Vandaag kreeg ik de opdracht om het golfreglement te kopiëren voor mijnheer Saito, het was een document van een slordige 1000 pagina's en ik besloot dus om ze met de sheetfeeder te kopiëren. Toen ik tien minuten later het resultaat kwam afgeven, kreeg ik te horen dat de kopietjes scheef waren. Ik moest dus opnieuw beginnen. Na enkele keren opnieuw beginnen kreeg ik de opdracht om zonder de sheetfeeder te kopiëren. Ik moest dus 1000 papieren een voor een op de kopiëerplaat leggen en kopiëren. Toen dat na ettelijke uren eindelijk gedaan was kreeg ik nog maar eens te horen dat sommige blaadjes scheef waren en dat ik nog maar eens opnieuw moest beginnen. Iedereen was al naar huis maar ik moest nog enkele uren doorgaan...
Terwijl ik bezig was kwam mijnheer Tenshi ineens op mij af, hij vroeg me of ik tijd had om hem even te helpen. Ik was in mijn nopjes en blij dat ik misschien iets anders zou mogen doen dus zei 'ja!'. Hij wist dat ik van België kwam en vroeg of ik bereid was om een studie te maken over een nieuwe soort boter, ontwikkeld door een Belgische coöperatie.
De volgende dag kreeg ik het telefoonnummer van de coöperatie en de opdracht om een uitvoerig en gedetailleerd rapport te maken over de nieuwe vetarme boter. Ik kreeg het bureau van Saitama (die was op zakenreis) en mocht beginnen.
In een recordtijd had ik mijn rapport klaar en diende het de volgende dag in bij mijnheer Tenshi. Toen ik nog maar eens aan het kopiëren was kwam mjinheer Tenshi mij opzoeken om mij te feliciteren met mijn rapport, hij beloofde dat hij tijdens de komende vergaderingen zou laten blijken dat hij mij heel goed zou kunnen gebruiken. Mijn carriere was gelanceerd... dacht ik toch.
Enkele dagen later werd ik op het matje geroepen door mijnheer Omochi... Mijnheer Tenshi en ik kregen een oorverdovend gebulder over ons heen. Iemand heeft ons verklikt... En aangezien mevrouw Mori de enige was die er (buiten ons natuurlijk) van wist...
'Ik stak van wal op een zachte, beheerste toon: "Ik dacht dat we vriendinnen waren. Ik begrijp het niet ."
"Wat begrijpt u niet?"
"Wilde u ontkennen dat u le verklikt hebt?"
"Er valt niets te ontkennen, ik heb gewoon het reglement toegepast."
"Is het reglement voor u belangrijker dan vriendschap?"
"Vriendschap is een groot woord. Ik zou het veeleer een goede verstandhouding tussen collega's noemen." Ze sprak die afschuwelijke woorden uit op een argeloze, welwillende en bedaarde toon.'
Na de flinke uitbrander van gisteren kreeg ik vandaag een nieuwe taak. Ik werkte voortaan op de boekhouding. 'Toen ik de volgende morgen bij Yumimoto arriveerde, gaf juffrouw Mori me mijn nieuwe bezigheid: "U blijft op deze afdeling, want u werkt voortaan hier, op de boekhouding." Ik moest lachen: "Boekhoudster, ik? En waarom geen trapezewerkster?" "Boekhoudster is veel gezegd. Ik denk niet dat u daarvoor deugt", zei ze met een meewarige glimlach. Ze toonde me een diepe lade, waarin alle facturen van de voorbije weken opgetast lagen. Vervolgens wees ze me een kast met reusachtige registers, waarop afkortingen stonden die naar de elf afdelingen van Yumimoto verwezen. "U werk is doodsimpel en dus perfect afgestemd op uw capaciteiten", legde ze uit op een docerende toon. "Eerst moet u de facturen rangschikken volgens datum. Daarna bepaald u onder welke sector ze vallen." -pagina 39-40
Weken aan een stuk was ik bezig aan dat titanenwerk, het was saai werk en het werd al snel routine... Op het einde van de maand kwam mijnheer Unaji mijn werk intikken, dat koste hem gemiddeld twee dagen. Bij het elfde rekenboek barstte hij in lachten uit. Ik had GmbH geïnterpreteerd als bedrijfsnaam, ik dacht werkelijk dat het een Duits chemiebedrijf was waar we regelmatig zaken mee deden. Het bleek dus de Duitse equivalent te zijn van het Engelse Ltd. en het franse SA... Ik had weer eens een gigantische fout gemaakt.
Nu precies een maand geleden diende ik mijn ontslag in bij Yumimoto. Nog nooit had ik mij zo Japans gedragen als die dag, bij de directeur wist ik me met mijn houding geen raad, wat tot uiting kwam in een krampachtig lachje... Ik werd hartelijk ontvangen in het kantoor van mijnheer Haneda. Ik zei direct waar het op stond, ik zou mijn contract, dat op zijn einde loopt, niet meer verlengen. Op die manier moest ik niet echt 'ontslag' nemen, want dat is voor Japanners het allerlaagste dat je kan doen. Mijnheer Haneda begreep me volledig. Hij was de eerste in een jaar tijd die zich min of meer van een menselijke kant liet zien. Hij feliciteerde me zelfs nog eens met mijn rapport dat ik voor mijnheer Tenshi gemaakt had!
Mijn dagen zaten erop en ik verhuisde op 19 januari 1991 terug naar Europa. Daar begon ik een een manuscript dat 'Hygiëne van de moordenaar' zou gaan heten. In 1992 verscheen dan mijn eerste roman. een jaar later kreeg ik dan een brief uit Tokio. Daarin stond:
" 'Amélie San,Gefeliciteerd.
Mori Fubuki.'
Dit kattebelletje deed me op zich al veel plezier. Maar er was een detail waar ik ontzettend blij om was: het was in het Japans geschreven."
Vele maanden en uitspattingen later werkte ik nog steeds op de afdeling 'boekhouding'. Gisteren kregen we plots bezoek van onze spekvette vice-directeur Omochi. Hij bulderde Mori Fubuki's naam en wachte niet eens tot in zijn bureau om haar de uitbrander van de eeuw te geven. Het was een grote vernedering voor haar. Ze werd voor de ogen van een veertigtal werknemers uitgekafferd. Ik weet niet wat juffrouw Mori had gedaan en zal het waarschijnlijk nooit weten, maar wat er ook gebeurd was, niemand moet op zo'n mensonwaardige manier afgesnauwd worden. Na de helse tirade vertrok mijnheer Omochi. Even later verdween juffrouw Mori ook... Waar kan je je beter overgeven aan je tranen als in een toilet waar weinig of geen mensen zijn? Juffrouw Mori zat dus in het toilet. Op die moment verloor mijn gezond verstand het van mijn hart. Ik besloot haar op te zoeken om haar te troosten... Dat bleek echter niet zo slim, want ze kreeg een uitzinnige woedeaanval.
Ik stond aan de grond genageld, ik wou haar enkel helpen. Uiteindelijk vertrok ik terug naar mijn bureau en hervatte mijn werk. Vanmorgen kreeg ik dan mij nieuwe taak, ik was vanaf vandaag dus de toiletdame.
'Compleet verbijsterd vroeg ik: "Wie is mijn voorgangster?"
"Niemand. De poetsvrouwen doen dit werk 's avonds."
"Hebben ze misschien collectief ontslag genomen?"
"Nee, maar u zult al wel gemerkt hebben dat alleen 's avonds schoonmaken ontoereikend is. Het komt vaak voor dat er in de loop van de dag geen droge tissue meer op de rol zit, dat het papier van een van de wc's op is of dat een closetpot de hele dag smerig blijft. Dat is gênant, vooral als we kaderleden van een andere firma op bezoek hebben." '
Vandaag was mijn eerste werkdag bij Yumimoto. Het is een gigantisch bedrijf dat zowat alles op deze aardbol koopt en verkoopt. Al van bij het begin maakte ik een slechte indruk door me niet aan te melden bij de receptie: 'Het was niet eens bij mij opgekomen om me bij de receptie te melde. Eerlijk gezegd werd ik volkomen in beslag genomen door mijn fascinatie voor de leegte , daar achter dat grote raam. Even later hoorde ik een schorre stem achter me mijn naam uitspreken. Ik draaide mij om. Een kleine, magere en lelijke man van een jaar of vijftig keek me misnoegd aan. "Waarom hebt u de receptioniste niet laten weten dat u er was?" vroeg hij me. Daar wist ik geen antwoord op, zodat ik er het zwijgen toe deed.' -pagina 6 Ook werd ik (ik denk bij wijze van test) gevraagd om een brief op te stellen naar ene Adam Johnson, ik moest laten weten dat mijnheer Saito ingaat op zijn verzoek om samen te golfen. Toen ik vroeg wie Adam Johnson eigenlijk was kreeg ik geen antwoord... Ik besloot dus zonder verdere informatie te beginnen... Maar wat ik ook schreef, mijnheer Saito verscheurde het elke keer weer en ik mocht herbeginnen. Toen ik eindelijk plezier begon te krijgen in het schrijven van die brieven moest ik inneens werken voor juffrouw 'Mori'. Ze was beeldschoon!
Al bij al heb ik de indruk dat ik een welbestede werkdag achter de rug heb en dat er zo nog vele zullen volgen... Alleen weet ik nog niet welke functie ik precies bekleed. Dat doet er eigenlijk niet toe, het belangrijkste is dat ik mijn droom om in een Japans bedrijf te werken heb kunnen verwezelijken.
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
