Meer informatie over heksenmieke vind je hier: http://www.heksenmieke.be/fotos/

bron: http://kleinekatrijne.nl/wat-zijn-zonnekindpoppen/

De zonnekindpoppen komen oorspronkelijk uit de antroposofie en ze worden daarom ook wel antroposofische poppen, steinerpoppen of waldorfpoppen genoemd. Rudolf Steiner gaf de ouders van de eerste school die hij oprichtte aanwijzingen hoe ze een pop konden maken voor hun kind. Er zit een hele filosofie achter en daarom zien de poppen eruit zoals ze eruit zien.

Zonnekindpoppen hebben een heel specifieke vormgeving en uitstraling en dat is niet voor niets zo. Het uiterlijk van de pop wordt gevormd met als basisidee dat de pop symbool staat voor de mens. En dan ook nog als symbool voor het meest zuivere en ideale aan de mens. 

Als eerste betekent dit dat de pop zo gevormd is dat de verhoudingen kloppen met de verhoudingen die een mens ook heeft. Het hoofd heeft een bepaalde grootte ten opzichte van het bovenlichaam en de armen en benen hebben ook een lengte die daarmee in verhouding klopt. 

Wat verder erg opvalt aan deze poppen idat ze geen echte gezichtsexpressie hebben, ze hebben een neutrale uitdrukking. In het gezicht worden slechts op een eenvoudige manier de ogen en de mond aangegeven. Meestal worden ze geborduurd, maar soms zelfs alleen getekend met een potlood.

Dit gebrek aan expressie heeft een nut. Hierdoor krijgt het kind alle ruimte om met zijn of haar fantasie te bedenken en in te vullen hoe de pop zich voelt. Zo kan de pop lachen of verdrietig zijn en wakker zijn of slapen.

Rudolf Steiner gaf aan dat dit nodig is voor een goede ontwikkeling van de hersenen. De hersenen vormen zich volgens hem door de fantasie van het kind. Door bij een expressieloos poppengezicht een innerlijke voorstelling te maken van de pop wanneer ze heel blij is of juist wanneer ze huilt, is het kind dus op dat moment actief zijn hersenen aan het trainen en ontwikkelen. Die fantasie lijkt in eerste instantie misschien slechts kinderspel en daardoor niet zo heel belangrijk, maar niets is minder waar.

Hoe ik de workshop ervaarde

Ik zou studeren aan Studio Herman Teirlinck en het beslist gaan maken in mijn leven.

Ik zou schitteren op de televisie, op toneel, beroemd worden!

De jaren verstreken en mijn grote meisjesdroom verdween achter de coulissen.

Van thuis uit werd ik weinig gestuurd, laat staan gemotiveerd om mijn dromen na te jagen.

Mijn jeugdjaren waren niet de beste uit mijn leven, mijn verdriet en frustraties verdwenen in de massa's gedichten die ik schreef.

Even in mijn eigen wereld, waarin niemand mij stoorde en ik voor mijzelf een plaatsje vond om tot rust te komen.

Als keuzevak volgde ik op school "drama", maar dit gaf me weinig voldoening.

Toen ik 15 werd gaf ik school op, en ging ik deeltijds onderwijs doen.  Horeca, en hoewel je in deze branche echt wel creatief kan om springen en fantasieën op tafel kan toveren, bleef mijn "leertijd" beperkt tot het voederen van het schoolrestaurant.

Het is pas jaren later dat ik mijn creatieve knobbel ontdek en geloof krijg ik mijn eigen kunnen.

Naaien is bij mij ontstaan vanuit mijn korte benen en té lange broeken. De kriebel om zelf dingen te creëren woekerde en ik ging les volgen aan het CVO in Sint-Truiden.  Na enkele lessen hield ik het echter voor bekeken, te weinig mogelijkheid om mijn eigen creativiteit aan banen te leggen, en ging verder met zelfstudie.

Mijn kinderen werden geboren en ik naai sindsdien nog uitsluitend voor hen, alles kan en alles mag, ik hou van kleuren, retro, en niet alledaags, ideaal publiek!

Op de school van mijn kinderen waren ze erg onder de indruk van mijn creatieve mind, being out-of-the-box, ik mocht er heel wat activiteiten organiseren onder andere voor Halloween, Pasen, ik bedacht dan allerlei spelletjes en activiteiten voor een namiddag vol pret.

Mijn zelfvertrouwen in mijn creatieve ik, is vooral gegroeid vanuit de school. Alles begon met missie raket, de droom van een kind.  Een droom over een raket op de speelplaats! Er volgde nog een hippe leescaravan en een superheld die vanuit de kinderen groeide, gaf de caravan een mooie afwerking.  Om tot een superheld te komen bedacht ik een gezelschapspel, waarbij ze stap voor stap hun eigen klassuperheld ontwikkelden,   Van al deze superhelden maakte ik er uiteindelijk 1.  Je kan deze ook zien in het filmpje dat volgt, een compilatie van de, voor mij, bijzonderste creaties. 

 veel liefs,

Tamara

 

Ik ben Tamara, getrouwd, ik heb 3 jonge kindjes, 2 honden en een kat.

Het doel van mijn blog is een creatieve wandeling doorheen het komende academiejaar.  Ik studeer namelijk toegepaste psychologie via afstandsonderwijs.

Voor het vak Creatieve expressie maken we een culturele reis in allerlei mogelijke vormen.

Ik krijg vaak het label, "creatieve" opgespeld.  Zelf vind ik dit geheel onterecht. Ik mag dan wel goed zijn met de uitvoering van creatieve dingen, voor mij is creativiteit echter iets dat zich vooral ter hoogte van je hoofd situeert.  Handen zijn slechts het uitvoerende gedeelte van je creatieve geest.  Laat het me zo stellen, ik ben goed in kleding maken, (over)tekenen, knutselen, maar enkel als ik dit ergens kan op baseren, het zelf uitvinden van een knutselwerk of mijn gevoelens uiten in een prachtig schilderwerk is niet iets waar ik goed in ben. 

1 van de dingen die ik verwacht van dit vak is dat ik zal leren mijn gevoel te uiten op een creatieve manier  en een antwoord op de vraag: "ben ik werkelijk zo creatief zoals "ze" zeggen".

Wat betreft mijn eigen ik, kan ik mijzelf wel omschrijven als een "buitenbeentje".  Zo lang ik mezelf kan herinneren heb ik een hekel aan in de rij lopen, meelopen en doen wat iedereen doet.  Ik heb altijd getracht mijn eigen zin te doen, op mijn manier, vaak loopt dit niet parellel met anderen.  De gevoelige snaar in mij zorgt er dan ook voor dat anders zijn niet altijd even gemakkelijk is voor mij.

Dit uit zich dan vooral in meningsverschillen en de dingen vanuit een andere hoek zien, ik vergelijk het met een tunnelzicht dat de meeste mensen hebben over bepaalde zaken, terwijl ik eerder een breder zicht heb en vanuit alle vlakken dingen kan bekijken.  "Out of the box" is een term die uitstekend bij me past. 

 Eerder dit jaar werd ik uitgenodigd voor de culturele programma voorstelling in CC de Bogaard in Sint-Truiden, Naar aanleiding hiervan besloot ik mijn culturele blik te verruimen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin.  Daarop volgend boekte ik enkele voorstellingen en toevallig of niet, deze lijken perfect te passen in dit vak.  Win-win.

Ik hoop dat we samen kunnen genieten van mijn culturele ontdekkingen, en dat ú , net als ik ,met heel veel enthousiasme mee reist.

lieve groetjes,

Tamara

Dansvoorstelling in het museum

Een rondleiding in het museum: je loopt en kijkt naar de schilderijen en de beelden om je heen.

Maar vandaag gaat dat nét iets anders....

Tijdens deze bijzondere tocht loopt niets zoals je had verwacht. Je ziet de werken, maar ook twee dansers/acteurs. Ze spelen in op wat het museum tentoonstelt. En maken er een eigen verhaal van.

Terwijl ze je langs de werken laten bewegen, lichten ze een tipje van de sluier over de maker, de stijl of de inhoud van het werk.

Kijk goed om je heen, soms op je knieën, soms op de tippen van je tenen ... zorg dat je ons niet mist!

• Waarom is Musé-Euhm - Keski.e.space?

Toegankelijk vanaf 6 jaar, ideaal om mijn kinderen mee te nemen naar de wereld van een museum en op een ludieke manier kennis te maken met de verhalen achter een kunstwerk.

• Kijkwijzer

De voorstelling duurde 50 minuten en ging door in Museum de Mindere in Sint-Truiden, er werd afwisselend gedanst, gepraat door 

een verteller, gestapt naar het volgende werk.

Het museum zelf is heel erg mooi, er staan mooie beelden en schilderijen, en de opstellingen zijn duidelijk. De dansers beelden heel 

goed uit waar het tafereel over gaat, soms met een lichte humoristische toets erin.  De verteller vertelt op een goede en leuke manier, 

de kinderen zijn de hele voorstelling in de greep van de voorstelling. 

Het decor is het museum zelf, verder wordt er enkel gebruik gemaakt van rustige instrumentale muziek. 

Het museum zelf gaat over Francis de Mindere, 800 jaar geleden, hij gaf zijn eigen luxe bestaan op om een leven in armoede te leiden, om zo de armen te helpen en dienen.

Keskiespace houdt zich voornamelijk bezig met dergelijke voorstellingen in musea, festivals en culturele centra.  Per locatie passen ze de voorstelling aan. Ze trachten op deze manier kunst dichter bij te brengen en door middel van de dans op een diepere manier er naar te kijken. 

De dansers beelden de taferelen zeer goed uit.  Na de voorstelling volgt er nog een workshop waarbij de kinderen moeten natekenen 

wat ze gezien hebben en wat de betekenis er van is, ze mogen ook enkele schilderijen uitbeelden aan de hand van verkleedkledij.  Ik vind dit een zeer goede manier om wat dieper in te gaan op het museum en de voorstelling.

Er wordt voornamelijk moderne dans gebruikt tijdens de voorstelling begeleidt door instrumentale muziek, voor de rest dient vooral 

het museum als decor en zijn de dansen hier op aangepast. Er worden geen externe lichtbronnen of materialen gebruikt.

De sfeer is eerder strak, het is muisstil en je durft bij wijze van spreke niets aan te raken.  Zelf vind ik de voorstelling wel heel leuk maar de omgeving en sfeer maken dat ik met niet helemaal comfortabel voel.

De dansers bewegingen zich sierlijk op het podium, op de tonen van de muziek. De muziek is rustgevend en aangenaam om te horen.

Het verhaal beeldt de werkelijkheid goed uit.  De kinderen kunnen goed volgen waar het over gaat.

Ik vond het super om mee te maken en zou het zeker aanraden aan anderen.

Het is niet zo dat ik mij in de sfeer van vroeger bevond, dan wel in de sfeer van de dansers en hun voorstelling. Het moment dat me het meest is bijgebleven is het eerste dansmoment, dit omdat ik toen een voorstelling kon maken van hoe het in elkaar zat en wat ging volgen. Ik vond de gehele voorstelling creatief, je wist vooraf niet hoe ze het tafereel zouden uitbeelden, ik vond elk tafereel op zic super leuk gedaan.  Het laatste tafereel was iets minder duidelijk, er werd wat gespeeld met stro , het was niet duidelijk dat hier de kasten en dergelijke mee gemaakt werd, nadien werd het wel verteld door de verteller.

Doorgaans werd er ook gezegd dat Franciscus een grote dierenvriend is die overleed op 4 oktober (vandaar Werelddierendag) maar de link is me niet duidelijk met de voorstelling, ik zie ook nergens dieren staan of uitgebeeld worden.

Verder mis onderweg wat schilderijen en spullen, die worden voorbij gelopen, er is vanuit de productie zelf een subjectieve keuze gemaakt van de taferelen die ze uitbeelden en welke hoeken van het museum hier in passen.  Dit vind ik ergens wel jammer omdat je wel wat informatie mist op die manier, na de voorstelling hebben de kinderen niet echt zin om nog eens rond te gaan.

De workshops achteraf waren wel leuk maar de begeleiding was wat onhandig hierin, de kinderen waren wat terughoudend en velen durfden niet zo goed uitbeelden, ik denk mits wat intensere en andere begeleiding dat dit wel beter tot zijn recht kwam.  Het doel van de workshops was overigens wel super, nl even dieper ingaan op het verhaal in de tentoonstelling.

Conclusie: super leuk om te doen, en om je kinderen te betrekken in cultuur.