02-12-2011 om 14:18 geschreven door Elise  

02-12-2011 om 14:03 geschreven door Elise  

23-11-2011 om 13:08 geschreven door Elise  

Gisteren hebben mijn man, de dokter en mammi een goed gesprek gehad.  Er wordt open over de problemen gepraat en er worden afspraken gemaakt :
- er werd bloed getrokken.  Maandag komt de dokter terug langs om de uitslag te bespreken.
- vandaag en morgen komt er een verpleger.  Hij zal bloeddruk, hartslag en vooral de medicatie controleren.
- Mammi is akkoord om niet met de auto te rijden tot wanneer de uitslag van de bloedname besproken werd.

De dokter geeft aan dat het beter is voor haar om nu gewoon in haar eigen huis te blijven.  Nu niet Mammi in huis nemen is de boodschap.  Als het thuis niet meer gaat, gaat het bij ons ook niet meer lukken.

Mijn man en ik leggen ons erbij neer en denken "ach, wat maakt een weekend".  We gaan dit weekend veel langs.  De verpleger komt.  Ik doe op vrijdagavond nog boodschappen en breng voor zaterdag een opwarmmaal mee.  Voor zondag voorzie ik bij ons thuis biefstuk te maken.  mammi is akkoord.

Iedereen gaat met een min of meer gerust gemoed slapen.

02-10-2010 om 23:39 geschreven door Elise  

Goed begonnen,

Is half gewonnen

Wat zeg je dan als de dag slecht begonnen is ?

Slecht begin

Nadien enkel gewin -8)

De oorzaak : een telefoontje, vanmorgen om 5u van een surveillancedienst omtrent Mammi (schoonmoeder heeft zo een nare bijklank, dat we de troetelnaam van de kinderen hebben overgenomen).  Mammi is 85 lentes en heeft, volgens de huisarts, Multi-infarct dementie in een vroeg stadium.

De huisarts sprak ons hierover zelf aan in de lente.  Mijn man en ik waren erg geschrokken en dat is nieuws dat je moeilijk kan verwerken.  We hebben ook niemand waarmee we over het probleem kunnen praten.  Hebben geen broers of zussen die het leed en ook de zorg zouden kunnen delen en zijn beiden dertigers.  Hij is 40 en ik tel 35 jaren.  Een jonge leeftijd om met zo een probleem geconfronteerd te worden.  De enigen met wie we hierover konden praten zijn onze buren, maar die mensen hebben nu hun eigen problemen.

Ik ging op zoek.  Wilde weten wat dat inhoudt : dementie.  Iedereen kent het woord, maar daarom weet je niet hoe de ziekte evolueert.  Heb een hele goeie website gevonden waarin verschillende mensen hun verhaal doen omtrent de verschillende fasen die de ontwikkeling van de ziekte kent.  Er komen dementerenden aan het woord, maar ook echtgenoten, kinderen, huisartsen en een psychologe die uitleg geeft over hoe de patiënt zich voelt.  Voor mij was het toen duidelijk : wij bevinden ons in de fase “er is iets niet pluis”. 

Er is iets niet pluis

Mammi had een hele goeie vriendin, Jo.  Maar, 2 jaar geleden begon Mammi te klagen dat er dingen uit haar woning verdwenen.  En dan, niets vermoedend, begin je mee te denken : wie komt er in huis ?

-          Jo, haar vriendin sinds meer dan 10 jaar die steevast van donderdag tot maandag huist bij Mammi

-          Els, de poetsvrouw, die al meer dan 25 jaar poetst bij de familie

-          Berthe, de buurvrouw, die iedere keer dat mammi wegging, op vakantie was of in het ziekenhuis lag op de hond pastte.

Geen mooie keuze, maar mammi maakte ze.  Jo werd de deur gewezen.  Ze was er zeker van dat die dame bruisend water gestolen had, en zakdoeken en pralines…  Nu achteraf, besef ik dat dat niet het geval was.  Dat mammi zelf gewoon de dingen misplaatst heeft toen, maar dat wil je op dat moment niet geloven.  Mammi is tenslotte heel goed bij de hare ! Ze rijdt nog met de auto, regelt al haar zaken nog zelf.

Dat ze Jo de deur wees, deed haar veel verdriet en door de eenzaamheid heeft ze nog telefonisch contact met haar.  Jo is ook verhuisd en woont nu bij haar familie in de Ardennen.

Nadat dat achter de rug was, bleven er dingen verdwijnen.  Gele handdoeken, maar die had de poetsvrouw gepikt, volgens mammi.  Toen begon ik onraad te ruiken en aan dat verhaal heb ik nooit enige grond van waarheid toegeschreven.

1,5 jaar nadat Jo vertrokken was, was het kerstmis.  Mammi was bij ons thuis op kerstavond en ook op kerstdag hebben we haar naar ons thuis gehaald om een gezellige dag met de kinderen door te brengen.  Tweede kerstdag deden we met de kinderen een uitstap.  Zoals iedere keer dat we weg zijn, belden we even naar mammi.

Ze was boos.  Ze was bij Jo geweest en ze hadden ruzie gemaakt.  Ik voelde de nattigheid hangen en gezien we in de auto via bluetooth bellen konden de kids ons horen en dus werd er afscheid genomen.  Op de terugweg belden we omnieuw en toen kregen we een heel ander verhaal.  Jo was bij Mammi geweest en ze hadden een fijne namiddag gehad en goed gebabbeld.  Maar toen ik vroeg wanneer dat precies was, zij ze ‘met kerstavond’.  Ik zei : mammi, je moet je vergissen, toen ben je bij ons geweest waarop ze laconiek antwoordde, “tja, dan moet het gisteren geweest zijn”  Mijn briefing van de dokter indachtig (meepraten en haar zelf laten vastrijden) zie ik, “wanneer ben je dan bij Jo geweest ? ’s morgens of ’s avonds, want overdag ben je bij ons geweest”.  En weerom wist mammi ons te misleiden door te zeggen, tja, ze is nog bij mij geweest, vorige week, ik zal de tijd wat dooreen gehaald hebben.  Maar dat was niet mogelijk.  Jo was verhuisd en zelf onvoldoende mobiel om naar het platteland af te zakken en mammi, die rijdt niet meer zover met de auto.

Hierover hebben mijn ventje en ik lang gepiekerd.  Het was de eerste keer dat het voor ons overduidelijk was dat er iets scheelde.

De huisarts stelde voor om mammi te laten meedoen aan een project voor vroegdetectie van dementie.  Wat heeft ons dat opgeleverd ? Een hele vragenlijst van 3 uur voor mijn man en ik, een hele vragenlijst voor mammi en geen enkel resultaat.  Het lijkt of haar geheugen nog meevalt en ze moet een MRI laten doen.  De dokter zegt zelf in te staan voor het uitvoeren van de onderzoeken, maar doet niets anders dan mammi een voorschrift te geven.  Daar doet ze volgens mij 1 ding mee : weggooien.  We zijn nu mei/juni.

Het is augustus, ik ben het beu om af te wachten en bel de dokter.  Ze moest toch een scan laten maken ? Tja, dat heeft ze dus niet gedaan, hè dokter, toch niet dat ik er weet van heb.  Kan u er in de toekomst op letten dat er afspraken gemaakt worden en dat wij ook op de hoogte zijn, zodat we bij vergetelheid kunnen ingrijpen ? Jaja, geen probleem.  Ok, mijn man en ik wachten terug geduldig af.

We zijn september.  ’s Avonds plots een telefoontje van mammi.  Ze moest naar een neuropsychologe gaan in het ziekenhuis en die vrouw heeft totaal geen respect voor haar gehad.  Medammeke, medammeke (en daar is ze zo allergisch aan !) En plus, een patiënt mag toch met respect behandeld worden en aangesproken worden met Mevrouw, lijkt me dan.  Mammi was zo over haar toeren dat ze vroeg of ik vanaf nu met haar zou meegaan naar alle onderzoeken.  Ik beloof haar dat ik vanaf nu altijd zal meegaan en ben blij dat ze eindelijk ook in die zaken hulp aanvaardt.

Nooit gedacht dat hulp aanvaarden voor iemand zo moeilijk zou kunnen zijn, maar ik kan me best inbeelden dat dat voor mij ook zal gelden.  Steeds heel zeflstandig geweest, steeds willen geven, dan is het heel moeilijk om te leren krijgen.

De volgende afspraak, met een andere dokter, ging ik mee.  Een hele lieve dokter die mammi aan een kleine geheugentest onderwierp.

-          een figuur met 2 vijfhoeken en een doorsnede moest overgetekend worden.  Ik kon mijn ogen niet geloven als ik zag dat mammi er echt moeite moest voor doen.

-          De dokter vroeg :

o   hoe oud bent U, mevrouw ? 85 (ok)

o   welk jaar zijn we, mevrouw ? 2010 (ok)

o   Welke maand zijn we, mevrouw ? september (ok)

o   Welke dag van de week zijn we, mevrouw ? donderdag (ok)

o   Welke dag van de maand zijn we, mevrouw ? de 20^ste (2 dagen verkeerd, maar helemaal niet erg, bijna goed, mevrouw)

Sof ar, so good.  De dokter gehandelde haar met zeer veel respect en de “mevrouw” was heel belangrijk voor haar eigenwaarde.  Ze werd ook iedere keer gerustgesteld en dat bleek ook heel belangrijk

-          En de dokter ging verder  :

o   Heeft u kinderen, mevrouw ? Ja, ene, met veel moeite (ok)

o   Heeft u kleinkinderen, mevrouw ? Ja, twee (ok)

o   Hoe heten uw kleinkinderen, mevrouw ? Tom en Sarah (ok)

o   Hoe oud zijn uw kleinkinderen, mevrouw ?

§  Eliseke, antwoord gij eens. 

§  Neen, neen, mevrouw, ik wil dat U het me vertelt. 

§  Onze Tom is (nadenken..) 4 (kijkt me aan en ziet dat ik schrik), neen neen, 6 (kijkt me nog eens aan en denkt diep na) .. 10 

§  De dokter kijkt me aan en vraagt om te antwoorden : 11. 

§  Zeer goed mevrouw, dat is er heel dichtbij.

§  Ons Sarah is 5, neen 6,

§  Opnieuw kijkt de dokter me aan : 7

§  Zeer goed mevrouw, dat is er ook heel dichtbij

§  Mammi lacht tevreden.  Deze test heeft ze doorstaan.  Maar ik ben bijna van mijn sokkel geblazen wetende dat ze denk dat tom maar 4 is.

-          Volgende oefening : er blad met een cirkel en in het midden een punt.  Mevrouw, dit is een klok.  Kan u de cijfers er voor me op plaatsen en 10 na 10 aanduiden ? Zo een simpele oefening.  En toch, worden er fouten gemaakt, wordt er niet logisch nagedacht.  Naast de 12 komt 1 en dan 2 en dan terug 1 en dan weer 2 na lang nadenken en dan, plots zegt ze : neen, neen, ik ben mis.  Hier moet ik de 3 zetten ! Oef, juist.  4, 5 en 6 worden zonder hindernissen genomen, en dan terug 7, 8, 7 , 8 .. en weerom corrigeren tot uiteindelijk de klok juist staat.  Maar dan 10 na 10.  Uiteindelijk wordt er 10 voor 2 getekend omdat lange en korte wijzers van plaats gewisseld worden.  Volgende schok voor mij.  Dit lijkt me echt poepsimpel, maar is voor mammi een zware opgave.

Zijn we nu in fase 2 beland ? Ik weet het niet.  Het gaat echt achteruit !

Ik besef dat het echt achteruit gaat en dat het ziektebeeld dat de dokter schetste blijkt te kloppen.  Het blijft een poosje status quo en dan, ineens, een trapje naar beneden.

Ik spreek mijn ventje hierover aan en zeg hem carrément : schat, ik vrees dat dit de laatste verjaardag wordt waarbij uw mama actief betrokken zal zijn.  Zullen we een koffietafel regelen met heel de familie en iedereen die zij graag ziet ? Hij gaat akkoord.  Ook als ik mema hiervan aanspreek, gaat ze akkoord.  We overlopen haar agenda met adressen, maar in plaats van iedereen persoonlijk aan te schrijven, geeft ze aan om enkel de oudste aan te schrijven en te vragen dat hij / zij het voortzegt.  Ik weet dat het enkel is omdat ze alle namen in het adresbestand niet meer kent.

Gisteren :

Mammi moest naar het ziekenhuis om een MRI scan van de hersenen te laten nemen.  Ik ben meegegaan en achteraf zei ze dat ze blij was dat ik erbij was omdat ze voelde dat ze het niet meer zou aangekund hebben om na dat onderzoek met de auto te rijden.  Er was veel lawaai aan te pas gekomen en blijkbaar, altijd luid.  Ze moest boodschappen hebben, had ze op voorhand gezegd, maar nadien, bleek dat niet meer zo te zijn.

We hebben afgesproken dat we samen een nieuw tenueke gaan kopen voor haar verjaardagsfeest op het einde van deze maand.  Dat lukt vandaag ook niet meer, ze is te moe.

Eens thuis van het ziekenhuis, maak ik ons een goeie kop koffie en na een half uurtje, ga ik ervandoor.  Zo kan mammi nog een beetje rusten.

En toen, het slechte begin van deze dag :

Mijn ventje, Sarah en ikzelf liggen te slapen tot plots

Om 5u telefoon, de alarmcentrale, moeder heeft hulp nodig.

We springen uit bed.  Ik zeg hem nog : schat, er moet iets serieus gaande zijn, want toen uw mama gevallen is en haar hoofd bloedde, heeft ze dat zelf gestelpt.  Eer zij de alarmcentrale verwittigt, dan moet het echt heel erg zijn.  Ik bel naar de buren, maar de GSM staat niet aan.  We beslissen om naar Mammi te gaan.  Ze woont tenslotte op slechts 5 minuutjes van bij ons thuis en als het echt heel erg is, bellen we eerst de ambulance en nadien mijn ouders (zodat er iemand naar Sarah kan snellen).  Als het allemaal wel meevalt, zorgen wij wel dat we snel terug thuis zijn bij Sarah.

We komen toe en gaan zachtjes binnen.  Het kan immers ook vals alarm zijn.  Mijn ventje gaat naar boven en roept : “die is hier niet”.

Lichte paniek.

Ik steek de lichten aan en loop rond vragend “Mammi ? Mammi ?”

Tot er in de living antwoord komt : “ik ben hier”

Ik vind haar, tussen het raam en de zetel.  Ze is bang, maar ze erkent me en zegt “Eliseke, hoe komt gij hier ?”

Ik vertel haar dat de alarmcentrale ons verwittigt heeft, maar zie dat ze het niet begrijpt.  Dan leg ik haar uit dat ze op de rode knop geduwd heeft (en dat ze dat goed gedaan heeft) en dat de mevrouw van dat doosje ons telefoonnummer heeft, zodat ze ons kon verwittigen dat er iets gebeurd was.

Ik help Mammi recht, roep mijn man en we zetten haar in de zetel.  Ze doet ons 3 verhaallijnen, door mekaar.

-          ze is uit haar bed gevallen, kon er niet meer terug in. Alles lag overhoop en ze was bang dat er iemand in huis was.  Dan is ze in het donker naar beneden gegaan (een houten trap, zonder tegentreden aan 86 jaar in het donker – ik mag niet bedenken wat er had kunnen gebeuren !).  Daar was het ook zo rommelig (ik vertaal dat naar, ze was zo verward dat ze de weg niet meer wist, zeker niet in het donker) en dan wou ze weglopen, hulp gaan zoeken bij de politie.  Maar plots een stem in het donker (ze heeft tegen de rode alarmknop geduwd – die staat op de lage vensterbank tussen het venster en de sofa en de dame van de dienst vraagt dan Mevrouw, Mevrouw, alles in orde ??)  Daar was ze volgens mij, heel bang van.

-          In het begin sprak ze dat ze gedroomd had dat er witkappaters in haar huis waren binnengedrongen, dat die haar hadden vastgemaakt op zolder, maar dat veranderde naar vastgebonden op haar bed. Ze moest vluchten en had zich verstopt.  Nadien sprak ze alsof die paters echt in haar huis zaten, want “die konden boven nog liggen te slapen”.  Ook nadat we al een half uur met haar hadden gebabbeld en haar hadden gerustgesteld, was ze nog niet gerust en heb ik samen met haar een kijkje genomen in de slaapkamers boven.

-          Tussen de droom en de werkelijkheid van de paters, kwam er nog een verhaal van een man die haar telefonisch gecontacteerd had en die heel veel vragen stelde.  Hoe oud ze was, of ze nog alleen woonde,… en ze was bang geworden.  Bang, dat die man wel eens de bedoeling zou kunnen hebben om bij haar in te breken.  Toen heeft ze het gesprek verbroken, zeggende dat ze naar een hele interessante film aan het kijken was om van hem af te geraken.  Dit verhaal werd door mijn man bevestigd, want dat had ze blijkbaar de dag eerder ook aan hem verteld (van dat telefoontje dan) Dat was voor haar een verklaring : “misschien ben ik daar zo mee bezig geweest, dat ik er zwaar van gedroomd heb”

Mijn man had gezegd dat de hond ook iets had laten vallen in de badkamer.  Waarschijnlijk heeft ze dat willen opruimen, want we vonden overal WC papier in de badkamer op de vloer.  Ik ging het opkuisen zodat alles terug netjes was.  De 2 matten die ze in haar kamer had liggen, waren verfroemeld.  Dit leerde me dat ze effectief over de grond gekropen heeft uit schrik.

Ik vind het zo erg.  Ik krijg het gevoel dat we echt in de volgende fase zitten.  De fase waar we weten wat er scheelt en de fase dat ook Mammi nog zal weten waar de klepel hangt.  In het begin nog veel, en altijd maar minder en minder.

Naar aanleiding van dit voorval contacteerde ik de huisarts.  Hij gaat deze namiddag even langs en ook mijn ventje zal daar zijn.  Ik heb al met hem besproken dat het niet slecht zou zijn als moeder een tijdje bij ons intrekt.  Het zal heel wat reorganisatie vragen, maar we kunnen haar, in deze omstandigheden, niet alleen laten.  Ook de auto, daar moeten we iets op vinden om ervoor te zorgen dat ze daar niet mee weg kan.  Ofwel maken we hem onklaar ofwel stoppen we de sleutels weg, ofwel kan ze er niet aan (als we haar thuis laten intrekken).

Ben blij dat ik er met een aantal collega’s kon over praten vandaag.  Eentje heeft hetzelfde met haar schoonvader meegemaakt en ze verstaat me echt.  Ze heeft het heel druk, maar is vanmiddag gewoon eventjes een half uurtje komen keuvelen en me een hart onder de riem steken.  Een schat van een mens is het.

Ben om 3 u op het werk vertrokken.  Moeite om me te concentreren en nadenken over wat er moet geregeld worden.  Dat laatste moeten we zeker doen dit weekend.

Mammi kan bij ons wel komen inwonen voor een tijdje, maar dan moet vandaag de speelkamer van de kinderen volledig geledigd worden en moet ik al die rommel in onze slaapkamer ophopen.  Er moet ook plaats komen in de kasten zodat Mammi ook haar kleren kan wegzetten.  De commodekast moet leeg gemaakt en gerepareerd.  De speelkamer leeg en het bed ineen gezet.  Tja, Wat nu, geen tweepersoonsmatras meer.  Kan ik haar in een 1persoonsbed leggen ? Denk het wel.  Ik moet ook terug een hekje voor de kids vragen bij de buren.  Ik heb de mijne verkocht aan hun, maar het is nodig dat ik ze terugkoop.  Moet verhinderen dat Mammi op onze trap valt.  Moet licht laten branden in de gang, zodat ze niet in het donker gaat dolen.  Zoveel dingen waar ik moet aan denken, en die afhangen van het bezoek van de dokter en mijn gesprek met Mammi straks.

Ik moet haar overtuigen van het feit dat wij ongerust zijn en dat we het fijn zouden vinden als ze tot op het moment dat de onderzoeken zijn afgerond, bij ons logeert.  Dat we het van  dan af kunnen bekijken, hoe we hulp in huis gaan voorzien.  Ik moet met de stichting thuishulp of ziekenzorg bellen.  Zien of er van hun kant iets voorzien is om dergelijke mensen te ondersteunen.

Ook als Mammi nu bij ons verblijft, zijn er momenten dat ze alleen zal thuis zijn.  Een moment is niet erg, maar een hele dag, lijkt me niet aangewezen.  Wat dus op maandag, als mijn man een hele dag gaat werken ? 2 halve dagen weg dat moet zeker nog lukken, maar een hele dag ?

Ik moet haar ook overtuigen dat ze ons moet toestaan om haar te helpen met de medicatie.  Ik weet totaal niet wat ze moet innemen, maar de medicatie tegen de duizeligheid, daarvan ben ik zeker dat ze die niet consequent 3 X per dag inneemt, maar alleen als ze duizelig is.  Tja, dan gaat dat ook niet helpen, heeft de vriendelijke dokter neuropsycholoog ook verteld.

Welk effect gaat dit op mijn kids hebben ? Ze zijn 8 en 12.  Die van 12 gaat het doorhebben, maar dat is qua emoties just zijn vader.  Je hoort het niet, tot op het moment dat het vatje vol is, en dan ontploft de bom.  De jongste, daar ligt het hart op de tong, dus dat zal wel lukken.  Gezien Mammi de meter is van de oudste, heb ik nu al verdriet wetende dat hij daar zwaar gaat aan tillen.  Het is ook normaal dat een kind daar verdriet van heeft.  Wij als volwassenen hebben het er ook zwaar mee, maar een moeder of vader wil haar/zijn kind nu eenmaal behoeden voor verdriet.  En dat behoeden, gaat in dit geval niet lukken vrees ik.

Het was een zware emotionele dag.  Wetende dat hij nog maar net halfweg is en dat er nog veel op me afkomt, laat ik een diepe zucht.

Bijna op de bestemming aangekomen.  NMBS stuurt reclame de wereld rond “bestemming beter”.  Wel, ik hoop het, maar ik ben voldoende realist om te beseffen dat het in dit verhaal enkel nog bergaf kan gaan…  Wat wel moet beteren, is de manier waarop mijn man en ik hiermee omgaan. 

02-10-2010 om 23:34 geschreven door Elise  

30-09-2010 om 23:00 geschreven door Elise  

Ik zit met veel dingen in mijn hoofd.

Heb zelf een gelukkig huwelijk, ben heel gelukkig met mijn ventje en de kindjes.  Hebben een mooi huis, laten bouwen, nu ongeveer 13 jaar geleden en wonen hoog boven op onze berg.

Al wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn ? Ja, en er is meer.

Onze beste vrienden hebben de woning naast de onze gekocht.  We delen hier al meer dan 4 jaar lief en leed.  Zijn al veel langer goeie vrienden, maar wonen hier nu in wat wij al lachend "onze commune" noemen Ieder heeft zijn eigen leven, maar de kids spelen graag samen.  Is het mooi weer in de zomer dan ontstaat er als eens spontaan een BBQ, een babbel of een wijnavondje.  Het is altijd heel gezellig.

En dan komt de onvermijdelijke "MAAR"

Wil het nu wel niet lukken dat ik erachter kwam dat hij zijn vrouw bedriegt !
Allen enig kind en ik niet op mijn  mond gevallen.  Hem er dus over aangesproken en ja, hij geeft het toe : een misstap begaan met een vrouw waarvan we (zijn vrouw en ik) hem al meer dan 6 maand gewaarschuwd hebben, dat hij er moet voor oppassen, dat die toenadering zoekt.

En dan zit bibi natuurlijk met een levensgroot dilemma :
het zijn beide mijn beste vrienden.  Voor hen en voor hun kindjes ga ik letterlijk door het vuur.  Maar wat moet ik nu doen ?
Dit alles met de mantel der liefde bedekken of het tegen mijn vriendin zeggen ?

Ik heb gekozen om er hem op aan te spreken.  Heb hem duidelijk gemaakt dat hij met veel meer dan met zijn vriendin speelt.  Heb hem uitgelegd dat hij speelt met het goeie leven dat we hier samen hebben, heb hem gezegd dat hij eens naar een foto van zijn kids moet kijken, dat dat gelukkige kinderen zijn en dat hij dat gaat kapotmaken.  Dat hij zijn leven met zijn vrouw gaat kapotmaken.

Zijn vrouw is geen familie, maar heeft in dat opzicht dezelfde genen als ik : "als er in andersmans pot geroerd wordt, staat de valies beneden op de oprit klaar" en dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt.  Hij gaf aan dat hij dit alles niet wilde verliezen en ik argumenteerde dat dat exact datgene was waar hij mee bezig was.

2 weken later heb ik hem opnieuw aangesproken en hij heeft me recht in het gezicht gekeken en gezegd dat hij met die vrouw niets meer heeft.  Wat kan ik anders dan hem geloven ?

Maar het voelt niet goed.
Hij gaat nog steeds met haar om omdat ze eveneens actief is binnen de vereniging waarin hij actief is.  Ze moeten samenwerken aan bepaalde projecten.  En dan, als klap op de vuurpijl, gaat dat mens zich nog eens beginnen ingraven in zijn leven.

Er moet een babysit zijn voor de kids, wanneer ze gaan repeteren : oh, maar dan komt toch die lieve R. opdraven.  Elise biedt het ook aan, maar ja, die wil op tijd haar bed in en R, tja, die blijft op tot een kot in de nacht.
Manlief gaat naar een vrijgezellenavond, tja, dan gaat vrouwlief toch uit eten met R.

Iedere keer als ik dat hoor, draait mijn maag.  Niet omdat ik jaloers ben dat mijn vriendin dingen plant met R., maar veeleer omdat ik me mateloos aan dat mens erger.  Het is niet genoeg dat ze iets met hem gehad heeft, neen, ze moet zich nog meer met zijn leven beginnen moeien.  Zo gaat hij in haar net verstrikt geraken en komt hij er nooit meer uit !

Ik van mijn kant, vind datgene wat ze doet, het laagste van het laagste.
Loopt ze die kerel al meer dan 6 maanden het hof te maken (ok, hij was zo dom om het niet te willen inzien) terwijl ze toch wel weet dat hij getrouwd is ! Sorry, maar dat doe je niet.  Al is het dat er efkes geprobeert wordt, kan ik nog inkomen, maar 6 maand alstublieft.

En dan, wordt die doodleuk uitgenodigd op feestjes bij de buren !

Wat verwacht die buurman nu dat ik ga doen ? Vriendelijk blijven en lachen  ?! Dat is zo ongeveer hetzelfde als wanneer ze me zouden vragen om te voet naar de maan te gaan !  Het zit zo : van nature uit kan ik niet liegen.  Een leugen op bestwil kan ik er nog doorkrijgen, maar echt volledig tegen mijn gedacht ingaan.  Neen, ik kan het niet.  Ben daarvoor een veel te recht door zee-type.

Wat is dus mijn doemscenario :
buurman en buurvrouw vinden R. een hele toffe en blijven die uitnodigen.
Ikzelf voel mijn maag al draaien als ik dat mense hare naam hoor, laat staan dat ik ze nog moet zien.  Ergo, ze gaan dat zeker aan mij zien of voelen.
Ergo, bibi is de slechte of de kwaaie.

En eigenlijk, ze moet maar durven ! Zo vrank en vrij om de vrouw van haar minnaar tot haar vriendin te nemen.

ga ermee stoppen voor vandaag.  Ben blij dat het van me af is.  Misschien dat ik op deze manier de dingen een plaats kan geven en daardoor in enige situatie met de buren en R. min of meer "normaal" kan reageren

30-09-2010 om 18:24 geschreven door Elise  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

30-09-2010 om 18:01 geschreven door