We kregen van Vincent Schoenmakers een nogal persoonlijk bericht. Omdat Vincent in 2010 zijn laatste ultraloop liep zal hij bij velen niet zo bekend zijn. Vandaar een korte introductie.
Vincent Schoenmakers begon pas op latere leeftijd met ultralopen. Zijn eerste ultraloop was in 2000 de 50 km van Soerendonk waarbij hij toen al uitkwam in de categorie M60. In 2002 liep hij 6 ultraloopwedstrijden met zijn debuut op de 100 km. In 2003 deed Vincent mee aan 10 ultralopen en in 2004 deed hij maar liefst 13 ultralopen. In 2006 leverde Vincent een knappe prestatie bij het Nederlands Kampioenschap 24 uur in Stein waar hij een afstand van 170,141 km liep. Daarmee verbeterde hij de Nederlandse Bestprestatie M65 die 15 jaar later nog steeds op zijn naam staat. Behalve loper was Vincent Schoenmakers actief bij de 100 Marathon Club Nederland en schreef hij verslagen voor MarathonPlus en Ultraned.
Over zijn ervaringen bij de 24 uur schreef Vincent een verslag op Ultraned https://ultraned.org/?p=3270
“Zou het blijdschap zijn dat de wedstrijd bijna afgelopen is, of is het een endorfinekick? In ieder geval gaan bij mij de laatste uurtjes in een stroomversnelling. Plotseling hoor ik dat met nog 1 uur te gaan ik al op 163½ km sta. Voor mij staat dan al vast dat het 170 moet worden. Nog 2 ronden, dan is de 169 bereikt. Ik kom na 23.52 u over de finish. Er moet nog 1 km bij. Sprinten, flitst door mijn kop. Ik twijfel, ben bang voor krampen, maar het goede gevoel overheerst. Ik pers nog alles uit mijn lijf: het zwembad, de vervloekte steentjes, scherpe bocht links, na het parkeerterrein weer 180° links en dan 1e meetpunt 1 km. Er wordt afgeteld 7-6-5. Ik loop door, want je weet maar nooit. Ongelooflijk, ik heb het gehaald, om nooit te vergeten 170,141 km.”
Brief Vincent Schoenmakers
Hallo marathon- en ultralopers.
Ken je me nog na al die vele jaren waarop we ons menigmaal inspande om met een acceptabele tijd te finishen. ik bedoel de ultralopers.
Wat mezelf betreft kwam het stoppen als een mokerslag aan. Eind 2006 liep ik de Zuiderzee marathon met lichte evenwichts klachten. Vreemd dat hoe meer ik versnelde de klachten verminderden. Nadien is er veel gebeurd, en zeker niet in positieve zin, Ik moest stoppen. Ziekenhuizen, specialisten, medicatie, niks kan bijdragen aan herstel.
Allereerst wil ik me verontschuldigen dat ik niet in die tijd jullie daarvan in kennis heb gesteld. Met 4 of 5 personen heb ik nog wel contacten gehad, tot ongeveer drie kwart jaar geleden. Met Jos Hopman zijn er nog wel af en toe belletjes. Het was in die tijd dat ik het fysiek en mentaal moeilijk had, gebroken heup, leren lopen en de toekomst niet meer zag zitten.
Eindelijk kon ik dan weer een beetje wandelen, een paar 100 meter, het is eerder schuifelen. De wereld beperkt zich maar tot enkele meters rondom je vroegere soepele tred. Dit is pas echt jezelf afbeulen. Er komen geen kansen meer en een gokje maken al helemaal niet. De ongelooflijke strijdlust is nog niet gebroken, wel blijf ik beseffen dat een hele tijd al de realiteit mij domineert dus gewoon moed tonen en blijven vechten. En dit laatste wil ik niet meer meemaken.
Sinds enkele jaren is Parkinson en Dementie geconstateerd. 20 jaar geleden al ben ik lid geworden van de NVVE, de vereniging voor een vrijwillig levenseinde. Ik wil iedere kans om waardig te sterven aangrijpen.
MOOI WAS DIE TIJD!
Vincent Schoenmakers
