Het gebeurde weer. Je ken dat gevoel wel dat je onderweg bent en je zit op je gemak en alles gaat vlotjes en soms denk je wel eens, misschien zou dit of dat anders moeten, maar er is geen haast bij omdat je op je gemak bent en alles gaat vlotjes… En dan plotseling crasht de trein en het ganse gevoel  lijkt je nu erg naïef omdat je er bewust van had moeten zijn dat je tenslotte op een trein zat en dat die dingen crashen.

Wel, nu zit ik aan de kant. Nog te bekomen. Duizend keer door mijn handtas aan het gaan om te zien of ik alles nog heb en me trachtten te herinneren of ik misschien niets op het tafeltje had liggen. En alhoewel iedereen rond me aan het lopen is en komt controleren of ik oké ben, kan ik het gewoon niet vatten en lijk ik in een vreemde kalmte te verdrinken.

En alhoewel ik niets heb en gezond ben en eigenlijk net dezelfde ben als een uur geleden, ben ik iets verloren. Het is geen mens, maar een idee dat weg is. Niet een goed idee, of een slecht, maar meer zo’n idee waarrond je al je andere ideeën vormt. Zoals de wiskunde axioma’s gebruikt. De andere ideeën, die nu los zweven, proberen één voor één de plaats van de gemiste in te nemen, maar ze zijn te zwak of de leegte is te groot.

En terwijl ik daar voor me uit zit te staren en niet triest of boos lijk, neemt één of andere pummel mijn portefeuille af. En ik denk: ‘Dit is al te onmenselijk’, maar mijn hoofd zit al zo vol, dat ik me niet nog meer druk kan maken.

En toch, ik ben nog steeds kalm.

27-11-2009, 16:49 Geschreven door Melopne  

13-03-2009, 00:00 Geschreven door Melopne  

30-01-2009, 00:00 Geschreven door Melopne  

Daarvan krijgt ze steeds neustintelingen. Houten lepels afdrogen gaat haar niet af. Ze huist zo’n gevoeligheid tegenover de poreusheid van het hout, dat het haar het gevoel geeft alsof ze een vis afdroogt tegen de schubben in. Zoals wel vaker gebeurt de laatste maanden, beslist ze dat de lepel evenzeer zal drogen zonder haar hulp. Ze legt hem op het zink. Ze beschouwt de keuken. Haar opgeruimde keuken bezorgd haar een prettig gevoel. Niets is leuker dan een keuken op orde stellen, gelooft ze. Het is de enige plaats in het huis waar er nog aan ambachtelijkheid wordt gedaan. Potten, pannen, de verzameling van huishoudelijke apparaten, lepels, messen, vorken, pollepels, spatels, vuur, water. Het bewijs van een beschaving, zo extreem ontwikkelt en toch nog steeds dezelfde handeling uitvoerend als tien duizenden jaren geleden. En zij heeft deze plaats klaar gemaakt voor de volgende banale, toch essentiële, handeling. Ze stapt de keuken uit. Trekt de deur achter zich toe.

Om haar leven te beschouwen, hebben we heus geen boek nodig. Het zou bevat kunnen worden in de vijftien minuten roem die Andy Warhol ooit zo royaal iedereen beloofd heeft. Geef haar een microfoon, goede belichting, een begeleidende achtergrond tune en hoofdzakelijk een publiek, het zal haar exact vijftien minuten kosten om haar leven uit de doeken te doen. “Er waren geen hoogtes, noch laagtes.”, zou ze zeggen. “Enkel menselijkheid.” Ze zou daar gestopt kunnen hebben. Wetende dat er niets meer omvattend was. Maar dat zou ze haar publiek niet kunnen aandoen. Ze zijn tenslotte naar daar gereden om haar leven te aanhoren. Ze zou het specifieker moeten maken. “Ik ben op deze wereld gekomen met hoge verwachtingen. Zo snel mogelijk wou ik alles begrijpen, zo dat ik mijn rol zou kunnen opnemen.” Hier zou ze even stoppen. Ze zou denken, “Over welke rol heb je het? Je hebt hier het kind van 5 jaar voor ogen dat wilde weten wat het verkeersbord met de fietser op betekende. Het had geen notie van rollen, laat staan van een maatschappij waarin het een rol zou moeten opnemen.”  “Maar”, zou ze vervolgens denken, “ik mag niet struikelen over archaïsmen, het publiek weet immers niet waar mijn gedachtes zitten. Misschien stellen er zich een paar individuen een veertien jarige voor. Andere misschien een elfjarige. Misschien denken ze even dat ik geniaal ben.” Dus zou ze verder gaan: “Tot aan het eerste jaar universiteit, verliep mijn leven zoals levens verlopen. Er was liefde, een portie miserie, jaloezie & plezier. Ik groeide op.  Maar in dat eerste jaar aan de universiteit dacht ik na over het leven. Het dreef me tot wanhoop. Er leek geen enkele logica in te zitten & alles was zo onvoorspelbaar dat de veiligheid waarin ik mij bevonden had, zich ontrok aan mijn omgeving. Ik werd een spion van het leven. Klaar om elk moment uit de struiken te springen en te roepen: “Zie je nou wel! Het is helemaal niet correct wat hier gebeurd!” Dit duurde tot het leven weer greep begon te krijgen op me. En nu ben ik een object geworden van andere spionnen. Maar zo is het goed. Zo wil ik het en zo ben ik gelukkig.” Ze houdt van happy endings. Een verhaal zonder happy ending is het haast niet waard om verteld te worden, vindt ze. Het is één van haar grootste fouten, zoals ze me al genoeg toevertrouwd heeft. Zij is de maatstaf van naïviteit. Maar zonder zou ze het niet overleven. Het is haar wapen, haar schild, haar charme en haar probleem. Zoals u begrijpt is haar leven nog niet af. Ze is nu aan het leven en dagelijks wordt ze geconfronteerd met onbegrijpelijke dingen. Waarom haar neus tintelt weet ze niet. Waarom ze er later een onprettig gevoel van krijgt in haar voortanden, ook niet. Maar het is zo. Ze zou het een dokter kunnen vragen, maar ze weet dat de wetenschap zich niet met dit soort zaken bezighoudt. Dit is een probleem tussen haar en het hout. Ze weet dat ze er nooit zal achterkomen hoe dit komt. Hoe hard ze ook zal proberen om dit neusgetintelgevoel te overwinnen, ze zou weten dat het slechts een façade zou zijn en het essentiële probleem er niet mee zou verdwijnen.

30-01-2009, 00:00 Geschreven door Melopne