Lag deze nacht (weer) eens wakker... Gebeurt de laatste weken vaker... Ben zo boos op alles en iedereen rond mij... Waarom? Awel daar heb ik net geen antwoord op. Ben zo vaak ontgoocheld in mensen, is dat dan omdat ik teveel verwacht? Of is het omdat ik verwacht dat hetgeen ik zou doen zij ook doen voor mij? Of is het omdat ik de roddel en achterklap beu ben... Alles weegt zo zwaar... elke dag is meer en meer een strijd... Dit weekend was vol, en ik hoopte zo dat ik me beter zou voelen. De eerste lente, de eerste zon... Maar neen, alles voelt nog zwaarder, de buien van verdriet komen nog frequenter en heviger opzetten... Kleine banale zaken slaan me uit mijn lood, dingen die ik anders gewoon naast me zou neerleggen, zorgen er nu voor dat ze door mijn hoofd blijven malen en dat ik me er steeds onzekerder door ga voelen... Vorig jaar rond deze tijd dacht ik... binnen een jaar sta je verdern steviger in je schoenen, kan je je oude dromen opbergen en je nieuwe zijn gevormd. Maar niets is minder waar... De oude doen pijn, de wetenschap dat ze nooit zo gaan zijn doet nog meer pijn, het besef dat het nooit meer 'gemakkelijk' zal worden, is dreigend.
Vrijdag.. telefoongesprek met een vriendin... 'iemand vind je 'flamboyant'..en dat komt door je kledingsstijl. Als je gewoon zwart zou gekleed zijn, zou je minder opvallen en niet zoveel achterklap krijgen' 'je hebt een imagoprobleem, je bent niet iemand die van de ene naar de andere gaat maar je straalt het wel uit, geen grijze muis, maar mensen hebben een verkeerd beeld van je... ' Dat deed pijn, waarom? Dat weet ik ook niet...misschien net omdat ik niet degene ben met een 'flamboyant' leven, net die werkende mama die kids, huishouden, werk probeert te combineren, en daardoor op de toppen van haar tenen loopt.. En dat doe ik, elke dag opnieuw is het een strijd om alles georganiseerd te krijgen... Om de kids op tijd klaar te hebben te zorgen dat ze vers eten hebben, dat ze hun hobbys kunnen doen...en dat ik daarnaast ook mijn werk gedaan krijg... Ik heb niemand om even te zeggen 'pak jij eens over? ' 'zet jij de vuilniszakken buiten?' 'sta jij op, er huilt eentje' ' ga jij zijn schoenen zoeken'... Neen, ik ben degene die alles doet...en als ik het niet doe dan gebeurt het gewoon niet... Het straffe van de zaak is dat je dan nog vaak opmerkingen krijgt, misschien, waarschijnlijk, goed bedoelt, maar zo kwetsend met momenten...
De hoop dat er iemand zal komen die deel wil uitmaken van dit gezin, en die ik ook zie zitten, is er niet meer... Al even niet...maar het verdriet is er wel nog... Zaterdag: I gaan halen want die was gaan slapen bij vriendinnentje, want ik was met de twee oudsten naar een harmonie voorstelling. Was leuk, en ik wil graag dat ze dit soort muziek ook leren kennen. Maar C voelde zich niet ok, had buikpijn, huilde ...dus in pauze naar huis gegaan. Voordeel was dat ze op tijd in hun bed zaten. Dus I gaan halen, alledrie naar o en o gebracht. Want ik moets nog werken. Dan ze om 14u30 terug gaan halen, wanty M moest bij vriendje zijn... die waren dan nog niet thuis, heel mijn schema in de war... Was vooral in een slag in mijn gezicht wanneer het bij mij werd gelegd. ik voelde dat door het misverstand in afspreken M niet welkom was.. Hetgeen dan weer een huilbui in de auto gaf. Soit, op bezoek, was leuk... gelukkig...Alleen stresserend om mijn dochters in toom te houden in een kraaknet huis... Zondag: babbyborrel... had echt geen in, geen zin in 'happy family' te zien... is telkens alsof er een mes in de wonde wordt omgedraaid... Dus heel de heen weg, huilen... waarom...'?' Kreeg sms van R,... vroeg of alles ok was... Heb deze keer geantwoord dat" ik het lastig had, overgevoelig en emotioneel was... De tijd heelt de wonden, maar vraag me soms af hoeveel tijd..." Hij antwoordde 'je moet meer tijd nemen voor jezelf en wat heeft tijd nodig?' ... Mijn antwoord was ' Meer tijd voor mezelf betekent alleen nog meer tijd om te piekeren, "wat", is moeilijk te omschrijven... misschien de situatie te aanvaarden zoals ze is?' Geen antwoord meer... Dat begrijp ik dan weer moeilijk... Ik stuur echt een noodkreet, en krijg niets terug... zelfs niet 'dikke knuffel' of 'alles komt goed'... neen... niets... Vraag me dan af of het echt vriendschap is... van wat heeft hij schrik? Een troostend woord kan toch geen kwaad... Van de andere kant, ik was al ver weg van hem, nu nog verder... het raakt me niet meer in de zin dat ik anders zou uithuilen, of zenuwachtig een teken willen van hem... Neen, ik berust...en denk 'zie je wel... die geeft ook niet om mij...' en dat gevoel is er zo duidelijk...en overheersend. Iedereen die zegt ik ben er voor je... als ik dan een kreet geef,z ijn ze er niet.... Zondagnacht, C elk uuur wakker, tandpijn... ik dus s morgens een wrak... Toch gewerkt, naar tandarts, opvang gezocht etc. ...en om 19u15 in bed... R niet gehoord, zelf eens gebeld,maar hij kon niets zeggen... Vroeg me dan ook af waarom ik hem belde... Wat had ik verwacht,niets eigenlijk... Gewoon iemand te horen... Een luisterend oor... Voel dat ik me aan het afzonderen ben van de wereld, heel duidelijk, heel radicaal ook... Aangezien ik toch niet kan verwoorden 'wat' er scheelt...kan ik het ook niet uitleggen... het verdriet, de wanhoop en de pijn.. Ben ik nu depressief? Bwa... dat ook niet... D ging zondagavond komen, heef afgezegd... waarom verwondert me dat niet... Als hij zou afkomen was het met de hoop in bed te belanden... en dat wou ik niet... Opnieuw afspreken, hij geeft geen teken van leven...ook een afgesloten zaak...de zoveelste...
And so this is christmas...and what have yo done Ik heb geen fijn gevoel de laatste dagen... de onrust steekt weer de kop op...de angt de twijfels... Maandag was een leuke dag...ik liep weer in de 7de hemel...want Y was geweest, gewoon om kindjes af te zetten, ...maar hij had een kus gegeven die zo net teveel en te dicht bij mijnmond zat... Stom dat i er zo op reageer... heel stom en ik weet het..; MAar ik ben verliefd,en niet zo een klein beetje, maar een klein beetje heelveel...en ik weet dat het geen zin heeft... ik weet het... Maar weten doet niets aan gevoelens..spijtig genoeg... En zolang mijn gevoel voor hem blijft, geef ik niemand anders ook maar een kleine kans... J belde, wonder boven wonder... Maar zoals zo vaak, hij heeft zijn kans verkeken, moest nadenken op een moment dat ik vond dat hij voor onze relatie moest gaan... En ondertussen is dat vonkje gedoofd bij mij, ik heb hem beter leren kennen... En ja, t zal niets worden, ...helemaal niets...
Maar ik zit dus met een Y probleem... voel me zo terug zinken in een dal...een diep dal. Voel me ook stom, stom omdat ik zo oprecht een eerlijk toon wat ik voel, smsjes stuur ... HEb al overwogen gewoon zijn nummer te wissen, mijn gsm uit te zetten, want de hoop is zo groot op een sms... Begrijp mezelf niet...Waarom o waarom is het zo belangrijk dat hij me leuk en aantrekkelijk vindt...waarom net hij??? Tja, nu gaan we op baby en kerstbezoek...gedachten verzetten, hetgeen moeilijk is...maar noodzakelijk!!!
eigenlijk zou ik moeten strijken, heb ik gisteren ook tot middernacht gedaan... Ik was boos ,en kon niet slapen, dus ja, kan je beter het aangename aan het nuttige combineren Ik was boos, eigenlijk op Xen Y in het algemeen... Kreeg t e horen dat er een blijkbaar door een sms van mij 'iets ontketent' was... En dat Y daar ook had op gereageerd... Broers, grrrr...haantjesgedrag op den top. Voelde me echt goed genoeg om voor hun kids te zorgen, maar zeker niet om 'dichter' in de vriendschapsband te komen. Allee, jawel, tenminste als het hen uitkomt en wanneer zij er zin in hebben. In elk geval heb ik mijnexcuses aangeboden; en geen antwoord erop gekregen... Ach ja, ben blij dat uik J heb leren kennen, net deze avond 71 min, om precies te zijn aan telefoon gehangen... T is een lieve gast, maar ik krijg ook heel wat deja vues ivm D... ze zijn zo gelijk... Zucht... Dus we zien wel, maar ik ken mezelf hé, allee toch een beetje... waarom net zo iemand? Zoi, ga toch in bed kruipen met een boek... mijn keel doet echt pijn, en mijn oor ook... Mijn haar is geknipt, t is wel mooi, maar vraag me af ik het ook mooi ga kunnen houden... Zou graag afspreken met J, maar zijn weekend zit vol... dus ja,... en ik kan niet zomaar een babysit nemen, en wil dat eigenlijk ook niet...
Verslag knokke dus: eerst iets gaan eten met een groepje, was best gezellig...Veel gepraat... Verolgen siets gaan dirnken in Ysis, daar onnozel gedaan en vooral rondgekeken... mensen ik word oud!!! Toen kwam J binnnen, ik herkende hem van een vorige keer... Eerst aan het babbelen over zijn dochter... En we bleven babbelen. Na een tijdje toch naar de Zuri gegaan. J kwam achter. Weer aan het babbelen, en t viel op dat hij ook op zijn gemak was. We kennen blijkbaar bepaalde mensen allebei... Hoe verder het gesprek vorderde, hoe meer het opviel dat hij echt niet de man was voor mij... Ja, ik vind hem knap maar hij had nu eens alles verzameld wat kan, waar ik schrik van heb. Hij kite, triatlon, voetbalt, is tweeling van sterreteken... Maar ja, hetgeen zat aan te komen gebeurde ook. Een kus, en nog één en nog één... Toen naar bij hem thuis gegaan, was al 6uur... Weinig slaap, maar t was zo zo ontspannend... In elk geval na enkele uurtjes slaap mooi naar huis gegaan, want kindjes kwamen terug... Nog een paar sms-en, vandaag gebeld... maar ik zit met een dubbel gevoel, denk niet dat hij echt op een relatie zit te wachten,zeker niet met een vrouw met drie kids... Al beweert hij dat hij kids de max vindt... Voelde toch enige afstand ... Maak ik me al zorgen voor niets,...misschien wel... Maar heb echt geen zin in gekwetst te worden... Echt niet... En ook, ben ik verliofd, nee... nog niet, maar de kriebel is er, de klik ook... Hij is lief, én stoer...maar ja... ik ben kwetsbaar, en niet zo een klein beetje... De omstandigheden zijn ook niet ideaal... Hij woont in Knokke... ik hier, hij hefet een bedrijf daar... Ik weet het allemaal niet... Ik weet alleen dat de angst om gekwetst te worden, zo diep zit..Dat het nu al pijn doet... Stom hé, waarom n,iet gewoon genieten...
amaai, t is vrijdag en dat zal ik geweten hebben... Ruzie maken, niet te doen... S, I en N waren echt niet te doen, wenen, elkaar pijn doen, dingen afpakken... En mama maar koelbloedig blijven... Maar t huilen stond me nader dan het lachen.
Toen de papa van S en L toekwam zei dat klein spook, ik wil niet met jou mee,en ook niet bij mama... Doet ergens wel deugd dat ze zo graag bij me zijn... Vraag me af of de ouders ook beseffen waarom ik ze meeneem,... T zijn lieve kids,elk met een eigen karaktertje... N is moeilijk in te schatten, een beetje gemeen ook soms... zelfs naar mij... G is dan weer een klein hartje, snel ah huilen voor kleine dingen. L is de leider van de bende, rustig maar vraagt toch ook op tijd en stond aandacht... R is dan weer een complex karaktertje, en S mist gewoon een gezin, een mama die er is,... En, dat merk ik keer op keer...
Soms voel ik me qua carriere ter plaatse trappelen,jaloers op het feit dat ze zich niets van de kinderen aantrekken (bij wijze van spreken)) en gaan voor hun cariere, en dan zogezegd ook nog een leuk gezin en sociaal leven hebben... Maar wanneer ik die kindjes dan zie, ...en merk hoe gelukkig de mijne zijn met alle 'mama' aandacht zet ik die gedachte op zij. Je moet keuzes maken, en ik heb gekozen om mijn kids zoveel mogelijk zelf op te voeden...en ja dat heeft gevolgen... dwz dat ik even mijn eigen beroepsleven moet aan de kant zetten... Moeilijk soms, want t is leuk om te presteren, het goed te doen op werk gebied, ...en eerlijk is eerlijk om meer te verdienen.. Heb me trouwens opnieuw ingeschreven voor een cursus relatetherapie... wil echt verder in counseling gaan ... Wie weet kan ik binnen een paar jaar de draad weer oppakken en een praktijk opstarten...
Huilerig, over emotioneel... zo ben ik nu... Waarom weet ik niet echt... Misschien toch dat alleen zijn, dat besef dat hoe intens gevoelens zijn, wanneer de situatie zich er niet toe leent je die enkel kan en moet loslaten... Ach ja, nu een periode van verdriet en zelfmedelijden, ...wie weet vervolgens een periode van geluk.... Nu M halen...
heb even naar immo antoor gebeld, morgen weer huis gaan bekijken...We zien wel, hoop dat het iets is... Kindjes zijn thuis, alle 8 ... Heb pannekoeken gemaakt, nu R boterhammen ah eten voor ze gaat turnen... Dan andere naar aikido, dan naar huis... en dan even genieten van de rust Om dan eindelijk in slaap te vallen... Dus nu even R wegbrengen... multifunctionele mama
heb eigenlijk niet goed gewerkt... Eerst van hier naar daar gereden, maar eigenlijk niet echt veel gedaan...zucht... Even bij M langsgeweest, en kleine H in mijn armen gesloten... zo klein, zo fijn, en toch al zo flink... Ze is 5 maanden, en ziet er twee maanden uit, ook al komt ze van ver ons klein meisje... ze heeft nog een weg te gaan... Grote ogen, klein neusje, kleine handjes... en toch al 5 kilo...
Voelde me opeens bedrukt toen ik hier toekwam, weet niet waarom... Morgen uitgaan, Knokke... zie hetz itten en zie het ook niet zitten, voel me gewoon niet goed in mijn vel... Voel me dik en lelijk, en niet veel zelfvertrouwen ...maar van de andere kant zit ik (weer) koeken te eten...
Moet kinjdes halen, allemaal... Pannekoeken zullen het worden, eten ze allemaal, hoop ik...
ken je dat... zo wakker worden en nog half verder dromen... Niet goed weten is dit nu echt gebeurt of niet... Zelfs in je droom denken, ik droom dit niet, t is echt Om dan de volgende dag opeens te beseffen "ik heb van hem gedroomd"... Wie is hem, laat ik hem X noemen... Wie is X ... ja, een heel lieve charmante (knappe) man... waar ik telkens een warm gevoel van krijg wanneer ik hem zie... Hij is lief, doet superveel voor zijn kindjes, houdt de boel daar draaiende in mijn ogen... En kiest ook duidelijk om de boel op die manier draaiende te houden...
Vroeg me af, waarom droom ik van hem... en wat heb ik gedroomd.... Eigenlijk iets banaals... hij kwam zijn kids halen, gaf me een kus en daarop heel spontaan een knuffel... Dat laatste zou hij nooit doen, zomaar.... Maar t voelde als de normaalste zaak van de wereld... Misschien droomde ik dat omdat ik hem gisteren per ongeluk "zoetje " noemde... Wel omdat ik hem aan het plagen was... en t was eruit voor ik het besefte...
Soms denk ik, waarom is alles zo een wirwar... Waarom kan niet gewoon alles duidelijk zijn... Zijn mensen gemaakt om heel hun leven bij één persoon te blijven, is monogamie natuurlijk? Of is het normaal gevoelens voor meerdere mensen te hebben.... Elke keer anders, maar toch elke keer met momenten overrompelend...
