Zo in de war, zo vol met twijfels. Jij was het, die ik vertrouwde, geloofde, waar ik oud mee dacht te worden. En nu weet ik het niet meer, ik weet niet of ik je nog vertrouw. Alle mensen om mij heen zeggen dat ik bij je weg moet gaan, dat je mij voor blijft liegen. Ze denken dat jij verslaafd bent, maar jij ontkent dit natuurlijk. En ik weet niet wat ik geloven moet. Kun jij echt zonder drugs? Was het echt alleen voor de fun? Je loog er toen over, dus dat zou je kunnen blijven doen, zolang ik er niet achter kom. Ik wil er in geloven dat je makkelijk kan stoppen, maar het lukt me niet. Maar tegelijkertijd wil ik "ons" niet opgeven. Ik heb zoveel energie in onze relatie gestoken, ik ben zoveel van je gaan houden. Jij bent echt mijn thuis, zo eigen. Tegelijkertijd besef ik, dat ik je nooit echt heb leren kennen. Zo ontzettend gesloten dat jij bent. Ik weet het niet meer, ik kan onze relatie toch niet zo ineens opgeven? Ik kan toch niet in een keer zonder je, en niet meer van je houden? Jij bent mijn leven geworden. En eigenlijk ben jij mij zo veel waard. Ik zou het niet eens aan kunnen om jou te kwetsen. Laten we niet vergeten dat je hebt gelogen over dat je wel in de meeste weekends gebruikte, en daarbij ook mijn geld aan die troep uitgaf. Maar je hebt mij nu een belofte gedaan, en ik hoop echt dat je die niet gaat verbreken. Als ik ooit nog merk dat je drugs hebt gebruikt, ben ik weg! Hoe moeilijk ook, ik ben meer waard dan te worden voorgelogen, en dat weet jij ook!! Je weet goed, hoe goed jij het met mij hebt getroffen. Ik behandel jou misschien 'te goed' zelfs. Ik heb alles voor jou over, en ik heb je mijn hart gegeven. Vergeet niet wat je nu hebt, want dan zul je het kwijtraken. Neem me niet voor lief!! Ik hoop dat mijn vertrouwen in jou weer gaat groeien, als je tenminste eerlijk blijft. Ik wil hier echt samen uitkomen. En anderen kunnen er nog zoveel van denken en zeggen, en ook al bedoelen ze het goed, ik ga niet gelijk bij hem weg. Niet zonder hem deze laatste kans te hebben gegeven, en hopen dat het ook echt allemaal weer goed komt. Ik hoop het zo!
Jij was de eerste, waar ik van hield. De eerste waar ik over droomde. De eerste waar ik mee naar bed ging. Maar dat laatste deed ik voor jou. Jij wilde dat, ik was nog veel te jong. Ik was zo verliefd op je, en ik ging met je naar bed omdat ik je niet kwijt wilde. Voor ik met jou naar bed ging, had ik nog niet eens over sex gefantaseerd. Mijn eerste keer (met jou) was alles behalve fijn. Je had mij in je greep, en je kon mij werkelijk alles laten doen. Ik was zo in jouw macht. Jij hebt gewacht, tot je zeker wist dat je mij kon pakken. Eerst zorgde je dat ik verliefd op je werd, en palmde je me in, met lieve woordjes, en complimentjes, etc. Net zolang tot ik stapelgek op je was. Toen wist je dat je met je vingers aan mij kon zitten, en dat ik het niet door zou vertellen, omdat ik jou niet kwijt zou willen.
Jij hebt het allemaal uitgekiend. Jij keek niet naar mij, wat het met mij deed. Jij was alleen bezig met jezelf, hoe jij aan je trekken kon komen. Je had het juiste meisje uitgekozen. Verlegen, stil, naief, veel meegemaakt. Je haalde mij er zo uit. Je had mij volledig in je macht. Waarom heeft het bijna 6 jaar geduurd voor ik daar achter kwam?! Ongelooflijk, hoe blind ik was. Ongelooflijk, hoe veel pijn jij mij hebt gedaan. Ik was zoo jong, en veels te lief. Hoe kon je?!
Als ik je nu zie, walg ik. Van jou, en van mezelf. Dat ik het met jou heb gedaan, jarenlang. Jij leeft ongestraft jouw leventje verder, alsof je de onschuld zelf bent. Mensen weten niet wat voor een gore klootzak jij bent. Je hebt mij een hele verkeerde indruk gegeven, van hoe liefde moet zijn, en ik ben een hoop klootzakken tegengekomen na jou. Maar ik weet nu wat ik wél waard ben.
Jij leeft voort in je eigen leugens, en veel mensen trappen daar ook in. Maar vroeg of laat, krijg jij de bal teruggekaatst. Jammer dat ik niet de ballen heb gehad daarvoor. Maar iemand anders zal dat wel gaan hebben. Dat weet ik zeker!!