Ondertussen zijn we al twee weekjes terug in ons belgenlandje. 
Mensen vragen ons vaak of we 't alweer wat gewend zijn hier.  
Wel, wennen aan alles wat hier méér is dan in Afrika is niet zo moeilijk. Een lekker warme douche, het licht aandoen met een druk op een knop, een yoghurtje uit de koelkast halen, onze laptop op eender welk moment van de dag aan het stopcontact kunnen opladen, in de auto springen om vlug iets uit de supermarkt te halen, oneindig veel keuze hebben in de K in Kortrijk, 't zijn zaken die wel erg snel wennen. 
Wat minder snel gaat, is wennen aan alles wat hier minder is dan in Afrika: de enorme positieve manier van denken, alles dat zich altijd vanzelf oplost, mensen die elkaar spontaan, uitgebreid begroeten op straat, de grote 'gemeenschapszin' van de Tanzanianen (niemand staat er ooit helemaal alleen voor), de tropische temperaturen, de polé polé - mentaliteit (doe maar op 't gemak), afspreken 'ergens in de voormiddag' in plaats van 'stipt om 9.00 u.'... 

Ook veel andere dingen die we meemaakten zullen wij voor altijd met het Afrikaanse leven blijven associëren: mensen die in het midden van de markt hun roes uitslapen, moeders die hun kindjes in een cafeetje bij ons op de tafel komen zetten 'letten jullie maar een beetje op mijn kind!', in the middle of nowhere op de prachtige savanne twee super mooi uitgedoste massaivrouwen tegenkomen, uit respect geen foto willen nemen maar dan zelf gefotografeerd worden door de zotte smartphone die een van de vrouwen van onder haar kleed haalt...

Onze stage in Sarakasi Ya Vijana in Tanzania is een ongelooflijke ervaring geweest die ons de rest van ons leven zal bijblijven.
We zijn enorm dankbaar dat we de kans gekregen hebben om Tanzania en Afrika op deze manier te leren kennen.
We zijn uit Mto wa Mbu teruggekomen met een koffer vol levenslessen, onvergetelijke herinneringen en vriendschap.


We willen heel graag nog enkele mensen bedanken:

Familie, vrienden, buren, medestudenten, vrienden uit de scouts, collega's van onze ouders, buren van grootouders, vrienden van vrienden van vrienden...
Iedereen die ons op welke manier dan ook gesteund heeft om naar Sarakasi Ya Vijana te vertrekken en 
om daar ons steentje te kunnen verleggen op aarde:
Bedankt voor het kopen van wafeltjes of truffeltjes (hopelijk vond je ze lekker!) bedankt om naar het buurtfeest te komen, bedankt voor de geldinzamelacties, een énorm 'dikke merci' voor alles!

Bedankt ook aan de fervente bloglezers! We vonden 't heel erg leuk om te weten dat onze blog door zovelen gelezen werd! Dank jullie wel!  
 

Bedankt aan de begeleiders vanuit VIVES, speciaal aan mevrouw Vergeylen voor de steun en de enorm vriendelijke begeleiding!
Hogeschool VIVES: bedankt voor deze enorm leerrijke kans! We hopen dat nog vele VIVES-studenten na ons ook van deze stagemogelijkheid kunnen genieten.

Bedankt Stichting Twiga, Sarakasi Ya Vijana, Mieke, Anne, alle medevrijwilligers en bezoekers, de mama's, bewakers, de klusjesmannen, de teachers... Een dikke knuffel en tot weerziens, badaj!

En dan nu, met een traantje in de ogen:
Bedankt mama, bedankt papa, bedankt mémé, bedankt oma, bedankt opa,bedankt tante Lanneke, bedankt Wout, bedankt tantes en nonkels, bedankt neven en nichtjes! 
Dank jullie héél érg wel, om ons te steunen in dit onvergetelijke avontuur dat we nooit of nooit zullen vergeten!

Melissa en Lore

PS:

Melissa,

Ook jij heel erg bedankt, we hebben samen heel wat gelachen, geweend, met tranen in onze ogen van ontroering, traantjes in de ogen door een slappe lach, tranen in de ogen, gewoon omdat de andere met tranen in de ogen zat. 
‘k Had deze reis met niemand anders willen en kunnen maken.

Remember: Friendschip, not the smile-sweetly-across-the-garden kind. 
Friendship that comes from a million late-night conversations… 
from laughing, agreeing and disagreeing together… 
from having each other’s backs but never ever whispering behind them. 
A one-of-kind friendship, so deep, that sometimes it hurts. That kind of friendship you’ll find in…
                                                                     Pearly Bay Sweet Rosé  ;)  (En in jou… Dank je voor de onvergetelijke reis!)

 Liefs, Lore

23-05-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Liefste familie, vrienden, fervente bloglezers,

Woensdag 7 mei … ‘Naar huis!’ zoals op onze Afrikaanse kalender stond. 
‘The rain is still raining’ zei Peter van ’t hotel, toen we onze koffers namen om uit het hotel te vertrekken. Vanuit een nat Arusha vertrokken we met de taxi naar het busstation.  
Daar namen we afscheid van Jaap en Lidy, onze Nederlandse pseudo-ouders, én super leuke mensen. 
Na vijf uur op een busje, rijdend door het prachtige Afrikaanse landschap en minder prachtige Afrikaanse steden 
kwamen we aan op de luchthaven van Nairobi. We hadden de raad gekregen om vooral niet uit de luchthaven te komen voor de veiligheid. We haasten ons dus, na een laatste keer Afrikaanse lucht opgesnoven te hebben, de vertrekhal in. 
Om 3.40 uur steeg het vliegtuig op richting Istanbul. Daar wachtten we een uurtje of twee op het volgend vliegtuig: richting Brussel!

Na de lange reis werden we in Brussel verrast door een heus welkomstcomité. 
O, wat waren we blij om iedereen terug te zien!!  
Bedankt aan iedereen voor de ongelooflijk warme thuiskomst! 

23-05-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Jambo, dit voor de voorlaatste keer! J

Dit was onze laatste week op het terrein van Sarakasi Ya Vijana. We willen jullie nog even in het kort een zicht geven op wat we hier nog allemaal uitgespookt hebben!

Maandag was voor ons een drukke dag zoals jullie al al gelezen hebben! Ook dinsdag werd voor ons een drukke dag. We gingen terug naar het ziekenhuis met Daudi ( voor de fervente bloglezers: het jongetje die al eerder ziek werd (Brucellose)). Begin deze week bleek het terug achteruit te gaan met het kleine mannetje dus besloten we om geen risico’s te nemen en hem terug naar het ziekenhuis te brengen. In het Fame ziekenhuis in Karatu werd het terug een routineonderzoek. Daudi moest bij de dokter, daarna werd bloed genomen. En ja, hoe verwacht je het hier in Afrika? Na een grote 2 uur wachten wisten we de bloedresultaten! Goed en slecht nieuws! Het goede nieuws, Daudi bleek kerngezond te zijn aangezien zijn bloedwaarden, het slechte nieuws: waarom voelt hij zich dan niet goed? Dokter Luigi ( een Italiaanse arts zonder grens) stelde voor om extra onderzoeken te doen op sikkelcelanemie, later moesten we dan bellen om de resultaten te weten te komen. Die latere resultaten bleken negatief te zijn, dus terug GOED NIEUWS! S’avonds aten we samen met Mieke, Lydie ( zus van Mieke) & Jaap ( onze grote vriend, dat mag je best letterlijk nemen). Het was supergezellig!

Woensdag hebben we een rommeldagje gehad, onafgewerkte zaken kregen een plaatje. Zelf de organisatie van onze koffer werd een feit!

Ook op 1 mei houden wij wel wat van VAKANTIE! We waanden ons even in het paradijs… We gingen gaan zwemmen in de Serena lodge, wat is het daar onbeschrijfelijk mooi! Naast het lekkere eten, het verfrissende zwembad en het adembenemend zicht hadden we ook leuk gezelschap! Jaap & Lydie vergezelden ons de hele dag… We hebben zelf West-Vlamingen ontmoet, “mogow se ”.

Vandaag was het FRIETdag! We hadden al voor ons vertrek ons afscheidsfeestje gepland… We wisten al 3 maanden dat op de laatste vrijdag dat we hier waren er frietjes gemaakt gingen worden voor de kindjes, bewakers en natuurlijk de mama’s! Met dank aan onze leuke mammies en pappies hadden we frietzakken en plastic vorkjes ter beschikking! Wat stonden de kindertjes versteld! Ze vonden dit werkelijk zo LEUK! Net als wij, na 12 kg frieten bakken ( ook zelf geschild tevens!) waren ze blij met hun puntzakje vol friet! Wij kunnen met een leuke herinnering hier vertrekken!

Last but NOT least…

Ondanks dat:

• We volstaan met muggenbeten… ( Mto wa Mbu ( rivier van de muggen) heeft zijn naam niet gestolen!)

• We 3 maanden de koude douche getrotseerd hebben…

• We 3 maanden ons afgevraagd hebben: wie er nu weer het laatste velletje toiletpapier genomen had…

• Witte T-shirts niet meer zijn wat ze zijn geweest….

• De hagelslag al gesneuveld is…

• Er een schimmel op Melissa haar gezicht groeit…

• Lore zwaar allergisch is aan jutezakken ( bovenaan) het plafond…

   

ZULLEN WE HET HIER HEEL ERG MISSEN!

Tot de volgende & nogmaals bedankt aan de vele volgers!

Dikke knuffel

MELO! xxx

Ps: Het zal vanuit België zijn!

02-05-2014, 17:49 geschreven door Melissa&Lore  

Deze morgen trokken we met acht Susiekinderen naar school.  
We hadden met hen afgesproken na ’t ontbijt op het Sarakasiterrein. 
Mwanaid kwam niet omdat haar mama weer ziek is, Obama is zelf nog altijd ziek... 

We hielpen ze in hun gloednieuw uniform en blinkende nieuwe schoentjes. 
O, wat waren ze trots als ze daarna in de grote spiegel keken...en wij al even trots op hen!!!
Nadat we ze allemaal een knuffelbeertje gegeven hadden kropen we allemaal samen in de bajaj van Kimmethi… 
Topdag! 

Bijlagen:
Blog 14.png (469.4 KB)   

Pasen! Tijdens de paasdagen genoten we van alle beetjes zonnestralen die tevoorschijn kwamen. Ons doel: er na de regenperiode toch een beetje uitzien alsof we drie maanden in Afrika gewoond hebben. Dinsdag zat het verlengde weekend er op. Het Sarakasiterrein werd weer gevuld met voetballende jongens en giechelende meisjes. De nuserykindjes hadden deze week een weekje vrij. Geen uber schattige peuters die ons ’s morgens met open armen tegemoet kwamen lopen dus. Vorige week gaven we bijlessen aan de oudere kinderen. Deze week was voor hen vooral bedoeld als echte vakantie . Geen lessen, geen bijles, gewoon doen waar ze zin in hadden. We speelden kaartspelletjes met hen, met de meisjes speelden we van ‘kapperszaak’… We namen ook wat tijd om aan ons stageportfolio voor school te werken. Natuurlijk bleef ook het Susieproject elke dag op de agenda staan. Deze week voelde met het Susieproject aan als de laatste week voor de grote vakantie. Volgende week maandag komen de kindjes niet meer hiernaartoe, maar gaan ze voor ’t eerst naar school. We vulden de laatste week met hen dan ook met heel leuke activiteiten.

Op woensdag werkte Melissa verder aan ’t portfolio terwijl Lore met mama Flora de mama van Barnotti en Johanna van het eerste Susieproject ging opzoeken. Dit omdat de mama nog altijd het schoolgeld voor haar twee zonen moet betalen. Toen Lore weer op het terrein was begonnen we met het schilderen van een tweede, nieuw Twigabord. Na de middag was het tijd om les te geven aan de Susiekindjes. Dat was het plan toch… er was geen enkel kindje op het terrein te bespeuren. ‘Iedereen vakantie, wij dus ook’ moeten ze gedacht hebben. Na enkele telefoontjes kwamen er na een tijdje toch kindjes opdagen. Er was nog net genoeg tijd om de hele kinderbanda onder een laagje stoepkrijt te steken. Na de les kwam Mieke, onze coördinator terug van haar uitstap naar Arusha en Moshi. Ze had een verrassing mee: het langverwachte pakketje uit België! Een hele grote doos vol speelgoed voor de kindjes, voetballen voor de jongens ( O, wat zijn ze daar blij mee!), super schattige kousjes voor baby'tjes uit de buurt, leuke T-shirtjes om op te tekenen voor de Susiekindjes, en voor ons… HAGELSLAG!!! Nam nam nam nam nam!

Op donderdag, na een heerlijke boterham met hagelslag, werkten we ’t Twigabord verder af. Na de middag ging Melisssa naar Mwalimu Anna om curricula te halen en de laatste puntjes op de ‘i’ te voor zetten. Met de Susiekindjes begon Lore aan hun T-shirtjes. Amai, wat vonden ze dat erg leuk om te doen!  Het tweede deel van de middag skypeten we samen met de Susiekindjes met het klasje van de mama van Lore: het eerste leerjaar van de Basisschool van Kooigem. De Susiekindjes vonden dit fantastisch! De kindjes uit Kooigem konden ‘Jambo’ zeggen in het Swahili, ze konden tellen in het Swahili en ze zongen ‘Vrolijke vrienden’ voor ons, waarna wij het liedje ‘Kilimanjaro’ voor hen zongen. Super! 

Op vrijdagochtend gingen voor de laatste keer naar Mwalimu Anna. Lore had ook nog wat doelen op te schrijven en we wilden graag afscheid nemen. Headteacher Charles was er niet, dus zullen we volgende week toch nog eens moeten terug gaan. Na het bezoek aan de school brachten we we een bezoek aan de familie van Obama. Obama was gisteren niet naar Sarakasi gekomen en zou vandaag ook niet komen omdat hij ziek is. We hadden zelf een T-shirtje gemaakt voor hem met een giraf op en wilden dit tijdens het ziekenbezoek aan hem afgeven. Jammer genoeg was Obama zelf niet thuis, maar zijn oma (Bibi Obama) was even vriendelijk en gastvrij als altijd! Op de terugweg kwamen we voorbij de huisjes van Nurserykindjes Gideon en Angela. Ze kwamen ons allebei van ver tegemoet gelopen met open armen. Een blij weerzien! Na de lunch was ’t tijd voor de allerlaatste Susieles. Eerst maakten we grote schilderijen, daarna gingen we helemaal los op het nummer ‘my sweety sweety number one’. Van een enorm toffe les gesproken, ’t was super leuk! Na de laatste instructies van mama Flora over maandag, de eerste schooldag voor deSusiekindjes, vertrokken ze naar huis. Zij even enthousiast als altijd, wij stiekem met een traantje in ons ogen. Wat zijn die kindjes veranderd in de maanden dat we ze hier kenden. Ze veranderden van kinderen die niet eens op een stoel konden zitten, tot kindjes die ‘thank you’ zeggen als je ze iets geeft, ze begroeten iedereen die de klas binnenkomt super beleefd, ze kunnen samenwerken, komen voor elkaar op,… Stuk voor stuk superleuke kindjes! Na ’t afscheid gingen we voor de tweede keer op babybezoek bij Maritini en zijn vrouw. We brachten hen babykousjes uit onze doos. Ze waren erg blij met de kousjes en de baby zag er superschattig uit! Wij kunnen er nog altijd moeilijk mee om om te zien in welke omstandigheden het jonge koppel en hun pasgeboren baby leven.

Zaterdag was voor de Tanzanianen, en ook voor ons, opnieuw een dag van Nationaal feest. We vierden de Unionday: de samensmelting van Zanzibar en Tanzania. In het Swahili: Mungani.

Zondag hadden we het lumineuze idee om een kerkdienst van de Anglicaanse kerk van coördinator William bij te wonen. We hadden gerekend op een dienst van ongeveer anderhalf uur. Wetende dat Afrikanen graag van een kort verhaal een lang, ingewikkeld verhaal maken, en dat ze van ‘Polé Polé’ (Swahili voor: ‘Ip’t gemak’) hun levensmotto gemaakt hebben, hadden we beter kunnen weten. We zaten maar liefst drie en een half uur in de kerk. Los daarvan was ’t wel héél erg leuk om dit eens meegemaakt te hebben. Na de kerkdienst vonden we dat we een plons in het zwembad hadden verdiend dus trokken we naar de Manyara Lodge. Daar namen we ook afscheid van iedereen voor we weggingen. Dit is tenslotte onze laatste zondag in Mto wa Mbu. ’s Avonds hoorden we dat de neef van Melissa: Alessandro, z’n eerste overwinning in de koers van dit jaar behaalde. Een dikke proficiat van ons allebei :) !!! 

Op naar onze laatste week bij Sarakasi Ya Vijana… Hoewel het afscheid hier zwaar wordt, iedereen thuis terugzien staat toch hoog op ons verlanglijstje!

Melissa en Lore

PS: Het internet hier is niet meer wat het geweest is… Vandaar nu pas een bericht op onze blog. 

28-04-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Maandagmorgen gaven we twee keer een uur bijles aan de Sarakasikinderen. Melissa gaf wetenschappen, Lore wiskunde. ’s Middags ging Melissa naar ’t dorp om in het postkantoor te vragen of er geen pakketje op ons lag te wachten en om fruit te kopen voor ’t project. Helaas, geen pakje uit België. Lore bleef in Sarakasi voor de Susiekindjes.

Dinsdag na ’t ontbijt zouden we weer bijles geven, maar er waren maar negen kinderen komen opdagen. Omdat die kinderen allemaal uit verschillende klassen kwamen beslisten we om handbal te spelen. ‘Ervaren’ handbalspeelster Mel coachte de kinderen tot professionals. We aten zoals elke dinsdag ougali. Geloof ons, gelukkig kennen we in België geen ougali. Een portie ‘sjiekongs in espe’ (voor de docenten communicative vaardigheden onder ons: witloof in ham). Met de Susiekindjes hebben we de getallenas uitgebreid tem. 20. Ze waren weer superlief vandaag! Om 15 u. moesten de kinderen alweer naar huis omdat we staffvergadering hadden over de (eventueel storende) cultuurverschillen tussen de vrijwilligers en de mama’s en de bewakers. Uit de vergadering leerden we dat de Tanzaniaanse regels eigenlijk helemaal niet verschillen van de Belgische: bij ons loop je ook niet in blote buik over de speelplaats…Tijdens het avondmaal kwam Laiser, de bewaker, vragen hoe ’t met ons ging. Na een lang gesprek over de voorbije dag sloot Laiser het gesprek af met: ‘You know that there is water coming out of your banda?’, waarna we ’t op een lopen zetten richting banda. Wij dachten eerst dat ’t een late één aprilgrap was, tot we ’t water inderdaad onder de voordeur van ons huisje zagen stromen. Er was iets mis met het toilet… Na een grote kuisactie konden we toch in een droge banda onder onze klamboe kruipen.

Woensdagochtend werkte Melissa verder aan het uittypen van lesvoorbereidingen terwijl Lore een uithangbord maakte voor de kerk van coördinator William.Na de lunch namen we afscheid van Mirjam. Zij trekt terug naar Nederland. ’s Middags werkte Melissa verder voor school, terwijl Lore de tijd van haar leven beleefde met de Susiekindjes. We speelden kruisvlag, level 2 (met getallen tem. 20 én met hindernissen!). Daarna hebben we samen nog wat verder geoefend op het schrijven en rekenen, dit keer met getallen tem. 20. Pita telde op tem. 20, dat is zo’n slim mannetje! 

Donderdagmorgen werden we opgeschrokken uit ons ochtendritueel. Dat gaat normaal als volgt: de wekker gaat om kwart voor acht. Daarna zeggen we ‘goeiemorgen’ en doen we alles zo rustig mogelijk aan tot we aan het ontbijt komen. Vandaag werden we in ons rustig ochtendritueel gestoord door een gil van Richella. Zij vertrekt vandaag op rondreis door Tanzania, om daarna naar huis te gaan. Ze was de laatste dingen in haar trekrugzak aan het stoppen, toen ze plots op iets ondefinieerbaars stootte. Toen ze keek wat ze in haar hand had zag ze: een slang! Opschudding alom! Toen iedereen na ’t ontbijt bekomen was van de opschudding en de spanning namen we afscheid van Richella. Vandaag waren er geen kinderen op het project omdat het Witte donderdag is. De mama’s, de klusjesmannen en de bewakers waren er wel. Er ging een heel toffe sfeer op het Sarakasiterrein :) ! Een beetje de sfeer die je ook voelt op een school, de laatste dag voor de vakantie. En dat is eigenlijk ook wat het hier is, want de komende weken is het vakantie. Niet elke dag, maar wel meestal. Vraag ons niet wanneer wel en wanneer niet, want wij weten het niet. Beter nog…niemand hier weet het precies. In de voormiddag deden we een grote kuisactie in onze banda. ’s Middags vertrokken we te voet naar Mto wa Mbu. Onderweg sprongen we binnen bij Daudi en zijn familie om hem nieuwe medicijnen te brengen. We zeiden ook nog even hallo aan mama Baraka en haar familie. ’t Plan was eigenlijk om naar Karatu te gaan om geld af te halen, maar een enorme regenbui en een enquête van een Amerikaanse studente over olifanten lieten ons onze plannen wijzigen. We kochten fruit en enkele souvenirs en reden daarna met Kimethi weer naar Sarakasi. ’s Avonds maakten we gebakken patatjes :) mmmm….

Vrijdag: Vandaag is het Witte donderdag. Of Goede vrijdag… of was het woensdag vandaag? We zijn een beetje ons gevoel voor tijd kwijt. ’t Enige wat we wel zeker weten is dat er vandaag geen kinderen op het project waren, geen mama’s, geen klusjesmannen, geen medevrijwilligers en zélfs geen coördinator. Mieke is voor enkele dagen de wijde Tanzaniaanse wereld ingetrokken om de streek wat te leren kennen. Wij bleven moederziel alleen achter op het project. Gelukkig waren er nog twee bewakers: Logol en Leeso, om ons te bewaken. Jammer genoeg kunnen ze ons niet beschermen tegen de muggen. Al hebben ze wel een noemenswaardige poging gedaan. Het plan voor deze vrije dagen was om geen plannen te maken want die lopen toch altijd anders. Hoewel, we hadden er wel op gehoopt om vandaag op ons luie gemakje in de zon te kunnen liggen aan ’t zwembad. De weergoden waren ons niet goed gezind. ’s Nachts was ‘t beginnen regenen en dat is niet meer opgehouden. We maakten van deze natte dag gebruik om een grote berg schoolwerk te verzetten. Een productieve dag die we afsloten met een lekkere self-made spaghetti en een leuk filmpje.

Zaterdag: 35 % kans op regen.. Dat moet toch wel lukken om naar ’t zwembad te gaan zeker? Noooot! Helaas. Volgens ons is alle neerslag die vandaag in Tanzania verwacht werd, in Mto wa Mbu uit de hemel gevallen. We besloten om naar Karatu te gaan om geld af te halen. Er was heel veel te zien onderweg. In Mto wa Mbu was een optocht aan de gang. In Karatu was een grote marathon georganiseerd ten voordele van malariabestrijding. We namen een kijkje bij de finish, waar de atleten een medaille in ontvangst namen. Het evenement zag er verrassend westers uit. We waren onder de indruk. Ook dachten we vandaag meermaals: ‘hooh, als we nu maar voor één keer als ‘niet-blanke’ over de straten konden lopen. We worden nog altijd erg veel als ‘Mzungu’ nageroepen. Op de markt kunnen we niet gewoon rustig rondkijken, van overal komen verkopers aangelopen: ‘support me!’. Kinderen zien ons aan als wandelende bankautomaten. Vervelend, maar tegelijk hartverscheurend. 

Om af te sluiten enkele wist-je-datjes:

Wist je dat…

… Tanzaniaanse muggen verzot zijn op Belgisch bloed?

… het internet hier meestal helemaal niet goed werkt?

… het internet hier heel af en toe net goed genoeg werkt om een aflevering van ‘De Kampioenen’ mee te pikken?

… er ons nog maar 20 dagen resten in Tanzania?

… voor jullie de paasvakantie bijna voorbij is?

… Lore weer helemaal genezen is, met dank aan daktari (dokter) Logol.

… Melissa niet zo goed bevriend is met de bajaj. ’t Is met blauwe plekken en al!

… we jullie allemaal erg missen :)?

We wensen iedereen een vrolijk en gezellig Pasen!

Ook een ‘dikke merci’ aan iedereen die onze blog zo op de voet volgt!

Ps: denk eens aan ons als jullie morgen een heerlijk, hartelijk, Belgisch stukje ‘sjokla’ eten. Firma Melo dankt u.

Dikke knuffel!

Melo(cake)

19-04-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Wat vliegt de tijd hier toch voorbij! Hoewel mensen hier zo weinig mogelijk doen in zoveel mogelijk tijd (terwijl mensen bij ons zoveel mogelijk doen in zo weinig mogelijk tijd) lijken de dagen hier dubbel zo snel te gaan als thuis. De maan is weer bijna vol. Vorig keer dat het terrein van Sarakasi en de savanne in onze achtertuin verlicht werden door een prachtige volle maan zeiden we: ‘volgende keer als de maan vol is gaan we bijna naar huis!’. En inderdaad. Het einde van onze stage komt dichter en dichterbij. We proberen er ondertussen gigantisch, enorm, fantastisch veel van te genieten!

Deze week was een erg drukke en een typisch Afrikaanse week. Dit wil zeggen: niets liep zoals gepland. De week startte met een vrije dag. Waarom er vandaag een nationale feestdag was is ons nog altijd niet heel erg duidelijk. ’t Heeft iets te maken met een belangrijke meneer die jarig is (denken we). We maakten er een Belgische qualitytime-dag van. Eerst deden we boodschappen in ’t dorp, daarna gingen we weer zwemmen in de lodge. Hoewel ’t zwembad overspoeld was met een grote familie uit India werd ’t toch een topdag. Toen we tegen de avond vanuit onze ligstoel donkere wolken op ons zagen afkomen, kwam de uitspraak ‘Jah, we zouden beter terugwandelen naar Sarakasi zeker?’ net iets te laat. Van ’t ene op ’t andere moment waren we kletsnat. We besloten om toch weer naar Sarakasi te wandelen (we waren toch al nat). Lopen over water, nu weten we dat het kan J! Een topdag, met als afsluiter heerlijke Belgische ‘klakoards’ en een enorm romantische (vrouwenfilm) op de laptop.

Dinsdag was een normale dag in Sarakasi. ’s Morgens deden we spelletjes met de Sarakasikinderen, werkten we het leerlingenvolgsysteem af voor de nurserykindjes en bereidden we de Susie-les van ’s middags voor. Met de Susiekindjes hebben we eerst geoefend op tellen, daarna gezongen (if you’re happy and you know it), een rups geschilderd om later een getallenas van te maken en daarna kruisvlag gespeeld. Of toch: kruisvlag beginnen spelen. We waren net begonnen toen de kleermaker kwam om de maten van de kindjes op te nemen. Binnen een paar weken kunnen ze voor de eerste keer hun schooluniformpjes aantrekken J! Wat zullen ze trots zijn J!

Na 16 uur gingen we naar ’t dorp om te kijken of er post was voor ons. We verwachten namelijk een pakketje uit België J! ’t Lijkt alsof ’t bijna 6 december is, vol spanning verlangen we tot ’t pakje aankomt in Mto wa Mbu. Helaas volgt ’t postkantoor ons niet erg in onze Sinterklaasgevoel, ’t kantoor is al elke keer gesloten geweest als we er langsgingen. Gelukkig kregen we vandaag ook super goed nieuws J! Babynieuws uit België! Marie-Lou, het nichtje van Melissa is geboren! Een hele dikke proficiat aan de mama, papa , pepe en meme J!

Op woensdag was ’t  feest op het Sarakasiterrein. Een man uit het dorp kwam lokale dans- en muziekles geven. Superleuk om mee te maken!  Na de lunch gingen we samen met Mieke, Mirjam en mama Carolina op babybezoek bij Nancé, het één week oude dochtertje van klusjesman Maritini. Het kindje was super schattig, al woog ze volgens ons niet meer dan twee kilogram. Toen we terugkwamen op het Sarakasiterrein was mama Flora net begonnen met lesgeven aan de Susiekindjes. (Lees: de kindjes schreven cijfers in hun schriftje terwijl mama Flora vanuit de zetel orders gaf.) We schreven samen nog wat verder en daarna deden de kindjes een eerste poging om hun naam te schrijven. Bij sommigen lukte het al erg goed J!

Donderdagmorgen gaven we drie keer 45 minuten bijles wetenschappen en wiskunde aan de Sarakasikinderen. Tijdens de lunch kregen vroegen onze medevrijwilligers of we zin hadden om de dag erna mee te gaan op Safari naar het Tarangire National Parc. Omdat op ons to do – lijstje nog altijd staat: ‘Olifanten zien’, en Tarangire toch wel bekend staat om het grote aantal te spotten olifanten, moesten we niet lang over het voorstel nadenken.

 ’s Middags gebeurde er iets formidabels J! Terwijl sommige Susiekindjes het nog altijd erg moeilijk hebben met schrijven van letters en cijfers, hebben Peter en Sophia optel- en aftreksommetjes gemaakt! Amai, hoera, feest, zó trots op hen J! Melissa was na de middag naar Mwalimu Anna gegaan om nog wat papierwerk in orde te brengen. Na de Susieles wandelde Lore met de kindjes mee naar huis .  Het plan was om verder te wandelen naar Mwalimu Anna, daar Melissa op te pikken en om samen verder te wandelen naar ’t dorp om de post nog eens te controleren. Zoals gezegd: niets loopt zoals gepland. Er was niemand in Mwalimu Anna om de papieren van Melissa in orde te brengen en ’t postkantoor was gesloten. ’s Avonds aten we bij ’t kampvuur, heel gezellig J!  

Vrijdag was ’t zover: op safari naar ’t Tarangirepark! De dag begon een beetje in mineur want ’t was helemaal geen mooi weer. We reden uren door ’t park voor we een echt safaridier zagen (aan vogeltjes geen gebrek). Gelukkig was de natuur die we in ’t park te zien kregen fantastisch mooi. Rond 14.30 uur wast ’t alweer tijd om, een beetje teleurgesteld, in de richting van de uitgang te rijden. Op enkele meters voor de poort van ’t park reden we met de jeep plots door een enorme troep bavianen. ’t Waren er wel zeker 200! Super om te zien. Toen we onze tocht richting uitgang verder zetten, zagen we niet één, niet twee, niet drie, niet tien, maar zeker 50 wilde olifanten! Hoera! Doel bereikt! Super! Zo werd ’t toch nog een dag om met een erg leuk gevoel aan terug te denken J!

Op zaterdag was er op Sarakasi een dag georganiseerd voor alle scholen in de buurt. De kinderen zouden luisteren naar gastsprekers, spelletjes spelen… Wij zouden vandaag ook aan deze dag meewerken, was het niet dat Lore ‘s morgens met een enorm griepgevoel was opgestaan. Bij de dokter werd malaria uitgesloten, goed nieuws dus. Uitzieken is de boodschap.

’s Avonds kregen we van de andere vrijwilligers de samenvatting van vandaag te horen. Die bevestigde alleen maar onze kijk op ’t Afrikaanse leven: ‘Hoewel een deel van de kinderen niet kwam opdagen en de begeleiders en gastsprekers véél te laat kwamen, werd ’t toch een superleuke dag!’

Heel veel groetjes en tot een volgende keer!

Melissa en Lore

Bijlagen:
Blog 12.png (446.5 KB)   

Jambo!

Bijlagen:
Blog 10.png (297.3 KB)   

Donderdag 27/03

Vandaag was een drukke dag. Samen met de andere vrijwilligers maakten we hutsepot met kip voor de mama’s, de bewakers en de kinderen. De meesten vonden ’t lekker! ’t Was leuk om hen ook eens iets van bij ons voor te kunnen schotelen! ’s Middags ging Melissa naar Mwalimu Anna om een overzicht te maken van de eindresultaten van de leerlingen. Hier wordt er met een echte ranking gewerkt: bovenaan de puntenlijsten staan de best presterende leerlingen, onderaan de punten van de slechtst presterende. De 5 leerlingen met de beste punten mogen op uitstap naar Lake Manyara... helemaal anders dan wat wij gewoon zijn! 
Lore bleef op Sarakasi voor de Susiekindjes. We maakten versierde mandjes, waar Kitty op het einde van de les snoepjes in deed bij wijze van afscheid. Ze vertrok vrijdag naar huis. ’s Avonds gingen we naar de masaimarkt in Kigongone. Mannen die in ’t midden van de markt hun roes uitslapen, van overal als ‘Mzungu’ geroepen worden, dokters in het midden van de markt met zelf gebrouwen middeltjes tegen alles wat je maar kan bedenken, duizend keer ‘Jambo’ roepen…een hele belevenis!

Vrijdag 28/03

Wat een dag… ’s Morgens na ’t ontbijt namen we afscheid van Kitty. Zij vertrok na drie maanden Sarakasi weer naar Nederland. Daarna zijn we met Daudi en Thomath naar ’t ziekenhuis van Mto wa Mbu getrokken. Met hen alle twee gaat ’t stukken beter, nzuri! 
Na de lunch gingen we samen met mama Nehema naar de begrafenis van de mama van Obama. Heel aangrijpend en bizar. Langs de ene kant helemaal anders dan bij ons: veel gelach, 5 priesters, hele mooie gezangen, gewoon thuis, zitten waar je een plekje op de grond kan vinden, heel kleurrijk… Langs de andere kant lijkt de begrafenis qua structuur wel heel veel op een Belgische begrafenis. We leven hier allemaal erg mee met Obama en z’n familie. 

Toen we terug op Sarakasi waren en de emoties wat hadden laten bezinken hadden we een halfweg evaluatiegesprek met Mieke. Ze is erg tevreden over ons werk hier, de evaluatie was dan ook positief! Wij zijn blij :) !

Zaterdag 29/03

Deze morgen gaven we de tweede les uit onze lessenreeks seksuele opvoeding. Hoewel we vandaag toch echt merkten dat de kinderen écht niet gemakkelijk over dit onderwerp praten, was de les toch erg geslaagd!

Zondag 30/03

Vandaag wandelden we naar de lodge waar we een hele middag genoten van de vrije dag. Naar de avond toe zagen we meer en meer donkere wolken op ons af komen. Meer en meer bliksemschichten verschenen in de lucht. ’t Was ondertussen al donker geworden, maar soms was ’t plots weer helemaal klaar door de bliksem. Na een tijdje kwam ook de regen aanzetten. Al is ‘enorme stortbui’ toepasselijker! We hadden zo iets nog nooit meegemaakt, heel spectaculair om te zien! Toen we na ’t avondeten naar onze banda (ons huisje) teruggingen waren we na twee seconden in de regen van boven tot onder doorweekt, zoals je wel kan zien op de foto!

Maandag 31/03

Vandaag weer een normale weekdag… 
’s Morgens wat helpen waar hulp nodig is en onze lessen voorbereid. ’s Middags ging Melissa naar Mwalimu Anna. Normaal hebben de kinderen er nu vakantie en komen ze voor bijlessen naar Sarakasi, maar we hebben op Sarakasi nog helemaal niemand gezien. Blijkbaar worden de kinderen tijdens de vakanties ook op school verwacht. Het is ons nog niet helemaal duidelijk hoe ’t hier precies in elkaar zit. Van iedereen krijgen we ’t ook helemaal anders te horen. ’t Verschilt blijkbaar ook van school tot school en zelfs van klas tot klas wie waar en wanneer moet zijn tijdens de vakantie.

Lore gaf les aan de Susiekindjes. We maakten een getallenas voor boven het bord. Het was heel leuk!

Dinsdag 1/04

1 april! Al hebben we daar eigenlijk niet veel van gemerkt vandaag. Mama Carolina maakte iets meer grapjes dan normaal en 1 schoen van Lore was verdwenen. De schoen is nog altijd niet terecht, misschien de apen of de honden zeggen ze hier…we zien wel, misschien toch een 1 aprilgrap.

Na ’t ontbijt gingen we met mama Flora naar de Kigongone Primaryschool. We gingen extra uniformpjes brengen voor de eerste Susielichting (want blijkbaar gaan ze niet naar school als hun uniformen in de was zitten). We vroegen ook of er een tweede Susielichting naar de school mag gaan. Het antwoord was positief: super! Toen we na het bezoek terugkwamen naar Sarakasi met de bajaj  zagen we dat de kinderen ook net de school uitkwamen en aan hun tocht naar huis begonnen. We hebben dan maar de bajaj volgepropt met kinderen en zijn zo naar hier gereden. Mama Flora, Melissa, Lore en tien kindjes samen in de bajaj. De middag verliep zoals gewoonlijk: Melissa ging naar Mwalimu Anna (waar ze geen les gaf zoals ze maandag had afgesproken maar de wacht moest houden tijdens het academisch uur). Lore gaf les aan de Susiekindjes.

Woensdag 2/01

In de voormiddag ging Lore met Mama Flora naar een andere primaryschool. Mally en Amina van het Susieproject wonen in een ander deel van het dorp en zullen daar dan ook naar een andere school gaan dan de andere Susiekindjes. We gingen in deze school vragen of de twee meisjes er binnenkort naar school mogen gaan. Dit was goed voor hen. Mama Flora vertelde hen ook over ons probleem met Monaïde. Ondertussen kregen we nieuws vanuit Nederland dat de deal is: het Susieproject betaalt alles wat nodig is om naar school te gaan, de ouders betalen het schoolgeld. Kan dit niet dan kan de deal jammer genoeg niet doorgaan. Toen de headteacher vertelde dat één van de mwalimu’s (leerkrachten) van de school de mama van Monaïde kent, en graag het schoolgeld voor het meisje wilt betalen sprongen we een gat in de lucht van geluk. Monaïde gaat dus vanaf 28 april samen met Mally en Amina naar school! Melissa bleef op Sarakasi om zich bezig te houden met Esta en Witi. Ze hielpen samen de mama’s met het maken van de lunch (rijst met bonen).

’t Is ondertussen al april, wat vliegt de tijd hier snel voorbij

Groetjes

Melissa en Lore

Ps I: de schoen is terecht… door ’t feit dat hij half opgegeten is verdenken we de honden in plaats van de 1 aprilvis of de apen. Foei!

Ps II : Melissa is genezen! Weg ochtendhumeur ! HOERAAA

Ps III: Melissa is niet zo goed bevriend met de modderplassen op de weg hiernaartoe… (Zie foto) 

Ps IV: We hebben kippen op het domein sinds gisteren! Sip en Koekoe! Ze zullen ons helpen met ons afvalproject! 

Bijlagen:
Blog 9.png (386.5 KB)   

Week 6 begon met een enorme regenbui. De afkoeling was wel eens welkom na de enorm hete dagen de laatste tijd. Alles gaat hier wat trager als ’t geregend heeft. De mama’s, de rest van de staff en de kindjes komen wat later op het terrein toe omdat de weg hiernaartoe veranderd is in een modderpoel. We ontbijten later en alles schuift wat op. Om 10.30u was er een parentmeeting van de susiekindjes. De bedoeling was om duidelijkheid te scheppen over het feit dat het suzieproject  de schoolspullen voor de kindjes betaalt, maar dat de ouders wel zelf  het schoolgeld moeten betalen. Ook deze meeting liep een pak vertraging op. De eerste ouders kwamen het terrein op geslenterd om 12u. De mama’s van Maiko en Peta stemden toe om het schoolgeld te betalen. Ze brachten ook de boodschap over van de oma van Obama en Dorkas: voor hen is ’t ook OK (de oma kon zelf niet komen want haar dochter, mama Obama, ligt heel ziek in ’t ziekenhuis, aids…). Rond 13u kwamen ook de mama’s van Amina en Monaïde naar hier. Voor Amina was alles al in orde gebracht vorige week, maar voor de mama van Monaïde bleek het betalen van het schoolgeld echt een probleem te zijn. De mama heeft geen man, is ziek en voedt in haar eentje haar drie kinderen op.  Langs de ene kant lijkt het heel klaar, het gaat maar over 15 euro. Langs de andere kant zijn er duizenden kinderen zoals Monaïde in de omgeving. Als wij ’t nu betalen, staan er volgende keer tien ouders voor de poort die ’t schoolgeld niet kunnen betalen… en dan nog, dan zouden we voor één schooljaar betalen, maar wat daarna? Moeilijk is ’t hier soms alleszins… We moeten nog met de coördinatoren bespreken hoe het nu verder moet.

Terwijl we op de susie-ouders wachtten maakten Richella en Lore een deal met Esta en Witi. Als wij hen mochten schminken , dan mochten zijn ons schminken. Esta en Witi zijn twee Sarakasimeisjes. Ze zijn beiden verstandelijk beperkt. Esta heeft vroeger malaria gehad, waardoor ze nu ook fysiek een probleem heeft, ze kan met haar linkerkant niet zoveel doen.

Het schminken was hilarisch, zoals je wel kan zien op de foto :) (met dank aan Sip)! Esta en Witi vonden ’t superleuk! Melissa was ondertussen naar ’t ziekenhuis met Daudi, ’t gaat al stukken beter met hem! Hopelijk zeggen ze ons maandag in Karatu ook dat Daudi genezen is J! ’s Middags ging Melissa naar Mwalimu Anna, ze hielp er om de examens Science en English te corrigeren. Lore ging zoals ze de komende maand elke middag zal doen, aan de slag met de susiekindjes. We oefenden ‘Ba be bi bo bu’ , het liedje ‘Kilimanjaro’, en schilderden daarna met wattenstaafjes. Het verschil met de kindjes nu en de kindjes die we leerden kennen als we hier net aankwamen is zo verschrikkelijk groot. Toen waren ’t allemaal kinderen waarbij ’t enorm veel moeite koste om ze in de hand te houden, nu zijn ’t zooo ’n lieverdjes!

Op dinsdag 25/03 ging Melissa ’s morgens weer naar ’t ziekenhuis met Daudi. Lore ging mee met mama Flora op tocht naar ’t huis van Susie (naar haar is ’t susieproject genoemd). Allé… eerst gingen we wel, dan had mama Flora plots niet veel zin om te gaan, dan plots weer wel, maar dan kwam de regen roet in ’t eten gooien. Met een Kaawee en paraplui was ’t snel opgelost en we gingen op pad. Susie is een meisje uit de eerste Susielichting, ze werd na drie maanden naar school gestuurd. Nu blijkt dat ze eigenlijk niet naar school gaat maar gewoon thuis rondhangt. We gingen vragen waarom ze niet naar school gaat. Uiteindelijk bleek er geen reden te zijn om niet naar school te gaan en we spraken af dat we op school zouden controleren of ze de komende weken wel echt elke dag naar school gaat. Onderweg kregen we slecht nieuws te horen. De mama van Obama, en ook tante van Dorkas, is overleden aan aids. We hebben zo te doen met ’t ventje… Blijkt dat ook zijn papa aids heeft… ’s middags maakten we met de susiekindjes een groot schilderij vol met bloemetjes voor de familie. ’t Werd heel mooi! Melissa ging ondertussen weer naar Mwalimu Anna om toezicht te houden tijdens de examens. Grappig hoe de kinderen hier een proefwerk maken echt als teamwork beschouwen. Melissa maakte dan ook snel duidelijk dat dit niet de bedoeling was: ‘Mzungu sees everything!’ :)!

Vandaag, woensdag 26/03 was een mindere dag… Vanmorgen vertrok Melissa naar goede gewoonte met Daudi naar ’t ziekenhuis. Deze keer zaten ze niet alleen in de badaji, maar waren ook Sip en Thomath mee. Thomath is een ander Sarakasijongentje die vanmorgen met heel rare ontstekingen op zijn voetzolen naar ons kwam gelopen. Gelukkig kwam ook met hem alles goed na het ziekenhuisbezoek. ’t Was wel een grappig zicht in de Badaji. Normaal is er plaats voor 3 personen, nu zaten Melissa, Sip, Daudi en Thomath erin, samen met nog drie lege kratten frisdrank die terug naar het dorp gebracht moesten worden.

Lore vertrok samen met Kitty en mama Flora te voet naar het huis van de familie van Obama en Dorkas. We zouden er heen gaan ‘to say pole’, zoals mama Flora mooi kan verwoorden. Daarmee bedoelt ze eigenlijk om ons medeleven te betuigen.  We namen ook vijf kilo rijst en drie kilo suiker mee. Het is hier gebruikelijk om iets mee te nemen voor de familie van de overledene. Het huis van de familie zat vol met vrienden en kennissen.  We dachten even dat ze ’t misschien wat ongepast zouden vinden dat we er als Mzungu’s ook naartoe gingen, maar uiteindelijk bleek dat ze ’t erg apprecieerden. ’t Maakte allemaal een diepe indruk, hoe ze hier omgaan met een overlijden, hoe ze er allemaal erg van afzien maar toch geen traantje laten, hoe ze er plots allemaal zo zijn voor elkaar… mooi om te zien! Melissa ging ’s middags weer naar Mwalimu Anna. Ze verbeterde examens history.

’s Avonds was er een gezellig afscheidsfeestje van Kitty en Mirjam. Kitty vertrekt vrijdag weer naar huis, Mirjam binnen een paar weken.

We sluiten af met een paar wist-je-datjes!

·        1 April zou er een nieuwe vrijwilligster komen: Ella. We zitten ondertussen al drie weken met het liedje ‘under my umbrella, ella, ella…’ in ons hoofd. Op een dag aan het ontbijt deelt Mieke, de nieuwe coördinator, droogjes mee dat Ella helemaal niet komt. ‘Hoezooo, heeft ze zich bedacht??’ .. niet bedacht, Mieke had ergens gelezen dat er misschien een Ellen zou komen in Juni, en haar gedachten hebben daar een Ella van gemaakt die op 1 april zou komen.  Maar zeg niet tegen Mieke dat ze ’t verzonnen heeft… neenee, ’t is gewoon in haar gedachten ontstaan…

·        We hebben ondertussen samen al meer dan 100 muggenbeten… Mto wa Mbu (rivier aan de muggen, swahili)…we zullen ’t toch nog moeten geloven!

·      Alle bewakers hebben hun haar afgeschoren. ’t staat de een beter dan de andere :)… Als we hen vragen waar ’t naartoe is antwoorden ze ‘I sold it’. Of dat ook werkelijk ’t geval is blijft een groot raadsel, ze zijn hier kampioenen in naast de kwestie antwoorden.

·        Ons ‘Swahili’ wordt beter en beter. We verstaan meer en meer en kunnen hier met de staff en met de locals in ’t dorp al een (weliswaar beperkt) gesprekje voeren.

·         Morgen koken we met alle vrijwilligers samen ‘Hutsepot’ voor de mama’s, de bewakers en de staff. Hopelijk vinden ze ’t lekker :)!

·         Jullie kunnen by the way ook heel veel nieuws terugvinden op de site van Stichting Twiga en op de facebookpagina ‘Stichting Twiga’!

·         We hebben sinds kort een huismuis: Jaques.

·         Lore niet meer Lore heet, maar ‘Nora’.. Lore is te moeilijk om uit te spreken hier!

·         Melissa geen geheimen meer heeft voor Lore. Als ze die al zou hebben, vertelt ze ze ’s nachts allemaal in haar slaap. Zo wordt Lore soms wakker gemaakt door een schreeuwende Melissa: ‘Pas op, Pas op, Pas oooop!’ … als Lore dan vraagt waarom antwoordt Melissa doodserieus: ‘er liggen hier eieren!’. Of: ‘neeneeeneeeneeneee!!!’ … Dan vraagt Lore: ‘hééé, wat is er?’, waarop het antwoord ‘je gaat het toch niet kapot maken hé’ volgt. We liggen hier regelmatig eens plat van ’t lachen :)!

Een hele dikke zoen :) ! Tot de volgende!

Kwaheri!

Melissa en Lore 

Bijlagen:
Blog 8.png (776 KB)