden.
Den onzen meer achteraan dan halverwege het reeds uitgedunde pelotonneken. De eerste rijfde telkens een dikke vette premie binnen. De tweede, ja, die kwam iets te kort. Den onzen, gelijk gezegd, meer in het midden en achteraan dan vooraan. Ge leest het al, diene middag is hij lid geworden van de mannen met ne lege portemonnee.
Halverwege het parcours is er een klein rotondeken. Rechtdoor rijden was niet echt mogelijk dacht ik, tot ik den onzen daar in volle actie heb bezig gezien.
De rotonde, een verhoogde bak met wat planten en daarvoor een met klinkers afgewerkt voetpad.
Dat voetpad steekt toch wel een dikke 10 cm boven de straat uit.
Komen daar de renners allen op een lint afgestormd. Den eersten pak den bocht, den tweeden, den derden, de vierden, allen feilloos, eerst overhellend naar links onmiddellijk gevolgd door sterk overhellend naar rechts om zo elegant mooi het ronde punt te ontwijken en de weg naar de aankomst verder te zetten. Den onzen goed gelanceerd en duidelijk geen zin in een paar sierlijke bewegingen kiest ervoor om gewoon recht door te rijden en net op tijd het fietsken op te wippen, het trottoir over te glijden ondertussen een brave man daar toevallig geposteerd als seingever door de snelheid van wrijvingen letterlijk het vuur aan de schenen te leggen om fracties van een seconde later opnieuw het lijntje renners te kunnen vervoegen edoch, er zich van bewust zijnde een paar plaatsen te hebben gewonnen.
Alle truken zijn goed zeker ook die van de foor .
We verplaatsen ons naar de meet om de premiespurten van korter bij te kunnen zien.
Amper de eerste meters in de laatste rechte lijn naar de aankomst gepasseerd hoor ik mijn naam roepen. Een paar vedetten van de club staan achter de dranghekkens net voor een huis van barmhartigheid. Kmoet hier geen tekeningsken bij maken .
Polle Polle, zemmen derzjust afgeroepen dat ge alle rondes bevoorrading moogt geven behalve de laatste ronde maar dat geldt niet voor de begeleiders zenne en prompt werd me het eerste gerstenat in de handen geduwd.
t Viel nog mee, ze kwamen wel rap af maar niet aan het tempo waarmee die jonge gasten tientallen keren naar de meet aan het vliegen waren. t Zou anders een zwaar namiddagsken geworden zijn
Aangezien der buiten geen bediening was moesten we een beetjen aan selfservice doen en net toen het mijnen toer was een paar potten te gaan halen is het gebeurd. Ik kon geen slechter moment kiezen. Waarom ? Waarom net dàn moest ik weg van het parcours? Waarom moest ik dàn aan den toog wat gaan bestellen ? Waarom?
Ik hoor de maten roepen, maar zag vanaf den toog door het vele volk niet wat er aan het gebeuren was.
De bestelling bijna gereed, buiten wordt weer geroepen en getierd. Ik zie nog altijd niks.
Gotfer k had het gemankeerd. Den onze op stap met een paar maten, enkele seconden voor op het aanstormende peloton. Erg hiel erg, ik had het gemankeerd want de volgende ronde was alles weer te herbeginnen en zat hij weer op het vertrouwde plaatsje waar ik hem de ganse koers heb zien zitten. Twee ronden lang had hij het gekund. En natuurlijk, bij de passages werd hij door de clubvedetten luidkeels aangemoedigd.
Een paar ronden verder, oei ne platten band voor ne Wooper, vlak voor onzen neus gebeurt het. Spijtig. Mare wat is dat? Drie ronden verder doet diene weer mee?!? Winnen is belangrijker dan deelnemen zeker en nadat hij van een pa van een clubgenoot een reservewiel had gekregen en even bekomen was dan de opgedane emoties, pikte de jongen opnieuw aan bij het voorbij stormende peloton. Handig als ze zo vlug passeren en derbij, t mocht van een organisator. En waarom zou ne mens zich gaan douchen als nog niet alle envelopkes verdeeld zijn
De laatste ronden gaat het er nog sneller aan toe. Michiel zit nog steeds goed en draait vlotjes mee. De laatste ronden zijn er nog een paar pogingnen. Niemand raakt echter weg.Een massaspurt is goed voor de snelle jongens.
Spurten in een wiemelende bende zit er voor den onzen niet onmiddellijk in. Duidelijktevreden laat hij zich de laatste meters uitbollen.
Onze groenen met zijn blauw helmken heeft de 60harde en snelle kilometers goed verteerd. Hij was zelfs niet moe en had niets van kramp gevoeld.
Een wrange nasmaak, Tollembeek ligt onze groene met zijn blauw helmken precies niet al te goed. Het eerste jaar als nieuweling gaf hij er in de eerste ronde een patat op, goed om eens in beeld te zijn geweest. Een aantal ronden later wisten we hoe laat het was en konden we ons haasten om hem te wassen en te verschonen zodat we net op tijd de finish van de anderen konden zien. Ochot, dat was in zijn eerste jaar, een rampjaar van veel leed en veel miserie, een jaar waar de jongen meer geblesseerd was dan wat anders. Tegen dattem weer wat mee kon met het peloton lag hij weer al in de lappenmand.
Vorig jaar, dan zat hij goed, mooie resultaten over gans het seizoen deden iedereen plezier. Behalve dan in Tollembeek, daar ging hij op van de zenuwen ten onder. Diami, een toontjen hoger dan diaré in de loop van de ochtend, waardoor hij meer gelopen had dan gewandeld, had hem een beetjen vermoeid zeker Reden : Zijn mémé kwam kijken en hij wou daar wat bewijzen. Het te gespannen zijn is hem fataal geworden.
Derde keer goede keer is het spreekwoord, dus wijle weer naar buurgemeente Tollembeek. De organisatoren doen elk jaar hun best en slagen er telkens in om een mooi prijzenpakket bij elkaar te vinden. Zo is er ook een mooi sommetje weggelegd voor de winnaars van de bergprijs, iets wat niet is bij de nieuwelingen omdat die een gans ander parcours voor de wielen geschoven krijgen. Voor iemand met mijn karure zou het weer geen gemakkelijke namiddag worden. Ge verstaat het wel, voor een bergaf komt er eerst een bergop. En in Tollembeek is er eentjen die kan tellen, anders was er geen bergprijs. Voor iemand die denkt dat Tollembeek vrij plat is dan moet die maar eens in de geburen van de Vijfhoek (waar in een heel ver verleden een piste was) de kleine baantjes nemen en zo richting Vollezele of Nieuwenhove rijden. Prachtige omgeving uniek decors en vooral heel rustig als er geen koers is. Het is daar een echt stiltegebied. (Zeker nadat ik er gestopt ben met hijgen omdat we met het reservefietsken een flank van de in vorige verslagen al beschreven Congoberg als zwalpinist aan het beklimmen zijn geweest).
In Tollembeek is er normaliter genoeg parkeerplaats. Zeker net voorbij de dorpskom aan het sportcentrum. Daar waar het beeld van Urbanus, de bekendste inwoner van het dorp, staat. Maar deze keer was er voor ons geen plaats. Alles gereserveerd voor de communikantjes. De politie heeft er ons gewoon bij manier van spreken weggejaagd. Heel vriendelijk weliswaar, want de politie dat zijn onze vrienden.
Allez blijkbaar was er in de loop van de week nogal heftige discussie in Tollembeek. De week voor de koers bij den bakker en bij den beenhouwer werd er over niets anders gesproken. Vorige jaren waren er telkens een massa coureurs waardoor die de parkeerplaatsen zouden innemen. Enne wat zouden de communikantjes dan moeten doen hé. Een echte schande werd er door sommige gesproken. Ook al een echte schande dat ze telkens bij de passage de mis van die kinderen zouden storen. Maar allez t is allemaal nog in orde gekomen door de kerk in het midden te laten staan. Langs den ene kant ne schonen parking voor de communikantjes, langs den anderen kant ne stofferigen aarden veldweg dat ergens moest leiden naar den achterkant van het sportcomplex voor de coureurs. Ge kent dat wel zon stofferig gedoe gelijk in Parijs-Roubaix op nen grogen hete zomersen dag. Maar dan erger Zaterdagavond vond ik het wel een schande dat er communiefeestjes waren dezelfsten dag van de koers want ook ik had zaterdagmorgen onzen auto van binnen en van buiten gekuist, en ge moest hem nu ne keer zien
Tot daar aan toe, nog eens kuisen, t zal voor volgende week zijn .
53 renners aan de start. Zo te zien op de deelnemerslijst waren er bij met dikke benen. Niet van de dikke benen van t gaat niet, neen, letterlijk, vol spieren. Niet mee zijn in de eerste schifting, op zon zwaar parcours, t zou eens rap kunnen gedaan zijn. Waarmee we willen zeggen dat er geen spanning meer in de wedstrijd zou zitten.
Onze groenen met zijn blauw helmken was er klaar voor. Goed gebrieft stond hij aan de start (héla, gebrieft ja met een t, kweevet, kzeur af en toe ne keer, maar hier ist zjust zenne. En t strafste van al gebriefd kan ook.)
Van in de start zijn er al die zich niet kunnen inhouden op weg naar één van de talrijke premies. Diene van ons, midden in het pak. Heel verstandig om er niet van in het begin in te vliegen.
Het zware bochtige parcours langs niet zo brede wegen eist zijn tol. Een aantal valpartijen, lekke banden en een hoopje achterblijvers die uit de wedstrijd worden genomen halveren vrij vlug het deelnemersveld.
Na een paar ronden een ontsnapping met drie. Daarin ene die men absoluut niet mocht laten rijden. Toen die vertrok zat onze groene met zijn blauw helmken in zijn spoor maar kon hem niet houden. Centimeter per centimeter reed die Michiel uit de wielen. t Ja en den goede trein was vertrokken. Eerst waren ze ronden lang met drie. Twee renners hebben na een hele lange inspanning toch nog kunnen aansluiten.
premiepakkers boven op de top
Onze groenen met zijn blauw helmken doet zijn werk in de achtervolging en probeert meerdere malen tevergeefs weg te raken. Er zijn geen 30 renners meer in koers. Op twee ronden voor het einde worden de 5 herleid tot 2 vluchters. Het peloton welke in een paar stukken is gebroken, slokt de gelosten op. De groepjes rijden op luttele seconden van elkaar de voorlaatste maal de Congoberg op. Michiel zit midden in het tweede groepje en op amper 50 meter van waar we staan houdt hij bergop de benen stil en roept het uit van de pijn. Hij valt bijna van de fiets. Gelukkig staan we niet ver. Ambulance, bezemwagen en de wagen met de groene vlag kunnen niet voorbij.
Krampen. Dikke bollen verkrampte spiermassa zien we op de benen Onmogelijk verder te rijden. Met de tranen in de ogen ziet hij hoe zijn fietsken in de lichte vrachtwagen wordt geladen. We zullen hem seffes aan de aankomst wel zien.
We haasten ons richting aankomst. Het gaat vlug zeer vlug. Niet alleen omdat we hard op de trappers duwen maar vooral omdat het serieus naar bergaf gaat.
Na het wassen drogen en strijken van den onzen, wat met de zere benen niet evident bleek, zijn we op het terrasken van het lokaal van de organiserende vereniging de teleurstelling gaan doorspoelen.
25 renners hebben de wedstrijd volledig uitgereden. 37 renners werden in de uitslag opgenomen. Michiel die op iets meer dan een ronde de wedstrijd moest staken werd niet opgenomen in de uitslagenlijst ofschoon hij wel 3 maal meer kilometers gereden heeft dan velen die wel werden vermeld.
We zullen verder moeten onderzoeken wat er precies aan de hand is, de perikelen zijn duidelijk nog niet voorbij.
Iemand die beweert de dikste supporter te zijn gaf volgende gratis tip : Nu kunde dedoeme nie meer zeggen da t aan t spook van de Congoberg ligt hé, da diene groene met da blauw helmke af heeft moeten haken Hoewel dak het gedekke doodgraag had ghad dat m beter presteerde als ik er niet bij was om te supporteren k ben er speciaal voor weggebleven Fin, k denk da gm een skoon mental/sportcoacheke moet voorzien, mé lange benen en blonde lokken ge zou m zien geven .
Andere gratis tips zijn altijd welkom hé
in de buik van het peloton
bij velen is het vet al van de soep.
stuurvastheid vereist in een gevaarlijke afdaling
opnieuw aansluiten bij de groep
optrekken na een scherpe bocht.
hé zus ge moet niet meer wachten, hiere zit ik !!!
Vorige week in Deux-Acren werd er niet slecht gereden, de uitslag tot daar toe. Rijden voor wat je waard bent, attent zijn en af en toe ook eens iets proberen. De kinderziektes van het begin van het seizoen zijn voorbij. Nu is het meer de koers inschatten. Iets wat onze groenen met zijn blauw helmken nog niet helemaal onder de knie heeft. Of toch, maar laat het groepsbelang nog steeds boven het eigenbelang primeren.
t Zal hem zeker meegegeven geweest zijn met de paplepel
Sleuren en trekken vooraan om efkes nadien achteraan te gaan vragen of ze nog mee kunnen asterwijl as dat ze vooraan aan het weglopen zijn. t Zal den onzen wel zijn .
Na de tijdrit had ik het hem nog eens schoon verteld dat het koersen vooraan gebeurt. Achteraan heb je wel een schoon overzicht, maar vooraan is het te doen.
Zelf sleuren mag, maar niet om sommige koersvijanden te vermoeien en anderen te laten wegrijden. Krachten moeten gedoseerd worden want je hebt die nodig in de hectometers van de waarheid. Hectometers ja. Er een serieuze lap opgeven tot er een gaatje gemaakt is is veelal geen kwestie van kilometers. En eens een gaatje gemaakt, is het moeilijk om als achtervolger dit te dichten. En of je er nu in slaagt of niet een gaatje dichten, dat kost krachten. Krachten die je op het einde steevast te kort komt.
En een waarheid als een koe, meestal zitten de mindere goden in een achtervolgend pelotonnetje.
Allez hij was een bekken mentaal geprepareerd dacht ik en we keken dus uit naar de koers van zondag. t Zou er heuvelachtig zijn. Michiel had de madam van de GPS al geprogrammeerd zodat we feilloos (langs onverwachte wegen) de 145 kilometer in 1u30 konden afleggen.
Er werd gekoerst in een gemeenteken op twee steenworpen en één boogscheut van de vurige stede Luik. t Was er inderdaad warm. De thermometer in de wagen gaf 21graden aan. Ideaal weer om voor het eerst zonder arm- en beenstukken aan een wedstrijd te beginnen.
Dat het er heuvelachtig was konden we alvast maken uit de naam. Zuiver gepakt op snelheid bij het binnenrijden van het dorpje had ik met moeite de naam kunnen lezen.
Soutien-Georges-sur-Mesure, had ik er van gemaakt. Daar zouden nogal eens wat bulten kunnen inzitten dacht ik bij mijn eigen mijzelven. Telepathie waarschijnlijk want heel toepasselijk speelden ze op de radio Bart Vanden Bossche zijn Heuvelkes van Erika. Enne van horen zeggen, als ge daar over moet, dan hebt ge uw handen vol. Ook al het feit dat we daar in het begin van de Dardennen zaten zalder wel voor iets tussen gezeten hebben.
Onze coureur zijn oogskes blonken.
Het gebeurt wel meer, 2 koersen na elkaar, zo ook in dit hele kleine dorpje. Een prachtdorp met knappe uitzichten en met schitterende boerderijen en een heel mooi kasteel.
Een schitterende organisatie trouwens.
Politiebegeleiding voor de wedstrijd. Twee pilootwagens en tal van motos om indien zich in het selectieve parcours meerdere groepjes vormden telkens een begeleider mee te hebben die de veiligheid van de renners zou bewaken.
Eerst was het dus de beurt aan de nieuwelingen. Nadien aan de juniores. Bij de nieuwelingen deed slechts 1 Wooper mee. Net toen er een kleine kopgroep met hem erbij aanstalten maakte om definitief het hazenpad te kiezen om nadien onderling uit te maken wie aan de meet de kussen in ontvangst mocht nemen, zjust op dat moment valt hij plat, net voor den onzen die zich toen al aan het opwarmen was.
De te lange aarzeling om een reservewiel te aanvaarden was er te veel aan. Nochtans op zulke momenten mag men als renner niet aarzelen. Onmiddellijk reageren en verder koersen is de boodschap. Pas na aandringen werden de wielen toch verstoken maar helaas te laat werd de achtervolging op het reeds lang geleden gepasseerde peloton ingezet.
Aan de aankomst werd de jongen uit koers genomen. Jammer. Een les voor de volgende keer.
4 Woopers aan de start bij de junioren. Hoewel slechts 40 renners werden er toch een paar hardrijders opgemerkt. t Zou een interessant koersken kunnen worden.
We waren benieuwd of onze groenen met zijn blauw helmken de theorie naar de praktijk zou kunnen omzetten en zijn lesken vol van axiomas en bewezen stellingen wel had onthouden.
De eerste ronde passeren ze ons aan wandeltempo. Een minuut langer dan de nieuwelingen deden ze over één ronde. Duidelijk een studieronde. Het slakkengangetje zou echter niet te lang duren.
We hebben ons verplaatst en staan boven de heuveltop. Daar zijn ze voor de tweede maal. Drie keer raden : er werd serieus aan de kop getrokken en yip, het peloton op één lint achter hem. Daar gaat onzen theorie.
Een paar ronden zit den onzen constant gans vooraan in de groep. Bij een passage doet hij opnieuw een verwoede poging Dat gat moet toe roept een andere ouder die het gevaar zag aankomen en in één beweging trok hij zijn broek op.
Een ronde verder. Dertien man ontsnappen, daarbij 2 Woopers .
Het peloton of wat er nog van overblijft rijdt op 20 seconden en breekt voor onze ogen in stukken. Net na het zwaarste stuk van de helling is er 50 meter tussen de twee achtervolgende groepjes.
Onze groenen met zijn blauw helmken zit in het tweede te sleuren en onnodige inspanningen te doen om zijn groepken bij het vorige te trekken.
t Werd me te veel. Kurt, mijn maat met wie we optrekken als de gasten op dezelfde plaats rijden (wat meestal wel het geval is) hoort zijn eigen oren niet.
Donderslagen bij klaren hemel. Zowel in t Vlaams als in t Frans. Allez ge verstaat, we zaten in Wallonië en k was iets te ver aan t gaan. Nonde nonde Peinst er de rest en het lawijt zelf maar bij.
Het lijkt er op bewezen theorie is precies niet makkelijk om te zetten in de praktijk.
Onze groenen met zijn blauw helmken was ondertussen al 100 meter verder, maar ik denk dattem den hoop zottigheid dat ik naar zijn hoofd geslingerd heb nog steeds kon horen want hij haastte zich verder weg.
Sport is gezond, maar dienen hier zijnen bloeddruk kende zeker ongeziene hoogtes Meneer den doktoor zijnen meter zouder bij het meten ervan op gesprongen zijn, daar ben ik zeker van.
Tactiek, tactiek nonde, nonde allez ik liep ambetantig en neig hietig. Mijne maat vond ook al dat er precies wat stoom uit mijn oren kwam. En van afkoeling met zon goed weer was er ook al niet te veel sprake.
De dertien liepen gestaag uit en werden niet meer bijgehaald. De achtervolgende groep verbrokkelde compleet. En eerlijk gezegd, hierin heeft onze groenen met zijn blauw helmken toch nog wel wat dingen laten zien waaruit blijkt dat de problemen van in het begin van het seizoen zo goed als voorbij zijn. Dit en de uitslag op zich kunnen dus wel als positief ervaren worden. De manier waarop echter Ja goed, er is theorie en theorie en de beste stuurlui staan altijd aan wal. Schoolmeesters gaan dit wel tegenspreken, ge kunt op school wel veel geleerd hebben maar de meeste kennis doe je op in de eigen ervaringen.
Zijn repliek achteraf. Ik had goede benen en bergop ging het vlot. Met de Woopers hadden we afgesproken in welke ronde er zou aangevallen worden om een schifting te maken. De groep was toch te groot. Toen de dertien vertrokken zat ik op kop van het peloton. Er waren 2 Woopers bij en ik wou niet met de rest van het peloton achter mij het gat dichten. Ik kon gerust mee, maar ik heb mij ingehouden. Ik dacht bij mijzelf, ik zal toch wel in de eerste twintig zijn.
17de is inderdaad niet slecht maar er zat beduidend meer in. Onze groenen met zijn blauw helmken kon na de wedstrijd wel zijn eerste gewonnen envelopken bij de juniors gaan halen.
15 april Provinciaal Kampioenschap Tijdrijden Maria-Aalter
donderdag 15 april : Maria-aalter
Hoewel hij er niet echt in gespecialiseerd is heeft onzen groene met zijn blauw helmken zich een paar weken geleden ingeschreven voor het Provinciaal Kampioenschap tijdrijden. Het gebeurde eigenlijk op aangeven van zijn ploegleider. Na de wedstrijd in Vollezele vond die dat Michiel moest meedoen. Winnen en het truitje van de kampioen meenemen is weggelegd voor een enkeling maar deelnemen is even belangrijk. Zeker met het oog op en de ervaring voor de toekomst.
Tijdrijden doe je met een tijdrit fiets. Die is net iets anders gebouwd dan een gewone koersfiets. Ook het stuur is compleet anders, kwestie van de renner de mogelijkheid te geven zich aerodynamischer te kunnen positioneren. De beugels midden het stuur waar de armen op steunen laten toe zonder problemen lang voorover gebogen te zitten en aan de hendels met handgrepen naar voor met op de uiteinden deschakelaars voor het versnellingsapparaatkan serieus getrokken worden waardoor je veel meer kracht kunt zetten op de pedalen.
Eigenlijk zon fietsken en zon stuur doen nu ook niet alles hé. Ge moet ook nog stoempen met de benen.
Mare gewoon om te zeggen dat een tijdritfiets toch wel een speciaal ding is dat enkel gemaakt wordt om tijdritten mee te rijden. Ge kunt u voorstellen, niet iedereen heeft dat in huis staan hé.
Wij dus ook niet.
Maar gene paniek. WOOP is geen klungelclubken. Daar hebben ze materiaal welke alle renners mogen en kunnen gebruiken. Zo ook tijdritfietsen. Zijn het niet allemaal tuigen vergelijkbaar met die van Cancellara, het zijn toch rijwielen van degelijke kwaliteit met goej materiaal waarmee ge uwen plan kunt trekken. Langs deze weg nog eens merci aan Woop om der enen te mogen gebruiken.
Een klein week heeft onze groenen met zijn blauw helmken er mee kunnen oefenen. Net tijd genoeg om het ding hier en daar wat te laten bijstellen en er wat gewend aan te worden.
Tijdrijden is een specialiteit op zich, net als spurten, bergop rijden of uw armkes te vlug in de lucht steken. Slechts uitzonderingen zijn in alles goed. En voor ne coureur die wil winnen tellen maar drie dingen : oefenen, oefenen en oefenen.
Donderdag was het hé,gofter 't ja gofter, midden in de week op nen doodgewonen werkdag. Precies of ne mens moet leven voor de sport. Da wel ja, maar leven van de sport da's wat anders hé.
Allez, ik die dacht dat donderdag 15 april één of anderen katholieken feestdag was waardoor we een dagsken "thuis" zouden zijn maar neen, ik kon een paar vergaderingen afzeggen en de derde dag congé sinds oktober vorig jaar pakken. Niet gezeverd, 't is zo druk op t werk en er zijn tal van deadlines zodat verlof pakken eigenlijk geen optie is.
Gelukkig leven de chef en de collega's mee met onze coureur zodat een uitzonderingsken toch wel kon worden toegestaan.
Wij dus naar Maria-Aalter tegen Aalter, hoe kan het anders, waar het kampioenschap plaats zou vinden.
De club had er achter de bibliotheek een rustig pleksken gevonden en had er letterlijk zijn tenten opgesteld. Hier zouden de renners zich in alle kalmte kunnen voorbereiden op de korte, maar hevige inspanning. Alles was er voorzien. Zelfs een camper waar de jongens zich konden in verkleden.
De ploegleiding gaf de nodige instructies. De gasten wisten precies wat en hoe en hoeveel. Niemand zou zonder volgwagen moeten starten want ofschoon er vier renners kort na elkaar hun ding moesten doen waren er 3 clubvolgenwagens beschikbaar.De startlijst was al een weekje gepland en Michiel zou als eerste vertrekken en net terug zijn om de vierde niet alleen te moeten laten starten. Gegrapt werd dat de cruise control op 47km/u ging staan om zeker te zijn dat hij tijdig terug was. Indien hij die snelheid niet kon halen zou de begeleider wel af en toe met den barresjok een duwken aan het achterwiel geven. ( t is niet gezeverd, als ge problemen moest hebben met één of ander vreemd woord of zinsconstructie, bovenaan den blog links, vindt ge een verwijzing naar een goed vertaalbureau, ge kunt er altijd uw licht eens gaan opsteken moest ge wat vertalingen te doen hebben. Die zijn steengoed in alle taalopdrachten. nvdr : een specialleken voor de Willy (niet opa Willy hé nen anderen) Jaat jong, die mensen vonden het grappig dat zij, die net alle officiële regelgevingen van taal volgen, genoemd worden op nen blog die niet anders doet dan vloeken tegen grammatica en volop een zeer progressieve spelling hanteert.)
Er was nogal wat commotie bij de nieuwelingen. In een officiële mededeling in de loop van de week werd gemeld dat de nieuwelingen niet met een tijdritfiets mochten rijden. Die van Onder Ons Parike zijn eigenlijk veel te braaf. Die hebben de instructies mooi opgevolgd en hebben de speciale fietskes thuis gelaten. Een aantal anderen van andere clubs hebben naar verluid na danig reclameren rond het uur van hun vertrek toch bekomen om met de verbeterde toestellen te mogen starten.
Een ongelijke strijd met de rest van het deelnemersveld eigenlijk zeker als je weet dat je met zo'n aangepast rijwiel wel een aantal seconden per kilometer sneller kunt rijden.
Pijnlijk heel pijnlijk als je na de wedstrijd vaststelt dat er een ploegmaat op een aantal luttele seconden 4de en een andere niet veel later 11de werd. Ne mens kan zich afvragen of er hier geen medailles verloren zijn gegaan.
Dat probleem stelt zich niet bij de juniores. Daar mogen ze met een tijdritfiets rijden.
foto overgenomen uit www.bloggen.be/sportviews foto van Vincent De Wilde
Den onzen had het parcours verkend. Lange rechte stukken en een aantal gevaarlijke haakse bochten. Daarenboven veel steengruis langs de binnenkanten van de bochten.'t Kon er dus neig heet worden in de draaien zeker als ge weet dat er veel van 90graden bij waren.
De renners zouden zeer voorzichtig moeten zijn om valpartijen te voorkomen.
Daar waar de nieuwelingen het parcours maar één maal moesten afleggen, moesten de juniores het rondje 2 keer volmaken.Twee ronden van iets meer dan 8 kilometer. 16,5 kilometer in het totaal.
15u01 pil vertrekt Michiel. 300 meter verder zijn we met de volgwagen in een zijstraat aan het wachten. Net voor de start worden we er attent op gemaakt dat er een flinke vijs in de linker voorband zit. De band staat nog hard. We zullen wel zien hoe het afloopt in de 16 kilometer durende rit en loopt hij niet af des te beter.
Een official neemt vooraan plaats naast de ploegleider. Wij zitten achteraan en zijn blij dat we meekunnen.
Het reserve fietsken staat bovenop de volgwagen vastgeklemd. Hopelijk hebben we hem niet van doen. Want dat zou dan toch wel wat pech betekenen.
foto overgenomen uit www.bloggen.be/sportviews foto van Vincent De Wilde
Onze groenen met een roze helmken rijdt ons voorbij. Ach neen, geen blauw helmken deze keer, en ach neen, hij is ook niet van gedacht veranderd (allez ken peins toch niet), maar bij zon tijdrit en dito fiets hoort een tijdrit helmken. Zon ding met een punt lang naar achter. In de club hebben ze er die de renners ook mogen gebruiken, samen met de fietsen, vandaar.
Wij achter Michiel aan. De ploegleider geeft eerst goede raad om er niet onmiddellijk te fel in te vliegen om hem niet op te laten blazen. Ge weet wel gelijk in Vollezele, diene sjas patat. Goe vertrokken maar plots ging t licht uit. En dan staat ge der dan gelijk ne wielerterrorist denkend aan de 70 maagden die u aan de meet nen dikken bees willen geven.
Neen, in het begin rap, maar niet te fel.
De teller staat boven de 45. Het gaat goed vooruit. JeanPaul, zijn ploegleider schreeuwt het uit. Allez vooruit en niet teveel freinen in de droejen.
Daar komt een bocht van 90graden. Michiel gaat te snel en vliegt door de bocht, over het asfalt, en gaat over de zijkant van de baan het grint in. Hij kan zich amper recht houden. 25meter verder ziet hij de mogelijkheid om weer op de berijdbare weg te raken.
Een geluk dat hij niet gevallen is. JeanPaul moedigt hem aan. Allez optrekken gaas geven. Ennenie meer gelijk derzjust hé. t Es ier nen tijdrit en gene cyclo cross.
Michiel beukt tegen de wind in maar rijdt verkrampt en komt niet echt op dreef. Ik merk dat hij niet de grootste versnelling aan het duwen is. Het tempo ligt ook niet hoog.
De bochten worden heel voorzichtig genomen.
foto overgenomen uit www.bloggen.be/sportviews foto van Vincent De Wilde
JeanPaul blijft continue aanmoedigen. De eerste ronde is net voorbij. De supporters aan de aankomst geven hem weer een boost en hierdoor neemt hij vrij vlug te kort de bocht na de aankomst. Te vlug dus.
Op een half haar na schuurt hij met de linkerschouder tegen de muur van een huis. Wel twee meter. Dat scheelde echt geen haar hé.Meerdere renners hebben deze bocht verkeerd ingeschat en zijn hier tegen de vlakte gegaan.
De tweede ronde gaat duidelijk moeilijker. Hij ziet de renner die 1 minuut voor hem gestart is rijden. Maar hij komt niet echt dichter bij. De renner achter hem zien we in de verste verte niet. Dat is een goed teken. Hij moet dus niet bang zijn om zelf ingehaald te worden.
JeanPaul geeft voor elke bocht instructies. rechts aanzetten, links door de bocht, blijf hier in de beugels liggen, optrekken, allez vooruit klink het.Toch weten we nu al dat winnen moeilijk zal worden.
David, de kleinzoon van Camiel weet je, die had zijn ritjen een uurtje eerder gedaan en reed 2 minuten sneller over dezelfde afstand. Een tijd die niemand meer zou verbeteren.
Dikke proficiat aan de winnaar.
Woop heeft met een eerste en een derde stek twee man op het podium staan.
Michiel wordt 33ste.
Goed gereden Michiel, bijna 41km/u een mooie prestatie.
foto overgenomen uit www.bloggen.be/sportviews foto van Vincent De Wilde
We hadden wel onze fleece aan, maar tijdens de wedstrijd zijn we toch nog even supplementair ons regenjasje gaan halen. De wind woei stevig. De gevoelstemperatuur was ook al niet alles.
Een week was het al geleden dat we ons goed geamuseerd hadden tijdens de Ronde van Vlaanderen. Te gast als VIP in de grootste ééndagskoers. Neen nietMilaan San-Remo , ook niet de Amstel Gold Race, en ook niet Luik-Bastenaken-Luik kunnen hier aan tippen. Parijs-Roubaix misschien wel maar aangezien de Fransen niet echt kunnen tegen een Vlaamsche kermis, t ja dan is de keuze snel gemaakt.
Zondag was het net iets minder. We moesten zelf ons bookes smeren en in plaats van lekker warm in de auto achter de koplopers aan te kunnen moesten we met het reservefietsken van hier naar daar crossen om heet badend in het zweet de renners in actie te kunnen zien.Yip, ondanks de frisse temperatuur heet badend, want er zat een puist in het parcours. Één zo hoog als twee bruggen na elkaar. Niet meer of niet minder.t Moest eigenlijk niet meer zijn, want met ne fiets waarvan het zadel afgesteld staat op de lengte van de benen van uwen zoon, terwijl zeg zelf nen boom van ne vent zijt maar een ietwat kort afgezaagd, dan kunt ge peinzen, dat zit niet gemakkelijk. Als ge dan zon heuvelken een paar keer over moet en ge moet u lelijk forceren van links naar rechts om aan uw pedalen te geraken dan zijt ge s avonds neig content dat het vel op de laagst gelegen lichaamsdelentussen uw twee dikke tenen niet afgeschuurd een werd. Allez ge verstaat me wel.
Deux-Acren, onze buurgemeente, ligt net naast Viane maar langs de andere kant van de taalgrens. Onze groenen met zijn blauw helmken speelde er omzeggens een thuismatch maar was er nog nooit gestart.Nochtans hebben de organisatoren een grote staat van koersverdienste.
Wij waren wat vroeger vertrokken maar die van ons zou met de rest van de supporters tegen dat de renners gingen vertrekken pas aankomen. Zeker een beetjen spannend als ge weet dat er nog even heen weer werd gebeld omdat we een paar attributen waren vergeten. Vroeger vertrekken is niet alleen van belang voor een rustige voorbereiding, maar ook omdat de parkeerplaatskes kort bij de aankomst zeer gegeerd zijn.
Het klassiek stramien gelijk altijd voor de start. Nadat de apart vervoerde koerswielen en de kaders weer tot fietsen zijn omgebouwd gaat Michiel zich inschrijven. Net te vroeg of net te laat. Een ploegmaat zou net voor hem het nummerken dertien krijgen. t Zou de jongen geen geluk brengen wegens plat op een paar ronden voor het einde net toen hij samen met den onzen een poging om weg te raken aan het ondernemen was.
Na de inschrijving als terwijl het nummer op het koerstruiken wordt gespeld, volgt de opwarming op het parcours zelf.Een half uurken voor de start worden de benen nog eens extra ingesmeerd.Bidongskes uit te drinken tijdens de koers worden klaargezet. Een kwartierken voor het begin van de wedstrijd rijdt hij richting startlijn.
Moest ik wat meer tijd hebben ik zou alles een beetje nauwkeuriger kunnen beschrijven maar ja, dan nog zou het waarschijnlijk niet lukken in een (te) kort verslagsken.
De aankomst lag net buiten het centrum maar de start werd gegeven voor de deur van één van de hoofdsponsors.Bijna honderd renners hadden zich ingeschreven.
Onze groenen een klein beetjen zemelachtig.Minder dan een kwartier voor het vertrek en eigenlijk net op tijd, komt die van ons met de ontbrekende attributen bij de aankomst aangewandeld.
Den onzen content spoedt zich naar de start. En attendant (die da niet van ons kanten zijn, we zitten in Deux-Acren en das Wallonië, de provincie Henegouwen.Voor de ronde haak betekent eigenlijk in afwachting en moete uitspreken als aan attaandaa. Ge weet als ge met ons mee zijt moete af en toe uw talen kennen hé). En attendant dus doen wij nog een klapken en terwijl we al het overbodige reservemateriaal weer in den auto aan het plaatsen zijn maken we ons ook al een beetjen gereed om even verderop de koers te kunnen gaan bekijken.
Tot plots 3 minuten voor de start mijn ogen vallen op 2 bidongskens welke in het reservefietsken steken.
Gotfer, gotfer, (bekanst grote paniek waarmee we willen zeggen dat er toch een klein beetje nervositeit was), onze groenen zit zonder drinken, want dat zijn bidongskens dattem moet meepakken om tijdens de koers iets te kunnen drinken.
Ikke dus dat reservefietsken op en rap een paar honderd meter verder richting startplaats. Gebt het al gelezen want ik heb het al geschreven, dat zadel was een welgekomen hulp mij zo van achteren vooruit duwend .
De bonte massa stond nog onder de kerktoren. De onzen ergens middenin het pak. Ik spring van het fietsken en duw hem in één van de renners op eerste rij zijn pollen met de woorden : hiere aagt vast, dak menne kleinen zijn drinken kan geven voor onderweg.Diene bekijkt mij gelijk hij het in Keulen hoorden donderen neemt dat fietsken aan. De délégés zien het gebeuren, kijken me aan, maar staan er machteloos bij. Alles gebeurt zo snel dat ze niet kunnen ingrijpen. Met de bidongsken in de had wring ik mij door de opeen geperste startklare renners.
Onze groene heel kalm: hoi pa zijde daar, ge moet u niet haasten zenne we zijn hier nog niet weg
Heel kalm nipt hij nog eens aan de weinige drank dat hij nog had in zijn busje welke ik hem voor de opwarming had meegegeven. Doet rustig zijn overjasje uit en neemt de nieuwe bidongskens aan.
De klokken in de kerktoren sloegen net drie uur. Tijd dus om mij rap uit de voeten te maken, want ik stond nog midden in het pak renners.
En och ja, bekan vergeten, der had er op de eerste rij nog altijd enen dat fietsken vast
De start werd dus nog net niet gehinderd en wijle weg en de renners ook maar zij voor 15 niet onaardige ronden.
Reeds van in de eerste ronde werd er een stevig tempo op nagehouden. Een aantal kunnen zich afscheiden.Onze groenen met zijn blauw helmken zit midden in de groep en volgt rustig met het grote peloton mee. Het is nog ver rijden.
In ronde drie rijden 2 renners een ietsje voorop. Één van hen is clubgenoot van Michiel en dus ook Woop-renner . Hij is de kleinzoon van Camiel. Steengoed is die. Een Cancellara typetje. Geef hem geen 5 meter want hij is weg en dan gaat ge u nog moeten haasten om mee op de foto te staan hé ...
de 2 leiders bijna boven op de puist van 2 bruggen hoog.
De leiders hebben vele ronden ongeveer een minuut voor. In de achtergrond zijn er tal van schermutselingen. We hebben voor de tweede keer postgevat op de puist van twee bruggen hoog en zien de renners van ver komen.
Michiel is meerdere keren heel vooraan in het peloton terug te vinden. Heel attent doet hij zijn ding. Ook is hij een paar keer mee geweest in een achtervolgend groepje. Doch op het einde van de koers toen er nog een 3-tal ronden te rijden waren mist hij een wegrijdend groepje en nog één en nog één
De kleinzoon van Camiel wint zijn tweede van het seizoen. Michiel eindigt gans achteraan het peloton.
attent in het peloton
zich rustig laten meedrijven
dan zich weer even laten opmerken
moest er hier lawijt bij zijn, ge zoudt nen "allez michiel" gehoord hebben...
Vorig jaar had onze groenen hier een serieus lesken geleerd. Steekt nooit de armkes te vroeg in de lucht en hou het stuurken vast tot over de meet.
Zeventien keer had hij het gezegd, zeventien keer.
We waren goed op tijd en hedden een schoon plaatsken aan de meet. Michiel had nummerken 8. Toen hij het parcours ging verkennen en zich ondertussen zich wat ging opwarmen zagen we renners aan en af rijden.
Uiteindelijk waren kwamen er 99 renners aan de start.
Een niet te onderschatten parcours. Vanuit Herzele naar Woubrechtegem via een korte nijdige helling
Om via kleine baantjes naar Sint-Lievens-Esse af te draaien en opnieuw langs de grote baan lang beropg door te steken naar Herzele. 85 zware kilometers werden voorgeschoteld. 8 ronden van iets meer dan 10 kilometer.
Onze groenen met zijn blauw helmken had zeer benen s morgens. Gisteren had hij 400 kilometer afgelegd (in de wagen weliswaar), maar hij had er hiervan toch 262 van meegestoempt.
Ik herinner me ons moeder zaliger, Anderlecht was aan het sjotten in één of andere Europese beker en zij zat in haren hoek tegen de stoof.
Op nen bepaalden moment geeft Rensenbrinck met zijne gouden linker ne fameuze vrije schop. Op de moment dat diene jongen den bal raakt, ne slag in huis, ongelofelijk.
Had ons moeder haren dikken teen niet gezet in de stoof. Het meubel stond er sindsdien lelijk geblutst bij. Mare t gaf niet. Ze had meegesjot en t was ne goal.
Bij diene kleinen zal dat wel hetzelfde geweest zijn zeker. Als ge een klein beetje met uw sport meeleeft, dan zie je evenveel af als uw idolen, en dan trekkebeent ge net op dezelfste manier.
Allez als ik het zo bekijk dan heeft dienen een serjeus trainingsken gehad. En dan is het normaal dattem vandaag na zoveel kilometer een bekken pijn in de benen heeft
een stuksken eten voor de koers en ondertussen de tegenstand inschatten
De voorbereiding zelf was weer goed. Op tijd en stond doen wat de grote en verstandige mensen hem al een tetteken (lees hiel mem) aan het zeggen waren eten hé en drinken hé, dat in combinatie met nen toegestanen Pot Belge omdat teen en tander van vastgestelde tekortkomingenin orde moesten gebracht worden Allez we zouden het wel zien.
Deze keer ging hij er echt voor zorgen om gene klop teveel te doen en zodattem toch met het peloton kon binnenkomen.
Hij had er een goed oog op. Hij was er klaar voor. En op de helling na de start kon ik het beamen.
Gelijk in zijn betere periode vorig jaar . Hij zat vanachter .
150.000 keren hebben we het al gezegd en toch stond hij weer bij die van Brugge
Als ge graag met achterblijvers een klapken doet, moete a van tijd spoejen om weer in 't peloton te zitten
Een ronde later ook nog, en twee verder ook nog. Maar allez ja, t zag er goed uit.
Twee renners gaan in de aanval, maar krijgen nooit meer dan 100 meter. Ze houden het twee ronden vol.
goe bezig zeker...
In de derde laatste ronde rijdt een kopgroep van 14 weg. Ze hebben een kleine voorsprong. De koers is nog niet gereden. Michiel is opgeschoven en zit attent midden in het pak, of toch wat er nog van overblijft.
De ronde nadien komen ze naar Herzele de berg opgestormd. Het peloton op 25 seconden. We zien ze komen. Twee renners zetten de achtervolging in. Elk om beurt trekken ze kort kop. Ze hebben een kleine voorsprong. Éen ervan is ne groenen met een blauw helmken.
Als hij er de laatste ronde nog maar aanhangt vraag ik me af .
als je te snel rijdt... of je zus fotografeert te traag ....
We rijden naar de aankomst. Daar worden we aangesproken. De koplopers zullen het niet halen, een groepje is in de achtervolging. Onze groenen doet goed mee. Nog 10 kilometer te gaan.
Alles hergroepeert. In een ultieme poging kan nog één renner de groep verschalken. Michiel eindigt knap in de groep.
43ste op 99
Ge weet, t komt goed, nog wat geduld t komt goed. Het duvelken zit weer in het manneken. En de papa zo content dattem het ook gedaan heeft....
pasen, 4 april, Ronde van Vlaanderen Meerbeke Ninove
Paaszondag Ronde van Vlaanderen.
Neen, vandaag werd er door onze groenen met zijn blauw helmken niet gekoerst. Mede dank zij Bob toch een verslagsken van een skoon dagsken.
Een goede week geleden vroeg collega Bob me laat op de avond na een meeting in ons hoofdkantoor te Mechelen: Awel collega, hebde gij ook al een pleksken?
Ne goeie verstaander heeft maar een half woord van doen en wetende dat Bob onze kleinen ook met raad en daad bijstaat wisten we onmiddellijk waarover het ging. Over de koers, neen, over De Koers der Koersen. De Ronde van Vlaanderen.
Nu moet ge weten, onze firma Ordina is al een paar jaar zeer begaan met het secure IT-werk van de Belgische Wielerbond Bond. Duidelijk ook te merken aan de logos op de wagens, motos, website, tal van drukwerk maar ook in de eigen georganiseerde wedstrijden met spandoeken. Laat het ons zo stellen er is een gegarandeerde aanwezigheid. Niet alleen in hoofde van publiciteit, maar ook in fysieke aanwezigheid.
Maar, als klanten het op de laatste moment om één of andere reden laten afweten, dan is het jammer om de vrijgekomen plaatsen niet in te vullen. Gezien de korte tijdsspanne wordt het op zoek gaan naar andere gegadigden vrij moeilijk. Als echte wielerliefhebbers worden we dan niet vergeten.
Waarvoor dank.
In de loop van vorige week werd het duidelijk. In een volgwagen waren 3 plaatsen vrij gekomen. Bob had de eerste hand en koos uw verslaggever en de groenen met zijn blauw helmken als metgezellen. We zouden de wedstrijd van op de eerste rij kunnen volgen.
t Moest een verrassing blijven en iedereen werd op de hoogte gebracht. Behalve enen natuurlijk. Die zou het pas te weten komen op het moment van de waarheid. Het zou zijn Klokke worden. Nen dag om nooit te vergeten.
De zondag hadden we eigenlijk een familiaal onderonsje gepland die s middags begon en wat (te) laat in de namiddag zou eindigen. Te laat omdat de rechtstreekse uitzendingen al lang zouden bezig zijn en we hierdoor een stuk van de wedstrijd zouden (moeten) missen.
Gans de week was de jongen al aan het zagen. Welk uur gaan we thuis zijn? Hebben ze daar een TV.? Gaat die op de koers staan? Zijne klepel stond niet stil. Op den duur hebben we hem gerustgesteld met te zeggen dat we samen met hem het eten zou laten voor wat het was zodat we tijdig met hem thuis de TV.-beelden konden bekijken. Hij content iedereen af van het gezaag
Schitterend Echter één klein probleempje nog. Hoe moesten we hem de zondag morgend om 6u00 het bed uit krijgen. Yip om 6u00!! De reden hiervan lees je seffes wel. Het moest zijn DAGsken worden hé.
Zaterdag lang na de koers toen we al thuis waren kwam het tot een heel klein uitgelokt dispuutje over de manier van koersen alwaar den besten schipper, die dan meestal aan de kant staat, het betere koersverloop even ging uitleggen. Die van ons die stond er bij en keek er geamuseerd naar. Alles verliep van kalm stil naar iets anders zeker.
Tot de kleinen uithaalde : coureurs zijn geen janetten, waarop ik de voorzet met beide handen nam en echte mannen staan vroeg op en werken eerst tot er eelt op hun handen staat vooraleer ze de fiets op kruipen in de groep gooide.
Ge kunt peinzen. Den onzen met zijn twee voeten tegelijkertijd der in natuurlijk.
Awel mergen stanek op om 6u00 en ge zult zien, ik zal anen hof al hebben omgegraven (klein vertaling voor dees die niet van langs hier zijn : omgraven = graven = omspitten )
Vwala zie, ne mens moest niet meer hebben en die van ons stond er bij en keek nog meer geamuseerd toe.
Met een Ge moet ane wekker niet zetten, kzal a wel oproepen hem in de ogen kijkend werd het dispuutje afgesloten. Het werd stil. En ik zag hem peinzen gotfer, diene meent dat van da om 6uur opstaan s Anderendaags s morgens 6u00 sta ik aan zijn bed
Nog helemaal verdwaasd van de korte nacht pakt hij een doucheken en half slapend en niet wetend wat hem te wachten staat trekt hij zijn kleren aan. Ondertussen had hij al vernomen dat hij niet in den hof moest werken omdat het te fel aan het regenen was
t Was duidelijk. Lijf en leden waren al lang beneden maar het verstand en de geest lagen nog rustig te maffen in de warme bedstee. Diene stond wel recht en zijn ogen waren open, maar bij het eten van een boterhammeken was dienen toch nog aan het slapen
Om 7uur werden we in Meerbeke 100 meter voorbij de aankomst van de Ronde opgepikt. Daar gingen zijn ogen pas echt open toen we met drie in een klaarstaande wagen van de Bond mochten plaatsnemen en we richting Brugge werden gevoerd waar de Ronde van start ging.
Onderweg werd er echt kennis gemaakt met Pierre en feit dat hij ook nog had gekoerst en dat nu zijn kleinzoon het bij de beloften schitterend doet was een klokkenspel in de oren van onze jonge gast.
Op ne Paasdag kan dat tellen hé.
Schitterende sympathieke mens diene Pierre, een entertainer, een koerskenner, een goede chauffeur
Iets na den achten in Brugge aangekomen mochten we door alle wegversperringen. Pal het centrum in. We stonden op de Grote Markt. Het was aan het regenen maar een aantal fanatiekelingen stonden al voor het podium opgesteld.
In het Belfort werden we vergast op een VIP ontbijt. Honger en dorst zou er in de voormiddag toch niet meer geleden worden.
Onze kleinen hiel content dat hij bij het ganse gebeuren aanwezig was. Zijn idolen zou hij bij de start op het podium zien verschijnen. Één voor één.
In het ganse gedoe vroeg hij stillekes hoe wij terug in Meerbeke zouden geraken. Het familieonderonsje begon immers op de middag
Maar ochottekes, de jongen wist toen nog niet wat hem allemaal te wachten stond.
Een kwartierke voor de start staan Michiel en Bob wat dichter bij het podium naar de voorbijschuivende renners te kijken. Uwen verslaggever staat iets verderop te wachten aan de volgwagen. De wagen met volgnummer 039 en een dikke grote A op de voorruit gekleefd Een 5-tal meter verder staat een eenzaam bekend iemand Een echt aangename babbel begint met Vlaams Minister van Sport, Philippe Muyters. Een tiental minuten later komt federaal minsiter van financiën Reynders in de geburen afgewandeld. Hij had hem evenwel niet gezien. Het leuke gesprek wordt afgebroken met Ik vermoed dat ge ginder verwacht wordt. Het amusement in de koers hé.En met de woorden Veel plezier in de koers stapte hij richting zijn collega.
Allez we gaan vertrekken, allemaal den auto in. De stoet wordt een ietsken later op gang gefloten. En wij Brugge uit. Michiel had toen al van chauffeur Pierre te horen gekregen dattem niets van de koers zou moeten missen. Op een kleurenTV-ken in de auto was alles rechtstreeks te volgen.
Michiel, nog altijd niet echt beseffende wat er aan de gang was onderging zijn lot.
Op de koersradio wordt in het Frans (een officiële uci-taal trouwens, samen met het Engels) de UCI-mensen, de koersdirecteuren en de eregenodigden met volledige naam en faam afgeroepen. Eerst de ministers onmiddellijk gevolgd door Et nous accueillons aussi les gens d'Ordina Bob De Bont, Michiel Vander Beken en Paul Vander Beken
Den onzen werd zot, diene kon zich niet houden hé Na het ganse officiële gedoe in het Frans volgde hetzelfde in het Nederlands. En we verwelkomen ook de mensen van Ordina .
Den onzen kon zich stilaan vinden in de vedettestatus. Wie weet, de ervaringen van vandaag, t kan hem nog van pas komen hé.
Zijn eurocent was gevallen. Raar heel raar. Met de komst van den Euro is alles veel malen duurder geworden, mare nen Eurocent is minder waard dan ne Frank. Misschien was het daardoor dat het zo lang duurde eer hij het besefte. De bedoeling was dat we het ganse parcours mee zouden rijden. We zouden dezelfde 262 kilometer doen welke de renners werden voorgeschoteld.
Pierre was content heel content. Reeds van in de eerste kilometers was er een ontsnapping van een paar renners. Dra zouden we weten waarom.
Even voorbij Oostende zetten we ons aan de kant en wachten de 5 koplopers op. Er wordt serieus doorgereden. In hun zog sluiten we aan. Ze rijden zeer snel. De voorsprong loopt snel op 1, 2, 3 minuten.
Een groepje gaat in de achtervolging. Pas kilometers verder kunnen die 3 aansluiten. We zien het voor onze ogen gebeuren. Er zijn 8 leiders. Via de koersradio worden we op de hoogte gebracht wie lek rijdt, wie valt, wie opgeeft, welke de voorsprong is De kleinste koersfeit wordt gemeld.
We laten ons even afzakken en rijden 200 meter voor het peloton. Een wiebelende kleurrijke massa rijdt breed uitgesmeerd over de brede weg. Een prachtig schouwspel.
Langs de weg een mensenzee. In de dorpen welke we doorrijden staan ze rijen dik. Buiten de dorpskernen langs de grote wegen staan vele autos in de graskant. De supporters sparen hun handen niet. Een ganse dag lang worden de renners aangemoedigd.
We rijden terug naar de kopgroep. Er wordt goed samengewerkt. De voorsprong bedraagt ruim 10 minuten. Tijd om veel verder voorop te rijden en even langs de kant een flesje gebubbeld water te openen. Er wordt geklonken op een prachtige wedstrijd.
In de zone van de waarheid, slinkt de voorsprong als ijs voor de zon. De koplopers worden snel bijgebeend. Ze hebben hun werk voortreffelijk gedaan en zijn lange tijd in beeld geweest. De sponsors zullen tevreden zijn.
De grote kannonen komen naar voor. Wij worden vooruit gestuurd om niet in de weg te rijden en de renners een vrije passage te geven. We volgen alles op het TV-scherm.
Zolang er geen voldoende grote afscheiding is kunnen we niet achter de kopgroep rijden.
De wegjes bergop zijn te smal. We rijden amper 1 minuut voor de renners uit.
We moeten ons haasten om niet in de weg te staan. Met de grote letter A op de voorruit hebben we de toelating om meer van het parcours te volgen dan andere volgwagens. We doen omzeggens alle hellingen, op de Koppenberg en de echte Muur na.
Een massa toeschouwers op de hellingen. Pierre had ons gewaarschuwd. Het wordt een hels ritje.
We kunnen amper door. De spiegels van de autos krijgen het hard te verduren. Met het ene oog op de weg en de ander op het TV-ken hels. Één woord hels.
Op de Molenberg kiezen de favorieten het hazenpad. Wie niet mee is, is gezien. De twee besten rijden in één ruk naar Meerbeke dachten we. Maar den allerbesten dacht er even anders over.
Op de Muur van Geraardsbergen laat Cancellara onzen eigensten Tom Boonen zonder pardon achter. Op minder dan 5 kilometer loopt het Zwitsers precisiebrommerken zelfs 1 minuut uit.
We rijden zelf een 2tal minuten voor de koploper uit en positioneren ons aan de kant van de weg op een kleine 4 kilometer van de meet.
Even moeten we wachten. Daar komt er enen afgebrommerd. Drie autos in zijn zog. Ze zijn nog maar net gepasseerd en wijle der achteraan
Achter ons het grote gat. Op het rechte stuk tussen Denderwindeke en Ninove zien we in de verte kromgebogen over het stuur en allesgevend een driekleur komen. Te laat. Zonder pech is de winnaar gekend.
Nog één kilometer de rode lap hangt boven de straat. Cancellara voert voor de cameralens een stukje op. Schitterend hoe hij de bocht naar de laatste rechte lijn ingaat. Wij met de grote "A"-sticker op de voorruit gekleefd mochten we als één van de uitzonderingen de aanklomstlijn overschrijden.
We zitten vlak achter hem. We doen het raampje open en steken het armpje buiten om zwierend de massa te begroeten. Gelijk hebben ze, niemand heeft oog voor het gebaar.
Alle aandacht gaat naar de man die het verdient. Cancellara wint de Ronde van Vlaanderen 2010 op een indrukwekkende wijze .
Onze groenen met zijn blauw helmken zat er bij en keek er naar. Luidop denkend .
In een tent wat verderop werd het koersverloop doorgespoeld en de tactiek van de Ronde 2020 besproken
Nog eens merci aan Bob, Pierre en nartuurlijk niet in het minst aan Ordina om deze "Once in a lifetime" gebeurtenis te laten meemaken.
Vorig jaar waren we hier ook. Eigenlijk hetzelfde lastige toerken. Na de start een paar haakse bochten, en dan omzeggens een kasseistrook recht naar omhoog om linksop verder in de verwoeste gewesten terecht te komen. De winter moest hier zijn ding niet gedaan hebben de putten lagen er nog van vorig jaar.
117 renners aan de start. De Noren van vorige week waren er opnieuw en hadden in hun passage naar warmere zuiden een horde Nederlanders meegebracht.
Amai buiten de onbekende buitenlanders waarvan ge zeker waart dat die hier de prijskes kwamen ophalen, zat er nog skoon volk in het peloton.
Niet dak zozeer kijk naar de skoon benen, want dan moet ik niet ver zoeken. En kwil dermee ook niet zeggen dat den onzen geen lijf zou hebben om op de catwalk rond te wandelen, want das wel. (zonder oneer te doen aan de moeder, iet wat hem van vaders kant heeft meegekregen natuurlijk ). Neen, t schoon volk zat hem in de uitslagen uit het verleden.
t Zou dus weer afzien worden. En er werd afgezien.
En afgezien van t feit dat den onzen ietwat minder straf dan vele anderen bezig is, hadden we weer hoop op een ietsken beter. Hoop doet leven en opgeven doen we niet. Tenzij we uit koers genomen worden natuurlijk.
De professionele hulp in de week met controle van teen en tander bracht dan ook een ander teen en tander aan het licht. Er kon aan gewerkt worden, een beetjen met ne keer.
Het duvelken moest weer in het manneken gebracht worden. Dit vormt evenwel geen probleem. Vader had dit in het verleden al meermaals gedaan. Allez, ge verstaat het wel. Ten huize van onze groenen met dat blauw helmken is iedereen wellekom. En moesten we een café hebben, den naam was vlug gekozen. t Zou Den Zoeten Inval heten. Ik kan het u verzekeren, zonder namen te noemen, der zijn der hier al op t verwacht en nog meer op t onverwacht binnengevallen en heel beduveld naar buiten gegaan.
Waarom ons dan nog zorgen maken.
schoon bergsken daar in wambeek
de kopgroep weg, rechtsachter het peloton
Het recept was vliegensvlug klaar. Vitaminen en duvel. Vitaminen voor de kleinen, Duvel voor de groten.
Maar vooral bleek wat al menigmaals uit moeders mond was gekomen: eten hé en drinken hé.
Het was een raar weerken diene zaterdagmiddag. Eerst warm dan weer koud, en hier en daar een donker wolk. De weermannen hadden het voorspeld. Tussen twee regenbuien door zou het droog blijven Maar kom, zeg zelf, voor zon uitspraken moet ne mens toch niet lang naar school geweest zijn.
t Mocht eens droog blijven, want in de week had het nog maar twee keer geregend. Eerst eens 3 dagen en dan eens 4. En derbij vorige week en de week dervoor tijdens de koers had het ook al eens geregend. Niet veel maar toch. Een droge periode zoals vorig jaar waarbij het geen enkele keer geregend heeft tijdens de koers mag dus ook nog ne keer.
Met 117 aan de start dus voor 94km koersplezier. De eerste rondes werd er hard tegenaan gegaan. Michiel dan eens halverwege, dan weer eens van achter. Gelijk we het gewend zijn dus.
Er zijn vele verwoede pogingen om weg te raken. Niets lukt tot net voor halverwege de koers. Een groepje rijdt weg van het peloton. Dit zou de beslissende vlucht worden. Onze groenen met dat blauw helmken was er op gebrand om de eindmeet te halen en hield zich gedeinsd in de buik van het peloton.
We stonden alleen aan de kant van de weg, toen een duidelijk professioneel bestickerde auto met vreemde nummerplaat beginnend met NO zich pal achter ons aan de kant van de weg parkeerde. Mocht ge het nog niet door hebben, t was ter enen van Noorwegen. De chauffeur stap op me af Ge weet, ge moet van mij niet verschieten, want in vreemde talen trek ik wel mijne plan. Geen woord, geen woord heb ik niet begrepen. Enne niet alleen verstaan hé. Begrepen. Alles verstaan dus en ook begrepen.
Diene meneer sprak perfect Nederlands. Geen wonder, t was nen Ninovieter die voor zaken naar het noorden was getrokken en na een verliefde bui ginder was blijven hangen.
t Ja als ge weet dat Meerbeke eigenlijk Ninove is en Vlaanderens mooiste er aankomt, dan kunt ge wel voorstellen dat ge niet alleen met nen baksteen, maar ook met een koerswiel in uw maag zijt geboren.
t Leven kan hard zijn, zeker voor ne wielerliefhebber
In het gesprek vertelde die meneer dat hij in het hoge noorden een continentale profwielerploeg had en nu met zijn ploeg juniores naar zijn geboortestreek kwam afgezakt niet alleen om er een paar skoon koerskes te rijden, maar vooral om er nu al een grote ervaring op te doen over en in de streek waarin de allergrootsten heroïsche daden pleegden te stellen.
Om maar een naamken te noemen : Boason Hagen komt uit dezen stal. Gene kattepis
Bon asterwijl als dat den babbel goed voortging stonden de coureurkes ook niet stil.
Michiel in de buik van het peloton.
Niets forcerend.
Een tweede groep had het peloton ook al achtergelaten. En terwijl onze groenen met zijn blauw helmken nog altijd goed beschermd in de buik van het peloton verscholen zat kwamen donkere wolken het luchtruim kleuren. Voor we het beseften viel het water met bakken uit de lucht.
Net op de top van de kasseistrook zochten we beschutting tegen de muur van een schuur. De overstekende dakpannen zonder goot gaven net niet voldoende beschutting wegens niet ver genoeg uitsteken We werden dan ook natter en natter.
Nog vier ronden. De eerste groep passeert op een lang lint. De tweede groep vormt ook al een geen mooi groepje. De renners zijn doornat. Ook het peloton is verder verbrokkeld. Michiel zit pas in een vierde groep. Hij leidt de achtergebleven renners naar de top van de heuvel.
Maar de koers ging ondanks het slechte weer verder.
Iemand had van kou en ook al van niet meer kunnen op een heuvelken een gat laten vallen. En onze groenen met dat blauw helmken zat er een paar renners achter. t Ja en dat weet ge het wel. Hoezeer Michiel en een kompaan ook nog geprobeerd hebben. Het gat kon door hen niet meer gedicht worden.
Het ziet er niet goed uit. Het is echt ouw wijven aan het regenen. Ik moet hier geen tekeningsken bij maken. Denkend aan het ritjen in Vollezele waar hij als wielerterrorist wel van 70 maagden bezen wou versieren en er door de sjas patat net niet in geslaagd was, kon het in dees weer enkel maar slechter... Vandaag moest het dus nog niet gebeuren
Donkere wolken aan het firmament. (te laat) hardwerkend in een vierde pelotonnetje
De volgende ronde werden de groepjes kleiner en kleiner. Steevast waren er renners die de rol moesten lossen. Michiel die kompaan hadden laatste pelotonnetje ook al gelaten voor wat het was en samen zijn ze blijven rijden, regelmatig een achterblijver oprapend en achterlatend. Twee ronden voor het einde. Hun achterstand op de eerste kopgroep was eigenlijk nog niet zo groot, werden ze nog steeds in de gietende regen wijselijk uit koers genomen.
De hemelsluizen gingen open
maakt daar nog iet van
Al doende leert men. En wie niet luisteren wil moet voelen. Twee schoon spreekwoorden die hier netjes op hun plaats zijn. Vooraan wordt er gekoerst, achteraan wordt er gelost.
Hoewel de uitslag anders doet vermoeden (hij staat zelfs niet genoteerd in de officiële tabel) waren we heel blij. Geen krampen meer, geen klop van een hamer en omzeggens fris in hoofd en leden
t Komt goed, nog wat geduld t komt goed.
Er werden 45 renners van de 117 opgenomen in de uitslag.
Na goede professionele raad t halvert de week, was onze groenen met zijn blauw helmken onder het motto baat het niet dan schaadt het niet begonnen met een kuurken krampbestrijders. Dat in combinatie met een iets anders trainen konden we hopen op een iets anders koersverloop.
Wij dus naar Strijpen.
Strijpen een deelgemeente van de stad Zottegem, maar ooit in een ver verleden was het andersom. Toen hing de parochie Zottegem af van die van Strijpen.
't Kan verkeren zei Bredero en toen Zottegem ietsken meer op het voorplan trad, kwam den ijzeren hertog Alva in de jaren stillekes efkes onze streken onveilig maken. Dienen vond het niet beter om hier en daar wat kopkes te laten rollen. Graaf Egmont van Zottegem en Hoorne zijne copain waren er beroemde slachtoffers van. Een geluk dat den ijzeren Alva niet tegen ons zeekklimaat kon en half beroesterd doch veel te laat en pas na minstens 1000 koppen der af te hebben gekapt terug gekeerd is naar het warme Spanje
Een bekken geschiedenis kan geen kwaad, zeker niet als het om het uit te leggen is dat Alva misschien wel de oorzaak is geweest van de staat van sommige van onze wegen.
1000 koppen afgekapt? Der zullen der verzekerst wel wat meer geweest zijn. In dienen tijd stak het niet op ne kop meer of minder. Ze konden ze toch reclycleren. De streek van Zottegem en niet minder in het naburige Velzeke weten er alles van. Zij zitten er mee.
De Paddenstraat gekend van Vlaanderens mooiste, maar ook de Lippenhovestraat is niet te onderschatten en op de Penitentenlaan is het ook al holderdebolderen. Veel kinderkopjes, maar potverdekke, ik verzeker u, der zijn der ook van volwassenen bij zenne. En geen klein beetjen hé. Die steken allemaal een iet wat hoger.
Spijtig, diene met zijnen ijzeren winkel zal waarschijnlijk niet komen controleren zijn want hij zou wel gemerkt hebben dat zijn kostuum nogal wat zou gerammeld hebben. Bij het leggen van die kopkes, mochten ze daar op sommigste wel ne patat meer op gegeven hebben. kwestie van ze wat gelijk te krijgen hé. Oei ne patat. Ne sjas patat ? Neen, geen blote patatten nie meer in de blog.
94kilometer moesten de renners afleggen en was het geen kassei, dan was het bergop en was het geen bergop, het was tegen de wind in. Ge leest het al, een lastige koers.
En niet alleen lastig om te rijden, ook voor een parkingsken te vinden. Alhoewel we vrij vroeg ter plaatse waren was er in de geburen van de start amper nog een pleksken te bespeuren. En horde Noren had alles al ingepalmd. Yip Noren van ginder boven. Aan hunnen helm kont ge het evenwel niet meer zien. Wegens te gevaarlijk maken ze tegenwoordig zo geen helmen meer met pinnen op
Op een parkingsken voor een school waren nog een paar vrije plaatskes. Ene met zo een mastodont van een camper maakte mij attent dat de vrije plaatsen bezet waren voor nog aankomende supporters. Spijtig, hiel spijtig. Maar ik deed alsof ik hem niet verstond Gijle verstaat het wel hé.
Allez hiel toevallig stonden we pal voor ene van ons ploeg en was die nu net niet voor den anderen toegekomen en had diene dat skoon pleksken nu net niet voor mij gereserveerd
Dienen enen diene verstond dat niet zenne. Maar gijle wel hé ?
Fin swat, t is goegekomen en iedereen had een skoon pleksken en moest niet overdreven ver lopen om de koers en zijn coureur te zien. Weer met de goede professionele raadgevingen in den achterzak, moest onze groene met dat blauw helmken een paar bidongskes voor de koers uitdrinken. Veel drinken moest hem, maar dat ging eigenlijk niet. Drinken als ge genen dorst hebt gaat bij hem niet.
Dat moet een genetische erfenis zijn van zijn ma wat niet wil zeggen dat ge van mij nu slechte gedachten moet hebben hé.
Maar toch een kwartierken voor de start had hij het gekund. Ook de derde goede raad werd niet in de wind geslagen.
Al verteld, 94 kilometers en evenveel renners. Van in de start vliegen ze der in. Eerst een goede 700 meter over brede wegen met hier en daar een haakse bocht om dan een klein smal wegje in te duiken.
Vooraan raken zal wel enige effort vragen.
In het begin van de koers achteraan bengelend
Maar ge weet, onze reporter van vorige week en gelijk altijd, van voor naar achter en omgekeerd hé. En waar stond hij bij de start ? Yip, bij een paar maten uit Brugge
Voor halfkoers waren er twee serieuze kasseistroken. Onze groenen had mij gevraagd om na de tweede strook post te vatten. Men kon nooit weten dat hij lek zou rijden of materiaalbreuk zou hebben. En voorzienigheid is de moeder van ne porseleinen winkel of zoiets. Dat was dus ook de betere plaats.
De eerste ronden hangt hij achteraan maar schuift geleidelijk op naar het midden. De papa van een ploegmaat en ik trekken al vele koersen samen op en nu ook rijden we met de reservefietskes langs het parcours.
Amaai, verschrikkelijk op die kasseistenen. Normaal praten ging even niet, ge moet weten den onzen begint stilaan wat groter te worden en dat zadel op dat reservefietsken staat dan natuurlijk ook wat hoger. En ik heb van die kortere benen en om te kunnen pedaleren moet ik mij altijd vooraan op dat zadel zetten en op die verschrikkelijke kasseien holderdebolder diene zadelpunt was mij goed aan het vooruitstoempen moestek voor den anderen kant zijn, het zou mij deugd gedaan hebben, maar nu niet hé en die kassei bleef maar duren hé.
Een geluk dat we af en toe moesten afstappen om drinkbussen op te rapen die de renners al van de eerste ronde hadden verloren. Meerdere bussen lagen her en der langs de kant van de weg. Ook twee zwarte en had ik die al ne keer niet gezien
Al wat we konden dragen namen we mee. Later zou wel geprobeerd worden om die terug te bezorgen aan de eigenaar. Die dingen kosten trouwens nogal wat geld.
op de verschrikkelijke kasseien is het afzien.
Gevaarlijk smal, langs beide zijden van de weg zijn de weiden afgespannen met prikkelddraad.
We positioneren ons boven een heuvelken vanwaar we de renners goed konden zien afkomen. Plots telefoon Michiel roept dattem geen drinken meer heeft !!! wordt er in mijn oor geschreeuwd.
Ik wist dat ik die bidongsken welke we gevonden hadden nog gezien had hé. Niet erg, misschien mogen we geen bevoorrading geven maar toch kunnen we bij twee passages hem opnieuw voorzien van wat drinkbaars.
Ploegmaten zijn er om elkander te helpen en Michiel werd al ter hulp gesneld door Jonas, toevallig de zoon mijn koersmakker.
Iets voor halfweg de koers ontsnappen een zevental zeer goede renners. Onze groenen met zijn blauw helmken zit op dat ogenblik in het peloton. Hij volgt rustig.
Twee ronden verder probeert op dezelfde plek en opnieuw voor onze ogen, een tweede groep van misschien een 8-tal te ontsnappen. Ze hebben 50 meter voor op het peloton. Michiel zit vooraan de grote groep en ik roep hem dat het de moment is. Alleen en in één ruk springt hij naar de achtervolgers. Bergop en op een goeie 150 meter heeft hij het gat gedicht. Echt als een pijl uit een boog. Mijne koersmaat kijkt me vragend aan : is dat ane kleinen?
Hij zal dan toch nog iets genetisch hebben van zijne pa
Bonkend van hier naar daar. Het materiaal ziet af. Hier in de achtervolgende groep.
Twee ronden verder. De situatie verandert niet echt. De leiders blijven amper 30 seconden voor op de achtervolgende groep, opnieuw een dertigtal seconden later gevolgd door een fel uitgedund peloton. Onze groenen met dat blauw helmken volgt goed en kijkt met knipogend aan.
Zonder woorden. Het zit goed.
Een ronde later, het noodlot slaat toe. We zijn 3 ronden voor het einde. De leiders passeren kort gevolgd door de achtervolgers. Ze stormen het bergje op. Halfweg lijkt het of Michiel stilvalt. Ze laten hem omzeggens ter plekke achter.
We staan 150 meter verder. Ons geschreeuw sleurt hem moeizaam naar boven. Hij rijdt alleen verder. Iets later passeert het peloton. Hopelijk kan hij daar aanpikken.
3 ronden voor het einde aan de staart van de achtervolgende groep.
De voorlaatste ronde. We staan halfweg het parcours en moeten ons haasten richting aankomstlijn.
Ja, t is goed, ge weet het al, opnieuw holderdebolder over die kasseien en ja opnieuw dat zadel in de plek waar ik het niet zo graag had. Maar dat was t minste van mijn zorgen. Ik zag het al gebeuren. Zou hij kunnen aanpikken hebben bij het peloton ?
2 ronden voor het einde nog even in de buik van het peloton.
Daar komt de eerste groep, daar de tweede, ginder de derde. Ik zie geen blauw helmken.
Honderd meter na het peloton komt hij afgefietst. In zijn buurt een paar andere gelosten. Wij kijken mekaar in de ogen. Goed gereden roep ik hem toe Rijdt op trainingssnelheid naar de meet!!
80kilometer meegereden en meegestreden over een moeilijk parcours. Een hele verbetering vergeleken met vorige week.
We haasten ons naar de meet. De leiders passeren in volle vaart. De achtervolgers raken er niet meer bij en strijden voor verdere ereplaatsen.
Het peloton is verslagen. Slechts een handvol zal nog een envelopken krijgen.
Meer dan 3 minuten verstrijken. In een prestigespurtje wint Michiel het van de niet aandringende gezellen.
Ze zijn de laatste die de volledige rit niet hebben uitgedaan en worden een ronde voor het einde uit koers genomen.
na de wedstrijd, niet luxueus in een camper, roeien met de riemen die er zijn.
42 van de 94 renners worden in de uitslag vermeld. Onze groenen met het blauw helmken staat er net niet bij.
Afspraken met specialisten ter zake werden gemaakt, na controles van dees en tgeen zullen we tegen eind deze week meer weten en wie weet volgende week, of de week daarachter of die daarachter
Onze groene met zijn blauw helmken was er tetteken niet goed van. Ik moet eigenlijk zeggen een hiel mem niet goed van. Het voorvalleken van verleden week spookte nog een tijdjen na in zijn hoofd. Achteraf bekeken kon het ook liggen aan mijnen psychologischen aanpak en de verschrikkelijke keuze die hij moest maken.
Iedereen weet, of er nu 50, 70 of 100 renners aan de start verschijnen er kan toch maar enen winnen en in het laatste geval zijn er wel 99 die teleurgesteld zouden moeten zijn. In de sport geldt toch enkel dat ene, het hoogste. Zilver winnen is goud verliezen. Den onzen was wel teleurgesteld in den uitslag, maar niet om de manier waarop hij gekoerst heeft. Zeker omdat hij weet (en wij en een aantal kenners ook) dat er veel meer in zit maar dat het er momenteel nog niet uitkomt.
Mare kom, voor ne kaarter is nen tegenslag ook ne slag en hoewel de speeltijd bij de nieuwelingen eigenlijk voorbij is, zijn we toch niet geneigd om enige druk te creëren omdat we prestaties willen zien. Het seizoen duurt immers nog tot in oktober en paniek is hier een slechte raadgever.
In de week hattem toch niet slecht getraind. Kilometers werden der doorgedraaid. Berg op en berg af. De woensdag had hij op de groepstraining zijn ploegmakkers op sleeptouw genomen en was hij nog eens naar diene lastige Congoberg getrokken. Daar heeft hij ne schonen geschapeerd. 't Ja voor die dat schaperen niet kennen, wij wonen op de taalgrens en indertijd zijn er met de zuiderwind wat verbasterdeerde woorden en zinsconstructies overgevlogen. Schaperen komt eigenlijk van het Frans échapper : ontsnappen.
Echter hier in dit geval was hij niet van zijn ploegmaten weggesprongen, ontsnapt dus, wat in de koers gekend is. Hier was hij ontsnapt aan een accident, een ongeval. Bij ons zeggen ze dan "Dien eet ne skunen geschapeerd!"
Ge weet nog, die kuisvrouw van vorige verslagen, die met hare stofzuiger het stiltegebied minder stil maakt, die haren directeur, reed langs een binnenbaantjen naar huis omdat hij een ommeken had moeten maken wegens wegwerkzaamheden. Iets, wat na een ietwat hardere winter in de Vlaanders nogal wat voor problemen zorgt omdat de gaten in de straat letterlijk moeten opgelapt worden. Alwel, diene jongen was toch wel efkens verschoten toen de groep groene geweld met op kop onze groenen met zijn blauw helmken zich leggend in een bocht rakelings naast zijnen auto een weg naar de top aan het zoeken was. Zijne capot ook wel motorkap genoemd en linkervleugel waren bijna gekuist ik moet hier geen tekeningsken bij maken hé . Naar 't schijnt en volgens zijn eigen zeggen wastem der een klein bekken van aangedaan en moest de mens thuis langs den enen kant door de kuisvrouw en langs den anderen kant door den steel van de stofzuiger onder de armen worden ondersteund om te kunnen bekomen van de opgedane emoties
't Scheelde immers geen haar Maar den onzen die oog heeft voor detail had in zijn passage nog de tijd gevonden om zijn handjen op te steken en even "dag Patrick" te roepen Een vriendelijk manneken zenne den onzen.
Allez, na een weeksken bleek de massakker van vorige week toch een beetje verteerd en wij trokken met goed gemoed naar de walen, naar een deelgemeenteken van Beloeuil. Naar Thumaide, niet ver van de Franse grens. Jammer, foto'kes zijn er niet, den eerste supporter was niet mee wegens examens. 't zal dus voor een volgende keer zijn.
Schoon klein dorpken, schoon klein kerksken ginder. Één gezellig dorpscafé. Den TV stond aan. 't Was koers. Milaan-San Remo. We werden precies verwacht want hij stond op den VRT
Toch sympathieke mensen onze zuiderburen, ze passen zich sebiet aan.
We waren goed op tijd. Onze groenen met dat blauw helmken moest maar dik 20 minuten staan aanschuiven vooral ze daar een goei pries gevonden hadden waarop een computer kon worden aangesloten. Aan de grote groep renners die stond te wachten werden de nummers oplopend uitgereikt. Ik mocht rugnummer 3 opspelden.
Kleine rondjes van 4,3 km stonden op het programma. En 18 keren moesten ze de revue passeren. Een klein geestig toerken van de kerktoren van het ene gemeenteken naar de kerktoren van een ander gemeenteken.
60 coureurs aan de start. Met in het achterhoofd tgeen vorige week gebeurd was lag ons doel niet zo hoog. Eindigen in het eerste derde moest haalbaar zijn.
Bij de start, onze groenen met zijn blauw helmken gelijk van gewente van achter te vinden. Bij de junioren is dit minder erg, die starten anders, rijden anders, koersen anders dan bij de nieuwelingen. De afstand is ook al wat langer. Der invliegen van in het begin en er een spurtje van een slordige 75 km uithalen is enkel voor waaghalzen en andere zotten weggelegd.
De temperatuur viel best mee, maar er stond toch een fameus briesje. Alleen wegrijden zou enkel voor "doorduwers" zijn.
Den omroeper van dienst had nog een belangrijke mededeling en riep af dat den eerste minister bij elke passage ne premie kreeg van 10euro. En den tweeden die over de meet reed zou nog 5 euro krijgen. Sjak passaazje le premier dies euros ee le deuzjem seink euros. Weeral een verdoken belasting dacht ik bij mijn eigen en zocht tevergeefs of er in de geburen ergens ene geitenboer te bespeuren viel.
Allez elken normalen mens wist dat er aan de meet wat geld te verdienen was en van in de start zouden ze der wel ne keer kunnen invliegen, zeker omdattet zulken korte rondekes waren
Net voor ze gingen vertrekken had ik me een goede 500 meter verder opgesteld.
Een paar seconden nadat de pilootwagen voorbij was geraasd kwamen ze aangestormd. Wriemelend gelijk mieren in een mierennest daar moesten vodden van komen. En ook brokken natuurlijk. 50 meter voor mij gebeurt het. Midden in het pak renners, een fietsken vliegt de lucht in. Duidelijk hoorbaar, carbon en ander ijzerwerk schuurt over het asfalt. t Is te hopen dat daar geen mensenvlees meer aanhangt . Der is wat pijnlijk geroep en getier. Der zal toch nog wat menselijk wezen aangehangen hebben. Het gaat door merg en been. De hardheid van de sport laat niet toe dat renners zich even informeren wat er aan de hand is. Laat staan dat ze stoppen en zich omkeren om te zien hoe het met de conculega's gaat. Neen, ene minder is een concurent minder. Er wordt keihard verder gekoerst. Der af is der af.
Het peloton passeert in volle vaart.
Onze groenen met zijn blauw helmken zit er niet bij. Gotfer zeg dattet nie waar is Mijn tikker gaat geweldig tekeer.
30 meter achter het peloton komen nog twee groene Woopers afgestormd. Enen heeft een blauw helmken op. Opgehouden door de valpartij hebben ze een kleine achterstand. Ze zien me niet staan en hebben enkel oog voor de staart van het uitgerekte peloton. Aan dat treintje willen ze zo vlug mogelijk hun wagonnetje hangen.
Ik kan het u verzekeren in een fractie van een seconde stijf van schrik een paar seconden later een zucht van verlichting. Op diene moment zal den dezen wel neig wittekes gezien hebben
Een paar renners kruipen recht en proberen hun eerste hectometers verder te zetten. Eentje heeft het heel moeilijk en blijft nog even versuft op de grond zitten. De opa van een Wooper ontfermt zich over hem, helpt hem recht en duwt hem op zijn fietsken. Kermend rijdt de jongen verder
Het gaat verdekke heel vlug. Onze groenen met zijn blauw helmken heeft met zijn kompaan anderhalve ronde nodig gehad om zich ietwat beter te kunnen positioneren in het peloton. Na drie ronden waren er zeker al 15 renners die moesten afhaken. Elke ronde worden er een paar uit koers genomen.
Aan de meet wordt er steevast gespurt voor de harde valuta: "dies euro poer den eersten minister", "seink euro poer le deuzjem". Aansluitend op de spurt zijn er altijd een aantal die proberen het hazenpad te kiezen.
Michiel volgt goed maar hangt eerder achteraan dan vooraan. In de haakse bochten vergt dit natuurlijk meer krachten om opnieuw aan te sluiten.
Halfweg de koers kunnen een tiental zich afscheiden en worden in het verdere verloop van de wedstrijd niet meer bijgehaald.
Hierbij zitten 2 Woopers. Eén van hen is een kanshebber in de spurt, jammer krijgt hij een paar rondes voor het einde een lekke band en wordt opgepikt door de groene vlag. Met tranen in de ogen moet hij de wedstrijd verlaten.
Het peloton is gehalveerd, er zijn nog een goede dertig renners in koers. Onze groenen zit dus in het tweede peloton, eerst vooraan, dan weer achteraan.
We staan bij een aantal clubverantwoordelijken. En passant roept hij ons toe, dag bart, dag jean-paul. Ik heb het al gezegd, den onzen is ne vriendelijken jongen hé, en heeft alles goed gezien. We vragen ons af of hij nu reporter speelt of hij ne koers aan het rijden is. 't Zou natuurlijk kunnen dattem van achter naar voor spurt om daar enen figuurlijk ne micro onder zijnen neus te duwen om te vragen wanneer dattem gaat demareren en zich dan laat afzakken om nen anderen weeral ne micro onder de neus duwen om te vragen hoe hij zich voelt en of dattem nog goed kan volgen...
Ik ga het hem toch ne keer voorstellen, dattem in plaats van met zijn koersfietsken beter met de fiets van Nonkel Dolf zaliger zou meerijden. Nonkel Dolf is al dood van in de jaren 70 en voor zover ik mij herinner had die ne stevige fiets. Ik zal eens moeten navragen waar ze dienen achtergelaten hebben. Diene fiets zal misschien wel een bekken vet kunnen gebruiken, maar dat was ne fiets met dikke banden en daar stond vanachter een stevig stoeleken op. En das voor mij handiger om op te zitten dan op nen achterband van een koersfietsken waar ge binnen de kortste keren met uw sjokkedeizen tussen band en remmen kunt geraken. Zelf meerijden zienek niet zo zitten, maar volgen van op een stoeleken das natuurlijk wat anders.
Neen, alle gekheid op een stoksken, ik zou ne keer willen weten wattem allemaal afbrieft dan ne keer tegen die mannen van voor, dan weer ne keer tegen die mannen vanachter
Bon, als er van voor wegrijden en ge zit vanachter, dan kunt ge het van ver gezien hebben. En een gat is een gat en een gat met de wind op kop wordt niet meer gedicht.
Ge kunt het dus al peinzen. Het peloton in stukken en brokken. Eerste 10, dan 8 dan 3 en dan het geen van het peloton nog overblijft. Onze groene met het blauw helmken het achterblijvend deelnemersveld gelijk een generaal van van achteren gadeslaand, ver van het strijdgewoel Gelijk een echte generaal wel heeft verdient hij echter nog geen pluim op zijnen hoed
Nog 3 ronden. De eerste twee groepjes zijn al ver buiten bereik. Met een ultieme poging probeert hij solo nog bij de 3 te geraken.
Bij een volgende passage aan de meet, eerst de 10, dan de 8 dan de 3 en dan het peloton zonder groen ventjen met dat blauw helmken, iets later de groene vlag Die stopt even ter hoogte van de meet. Er stapt niemand uit !?
Ik bekijk die van ons vragend aan. Een paniekerige blik in haar ogen. We doen een spurtje naar onzen auto, waarschijnlijk staat hij hier of daar langs de kant van de weg met materiaalpech, doch net voor ik vertrek komt hij aangereden. Verkrampt geeft hij op.
Het verhaal van een collega Wooper. Michiel had 300 meter voor op ons, en in ene keer stopt hij langs de kant van de straat. Ik weet niet water gebeurde, maar hij stond aan de kant van de weg en we reden hem zo voorbij.
Den onzen zijn verhaal. In ene keer krampen en zo zeer dak nie verder meer kon. Gans mijn been stijf. Ne meneer heeft mij geholpen. Gotferdommené. En dan stopt de groene vlag. En diene zegt blijft hier maar staan, ik pak u de volgende ronde op En van coleire bennek op mijne velo gesprongen en ben ik er achter gereden
Beste mensen, ge leest zelf. Op een week tijd heeft hij al veel geleerd. t Is enkel gebleven bij een paar vloekskens en nen hoop koleire, maar zijn fietsken is hij precies niet meer van zinnes aan den haak te hangen. Volgende week gaan we weer koersen.
Thumaide het dorpken waar er gekoerst werd, 't kon ook een onbewuste kreet zijn van ons groen ventjen met zijn blauw helmken.
Tuurlijk gaan we dat doen jongen, dees week gaan we ne keer serieus nagaan wat er verkeerd kan zijn en gaan we ne keer zien wat we der kunnen aan doen...
Is me dees een week geweest. Regelmatig werd ik aangesproken over de naam van ons klein groen ventjen met dat blauw helmken. Wat gaat dienen nu worden ? Ist al beslist ? Weet ge al iet ?
Ge moogt gerust zijn, das den eersten keer maar ook de laatsten keer dat er een polleken georganiseerd wordt. Ruzie in t huishouden of niet.
Maar allez ik ben content gelijk een klein kind dat zjust een stuksken sjokolat van kottedor in zijn handen heeft gekregen. Ons klein had al t halvert de week gezien dat haar opmerkingen geen steek hielden en dat enige oppositie voeren hieromtrent verder nutteloos was. Ik had gelijk. Niettegenstaande deze glansrijke overwinning moet ik u meedelen dat ik vorige week, deze week en meer als waarschijnlijk ook volgende weken niet moet rekenen op enige hulp bij het doen van den afwas t Geeft niet voor sommigste zaken hebbek iet over .
Het merendeel van de (blog)supporters wil dus de naamgeving behouden. Mijn dank gaat dan ook uit naar allen die gestemd hebben en een serieuze inspanning hebben geleverd voor de bewaring van de lieve vrede ten huize VDB. Merci.
Allez vrede, het wringt toch nog een beetjen en we moeten toch nog een bekken politiekeren maar een compromis is in de maak
Over den uitslag valt dus niet meer te redetwisten. Duidelijk, hiel duidelijk. De alternatieven als Michiel, Hoop van Woop en De Viaansen Vlammer zullen op het einde van dees verslagsken begrijpelijker wijze zeker als niet als weerhouden kunnen worden. En Armkes omhuug kunnen we eigenlijk alleen maar gebruiken alsem den tweeden over de meet komt.
de uitslag is overduidelijk
Een lollige bedoeling eigenlijk. Iemand kon het niet veel schelen, zolang der maar fotos van blote madammen op den blog kwamen Allez zeg nu zelf wat ne mens allemaal op dat interTet niet wil gaan zoeken hé.
Michiel, diene van ons en waarvoor we supporteren liet het niet aan zijn hart komen. Hij had er leute en plezier in en ging regelmatig eens kijken wat de stand was.
Zaterdag dan, koers in Vollezele. Vorig jaar had hij, in het stiltegebied, bij de nieuwelingen op het einde van het seizoen, met een vijfde stek, een goede prestatie geleverd. Hij was er op gebrand nu als eerstejaars junior zich ook te tonen. Gebrand was hij wel. In de loop van de voormiddag hadden we het gevoeld aan den WC-bril. De mama had hem al wat immodium moeten gegeven om ons ook eens de kans te geven om één van de kleine kottekens te kunnen gebruiken. Hij liep dus niet zenuwachtig, neen hij liep gewoon naar de pot.
Met zijn ervaring van vorige week een iet of wat veel te vroeg het hazenpad te kiezen had hij gezegd neen ik val niet aan, ik blijf zitten vanachter dan kan ik niet goed door, neen ik ga niet aanvallen maar ja ik ga het moeilijk hebben hé . Blijven zitten tot het laatste . Ne keer rijden gelijk een ander en in de groep toekomen ik ga blijven zitten hé, vanachter Orendul werden we der van. Ne mens zouder niet minder 't viegend sch.. van krijgen. Ge kunt u voorstellen als de kleine kottekes DAN bezet zijn . Zijnen immodium kreeg hij gene minuut te vroeg! Ten is niet den eersten keer dat we horen dat hij zich koest gaat houden. We proberen dat der ook wat in te peperen. Misschien werkt de peper conterverdraaid en zet er dat zjust de vlam in. Van bij zijn koersdebuut probeer ik hem wijs te maken dat een pijl verschieten betekent dat ge een pijl minder hebt. En nu een reeksken hoger weegt dit dubbel zo zwaar. Maar wie ben ik? De papa van de zoon van bijna 17 . Wie ben ik om te zeggen wat hij moet doen en hoe hij het moet doen as terwijl as dammen zelf nooit in een peloton hebben meegereden
Zijn ingesteldheid ende voornemens vandaag waren dus goed. En wijle dus weg naar buurgemeente Vollezele waar hij in de week het parcours meerdere malen had verkend.
Volgens de officiële aankondigingen waren we nog een paar minuten te vroeg maar gezien de te verwachte toeloop van renners was men er wat vroeger met de inschrijvingen begonnen. Neen, deze keer had hij niet het nummerken 13. Het geluksnummer werd iemand anders toegewezen. Alhoewel geluksnummer, zon nummer valt op en na twee ronden was de jongen er ook al aan voor de moeite. t Is hier maar om te zeggen dat Groenen Dertiene hiermee eigenlijk ook al afgedaan heeft.
We waren opnieuw uitgenodigd bij die vriendelijke mensen op de top van de Congoberg en we zouden er in een vooraanstaande positie het gebeuren kunnen gadeslaan. De kuisvrouw des huizes had het gekund het stofzuigeren achterwege te laten en de rust in het stiltegebied te behouden. Iedereen kontent dus.
En terwijl Onze groenen met dat blauw helmken zich wat ging warm rijden, hadden we het er over dat het lange rechte stuk bergop net voor de woonst van onze gastheer ook wel eens een prachtdecor zou kunnen vormen voor de aankomst van ne schone koers
Het rugnummerken opspelden, een taak van de persoonlijke trainer.
Renners die zich aan het opwarmen waren passeerden de revue. Dan is het wel even kijken naar bekende gezichten maar vooral naar de rugnummers om te weten hoeveel er ongeveer deelnemen nummerken 58, nummerken 72, nummerken 89 dat was de hoogste neen, daar 110, daar 135 (en in de koers zelf wel nummerken 205 gezien . ) . Ken moetet niet vertellen, der was veel en schoon volk aan de start.
Er haden zich maar liefst 157 ingeschreven. Dat voor een kermiskoersken. Amaai zeg. De organisatoren hadden maar nummerkes tot 150 en in allerhaast hebben ze nog een setje moeten gaan halen. Dat begon maar vanaf nummerken 201 vandaar .
Wij zijn gepositioneerd boven de Congoberg waar we tussen twee passages door genieten van het mooie landschap. Hier gingen we een paar rondjes blijven hangen om dan door te trekken naar de eindmeet.
een pracht van een glooiend landschap.
bergaf iets gemakkelijker dan bergop.
Reeds van bij de eerste doortocht waren er vele achterblijvers. Gezien de lange tocht over een rijksweg maar ook door de vele deelnemers werd de maximum achterstand bepaald op 1 minuut. Bij een overschrijding zou men aan de meet onherroepelijk uit de wedstrijd genomen worden. Na drie ronden was het peloton zo goed als gehalveerd. De Congoberg en het lange rechte stuk richting Denderwindeke met de wind op de kop maakte vele slachtoffers.
Vooraan waren der altijd aan het sleuren en het trekken dat het niet schoon was gevolgd door een redelijk grote hoop, kort aansluitend daarachter een lange sliert. En gemoogt gerust weten, achteraan waren ze echt aan het afzien. Onze groenen met zijn blauw helmken zat steevast in het tweede deel van de groep. Met een heel klein verzetje nam hij vlotjes de kasseiweg bergop terwijl anderen zwaar heen en weer schouderwiegend zich een weg naar boven sleurden. 't Zag er heel goed uit. Hij hield woord.
rustig meerijdend in de buik van het peloton
Nog 4 ronden we rijden in tegenovergestelde koersrichting naar de eindmeet een paar kilometer verderop. Daar zijn ze weer. Een 8-tal was ontsnapt. 15 seconden later gevolgd door het peloton. Onze groenen met zijn blauw helmken nog steeds op zijn vertrouwd plaatsje. We roepen dat er weg zijn, maar vooral dat het DE moment is.
We rijden verder . We zien de renners komen Alles gegroepeerd. Een Wooper rijdt achteraan en roept ons Edde gijle Michiel gezien? Maar ja as die mannen zelfs tegenwind met een snelheid van meer dan 40 kilometer per uur passeren, dan hebt ge genen tijd om ne kaffeeklasj te slaan, laat staan te antwoorden 't is al goed dat ge iets roept en dat ze der een deel van verstaan hebben.
Een bekken paniek in de gelederen, we hadden hem ook niet gezien. Zou hij langs de andere kant van het peloton gezeten hebben. Dienen is wel speels, maar zo speels niet dat hij zich zou bukken opdat we hem niet meer zien. Zullen we hem weer klein ventje noemen ? Hoewel, hij had beloofd om verstoppertje te spelen
Het peloton is verder verbrokkeld. Het wordt gevolgd door kleine groepjes. Als eerste komt een duo aangereden. Onze groenen met zijn blauw helmken zich vastbijtend in een wiel goffergoffer halfschreeuwend. Zijn ogen schieten vuur van koleire Het was geen verstoppertje begot hij was er af.
Raar, t zag er pertang goed uit we zullen straks wel horen wat er mis is, misschien bij een val voet aan de grond moeten zetten. Materiaalpech ? Wie weet ?
We haasten ons via een binnenweg een stukje terug . Het peloton is aan het vlammen. Ons duo heeft niet meer kunnen aansluiten. Het ziet er niet goed uit. Zo te zien wordt het een kort koerske. Vloekend passeert hij ons . t En dan is het niet de moment om hem aan te moedigen .
Wetend wat er bij de overschrijding van de meet gaat gebeuren trekken we weer richting top Congoberg en wachten hem op.
net over de kop van de Congoberg.
Der af is der af, tegen trainingstempo naar de aankomst.
Daar is het peloton terug, compleet opengereten, één lang lint, ik schat hooguit nog 60 renners.
We wachten op onze groenen met dat blauw helmken. Tuurlijk komt die niet afgesneld op koerstempo.
Minuten verstrijken. Daar is hij compleet ontgoocheld in zijn prestatie. lotj ma gerust en ken koersen nie mier zijn de eerste woorden. Hij verpinkt een traan van onmacht. Wat kracht in het taalgebruik maar niet meer in de benen blijkt
Begot der was werk aan de winkel. Psychologischen aanpak ik laat hem zijn verhaal doen der waren der weg, en ik zag dat het geen pannenkoeken waren. Ik was nog goed en spring met drie uit het peloton achter die mannen aan. We wisselen af maar der moet er enen de rol lossen, ik neem over en dienen andere gaat er ook af. Ik kom tot op 25 meter van de kopgroep en dan nix ne meer. Alles zwart voor mijn ogen.
Hierbij een klein kanttekeningsken. Iedereen kent het fenomeen. Als het licht uitgaat wordt het donker en als er geen licht brandt in den donkeren, dan wordt het zwart voor de ogen en ziet ge niet veel nie meer. Dus onze groenen met zijn blauw helmken zal zich gelijk nen echten wielerterrorist gezelfmoord hebben en zichzelf hebben opgeblazen hopend aan de meet gekust te worden door wel 70 maagden.
't Kan dus lelijk verkeren.
Een sjaans voor hem want op You Tube is er eens een filmken te zien geweest van "Man Bijt Hond". En in dat filmken waren er 2 Vollezeelse maagden van ver boven de 70 die voor het eerst naar een pas geïnstalleerden bancontact trokken om wa geld af te halen . hilarisch Goed, der zouden er dan nog wel 68 andere maagden zijn maar toch .
Hij vertelt verder, "ik moet die mannen laten rijden en probeer weer aan te pikken bij het peloton, maar die mannen reden mij voorbij gelijk ne nix, godverdommené, ken koers nie meer, khang mijne velo aan den haak."
Beste lezer, met dezen dank aan onze groenen met zijn blauw helmken voor het kunnen explikeren van nen koersterm dat we tot hiertoe nog niet zijn tegengekomen : ne sjas patat ofte ne chasse patat. Ge kunt den dikken Van Dale der op raadgplegen, de wikipedia is ook goed. Maar om u wat surfgedoe te besparen waarbij ge op 't interTet verkeerdelijke saaits zou kunnen tegenkomen geven we den uitleg der hier zo bij: Chasse patate of patattenjacht is een bekende term uit het wielrennen. Wanneer een renner vanuit het peloton naar de kop(groep) demareert, maar vrij vlug schijnbaar stilvalt, zonder veel overtuiging zijn jacht op de kopgroep volhoudt en zonder redelijk uitzicht op een aansluiting bij die kop(groep) blijft rijden tussen beide in, wordt zijn jacht een chasse patate genoemd. De renner levert dan een inspanning die niet rendeert. Meestal wordt die dan ingelopen en gelost door het peloton.
Zoals reeds beschreven een wat gevraagde blotigheid, bijgevoegd een afbeelding van één van de 68 resterende maagdelijke schoonheden, kort na carnaval, poserend in een skoon kostuumken.
ne maagdelijken chasse patat.
Ondertussen was hij aan het bekomen en had zich in den auto gezet. Daar hebben we hem nog wat laten ratelen. Als het onweer wat over was kwam der nog ne voorlaatsten "En ken koerse ne mier, godverdomme" uit.
Na een kwartierken werd het dus terug stil op de Congoberg, te stil en onze gastheer vroeg zich treiterend luidop af wanneer we het verslag van diene koers nu gingen krijgen. Waarop ikke heel snel replikeerde misschien tegen donderdag als ik wat inspiratie heb ... aangevuld met.... maar voor ne slechten zomer breekt nen boer zijn schuur niet af hé
Af en toe kwam er uit den auto toch nog wat gerommel. Voorbij is voorbij en de koers was voor hem voorbij. Ondertussen waren de in koers gebleven coureurs de laatste keer gepasseerd. Onze fietsen mochten opnieuw ingeladen worden. Normaliter is dit niet mijn ding, toch begon ik er aan en zette de koersfiets in den auto waarop den onzen mij een sneer gaf omdat ik dees verkeerd had aangepakt. Een korte bemerking dat hij zijn koersfietske toch niet meer van doen had deed de top van de Congoberg het stiltegebied oneer aan.
Nadat alles volgens zijn goesting was ingeladen ging hij weer in den auto zitten. Ikke draaide mij naar onze groenen, (zijn blauw helmken had toen al onzacht een plaatsken gevonden onder de passagierszetel van onzen auto), waar bij ik hem zij : "awel jong, ik zen heel content, ge kunt niet geloven hoe content dak ben. Elken zaterdag en zondag vrij zijn, weer doen wat dak wil, en uw ma uw kostuumpkes niet meer moeten wassen mij niet meer moeten haasten, nen serjeuzen rust hebben omdak 's nachts geen verslagskes meer moet schrijven... En gij, gij zult weer veel tijd om in uw schoolboeken te zitten, heel veel tijd . "
Hij keek recht in mijn ogen en zag dat het menens was. Anderhalve seconde later kwam uit zijne mond "Waar koersen we volgende week ?"
Vaderlijken psychologische aanpak alsem moet kiezen tussen de pest en de cholera voor ne 17jarigen precies geen moeilijke keuze hé
Goe bezig, goe bezig
resultaat : ergens halverwege, chasse patat op 157
Zaterdag was het dan zover, ons klein groen ventje heeft zijn eerste koers gereden in het nieuwe seizoen. De eerste wedstrijd bij de junioren.
Wat vooraf ging
Gans de week al liep hij een beetje zenuwachtig. Hij niet alleen, zus ook maar niet minder de mama allez ik zal het ook toegeven, kwas er ook een beetje mee bezig geweest.
In de week hadden we het er samen nog over gehad, Michiel en ik. Leg de lat niet te hoog, ge zijt weer de kleinste van den hoop. t Is den eersten koers, er zijn meer koerskilometers, vorig jaar was het toch niet slecht. Ge zult zeker meekunnen, gewoon niet te veel woekeren met krachten. Gewend raken aan de manier van koersen, het tempo
Ge kunt nu peinzen dat dezen hier zijne kleinen zijne kop aan het zot maken was he, mare ik zou u graag ne keer bezig horen terwijl ge zelf nooit competitie op een fietsken gedaan hebt. Das niet simpel zenne.
Ervaring opdoen, dat was het belangrijkste. En dàt ging hij doen. Ervaring opdoen. Toch was de betrachting mee te doen als ge verstaat wat ik wil zeggen, zonder daarom echt met de uitslag in te zitten. Honderd deelnemers, een vijftigste stek en binnenkomen met het peloton zou mooi zijn. Een haalbare kaart voor een eerste koersken dus. En ten huize VDB was iedereen der mee akkoord.
Ik heb het dernet al eens aangehaald, ik was er toch een beetje mee bezig zeg maar eigenlijk niet gerust in.
Wat zou het worden? Zou hij mee kunnen ? Hoe zou hij de eerste kilometers na de overgang van nieuweling naar junior verteren? Één grrot vraagteken
Der waren der nog die een bekken ambetantig waren. Vrijdag moesten ons kleinste en ik boodschappen doen en terwijl we de aandelen van Jef Colruyt nog eens de hoogte injoegen kreeg ik van haar serjeus op mijn hoebel.
Voor zover ik kleinste nog mag zeggen Ge moogt gerust weten, ik schrijf dat hier met een zeker angstgevevoel
Niet simpel met de jeugd van tegenwoordig, niet simpel .
Die dat ook een paar jong gasten in huis hebben die weten zeker en vast waarover ik het heb.
Zeg zegt ze zo ineens. Dienen Blog van onze Michiel. Ik gaan het maar zeggen hé wanneer gaat ge nu eindelijk ne keer stoppen met te schrijven over dat klein groen ventje met dat blauw helmken
Zie das nu ne keer iet hé. Op vele vlakken zijn het tegenpolen en zit er al soms ne keer een puberteitshaar in de zogezegde boter hé, maar op vlak van koersen is ze den eersten supporter. Ze doet werkelijk alles voor hem, tot het geven van zijn volle bidongskens net voor de start toe.
Och ja, ze was aan t klappen .
.wanneer gaat ge nu eindelijk ne keer stoppen met te schrijven over dat klein groen ventje met dat blauw helmken dat is gene kleinen nie meer. Diene is al groter als gij en dien rijdt nu bij de junioren hé.
Vwala, ge staat daar dan met uw karreken vol marchandies en uwen mond vol tanden. Uw onderwerp van den blog zien wegsmelten gelijk de crème in de kar .
Beste lezer, hier enige verschoning gevraagd voor een korte reactie op hetgeen verscheen in het gastenboek
Ik heb er al lang moeten over nadenken, vandaar ook beste mensen uit het stiltegebied waar ze op ne koersdag zo luid stofzuigeren dat ze zich gegeneerd voelen omdat den buur uit zijn zondags middagdutje ontwaakt, vandaar dat het zo lang geduurd heeft eer dees verslag kon gepubliceerd worden ik wil dermee zeggen, ge moet niet op hebben dat een verslag gepubliceerd kan worden vooraleer de koers gereden werd
Ik heb er dus lang moeten over nadenken. Misschien kunnen we het hebben over De Groenen Dertiene, daar heeft hij vorig jaar toch nogal veel mee gereden. Moestet kunnen en ge hebt goesting, ik zit een bekken zonder inspiratie, ge moogt dus altijd voorstellen insturen hé.
Den ochtend voor den koers.
Zaterdag ochtend, ge gelooft het nooit, den dezen hier heeft zijnen auto gewassen en van binnen uitgemest om plaats te maken voor al het materiaal dat mee moest. De was en dat strijken van dienen auto was eigenlijk een goej bezigheidstherapie om de zemelen een beetjen onder controle te houden en het moest er ooit toch eens van komen. Ik was eigenlijk een bekken verschoten.
Ik was vergeten dattet ne grijzen was
Lierde ligt niet zover uit de buurt. Een schoon parcours, golvend, en een korte nijdige bult in de laatste kilometer voor de streep. Een bergsken op. Neen, we gaan het hier weer niet hebben over het Bergsken op van bakker Rik van op de Winterkeer in Tollembeek hé. De ploegleider van de nieuwelingen die zo goej koeken kan bakken. Neen, want nu is onze groene dertiene junior. Daar is JiePie, Jean-Paul de ploegleider. Awel en op dienen bult daar hé, daar kon waarschijnlijk nog teen en tander gebeuren.
Er waren twee koersen in Lierde. De nieuwelingen waren er in de vroege namiddag al aan begonnen en amper een half uurtje nadat zij hun wedstrijd hadden afgewerkt was het de beurt aan de grotere jongens.
Kmoet beginnen zien wat dat ik schrijf hé want ik mag als gehoorzame huisvader het niet meer hebben over dat kl groen vent.. met dat blauw helmken... De onzen was zich gaan inschrijven terwijl we met enkele WOOP-ouders (Wielerclub Onder Ons Parike hé, mocht ge het vergeten zijn ) met wie we vorig jaar elke week optrokken doch nu tijdelijk verpicht gesplitst werden een babbelken aan het doen waren, verschijnt den onzen met ne smaail van linkeroor tot rechtoor.
Ik heb het niet gevraagd, en ik heb er niet om gedaan maar kijkt ne keer!
Gelooft het of niet rugnummer 13.
Telepathie zeker
Maar allez ge ziet het komt toch nog goed uit met Onzen Groenen Dertiene. Ne mens mag dan al eens chance hebben in het leven.
102 renners aan de start. Een serieus groepken. En der zat zeker schoon volk bij. Zowel eerste jaars als tweede jaars.
Net voor de start roept onze Groene Dertiene zijne maat die op de eerste rij staat. Mathias zijt ge weg? Waarop dezen antwoorde Ge zult gaan zien.
De T van het startschot werd nog niet gehoord en Mathias was begonnen aan een spurtje van om en bij de 78 kilometer.
Beste lezer, we hebben het hier niet over de laatste T maar wel over de eerste T. Tegen dat de laatste renner de laatste T van het startschot had gehoord had onze Wooper al 15seconden voor
Michiel zat halverwege het pak. En nam een goede start. Heel attent reed hij de eerste ronden mee.
Mathias Vlaams kampioen bouwde zijn voorsprong rustig uit.
Het was koud zaterdag, een temperatuur niet ver boven het vriespunt, en de ijzige wind zou ook zijn tol vergen.
Camiel ge weet nog den overbuur uit vorige verslagen, zijn kleinzoon en ook al geen WOOP-pannenkoek beent samen met een conculega de vluchter bij. Van in het begin van de koers 2 Woopers vooraan, knap werk, zeker als je weet dat ze de deur van één van de shirtsponsors passeren.
Uiteindelijk blijkt de vlucht tot het einde stand te houden. Camiel zo fier als een gieter want de kleinzoon wint. Woop haalt 1 en 2 De rest reed voor de vierde plek.
de drie leiders en die zouden niet meer ingehaald worden. de later winnaar david de smecht hier op kop.
Zoals vorig jaar reden we met het fietsken rond. Hierdoor konden we de renners zelfs twee keer in dezelfde ronde aan het werk zien. Meerdere Woopers waren vrij bedrijvig. En onzen Groenen Dertiene ? Die hebben we een aantal keer in de eerste helft in actie gezien. Goed, hij heeft zich een paar keer getoond. Zeker niet slecht in een eerste koersken.
Naarmate de wedstrijd vorderde trokken we richting aankomst en gingen op de bult postvatten. Op het eerste gezicht was het iets van niets, maar ik was toch nijg content datter er iets voor halvertwege een paar kennissen stonden zodat den dezen niet met schaamrood op de wangen moest afstappen
Amai moesten de coureurkes hier twaalf keer over. Nix voor pannenkoeken. (sorry Willy voor de nix he, t was er uit voor ik het wist).
Op één van de passages, nadat het peloton al efkes gepasserd was heeft een renner het enorm moeilijk. Gans verkrampt van kou en ontbering (diene was waarschijnlijk vergeten teten en te drinken hé, dienen had waarschijnlijk ook niet naar zijn mama geluisterd hé ) awel zo begint diene jongen met een veel te groot verzet aan den bult
Beste mensen af gebeurt het dat er nieuwe woorden ontstaan die nu nog niet gangbaar zijn maar waarvan ne mens zich afvraagt t ja waarom niet. Awel die dat bergen beklimmen dat zijn alpinisten en die dat zigzaggend verkrampt den berg oprijden zijn aan het zwalpen.
t Geen wat we daar te zien kregen was nen echten zwalpinist. De jongen kon echt niet meer. Gelukkig was er een goej ziel met een helpende hand op de goej plek en die duwde de jongen tot over de top
Op het einde werd het peloton in stukken en brokken getrokken. Wegspringen was het niet echt, eerder een afvallingswedstrijd waarbij het peloton op één lang lint werd getrokken met telkens een paar meter tussen de groepjes renners.
Onze Groenen Dertiene zat nog steeds in de groep. De laatste ronde had hij het ietwat moeilijker. Ondanks het feit van voldoende dik gekleed had de kou hem ook te pakken.
Hij is met het peloton gearriveerd.
Resultaat 50ste op 102
(telephatie zeker, volgende keer leggen we onze latjen een ietsken hoger )
rustig volgend in het peloton
op "wandel" in een vergeefse poging
De Groenen Dertien !
dan weer achteraan het peloton
dan weer vooraan attent meerijdend
nooit echt afzien
de laatste keer om het af te leren Ons kl... groen ven.. met zijn blauw helmken
