Door een onderhoud aan mijn pc kon ik niet meer op deze blog. Enkele maanden geleden kocht ik - eindelijk - een nieuwe pc. Maar ondertussen had ik bij skynet al een nieuwe blog aangemaakt, door de vele reacties via mail.
Bij deze kan je mijn blog, waarin alweer twee reeksen chemo in zijn geslopen sinds het stoppen van deze blog, volgen op skynet.
Me, my son and the beast...
Het verderzetten hier lijkt me niet evident, aangezien ik teveel zou moeten overplaatsen en ik geen pc- kenner ben.
Een "bloggroepje" met korte updates vind je ook op FB, onder dezelfde titel : "me, my son and the beast" Daar worden korte updates geplaatst over hoe alles loopt tussen het schrijven van grotere "blogs" door... ;)
Tot op de skynet blog!
Het een en't ander van papierwerk was niet in orde voor de partime - verlenging, waardoor het weer enkele maanden thuisblijven is geworden. Nu ja, mijn job is ook geen doorsneejob, en heeft andere richtlijnen dan de burgerij.
Maar nu zijn we er effectief terug, se!
Al voel ik 't in m'n ganse lijf, dat plots terug full- time werken na net 2 weken schoolvakantie waarin de wekker onbestaande is!
Hoe dan ook doet het deugd terug op het werk te zijn, weer onder de collega's en bezig met... veel te veel.
Combineren met het huishouden èn nog ontspanning inlassen lijkt niet van een leien dakje te lopen, maar dat komt wel weer op z'n pootjes te staan.
Ondertussen heeft m'n moeder vandaag haar 4e chemo. Blijkbaar zat ze nog in een soort afkick- fase in het ziekenhuis, waardoor ze net dezelfde leek. Maar nu ze terug thuis is, en in behandeling, gaat het contact houden toch een pak beter.
Veel hoop zet ik er niet op dat er geen kwaad over mij wordt gesproken, maar wat niet weet, niet deert!
Het lukt me nog steeds om af en toe es contact op te nemenb zonder stress als gevolg, en dat was de bedoeling, dus we zijn tevreden.
Binnenkort zouden we toch de resultaten moeten beginnen weten. Ze doen er in haar kliniek precies veel langer over dan toen ik werd behandeld. Ik wist na de 1e chemo al dat hij aansloeg, zij weet na 4 nog steeds nikske, vind da toch maar wat nalatig...
Nu, ik ben ook geen dokter!
Het leventje kabbelt ondertussen verder, al zijn er hier en daar nog sterke stroomversnellingen, of plotse stilstand.
Momenteel is het meer een draaikolk waarin in dreig te verdrinken en moeite moet doen nog wat lucht te happen. Ik bevind me in een ferme tweestrijd.
Mijn moeder is na bijna 15 jaar terug hervallen van een borstkanker, en was deze keer veel te laat met het ontdekken ervan.
Onze band is echt miniscuul, vanwege het verleden. Om heel eerlijk te zijn, zie ik ze liever niet dan wel. Toch deed ik tot vorige week een poging om met regelmaat een weekendje richting roots te rijden en haar te bezoeken, zelfs voor een taart te zorgen op haar 60e verjaardag.
Toen ik deze week sprak met de hoofdverpleger en de sociale assistente bezorgde dit me een overwachte koude douche. de telefoontjes van haar kant zetten deze personen in een zwart licht, terwijl ze dit tgo die mensen doet met mij. Aangezien ik daarvoor een afstand moet afleggen die me achteraf in de kleren zit, en in de portemonnee ( diesel )natuurlijk ook, kon ik hier helemaal niet mee lachen.
Al weet ik hoe ze is, ergens dacht ik dat haar diagnose - dat zal eindigen met palliatieve zorg - haar zou wakker schudden, maar niks daarvan. Tijdens het gesprek met de sociale assistente werd het ons duidelijk dat ze helemaal niet beseft hoe laat het is, haar gaat het enkel om het krijgen van aandacht en medelijden om het ziek zijn. In haar ogen kon het evengoed om een griep gaan, dat ze zal sterven snapt ze niet. Nu ze uit het ziekenhuis wordt ontslagen, zet ze er de boel op stelten omdat ze niet naar huis wil : daar moet ze terug naar de werkelijkheid en elk excuus is goed om er weg te blijven.
We besloten samen bij haar te gaan om haar te confronteren met het feit dat ze regelingen moest treffen qua verzorging, eten, enz... Ze snapte dus meteen dat ik met de sociaal assistente had gesproken en ze geen uitweg met leugens meer kon nemen. Haar zwarte ogen spraken boekdelen. dat moment besefte ik dat ze nog steeds dezelfde was als vroeger, lief zolang ze haar zin krijgt, maar opgepast als dat niet zo is. In een flash back stond ik terug in de ouderlijke woning, het kleine onhandelbare "stoute" kind. Een paar cm hoog, geen greintje zelfvertrouwen. Misselijk werd ik ervan, al kon ik dat moment niet weglopen vanwege de sociale assistente, ik had niets liever gewild.
Toen ik terug bij ons tanteke kwam zo'n 2u later, voelde ik me totaal leeggezogen, kapot, op en doodmoe. En nog erger : compleet ontgoocheld en zelfs boos. Van de 6 kinderen ziet ze er maar 2 meer, en geen enkel seintje van dankbaarheid of respect, integendeel. Door mijn bezoekjes kreeg ik zelfs problemen met andere broers en zussen, en mijn vader. Waar was ik mee bezig? Ik heb een zoontje om voor te zorgen, woon op meer dan een uur afstand en dan dit??? Momenteel ga ik er niet meer terug, al ligt mijn hart in serieuze tweestrijd, en geen van beide beslissingen gaan me deugd doen. Afwachten is het enige wat ik akn doen, zien wat de toekomst brengt, zeker?
Blijkbaar vind mijn pc het bloggen niet leuk, en raakte ik plots niet meer binnen op mijn eigen blog.
MAAR! Ik ben recent terug gestart met werken, al is het nog halftijds en bij deze lukt het me opnieuw om op mijn blogje terug te komen.
Jammergenoeg is er nu reeds een lange periode voorbij, en zijn de meesten me kwijtgespeeld langs deze weg.
Misschien een korte update:
Mijn zoontje werd ondertussen 5, de grote vakantie zit er reeds op, en ook een paar geslaagde scans en controles zitten erop. Dit snel in een notedop.
In augustus mocht ik terug aan het werk, part- timt wegens medische redenen. Maar ondertussen weet ik de klepel van het leven hangen, en dus wat belangrijk is in het leven. Bijgevolg nam ik direct nog verlof tot 12 september, om nog zoveelmogelijk van de droge ( zonnige kan ik niet zeggen )dagen te genieten , natuurlijk samen met onze kleine rakker! Uitstapjes doen, samen in de tuin werken, gaan wandelen, fietsen... Allemaal veel belangrijker dan werken! ;)
We genoten in het groot verlof ook van een onverwachte vakantie, doordat we mee konden naar de mooie Ardennen met vrienden.
Dubbel en dik genot! Lekker gekookt, elke dag buiten gegeten, en mini-dagtripjes gedaan naar alle boerderijen, dierenparken, speelpleintjes die op onze weg lagen.
Nu de school terug is begonnen, probeer ik mijn zoontje te plezieren door hem zoveel mogelijk, als de gewrichten en het weer het toelaten, met de fiets van school af te halen.
Tijdens mijn verlof bracht ik hem ook met de fiets, maar het werken en het vroeg opstaan eiste al snel zijn tol en 's morgens werd het nu toch de auto. De vermoeidheid is blijkbaar een plakkertje : ondanks het met regelmaat om 20u in bed duiken, krijg ik hem niet van me afgeschud.
Het huisje en onze tuin hebben ook al een degelijke metamorfose doorstaan, al is er nog steeds veel werk, het is er al lekker gezellig, we voelen er ons meer en meer thuis, da's 't belangrijkste.
Het vraagt natuurlijk een fysieke inspanning, en de laatste tijd voel ik weer een brandende pijn in de onderbuik.
Niet continue, maar toch begin ik me stlletjesaan ongerust te maken.
Mss toch es een mailtje richting oncoloog sturen om een beetje eerder dan 11 oktober op controlescan te gaan?
Het doorspartelen van vorig jaar heeft me een omwenteling gegeven. Toen zou ik het eigenlijk - ware het niet van mijn zoontje - niet zo heel erg hebben gevonden had het noodlot toegeslagen.
Maar door de ganse kankerrit heen ben ik nog meer beginnen genieten, heb ik zoveel geleerd, dat ik nu veranderd ben.
Ik moet compleet mezelf opnieuw leren kennen, met ups en downs, maar een ding weet ik wel zeker nu : Ik geniet te veel van mijn 2e kans, om deze te laten gaan!!!
Sinds september starte ik terug met - al is het part- time- werken. dolgelukkig dat het thuiszitten erop zat, natuurlijk. Al was het lachen me snel vergaan toen bleek dat mijn spullen waren weggehaald uit mijn bureau ( die ook verdween ) en er iemand mijn plaatsje had ingenomen, mijn pc in beslag had genomen en eveneens het roer in handen had genomen.
Alweer een koude douche van vadertje realiteit.
Daar moest ik toch serieus van bekomen, toen ik thuiskwam was ik nog steeds uit mijn lood geslagen.
Leeg, nutteloos, aan de kant gezet, niet meer nodig... De volgende dagen had ik het zwaar te verduren.
Daarbij kwam nog dat van dag 1 ook de telefoon continue rinkelde elke keer ik aanwezig was. er was vanalles niet in orde, dat moest worden geregeld, die papieren waren onvindbaar, stages moesten geregeld worden, bijlessen ingehaald... Elke keer een ding kon van de "to do list" kon worden geschrapt, kwam er een mailtje of telefoongerinkel die het lijstje lekker weer aanvulde.
Dan pas snapte ik wat andere patienten die chemo hadden gehad bedoelden met "het is veel te vroeg om te gaan werken, meid!!! "
het was mijn eerste keer, mijn eerste chemovrije periode na het krijgen ervan, wat wist ik van alle bijwerkingen?
Als je dan al moeite hebt thuis alles op rolletjes te krijgen, kom je na een dagje werken horendol thuis en weet je het noorden helemaal niet meer liggen, zonder overdrijven!
Ik heb nog steeds het gevoel dat het ergste pas begint eens de laatste chemo erop zit.
Zelf denk je dat moment dat alles voorbij is, niets is minder waar, en erger : ook iedereen rond je ziet je terug met haar, dus je bent oke in hun ogen. Gevolg : een huishouden op je dak, en iedereen stelt terug zijn/haar eisen - niet alleen op werkvlak- terwijl je brein het amper of plots helemaal niet meer kan bijhouden. Bij mij is het toch zo : als er teveel ineens op dat arme brein komt afgestoven, slaat het dicht en moet ik zelfs geen 2 en 2 meer optellen.
Evident is anders. Al ben ik nog steeds blij terug te zijn op't werk, ik ga nog blijer zijn eens ik terug full-time ga kunnen meedraaien in het systeem, dan blijf ik beter up to date met het werkgebeuren, kan ik terug de lessen gaan volgen en mijn geliefde stages weer doen, want dat heb ik immens gemist! Het zal wel weer een - zware - aanpassing worden, want dan betekent het huishouden, werk, stages, bijlessen, alles erop en eraan, dus blazen zullen we nog! Nu maar hopen dat tegen dan dat brein nog een beetje meer meewerkt! :)
De laatste dag van 2010, je staat dan wel es stil bij het jaar die net voorbij is. Al komt dat door de radio die je hoofd zot doet draaien met de top 1000 van de allermooiste liedjes, de gedachten die erbij los komen...
Ik kijk met een gerust gevoel terug eigenlijk, raar, hé!
Ookal is er zoveel gebeurd, het gevoel voor komend jaar en het jaar dat afzwaait zit wel oké.
Ik heb er het volle vertrouwen in dat het een beter jaar zal worden voor iedereen die heel veel zorgen ondervond.
Voor Michke, voor m'n broerke, voor een vriendin...
Voor iedereen die blij is dat het jaar erop zit en een beter jaar verlangt, wens ik hen dat hun diepste wensen mogen uitkomen!
Voor m'n zoontje en mezelf een jaar zoals net voorbij is, met uitzondering dan liefst van het ziek zijn, natuurlijk!
Genieten van de kleine dingen, dat er veel mogen zijn komend jaar. Zo weinig mogelijk ruzies, en een evenwicht in mijn leven en in dat van vrienden en familie...
Ik hoop dat ik zelf mijn les niet vergeet dat ik dit jaar heb geleerd, en dat ik komend jaar nog meer kan leren en groeien... Met fouten en al!
Hoop op wat meer verdraagzaamheid, minder geroddel, minder jaloezie.
Hoop dat ik zelf ook mijn weg opnieuw vind en het beste ervan maak voor iedereen rondom mij.
Mijn voornemen is alvast iedereen nog meer te proberen aanvaarden zoals ze zijn, met alles erop en eraan en hopen dat zij dat ook doen voor mij!
Aan iedereen wens ik een nieuw, vers jaar, met een schitterende start en mooie dagelijkse belevenissen om telkens opnieuw weer van te genieten!!!
Happy 2011!!!
Vandaag laat m'n sterkte me een beetje in de steek, hopelijk niet voor lang, want heb ze nodig.
Er zijn in ieders leven mensen die een speciale plaats krijgen, gewild of ongewild.
Van die mensen verwacht je veel, dat ze er voor je zijn, dat ze van je houden om wie je bent, dat ze je vertrouwen schenken, hun goedkeuring, hun oor...
Misschien soms teveel gevraagd, of op het verkeerde moment.
Vandaag voel ik me leeggezogen, slecht geslapen, gepiekerd natuurlijk...
Ook ik wacht op een teken van vertrouwen, van goedkeuring van zo'n persoon, die een aparte plaats heeft in mijn leven, ongewild.
Je wil het soms zo graag dat het letterlijk pijn doet.
Gebrek aan vertrouwen en goedkeuring kan voor heel veel mensen een deel van hun leven beïnvloeden, en het beïnvloedt ook het mijne...
Je leeft er niet elke dag mee, maar op sommige momenten wordt de nood eraan hoger. Voor mij zijn dat de dagen waarop families samenkomen, zoals nu de kerst dicht nadert.
Diep vanbinnen weet ik wel wie ik ben, wat ik waard ben, en dat zo'n goedkeuring niet hoeft. Dat ik ze zelf moet geven, maar toch...
Waarom spreken mensen zo snel afbrekende woorden uit, en kost het hun zoveel moeite een lovend woordje te uiten. Kost nochtans geen centen, geen energie, integendeel, mij geeft het energie iemand door een woord van lof te zien opblinken.
Die woorden ontbraken me te veel in het verleden, en nu snak ik er soms naar... Niet dat ze helemaal niet aanwezig zijn in mijn leven, maar ik snak ernaar ze te horen van iemand anders.
Hier speelt net een liedje : enjoy the simple things...
Dat kan ik heel goed, maar zou er dubbel van genieten moesten een paar andere zaken eindelijk in hun plooi vallen...
Ik ben gelukkig, maar die dingen zouden me nog gelukkiger maken.
Door ondervinding snap ik nu dat sommigen echt niet weten wat de chemo met je lijf doet. Zoals nu nog, 5 weken na de laatste chemo, krijg ik nog pijnscheuten in bekken, buik en handen. Je loopt daar niet mee te koop, want deze pijn is helemaal niks met wat ervoor kwam, dus makkelijk verbijtbaar...
Ik merk aan mezelf dat ik beter begin te functioneren, dat ik minder snel vergeet ( allee, een beetje toch ) en meer effectief hoor wat men me verteld. Van voorheen zitten er grote gaten in m'n geheugen.
Zo heb ik in het interview met Frauke dingen vergeten, details vergeten, waardoor sommige zaken in de tekst een dubbelzinnige betekenis kunnen krijgen. Iemand wees mij erop, dat mensen die niet zijn zoals ik, die alleen maar negatieve dingen willen lezen of eruit zoeken, verkeerde conclusies kunnen trekken.
Misschien wel waar, maar ligt dat dan aan mij, of aan het feit dat sommigen gewoon uit zijn op roddelen en op een ander niveau leven dan ik doe?
Wanneer ik iets lees, hoor, of iemand leer kennen, zie ik eerst het positieve, niet het negatieve. Zo ben ik, noem het naïviteit, of wat je wil... Maar in mijn ogen is er al negativiteit genoeg dat je er zelf geen meer bij moet zoeken, voor mij is dat zo normaal, dat ik er helemaal niet bij stilsta dat anderen dat wel doen.
Elke mens heeft z'n goeie en z'n slechte kanten, waarom moeten we dan de nadruk op de slechte leggen, als er ook goeie zijn die we kunnen ervaren???
Naar mijn - bescheiden - mening leven we in een destructieve maatschappij, waarin mensen zo strijden voor wat ze zelf willen, dat ze in hun haast daar te raken, al de rest voorbij razen en niet meer stilstaan bij anderen rondom hen, of toch tenminste te kort, en niet diep genoeg meer kijken.
Ze willen hun leventje, hun ding, hun rust, problemen verzwijgen/vermijden/verbergen...
Da's toch pas naïef? Waar raak je als je in een waas leeft waar de realiteit moet buiten blijven? Het leven is nu eenmaal hard, oneerlijk en soms amper te dragen, ervan weglopen komt nooit goed!!!
Een belangrijk detail werd vergeten in een tekst, en ergens anders ontploft er een bom waarvan je je niet bewust was van het bestaan ervan. Niet bewust dat niet iedereen snapt wat er in je om kan gaan, waar je niet mag over praten, waarover je moet zwijgen, en jezelf erdoor laten opvreten omdat dat zo moet tegenwoordig.
Weet je, ik ben geboren met het hart op de tong, en daar heb ik de boter al dikwijls voor "gefreten" en toch, ergens wil ik het niet anders. Ik ben ik, wie me kent, waardeert m'n eerlijkheid, mijn zijn, mijn fouten, die ik ook heb, net als iedereen.
Ik neem de fouten van anderen erbij, want zo moet dat, het is normaal. In mijn ogen moeten anderen mijn fouten er ook maar bij nemen, ik ben nu eenmaal gewoon een mens, die net zoals iedereen fouten maakt, bewust of onbewust...
Dat zijn we allemaal, elk een unicum, die kan rijker worden door anderen binnen te laten, of armer door ervan weg te lopen.
Ik ben 37, en leg mezelf ook elke dag even onder de loep, wat heb ik gedaan, en hoe kon ik het ergens beter doen of anders aangepakt hebben.
Het evenwicht zoeken... Doe je dat niet elke dag, je leven lang?
Dit C- verhaal liep voor mij tot nu toe goed af, wat de toekomst zal brengen weet geen kat, ook ik niet.
Wat doe je dan? Keus tussen piekeren of de "Big C " terugkomt, of verder leven zo kwalitatief en leerrijk als je kan?
Voor mij is't antwoord alvast heel simpel : ik leef nu, vandaag. Ik geniet of heb verdriet ook nu, vandaag.
Wat morgen komt, dat pakken we morgen wel aan.
Vandaag schijnt de zon, en er is er maar een, we moeten ervan genieten terwijl ze er is, niet wachten tot ze nog meer schijnt, of een jong krijgt!
Mijn tip naar mensen die het moeilijk hebben, in alle richtingen : Ik weet uit ondervinding dat aan elk negatief een positief zit. Porbeer dat in het hoofd te houden, en bijt je door't negatieve om het kleine positiefje te vinden om je aan op te trekken...
Bij het vallen van de eerste sneeuw deze week was ik niet zo gelukkig... Sinds de chemo rij ik minder graag met de auto, daar mijn concentratie niet je dat meer is.
Nu durf ik helemaal niet te rijden met dit weer.
Ik voelde me wel zo geod de vrijdag, dat toen m'n zoontje thuis kwam van school, we gingen wandelen, broodje halen te voet, wat kerstversiering bijhalen om een kerstkrans te maken...
Maar wat heeft me dat deugd gedaan!
Het leken m'n eerste stapjes wel! Eindelijk es op m'n eentje terug wandelen, zonder schrik om niet meer naar huis te raken.
Ook Kyran heeft genoten, dat deed me nog het meeste deugd.
Thuis lekker gegeten, en nog een lekkere chocomelk met slagroom binnengewerkt.
De zaterdag was het de beurt aan de kransen en kerststukjes, met z'n 2-tjes ons lekker laten gaan.
Ganse dag sneeuw, alles witter en witter.
Ook de zondag riep de sneeuw. Een vriendin kwam langs met een slee, en hop, daar gingen we weer. Een - nog iets langere - wandeling met de slee, speelplezier op het speelpleintje, een lekkere pannekoek met warme choco en slagroom, en terug voldaan en tevreden naar huis.
Een weekendje vol genot!!!
De deugd van het alleen op stap gaan met Kyran, het genieten van de wandeling, de sneeuw, de kleine zijn mooie lach...
Mijn hart liep over als ie superenthousiast het uitschreeuwt van plezier.
En elke avond weer, zomaar : "mama, ik zie je graag! Je bent mijn beste vriend!!!"
Slik...
Hij beseft dat hij z'n mama terug heeft, al is 't geen 100%, maar vor hem al genoeg om gelukkig te zijn!!!
Voor mij meer dan genoeg om gelukkig te zijn en opnieuw te genieten!!!
Open de dag,
haal er alle mooie momenten uit
geniet met volle teugen
op het einde ervan
klik op "save"
om elk genot af en toe
nog es terug te openen
en opnieuw te genieten...
