Gewijzigde berichten: Inhoud blog 7 is totaal nieuw (12/09; 5(31/8) en 6(30/8)
Gorilka/Wodka: nog geen bod.
16-08-2010
1. Waarom een Oekraïense âBlog-titelâ?
Миру і надії, необхідної для України (Vrede en hoop gewenst voor Oekraïne)
Oekraïne is voor mij een passie geworden. In mij leeft een ondefinieerbare drang om iets te ondernemen voor enkele alleenstaanden met kinderlast, hoe weinig ook. Vrede en hoop gewenst voor Oekraïne!is mijn droom voor hen!
Neen er is geen oorlog in Oekraïne. Met vrede bedoel ik, echte vrede voor de mensen die nu dag in dag uit moeten wroeten om te overleven. Moge er een ogenblik komen dat ze vredig kunnen slapen en niet voorddurend bezorgd hoeven te zijn voor de dag van morgen. Hoop opdat de omstandigheden snel gunstig zouden evolueren. Hoop op politieke leiders die de noden van de gewone mensen onderkennen en ze ter harte nemen! Hopen op een positieve democratische ontwikkeling voor dit prachtig land.
In hun taal ! Om uit te drukken dat kennis van hun taal, hoe weinig ook, de weg is om hun leven beter aan te voelen en te begrijpen.
Het begon op 18/04/1993, die dag bezocht ik samen met een arts en een Oekraïne kenner een weduwe met twee erg gehandicapte kinderen in het kinderziekenhuis te Lviv. In dezelfde ziekenkamer verbleef er nog een andere mevrouw met een kindje van 3 jaar, eveneens ernstig gehandicapt. Ik schreef in mijn dagboek toen het volgende: In dezelfde kamer verbleef een andere jonge vrouw met een ziek kindje (op de arm). Ze volgde ons gesprek bleek sterk bewogen door ons verhaal en weende hartverscheurend. Heel haar houding was één smeekbede om hulp en troost. Aan de arts vertelde ze haar verhaal. Hoe ze haar man verloren had in een ongeval; met twee kleine kinderen achterbleef; samenleefde in een klein huisje met haar zieke moeder, grootmoeder en tante; hoe ze moesten leven van het pensioen van de grootmoeder .. Haar verhaal greep mij zo sterk aan dat ik mij voornam om ook voor hen iets te ondernemen. Vrij snel is het mij gelukt een gezin te vinden, in België, die hen wilde helpen. Reeds vele jaren krijgen ze nu wat materiële en financiële steun. Elk jaar opnieuw ben ik bij hen op bezoek geweest en was zowat de postbode die de hulpgoederen ter plaatse bracht. Ze woonden zoals ik reeds zei in een erg kleine oude en vervallen (krot) woning bestaande uit één leefkamer, een keukentje, een schuurtje en een kleine stal. Vloeren van gestampte aarde, een totaal versleten dak, enz. Het toilet ergens in de tuin kort mij de mesthoop!
Enkele foto's van de oude woning:
Een nieuwe woning!
Vele jaren later namelijk in juli 2003 vertelde Vira dat ze een woning van de buurvrouw kon kopen voor 2000 euro. Het betrof een oude houten woning maar in relatief goede staat. Ik nam mij voor om geld te vragen aan vrienden en collegas om tegen mijn volgende bezoek de woning voor haar te kopen. In juli 2004 kon ik Vira een flink stuk van de 2000 euro bezorgen maar de woning bleek reeds verkocht! Vira was echter niet bij de pakken blijven zitten en had de bouw van een nieuwe woning aangevat. Op 8/09/2004 schreef ik wat info van mijn bezoek voor allen die hadden bijgedragen. Een stukje uit de brief:
De luttele uren ter plaatse bij Vira heb ik volledig benut om uitgebreid van gedachten te wisselen over haar plan om een nieuwe kleine woning te bouwen. Gelukkig was er Stephan (Oekraïense student in Leuven die met mij is meegereisd) die mij geholpen heeft een beetje meer te begrijpen van het Oekraïense denken en handelen. Al van Nadia had ik vernomen dat de woning ondertussen verkocht was en Vira gestart was met de bouw van een nieuwe. Pas toen ik met eigen ogen de fundering zag kon ik het echt geloven. Stephan die mijn onbegrip merkte legde mij uit dat het via ons denkpatroon over bouwen niet mogelijk is om te begrijpen hoe het bouwen van een woning in Oekraïne aangepakt wordt. Ik vond het echt spijtig dat de buurwoning verkocht was. Na wat uitleg kon ik mij echter verzoenen met de toestand en de beslissing van Vira. Even in het kort haar argumenten en wat uitleg van Stephan:
- De woning die ze wenste te kopen werd dus verkocht. - In het dorp (slechts een gehucht) kwam geen enkel pand vrij. - Haar moeder en tante wilden niet uitzien naar een woning in een ander dorp. - Vira had nog weinig te kiezen; of niets ondernemen en wachten tot haar woning was instort, of zonder (minimum aan) middelen starten met een nieuwbouw ook al zou dit zonder hulp jaren duren. - In stilte had ze gehoopt dat ik mijn belofte van vorig jaar zou inlossen en voor wat euros zou zorgen. - De woning die ze wenst te bouwen is minimaal en naar onze maatstaven super eenvoudig met een echt minimum aan comfort. - Een Oekraïner start de bouw van een woning steeds met de middelen die hij heeft en het duurt soms 10 jaar om de werken te voltooien. Er wordt gewerkt naarmate men over middelen beschikt. - De werken worden vooral uitgevoerd door familie vrienden en buren. De bouwheer staat in voor eten en de nodige wodka. Dit alles onder leiding van een maister.
Veel meer dan de fundering kon Vira het voorbije jaar niet aan. De euros die ik dank zij jullie kon geven en de privé-hulp van M. en H. zullen vermoedelijk volstaan om de ruwbouw af te werken. (1000 bakstenen kosten 100 US §) Vira was buitengewoon gelukkig en jullie allen enorm dankbaar. Ze beloofde mij de middelen zuinig te gebruiken, integraal te besteden aan de bouw en de vordering van de werken te rapporteren. Ze heeft ondertussen een briefje geschreven dat ze volop aan het metselen zijn en ze belooft om met haar volgende brief enkele fotos op te sturen.
Nu nog iets over de bouw zelf:
- Het wordt een tweekamerwoning; een woonkamer (4x5), een slaapkamer (3x3), een keuken (3x3), een berging (2x3) een kleine badruimte (2x2) en een inkom. - De fundering is opgebouwd uit massieve betonmuren (buitenmuren 45 cm en de binnenmuren 25 cm). Vanaf de fundering vertrekt het opgaande metselwerk; er is geen ondergronds metsel werk. - Het opgaande metselwerk wordt uitgevoerd in volle baksteen van anderhalve steen; de binnenmuren van één steen (een spouwmuur is er zeker nog geen regel maar uitzondering) - De vloer wordt uitgevoerd in hout (volle plankenvloer op balken) en de zoldering in betonplaten. - De dakbedekking bestaat uit golfplaten."
Enkele foto's van de fundering:
Een jaar later (juli 2005):
Ik schreef toen ongeveer het volgende:
"Beste collegas en vrienden,
Via deze weg wens ik jullie nog even te informeren over wat er ondertussen geworden is van jullie bijdrage om de droom van Vira en haar gezin waar te maken. Ik ontving vandaag een kort briefje met één foto van de afgewerkte ruwbouw. Ik ben zelf blij verrast over het resultaat. Oordeel zelf maar! Je mag uiteraard niet onze normen hanteren om het resultaat te beoordelen. In Oekraïne worden alle woningen in baksteen (ooit) gepleisterd en meestal is het metselwerk dan ook niet zo netjes uitgevoerd. Ik heb reeds heel wat in aanbouw zijnde bouwwerken gezien in Oekraïne. In vergelijking kan ik zeggen dat de metselaars het metselwerk erg goed verzorgd hebben. Het is duidelijk dat je met beperkte middelen toch iets kunt verwezenlijken gezien het enorme verschil in muntwaarde. Jullie mogen er in elk geval zeker van zijn dat elke cent het honderdvoudige heeft opgebracht. Bij leven en welzijn ga ik in juli opnieuw op bezoek bij Vira. Enkelen onder jullie hebben mij al gezegd nog iets te willen meegeven. Ik geloof dat Vira elke cent kan gebruiken om haar droom verder af te werken."
In de loop der jaren tot juli 2009!
Werd de woning stilaan verbeterd. Eerst woonden ze in 1 afgewerkte kamer. Nu zijn dat er al 4. Nog de badkamer inrichten en de meeste werken zijn achter de rug. Ik vermoed dat we niet de enige sponsors zijn maar we hebben in elk geval ons steentje bijgedragen! De moeder en tante van Vira wonen nog steeds in de oude woning en willen ook niet anders. Zegt men niet Oude bomen worden best niet verplant?
Ik voelde mij totaal vrij... Was voor het eerst in Oekraïne in 1993. Ik was te gast bij een gezin in een klein dorp gelegen op zowat 70 km van Lviv. De eerste jaren verbleef ik bij particulieren in kleine dorpen. Wat mij aanvankelijk vooral opviel was het ontbreken van afsluitingen. Je kon blijkbaar gaan en staan waar je wilde! Alles is er wijds en ik voelde mij er totaal vrij niettegenstaande de erg beklijvende grenservaring om het land in te komen!
Ja de grenscontrole was in die tijd niet alleen tijdrovend maar beangstigend. De vrijheid die ik voor ogen had bleek al vlug niet deze die de mensen droomden. Eenmaal de grens over kom je in een andere wereld! Al je zintuigen vertellen je: dit is Oekraïne, je voelt, ruikt, proeft, hoort en bemerkt onmiddellijk: het is hier totaal anders! De E40 is niet meer dan een slecht verharde baan (KWS) met twee rijstroken, erg hobbelig met vele putten, een minimum aan signalisatie, hier en daar wat markering en s nachts stikdonker. In de dorpen zijn de meeste wegen dikwijls niet verhard (hier en daar steenslag). In de lente worden ze herschapen in modderpoelen en in de zomer zijn ze erg stoffig. Putten zijn er zowat overal en in sommige dorpen is het onmogelijk om met de wagen ter bestemming te geraken. Als het toch lukt bij droog weer ben je nooit zeker ooit terug op een hoofdweg te geraken na een fikse regenbui. Fotos zeggen uiteraard meer:
Wegen in Radenitjie en Michailivitjie:
De woningen zijn eerder pittoresk te noemen! Vooral de oude houten woningen zijn erg romantisch en liggen dikwijls verscholen in het groen. Er wonen is iets anders! Vele woningen hebben slechts 1 woonkamer, een keuken en een inkom. In de woonplaats woont en slaapt het hele gezin. In de dorpen waar geen gas voorradig is wordt er nog steeds gekookt en verwarmd met hout. De tegelkachel is gesitueerd tussen de woonplaats en de keuken. Aan de keukenzijde kan er gekookt en gebakken worden. Aan de woonplaatszijde is de kachel bekleed met gebakken tegels die vrij constant door straling de woonruimte verwarmen. Er zijn uiteraard ook woningen die verwarmd worden met gas. In dergelijk geval stookt men de tegelkachel met een eenvoudige gasbrander tot de tegels heet zijn. Het geleidelijk afkoelen van de tegels zorgt voor een aangename warmte en er wordt gekookt op een eenvoudige gasfornuis in de keuken.
Enkel foto's van houten woningen in Radenitjie:
Interieur:
Ik verbleef vooral in Michailivitjie(МИΧАЙЛИВИЧІ), een dorp 5 km van een kleine stad met de naam Roedke. Er zijn veel verschillende typen van huizen dus ook woningen die opgetrokken zijn in steen. Hieronder enkele fotos van het dorp die meer zeggen dan woorden!
Michailivitjie:
Als je op de foto klikt zal je meer in detail de verschillende elementen van het dorp kunnen bewonderen zoals: kerk, gemeentehuis, winkel, verschillende woningen, een waterput enz.
De stad
De laatste jaren reisde ik met de bus en verbleef steeds in Lviv (Львів). Een grootstad waar anno 2010 zowat alles te verkrijgen is. Aangewezen op het openbaar vervoer was dit de beste oplossing om de verschillende gezinnen te bezoeken die we ondersteunen.
Openbaar vervoer
Vanuit de stad is het immers relatief gemakkelijk te reizen met de bus. Relatief want zonder hulp van Oleksandra (verpleegster in een kinderziekenhuis van Lviv) zou het mij echter veel moeite kosten om de verschillende bestemmingen te bereiken.
Een voorbeeld:
Je wil naar Ivano Frankivsk (Ivano-Франківськ), een provinciestad op zowat 175 km van Lviv, juli 2010. Eerst even te voet naar de bushalte. Een bushalte die evenwel niet aangeduid is en alleen wachtende mensen doen vermoeden dat daar mogelijk een halte is. Als je al weet welke richting je uitmoet en je kent de nummers van de bussen / trolleybussen dan kan je al na enkele minuten er met uitgestrekte arm eentje aanmanen om te stoppen.
We kiezen voor een marsjoetke. Dit zijn kleine meestal geelgeverfde kleine busjes van particulieren die steeds een zelfde traject volgenen niet gebonden zijn aan bepaalde vertrekuren. Van die busjes zijn er bij honderden, ze zijn in vrij goede staat maar zitten/staan meestal overvol. Een rit kost 1 grivna (Гривня) 75 cent (центів). Na zowat 35 minuten stappen we af aan het centraal busstation. Voor elke regios is zo een centraal station.
In het station kopen we onze tikets voor de bus richting Ivano Frankivsk (35 grivna enkele reis). De zitplaatsen zijn genummerd. Dit was al even verschieten! De bus staat klaar en vertrekt stip op het (mondeling) aangegeven uur. Hij stopt in zowat alle dorpen en al vlug is het drummen om alle reizigers in te laden.
De rit duurt zowat 3 uur, het is 35 graden en van koeling is helemaal geen sprake.
Halverwege wordt er even halt gehouden en kan je gebruik maken van een openbaar toilet, een drankje kopen enz.
Centraal autobusstation:
Overvolle bus:
Even halt houden een broodje kopen en
naar het toilet!
We komen na zowat 3 uur aan in Ivano Frankivsk. Nog even stappen en we zijn op onze bestemming. Het is alweer een jaar geleden dat Ola (moeder van een ernstig mindervalide meisje van nu zowat 22 jaar) ons met vreugde in de ogen verwelkomt.
- Zie: Op bezoek bij Ola (nog in voorbereiding) - Zie: Ivano Frankivsk (nog in voorbereiding) - Zie: Lviv (nog in voorbereiding)
Ola ken ik reeds vele jaren en elk jaar opnieuw ga ik Ola en haar familie opzoeken in Ivano Frankivsk (zie: Ivano Frankivsk). Dit is mogelijk dank zij de financiële ondersteuning van H. en J. Ze wonen in een oudere woningblok op de 9 de verdieping. (bij ons de achtste verdieping, het gelijkvloers = 1ste verdieping). De centrale trappenhal is erg ruw afgewerkt en de kleine lift heb ik nooit vertrouwd. Het appartement betreft een drie-kamer woning. Naast de keuken, het toilet, de badkamer, de inkom en het balkon zijn er nog 3 leefkamers. Naar Oekraïense maatstaaf is dit al een ruim appartement. Heel wat gezinnen leven in een één-kamer woning. Er is ook nog een woonvorm waar elk gezin slecht over één leefkamer beschikt. Alle andere functies (keuken, bad en toilet) moet men delen met de buren. De verschillende gebouwen zijn opgesteld rond een pleintje met kleine speeltuin voor de kinderen.
Inkom:
Pleintje en uitzicht vanuit de keuken gezien:
In de loop der jaren is het uitzicht ingrijpend gewijzigd. Er wordt zowat overal gebouwd en de appartementsblokken schieten als paddestoelen uit de grond.
Nieuwe blokken in aanbouw (fotos juli 2007):
Het appartement is sober maar netjes ingericht.
Volgende fotos geven een idee van de inrichting:
De mama van Ola is onmiddellijk druk in de weer. Het is duidelijk dat we verwacht werden want in de keuken staan reeds enkele kookpotten te pruttelen! De tafel wordt gedekt en er moet zeker en vast een stukje gegeten worden. Ons daaraan ontrekken is onmogelijk want het beste wat ze hebben wordt ons aangeboden.
Ik ben altijd verwonderd hoe ze met een minimum aan ingrediënten toch een feestelijke tafel kunnen tevoorschijn toveren.
Borsjt een soep gemaakt met rode bieten en de fles voka mogen zeker niet ontbreken.
Nog enkele voorbeelden (ander moment en lokatie):
Als je de fotos goed bekijkt zal je merken dat er slechts gebruikgemaakt wordt van enkele ingrediënten. Eieren, tomaten, komkommer en augurken, bospaddestoelen, witte kool, aardappelen, vis, kip enz. Het zijn producten die meestal zelf gekweekt worden . Heel wat flatbewoners in de stad hebben familie in het dorp of bezitten een datsja waar ze groenten kunnen kweken. Vlees wordt er niet veel gegeten want dit is erg duur en wordt voorbehouden voor feestelijke gelegenheden. Paddestoelen gaat men plukken in de bossen en er wordt ook vis gekweekt of men gaat vissen in de vele rivieren. Fruit zoals bananen, appelsienen, pompelmoezen, perziken enz worden ook slechts bij mondjesmaat gekocht. Een appelsien een banaan en een perzik worden in stukken gesneden en netjes op een bord geschikt (zie foto). Heel wat klein-fruit wordt zelf gewonnen. Het wordt vooral gebruikt om compote te maken. Een vruchtendrankje verkregen na afkoken van de gewassen vruchten met toevoeging van een weinig suiker. Je merkt, de mensen zijn erg creatief en bezitten de kunst om met weinig toch een feestelijke tafel te dekken.
Even afgeweken van mijn onderwerp maar toch belangrijke informatie om je de gastvrijheid te laten aanvoelen.
Onder het eten proberen we zoveel als mogelijk in het Oekraïens de nieuwtjes van het afgelopen jaar aan elkaar te vertellen. Gelukkig heb ik ook een vertaalde brief meegekregen van H. en J.wat de conversatie wat eenvoudiger maakt.
Erg lang kunnen we niet blijven maar dat wordt ook niet verwacht. Door de vele jaren van trouw bezoek weten zij dat de vriendschap met hun Belgisch gezin stevig geworteld is. Voor de mama van Ola is het feit dat er mensen van het verre België met hen begaan zijn een niet te onderschatten morele steun.
In mijn blog ben ik erg voorzichtig met gegevens en fotos van personen omwille van de privacy. Ik kan (wil) dan ook moeilijk in detail gaan vertellen over de handicap van Ola. Maar telkens opnieuw, bij het afscheid, zeg ik bij mijzelf; wat een moedige heilige moeder om dag in dag uit, jaar in jaar uit, voor haar dochter te zorgen!
Het is ondertussen zowat 17 uur en wensen stilaan onze weg verder zetten. Ik heb afgesproken met Bogdan (een Oekraïense vriend) die ergens meer in het centrum van de stad woont en waar we zullen overnachten. Blijkbaar is de weg naar Bogdan te voet te overbruggen (45 minuten). Onze gastvrouw stelt voor ons te vergezellen om te kortste weg te vinden. We volgen een vrij brede rivier met lage waterstand. Het is zowat 35° en heel wat mensen zoeken verkoeling in het ondiepe water.
In 1993, de eerste keer dat ik Oekraïne bezocht werd ik opgevangen door een koppel uit Horodok. De eerste confrontatie met het land en de mensen was erg emotioneel. Ik was immers totaal geïsoleerd aangezien ik mij niet kon verstaanbaar maken, noch in het Oekraïens noch in het Russisch. Stefa en Ivan waren de enigen die een woordje Engels begrepen en het klikte wonderwel tussen ons.
Stefa woont nu alleen. Haar man, een ingenieur, is reeds verschillende jaren overleden. In de moeilijke beginperiode hebben ze mij steeds geholpen om de hulpgoederen die ik meegaf met een vrachtwagen te bezorgen bij de gezinnen die we ondersteunden.
Ik zal en kan haar nooit vergeten. Naar Oekraïne gaan zonder Stefa even te gaan opzoeken is onmogelijk.
Ook dit jaar (juli 2010) hebben we elkaar ontmoet. Het is steeds een hartelijk weerzien.Een etentje hoort er steeds bij, een moment om nieuwtjes uit te wisselen en ons de mooie momenten uit het verleden te herinneren.
Wat heeft dat nu met Gorilka (wodka) te maken? Wel, Nadja (Oekraïense en ook op bezoek) merkte iets eigenaardig aan de fles Gorilka op tafel. Er zat geen taksbandje op de stop en de fles bleek slechts 10 roebel en 50 kopeken te kosten. Ze bleek gefabriceerd in de USSR in 1976 !
Gegevens die vermeld zijn op de fles:
UKRAINIAN GORILKA MADE IN USSR
УКРАИНСКАЯГОРИЛКА(Oekraïense Gorilka)
СССРГОСАГРОПРОМУССР(USSR Gosagroprom USSR)
ЛВЗ(Distilleerderij)
ВМЕСТ. 0,5 Л.КРЕП. 45 %(Samen. 0,5 L.)(CREP. 45%)
ПЛОВДИВ 1976(PLOVDIV 1976)
ЦЕНА 10 РУБ.50 КОП.(Prijs 10 roebel. 50 kopeken.)
СОСТОИМОСТЬЮПОСУДЬІ(??)
ГОСТ 12712-80ТКТ(GOST 12712-80 TKT)
Ik kreeg volgende uitleg: Ivan kocht regelmatig wodka en wijn om te bewaren. Stefa noch haar kinderen drinken wodka waardoor de flessen bleven liggen. Volgens de inlichtingen van het gezelschap zou de fles dateren van 1976 en dus 34 jaar oud zijn!
Stefa zag dat ik geïnteresseerd was en haalde twee flessen voor mij uit de kelder.
Later dacht ik, als ik ze eens verkocht via internet voor het goede doel! Een geschenk verkoop je niet zegt men maar ik weet zeker dat Stefa het idee goed zou vinden. Waarom niet via mijn blog dacht ik. Proberen maar!
Ik verkoop dus 1 van deze flessen aan de meest biedende. Wie geïnteresseerd is kan een bod doen via mijn e-mail adres. Het hoogste bod op 30 december 2010 kan de fles komen halen op 31 december 2010. (Om mgelijk te kraken op 1 januari 2011)
Het bedrag van de verkoop wordt integraal overgemaakt aan Zorianka (zie: 2. Een onmogelijke droom voor Zorianka). Het zal aangewend worden voor het helpen financieren voor het boren van een waterput, de installatie van een pomp en de nodige leidingen om de nieuwe woning te voorzien van stromend water.
Hoogste bod en de voornaam van de bieder komen bovenaan mijn blog onder de titel.
Сьогодні о 11. 38. Померла. Маруся з Новосілки. 10/09/20.10 20:22
Vandaag om 11:38 uur. Overleed Maroesja van Novosilku 10/09/20.10 20:22
Dit droevige kort SMS berichtje riep bij mij vele herinneringen op van jaren geleden. Maar in de eerste plaats een gevoel van vreugde-verdriet. Juli laatst leden was ik nog bij haar op bezoek en ik wist: dit is de laatste keer dat ik haar zal zien. Geschrokken en met veel pijn en onmacht in het hart vroeg ik mij toen af : welke kracht schuilt er in een moeder om haar zwaar gehandicapt kind 16 jaar lang met zoveel tedere liefde te verzorgen?
Van mama Olga kan veel geleerd worden. Elk jaar opnieuw was ik versteld van haar optimisme. Ik heb haar nooit horen klagen en ze was steeds blij gezind. Zij zou alles gegeven hebben wat in haar was om ook nog anderen te helpen in nood. Dit als medewerkster van Надія (Hoop) een Oekraïense vereniging tot ondersteuning van moeders met een gehandicapt kind.
Als ik dit stukje schrijf dan is het om Olga en alle moeders/vaders met gehandicapte kinderen te eren. Zij zal het wellicht nooit lezen, maar wie dit leest zal zoals ikzelf het wonder van de liefde aanvoelen dat uitgaat van deze moeders/vaders. Alzo worden zij een stukje meedragen in het hart van de gevoelige lezer! Ook als is het maar even.
Vele jaren terug ontmoete ik Olga bij Nadja. Hoelang geleden kan ik mij niet juist herinneren. Olga bracht mij een bief die ooit vertaald werd uit het Frans.
Zij deed haar verhaal: Ik ben weduwe heb drie kinderen en het jongste meisje, Maroesja, is zeer ernstig gehandicapt. Mijn man is onlangs overleden en verkeer hierdoor in een erg penibel situatie. Ik heb gehoord dat jullie van Belgie zijn en Nadja helpen. Daarom zoek ik ook wat hulp bij jullie. Geen rechtstreekse ondersteuning maar hulp bij het opsporen van een nicht, in België of Frankrijk, van de moeder van mijn overleden man.
De brief was het enige vertrekpunt. Geen adres noch stad of dorp maar wel een plaatselijk telefoonnummer en het feit dat ze mogelijks in Kerven (slechte vertaling) verbleven.
Ze vertelde ook het verhaal van Maroesja. Het bleek aanvankelijk een erg levendig en normaal kindje tot het op driejarige leeftijd ernstig ziek werd met erg hoge koorts. Het werd opgenomen en kreeg een injectie die later fataal bleek. Vanaf die dag leefde Maroesja als totaal afhankelijk van haar mama. Spreken kon ze niet, een weinig horen en communicatie was uiterst moeilijk tenzij met haar lieve mama, broer en zus. 13 jaar bleef zij dag en nacht in bed en was van alles en iedereen afhankelijk.
Een foto genomen in 2006:
Thuis gekomen ben ik onmiddellijk aan het werk gegaan. Mijn zus, een kinderverzorgster, was bereid om te helpen zoveel als mogelijk. Zij deed dit tot ze overleed aan kanker. Eenmaal was ze met mij ter plaatse op bezoek. Ik zag dat ze het, net als ik, moeilijk had vanwege de onmacht en het besef niet meer te kunnen ondernemen.
Al vlug heb ik het telefoonnummer van de brief kunnen achterhalen en kon ik contact opnemen met de dochter van de gezochte nicht. Er werd een afspraak gemaakt met D. en J. ergens tegen de Franse grens. Alles werd meer en meer duidelijker.
De moeder van D. (nicht van de moeder van de man van Olga) had oorspronkelijk de Poolse nationaliteit en woonde in dat deel van Polen dat nu Oekraïns grondgebied is. Contact met Oekraïne voor de val van de muur was moeilijk maar zelf wilde ze ook niet grasduinen in het verleden. Na haar overlijden wilde haar enige dochter D. op zoek naar haar wortels en familie. D. en J. hadden ooit enkele jaren terug een brief meegegeven met Stefaan, een Oekraïner, die bij hen gelogeerd was als lid van een Oekraïense dansgroep die optrad in de streek. Ze verzochten hem hun familie op te sporen.D. en J. hadden niet meer gedacht nog ooit iets van hem te horen. Tot de dag dat wij met de brief bij hen aanbelden.
We vertelden uiteraard het hele verhaal, alsook een uitgebreid relaas over de moeilijkheden van Olga. Ze waren onmiddellijk bereid om Olga financieel te helpen en bleven dit doen tot op de dag van vandaag. Diezelfde zomer hebben we elkaar bij Olga ontmoet. Het waren onvergetelijke emotionele momenten. Voor hen bleek het echter niet mogelijk om nog meerdere keren de reis te ondernemen omwille van gezondheidsredenen. Ik was sedertdien jaarlijks voor hen zowat de postbode tussen Olga en D. en J.
Vandaag is het stil! Maroesja is niet meer en zoals ik zei: ik ben verdrietig maar ook ergens gelukkig omdat ze verlost is van haar pijn. De minste beweging deed haar kreunen niettegenstaande de liefdevolle verzorging van haar mama. Onvoorstelbaar, onnoemelijk de liefde van deze wonderbare mama voor haar kind zoveel jaren lang!
Voor hen die geloven nu een engel in het Hiernamaals, een weerzien met haar papa, haar grootouders, mijn zus en zo velen . Voor eeuwig verlost! Nu kan Maroesja op haar beurt zorg dragen voor haar wonderbare heilige moeder! Maroesja zal dit doen met even veel tederheid en liefde zoals zelf 16 jaar lang geleerd en ondervonden?
Ik wil toch nog even zeggen dat de gezondheidszorg in Oekraïne niet te vergelijken is met hier. De inspanning tot verzorging van deze kinderen mag je vermenigvuldigen met 2 tot 3. Het leed van al deze moeders/vaders blijft uiteraard hetzelfde. Mogelijk schrijf ik daar later ook nog iets over.
Ja er zijn ook vaders met eenzelfde liefdevolle inzet! Ik ken er persoonlijk.
Aan Olga zeg ik dank, dank, dank, duizendmaal dank
