Melkzuur Wielerblog Een blog voor alle nieuws, meningen en discussies uit de wielerwereld
26-05-2010
Zoncolan
Zoncolan
Zondag 23 mei 2010. Wat begon als een mistige dag - met belofte van zon op zak - draaide uit op één van de mooiste koersdagen van dit jaar. Neen, niet in Gehuchtegem, Gat-Van-Wereld of Parochië, maar in de Roze Laars van Europa. Want wat bij onze Noorderburen als een klucht begon (excuses Wouter Weylandt, maar geef toe...), kreeg op deze zondag de kans om een stukje dramatiek te worden.
Daar, ergens in Noord-Italië, werd in de 93e Ronde van Italië de Monte Zoncolan beklommen. Wat een heerlijke naam, Zoncolan. Spreek de Z eens uit als DZ, zoals de inboorlingen dat doen...het wordt nog ietsje sappiger! Maar laat u niet misleiden, los van de naam is er niets moois aan deze gemene knoert. Alleen al het feit dat de Zoncolan door een groot deel berggeiten uit het peloton wordt beschouwd als de zwaarste klim in het Europese circuit deed mij verlangen naar deze bloody sunday.
Zetel: check, tv: check, koffie: check. Cijfers en statistieken: overbodig. De situatie, deel I: renners reden voorop, renners werden ingehaald. Deel II: twee favorieten voor de eindzege zijn samen op wandel: Ivan en Cadel. De één fietst thuis, de ander maalt er niet om... Thuis is overschat, mompelde hij, en trok zn regenboogtrui aan. Twee kampioenen, één berg. Soms is zondagmiddag lekker eenvoudig.
Net toen ik op het punt stond mijn elvendertigste koffie vakkundig te prepareren hoorde ik de stem van Renaat Schotte twee octaven hoger schuiven. Ik wendde mijn blik van mn tas naar het scherm en zag Ivan Basso met ogenschijnlijk gemak wegrijden van Cadel Evans. De wereldkampioen moet lossen, informeerde ik mezelf. Daarmee sloot ik het kangaroohoofdstuk voor vandaag ineens af. Alle aandacht op Ivan De Verschrikkelijke Basso. Ik was verheugd, nee, lichtjes extatisch. De film van 2006 begon zich voor mijn ogen af te spelen. Basso won toen de Giro met meer dan 9 minuten verschil, na enkele demonstraties van formaat. Wat was de man van Varese toen groots. Té groots. Eén Operación Puerto en twee jaar revalidatie later bekeek de wereld Basso anders. Behalve Ivan zelf, die keek vooruit.
Maar nu, op de flanken van de meest mythische berg van Italië, uitgerekend nu slaat hij toe. Hoe hoger hij klimt, hoe kleiner zijn thuisland wordt. Er krulde zich langzaam een lach over mijn gezicht toen ik de contouren van zijn bezweette tronie herkende. Zo had ik hem in jaren niet herkend. En net toen hij vlak voor de eindstreep bescheiden zijn vuist balde, kwam die bedenking weer. Ivan, hoe heb je toch zo je talent kunnen hypothekeren?
Maar die gedachte verdween al gauw in het niets toen een duidelijk stralende Basso op het podium verscheen. De roze trui mag hij (nog) niet om zijn schouders draperen, het zal hem worst wezen. Wat op de top van de Zoncolan op Basso wachtte was meer dan een trui, een beker of bloemen. Het was liefde. Liefde en aanvaarding. De liefde en aanvaarding van een natie die in de Ronde van Italië en zijn gladiatoren het ideale medium ziet om zn chauvinisme te botvieren. En gelijk hebben ze.
Dit is nu al jouw Ronde, Ivan. Het enige wat je nog vlug even zou moeten doen is ze winnen!
