wordt het muziekje je te veel? gebruik de knopjes op de afbeelding om het te stoppen.
Mia Verschueren.
Mia werd geboren op 4 mei 1969, als tweede kind in het gezin. Een gezin dat nog zou aangroeien tot vier kinderen en later nog een pleegkind. De eerste jaren woonde ze met het gezin in Heist o/d Berg in een woonwijk. In 1973 verhuisde de familie naar Bonheiden, naar een nagelnieuwe sociale woonwijk. Een hoop jonge gezinnen bij elkaar, veel kinderen. Kinderen die op de straat samen speelden, samen school liepen, samen naar de jeugdbeweging trokken. Mia gedijde goed, zowel op de straat, thuis, op de school... waar ze ook kwam. Mia was spontaan en sociaal, braaf en verzoenend. Een 'makkelijke'. Mia had niet veel nodig om plezier te maken, een paar vriendinnetjes en de kous was af. En als de uurtjes in de dag vorderde werden haar lachspieren onbedwingbaar: elke avond aan tafel weer die slappe lach. Leerkrachten herinneren zich haar niet... het was er zo eentje waar je nooit last mee had. Sommigen herinneren zich haar virtuoos orgelspel, onvoorstelbaar wat ze motorisch kon: die twee handen en die twee voeten die vier verschillende dingen deden aan een tempo dat je niet kon volgen. Mia had bang van het donker, en van het bos, en nog wel meer van die dingen: een groot avonturier zou ze niet worden. Maar ze had wel moed, op haar manier, moed om het op te nemen tegen onrechtvaardigheid, om te kiezen voor de underdog. Moed om de tegenslagen die ze kreeg te verwerken te incasseren zonder groot gemor of enig geklaag. De eerste jaren van de middelbare school ging ze naar Don Bosco in Haacht, samen met enkele klasgenootjes uit Bonheiden. In het vierde jaar verkoos ze om op internaat te gaan in de tuinbouwschool in Vilvoorde, in een doorstroomrichting. Overal waar ze kwam wist ze zich makkelijk een plekje te verwerven. Ze was flexibel, paste zich aan, en wist telkens weer makkelijk vrienden te maken. Na de middelbare studies krabte ze in haar haar: wat zou ik nu gaan doen? ze wou iets leren waar ze nog nooit iets van gezien had... Ze had er wat speelpleinwerking opzitten in Mechelen, voornamelijk met migrantenkinderen. En wellicht haalde ze haar mosterd daar: ze ging Arabistiek studeren aan de universiteit. En later nog wat Perzisch. Mia was slim. Ze had de dikste cursussen achter de kiezen op het tempo dat een ander ze amper gelezen kreeg. Krachtig kortetermijn geheugen, maar ook zeker geen slecht langetermijngeheugen, en veel inzicht. Maar dat Leuvense studentenleven... ze vond er haar draai niet helemaal in. Niet in haar studierichting, niet echt bij haar medestudenten. Ook het kotleven was niet echt haar ding, Uitgaan en exploreren was niet zo aan haar besteed, Ze had het liever meer gewoontjes. Na twee jaar, en het kandidatuursdiploma zonder problemen op zak, hield ze het voor bekeken. En zo koos ze voor een drastische wending: ze ging bouwkunde studeren in Brussel aan Sint Lukas. Iets heel concreets, iets waarmee je wat kon doen. Drie jaar lang liep ze daar school, en in deze bende voelde ze zich veel meer thuis. Dat waren mooie jaren. Jaren waarin ze openbloeide, en mede-studenten herinneren haar als een 'wreed toffe madam'. Eentje waar je kon mee samenwerken en kon op rekenen. Altijd wel het zonnetje in huis. In die periode leerde ze ook M. kennen waarmee ze later haar gezin zou opstarten. Nadat Mia afstudeerde in 1992 duurde het niet lang eer ze begon te werken bij de firma Geberit, en daar bleef ze. Ze specialiseerde zich als calculator en wist zich onmisbaar te maken. Niet enkel professioneel... De eerste jaren nadat ze afstudeerde ging ze samenwonen, en samen met M had ze goeie jaren, waarin ze hem volgde in zijn hobby's en daarbij zich gelukkig bleek te voelen. Er doken 'kinderkriebels' op zo ergens in 1994... en ze zouden gaan voor een gezin. Dat liep niet van een leien dakje, en op den duur werd er overgegaan tot een hormonenbehandeling. Net toen deze ingrepen tevergeefs bleken te zijn, werd ze zwanger van haar identieke tweeling. Een speling van het lot: want identieke tweelingen zijn niet het gevolg van hormonenbehandelingen. En Mia's leven kabbelde voort, maar het geluk bleek uit de relatie weg te vloeien. Terwijl de kindjes begin 1997 ter wereld kwamen en Mia hen helemaal op handen ging dragen, terwijl ze zich ontpopte tot een apetrotse mama, kwam de relatie op de helling. Hoe langer hoe meer. Met periodes van twijfel, periodes van hernieuwe inspanningen, periodes van impasse. En Mia veranderde stilaan meer en meer in een schim van zichzelf. Steeds verder verdween dat vrolijke en optimistische meisje. Ernstige problemen met haar rug in 2003 deden daar niet veel goed aan. Tot ze in april 2004 de knoop doorhakte: ze verliet de woning om bij haar ouders terug in te trekken. Begin mei verhuisde ze het hoogst noodzakelijke. Meteen zorgde ze voor een eerste regeling voor de kinderen, waarbij de papa betrokken bleef, en probeerde onderhandelingen omtrent een scheiding met onderlinge toestemming op de sporen te houden. Nog zes weken hebben de mensen kunnen zien hoe ze herleefde, helemaal terug openbloeide. Nog zes weken hebben we allen kunnen zien hoe ze klaar was om aan haar leven een nieuwe wending te geven. Hoe ze voor het eerst in jaren nog eens een stapje in de wereld zette, uitkeek naar een nieuw stekje voor zichzelf en de kinderen. Op 15 juni 2004 keerde ze nooit meer terug van de laatste bespreking die ze had over de regelingen voor de echtscheiding. M. meldde zich op het politiebureau toen geen hulp meer kon baten.
tekst voorpagina bidprentje:
Een man had een vrouw
eerst lief toen minder lief
toen liever niet
...
Een man had een vrouw
heel lang vastgehouden
en toen losgelaten
Wij merkten haar op in de ochtend.
Verspreid over verbrijzelde stoelen,
een verbrijzelde uitdrukking op het gezicht
Neeltje Maria Min
olijke baby Mia
de tekst van het doodsprentje:
Lieve Mia,
Zonnetje in elk huis Velen
onder ons herinneren zich dat huppelend meisje Die expressieve blauwe ogen
en die zomersproetjes Die eeuwige vrolijke gulle lach Je lach was je
handelsmerk, je sleutel op zelfs de stroefste deuren Overal waar je
langs kwam liet je een warmte en kracht na die zich verankerde in velen hun
geheugen
Altijd nam je de dingen zoals ze kwamen, met een
relativeringszin die je leeftijd ver oversteeg Je keek niet naar het gras
aan de overkant, je maakte er elke dag weer het beste van. Er was niets
dat je tot het jouwe wou maken, de materie raakte je kouwe kleren niet,
Er was niemand die naar jouw pijpen dansen moest, elk het zijne, zei je
duizenden keren Alles deed je in een grote bescheidenheid, eerlijkheid
en loyaliteit.
Nee: je maakte geen vijanden Je gaat geen steen
vinden waarachter zich één heeft verstopt Je kwam iemand tegen die de wereld
en zichzelf tot vijand had Iemand die net als iedereen het voordeel van de
twijfel van je kreeg Iemand die op goede momenten bij je aarden kon Maar
steeds meer van je vroeg gekweld en noodlijdend
Enkele maanden
geleden was je moegetergd en leeg Het lachen ging steeds moeizamer
Daar aan de overkant van de evenaar heeft de zon zich van je meester
gemaakt, je had het punt bereikt om aan alles een wending te geven, om
te kiezen voor een leven voor jezelf Met een kracht en vastberadenheid die
in je omgeving op een vermenging van bewondering en bange harten moest
stoten
De laatste weken kon iedereen zien hoe je opnieuw openbloeide
Iedereen kon terug het vrolijke meisje in haar grootste eenvoud ontmoeten
Je had die air van onoverwinnelijkheid over je, je leek onkwetsbaar en
ongenaakbaar, elk spoor van angst was uit je verdwenen Met een lef waar
we nederig van werden, je twee voeten zo sterk op de grond, heb je
gekozen om de dood recht in de ogen te kijken, je lot in de handen te leggen
van je beschermengelen
Die zijn niet tegen alles opgewassen, maar er
is genoeg geloof in je directe omgeving, genoeg in dit huis, genoeg om
te weten dat je nu rust hebt gevonden, nog meer rust dan je al heel je leven
meedroeg en overdroeg
De leegte en de
verbijstering is vandaag voor velen
onbeschrijflijk We weten met ons afgrijzen geen blijf De weg naar
aanvaarding zal voor iedereen lang worden De weg naar vergeving, daar ergens
voorbij de woede, voorbij de misplaatste schuldgevoelens, zal misschien niet
door iedereen gevonden worden
We zullen er allemaal zijn voor de
kindjes, de kindjes van de zon Ontelbare harten zullen je lach
meedragen.
Emmy
de tweeling. 1998
tekst herdenkingsplechtigheid 15 juni 2005
lieve Mia,
vier seizoenen kwamen en gingen
de wereld draaide verder, zomaar
zonder het ons te vragen
voor iedereen, ook voor ons
we kozen niet voor dit afscheid
we kozen niet voor dit verdriet
met z’n allen hebben we geworsteld
elk op onze eigen manier
en nee: dat is nog niet gedaan
het wordt worstelen een leven lang
waar ligt de grens van wat iemand dragen kan?
alles is nog hetzelfde
we studeren, we werken
we verhuizen, krijgen een kind
we maken vrienden, verliezen er uit het oog
wij zijn nog dezelfde,
en toch ook weer helemaal niet
wij zijn minder geworden,
maar toch ook meer.
samen met jou hebben we
stukjes van onszelf begraven
van jouw kracht hebben we
stukjes meegenomen
die kracht vinden we niet allemaal even snel
eerst was er alleen verbijstering en verslagenheid
we zakten allemaal door onze benen
maar moesten weer opstaan:
een mens krabbelt recht
of doet pogingen
daar zijn we voor gemaakt
maar vaak komt de verbijstering nog aanwaaien
in volle intensiteit en grootsheid toont het zich
en denken we: dit kan toch niet?
wanneer de kinderen schaterlachen
en jij kan dat niet met ons delen
wanneer de kinderen huilen
en ze missen jouw armen
wanneer we dat grote zwarte gapende gat zien
in het weefsel van ons leven
sommige bloemen knakken,
net dan wanneer ze het mooist zijn
omdat ze stommelings worden vertrapt, onachtzaam.
Sommige bloemen worden kapot gemaakt
Omdat een enkeling zoveel schoonheid niet kan verdragen
Mia, IK weet dat er gewaakt wordt
gewaakt over diegenen die in herstel geloven
zelfs bij datgene wat zo onherstelbaar werd verwoest
meedrijvend op de stroom van het leven,
wetend dat helen alleen zo mogelijk is
wetend dat je het goddelijke maar toe kan laten
als je het simpele menselijke streven verlaat
in dit huis waar het goddelijke een naam heeft met een hoofdletter.
wil ik dat graag aan iedereen meegeven.
de tweeling omringd door nichtjes en neefje, bonneke en bompa, 2001
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
uitreksel verslag Ierlandreis 1979, herschreven in 1981 (13 jaar)
....Ik
hoorde gestommel vanuit de andere kamer. Langzaam sloop ik naar
de deur van mijn zus haar kamer en trok de deur voorzichting open, erop
lettend dat ik geen lawaai maakte. Ik zag mijn zus rechtop in
haar bed zitten, met haar knieën opgetrokken. Ze verroerde geen
vin, ze was zich waarschijnlijk niet bewust van mijn
aanwezigheid. Ik vroeg me af hoe lang ze al wakker was.
Opgewekt riep ik 'hoi'. Er ging een schok door haar lichaam en
haar hoofd veerde recht: 'oef, jij deed me nogal
schrikken'. Ik lachtte om haar reactie en ze gooide haar dekens
over haar hoofd. Ik vroeg haar of ze met mij mee op
verkenning wou gaan en daar voelde ze wel wat voor. We waren hier
pas een dag en we wisten natuurlijk niets van de omgeving af.
Even later kwam ze bij me op de kamer, ingepakt en wel. Ze moest
er toch wel echt veel voor gevoeld hebben, anders was ze hier niet zo
snel. Stil probeerden we af de trap te komen zonder een trede te
laten kraken, er op lettend dat de anderen niet wakker
werden. Even later stonden we huiverend van de koude buiten op
het pleintje te bibberen. Ik vond het toch heel wat leuker om de
koude van achter het venster te bekijken. Achter het pleintje lag
een loofbos waar een weggetje heen ging. Onze verbeelding deed
ons vanalles horen, zoals bv. gillen van vrouwen in nood. Mijn
zus begon bang te worden, en ik voelde me ook niet erg op m'n
gemak. Maar toch won mijn nieuwsgierigheid het en we volgden het
weggetje verder tot dieper in het bos. Plots zagen we een halve
ruïne van een oud kasteel met daar omheen een met mos overdekte
mini-golf terrein, dat blijkbaar allang niet meer gebruikt was.
De ruïne was volledig met klimop bekleed. Het was eigenlijk
prachtig om te zien. We snapten dan ook waarom het verblijf waar
we waren Dunkerron Castle heette...
"Wat je achter laat is niet wat in stenen monumenten staat gehouwen maar wat is verweven in de levens van anderen." (Pericles, staatsman, Athene 495-429 v Chr)
dat dit een getuigenis daarvan mag zijn...
Zoeken met Google
Maak als een mier plezier schreeuw als een vogel naar de wereld kus als de dauw het gras meer is er niet tot je ziel ooit van alle pijn genezen zal
Arvo
van iedereen die haar in het hart draagt
Geef woorden aan uw leed.
Verzwegen smart breekt
met zijn fluisteren 't bezwaarde hart. (W.Shakespeare)
03-11-2007
vergeten
13 april 2006
L:mijn handen trillen helemaal, en ik heb niet koud, raar hè? ik: dat heb je van je mama, die bibberde ook dikwijls zomaar, bompa toch ook? L:ja, toch raar hè ik: kan je je dat niet herinneren? L:nee ik: kan je je eigenlijk nog veel herinneren van mama? L:nee, altijd minder..... zou dat komen door de pubertijd? dat ik meer ga vergeten? ik: maar nee, voor de pubertijd is het nog te vroeg, en we vergeten allemaal veel.Ons hoofd kan alles niet bijhouden, en daarom wordt het de hele tijd opgeruimd, om plaats te maken voor andere dingen om te onthouden.... vind je het erg dat je je steeds minder herinnert over mama? L:ja.... (nu zit er ook een trilling rond haar mond)
doodsangst
geschreven op 24 maart 2006:
liefde en verdriet innig verstrengeld reik niet naar me, ik verdraag het niet raak me niet aan, het brandt liefde doet me pijn
open geen deur van zachtheid de tranen zullen je meesleuren veeg je troost onder de mat ik wil niet uit elkaar vallen
warmte verhoornt mijn huid aandacht verstijft mijn leden handen achtervolgen me steek ze in je zakken
als een dier, geslagen en gewond zit ik in mijn hoek ik zal je bijten, durf het niet maak je weg, ik zal slaan en schoppen
ik ga liggen in de zon ik ga turen naar de wolken mijn rug kil op de aarde verdrinkend in kleine geluiden
laat me liggen tot ik alles vergeten ben tot ik me aarde voel tot het over gaat
terwijl ik daar lig, beweeg maar niet doe maar niks, besluip me niet de bladeren zullen me wel toedekken
de pijn van haar laatste uur heeft me bevangen maak me niet stuk, breek en kneus me niet
geef me zuurstof, laat me niet leegbloeden laat me zo onteerd niet liggen laat me zijn, laat me bestaan
bomma is jarig
geplaatst op 5 maart 2006:
Bomma is jarig, ze wordt vijfentachtig,
Vijftig meer dan jij hebt mogen worden.
Samen kaartjes leggen,
Samen de postzegels sorteren,
Voor bomma is het gedaan,
Bomma spreekt wel over al die gegaan zijn.
Dat zijn er voor haar meer dan die nog niet gegaan zijn.
Vijf jaar geleden werd ze tachtig
Vijf jaar gelden werd de tweeling gedoopt,
in één ruk, het maakte haar gelukkig.
De foto: een moment: bomma, papa en jij...
In een niet eerder gezien verbond.
Wakend over de tweeling.
tegenlicht
geschreven op 16 februari 2006
Lieve Mia,
Nooit eerder waren mijn muren zo hard
Nooit eerder mijn pantsers zo dik
Nooit eerder mijn toren zo hoog
Nooit eerder zat ik zo klein in mijn harnas
Er is zoveel dat ik vandaag begrijp
Zoveel dat ik nu weet
Over de dingen waar we het zo vaak over hadden
En nu kan ik het niet meer met je bespreken
Die unieke gesprekken komen niet terug
Vandaag zou ik je woorden kunnen geven
Die je zouden kunnen helpen
Om je veiliger los te maken
Maar je losmaken is er op een andere manier gekomen
En nu is het aan ons om je los te laten
Ik strooi de woorden nu rond
De woorden die voor jou bestemd waren
De tijd is onze meester, we kunnen hem niet naar onze hand zetten.
even praktisch
geplaatst op 1 februari 2006:
Vandaag bereikte ons het nieuws dat het assisenproces zal aanvangen op 11 september 2006.
Dit voor de vroege planners die erbij willen zijn.
Voor ons is (niet zonder huivering) het aftellen begonnen.
stilte
geplaatst op 31 januari 2006:
Woorden kunnen stromen Woorden kunnen druppelen Woorden kunnen stokken
In de stilte komt de zucht De zucht die vraagt om losgelaten te worden De zucht die je met dwaze ogen doet kijken
Kijken naar wat is Een vaag spoor van wat niet meer is Onderzoeken waar je nieuwe plek is
Ontzet zien dat alles een nieuwe kleur heeft Met verbazing zien dat het decor gewijzigd is Je toehoorders van plaats verwisseld zijn
En sommigen hebben je plek verlaten Je hebt het niet gemerkt En er zijn ook nieuwe gezichten
En ze lachen, ze lachen fijntjes Ze kijken over je schouders Ze kijken door je
En dan daagt het Stilletjes maar zeker Het weten borrelt op
Jij staat achter me In stilte, en je glimlacht Ze glimlachen terug, door me heen, zo is het goed
het gat tussen nu en nooit
een tekst van Blöff:
Liever kwijt zijn waar je echt van houdt Dan iets houden wat je toch niet mist Liever buiten ook al is het koud Dan naar binnen als daar niets meer is Hier is niets om voor te blijven Hier is alleen nog wat er was En dat neem ik mee voor altijd Voor altijd Wie legt me uit hoe alles werkt Hoe groot het gat is tussen nu en nooit En hoe het komt dat ik nu merk Jij bent weg, maar dichterbij dan ooit Liever vragen naar de langste weg Dan een antwoord dat je stil doet staan Liever zeggen wat ik zelden zeg Dan verzwijgen dat ik door moet gaan Ik hoef jou niets te vertellen Wat ik niet al had gezegd Met mijn mond of met mijn ogen Voor altijd Wie legt me uit hoe alles werkt Hoe groot het gat is tussen nu en nooit En hoe het komt dat ik nu merk Jij bent weg, maar dichterbij dan ooit Liever lachen om wat is geweest Dan iets vrezen wat nog komt, misschien Liever houden van een grote geest Dan iets haten wat je niet kunt zien Ik hoef jou niets uit te leggen Het ligt hier open tussenin En ik maak een laatste buiging Voor altijd Wie legt me uit hoe alles werkt Hoe groot het gat is tussen nu en nooit En hoe het komt dat ik nu merk Jij bent weg, maar dichterbij dan ooit
2006
heksjes
december 2005
twee heksjes met een punthoed, op een bezemsteel. Kleine F en haar vriendinnetje A. F vertelt veel over tante Mia, hoe ze haar meter mist. A vertelde haar mama dat ze aan F beloofd heeft haar tante terug levend te wensen met haar wenssteen (een steen die ze van ierland hebben meegebracht). Ze is ervan overtuigd dat dat allemaal in orde gaat komen! En als het niet lukt met de wenssteen is ze van plan haar toverstaf te gebruiken.
rare dagen
geschreven op 26 december 2005:
wat rare dagen Mia,
die feestdagen, dat samenzitten met de familie. weet je nog Mia? hoe gek we thuis wel waren? zo gek om een gekkenverkiezing te organiseren? hoe gek moet je daar eigenlijk voor zijn? maar uit de verkiezing bleek één ding: jij was niet gek... of net niet zo gek als de rest je was de minst gekke van de familie...
gisteren zaten we samen, samen gek te wezen en jouw foto stond er ook: lachend op de vensterbank met wat vlammetjes erbij en ik dacht: wie is er hier nu gek? wie wordt er hier nu gek? de kinderen waren door het dolle geen kerstverhaal onder een boom nee: ik was uit het dossier aan het citeren voor een verstild publiek
waar zat je toch, om de gekte wat te luwen?
veelvoudige rouw
Een familielid is dood gegaan
Een vriendin is dood gegaan
Een geliefde is jong gestorven
Een geliefde is plots gestorven
Iemand heel dichtbij is met veel pijn dood gegaan
Iemand heel nabij werd het leven benomen
Een sleutelfiguur viel weg uit een familie
Twee kinderen zijn vroeg hun mama verloren
Twee kinderen zijn beide ouders in één klap verloren
Twee kinderen hebben een papa die hen van hun mama beroofde
Twee ouders hebben hun kind overleefd
Een familielid heeft iemand om het leven gebracht
Een familielid besliste om even God te spelen en een onrechtvaardige straf voor een niet-begane zonde uit te vaardigen.
Dat familielid bracht niet zomaar iemand om het leven
Dat familielid werpt zijn schaduw over de toekomst van vele mensen
Een hele familie was niet voorbereid en davert op zn fundamenten
Nee: er ging niet zomaar een familielid dood, daar eindigt het verhaal niet... hier kom je niet toe met eenvoudige rouw: dit is veelvoudige rouw.
waar is mama?
geplaatst op 14 december 2005:
bonneke (nu 'bon', hebben de kinderen beslist), Greet, is op wandel met L1 en L2.
L1 bukt zich en raapt twee lange dennenaalden op van de grond. In elk hand één, tussen duim en wijsvinger. Ze vraag aan L2: 'waar is mama?'. L2 wijst en zegt: 'de linkse'. 'Nee', zegt L1, 'daar is mama', en ze maakt met de twee dennenaalden een kruis.
gewoon te zijn
geschreven op 11 december 2005:
gewoon te zijn
hier en nu, zonder jou
ik deed alsof het kon
ik deed alsof het moest
zei tegen mezelf dat het moest en kon
alleen al voor diegenen die er wel altijd zijn
die kinderen die me nodig hebben.
ik moest loslaten, en liefst meteen.
minstens jij zou dat gewild hebben
één slachtoffer is genoeg.
je was er tevoren toch ook niet elke dag?
al vijftien jaar niet meer.
wat zou het verschil moeten zijn?
wat viel weg? enkele ongestructureerde dagjes elke maand?
ik had toch alles gezegd?
alles wat gezegd moest zijn
niks onuitgesproken
natuurlijk wist je van mijn liefde
daar waren geen woorden voor nodig
waarom zou ik daarmee worstelen?
en hoop? daar was ook geen worsteling mee nodig
die was er niet meer.
en je leed? dat was toch voorbij?
ik had het gezien: hoe je daar lag
met een koelkast onder je rug
dat was de afdruk van voorbije pijn
pijn onthoudt een levend mens al nauwelijks,
wat zou jij er nog iets van herinneren?
wat heb ik mezelf belogen
wat heb ik het onderschat
alsof ik zomaar kan zijn
hier en nu
stiekem heb ik naar de fotos gekeken
die verboden gele map
ik moest, ik wist dat het moest
alleen zo kon ik door mijn eigen schild
en nu is er niks anders meer
het rolt achter mijn ogen
onophoudelijk
een film die niemand bedenken kan
en telkens voel ik
pijn, woede, verdriet...
opdringerige tranen van machteloosheid
na vele maanden droogte
in worsteling
met hardnekkig proberen
te leven hier en nu
los en vrij, bevrijd
zoals jij
maar ik ben maar een mens...
menselijk zijn is geen aanslag op mijn wezen.Menselijk zijn is mijn wezen
weesjes
geplaatst op 8 december 2005
Orphans of Nklanda. De reporter vraagt aan de twee zwarte aidsweesjes of ze hun mama missen, terwijl hun papa stervend op de achtergrond ligt.Het oudste kind slikt en slikt, doet met toegeknepen keel haar verhaal, knikt zachtjes.Op de achtergrond roffelt de regen heel hard op het golfplaten dak.De iets kleinere jongen zit ernaast en begint in z'n ogen te wrijven... en dan begint hij onbedaarlijk te huilen.Het kind jankt, het snerpt recht door je huid, recht door je hart...Het oudste kind trekt het jongste kind troostend tegen zich aan, vecht ook met haar verdriet.Het hese janken laat elke vezel in mijn lijf meetrillen, schokken, de tranen rollen dik. Niet alleen armoede is universeel...
Dit is wat ik zie, dit is wat ik voel, dit is wat in me leeft en me van binnen aanvreet... en wat ik soms probeer te vergeten.Wat ik even kan vergeten als ik L en L zo schijnbaar onbezorgd zie spelen.Schijnbaar...want het zal komen, ooit komt het.Ooit trapt het onmetelijk verdriet hen op de snelle hielen.
reisgezel
De mevrouw van de trein kijkt door het raam als ze het station van Muizen binnenrijdt.Mia staat niet op het perron.Ze zal wel dadelijk verschijnen van onder de grond, denkt ze. Ze is wat laat, dat gebeurt nog wel eens.De trein staat daar maar, en het lijkt te blijven duren, Mia verschijnt niet.Mia is nooit ziek, Mia mist nooit haar trein.De onrust steekt op.Ze zal het toch niet gedaan hebben?Ze zal toch niet naar hem toe gegaan zijn, zo helemaal alleen, zonder bescherming?Was het dan toch nog niet genoeg in haar oren geknoopt? De trein rijdt voort richting Mechelen, daar is het huis van Mia, je kan het zien vanaf de trein.Ze kijkt naar het huis... er zitten blauwe stickers op de deuren, het huis is verzegeld.Mia's auto staat daar voor de deur, dit is fietsweer.Haar hart klopt in haar keel: het is gebeurd, het is gedaan.Verbijsterd kijkt ze naar de lege plek tegenover haar.
Elke dag blijft ze kijken naar die lege plek tegenover haar.Haar boek ligt open naast haar, normaal nam ze die vast als Mia was afgestapt, maar eerst was er de dagelijkse babbel.Verregaande babbels over de stand van zaken, Mia's eerste stappen richting vrijheid, richting leven.Ze had gezien hoe hij ook in de buurt van het station was. Ze had Mia beschermd door haar kijkende aanwezigheid.Ze kon haar niet langer beschermen.Elke dag voelt ze de pijnlijke afwezigheid.Veel meer letterlijk kan de leegte niet zijn.
De mevrouw van de trein zit 's avonds in de zetel, met een pon aan, gehuld in het donker, als ik met een doodsbrief bij haar aanbel.Ze wist niet eens de achternaam van die jonge vrouw die haar dagelijks met de moed der wanhoop toelachte.Dat zonnetje dat maar niet doven wou.Wat haar ook werd aangedaan.Ze wil getuigen, getuigen over wat vrienschap kan zijn, over het kalme en rimpeloze meer waarop Mia's gemoed zo leek.Over dat meer met ongekende diepte.
kermis
najaar 1980, kermis. Mia bedeesd op de achtergrond.
weet je nog Mia? hoe ik altijd als eerste een kermistuig opging, een boom inklom, het donkere bos inliep, de rivier overstak, de rotsen beklom... hoe jij je als een bang wezeltje achter me verschool? hoe ik stoer en vrank je tegen de natuurelementen wilde beschermen? Maar... hoe klein en bang ik werd in de confrontatie met leeftijdsgenoten? hoe jij het dan voor mij opnam? hoe jij hen tegemoet trad? en vroeg me toe te laten tot het spel? hen overtuigde me een kans te geven, telkens opnieuw? bedankt Mia, om mij te beschermen. Jammer Mia, dat ik niet tegen alle oerkrachten ben opgewassen en jou niet langer heb kunnen beschermen...
liefste sint
geplaatst op 2 december 2005:
Liefste Sint,
Vanavond kom je weer, en er is een nieuw nichtje bij. Breng je ajb voor L en L:
Een pakje vol moed Een doos met kracht Een zak vol liefde
Vaste aarde onder hun voeten om hun verdriet op te nemen Ijle lucht waarin hun dromen blijven leven Helder water om zich in te spiegelen Zuiverend vuur om hun angsten te verjagen
Opdat ze hun levenslust mogen verder dragen Opdat hun vrolijke lach mag blijven klinken Zonder ze vergeten, zonder ze verdoven Zonder ze verblinden, zonder ze verharden
Dat is toch niet teveel gevraagd?
klein nichtje
Klein nichtje in mijn armen,
Het leven gaat voort
De cirkel van het leven
Ligt in jou besloten
Jij geeft het leven door
Je zal haar naam horen
Tante Mia, honderd keer
Je zal haar dromen
Je zal haar voelen
In haar wezen
droom
Week vier heb ik 's morgens in halfslaap een mooie droom.Ik lig op mijn rechtse zij in foetushouding, ik droom hoe ik onder de grond lig, bij in Mia's kist, die heel breed is geworden.Mia ligt met haar aangezicht naar me op haar linkerzij, in dezelfde houding.Ze heeft het zich comfortabel gemaakt, en ziet er mooier uit dan ooit.Ze slaapt en op haar gezicht rust een brede glimlach.Ze straalt en ik ben blij dat ze het hier zo goed heeft.
het is overal wel wat
Mia,
Er was iets speciaals aan je.Iets onvatbaars.Iets dat voor iemand als mezelf soms onbegrijpelijk leek.Je zocht geen prikkels op.Je had genoeg aan het licht, de lucht... of zoals hier op de foto van april 1976 de zon die je rug lekker warmde.Je keek weinig TV, je las niet veel, je zat geen uren achter een PC-scherm, je speelde niet veel spelletjes, uitgaan zei je niet veel, je dronk nagenoeg nooit iets sterkers, je rookte af en toe eentje, maar begreep niet waarom dat bij anderen tot verslaving leidde.De massas info die ons dagelijks wordt om het hoofd gesmeten, die gleden van je af, wat moest je er allemaal mee? Het enige wat je echt kon boeien waren de mensen om je heen, de mensen die zomaar per toeval je pad kruisten.De wijsheid die je vergaarde deed je op door naar hun verhalen te luisteren.De dingen die je deed waren vooral functioneel, wat moest gebeuren gebeurde snel, trefzeker en accuraat, en als er niks functioneel meer te doen was, dan kwam er wel eens iets creatiefs uit, of hielp je een ander met iets (tot de ochtend mee mijn eindwerk afmaken bv.)... maar vaak leek je gewoon wat meditatief gewoon te zijn, in alle rust.In een rust die ongrijpbaar leek.Zo eenvoudig, zo makkelijk, zo heel gewoon gewoon: genoeg met wat er was.Waar je ook was, met wie je daar ook was en wat er ook rondom je gebeurde. Je had ook nauwelijks wat van bezittingen, de dingen die je bezat waren ook niet meer dan functioneel, niks voor de fun, niks voor de schoonheid,... niks om gewoon te hebben.Alsof je wist dat dingen bezitten alleen maar tot meer zorg leidde, en je had toch genoeg zorg aan je kinderen?Ik heb nooit of nimmer bij jou enige afgunst opgemerkt, jegens niemand of niets.Het mooie aan de overkant: dat was immers maar een illusie.Ik hoor het je nog altijd zeggen:het is overal wel wat.Talloze keren heb je dat gezegd, het leken troostende woorden voor je. Ik heb je nooit voor vriendschap of waardering zien vechten, en net daarom voelde iedereen zich comfortabel bij je, omdat je iedereen zonder oordelen liet zijn wie die was, en je schouders ophaalde als je anderen oordelen hoorde vellen. Eenvoud, heb ik veel mensen horen zeggen, en misschien vat dat alles samen.Zolang het dan maar niet met oppervlakkigheid wordt verward: want oppervlakkig was je niet.
Druk op onderstaande knop om het gastenboek in te zien, onder het schrijfvenster vind je alle voorgaande reacties.
Elke bijdrage wordt gewaardeerd...............
Aan de 'bloggers': om reden van de sereniteit op dit monument te bewaren wens ik geen reclameboodschappen voor de eigen blogs, en verwijder ze dus ook. Met alle respect voor jullie hobby en volle bewondering voor jullie kunnen...
maar daarmee doe ik mijn zus geen eer aan. Ik hoop op jullie begrip.
Uiteraard moet niemand zich verplicht voelen iets in het gastenboek achter te laten. Maar ga eens kijken. Je hoeft niets te schrijven als dat je ding niet is, je kan het zondermeer terug afsluiten. Maar zo kan je dan ook zien wat anderen achterlaten. En dat zijn soms pareltjes. Heb je zin om een tekst achter te laten zodat het meteen voor iedereen leesbaar is? mail het me dan persoonlijk. Dan zet ik het voor iedereen leesbaar op de blog.
het maakt niet uit of je Mia heel goed kende, een beetje kende, of helemaal niet kende. Ook leggen we hier geen verdriet in de weegschaal. Er is maar één ding dat hier telt: betrokkenheid. Voel je je betrokken bij haar overlijden, bij de rouw van de mensen om haar heen, dan is elke blijk daarvan voor ons een steun. Laat 'afstand' je dus niet weerhouden om bij te dragen tot dit monument.
Ik ben emmy
Ik ben een vrouw en woon in vlaams-brabant (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 26/04/1968 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verbouwen/mensen ontmoeten.
ik ben de één jaar oudere zus van Mia
De kamer van inbeschuldigingstelling besliste op 21 november 2005 om Marc Thielemans door te verwijzen naar het hof van Assisen te Antwerpen. De aanklacht luidde moord. De definitie van moord: 'opzettelijk en met voorbedachte rade iemand van het leven beroven'. Is de voorbedachtheid niet te bewijzen, dan is er sprake van doodslag. Of dit bewijs geleverd was, daarover zou een twaalfkoppige volksjury beslissen.
In de dagvaarding die we ontvingen de tweede week van juli 2006, en Marc Thielemans ook, werden de bewijslast daartoe op een rijtje gezet. Het proces had moeten aanvangen op 20 november 2006. Marc Thielemans heeft het antwoord op die vraag meegenomen in zijn graf. Marc zou reeds langer suïcidaal geweest zijn en dus ook op een speciale afdeling ter preventie ondergebracht zijn. De berichtgeving daarover is echter tegenstrijdig. Volgens een andere bron had hij zich de laatste drie maanden volledig afgezonderd hebben van de wereld en wilde hij niemand meer spreken of zien. Hij zou aangekondigd hebben niet op het proces aanwezig te zijn. Op zijn doodsbed was hij haast onherkenbaar, na maandenlang zichzelf fysiek verwaarloosd te hebben.
De kinderen hebben een mooie tekst met oprechte goeie herinneringen en een tekening achtergelaten bij zijn lichaam. Eén van beide kinderen bezocht het mortuarium.
Hij werd in alle stilte gecremeerd in Ukkel, zijn asse werd verstrooid. Dit gebeurde in aanwezigheid van zijn broer en diens familie, naast enkele mensen uit de gevangenis. Dit zou enkele dagen na zijn overlijden op 15 juli 2006 gebeurd zijn.
Op het doodsprentje werd een stukje tekst van Stef Bos geplaatst:
niets is sterker dan de stilte, niets heeft zoveel kracht dan het zwijgen van de nacht, niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort.
het woord was aan hem... maar we zullen het nooit horen... Marc liet geen afscheidsbriefje na voor de familie of voor zijn kinderen.
Marc 16 augustus 1962- 15 juli 2006
tekst van Bertrand Cantat, zanger van 'Noir Désir', die op 1 augustus 2003 zijn vriendin om het leven bracht.
l'appartement.
Attents-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, j'ai constaté que même
Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir
Attends-moi, toi tu es la reine
Des sommets, l'orage sévit dans les plaines
Tu ne m'entends pas, je suis parasité malgré moi
Elle a su, simplement
Enfermer mon coeur dans son appartement
Avec ou sans toi, j'ai quelques problèmes
Tu t'en fous, Laura, j'suis désolé quand même
Si tu vas par-là, ça me convient aussi dépose-moi
Encore une fois, c'est d'en bas que j'appelle
Elle se penche parfois de son nid d'hirondelle
Daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m'asseoir
Elle a su, simplement
Changer les clefs de son coeur
Et de l'appartement
Attends-toi à c'que je me traîne
A tes pieds, Laura, en attendant je sais
Que le jour viendra, où je pourrai en mourir de rire
mag ik ze aaien? 1969
wat zit er in de hoek? 1970
schoolfoto 1971
gezinsfoto 1972, Mia rechts
mia in het midden 1975
1976
Mia met kleine zus 1976
nest 1977
Mia achteraan hangend. 1982
backing vocals bij pleegzus haar zangexploten in 1982, Mia links
engeland, 1982, Mia tweede links
Schoolfoto 1985
met kleine zus eind jaren '80
met broer eind jaren '80
1991
De kersverse mama 1997 met haar oma
wat hangt er in de lucht? 1998
poppemiekes 1998
spelen in de tuin 1999
Meter Mia met nichtje in 2000
met schoonzus. Huwelijk in Mauritius. April 2004
waarom, daarom...
"If I should die and leave you here awhile, Be not like others, sore and undone, Who keep long vigils by the silent dust, and weep. For my sake - turn again to life and smile Nerving thy heart and trembling hand to do Something to comfort other hearts than thine. Complete those dear unfinished tasks of mine And I, perchance, may therein comfort you."
(A. Price Hughes & Mary Lee Hall)
Soms droom ik je.Vannacht droomde ik over een gijzelingsdrama.Het werd gefilmd, ik keek naar de documentaire.Twee mannen na elkaar werden afgetuigd, afgemaakt.Toen zoomde de camera in op je, je naam verscheen in vette letters onderaan het beeld.Jouw verhaal ging gebracht worden.Je zat aan een tafel, heel stijf, met je handen bovenop de tafel.Op je gelaat stond zulk een intens verdriet en lijden, zo’n pijn van een verkrampt geluidloos huilen. Ik zag hoe je aan je kinderen dacht en het nakende afscheid van het leven: hoe je verscheurd en ontredderd ingehouden je dood in de ogen keek.Met een schok werd ik wakker.Mijn hart klopte in mijn keel.
Maria, mijn zus
Maria, mijn zus,
jij mooie blondine,
hier lig je dan,
zo stil, zo kil.
Jij atletische vrouw,
onder deze steen,
zo koud, zo grauw.
De roes van onze jeugd,
de dolste avonturen,
de meest fantastische uren
hebben we samen beleefd.
Eens zo nabij ...
Nu zo ver weg ...
De eenzaamheid,
die door mijn lichaam snijdt,
had jij nu begrepen.
Ik mis je ...
Maria, mijn zus.
Met witte chrysanten
versier ik je graf,
voor de mooiste herinneringen
die je me gaf.
Hejatomsma
denkt de dichter
waartoe dient dichten anders dan om een korte slaap te strooien in een bed van pijn?
waartoe anders dan om beminde rimpels met witte regels te verlichten?
ik fluister je een nacht toe die alles beter maakt je sluit je ogen
IK SCHREEUW JE LEVEND denkt de dichter
Edith de Gilde (niet copieren zonder toestemming: mail Emmy, ik geef het door)
geplaatst op 14 december 2005:
