Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam azerius.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 23/02/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, lezen.
Sinds begin 2007 ben ik voor de derde keer op zoek gegaan naar mezelf aan de hand van een psychiater. Na 5 maanden thera
Iedereen is welkom zijn of haar schrijfsels in dit boek te deponeren.
Me, myself and borderline
Ik en mijn borderline persoon
17-06-2009
Een verloren ziel, verloren gelopen op het internet, stuitend op mijn blog en blijkbaar getroffen. Een mail ter herkenning van haar getroffenheid en zo kom ik ook terug te weten dat ik ergens op het wereldwijde web een blog heb staan waar anoniem diepe dingen van mijn ik gedeeld worden met meerdere anoniemen.
Het heeft me in ieder geval gemotiveerd om nog eens wat te bloggen. Hoewel het moeilijk is te bepalen wat ik zal delen, waar te beginnen en waar te eindigen. De beu waar ik inzit zal hier ook wel iets mee te maken hebben, maar hierover uitwijden zou een start nemen zijn bij het einde, het hier en nu, terwijl het misschien duidelijker is een volgelvlucht te geven over de voorbije maanden. Een opname van 9 maanden, met als fameus begin een zelfmoordpoging. Moet ik iets over die zelfmoordpoging kwijt? Het was allerminst charmant, en het heeft zelfs al negatief gevolg dat een volgende zelfmoordpoging wel twee keer overdacht zal worden alvorens me nog eens te wagen aan een opeenvolging van zelfmoorddaad, angst, spoedafdeling, nog meer angst en uiteindelijk dus een opname van 9 maanden. Een opname die redelijk mild begon op een open afdeling met als doel tot rust komen, maar al snel zijn voortgang kende op een gesloten afdeling. 'Klak', het geluid van de deur die achter je wordt dicht getrokken. Een gesloten ruimte, waarin jou een kamer wordt toegewezen, dit keer zonder enig scherp materiaal waar je krassen mee kan maken om pijn, verdriet en verderf te tekenen op je lichaam. Smekend iedereen aanklampen om je terug te zetten op de open afdeling, met de belofte nooit meer te zullen automutileren. 'Wat heb ik gedaan, wat overkomt me'. De angst en paniek, golvend binnendringend in mijn bewustzijn. Het ik vervagend tot een ander bijna niets, een onherkenbaar ik, een zoekend ik, een gekwordend ik. Drie dagen hoppend tussen overweldigende paniek omdat je niet weet waar jij je leven je nu weer gebracht heeft en puberend zoekende rebellie om toch maar die extra sigaret te roken die niet gerookt mocht worden in het strikte regime van een gesloten afdeling. Waanzin, depressie, dementie...alles gestopt in dezelfde bokaal, in het oog gehouden door hulpverleners wiens taak het is een strikt onderscheid te maken tussen zichzelf die gezond zijn en de anderen die in de waanzin leven en hiervoor behoed dienen te worden. Een onderscheid waar weinig oog is voor empathie, betrokkenheid, nabijheid. Koud, afstandelijk, klinisch. Geen glazen die in scherven kunnen breken, geen messen die kunnen snijden, geen hart dat kan breken, geen hand dat kan troosten of grenzen overschrijden. Veiligheid in de meest klinische betekenis.
Na drie dagen (of waren het er vier) mocht ik op een behandelingsafdeling. Een afdeling gespecialiseerd in mensen met trauma's. Trauma's...dat woord werd me de eerste keer vanuit het notitieboekje van mijn vorige psychiater ongevraagd in mijn gezicht geworpen. In die 9 maanden opname werd er naast het woordje trauma's ook nog zwaar beschadigd bovenop gegooid. In een vergelijkende setting zag ik mezelf plotseling evolueren van een 'gewone' psychiatrische patiënt naar een patiënt die het moeilijker heeft dan de anderen, zwaar beschadigd is, heel wat voor de kiezen heeft gehad, moeilijk te behandelen enz. Van borderline patiënt werd ik een DSNOA (gelijkend op DIS) patiënt met borderline. Heel wat puzzelstukjes begonnen op hun plek te vallen. Rationeel is het een hele stap vooruit geweest, emotioneel een harde dobber.
Jaaaa, na een lange tijd. Hier ben ik terug.Ha, de ironie...een fucking opname van bijna 9 maanden. Terug op vrije voete sinds twee weken. En fuck you..;das het enige. Meer voel ik niet. Fuck you, fuck me. Fuck everyone. Goddamn, i fucking hate. That's all. I fucking hate. Need to cut to feel better. Need to feel someting else to feel better. Need to feel the hathred outside to reduce it from the inside. Feel like cutting and sleeping. Feel so much, and nothing at all. Please release me. Please set me free. Fuck you, fuck you, fuck you!!!!!!!!!!!!!!
Stemmingswisselingen galore!! O god, wat is een mens toch vooral 'a bunch of emotions'. Terwijl ik dit schrijf is mijn stemming relatief neutraal, misschien zelfs nog wel vrolijk te noemen. Maar...het is vandaag wel anders geweest. Nog maar een paar uur geleden was ik beslist suïcidaal te noemen. De uitwegen nihil, het vooruitzicht donker, zwart en zonder hoop. De pijn, het inmense verdriet, het niet meer kunnen leven. Op die momenten is het leven zo onnoemelijk zwaar. Dit gevoel nooit meer...ik overleef het niet...echt niet! Doe dan iets, want ik verdrink. Het is dit gevoel dat me brengt naar zelfmoordgedachten, of naar snijden als het nog even weghouden van de daad naar eeuwig niet-meer-zijn. Ik doe mijn eigen observatievermogen geen eer aan als ik zou zeggen dat een allesvernietigende zwartheid de hele dag speelde. Nee, ook in het donkere wezen van mijn depressie zijn er schommelingen. De ene moment zou ik haast alles doen om verlost te zijn van voelen, denken, leven, terwijl de andere moment een klein tikkeltje lichter lijkt te zijn, om daarna meteen weer in de donkerte van het bestaan te donderen. Het doet denken aan het beeld van een hopeloos vechtende zwemmer tegen de krachtige golven van een op hol geslagen zee. De ene golf overwonnen, snakkend naar lucht, je lichaam inspannen om elke kans op leven te vergroten om dan meteen weer overdonderd te worden door de volgende metershoge golf. Je zou willen slaan, roepen, krijsen om geholpen te worden...maar er komt niets uit. De pijn vreet diep vanbinnen, maar laat amper een spoor vanbuiten. Ze laat je lijden in stilte, ze verlamt je dadenkracht. Geen woord, geen handeling laat die pijn toe. Het is moordend stil vanbuiten, maar o zo bloeddorstig vanbinnen. En net dat is zo oneerlijk. De pijn leidt tot isolatie...elk goed woord, elke vraag waarop geantwoord moet worden verhevigt de pijn binnenin. Alleen het naar binnenkeren....alleen zijn met de pijn geeft kans op een mildering ervan. En daar zit je dan...niet meer in staat de ander te aanhoren, niet meer in staat jezelf te verwoorden, een leven dat voorbij jou passeert omdat het de pijn alleen nog maar erger maakt. Je wordt gedwongen op je eiland...helemaal alleen, omdat alleen zijn betekent dat je kan dissocieren. Je kan jezelf loskoppelen van die inmense pijn. De pijn is er nog, maar minder bewust. Ze wordt leefbaar, draagbaar.
Ik ben er weer. En deze keer is het niet lang geleden! Mijn venteke is de hort op met zijn beste vriend. Kleine meid ligt in bed. Madeleine Peyroux zorgt voor de rustige klanken, terwijl de kaarsjes gezelligheid blazen in de woonkamer. Mijn laptopje op de zetel, wachtende op de woorden die rollen alsof ze niet meer van mij zijn. De gecreëerde sfeer van muziek, kaarsjes en een glas wijn staat haaks op de innerlijke beleving van gelatenheid, somberheid en leegte. Laat me mezelf wat duidelijker expliciteren. Mijn leven is al een paar weken bijna niets anders dan voortslepen. Voortslepen naar dat hoopvol momentje dat ik zou kunnen zeggen dat ik het fijn vind te leven. Noodgedwongen voortslepen omdat een pauzeknop niet te vinden is. Vermoeiend omdat ik na elk bijna nietig sprankeltje hoop onmiddellijk de zwaarte moet beleven. Ik hoor de zoetgevooisde stem van Madeleine en ik zou erin willen verdrinken, omdat dit een nostalgie opwekt van nooit vastgehouden tederheid, liefde en geborgenheid. Ik voel een pijn die moeilijk te omschrijven is. Een pijn die nog moeilijker te verdragen is. En ik kan alleen maar denken dat het hopeloos is. Ja, daar staat dat woord dan mooi...HOPELOOS. Als je studies over suïcidaliteit erop naleest, dan staat er steeds weer dat suïcidale mensen overvallen worden door een gevoel van hopeloosheid. Het doet er allemaal niet meer toe, want er is geen hoop meer. Hoop op wat? Hoop dat het gevoel van hopeloosheid ooit weg gaat. En toch is het dat niet de hopeloosheid dat zo moeilijk is. Hopeloosheid is iets eerder cognitiefs. Het is een label die we ergens aanhangen, maar het zegt op zich weinig over de pijn die ik moet leren dragen en verdragen. Het is de pijn die voortvloeit uit een diep diep gat, geslagen door een niet betrokken ouder. Een gat dat gevuld zou moeten zijn met geborgenheid, liefdevolle responsiviteit, een samen in de wereld staan. Wat bij mij overblijft is een gapende leegte, dat me telkens opnieuw dwingt rond te kijken naar iets dat het zou kunnen vullen. Met al de wil van de wereld lukt het me niet te zien, te voelen of te denken wat in hemelsnaam in staat zou zijn de put te dichten. Ik kijk rond als een gek, ik graai rond als een wildeman, ik roep en schreeuw alles in mij tesamen om maar een einde te maken aan dit gevoel van niet-verbonden zijn. Maar...het gaat niet weg, het blijft aanwezig als woekerend klimop, het verstikt me en het maakt me levensloos. Ik heb gedronken, gerookt, gesmoord, geslikt, gestolen, gevandaliseerd, gepest, en gesneden....en nee hoor, het werkt voor geen meter. Ik heb mannen gestrikt, belogen, versierd, binnen gehaald en weer uitgeworpen...maar nee hoor, liefde, geborgenheid, respect, houden van en samen-zijn heb ik er niet mee bereikt. Ik ontmoet mensen, start nieuw werk, ga naar feestjes, ben samen met familie. Ik krijg bevestiging, zie gezelligheid, geniet van de aandacht....en dit alles valt erdoor van zodra ik terug op straat sta. Ik voel de impact niet, het beklijft niet. Ik drink en drink om te kunnen behouden wat straks weer weg is. Ik voel me en doordongen van de momentane volte en verloren door de steeds bijzijnde leegte. Wat nu is, is straks niet meer als ik het feestje verlaat, als de aandacht weg is, als het werk zijn nieuwigheid verloren heeft. En opnieuw staat daar de leegte voor mijn neus, klaar om mijn ziel binnen te dringen.
Het gaat niet zo goed vooruit aan dit tempo hé! In ieder geval plopt de gedachte 'o ja, mijn blog!' toch nog af en toe in mijn hoofd en doe ik er nog iets mee ook. Het zal de oudere generatie zijn zeker. Die jonge lui van vandaag starten hun dagboeken niet meer op papier, maar gewoon online. Kan je mij dan iets kwalijk nemen? Het is bijna einde jaar, dat wil zeggen dat we er ook bijna 1 jaar therapie op hebben zitten. Moet ik eerlijk zijn....eigenlijk vind ik het een beetje teleurstellend. Ik had een snellere evolutie verwacht, en misschien ook wel een grotere 'genezing'. Ik vind het zo moeilijk om mezelf elke keer terug opnieuw in dezelfde valkuilen te zien lopen. Hoe stom kan ik zijn!! Een voorbeeldje uit het echte leven: Ik ben nu een goede vier jaar samen met mijn vriend. We hebben samen een kindje van bijna 2 jaar en half. We wonen samen sinds 3 jaar. In die vier jaar is er al zoveel gebeurd, zijn er al zo vaak explosieve ruzies gebeurd, heb ik hem al zo vaak aan de deur gezet, of er toch alleszins mee gedreigd. Goed....sinds een jaartje heeft dit aan-en afstoten dus ook een kader gekregen met de ronkende naam Borderline persoonlijkheidsstoornis. Sinds een jaar heb ik stilletjes leren inzien dat ik de valkuilen zelf graaf, en dat ik zodanig gedrag stel dat mijn venteke niet anders meer kan doen dan in die valkuil trappen waarna ik hem dan al verwijtend de deur laat zien. OK...joepie...ik ben me er bewust van...ik kan achteraf duidelijk zien waar het fout gelopen is, hoe irrationeel mijn gedrag wel niet was. Dan zou je natuurlijk ook denken van...'o, maar mij heb je niet meer hoor volgende keer, ik let nu wel op voor ik opnieuw die eigen valkuil graaf'. Tja, je zou dat denken hé, maar niets is dus minder waar. Een drietal weken is het spelletje weer begonnen. We hadden samen de afspraak gemaakt om afstand te houden omtrent lichamelijkheid en sexualiteit omdat dit voor mij zeer moeilijk te verdragen is. Een afspraak dat hij mij de kans en ruimte zou geven om stilletjesaan te leren genieten van lichamelijkheid, en dit niet te zien als iets slechts, iets dat aanvoelt als misbruik. Hij hield het goed vol, tot op die zaterdag toen ik naar de winkel ging. Ik was alvast niet echt zo goed gezind opgestaan, voelde me niet goed in mijn vel, en voelde de zelfhaat weer binnendringen in lijf en leden. Venteke had dit goed aangevoeld en stuurde me alleen naar de winkel om er even tussenuit te zijn. Hij ging ervan uit dat dit hoogstens een uurtje ging duren, zodat hij ook nog iets kan doen in huis alvorens we op sinterklaasfeestje moesten vertrekken. Gestuurd door mijn impulsief karakter zag ik naast de inkopen die gepland waren, nog snel een gaatje om ook de boodschappen voor de week in te slaan. Op die moment voelde ik dat ik niet zeker wist of dit wel gesmaakt kon worden door mijn venteke. Ik had de neiging om te bellen, maar de angst op mijn gedrag aangesproken te worden weerhield me ervan. Op weg naar huis schoten de mogelijke scenarios al in mijn hoofd. 'Hij zal het vast weer niet goed vinden'. 'Hij zal me vast wel weer stom vinden'. 'Ik kan ook nooit iets goed doen'. Nog voor ik goed en wel thuis was, had ik al mijn vechtkledij aangetrokken, gewapend van boven tot onder, klaar voor de strijd. Het lijkt misschien allemaal bewust te verlopen, maar dat is het dus niet. Achteraf ja...achteraf kan ik het zien en duiden, maar op de moment zelf spelen alleen de emoties. De angst om afgewezen te worden. Goed....eenmaal thuis dus: ik zet de boodschappen binnen en daar verschijnt venteke al. Ik doe een heel verhaal rond een auto die in de weg stond, maar blijkbaar nogal warrig verteld, want venteke verstond er niet zoveel van. Hij vraagt me om het nog eens opnieuw te vertellen en dat was voor mij al voldoende om heel kort en knorrig te reageren. 'Ach...laat het maar!'...zijn vraag wegwuivend met mijn hand. Hierop reageert ook venteke kort en knorrig...en toen is de boel ontploft. Roepen, verwijten, deuren slaan...en tot overmaat van ramp onze kleine meid die de pot met appelmoes laat vallen. Opnieuw verwijten naar elkaars hoofd geworpen...ondertussen ik die echt op mijn tanden moet bijten om hem niet te slaan...maar woedend, kokend, ziedend vanbinnen. Ik zou het liefst van al hem zoveel pijn doen...oooo, wat haatte ik hem. Van mij mocht hij de hoogste boom inkruipen en zeker en vast nu niet meekomen met mij naar het sinterklaasfeestje...want zijn lijf in diezelfde atuto geeft me al op voorhand een gevoel van walging. Nu ja, koppig als mijn venteke is, gaat hij toch mee. Hij probeert op mijn gevoel voor rede in te praten en vraagt of dit nu niet weeral allemaal te ver gaat. Stilletjesaan voel ik mijn gevoelens van haat wat zakken, en sta ik terug open om minder exreem te denken en te willen handelen. We zijn terug in rustiger vaarwater gekomen. Lang blijft de zee niet rustig, want bij het terug naar huis keren laait er opnieuw een discussie op. Dit keer over mijn impulsief gedrag en het niet kunnen rekening houden met zijn wensen. Deze keer lukt het me niet om mijn emoties bij mij te houden. Eens thuis blijft mijn venteke maar op me inpraten. De haat is volledig terug...ik haat wat ie zegt, ik haat het dat hij me haat, ik haat het dat ik mezelf haat. Ik geraak in apathie. Ik hoor hem nog wel, maar de woorden blijven hol. Mijn gedachten willen zich niet meer vormen, ik staar voor me uit, voel amper nog de zin om te bewegen. Ik wil alleen zijn, dat iedereen me met rust laat. Uiteindelijk geeft venteke het op. Er komt geen reactie meer van mij...ik kan het niet meer, ik wil geen connectie meer maken, ik zit in mijn eigen wereldje, want daar is het veilig. Nog één keer komt hij kijken (heeft hij schrik dat ik me iets ga aandoen?)...en dan is hij weg, naar de woonkamer, naar de tv. Ik blijf zitten, mijn armen en benen voelen zwaar. Ze liggen er, ze hangen er...mijn hoofd blijft leeg, er is even niets meer. Geen gevoel, geen gedachten...haast geen zijn meer. Ik denk aan snijden...ik denk aan de emmer die niet al te ver staat waar de scherven van de appelmoespot inzitten. Ik voel de scherven al in mijn polsen snijden...innerlijk geniet ik al van de pijn, van het bloed, van dit stuk dat van mij is, van het litteken dat als geen ander symbool staat voor de pijn die van mij is. Kijk...dit ben ik...deze pijn die voel ik! Ik vind de energie niet om zo ver te reiken als de pot die 5 meter verder staat. Naast mij staat een kartonnen doos met nagels, vijzen en allerlei ander ijzermateriaal. Ik pak een vijs en zet die op mijn huid. Vlak naast een ader op mijn linkerpols. Ik duw de vijs met flink veel fors, en haal ze naar beneden. Er ontstaat een eerste streep, ik voel de eerste pijn. Dieper...het moet dieper, ik moet bloed zien. Ik herhaal dezelfde beweging, steeds op dezelfde plek tot er een klein streepje bloed komt. Ik voel de spanning wegvloeien. De leegte vult zich...dit keer met boosheid. Ik ben boos op mezelf, maar ook op mijn venteke...hij heeft me verraden, vor de zoveelste keer. Als hij denkt dat hij mij zo kan behandelen, wel dan doet hij maar. Ik stap naar hem toe en dat hij mij neukt...whatever...dat hij mij neukt en over mijn grenzen stapt. Wat kan mij het allemaal schelen! Ik stap de garage uit en zet me naast mijn venteke in de zetel. Ik lach onschuldig, leg me achter hem, en begin met mijn hand over zijn broek te wrijven. O ja...hij weet direct hoe laat het is...o ja, hij denkt dat ik het voor hem doe...ik kijk naar mijn pols en geniet van de snee die ik heb gemaakt. Ik voel me evil, vanbinnen maar nu ook vanbuiten. Ik wil dat hij mij neemt omdat ik slecht ben, omdat ik door en door slecht ben. Dit heeft niets met liefde te maken, dit is pure zelfkastijding.
Ik verplicht hem mij in mijn diepste zijn pijn te doen. Had hij nu niet nog
diezelfde dag gezegd dat hij niet meer met me zou vrijen zolang ik niet op een
normale manier hem kan knuffelen? Is hij diezelfde man die nu onder mij ligt en
als een zwakke man zijn eigen lusten laar primeren? Ha, ik lach daar eens mee de
zwakte zelve. Ik lig boven hem en laat hem duidelijk voelen wie hier de macht
in handen heeft. Ik doe alsof ik geniet, maar eigenlijk speel ik de hoer. Gen
genot, geen gevoel alleen maar de illusie van een samenzijn, de illusie van
liefde en de realiteit van pijn. Hij komt klaar...hij komt goed klaar. Ik walg, ik walg van die zielige mannelijke act van overgave. Hij kijkt naar me in zijn roes, pakt me vast en zoekt naar tederheid. Mij interesseert het niet, ik laat hem maar doen...ik heb wat ik moest hebben en hij, hij denkt dat hij heeft wat hij dacht te krijgen. Zo begint het verval. Het zal zo'n drie weken duren vooraleer ik kom tot waar ik vandaag zit. Deze week het werk even stop gezet. Ik was op, moe gestreden, moe van het gevecht in mijn hoofd en hart. Ik ben alweer opgestaan van de grote val, maar voel me niet helemaal verheven. Ik heb nog steeds een stem in mij die schreeuwt naar eeuwige rust. Elke avond stel ik me voor hoe het zou zijn om een overdosis pillen te nemen. Hoe zou ik het doen, wat zijn de consequenties, zou ik het durven, hoe lang nog kan ik dit volhouden? Na een jaar therapie heb ik bereikt dat ik me beter bewust ben van bepaalde zaken...meer de drang naar destructie, de zelfmoordgedachten en het hechtingsprobleem zijn in mijn ogen nog steeds welig aan het tieren in mijn leven. Nee, het is niet gemakkelijk....en vaak weet ik echt niet hoe ik een heel leven ga overleven.
Ik kreeg een paar dagen geleden een antwoord op mijn eerste blog bericht. Goh, ja, tis waar!! Ik heb een eigen blog...helemaal vergeten. Toch had k het ooit opgestart om een stukje van mijn weg naar een beter leven van me af te schrijven en te delen met anderen. 1 berichtje....en dan niets meer. Tja, een mens, en zeker een impulsief mens begint wel eens aan iets met heel wat enthousiasme om het dan een dag later ergens in de vuilbak van je achterhoofd te gooien. Teveel moeite, te zinloos, te saai! Eigenlijk gaf me dat berichtje de ingeving om toch even stil te staan met een half jaar geleden, de tijd die gepasseerd is sinds het eerste berichtje van mij blog. ik heb inderdaad een hele weg reeds afgelegd. Geen mooie, net gebetonneerd snelweg, maar een hobbelig, slijkerig wegeltje. En toch geraak ik ook vooruit. Soms te traag naar mijn zin, en soms verschiet ik dat ik toch echt wel al heel wat heb overwonnen. Ik ben bijna 1 jaar in therapie. Al duizend keer gedacht te stoppen...niet alleen met therapie, maar met heel die klote rotzooi dat leven kan noemen. Zelfmoordgedachten blijven maar opspelen, en een paar keer is het zelfs al verder gegaan dan dat. Niet dat ik ook opgenomen ben geweest in het ziekenhuis met een overdosis. Om de één of andere reden gebeurde er telkens wel weer iets waardoor ik net op tijd stopte...maar ik weet wel wat het is heel dicht bij het beëindigen van eigen leven te staan. Op die momenten is er allemaal maar de verlossing. Weg van een leven dat teveel pijn doet...een leven dat niet geleefd wordt, maar geleden wordt. En als ik dan op dit moment kijk naar hoe ver ik sta, dan mag ik tegen mezelf zeggen dat ik al een heel eind verder ben. De zelfmoordgedachten blijven, maar het gedrag is toch verder op de achtergrond verdreven. Er zijn zelfs momenten dat ik echt kan genieten van de kleine dingen, dat ik het nu-moment durf te beleven als iets fijns, iets waardevols, iets om voor te leven. Ik zie mijn man, en dochter en voel met hele kleine stapjes dat zij mij nodig hebben....en ook dat ik hen nodig heb. Het is mooi om te durven stappen in een leven waarin warmte tussen mensen echt is, echt gegeven wordt. Tegelijkertijd is dit ook het meest enge waarin ik me probeer te storten. De warmte toelaten, betekent ook het risico lopen de warmte terug te moeten afgeven. Ook op dit moment blijft het een negatieve magnetische werking te hebben op mij. Hoe meer ik toenadering durf zoeken, hoe groter de angst en de neiging terug afstand te creeëren. Maar net dit mechanisme is iets waarmee ik bezig ben het te doorgronden. De bijl erin en hakken maar, tot de stukjes zo klein zijn geworden dat ik ze kan hanteren. Ik kus mijn handen dat ik een therapeut heb gevonden die met kennis van zaken, en met oneindig veel geduld, confrontatievermogen, en warmte samen met mij deze moeilijke weg aflegt. Voor de eerste keer heb ik, nu ongeveer een maand terug, mijn grootste geheim kunnen uitspreken. Nee...ik kan het hier nog niet op internet plaatsen. Ook al heb ik het uitgesproken...het blijft een warrig iets. Mijn gevoelens blijven afstandelijk...ook al wijst mijn man (wie ik het na de therapie ook heb verteld) dat dit echt wel iets is dat niet iedereen overkomt, en ook nog eens een lelijke naam draagt. Maar goed, de tijd komt wel dat ik het meeneem in mijn proces als iets dat mij gevormd heeft, als iets waarover ik mag rouwen, iets dat ik moet plaatsen. Alleen...nu nog niet...het zou teveel impliceren en daar ben ik nog niet klaar voor.
Nog even iets over ik, mijn borderline en mijn relatie. Op de moment gaat het goed. Op de moment is hierbij het sleutelwoord. Onze relatie is er niet één zoals uit de films, zelfs niet één zoals de middenmoot zou beleven. Het is op zijn zachtst gezegd een constante bron van spanning, van strijd, van proberen en falen. Het blijft moeilijk, zeker als het gaat over het normaal beleven van intimiteit, het vasthouden van vertrouwen, het durven beleven van geborgenheid en veiligheid. Toch zijn er ook hier positiever veranderingen gekomen. Mijn woedeaanvallen (waar ik jullie bij tijd en wijlen nog wel eens over zal schrijven) zijn van meer dan wekelijks, naar zeer sporadisch gegaan. Oooo, wat ben ik daar blij om. Eigenlijk was het zelfs nog ineens niet zo moeilijk. Het enige wat hier voor mij als belangrijkste katalisator diende was inzicht. Inzicht in de eigen verantwoordelijkheid, inzicht in het eigen zwart-wit denken, inzicht in het eigen wantrouwen dat zich genesteld heeft in het verleden om het heden te doordringen, en inzicht in eigen emoties die nooit zomaar ineens er zijn, maar steeds een begin, evolutie en einde kennen. Dit alles tesamen heeft ervoor gezorgd dat ik op de moment heel duidelijk voel wanneer mijn stemming begint om te slaan, waarna ik als een tachograaf heel duidelijk noteer welke richting die emotie uitgaat om dan op tijd acties, zoals de situatie verlaten, te ondernemen wanneer de emoties te groot wordt. Dit klinkt heel simpel, en is het ook as je het onder de knie hebt, maar daar heb ik wel een flink aantal maanden over moeten doen. En dan nog...het gebeurt heel sporadisch nog dat mijn woede te snel heel hoog schiet waardoor ik niet anders meer kan dan te reageren.
Eigenlijk kan je een leven met borderline niet in 1 blog bericht beschrijven. Ik denk dat iemand die nog maar een beetje wil begrijpen wat het is om te leven met een BPS, heel wat geduld moet uitoefenen en heel wat moet lezen om nog maar enig idee te hebben vanwaar iemand met een BPS als ik komt, wat er innerlijk allemaal kan spelen, en hoe het komt dat iemand tot zo'n BPS evolueert.
Nog wat geduld dus....bij het volgende schrijfsel kom je misschien net dat beetje meer te weten waardoor misschien één en ander iets duidelijk wordt. O ja, en mijn persoon BPS is natuurlijk niet te vergelijken met iemand anders met een BPS. We zijn allemaal mensen met onze eigenheid, alleen het tikkeltje anders dan anderen zijn heeft nogal wat overeenkomsten waardoor BPS als verzamelnaam ook een stukje van onze gezamelijke persoonlijkheid omschrijft. Wat dat kleine gezamelijke stukje betreft...ja hoor, dan ben ik bij dat ik mijn gelijken voor dat stukje gevonden heb, want hoe je het ook draait of keert de blik van 'wat vertel je me nu' verdwijnt wanneer de ene mens met BPS tegenover de andere mens met BPS zit en vertelt wat er allemaal speelt in zijn of haar leven. En daar kan ik alleen maar blij om zijn.
Alles wat je doet in je leven, doe je één keer voor de eerste keer. En ja, zo ook bloggen dus. Eigenlijk weet ik begot niet voor wie of voor wat ik nu perse een stukje van mijn leven moet vrijgeven aan god weet wie, maar goed, we hebben niet altijd te weten waarom we nu iets willen doen. Voor de zekerheid heb ik wel gekozen om incognito te gaan. Ok, dat mensen iets te weten gaan komen over mijn diepe zieleroerselen en wie weet ook enig inzicht kunnen verschaffen in iemand met een Boderline Persoonlijkhiedstoornis, maar niet zo ok als mijn naam en o wee mijn foto aan een hele resem bloggend en nederlandstalig lezende neuzen worden gehangen. Nee, daar pas ik dan weer voor. Maar, laten we niet direct te negatief van start gaan. Wie weet hebben, als kers op de taart, sommige mensen nog iets aan het volgen van mijn gevecht met mijn borderline persoonlijkheidsstoornis.
Me, myself and borderline
