Vandaag de laatste etappe, het voelt niet anders. Gisteren nog tegen de hoek van de balie gelopen. Mijn rechter bovenbeen heeft een paardestamp gekregen en dat is nogal hinderlijk. Ik kan niet goed stappen en omdat ik wat mank ga, vang ik dat op met mijn linkerpoot. Daarvan doet de kuit nu ook pijn.
De paaltjes geven geen afstand meer, iedereen zegt dat er een fout van 3km op zit. Meer dus. Het weer is schitterend voor die laatste dag, warmte eindelijk.
Nu gaat het ook nog altijd op en af, de laatste helling is deze van Monte do Gozo enkele km voor Santiago. Je kan daar de stad zien in het dal, maar vandaag hangt er een grote wolk boven. We zien enkel een lange brug boven het wolkendek. Juist over de spoorweg houden we halt bij een cafeetje, even rusten, toilet en wat drinken.
Nu het verkeersbord met Santiago op we zijn er, een foto nemen natuurlijk. We volgen nog steeds die gele pijlen en plotseling kunnen we een toren van de kathedraal zien, nu is het echt niet ver meer.
Een doedelzak speelt, veel mensen, door een smal straatje en dan het grote plein. Je komt naast de kathedraal op dat plein. Heel veel mensen hier, enkele herken ik van die lange weg. Ik kom samen aan met Kimberly (Canada) en Sabina ( Oostenrijk).
Weinig emotie, het is voorbij, ik wil, moet naar huis.
Eerst nog de Compostella afhalen in het pelgrimsbureau om de hoek. Ook daar in de rij, zoveel pelgrims die aangekomen zijn.
Daarna een rol kopen om die aflaat op te bergen, en wat postkaarten.
Ik besluit om wat tijd te nemen en hier toch te overnachten zo kan ik het wat gemakkelijker laten bezinken.
Veel afstand in drie dagen, 94km, volgens de markeringen op 18,5km van Coñpostela, dus morgen gaat het gebeuren, aankomen met een dubbel gevoel. Gus, je bent geen moment uit mijn gedachten, ik zal zeker een kaarsje branden.
De laatste paar sokken hebben nu ook luchtgaten, maar ik draag ze nog, heb ondertussen al nieuwe om naar huis te komen.
Als ik niet in de parador mag slapen zal dat slapen op de trein zijn. Het is hier koud en ik heb niet echt reserve kleding bij, nu zit alles in de wasmachine, hopelijk is alles droog morgenvroeg.
Een belg teruggezien uit Ostabat, die zegt dat ik nog afgevallen ben. Als dat zo, is dan gaan jullie mij niet zien thuiskomen!
Vandaag door eucalypiusbossen gelopen, man man ruikt dat heerlijk!
Nu eten zoeken, smakelijk en tot morgen....
Nog 111km tot Santiago, wat meer dan bedoeld, maar het is hier koud en nat De albergue in Barbadelo is gesloten en dan maar hier gestopt na 20km. Morgen wat meer trachten te gaan en wat inhalen.
Alles is nat en drogen is een probleem.
De streek is prachtig, jammer van de wolken en de regen. De streekgerechten, zoals pulpo moet ik niet meer eten, veel te veel pimientos en daarvan moet ik soms noodgedwongen ergens aan de kant.
Ik voel ook dat de reserves stilaan uitgeput raken. Nu na 20km al moe en de rug doet pijn. Had mijn oude schoenen weer in de rugzak, en daarvoor hingen ze vooraan.
Binnen de week is de Camino gelopen, dan kom ik naar huis.
Onvergeetlijke landschappen, op en af, soms flink maar steeds weer ander zicht als beloning. De pulpo van gisteren was heel lekker en veel, maar zo was de peper ook. Met alles dichtgeknepen gelopen tot een cafe, dat gesloten bleek. Dan maar even de weg verlaten en reiger geweest.
Gek vandaag over de Alto de Pojo gegaan, waar die overal is geweest! Het halve leger uit Zuid Korea loopt hier, misschien daarom.
Zo wat half weg een hert verrast op de weg. Het is danig eschrokken en nam toen een sprong over een omheining, 3à4m lager en ging dan verder.
Een zeer mooi moment, te vlug voor een foto.
Ik ga zelf koken vandaag, de prijs voor een nacht is hoger hier. 10
Biefstuk gehaald en 6 eieren, met tomaat als voorgerecht.
Heb veel bijgeleerd, wacht maar tot ik thuis kook!
Vandaag vertrokken onder een grijze hemel. Het heeft niet lang geduurd of de poncho was nodig, eerst miezelen en dan ferme regen. Het is een belangrijke dag, de steentjes zitten klaar in mijn zakje van de poncho. Het voelt zeer vreemd, dit is eindelijk een droom die waar wordt. Een van die steentjes wacht al 25 jaar op dit moment.
Zo'n 500m voor Focebadon, gaat een vrouw op de grond liggen. Ze is heel ziek en einde krachten. Samen met een duitse vrouw, brengen we haar naar de volgende Albuergue. Ikke met nu twee rugzakken op de schouders, gelukkig waren we er snel bij en is het er lekker warm. Van de inspanning moet ik bekomem met een pint. Dan weer verder,Ik loop in de zon en het regent pijpstelen, wat een gevoel. Plotseling kijk ik voor me en zie dat Cruz, een heel intens moment.
Alle steentjes bedankt en onderaan gelegd met de nodige foto's natuurlijk. Annemie die van jou kreeg een bijzonder plaatsje. Die avond August niet meer gezien, zal vroeger zijn.
Het voelt alsof er nu niets meer moet, zelfs niet Santiago, maar ik zal het natuurlijk uitlopen.