Zoals je al aan de titel kunt zien, aan alles komt een einde, zelf aan de mooie dingen. Vandaag ben ik gestopt met werken bij meneer Pozzo di Borgo, niet omdat het moest, niet omdat we problemen hadden. Maar soms moet je gewoon dingen loslaten en je concentreren op jezelf. Ik heb een vrouw en een kindje en ik wil me helemaal op hun kunnen concentreren, we denken er zelf aan om terug te keren naar Algerije! Ik ben meneer Pozzo di Borgo heel dankbaar voor alles dat hij gedaan heeft. Hij vertrouwde mij, zelfs in het begin toen zijn personeel me raar bekeek omdat ik klein, dik en zwart was. Hij heeft me zoveel geleerd, hij heeft me beter leren lezen, hij heeft mij geleerd om mij als een echt volwassen persoon te gedragen. Ik heb zoveel nieuwe dingen kunnen zien dankzij hem zoals theater- en operavoorstellingen, tentoonstellingen van schilderijen die wel miljoenen waard zijn en zoveel meer! Er zijn zelf mensen bij ons gekomen om te vragen of ze een film mochten maken gebaseerd op ons verhaal, en natuurlijk hebben we dat geaccepteerd! Ja, ik denk wel dat ik kan zeggen dat Philippe Pozzo di Borgo mijn leven veranderd heeft en ik kan hem niet genoeg bedanken voor alles dat hij voor mij gedaan heeft!
Sorry dat ik al even niet meer geschreven heb, ik had het namelijk heel druk! Ik heb de proefweek overleefd, het was echt wel wennen in het begin want meneer Pozzo di Borgo heeft heel veel hulp nodig bij alles wat hij doet en ik had het werk echt niet ingeschat. In het begin ging ik er heel negatief naartoe, ik ging 1 week voor hem werken en geen dag meer! Nou ja.. dat is een beetje verandert nu. De laatste dag van mijn proefweek zeiden ze mij dat ik aangenomen was, ik stond even stil, ik snapte niet goed wat er gebeurde, wou ik dit wel? Toen dacht ik aan alle voordelen, het geld, het mooi huis, de mooie auto's,... ik accepteerde! Geloof me, het is één van de beste besslisingen die ik ooit genomen heb in mijn leven! De redenen waarvoor ik het geaccepteerd heb klinken wel heel oppervlakkig en niet echt lief maar zo ben ik eenmaal, ik geef het helemaal toe. Maar eigenlijk komen meneer Pozzo di Borgo en ik heel goed overeen, ik probeer hem altijd te doen lachen zodat hij even zijn handicap kan vergeten, en ik probeer ervoor te zorgen dat hij met zijn handicap kan lachen. Ik heb ondertussen meneer Pozzo di Borgo goed leren kennen, hij heeft 2 kinderen, een dochter en een zoon. Hij had ook een vrouw, Béatrice, maar zij was heel ziek en is er jammer genoeg aan gestorven, meneer Pozzo di Borgo had het er heel moeilijk mee om dit verlies te accepteren.
Dit is eigenlijk alles wat er op dit moment gebeurd.
Vandaag schrijf ik omdat ik een paar dagen geleden een belangrijke dag heb gehad! Van de rechtbank moet ik bewijzen dat ik van levenswijze en gedrag wil en kan veranderen. Hiervoor hebben ze mij een brief meegegeven die ondertekend moet worden om te bewijzen dat ik degelijk wel werk zoek. Ik had helemaal geen zin om te werken, het maakte mij niet uit waar ik ging dus ik koos willekeurig iemand. Het lot had gekozen en ik ging gaan solliciteren ( als je het zo mag noemen want ik wou helemaal niet werken) bij meneer Phillipe Pozzo di Borgo, een steenrijke, verlamde man die een soort van assistent zocht om hem dagelijks te helpen met de vele dingen die hij niet meer kon doen na zijn ongeval. Ik ging er dus naar toe en daar stond ik dan voor het huis, wow, wat een huis! Ik was ervan overtuigd dat ik verkeerd was en dat het een huisje in de beurt ging zijn maar neen! Ik was degelijk wel aan het juiste huis, verbaasd belde ik aan en ik ging naar binnen. Eens ik binnen was viel mijn mond nog meer open! Wat een gigantisch huis! Zeker 5 keer dat van mij! Ik probeerde mijn voeten op de grond te houden en er kwam een mooie vrouw mij verwelkomen en ze leidde mij tot het bureau van meneer Pozzo di Borgo. Ik zei beleefd hallo en ging zitten, hij vroeg me om me even voor te stellen. Ik stelde me voor en zei meteen dat ik helemaal niet wou werken, maar dat ik gewoon een handtekening had. Hij knikte en zei dat ik voor één of andere reden een paar dagen later moest terugkomen voor de brief te komen ophalen. Vandaag werd ik door meneer Pozzo di Borgo gebeld, hij zei dat ik 1 week op proefweek mag gaan bij hem. Dit zie ik helemaal niet zitten en ik heb er ook echt geen zin in! Ik ga het wel een week doen, om een goede indruk te maken bij de rechters...
Het is al een tijdje geleden dat ik nog even heb neergezeten en verteld heb over mijn leven. Maar vandaag vond ik het de perfecte gelegenheid om daar verandering in te brengen. Een halfjaar geleden ben ik 18 jaar geworden, jaja 18! Sindsdien ben ik verantwoordelijk voor mijn daden, en niet meer mijn ouders. Vanaf die dag hadden de rechters het recht om mij naar de gevangenis te sturen als ik weer slechte dingen deed. Maar dit maakte mij niet bang, ik ben van niets of niemand bang, zeker niet van de gevangenis. De politie hadden de voorbije jaren al veel gedreigd "Je hebt geluk dat je minderjarig bent! Binnen een paar jaar vlieg je in de gevangenis als je zo door doet!". Dit deed me niets, helemaal niets zelf, trouwens wat kon hun dat schelen dat ik in het gevang zou vliegen? Het duurde ook niet zo heel lang eer ik weer op het politiekantoor zat, het enig verschil met vroeger is dat de gevolgen nu iets serieuzer waren. Een maand later moest ik naar de rechter en vloog ik de gevangenis in wegens diefstal. Ondertussen ben ik er wel weer uit. De gevangenis was een heel apparte ervaring, heel leerrijk, maar dit betekend niet dat ik ga veranderen. Mijn ouders zie ik niet meer heel vaak, af en toe ga ik nog eens langs omdat ik weet dat mijn moeder dit graag heeft. Dit is eigenlijk hetgeen dat ik wou vertellen, ik zou niet weten wat ik er nog meer bij zou kunnen zeggen...
Ik ben Abdel, Abdel Sellou en ik ben 16jaar. Oorspronkelijk ben ik van Algerije, ik ben daar geboren en een deel van mijn familie woont daar nog steeds. Samen met mijn broer zijn we naar frankrijk verhuisd toen we nog redelijk jong waren en we zijn bij onze tante en nonkel gaan leven. Ik heb ook nog een zus, maar zij is in Algerije gebleven. Mijn tante en nonkel wonen in Parijs, in de banlieu, zij zijn immers onze nieuwe mama en papa geworden. Ik heb gehoord dat dit iets ongewoons is, is in Frankrijk, maar bij ons is dit heel normaal, het gebeurt regelmatig dat kinderen van ouders veranderen. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee, ik hecht me niet echt aan mensen. Met mijn familie in Algerije heb ik geen contact meer, wel, ze sturen me af en toe brieven maar die open ik niet, ik laat ze gewoon liggen. Mijn broer is ondertussen al teruggestuurd naar Algerije omdat hij gecontroleerd werd door de politie en zijn papieren waren niet in orde, typisch hem, de mijne zijn altijd in orde! Het leuke aan Frankrijk is dat we op 16 jaar de school al mogen verlaten, dit heb ik uiteraard ook gedaan. Mijn ouders hebben volgens mij geen 'Handleiding voor ouders' gekregen, ik mag alles doen want ze zeggen er toch niets op. Ik ben geen goede jongen, ookal zeg ik het van mijn eigen, ik heb slechte vrienden en slechte gewoontes. Ik steel en beroof mensen, hiervoor beland ik vaak op het politiekantoor en voor de rechter, maar ze mogen mij niet in de gevangenis sturen tot hun grootste verdriet, want ik ben minderjarig.
Ik schrijf wel nog eens om te laten weten hoe het met mij gaat.