Zit ik hier, mijmerend in de tuin van ‘the little fox house, Muxia’ van de Canadese auteur Tracy Saunders en de zorgzame Engelse Paul, voor 4 dagen rust en overgang. A must go, als je de camino doet. Daar bestaat geen twijfel over. Vanaf donderdagochtend ben ik hier alleen met hen. Niks doen, praten, vooral rusten, een beetje helpen. Het was precies wat ik nodig had en net zoals de rest van de camino, niet gepland maar op het juiste moment gewoon op mijn weg. Ik realiseerde me net dat het maandag bij terugkeer precies 100 dagen zal zijn. Donderdagochtend aan de ontbijttafel, na geslapen te hebben van 21.30 tot 9.30, in een propere individuele kamer met een bed met lakens en dekens in pure stilte, lekker fris en donker, zei ik tegen Paul dat ik niet wist wat te vertellen indien mensen zouden vragen ‘Hoe was je vakantie?’ Hartelijk gelachen, want ‘vakantie’ kun je dit niet noemen, ‘werken’ evenmin. ‘Een pelgrimstocht', maar hoe beschrijf je dat? ‘Wel, je vraagt gewoon...wil je het echt weten? Hoeveel tijd heb je dan?’ aldus Paul.En ook dat werkte terug op onze lachspieren. Hoe beschrijf je dat de camino een metafoor is voor het leven, de wereld in de wereld,dat je op weg gaat met wat je tegenkomt, dat je tegen komt wat je nodig hebt, dat er vertrouwen is in het leven, dat je dankbaar bent voor kleine dingen, dat alles zo simpel is, dat je geniet van de natuur en van bewegen, dat alles zo intens is, dat het mooie niet zonder het lelijke kan, dat je even geen moeder van, vrouw van, dochter van, zus van, juf van bent, maar gewoon, terug Michele, dat het hier weer mijn geboortenaam was, dat het cliché klopt van ‘jezelf terugvinden'en dat je dat ook voelt, dat je moe bent maar terug energie hebt, dat je blik weer helder is en je geest terug open gaat, dat je mist wat thuis is en je blij bent terug te keren, dat het begrip ‘tijd’ verandert en de kalender in je hoofd verdwijnt, dat je trots bent op jezelf, dat je zoveel mooie ontmoetingen had, dat je weet dat je hier moest zijn en dat het goed was. Zit ik me dat hier te bedenken, in de zon en onder de citroenboom,waar ik eerst van plan was om netjes weer te geven wat ik at, wie ik ontmoette, Finisterre, Muxia, hoe de laatste dagen waren, hoe ik hier terecht kwam, maar voel dat dat niet meer nodig is. Hier zittend in de tuin geeft mijn horloge aan…’Tijd om te gaan bewegen'. Een glimlach kan ze krijgen, de rest even niet meer. Hoe beschrijf je de wonderlijke of zware momenten alsook de schoonheid die je gezien hebt, wanneer zelfs foto's geen tiende weergeven, de eeuwigheid van Aubrac, de zegening van de pelgrims in Le Puy, de hitte van de 2 eerste maanden, slechts 3 uur regen heel de camino, de snurkers in de dortoirs, de avondstilte van Frankrijk en het bruisende leven in Spanje, het 4 x beklimmen van de Mount-Everest, nl 37835 m, de mist van de primitivo, de hospitalesroute, de magie van de kerken en de vieringen, de Botafumeiro van de kathedraal van Santiago, Finisterre,.. Hoe beschrijf je de goedheid en vriendelijkheid van het frambozenvrouwtje, de man die spontaan water gaf, een pruim die je kreeg, een pleister, toppen voor mijn stokken van een Poolse pelgrim, een bril die gemaakt werd, de juiste mensen op een kruispunt om de weg te wijzen, een ijszak voor je voet, het welkom van de vele vriendelijke hospitalieres, pelgrims die delen, lachend en ontspannen samen avonden doorbrengen en samen de weg zoeken. Hoe beschrijf je de zovele intense contacten van een uur, een dag. 14 dagen, 3 weken, van mensen die je tegen kwam en telkens terug moest lossen. Hier valt niet aan te beginnen. Het is een aanrader om het zelf ook te doen, minstens 14 dagen, best 3 weken of langer en zelf te ervaren. Maar toegegeven, 100 dagen is erg lang en zeker niet evident. Ik voel ook een grote dankbaarheid voor iedereen die de moeite deed mijn blog te lezen en de vele berichtjes en aanmoedigingen die ik met de regelmaat van de klok kreeg. Op momenten dat het moeilijk was kon ik me daaraan vasthouden. Bedankt mijn 2 fantastische zonen voor alle steun, aanmoedigingen, die er mee voor zorgden dat ik niet stopte in midden Frankrijk, en zeker om het pad voor mij vrij te maken. Maar vooral bedankt Jo, voor de dagelijkse telefoon, het aanhoren van de zwaarte en de zere voeten, het luisteren naar het vallen van mijn tranen, het mee leven, het aanmoedigen, het ondersteunen, het vertrouwen en de wetenschap dat er thuis iemand was zodat ik makkelijker kon lossen. Het is tijd om terug naar huis te gaan, naar jou. ‘’’’’Km 0,00 …..Start… .’’’’’
Daar gaat die dan. De laatste dag voor Compostella. Opstaan dan maar om 6.00 en vertrek om 6.30. Het adrenaline gehalte was zo hoog dat ik zelfs geen medicijnen of ibuprofen nam voor mijn voet. Dat was niet nodig, dacht ik. Het eerste uur goed doortrekken in het donker samen met Polline,en Veronique, die een karretje trok. Donker kon je het niet echt noemen met de tientallen pelgrims voor en achter ons met kleine lampjes op hun hoofd. Het was immers belangrijk om vroeg aan te komen en zo geen uren in de rij te moeten staan om je ‘Compostella’te halen. Daar was hij dan… De kathedraal. Wat een raar gevoel. Alsof je het niet direct beseft. Dat besef zal pas later komen denk ik. Alsof je geest en lichaam niet kan vatten wat er nu gebeurt. De rij wachtenden voor de Compostella viel best mee,was maar een uurtje. Per dag komen er namelijk tussen 1500 en 2000 pelgrims aan die allen een ‘Compostella'te komen halen. Er waren wel 15 loketten open en ze controleerden alles. Toen het aan mij was zei die man dat ik de eerste in een paar dagen was met zo'n afstand. Op mijn Compostella del distantia schreef hij dan ook heel zorgvuldig 2283 km. Ik vond het zelf ook wel een hele prestatie. Even naar de kamer van het Compostella genootschap van de lage landen voor info over rugzakken, bus, mis en dan even rugzak regelen. Bij het buiten komen hoorde ik ineens mijn naam roepen… Het waren Jefke en zijn pa Hans die gisteren van de Norte waren aangekomen
Heerlijk weerzien. We besloten om samen naar de eucharistieviering voor pelgrims te gaan om 12.00.De kathedraal is gigantisch groot en kan meer dan 1000 bezoekers aan. Om 11.00 stonden we reeds aan te schuiven en er was al geen zitplaats meer. Over, over, overvol. Maar wat een stilte, wat een sfeer. Toen het reusachtige wierookvat voor meters en meters getrokken werd en losgelaten zodat de geur zich kon verspreiden over de kathedraal met muziek op de achtergrond kon ik de tranen niet meer tegen houden. Wat een geladen moment en wat een ontlading. Zo intens, zoals alles op de camino. Na de viering rest van onze pasta en installeren in het seminarie op 1 km verder. 500 plaatsen in dortoirs en volzet, maar met een sluitingsuur om 00.30, wat heel wat anders was dan de 22.00 van de andere plekken. Even organiseren, douchen, dit keer geen wasje en terug naar het centrum waar we waren afgesproken met Thomas. Dat werden eerst biertjes met Polline en Thomas, vervolgens met Zehra en Lisanne en om te eindigen met pa en Hans. Met deze laatsten gingen we ook eten en konden met een zalig gevoel gaan slapen om 23.30. De laatste blog schrijf ik tegen het einde van de week, nadat ik naar Finistere en Muxia geweest ben en een paar dagen de tijd had om alles te laten bezinken en even de tijd kan nemen om te doorvoelen wat dit voor mij betekend heeft. Dus vrijdag of zaterdag zal die erop staan indien je zin hebt om die te lezen. ‘’’’ Compostella is niet het eindpunt….’’’’’
29/9. Ribadiso da Baixo - Labacolla. 31,9 km. Totaal 2272,3 km
De laatste zware stapdag. Maar wat een volk. Niet normaal gewoon. Ik zag op 2 uur meer pelgrims dan op heel de primitivo. Het was dan ook de plek waar de drukke Frances samen kwam met de Norte, de stille Primitivo en daarenboven nog de helft laatste - 100km-pelgrims. Dit was dus echt te veel van het goede. Voorts leek de wandeling eerder een brede autostrade en voelde ik me als een schaap in een kudde, geleid naar eethuisjes en cafés. We moesten er niet van weten en maakten beiden, Polline en ikzelf, kilometers met zere voeten. Modus robot en blijven gaan. Na 20 km waren ineens al die pelgrims verdwenen. De etappe was immers voorzien tot Pedrouzo, daar waren wel 5 grote herbergen, slaapplek voor meer dan 200 personen en heel wat cafés. Toen werd het pas terug aangenaam stappen en na 26 km konden we,dan eindelijk onze eerste stop nemen voor een broodje en een cola. Lekker rustig, met maar een enkele pelgrim. Het was behoorlijk warm en de weg niet bijster mooi, dus was het na deze stop, die lag in het café met als naam...15 kilometers….gewoon doortrekken tot we weer een behoorlijke afstand van bijna 32 km afgelegd hadden en terecht kwamen in een heerlijk rustige auberge op 10 km van Compostella. Kamer voor 6 waar we maar met z'n 2 lagen en wat nog fijner was… een supermarkt over de deur en een uitgeruste keuken. Daar konden we pasta, courget, saus, kaas en yoghurt kopen en een paar koude biertjes met een heuse zak chips. Gezellig rustig met 2 buiten in de tuin een koud biertje met chips onder de vijgenboom, en vervolgens even bellen met het thuisfront terwijl Polline alles klaarmaakte. Ondertussen had ik gemerkt dat buiten de gaten in mijn sokken, ook een scheur zat in mijn staphemdje en een gat in mijn camelbag. Niet alleen mijn voeten geraken opgebruikt dus. Voorts een saaie lange laatste stapdag met toch nog een leuk en gezellig einde. ‘’’Het einde in zicht, een dubbel gevoel. ‘’’
28/9. Ferreira - Ribadiso da Baixo. 31,6 km. Totaal 2240,4 km
Wat een heerlijke nacht. Zalig geslapen van 22.00 tot 7.00, non-stop. Waar zal ik dat schrijven. Goed dat ik direct ben gaan slapen want Thomas en Zehra bleven zitten tot 00.30 en hadden dus een hoofdpijntje. Eindelijk een heerlijk ontbijt en samen met Polline goed in forme om vandaag een lange etappe te maken. De combinatie van een goede nachtrust, lekker eten en uitgebreid ontbijt, maakte dat we er gedurende de eerste 20 km een stevig tempo op nahielden. Ook mijn voet wilde nog best mee. Het landschap en het weer waren bovendien super. De Ardennen in de zon. In Melide, na 20 km, kruisten we een weg, en wat een hoeveelheid pelgrims. Eerst zagen we wel 20 Japanners met kleine rugzakje en vervolgens tientallen pelgrims. Gedaan met de rust. We kwamen samen met de camino Frances, de autostrade van de pelgrims. Even een hapje gaan eten en verwonderd kijken naar de stoet van passerende pelgrims. Eenmaal terug gestart merkten we dat de wandelweg hoe langer hoe breder en makkelijker werd. Toch hoorden we van de laatste 100km pelgrims heel wat gezucht bij een korte klim. De laatste 11 km waren niet dat. Ten eerste begon mijn voet serieus op te spelen, ten tweede voelde ik mijn linker wreef nu ook, ten derde kreeg ik last van mijn rechter scheenbeen en ten vierde had ik oorpijn. Dit waren dus echt wel de laatste loodjes. Totaal uitgeput kwamen we aan in een reusachtige basic-gite van 60 personen, die een half uur na onze komst al volzet was. We misten de pelgrims van de primitivo, want voor elke primitivo waren er 20 Frances. Wat een massa. Ik was op voorhand verwittigd, maar wilde het met eigen ogen zien en was zo blij dat ik de rustige, zwaardere Norte en Primitivo genomen had. De Frances zou niks voor mij zijn. ‘s Avonds een hapje gaan eten met Polline,en een sympathieke Franse Veronique. Vandaag het eerste stuk leuk gestapt en gebabbeld, even snel naar boven als naar beneden, dus cardio vasculair helemaal in top forme, grote appetijt, en het lijkt of ik alles ineens verbrand en mijn spieren vermageren, maar het lichaam dat langs alle kanten protesteert en opgeeft en hierdoor inspeelt op de mentale kracht.’’’’ De natuur, de fysieke inspanning, de simpelheid van het leven hier en de ontmoetingen maken dat je sterker wordt, je hoofd leger en je energie groter'''’ uit gesprek met Polline.
Uiteindelijk viel de nacht nog mee, ondanks het feit dat de eerste om 5.00 al vertrok. Zelf om 7.30 onderweg en even verkeerd gelopen. De lucht werd ook erg donker. Bliksem in de verte. Donder die dichter kwam en dan begon het te regenen. Ook weer wat anders. Regenjas aan, stokken dicht plooien en in de rugzak en stappen maar. Na 2 uur regen en onweer kwamen we een cafeetje tegen voor een koffie. Alles even laten drogen. Van 2 lieve Poolse dames kreeg ik rubber toppen voor op mijn stokken zodat ik ze ook kon gebruiken tijdens het onweer. Kei lief. Toen we terug vertrokken kwam de zon erdoor. Zalig toch. Even een picknick en daar kwam Thomas aan. Na een uurtje zagen we Lisanne langs de kant van de weg zitten. Ze had weer heel veel last van haar knie. Thomas en Polline stapten verder en zelf bleef ik bij Lisanne, want alleen stappen met zoveel pijn was niet leuk voor haar. Het landschap bleef heel veel weg hebben van de Ardennen. Na 28 km kwamen we aan in een leuke gite uitgebaat door Nederlanders. Vanwege het onweer hadden ze een probleem met hun warm water. Koude douche dan maar. Vanavond met iedereen een vegetarische avond. Wow, wat een succesnummer. Super lekker eten, goede wijn, prachtig kader, geweldige ambiance en de laatste dag gezellige stilte voor de Frances ons zou vervoegen. De Nederlandse hospitalieres vroegen ons in 1 woord te zeggen wat we voelden rond de camino. Hapiness
Goed geslapen en op weg wanneer het licht begon te worden. Vandaag beloofde het een kortere en platte etappe te worden, zodat we tijd hadden om Lugo te bezichtigen. De route was, zoals alle routes in Galicië zeer goed aangegeven. Het parcours was aangenaam bij een heldere hemel en meer dan frisse temperaturen. De afstand was effectief kort, maar 23 km en voorts was het Spaans plat. Dat betekent toch nog meer dan voldoende klimmen en dalen. Tegen 13.00 kwamen we aan in Lugo, bij kilometerpaal 100, want hier begonnen de laatste 100 km naar Compostella. Lugo is een grote stad met een prachtig ommuurd oud stadsgedeelte. Onze aubergue lag in dit oude centrum vlakbij de San Pedro poort. Het was hier echt wel heel basic in de communal en mits we de meeste mensen in vorige aubergues al waren tegen gekomen wisten we dat er van slapen niet veel in huis ging komen. Radio Camino weet namelijk zeer snel wie de harde snurkers zijn. Maakt dat de super niet-regelmatige apneumatische snurkkampioen slaapt in het bed naast me. Zelf nog niet ondervonden, maar zijn reputatie ging hem vooraf. Zelf wist ik dan weer dat 2 bedden naar links een Spanjaard hard snurkte en Thomas kende een oude Italiaan aan de overzijde. Dat zou dus meer dan stereo betekenen. Daarenboven was de kamer van 24 plaatsen met 12 stapelbedden vol en waren er heren die het niet nodig achtten hun sokken te wassen. Welkom in het echte camino leven. Samen met Thomas, Polline en Zehra een biertje drinken in het super gezellige oud-stadsgedeelte. Naar Gallicische gewoonte kregen we er ook nu gratis pinxos bij. Eerst even naar de Vodafone om mijn GSM te bekijken. Problemas', zover was ik zelf ook al wel. De man verkocht me wel een ander kabeltje en ik zal maar hopen dat dit werkt. Mits de stad helemaal ommuurd was en blijkbaar verbroederd met de Chinese muur , maakten we s namiddags een wandeling van 2 uur in een heerlijke nazomerzon over de wallen. Wat zou je anders doen op een vrije namiddag dan wandelen. Vervolgens de schitterende kathedraal bezoeken en na de supermarkt om 17.30 toch nog anderhalf uur op bed om de voet naar boven te kunnen leggen. Vanavond gezellig gaan eten met Thomas en Polline,en nu met de snurkers naar bed. De laatste 100, een raar gevoel''''
25/9. Villardongo - Castroverde. 28,8 km. Totaal 2097,7 km
Na een vreselijke nacht op om onder een volle maan bij schemerlicht te vertrekken. Het was ijskoud maar zeer helder weer en de maan was ontzettend groot. Waar mijn voet deze ochtend niet te bewegen viel, lukte het in mijn stapschoenen wonderwel. Gisteren had ik weer schrik het niet te halen en vreesde ik het ergste, maar uiteindelijk lukte het wel en kon ik genieten van een mooie oranje zonsopgang in de bergen. Heel de dag was het prachtig stapweer. Een zonovergoten septemberdag met een heerlijke temperatuur om in te bewegen. De zichten deden enorm denken aan de Ardennen, alleen wat meer klimmen, 700 m, meer dalen, 1025m, de pico's weliswaar steeds aanwezig op de achtergrond en even weinig andere stappers. We hielden een lange brake in een zonovergoten cafeetje in de bergen voor een kopje koffie en een 2de lunchbrake waar we de Duitser Thomas en de Nederlandse Zehra terug tegen kwamen. Het andere meisje, Lisanne, dat bij hen was, was met de bus. Ze had een dikke knie en de dokter had rust voorgeschreven. Ik was blij dat ik vandaag terug zo kon genieten van een prachtige wandeldag met een ideale afstand van 28,8 km. De gite communal was perfect. Nieuw en erg proper. Zehra stelde voor om allemaal samen te eten en zij ging de boodschappen doen. Perfect. Zo kon ik mijn voet even naar boven leggen om te ontzwellen. Alle was, samen met die van Polline, nog eens in de wasmachine. Dat werd weer even tijd. Samen met Thomas en Polline iets gaan drinken en ondertussen had Zehra voor 7 gekookt. Sla, rijst, courget, ui, champignons en cake als dessert. Het kon niet heerlijker smaken. Een heerlijke avond na een hele mooie wandeldag. ‘’’’ De schoonheid van de natuur trekt je mee vooruit. ‘’’
24/9 Castro - Villardongo. 24,4 km. Totaal 2068,9 km
Ondanks een goede nacht wordt het elke ochtend moeilijker om op te staan. Alsof ik me elke dag meer moet oppeppen. Het feit dat mijn GSM alleen nog maar oplaadt met mijn externe oplader en dan na 5 uur alleen maar 25 procent was niet direct bevorderlijk. ‘s Nachts oplader terug opladen en tijdens de dag terug 5 uur voor de GSM zodat ik nu 50procent heb en misschien 2 blogs kan schrijven. Overmorgen ben ik in Lago. Dat is een grotere stad en daar probeer ik een winkel te vinden om dit probleem op te lossen, want dit is niet te doen. Veel te omslachtig. Wanneer er een paar dagen geen blog verschijnt komt dit door het GSM probleem en haal ik dat daarna wel in.Het landschap lag gehuld in een diepe mist en het was vooreerst erg koud. Heel veel aan een stuk stijgen met verkleumde vingers en na 3 uur zelfs een warme chocolademelk gaan drinken. Dat was weer eens wat anders. Noch ik, noch Polline waren goed in form. Waar ik de voorbije dagen mijn voet goed kon wegzetten lukte dit niet vandaag. De Ibuprofen hielpen niet en ik voelde non-stop de zwelling en kloppen. Nog 1 week en ik zou in Compostella aankomen. Geen moment om op te geven dus.ik had niet ingeschat dat de laatste periode zo zwaar zou zijn, mentaal, maar ook fysiek door de constante pijn nu. Straks aankomen en kunnen liggen met mijn voet naar boven was dan ook het enige waaraan ik kon denken. Toen de zon er tegen ‘s middags doorkwam kon ik wel genieten van het prachtige berglandschap, maar tijdens het laatste stuk begon ik toch weer terug heel hard te manken omdat ook mijn tenen terug begonnen te,zwellen. Niet opgeven nu, kilometers maken en tanden bijten. Zo dicht bij Compostella is gewoon doorzetten nu en wegzetten dat het niet zou beteren gedurende de volgende week. Soit. Ondertussen hadden we Asturië verlaten en kwamen in Galicië. De wegen waren hier wel speciaal aangelegd om de veiligheid van de pelgrims,te garanderen. Dat gaf alvast een fijn gevoel. Vanavond samen omelet maken in de nieuwe auberge, want morgen beloofde het een lange dag te worden. Voor de verandering zet ik de blog van vandaag er nu al op, want er rest me nog maar 7 procent nu en opladen lukt ook niet meer met mijn externe batterij. Toch ben ik blij dat ik deze blog nog heb kunnen schrijven want ik merk dat veel mensen de blog lezen. De reacties vandaag deden me heel veel deugd en gaven goede moed. Thanks. ‘’’De laatste loodjes…… had ik niet ingeschat.’’
Daar gingen de eersten weer om 5.45. Wakker dus. Mijn GSM was weer niet opgeladen en ik merkte dat de batterij telkens verminderde wanneer ik die in het stopcontact stak. Dat kon ik wel missen. Straks terug bekijken. Wat een prachtig parcours vandaag, weeral. 700 m naar boven en 950 m naar beneden. Zolang we boven waren staken we uit boven de mist. Het was heel raar om bij de afdaling te verdwijnen in het dikke wolkenpak. Bovendien stapten we door een heel groot spookbos dat 2 jaar geleden afgebrand was.Het gaf heel speciale zichten. Eenmaal beneden loste de mist zich op en kwamen we aan een stuwmeer. Het vroegere dorp zat onder de waterspiegel en slechts ruïnes van een oude fabriek herinnerden aan een verleden tijd. Het was eerst dalen tot aan het stuwmeer en vervolgens ‘eindelijk’terug klimmen, want dat was minder belastend voor mijn voet. Het was zalig warm nazomerweer, ‘s middags een lange brake met onze boterhammen en vervolgens na 26 heerlijke kilometers aan de via mail gereserveerde auberge. Dat was de eerste reservering voor Spanje omdat dezr auberge maar 22 plaatsen had en de volgende 20 km verder was. Eenmaal daar zeiden ze dat alles volzet was en ze vergeten waren de reservering te boeken. Even een verschrikte blik, maar de lieve mevrouw zei onmiddellijk dat het haar fout was en we naar het enige hotel in het dorp mochten gaan, waarbij zij het verschil in prijs zou betalen. Hier waren nog net 2 plaatsen. Van geluk gesproken. We waren wel met ons gat in de boter gevallen want hadden een mooie kamer MET lakens en handdoeken en douche en toilet, voor ons 2. Allebei na douche en wasje onder de lakens en slapen van 16.00 tot 19.00. Van een lange siësta gesproken. We konden daar ook blijven eten in een erg huiselijke sfeer. Het was het lekkerste eten sinds Spanje. Verse groenten, soep, vis, yoghurt en leuk gezelschap van 3 Spaanse mensen en een Italiaan die erg deed denken aan de hoofdrolspeler van ‘la vita ë bella'. Ik verstond er niks van, maar sprak gewoon Frans en plakte overal een a of een 0 aan vast. We slaagden erin elkaar te verstaan en een super gezellige avond te hebben met veel lachen en plezier. Deze onverwachte ontmoetingen, dat is de camino. Toen we gingen slapen kregen we van de hospitaliera een dikke knuffel en eindigde ze in ‘t Spaans met woorden die ik goed begreep. In 3 zinnen zei ze alles waar alles hier om draait en wat belangrijk is. Vandaar haar woorden om te eindigen. ‘’’’Leef het leven ten volle. Een buen camino en een goede terugreis naar huis en je geliefden.’’’’’
22/9. Campiello - Berducedo. 27,5 km. Totaal 2018,3 km
Vandaag a big day. Dat wisten we op voorhand. Dus zeer vroeg op en weer vertrekken met de koplamp in het donker met veel mist. Tja en daar gebeurde dan de vergissing. Na 5 km zag ik dat ik een verkeerde stok bij had. Terugkeren was geen optie, dus maar hopen dat iemand anders de mijne bij had en ik die vanavond zou terug zien. Na 5 km in het donker en met stijgen kwamen we boven de mist uit en konden genieten van de meest prachtige zonsopgang met de dorpen beneden nog steeds gehuld in een dikke mist. Wat een prachtig zicht, om stil van te worden. Op een gegeven moment kwamen we aan de splitsing tussen de hospitales, de weg over de bergen en de gewone weg, die daarenboven 3 km langer was. Het weer was buitengewoon prachtig. Volle zon, geen wolkje aan de hemel, dus ideaal om de hospitales te nemen. Bij mist of regen werd die immers,afgeraden. En wat werden we beloond met de meest prachtige berg - en vergezichten. Onbeschrijflijk mooi. We moesten er natuurlijk wel wat voor doen, met name klimmen, klimmen, klimmen. Mijn voet deed het redelijk, misschien tijdens de voormiddag zelfs iets beter want ik kon de eerste 18 km afleggen zonder manken. De rest van onze pasta gegeten op een prachtige plek en na 920 m een vervelende en lange afdaling over keien die mijn voet niet ten goede kwam. Ik voelde mijn tenen zwellen in mijn schoen, maar had beslist om hier geen aandacht meer aan te schenken. Voorts was het 27 km lang genieten van een geweldige bergtocht en een wondermooi landschap. We waren praktisch als eerste in de gite en heel blij met een douche. Door het droge donkere zand dat langs alle kanten was opgestoven zagen wij en onze kleren er niet uit. Biertje, douchen, wasje en een uur slapen, in die volgorde. Na het rusten merkte ik dat mijn GSM weer niet oplaadde. Ik gebruikte verschillende laders, verschillende snoeren, verschillende stopcontacten. Soms wel, soms niet. Hoe ik dat moet fixen weet ik niet. Geen blog de volgende periode wil dus,zeggen geen GSM en afgesloten van de andere wereld. Ik moet er niet aan denken. De primitivo is in de middle of nowhere, dus op grote winkels moet ik niet rekenen. Moet morgen trouwens dringend een bank vinden om geld af te halen. Tegen de avond heb ik Polline en een vriendelijke Italiaanse jongen getrakteerd op een biertje om mijn 2000 km te vieren. Voor we het wisten zaten we daar weer met een hele groep, de Nederlandse meiden, Thomas, 2 Poolse dames, die trouwens mijn stok bijhadden en ik dus kon wisselen, en nog een paar Spaanse kerels. We besloten samen te eten. Leuke sfeer. Ik wilde wel vroeg gaan slapen want was toch erg moe en mijn voet moest dringend naar boven. Op dit moment ziet hij er eigenlijk lelijker uit dan dat hij pijn doet. Rood, opgezwollen, afvellend met dikke tenen, t is geen zicht, maar als het zo blijft is het wel uit te houden. De primitivo is,als,thuiskomen, maar ik kijk hoe langer hoe meer uit naar het echte thuiskomen.
