Mijn forumvriendinnen en ik lijken sinds vandaag te hard op elkaar. We hebben elkaar leren kennen in een topic dat bedoeld is als kletshoek voor vrouwen die op oudere mannen geilen, of om het deftig te zeggen: zich interesseren voor mannen met al wat meer levenswijsheid en -ervaring. Toevallig zijn we ook allemaal dol op mannen in pak, omdat dat iets superieurs heeft tegenover onszelf en vreemd genoeg kicken we daar op. Zouden we niet beter kicken op onze eigen superioriteit? O zo toevallig scheelt er met elk meisje daar wel wat. Ik gok op 4 borderliners inclusief mijzelf en het zou me niet verbazen als er nog een manisch depressievelingetje rond loopt. Sinds vandaag is ook aan het licht gekomen dat minstens vijf topicleden ook nog eens into 'bdsm' zijn. 'Bdsm', liefste lezers, staat voor 'Bondage/ Discipline, Dominance/Submission, Sadism/Masochism' en is tegenwoordig bezig met een opmars. Nu, ja, een opmars eigenlijk niet. We worden gewoon veel opener over onze seksualiteit, zelfs onze perversiteit en al doende alsof het ons niet kan schelen - want zo hoort het ook in 2009 - verkondigen we meer dan ooit wie we zijn. Next question: Zijn wij, de overheerlijke-oudere-mannen-liefhebbers o zo toevallig ook allevijf sub (d.w.z. de onderdanige in een rollenspelletje)? Ik hoopte tegelijkertijd op een ja en op nee. Ja, want dan lijkt het wel alsof ik een nieuwe jonge vrouwenbeweging heb gevonden met heel wat gelijkende kenmerken op lust- en liefdegebied. We hebben overigens ook allemaal dezelfde kledingsmaak nl. retro slash vintage slash medieval slash gothic, maar zulke kleren dragen we niet constant, maar enkel als we er zin in hebben of de harde wereld eens even willen ontvluchten. Dit zou ons onderscheiden van andere subculturen zoals punks en goths, die zich wellicht altijd in eigen kleding verhullen. We zijn dus toch nog een beetje uniek! En uniek, dat zijn we inderdaad nog steeds, want antwoord op de vraag is uiteindelijk neen. Twee meiden blijken Dom te zijn, Meesteres dus. En hoewel het antwoord neen is, is het voor mij toch yesssssss, want eigenlijk wil ik niet horen bij een subcultuur. Ik ben en blijf een prettig gestoord persoontje door gewoon mijzelf te zijn en niemand anders hoeft sterk op mij te lijken. Dus wat mij betreft: laat mij maar behoren tot de cultuur van een sub, i.p.v. tot een subcultuur.
It shouldn't hurt me to be free It's what I really need To pull myself together But if it's so good being free Would you mind telling me Why I don't know what to do with myself
Heerlijk, ik heb de song 'To Be Free' van Emiliana Torrini herontdekt, nadat ik het bestaan ervan jarenlang was vergeten. Het is toch gek dat je een lied kunt vergeten en als je het weer hoort, kun je het nog perfect woord voor woord meezingen. Ik weet niet wat het is met die song, maar het brengt me in een andere bewustzijnstoestand. Ik voel me zweverig, dwarrel rond in een vacuüm. Een licht laagje euforie drukt mijn alom aanwezige angst een beetje weg. Het is een beetje zoals de pre-sex-phase: Je leert iemand kennen waarmee het nog niet helemaal klikt, een mysterie, je wilt hem of haar tergend langzaam, millimeter per millimeter ontrafelen, weten wat er achter die ruwe bolster zit, terwijl hij of zij net hetzelfde met jou doet. En je weet het van elkaar, maar je zegt het niet. Zo word ik met elke millimeter verder ontdekt, een gram lichter en dichter, bij euforie. En zo kom ik tot de conclusie dat the real thing nog lang moge wegblijven.
For a day and a night I stayed beside him Until I had no hope
