EEN TERUGBLIK

Na zo’n prachtig lang avontuur is het toch wel eens fijn om op alles terug te blikken, dus bij deze zet ik alles nog eens even op een rijtje.

Meest memorabele momenten

-De visser die mij een nog levende vis in mijn handen duwt als cadeau met nog de raad waar we vers omvergereden koeien en kangoeroe’s konden vinden om er een lekker steakske van te snijden. Ik met een uitgestreken gezicht, ja knikkend, amper de vis in bedwang houdend, net alsof de mens mij de weg naar de beenhouwer om de hoek wijst.

-Fien haar ontelbare verhalen op wandelingen met een uitgerekte arm langs mijn kant als gevolg. Ze kan gewoon niet rustig vertellen, het moet met bewegingen, huppelen, trekken en sleuren. De energie die ze daar voor verbruikt, kan ze elke wandeling wel 2 keer doen.

-De machtige wolkenvelden, vooral zichtbaar in de outback, of eenmaal die machtige stormlucht op Moreton Island

-Dansen op onhoorbare muziek op het strand bij een prachtige ondergaande zon.

-Fien die van de zandduin rent en met haar gezicht het zand in dondert. Hilarisch, hoewel zij daar nog steeds niet mee akkoord is.

-Rechtdoor, honderden kilometers rechtdoor rijden met niks maar dan ook niks te zien  buiten de zeldzame passerende auto.

-Fien die onverwacht tot tien begon te tellen in het engels en soms blijk geeft een eenvoudige engelse conversatie te begrijpen.

-Omgeven zijn door honderden dolfijnen op ons walvishaai boottochtje

-Moeder walvissen die hun kindjes aan het onderwijzen zijn.

-Stof, stof en nog eens stof, totdat je na een week een Selah Sue kapsel hebt. Geen elastiekje meer nodig, het blijft vanzelf omhoog staan.

-Bliksemschichten in Wolfs Creek met de nodige bushfires als gevolg om daarna de horrorverhalen te horen over deze plek. Blijkbaar is er een zeer ‘toffe’ film van met een seriemoordenaar in de hoofdrol.

-Vastzitten in de modder met de auto en ons met de blote handen uitgraven.

-Je gebakken en gebraden voelen in de outback.

-Fien die bijna al fluitend de wandeling van 11 km rond Uluru deed en de papa die van ontroering de tranen in zijn ogen kreeg.

-Getuigen mogen zijn van het leggen van de eitjes van een schildpad

-De prachtige sterrenhemels en de fascinatie van Fien, in het bijzonder voor haar ‘wensster’

-Op onze campsite in Sydney: een medekampeerder (stel je een nonchalante man van rond de 50 voor, mager maar met een dikke buik, een loshangende t-shirt en een slobber joggingbroek die hij constant moest omhoog trekken) die zich van de keuken (waar wij zaten) naar zijn tentsite begaf met zijn handen vol gerief. Luc voorspelde het: diene mens gaat het niet halen tot zijn tent voor zijn broek afzakt. En inderdaad, hij was nog geen 10 meter ver of er kwam duidelijk een bilspleet in beeld en nog eens deze afstand werd het zeer duidelijk dat hij die ochtend geen onderbroek had aangedaan. En gewoon blijven wandelen… hilarisch !!!!!!!

Onze reis in cijfers

-Kilometers afgelegd: 20 000

Dit heeft ons 4573$ gekost

-Fien volgekleurde kleurboeken: om en bij 15

-Bijna 4 liter zonnecreme opgesmeerd

-Aantal keren pech met de auto: 7

-Aantal dode vliegen op mijn geweten: om en bij de 100

-Fien die van de bank valt: om en bij de 20 keer

-Aantal verkeersdoden: vliegen en andere insecten: ontelbaar

                                              Groter wild:  gelukkig 0, maar het heeft één keer niet veel 

                                                                       gescheeld, er huppelt nu een kangoeroe rond

                                                                        met een deukje in zijn staart

-Uurverschillen: België – West Australië: + 6 uur

                                 West Australië – Northern Terrothory: + 1,5uur

                                  Northern Terrothory – South Australia: - 0,5 uur

                                  South Australia – Queensland: + 1 uur

                                   Queensland – New South Wales: + 1uur

Dit in combinatie met het winteruur in België gaan we een jetlag tegemoet van welgeteld 10 uur !!

Dieptepunten of kleine moeilijke momentjes

-Onze pechmomenten met de auto en vooral de hoge prijskaartjes hier rond

-In Fien haar geval, het missen van hare Zinedine, haar vriendjes, haar familie en de vertrouwde omgeving

-Stressen om een slaapplek te vinden

-Irritante medekampeerders die heel de campsite wakker houden, zeer irritant als je weet dat je dochter er zeer vroeg is ’s morgens

-enkele regenachtige koude dagen, dan is kamperen maar niks

-de vliegen !!!!!!!!!!!!

-geen airco wanneer we het meeste nodig hebben

Enge en/irritante beestjes

-Karinjini Np: Koken in een ‘outback keukentje’ en plots een grote spin die over de tafel rent. De pan werd er bijgehaald, missie geslaagd, om dan 10 minuten later Fien heel rustig te horen zeggen dat er nog zo’n exemplaar zat 10 cm van mijn voeten

-Encounters met de dodelijke Red Back Spider in de douche

-Honderden kleine kevertjes overal waar je ze niet wil bij het ingaan van de schemering in de outback

-Miertjes, miertjes en nog eens miertjes op vele plekken in de outback. Soms gewoon niet kunnen stilstaan of je voeten zaten vol

-Slangen op Moreton Island

-de vliegen !!!!!!!!!!!!!!!!!

-Bloedzuigers op een korte wandeling, blijkbaar er eentje meegesmokkeld naar Fraser Island toen er plotseling eentje onze gezellige picknick kwam verstoren. Hebben het nog eens voorgehad in Springbrook bij het ontbijt, toen Luc zijn lepel naar zijn mond wilde brengen er plots eentje op zijn duim zat.

-Reusachtige duizendpoten, eentje wegrennend over mijn voet, een ander zich vastklampend aan onze tentzak. Dit leverde hoogstwaarschijnlijk hilarische beelden op voor medekampeerders toen Annemie en ik hem er af wilde jagen.

-K3 in de zeer vroege ochtend of met andere woorden gewekt worden door het gekrijs, gekraai of gelach van de Kaketoe’s, de Kraaien of de Kookabura’s

Lied van de reis

I’m into Folk van The Radios. Dit was telkens weer fuiven in de auto en dat heeft ons toch we een aantal verbaasde gezichten opgeleverd.

De fijne kleine dingen

-Kamperen op een strand met alleen het geluid van de golven om je heen

-Samen met Annemie een lekker maaltje voorbereiden

-een koel ijsje bij oververhitte momenten

-met ons drietjes in de tent ontwaken en gezellig fikfakken (meestal wel veel te vroeg naar mijn zin)

-een machtig vuurwerk zien en dan je dochter er ontroerd door zien

-fijne verhaal – en speelmomenten tussen meter tante Mie en haar metekindje

-een zeer aangenaam verblijf bij Corneel en Steffi met een zeer fijn zeiltochtje

-Fien die geniet van de kleine dingen zoals bloemetjes, vlinders, hagedisjes, kikkers en zelfs kakkerlakken waardoor je ook met andere ogen naar dingen begint te kijken (behalve naar de kakkerlakken dan)

-fijne feestjes: de verjaardag van Annemie en het kerstfeestje, de gelukzaligheid op dat Fien haar snoetje is onbeschrijflijk

-Onverwacht vuurwerk aan het Opera House

-Straatanimatie in Sydney, vooral Fien haar aanstekelijk enthousiasme hierbij

-Fien haar fascinatie voor de Aboriginal cultuur en haar kort vriendschapsmoment met Gumbalaa de didgeridoo speler

-Luc die zich meer en meer tot een ‘outbackmonteur’ ontpopt

-De nieF en co verhalen die een heel eigen leven zijn gaan leiden

Meest gemist

-jullie natuurlijk !

- EEN IJSKAST !

-echte Belgische frietjes

Hoogtepunten

-De beestjes: zeer indrukwekkende encounters met de walvissen aan de westkust, dolfijntjes van zeer kort bij bewonderen en een visje geven in Monkey Mia, zwemmen met de walvishaai en de hele magnifieke tocht er rond, nieuwsgierige kangoeroe’s op het strand op Cape Hillsborough, de ongelooflijke schattige koalaatjes in Gunnedah,

-Onze 2 scenic flights: over de Bungle Bungles en over de Whitsunday Islands met als absoluut hoogtepunt het Great Barrier Reef

-Natuur: Cape Francois Perron NP, Bungle Bungles, Uluru, Kings Canyon, het reef, de Big Red in de Simpson Dessert NP, Fraser Island,  Moreton Island en de Blue Mountains in de wolken

-Hoogtepunten voor Fien: het ritje op de kameel en het vuurwerk in Brisbane

Maar vooral, op deze manier samen reizen, samen door kleine dalen gaan en vooral samen al die prachtige dingen beleven maakt dat je de band die je al hebt nog meer versterkt.

De vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt is gewoon onvergetelijk. Dichtbij de natuur staan, heel het buitenleven, samen plezier maken, genieten van elkaars gezelschap, tijd hebben om echt naar elkaar te luisteren en lachen om de kleine spontane dingen die je thuis soms ontgaan, dat maakt dat je buiten al die prachtige dingen die je ziet en doet, dit ook een reis is waarin je nog meer naar elkaar toe groeit.

Deze reis hebben we samen beleefd,  we hebben verwondering in elkaars ogen gezien, elkaar door moeilijkere momenten gesleurd, we zullen er nog vaak herinneringen aan ophalen en het zou nooit hetzelfde geweest zijn zonder elkaar !

En een ding weet ik nu al, wat gaan we elkaar en de vrijheid missen als we terug in onze eigen o zo vertrouwde routine zitten !!!!

19-01-2012 om 00:32 geschreven door Filuti  

17-01-2012 om 22:18 geschreven door Filuti  

17-01-2012 om 22:17 geschreven door Filuti  

14-19/01

Luc heeft zich ontpopt van een echte natuurmens tot een ‘citytripper’ op z’n best. Niet dat hij nu zo plots onder de indruk geraakt van museums en culturele historiek, maar Sydney heeft uit fotografisch oogpunt wel wat te bieden en dan zijn we vertrokken natuurlijk.

Elke dag hebben we ons naar het centrum begeven en hebben we rondgestruind op gezellige marktjes, boottochtjes gemaakt met toch wel mooie zichten op het Opera House en de Harbour Bridge, winkeltjes afgelopen (maar weinig gekocht wegens jawel te duur), aan een strand gezeten (Manly Beach), over de Harbour Bridge gewandeld (zonder stress over de niet betaalde tol deze keer J), genoten van de straatanimatie, geposeerd bij 2 huwelijksparen (Fien dan toch), gekuierd aan de Darling Harbour, gespetterd in de waterspeeltuin in de Darling Harbour speeltuin en genoten van de lichtjes van Sydney by night. Deze laatste had nog een aangename verrassing voor ons in petto want we werden nog getrakteerd op een onverwacht spetterend vuurwerk aan het Opera House. Wel geen tranen van ontroering deze keer (deze is wel minder mooi dan de vorige he mama, maar toch ook wel mooi).

Kortom we hebben ons ook de laatste dagen niet echt verveeld.

Het weer heeft ons in het weekend wel wat in de steek gelaten met de nodige regenbuien (niet gezellig met al ons materiaal in de voortent en een vettige zompige ondergrond waar alles op staat) maar langs de andere kant leverde het soms wel de nodige dramatische luchten op wat ook wel spectaculair om te zien was.

Fien is ondertussen heel hard aan het aftellen en elke ochtend wordt er een vingertje minder geteld.

Donderdag is het dan inpaktijd om ons dan in de namiddag naar het vliegveld te begeven en dan zit ons avontuur er jammer genoeg echt op.

Vrijdag rond de middag komen we aan in Zaventem en na een paar daagjes rust vliegen we terug in onze dagelijkse routine.

17-01-2012 om 22:16 geschreven door Filuti  

09-13/01

We hebben ons een daggetje eerder naar Sydney begeven dan gepland omdat de spanning voor de verkoop van de auto toch begon te stijgen.

De eerste dag hebben we ons bezig gehouden met het uitrommelen van de auto, al het gerief dat we gaan verkopen uit te kuisen en af te wassen en met advertenties te plaatsen op het internet. Hoewel het overzicht vaak ver te zoek was door de uitgespreide rommel was dit toch nog een relatief ontspannende dag in vergelijking met wat nog moest komen.

We hadden onze tweede dag netjes gepland, eerst naar de carwash, dan onze flyers laten afdrukken om ze daarna te gaan verspreiden in allerlei hostels. Maar het begon al dat onze GPS het wat liet afweten en de opgegeven carwash (die in het bestand van de GPS stond) niet (meer) bleek te bestaan. Wat rondhoren hier en daar en uiteindelijk hadden we er eentje gevonden. Bleek die superduur te zijn, dus gaven we de GPS nog een kans om ons toch nog naar een andere te sturen. Ook deze bleek weer niet te bestaan, waardoor we uiteindelijk toch weer terug bij die dure terecht kwamen.

Goed dan, veel geld betalen om de auto in een iets properdere staat terug te krijgen dan we hem hadden binnen gedaan, het was niet wat we er van verwacht hadden, maar goed het zal zo dan maar wezen.

De GPS had die dag zijn kuren want hij is er ook in geslaagd om ons over de bekende Harbour Bridge  te doen rijden (en ook omdat ik niet zo goed op het planneke had gekeken, maar hou het stil), terwijl we duidelijk hadden ingegeven om tolwegen te vermijden. Het betalen van tol gaat allemaal via telefoon of internet op voorhand, dus met al de nodig spanning in ons lijf was dit er eventjes te veel aan. Maar goed, na het afdrukken van de flyers werd het een hectisch heen en weer geloop (beeld u in, Luc zet zich aan de kant waar hij even mag staan en ik ren van hier naar daar om de flyers in zoveel mogelijk hostels te hangen, Luc geeft ondertussen nieuwe adressen in, weer rijden om dan weer van voor af aan te beginnen, mijn tong hing op het einde van de dag op mijn tenen wetende dat een heel aantal hostels hun receptie op de eerste of tweede verdieping hadden).

Er werd ons trouwens nog verteld dat we de tol nog achteraf konden betalen, dus gerustgesteld dat de serieuze boete dan toch achterwege gaat blijven.

Maar goed, dag drie: we waren er achter gekomen dat er ergens een gloednieuwe automarkt was en na heel wat zoekwerk vonden we de plek waar we moesten zijn. Ergens in een ondergrondse garage waar onze roofrack niet onder kon en waar we verteld kregen dat we eerst een ‘roadworthy inspection’ moesten ondergaan (aangezien onze auto geregistreerd is in West Australië waren we niet verplicht om deze test te ondergaan dus we waren een beetje verrast). Goed dan, als dat de manier is, het zij zo. De man van de car market maakte ons een afspraak voor de dag er na en aangezien we een afspraak hadden staan mochten we toch de garage in rijden en kregen we een plekje op de ‘markt’ (stel je er niet te veel van voor; één 4x4 naast ons, één persoonswagen en dan nog een 10tal busjes).

Roofrack er afvijzen, parkeren en dan een beetje netjes uitstallen wat we te bieden hadden bij de auto. Daar waren we nog maar goed en wel mee bezig toen er een Frans koppeltje een kijkje kwamen nemen. Dat kijkje werd een grondige inspectie en eindigde uiteindelijk in de verkoop van de auto de volgende dag. Je leest het goed, de auto is verkocht !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Misschien wel aan de eerste de beste en misschien hadden we er iets meer uit kunnen halen, maar we hebben $200 meer gekregen dan het uiteindelijke bedrag dat we gehoopt hadden. En nu hebben we nog een superontspannend weekje voor de boeg, zonder zorgen !

Het afscheid was toch wel even slikken met de traantjes in de ogen want ook al hebben we wel wat zorgen gehad met dat beestje, hij heeft ons uiteindelijk toch overal gebracht en afscheid van de auto staat ook symbool voor het afscheid van deze reis en daar zijn we nog niet helemaal klaar voor.

Fien heeft de traantjes serieus laten vloeien, voor haar was dit meer een afscheid van hare thuis van de afgelopen 5 maanden en daar had ze het moeilijker mee dan we verwacht hadden. Maar het verdriet is niet heel lang blijven hangen en nu is ze volop op haar vingers aan het tellen wanneer we naar huis terug vliegen.

Zonder auto en zonder zorgen zijn we de dag er na met de trein naar de Sydney Harbour getrokken en hebben we vooral genoten van de straatanimatie dat soms toch wel behoorlijk de moeite was.

De Harbour Bridge en de Oprah House waren knap en tof om te zien, maar toch minder indrukwekkend dan verwacht. Een gezellige buurt om rond te wandelen, een aangenaam sfeertje maar het wow effect bleef toch uit. Misschien als we de ferry nemen en het van een andere kant bekijken dat onze gedachten nog zullen veranderen. 

13-01-2012 om 11:11 geschreven door Filuti  

09-01-2012 om 00:37 geschreven door Filuti  

05-01-2012 om 06:28 geschreven door Filuti  

03-04/01

Na Springbrook NP zijn we verder door gereden naar Girraween NP, een rit van om en bij de 300 km. Bij een korte tussenstop wilde ik Fien haar deur openen toen de klink afbrak. Djuuu toch he, die auto begint stilletjes aan echt uit elkaar te vallen.  En daar bleef het niet bij want het kinderslot stond op waardoor we de deur ook niet meer van binnenuit konden openen. Probleem.

We hebben dus een extra tussenstop ingelast om er iets aan proberen te doen en al een geluk dat er al snel hulp kwam van een mechanieker op vakantie. De deur kregen we terug open en nu is het een kwestie van een nieuwe (of 2^de hands) klink te vinden.

Girraween NP, bekend voor zijn balancerende rotsen, was weer een aangename verrassing, hoewel onze wandeling naar de hoogste balancerende rots even iets steviger was dan verwacht. Na een gestadig maar stevig klimmetje kwamen we aan het echte werk en moesten we een zéér steile vlakke rotswand opklauteren. Halverwege ben ik met Fien achter een grote rots gaan zitten en is Luc alleen verder gegaan want het werd echt wel te stevig.  De balancerende rots was trouwens de moeite wel waard (volgens Luc), maar ik heb het er maar bij gelaten.

De afdaling was een avontuur op zich. Mijn sjaaltje rond Fien haar middel gebonden als extra veiligheid en dan schuifel schuifel, stapje voor stapje op ons hurken naar beneden.

Toen we bijna terug aan de, trouwens veel te drukke , campsite waren werden we aangenaam verrast door een 20-tal grazende kangoeroe’s die zich niet stoorde aan ons en zich rustig lieten fotograferen. Echt schitterend om te zien. We hebben dan uiteindelijk het aangename aan het nuttige gekoppeld en hebben op die plek ons dineetje in elkaar geflansd terwijl we konden genieten van de kangoeroe’s om ons heen. Zalig !!

De dag er na hebben we nog twee kleine Nationale Parkjes bezocht, het ene al wat indrukwekkender dan het andere. Het eerste was Bald Rock NP, de tweede grootste monoliet, na Uluru, van Australië. Jammer genoeg konden we hem niet van onderuit bewonderen wegens de omgevende bossen maar het zicht er bovenop was fenomenaal!!

De klim was vergelijkbaar met die van gisteren maar net iets minder grelig waardoor we met z’n drietjes moeiteloos de top gehaald hebben.

Het tweede NP, Boonoo Boonoo NP, genoemd naar de ‘trekpleister’ van het park de Boonoo Boonoo Falls, was een kleine tegenvaller. Niet dat de 200m hoge waterval niet spectaculair leek, maar je kreeg er gewoon geen fatsoenlijk zicht op waardoor je je het alleen maar kon inbeelden dat die waterval echt wel indrukwekkend mooi was.

We zijn nu op weg naar Gunnedah, de koala hoofdstad van Australië naar het schijnt. We zijn benieuwd.

05/01

Even snel toevoegen: Gunnedah is niet wat we er van gehoopt hebben. Uren wandelen in de brandende zon en een pijnlijke nek als bonus hebben we alle mogelijke aangeduide bomen langs gewandeld en het heeft ons niks opgeleverd. Jammer dat ze dan zo’n reclame maken dat zij dé koalastad zijn en dat je maar in de visitorcenter moest gaan vragen waar ze gespot zijn. Niet dus, ze werden nog amper op de hoogte gehouden door de lokalen waardoor het zoeken naar een speld in een hooiberg is. Jammer !

05-01-2012 om 06:26 geschreven door Filuti  

03-01-2012 om 01:58 geschreven door Filuti  

03-01-2012 om 01:58 geschreven door Filuti