Er staat een hoer bij de hemelpoort en Petrus vraagt aan haar wat haar beroep was. Ze kijkt hem verleidelijk aan en zegt dat ze op de wallen werkte. "Jammer", zegt Petrus, "dan kom je er niet in, ga maar op dat bankje zitten!" Even later komt er een kleermaker aan. Hij ziet dat hoertje zitten, en loopt naar haar toe. "Wat doe jij hier?" Ze legt het uit en de kleermaker zegt: "Geen probleem, kom maar in deze jutenzak, dan draag ik je mee naar binnen." Zo gezegd zo gedaan en hij komt bij de hemelpoort aan waar Petrus dus weer hetzelfde vraagt. Hij zegt dat hij kleermaker was en hij mag naar binnen. "Nog een klein vraagje", zegt Petrus, "wat zit er in die juttenzak?" Waarop de kleermaker antwoordt: "Oh, een oude naaimachine!"
'Cielle(spreek uit als''Sjel'',als in het Frans), tafel vier moet nog bediend worden. Schiet eens een beetje op!' schreeuwt mijn tante Beth me toe. 'Ja, tante!' Roep ik en neem de bestellingenlijst van tafel vier. Jeetje, wat is ze weer eens goed gezind zeg, denk ik, en natuurlijk durf ik dat niet hardop te zeggen, want ik wil mijn leven nog niet op straat doorbrengen. Ik woon sinds een jaar, sinds dat mijn ouders omgekomen zijn, bij tante Beth en oom Robert. En als ik daar wil blijven wonen, zou ik me maar beter gedeisd houden. Ze dult geen enkele tegenspraak, zelfs niet, toen ze nog leefden, van mijn ouders. Ze is een ferme tante. En ik, ik ben Cielle, ik ben achttien jaar en werk op dit moment in het restaurant van het hotel van mijn oom Robert en tante Beth. En hier is het ook waar ik woon. Oom Robert en tante Beth zijn nog praktisch mijn enige familie waar ik van afweet. En ik zou niet weten wat ik zonder hen moest.
Zuchtend kijk ik naar tafel vier. Shit! Dat zijn de poema's, de populairste maar meest vervelende meisjes van de school. Toen ik klein was, was ik beste vrienden met Chelsea de ''leidster'' van de groep. Met de nadruk op WAS! Ik noem ze de poema's omdat ze zo kattig en gevaarlijk zijn; sta je aan hun verkeerde kant, dan is je leven op school verpest. Zij noemen zichzelf liever de Cheetagirlzz. *Kots* Belachelijk gewoon! Ik zie dat Ryan ook bij de poema's zit. Hij is natuurlijk de knapste jongen van heel de school. En hij is in ieder geval niet zo kattig als de poema's. Ryan is degene met de knapste, meest sexy lach, de perfectste kapsel, de meest trendy kleding en hij is natuurlijk zeer RIJK. Iedere dag komt hij naar school met zijn cabrio terwijl je tegelijkertijd mij ziet aankomen met mijn occasiefiets... Maar ja,niet te klagen; ik ben aan het sparen, maar dat ben ik ook voor een appartement zodat ik niet meer ten laste hoef te zijn van mijn oom en tante.
Ik kijk op hun lijst en schreeuw door naar de keuken: 'Waar is de bestelling van tafel vier? Vier slaatjes en een cola?' En even later wordt de bestelling doorgeschoven. Schoorvoetend en tegen mijn zin loop ik naar tafel vier. 'Vier slaatjes en een cola?' Vraag ik. Maar de meisje negeren me en praten gewoon door over ''de o-zo-fantastische-jurk die pappie heeft gekocht''. 'Ja, dat is voor ons,' zegt Ryan dan. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit tegen me gesproken heeft. Hij verveelt zich duidelijk bij de poema's, ofwel heeft hij een slechte dag wil hij even niet met ze praten. Dat laatste betwijfel ik. 'Alsjeblieft,' zeg ik en schuif de cola voor hem neer. De slaatjes leg ik voor de poema's. Hoe voorspellend zijn deze meisjes wel niet? Slaatjes...
'O excuseer, serveerstertje?' Zegt Chelsea opeens wanneer ik juist wil vertrekken. De andere drie meiden lachen. 'Is er iets mevrouw?' Zeg ik sarcastisch en lach een nepglimlach. Het feit dat ze doet alsof ze me niet kent, werkt me vreselijk op mijn zenuwen en ik heb dan ook geen zin om aardig tegen haar te doen vandaag. Niet dat ik dat ooit tegen haar ben... 'Heb je misschien ook een dessertje waar geen suikers, calorieen, koolhydraten of vet in zit?' Ze maakt een grapje zeker??!! 'O ja hoor. Dat soort dessert noemen we hier water.' Zeg ik doodserieus terug. Plots proest Ryan het uit van het lachen en de cola dat in zijn mond zat spuit over mijn kleding heen. De poema's proesten het uit van het lachen en de dichtsbijzijnde tafels denken dat er een tentoonstelling gaande is, aangezien ze allemaal gefascineerd onze kant opkijken. 'O shit, man!! Godverd...' Vloekt Ryan en springt op. Ik ben nog steeds te veel in shock om iets te doen dus sta ik daar maar met m'n hele gezicht en kleding onder de cola. Ryan staat dan recht en zoekt een paar zakdoekjes waarmee hij mijn schort begint af te vegen. 'Het spijt me zo erg! Dat was echt niet de bedoeling! Jeetje!' en onhandig probeert hij de colavlekken op mijn schort uit te krijgen. 'Het geeft niet hoor, het is maar cola. Ik krijg het er wel uit,' zeg ik en neem de zakdoekjes van hem over. Wanneer ik dat doe, raak ik per ongeluk heel lang zijn hand aan. Een warme tinteling vliegt door mijn hele lichaam. Opeens heft hij zijn gezicht op en kijk ik recht in zijn ogen. Hij staat zo dichtbij, zo dichtbij dat ik voor het eerst merk dat hij de mooiste groen fonkelende ogen heeft. Ik denk dat mijn hart het niet meer aankan. 'Weet je het zeker? Ik zou je die schort wel willen vergoeden hoor,' zegt hij zacht. 'Nee, dat hoeft niet hoor. Echt!' zeg ik en op de een of andere manier slaag ik erin mijn stem normaal te laten klinken. 'Oke, bedankt, en het spijt me nogmaals,' zegt hij. Maar dan wijst hij naar mijn gezicht. 'O en je gezicht...' zegt hij en neemt nog een schone zakdoek en veegt zachtjes de cola uit mijn gezicht. 'Zo! Dat is ook schoon!' Met zijn scheve glimlach geeft hij me de vuile zakdoek. 'Bedankt,'zeg ik en dan maak ik snel dat ik wegkom, want vanuit mijn ooghoek zie ik Chelsea kwaad naar me kijken en chagrijnig met haar vork in haar sla prikken. Arme slablaadjes!
07:00 PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP... Die godverdomse wekker weer. Het lijkt wel alsof hij jaloers is op de relatie die ik met mijn bed heb, dat hij mijn nachtrust telkens probeert te verstoren. Ik sla mijn deken weer over mijn hoofd. En twee seconde later - tenminste dat lijken twee seconden maar in werkelijkheid waren dat tien minuten- gaat de wekker weer. Ik sla dan zo hard op de wekker dat ik denk dat die nooit meer zal afgaan, en dan sta ik op. Schoorvoetend loop ik naar de badkamer die voor mij alleen is. Voor het gemak heb ik van oom Robert een kamer met een ruime badkamer gekregen. Oom Robert en tante Beth slapen op dezelfde verdieping (Het hotel heeft zeven verdiepingen). Net zoals Rita, de huiskokkin slash huishoudster, en haar zoon Mario, de 'conciërge'. We zullen hem maar beter zo noemen want eigenlijk is het enige wat hij doet, iedere avond en ochtend kijken of alles in het hotel in orde is. Maar ze moesten hem een reden geven om hier te blijven wonen, maar anders was Rita eenzaam en ze miste haar zoon dan. Sinds ik hier in het hotel woon zijn Mario en ik beste vrienden geworden. En ik moet eerlijk zeggen; ik heb het niet echt voor meisjes-beste-vriendinnen. Ik heb wel vriendinnen die meisje zijn, maar niet BESTE vriendinnen. Mario is 21 en we gaan overweg met elkaar als broer en zus. Mario stelt me zelfs altijd voor als zijn kleine zusje wanneer we ergens zijn. Wat best grappig is, want die zie je van die vragende blikken 'is zij Italiaans?' Achteraf lachen we er dan altijd om. Mario is best lang voor een Italiaan, heeft van die grote donkerbruine ogen, een kortgeknipt coup in zijn bruine haar en is heel sympathiek, spontaan en sociaal. Meisjes houden van hem. Maar hij heeft al - jammer genoeg voor die meisjes - een vriendin. Ze heet Channel en is Frans. Ze zijn zo schattig samen en ik kan best goed overweg met haar.
