Hej fannetjes Na een hele onderbreking komt Melk onder groot applaus terug op het toneel (springend op en neer vn kinderlijk enthousiasme alweer) Ik heb julie enkele belangrijke (jawel! hoe groot men onzin ook alweer zal zijn!) mededelingen te doen.
For sure, Dorothea is ontsnapt uit het Christelijke Oord en is daarmee ook verlost van haar collega nonnen. Helaas zijn er ook enkelen , die daar nog enkele jaartjes zullen vertoeven met dank aan het losbandig gedrag. Dan heb ik het uiteraard over non Theresia (deze die jaloers was op mijn talent om vies te kijken)
Maar allereerst ben ik jullie nog een verhaal verschuldigd over de welbespraakte proclamatie van de nonnen die voldoede kennis hebben opgedaan over het christelijke (kuise) leven. Zoals het de gewoonte was in het christelijke oord moest ook dat gevierd worden met ene mis! (hoe kon het ook anders, laten ze ons maar martelen tot op het laatste moment) Nja zo gezegd zo gedaan, onze teerbeminde leerkracht van godsdienst had natuurlijk haar beste beentje voor gezet om alweer een viering in elkaar te steken. Spijtig dat ze niet voor één keer al was het maar om ons te bedanken voor de jaren trouwe dienst haar pij achterwege heeft gelaten. Het zou toch veel cooler geweest zijn als ze zich had gehuld in een mini rok en korte hakken. Naar goede gewoonten speelde ze het liedje forever young op de viering, het zou zalig geweest zijn moest ze het zelf gezongen hebben maar dat werd ons niet gegunt, mijn fantasie werkt anders al aardig en ik zie er zo al staan met de micro het korte rokje en "Foreeeveer youuung , iii want toooooo bee forever young!!!"
In plaats van ons dat te gunnen, had ze wel een andere leuke verrassing voorbereid. Er kwam nl ene postbode op de proclamatie die afscheidskaartjes kwam uitdelen. Er stond een foto en een tekstje op. Je raadt het nooit maar vindingrijk zoals ze daar zijn hadden ze per vergissing of niet dat laten we in het midden een foto van zeker 4 jaar geleden op het kaartje geplakt! Nja wat jammer nou, aangezien dorothea er nog maar enkele jaren zat, was die foto dus waardeloos! Toch bedankt voor de moeite teerbeminde leerkracht, ik zal je nooit vergeten!
Het zou saint louis niet geweest zijn als niet alles van een leien dakje zou lopen, want wat gebeurde er liefjes? Tweemaal raden , nja allemaal verkeerd de micro liet het afweten, de persoon die toen aan het woord was een assistente van onze lkr godsdienst maande iedereen met enige stemverheffing tot stilte.. En na de mis was alles afgelopen zo plots , zo verwacht maarja het zei zoooo!
Het christelijk licht doofde uit en ik liet een hoofdstuk in mijn leven achter, ik begon aan iets nieuws...
We gaan maar verder Maar het einde nadert en dat voelt goed. Of toch niet? Geen flauw idee eigenlijk. De irritante zinnetjes Weet je al wat je gaat studeren? en Als je gaat verder studeren is dat toch geen attitude hoor zijn ondertussen wekelijkse en bij sommigen zelfs dagelijkse kost geworden. Zullen we het dan maar als een gezellig onderwerp voor een theekransje gaan beschouwen? Daar praten ze ook altijd over zulke leuke onderwerpen Maar dat is een ander verhaal J
Vorige week nog gebeurde er iets schokkend in ons Christelijk Oord. Een van onze priors heeft namelijk zijn gitaar meegebracht en ons geplezierd met zijn gezang, al zou ik het eerder als gejank bestempelen, maar dat is subjectief niet waar? Laten we braaf wezen en hem een pluimpje geven omdat hij toch wel (als een van de weinigen) enige sfeer probeerde te brengen in de triestige omstandigheden van ons samenlevingsverband. Net zoals Dorothea. Ze was dolenthousiast over de komende Valentijn en heeft al haar moed bijeengeschraapt om de ruimte toch een klein beetje op te fleuren.
Niet te veel uiteraard, want in het klooster zijn wij allen kuis! Of je het nou gelooft of niet. Ik zeg wel IN het klooster, wat daarbuiten gebeurd is niet geweten.. Of toch niet van iedereen. Non Theresia is natuurlijk weer zo dom geweest (haar dagelijkse gewoonte dus, moeite doen hoeft zelfs niet meer) om haar onkuise en zeker ook wel losbandig gedrag los te laten in het Oord. Ach, wat jammer nou, het is niet met de grootste vreugde onthaald. Integendeel, de geruchten en roddels die al heel fel leefden over haar zijn er alleen maar mee versterkt..
Maar goed, dat is nog een ander verhaal.. en daar zijn we nu niet aan toe. Ik zou jullie het een en ander willen vertellen over de uitstappen die we tot nu toe gemaakt hebben met het Christelijke Oord. Dat is op zich een uitzonderlijk fenomeen en dus uiteraard de moeite waard om dit even neer te pennen.
Een Engelstalig toneelstuk, ja zelfs wij toekomstige nonnetjes houden onze kennis van cultuur hoog. We zouden met zen allen (jawel besten met zen allen dat wil dus zeggen, 10 lln en 2 lkr, goh nogal een massa eh, en er zaten dan nog 3 gehandicapten tussen ook!) Bon, daar toegekomen, iedereen dolenthousiast voor het toneelstuk. Non Dorothea moest haar natuurlijk weer eens diplomatisch plaatsen en ging bijgevolg (per ongeluk!!) naast de één van de begeleiders zitten. Ach, wat een vergissing. De voorstelling begon en raad eens? ja, ze lag te slapen na amper 15 min. Wat moet het toch boeiend geweest zijn... Tijdens de pauze gauw even wakker, de hoofdverantwoordelijke (De non van Engels dus) kwam even vragen wat we ervan vonden. Non Dorothea, te trots en te bang (ge moest eens weten!) om toe te geven dat ze geslapen had zei heel sarcastisch: Nou ja seg, zo'n leuk toneelstuk heb ik nog nooit gezien, écht wel lachen! En ja hoor wat gebeurde er tijdens het tweede deel? Dorothea lag weeral te slapen! (écht wel lachen,, mhuhahaha... )
Dit was het , van één van onze uitstappen, we hebben er nog wel enkele gedaan, maar het spijt me Als ik die zou neerpennen, verlies ik men status... En dat willen we toch niet ?
Gelul is tegenwoordig men persoonlijk motto.. De voorbereiding op een nieuwe zondvloed is begonnen..Geloof me vrij, er wordt dan uiteraard een heel zwartgallige manier van onderwijzen Of is dat alleen maar wat ik er van maak?
Hoe dan ook zelfs in donkere tijden zijn er grappige momenten. Deze keer (wat me wel verwonderde) had pater Theofiel gevoel voor humor. Nog nooit van pater Theofiel gehoord zeker? Wel dat is de pater die als het ware een echte pater is. (Hij heeft namelijk een bierbuikje en heeft ook een persoonlijke douchecel J) Hij doceert het vak geschiedenis.. Wel heel belangrijk in ons Christelijk Oord, er wordt veel aandacht aan besteed en Ik citeer: Het is van uiterst belang dat jullie een zo gevarieerd en volledig mogelijk algemeen onderricht krijgen Einde citaat. (raad maar eens van wie dit komt)
Nu bon, (ik spreek toch al één woord Frans, hopelijk heeft die andere non het al gemerkt) de grap van pater Theofieleken bestond eruit dat hij me vandaag tijdens zijn les vroeg of ik per ongeluk in het stopcontact had gezeten. Ik was namelijk in een bui waar ik het verzet aantekende en had men haren recht omhoog gezet. Aangezien ik tegenwoordig ben gekroond tot langharig monstertje, kan je je wel inbeelden wat voor een zicht dat moet geweest zijn.
Dit was een korte schets van een wel heel plaatselijk grapje. Maar nu roept ene hogere macht dat ik moet gaan slapen. Jammer, want ik ben helemaal nog niet moe. (Het is amper nog maar 23u50) maar ik luister braaf.. See you in the next blog lieve schatten..
Ik heb een maand op me laten wachten, flink van mij eh? Nouja jullie moeten me het maar vergeven. De laatste tijd is enorm druk voor me geweest. De Christelijk getinte examens stonden weer voor de deur.. (zoals elk jaar vlak voor de vakantie waarin we herdenken dat onze allerliefste Jezus geboren is) en dat vraagt een hele hoop energie.. Ook al zeggen ze van niet
Neem nou begin deze maand (voor diegene die het niet door hebben, ik bedoel natuurlijk de maand december eh schatjes) de lichtelijk getinte examens begonnen en dat jawel mensen op 3 december...Lekker vroeg en onze andere heilige man was nog niet eens langsgeweest.. Hij kwam wel op school maar helaas te vroeg! En dan nog niet eens zelf! Het waren zijn fazanten... (ja ik weet nrml zijn het gezanten, ofzoiets maar fazanten klinkt zoveel leuker en smaakt ook nog eens lekker)
Hoe dan ook, we begonnen aan de "kruistocht" van onze examens. Ja, ik pretendeer om het als "kruistocht" te omschrijven. Elk examen is immers een persoonlijk gevecht met pen en papier, waarbij het hogere doel je soms steunt, soms in de steek laat. Het hogere doel verlicht namelijk de geest. In de meeste gevallen toch. Er zijn ook gevallen waarbij dat niets uitmaakt. En er zijn gevallen (waaronder ik mezelf klasseer) waarbij hij af en toe een steekje laat vallen.
Bon, de Christelijk licht getinte kruistochten waren afgelopen... Na een twee weken gezwoeg was het eindelijk zover. Die twee weken ging gepaard met hyper gedrag, opvallend raar gedrag gepaard met opvallend normaal gedrag, depressieve momenten, uitbundige momenten enzovoorts. Het ging zelfs één keer zover, dat we dachten dat één van onze Priors haar zelfcontrole ging verliezen... Maar ook dat overleefden we gelukkig...
Alvorens we mochten gaan genieten van twee vrije dagen volgde er eerst nog een bezinning (hoe kan het ook anders, we moesten toch genoeg gekregen hebben voor de komende twee dagen??!!) en een vervroegd kerstfeest. De bezinning zoals naar goede gewoonte natuurlijk in de kapel... Iedereen was uiteraard al in vakantiestemming en probeer dan maar is je te concentreren op de feitelijke bezinning.. Er waren enkelen (waaronder mezelf) die het voorbeeld probeerden te volgen van onze teerbeminde godsdienstleerkracht die zat te genieten, maar echt te genieten van de bezinning met de instrumentale muziek die er o zo goed bij paste en dat jawel schatjes echt waar dat met haar ogen DICHT!!. Dan was er nog het vervroegde kerstfeestje eh ... De sfeer was gans uitgelaten, en dan kan je je wel voorstellen wat er gebeurd bij een stel jonge gasten en priors die zelf geen zin meer hebben om te staan in een gendarmerie..
LAAT JULLIE FANTASIE VOOR EEN KEERTJE WERKEN IK GEEF JULLIE CARTE BLANCHE REACTIES???? NOTEER IETS IN MEN GASTBOEK
Maar dan nog laat ik jullie niet in de waan. Jullie hebben het recht om te weten hoe het zat met men Christelijke uitslagen van de zwaar gewelddadige kruistochten... Nu uiteindelijk viel alles nog al mee (ja mensen voor één keer in men leven, relativeer ik de zaken, het is vndg 1 januari en de alcohol doet nog goed zijn werk :P) Het hogere doel heeft me in de steek gelaten bij amper 2 vakjes. Het waren de kruistochtonderdelen Frans & Godsdienst! Frans was sowieso al een ramp (probeer maar is iets deftig op papier te zetten als je ongelooflijk goed doorhebt na 30 sec, dat het helemaal niet gaat lukken... Concentratie was down!) Waarom? Op het gebied van concentratie dan.
We hadden ene non op toezicht die waarschijnlijk in het weekend gebeten was door een peleton mieren ofzo. Ze kon niet stilzitten, maar echt niet.. En ramp o ramp, ze droeg hakken.. Van voor naar achter en van achter naar voor doorheen de zaal: tak tak tak, tak tak tak, tak tak tak.. Dan stond er ene stoel ofzo niet deftig genoeg: heel zwaar geaggiteerd: taktaktaktaktak, taktaktaktaktak, in snel tempo... De trap op: KABOEM de stoel in kwestie verloor zijn evenwicht. Jammer genoeg hadden wij een lachverbod; :D:D Maar ook dit onderdeel van de kruistocht ging snel voorbij...Té snel want het was eigenlijk ondanks alles een heel amusante voormiddag..
En dan hebben we nog het fenomeen godsdienst. Ja, het hogere doel vond blijkbaar dat ik dit zelf moest aankunnen. En weet je? Ik kreeg toch net wel op dat moment een zwaar religieuze inzinking.. Zolang het dat soort inzinkingen maar zijn, achja, ik heb mijne Heer al om vergiffenis gevraagd en ze zeggen: Hij is vergevingsgezind, jammer genoeg weet je nooit zelf of het je vergeven is.. Daar mag de kerk toch nog iets op vinden hoor.. Misschien een nieuwe uitvinding voor 2009? KERK, hebben jullie mijn vraag gehoord? Ik zou graag ene bevestiging willen van men vergving.. Dank U...
Maar ook aan dit liedje komt een einde en dus ook aan mijn dik gezever in pakjes (ja, ik hou hert 24/24 en 7/7 proper!) Ik laat jullie want iets anders wacht! Toedeloe my darlings See you later..
Een week voorbij. Met heel veel gebeurtenissen. Hoog tijd voor een verslagje. Dat mijn vriendjes ook spannend (jawel) de gebeurtenissen op de voet kunnen volgen. Bij deze blog hoort voor één keertje wel een algemene waarschuwing: Ook kerkelijke mensen, zwaar gelovigen, verliezen soms de controle en gaan zwaar door het lint. Als u hiermee niet kan leven, gelieve dan rechtsboven op dat rode kruisje te klikken (voor de zwakke computergebruiker onder ons).
Let the blog begin!
Zoals gewoonlijk begint de week op maandag (jaja dat wist u nog niet eh, wat ben ik toch leerrijk). Ook deze keer was het een grauwe dag in het Christelijke Oord. De maandag begon, en het was geen pretje allerminst. Ver alle non in opleiding studenten, liepen met een bakkes tot op de grond. Het grauwe winterweer was nu een omkeerbaar feit voor de komende maanden en het acute slaaptekort dat veroorzaakt werd door een laat toekomende bus (om 12 uur) eiste zijn tol.
De helft van de non in opleiding studentjes permitteerde het zich dan ook om een extra dagje verlof te nemen. Maar Dorothea is een doorbijter, door weer en wind, want ze is vastbesloten haar opleiding dit jaar nog te beëindigen. En liefst met een zo deftig mogelijk resultaat. Doodmoe begon ze aan de saaie lesdag. Tegen de middag begon de hyperactiviteit (een gevolg van de extreme moeheid bij mij) de bovenhand te krijgen. Het moest de wil van God zijn. Ik besloot er niet langer tegen te vechten en het toe te laten
s middags in een les die bijna geheel vrij is (gezien de norm van Sint Louis), bereikte ik bijna de verlichting. Wist met mezelf geen bleef van innerlijk geluk. God is eigenlijk best wel de beste minnaar als je het je bedenkt. Zonder aanraking, drijft hij je tot je hoogtepunt. Kent hij als enige de o zo befaamde G plek, die bijna niemand vind? Oké dit even ter zijde gelaten. Tegen de avond was dit gevoel plots verdwenen Dit allemaal dankzij de aantrede van non Theresia.
Zoals eerder gezegd, had ze dus deze maandag haar evaluatie. En dat heeft iedereen geweten, de rest van de avond. Alhoewel ze op bepaalde momenten écht de (on)geschreven wetten van onze patroonheilige Louis en zelfs misschien ook de allervereerde 10 geboden. Schrijver onbekend Onze educatie is nog niet zover gevorderd, of alleszins het is te lang geleden om het nog te weten.
HELP
De toorn van God zal me pijnigen. Ik heb gefaald in éénvan de simpelste opdrachten. Een naam onthouden. Maar oké het punt is: Theresia werd niet bestraft. Ook niet door God.. Waar is de rechtvaardigheid? De rechtvaardigheid waar ik zo in geloof. Is het dan toch, Is het dan toch .. Een illusie? Laat het niet waar zijn. God alsjeblief, heer en meester van de schepping laat het niet waar zijn. Bent u dat detail soms vergeten My Lord? Bent u vergeten om rechtvaardigheid in het leven te roepen? Één van de belangrijkste dingen op aarde, en dat bent U vergeten. Ik wankel, ik kan dit nieuws niet aan, ik kan het niet! Verlos me van men lijden! Verlos me!
God sprak tot me met diepe stem: Dorothea, Beheers je! En ik ging weer verder met leven.
Ondertussen, met al mijne zever zijn we dinsdag. (zeveren is soms nodig jawel, zeg maar tegen uw moeder dat IK het gezegd heb). Dinsdag was er overdag niet veel zaaks. s Avonds daarentegen was gewoon formidabel. Avonturentocht: Adrenaline door je gehele lichaam voelen stromen. Niks is zo ontspannend als dat. Compleet ontstresst maar doodmoe kwamen we terug op het terrein van het Christelijke Oord. Om eerlijk te zijn na geproefd te hebben van die onvoorwaardelijke vrijheid, slaagt de strengheid van het opleidend klooster wel erg tegen de borst. Maar ach ook dit word je gewoon.
En de tijd gaat snel we zijn al woensdag. Ik neem een kleine pauze.
See You later Darlings
MELK GROET , GEGROET MELK (jullie zeggen toch nooit iets tegen mij, vandaar dat ik het zelf doe)
Weten jullie wat? Ik heb genoeg van men dagbeschrijving... Ondertussen hebben jullie wel een klein ideetje hoe het er aan toe gaat. Er zijn natuurlijk ook positieve kantjes maar dat is voor later. Want die positieve kantjes verdienen een staande ovatie.
Dus ik gooi het over een andere boeg! Ik maak een sprong naar het heden (we zijn nu 4 jaar verder) iets wat het actueler en ook iets interessanter zal maken. Graag zou ik jullie iets vertellen over Non in opleiding Theresia. Ze bespeelt mijn zenuwen, houd me bezig (in positieve of negatieve zin) als geen ander. En daarom wil ik jullie wel het één en ander vertellen. Mijn belofte houd stand: geen geheimen, in goede en kwade dagen! Ja, ik ken men les.
Let the party starts: ik heb er namelijk niks beter op gevonden om het in't belachelijke te trekken... Kwestie dat het iets of wat leefbaar en mentaal een volhouder blijft. Ook al is dit niet altijd even makkelijk. Neem nou de volgende recente gebeurtenis: Zoals het de gewoonte is worden we geevalueerd na een periode van onbepaalde duur. Het valt te zien wanneer je het best in hun planning past... (jaja, structuur is zéér belangrijk )
Dus haar planning was gemaakt. Net zoals die van de andere non in opleiding studentjes. Maar Theresia heeft er blijkbaar enorm, maar dan ook enorm veel last van. (misschien moet ze beginnen bloeden, zoals Tasha het heel subtiel omschrijft? hoop dat het dan maar gauw komt. Heer kan je daar misschien even voor zorgen) Ze lijkt haar zin voor rede en fatsoen voorgoed te zijn kwijtgespeeld. Al een gehele week zorgt ze voor frustaties, discussie, groepssfeerbederving (als die al aanwezig was, maar we proberen positief ingesteld te blijven, dat is één van de dingen die kriki me probeert te leren, god thanks, she becomes into my life. I can't miss her anymore) en ruzies.
Is het het zelfaanvaardingsproces? Of is het gewoon haar angst omdat ze weet dat ze weer een hele lading kritiek gaat krijgen, van alle mensen die nauw bij haar betrokken zijn? God weet het! Maar hij zegt het ons niet... Weet je wat? Ik vertel het later wel
WANT
Ik ga jullie laten, ik heb juist men roeping gekregen te vertrekken naar de plaats waar ik al 4 blogs over volgeluld heb. Jullie zijn gezegend met mijn woorden: "Carpe Diem" En zoals jullie weten: God is watching to you.... Ik zie wat jullie niet zien.. Een spontane glimlach die op het punt staat zich te ontwikkelen. Zie je wel dat ik gelijk had?
Okay sufferds, ik laat jullie voor ik men vliegend tapijtje mis... Hope you still like me Greetz MELK
Derde blog is klaar, klaar om neergepend te worden... Opnieuw Melk you go...
Nu ik ben aanvaard in het Christelijke oord, moet ik me schaven naar hun waarden en normen. En oké, ik geloof wel dat me dit zal lukken... Ik geef jullie het voorrecht een dag mee te reizen in men memoires van saint louis... De dag onderverdeeld in 3 grote stukken:
De ochtend Hier is het opstaan vrij te kiezen, mits je volledig klaargestoomd bent om 8 uur (stipt!!) in de ochtend. Alvorens je kan zeggen "ooh nu ben ik klaar" heb je nog een hele weg af te leggen. Het begint allemaal met die stomme wekker die van zijn oren begint te maken (net zoals Wedine dit zo goed kan: "Waar is onze handiwoef??") Meestal om kwart voor 7. Je word wakker in een koude, kale, lelijk geverfde kamer. Het meubilair is alles behalve modern. Er staat een gehandicapte bureau en een kast die je liever niet tegenkomt als je licht niet brand... Verder vind je ook nog ene spiegel die dreigt naar beneden te vallen als je er te lang naar kijkt. Maar dat is het. Je doet het er maar mee. Ik maak me klaar voor de komende dag...
Om 8 uur ga ik naar beneden, daar tref ik Non Croissant die me bij wijze van spreken begroette met de zin: "Je bent 2 minuten en 10 seconden te laat". Ik ga viesgezind (zoals het daar de gewoonte is) aan de netjes(!!) gedekte tafel zitten. Vervolgens komt Theresia binnen. Jaloers op mijn talent om vies te kijken, gaat ze nors aan de tafel zitten. Ze stoot daarbij een glas water om. Strikt als het is in het Christelijk Oord wordt er direct tamtam rond gemaakt. Na een fikse uitkaffering, verlaat ze al krijsend de eetzaal. Tijdens dit hele gebeuren zaten de overige non-leerlingen uit angst voor hun eigen belangen bewegingsloos aan het witgekleurde meubilair. Zij vertrokken dus ook in alle stilte naar de lessen die zouden beginnen om 08u40.
Alle leerkrachten komen stipt op tijd, met uitzondering van deze die niet kunnen kloklezen. En dus bijgevolg er 5 minuten te vroeg zijn. Onterecht krijgen de onschuldige leerlingen naar hun voeten. De leerkracht van het eerste uur is verantwoordelijk voor het wangedrag voor de rest van de dag. Omdat ik jullie de binnenpret niet wil ont houden, van een o zo leuke les Frans zal ik jullie (onwetende sufferds) het verloop schetsen. Non Bernia (die als bijnaam non kapke heeft) komt binnen en iedereen springt in de houding (dwz boeken op tafel, liefst op de pg waar je laatste les eindigde, een eventuele taak steekt tiptop in het mapje en gooi je nog vlug op haar bureau bij haar zwierige entree). Vervolgens begint de langdradige saaie les. Na nauwelijks 10 min lig je al lekker te dagdromen over het middag eten, dat wat je een betoging van de socialisten in je maag veroorzaakt. Een eindeloze (zo lijkt het toch tijd later) is de les gedaan. Je hebt enige tijd nodig om te ontwaken uit je trance, maar daarna ben je weer springlevend. Ik bedoel trance voor diegene die zich kunnen afsluiten van haar onophoudelijke gesteiger en uiterst luide stem.
Zozo, ik beslis voor mezelf dat ik een kleine pauze inlas. Het vervolg van men dag komt spoedig Zij het iets specifieker of érger... Aan jullie (kleintjes) om dit uit te maken welk adjectief het beste past...;
Tijd voor de tweede blog... Melk is in aantocht....
Ik stamp hevig naar beneden, in mijn haast om de trap af te geraken, struikel ik over de kat, puisit... Met als hevig gevolg dat ik tuimelend beneden aankom. Ik ging mijn godsdienstleerkracht het antwoord over saint louis gaan meedelen... Ook al was er aan dat antwoord niet veel gelegen. Wist nog steeds niet wat voor iets dat was. Zelfs mijn urenlang bidden, het aanroepen van verschillende heiligen had deze keer niet kunnen baten. Mijne Heilige Rita had me gezegd: "Dorothea, dit is je eigen zoektocht, ik kan je vraag niet beantwoorden.., maar ik wil je wel op weg helpen..., ga op bedevaart naar de saint louis, richt u naar het noorden en kijk niet achterom..."
Bij het horen van mijn woorden "Ik weet het niet" werd mijn pastor boos. Héél erg boos, ze begon zelfs een beetje te lijken op een giftige pad (allé ja zo leek het toch: die kleurige en sappige uitstraling zal ik nooit meer vergeten, licht paarselijk en rood). Ze brieste "We gaan er op bezoek" en ze brieste opnieuw en opnieuw tot ik toestemde...
Ik maakte een afspraak met Vader Lotus, voor een (hopelijk) verhelderend gesprek. Midden in de examens, bloedend warm en kurkdroog, vertrok ik naar een afgelegen streek, ver buiten de maatschappij... Bijna op het randje van de beschaving; (maar dan aan de andere kant van Vlaanderen) trof ik de befaamde plek saint louis.... Vader Lotus was zo verheugd met men komst dat hij me stond op te wachten.. in klederdracht die ik niet gewoon was... (Een kostuum, jaja het is al goed, wou je soms indruk maken?) Na een goed gesprek (waarin alleen de positieve kanten getoond werden, de negatieve vibraties werden onder enkele kerkstoelen verstopt)besloot ik alle bruggen met het verleden en het heden op te blazen en gaf ik de toestemming om me op te nemen in dit Christelijke Oord. (I know, ik was op dat moment een beetje stoned en gek)
Het zij zo! Ik nam geen afscheid, de knoop was doorgehakt, liever de korte pijn... Ik begon aan men avontuur... Kwam terecht op een plaats met jongeren. Het waren andere jongeren, het leken zelfs vreemden, als je bedenkt dat ik nooit echt contact heb gehad met leeftijdsgenoten.... Maar deze jongeren hadden elk hun eigen belevenis, hun eigen verhaal, hun eigen problemen... Ik werd gedropt in een geisoleerde maatschappij waar mentaliteit en volwassenheid niet samengaan. Ik werd gedropt op een plaats waar ik op mezelf was aangewezen. Ik werd gedropt en tijdelijk gebrainwashed. (ik begon aan een hevig overdreven aantal wees gegroetjes en onze vaders, toen ik opstond, toen ik ging eten, toen ik ging slapen, jaa zelfs als ik een slechte toets had gemaakt deed ik het!) Het was allemaal een verbloeming voor een dieperliggend verlangen... Gelukkig waren er enkele kleine sterretjes aan de hemel waarop ik kon rekenen... En die sterretjes zorgden ervoor dat ik mijn 3 steunpilaren vond, die me vandaag de dag nog steeds helpen te overleven in het strenge Christelijke Oord.....
Meer over de jongeren, mentaliteit ... Meer over mijn persoonlijke ervaring... Meer over die kracht die me rechthoud... Meer over de dingen die er voor mij belangrijk zijn.... Dit alles volgt.... in een volgende blog
Vele kusjes aan mijn sterretjes NWLY (en aan de sufferds die dit lezen) MELK
jaja, het word tijd voor de enige echte eerste blog van MELK. Applaus graag! Dit blogbericht handelt over niet veel zaaks. Het gaat over mijn leven, men persoonlijk leven. Ik stem toe dat jullie, bezoekers, vrienden en sympathisanten, mijn emoties delen. U weze wel gewaarschuwd: Deze blog kan bestempeld worden als grensoverschrijdend en puberaal gedrag. Mijn oprechte excuses hiervoor...
Waar zal ik beginnen? Ik loop hier immers al 18 jaar op deze planeet. Héél men leven neerpennen zal me nooit lukken. Is even denken... Ooh wat jammer nou, ik weet het niet! WACHT De Heilige Rita komt me een handje helpen... Ze fluistert me toe te beginnen op het moment dat ik de beslissing maakte om van school te veranderen.. Is dat wel een goed idee Rita? "JA" (Een hemelse stem in mijn oor, ooh dank u!) Weet je het echt heel zeker Rita? Ik wil geen grenzen overschrijden... Oké you win! Ik begin dus bij mijn keuze voor saint louis.
Saint Louis... Goh is da misschien het broertje van den heilige Antonius, Mevr de Godsdienstleerkracht? Ik ben wel enorm verward over die zaken hoor. Ik wil enige duidelijkheid... U kan me die toch wel geven? U die uw leven aan de leer van God heeft gewijd... U kan me toch wel helpen? U zei me toch dat ik mijn vragen steeds tot u mocht richten? "Vraag maar, mijn zoon! ik bedoel dochter" Wat is Saint Louis ? Een school voor gestoorden of was dat vroeger zo mevrouw? Nu toch niet meer, U wilt toch niet gaan beweren dat ik gestoord ben?
Absoluut niet , absoluut niet ... Ik kan onmogelijk al uw vragen in één keer beantwoorden schatje. "Schatje?, zei U Schatje tegen mij? Ben ik dat dan? Mag het?" "JA".... Ooh mijn diepste wens gaat in vervulling: Ik de schat van mijn favoriete leerkracht! JAAAAAA "Met welke vraag zal ik beginnen?" Die over saint louis, die over saint louis... (Springend op en neer gelijk een kind van vijf) Oké Wel, Dorothea, Het is allemaal zo lang geleden. Aangezien ik ook al een dagje ouder word, mankeren er een aantal dingen, maar ik zal men best doen... Lang geleden... " Is het een sprookje, is het een sprookje?" (onderbreek ik haar). Nou néé, mal kind tuurlijk niet.. Het is een essentiele les geschiedenis...
Ik begin dus opnieuw: Lang geleden, toen de dieren nog spraken, stichte enkele mensen sint louis. Ze heeft een hele evolutie gemaakt. En de dag vandaag kennen we haar als een "ultramoderne infrastructuur school". Is dat de reden waarom je voor deze school gekozen hebt, Dorothea? Goh, ik weet het niet goed, misschien wel... Maar misschien ook niet.... Mag ik er een weekje over slapen? Ik zal je het antwoord zo snel mogelijk duidelijk maken... (Verward trap ik naar mijn kamer, alleen, met 101 vragen....)
Ik blijf jullie dus het antwoord schuldig, maar het antwoord komt spoedig.... Mhoehahahahahaha Wat een Cliffhanger!!!
Een blik ... in het verleden van....
Nouja jullie moeten me het maar vergeven. De laatste tijd is enorm druk voor me geweest. De Christelijk getinte examens stonden weer voor de deur.. (zoals elk jaar vlak voor de vakantie waarin we herdenken dat onze allerliefste Jezus geboren is) en dat vraagt een hele hoop energie.. Ook al zeggen ze van niet 
)
(en aan de sufferds die dit lezen)
