Vandaag was de grootste stap. Me los maken van mijn enige hulp en zelf verder gaan met mijn leven. De laatste keer bij de psychologe, voorlopig.. Ik heb mijn problemen van mijn verleden vastgepakt en er proberen mee omgaan. Zij kon me daarbij helpen. Helpen om mezelf te begrijpen. Om mezelf te kunnen zijn zonder in te zinken. Mezelf vastgrijpen en troosten, mijn lieve spiegelbeeld, zo medelevend. Een troost vinden die al mijn verdriet opzuigt en me kennis en begrip in de plaats geeft. En die heb ik gevonden. Ik ben gelukkig.

Wat zou alles mooi zijn. Door een roze bril. Lekker lui doen wat je graag doet zonder zorgen. Gooi dat grijze beeld weg want rondom ons gebeuren er onwaarschijnlijk mooie dingen. Als je goed kijkt... Heel goed... Geluk moet je zelf brengen. Zet zelf die roze bril op en pieker niet waar hij ligt, je weet het heus wel. Zet hem gewoon op en zeg wat je ziet.

"You're happy."

"I know, i always am when i'm with you."

"No, i ennoy people."

"Not me, i love all of you."

"Why do i deserve you?"

"Don't ask, it's love, what would you expect."

"I love you too"

Gelukkig zijn wordt zo overschat. Als je over geluk nadenkt, zoek je naar dingen die je geen geluk brachten. Als je om niets geeft, dan lacht geluk je toe en vergeet je het. Als je tegen iemand zegt dat je gelukkiger wil zijn moet je aanhoren dat ze je raar zouden vinden als je niet elke dag lachte. En dan vraag je je af, waarom zeggen die dat? Lach ik elke dag? En onbewust, als je dan lacht, zegt je achterhoofd, zie je wel, je bent gelukkig. Gelukkig van die perfecte vent die elke dag naast me staat, elke dag in mijn ogen kijkt en me doet lachen.

"Je lacht veel," zegt hij tegen mij.

"Oh ja?" zeg ik verontwaardigd. Zo ken ik mij niet...

"Je bent precies heel erg blij."

"Ik weet niet, i'm just... happy" en ik glimlach verlegen.

"I love you too."