Het is mijn laatste dag in Boedapest. Vanavond vertrekt mijn vliegtuig van Ryanair om 20.20 uur. Tegen half elf 's avonds ben ik in Charleroi waar Hilde mij zal opwachten. Gisteren heb ik al zoveel mogelijk ingepakt. Vandaag ruim ik de kamer op. Na het ontbijt heb ik nog een aantal zaken die ik gewoon in de ijskast achterlaat. De poetsdienst mag het voor mijn part hebben of gewoon in de vuilniszak gooien. Ikzelf kan het niet meenemen naar huis.
Ik heb wel nog een hele voormiddag om Boedapest te bezoeken en van die gelegenheid maak ik gebruik om vooral het stadsdeel Pest te verkennen.
Ik begin opnieuw met de Sint-Stefanus basiliek, de grootste kerk van Boedapest. Boven de zuilen van de ingangspoort staat de tekst "Ego sum via, veritas et vita" of "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". Als ik er binnenga zijn er hooguit een tiental gelovigen. De toeristen zijn in een ruime meerderheid. De kerkgang lijkt ook hier fel verminderd. Binnenin ligt in een mooi schrijn het afgehakte hand(je) van koning Stefanus I. De katholieke kerk en de koninklijke machthebbers waren in het verleden twee sterke en invloedrijke krachten in Hongarije. Daar is nu in de huidige republiek niet veel meer van overgebleven.
Ik wandel daarna richting Nationale Bank. Onderweg loop ik door een parkje. In het midden staan allerlei kraampjes en op een groot scherm wordt de voetbalmatch van gisteren nog eens geprojecteerd. Er is niemand die nog kijkt; waarschijnlijk zal het gisterenavond wel anders geweest zijn. Hoe vluchtig is het nieuws en hoe vergankelijk het succes.
Wat mij nog het meest beklijfd is het pleintje met het herdenkingsmonument van de Jodenvervolging in Hongarije. In de lente van 1944 werd Hongarije bezet door nazi-Duitsland. Hongarije steunde in het begin de Duitse aanval op de Sovjet-Unie, maar na Stalingrad koos de toenmalige regering opportunistisch de kant van de geallieerden. De Duitsers vielen daarop Hongarije binnen en installeerden een schrikbewind van de zogenaamde pijlkruisers. Het was meteen het startsein voor een niets ontziende vervolging van Joden en zigeuners. Gedurende een tiental maanden werden vele duizenden opgepakt en gedeporteerd. Foto's, brieven, persoonlijke spullen en koffers op het pleintje getuigen nu van die verschrikkelijke periode.
In de buurt van het Hongaars parlement eet ik over de middag een lekker Hongaars gerecht in Budapest Bistro. De bediening is er zeer vriendelijk en attentvol. Op weg naar het parlement passeer ik het bijzonder standbeeld van Nagy Imre: de man wordt afgebeeld op een brug, als symbool van de bruggenbouwer die hij heel zijn politiek leven is geweest. Het mocht echter niet baten; hij werd in Moskou met de andere leiders opgepakt en terechtgesteld na de Hongaarse opstand in 1956.
Postuum kreeg Nagy Imre in 1989 eerherstel. Zijn herbegrafenis in Boedapest liep uit op een vreedzame maar indrukwekkende betoging tegen het communisme waaraan volgens Hongaarse bronnen ruim 1 miljoen mensen deelnamen.
Ik eindig mijn stadswandeling aan het Hongaars parlement: een gigantisch, prachtig gebouw aan de oever van de Donau. Ik rust wat uit op een bankje en kijk naar de boten op de rivier die ik gedurende drie weken heb gevolgd, maar veel tijd wordt mij niet gegund. Een groot onweer doemt in de verte op en ik haast mij terug naar het hotel. Ik haal het nét niet en ik moet voor een hevige stortregen schuilen in een wisselkantoor. Het is inmiddels al een stuk in de namiddag en ik wacht op de taxi in een cafeetje nabij het hotel.
De taxichauffeur helpt mij met lichte tegenzin de bagage te dragen en zet mij af op de luchthaven, ruim drie uur op voorhand. Ik laat de box en de zak nog eens goed omwikkelen met groene plastic folie. Mijn helgroene bagage valt nogal op en enkele mensen kijken zelfs wantrouwig naar die grote doos. Zou daar geen bom inzitten?, zie je ze denken.
Bij het inchecken doen ze moeilijk: ik ontvang wel mijn voucher en ik kan de zak met fietstassen als koffer laten aanvaarden, maar mijn kartonnen fietsdoos willen ze niet als 'koffer' aannemen. Dus moet ik noodgedwongen nog eens bijkomend betalen voor die uitzonderlijke bagage: 80 euro bovenop de 120 euro die ik al had betaald. Ryanair low budget? At the end, expensive!
Maar ik beschouw het als 'leergeld' en ik kan toch moeilijk vertrekken zonder mijn fiets. De grote doos met fiets wordt apart opgehaald door een kruier. Ik geef de man nog wat fooigeld met de vraag er goed zorg voor te dragen.
Om half elf landen wij in Charleroi en ja hoor, de fietsdoos staat er al, bij de uitzonderlijke bagage. Fietstassen komen ook ongeschonden op de transportband aan. Ik zoek en zoek een karretje om alles te vervoeren, maar geen karretjes te vinden, in heel die luchthaven van Charleroi niet. Ze kennen dat daar niet. Ik kan die twee pakken niet tegelijk naar buiten brengen. Hilde die mij opwacht aan de uitgang, belt mij al op maar mag mij niet komen helpen.
Uiteindelijk kan ik met de hulp van een vriendelijk madammeke van Ryanair eerst de fietstassen aan Hilde geven en daarna via een achterpoortje opnieuw binnen geraken om zelf de grote doos naar de uitgang sleuren.
In de garage blijkt dan de doos niet in ons klein autootje te kunnen. We halen de fiets er helemaal uit en plooien de doos zodanig dat alles in de koffer kan. Eind goed, al goed. We zijn thuis!
Deze morgen ontbijt ik op de kamer. Ik luister ondertussen naar wat muziek op mijn smartphone; het is geen kwaliteit maar ik voel mij goed. Klaar om de toerist uit te hangen.
Ik wandel de hele voormiddag in Boedapest. Eerst ga ik naar de Sint-Stefansdom, maar het is nog niet open. Ik wandel verder naar de Kettingbrug. Aan de overkant (Boeda) passeer ik een klein kerkje met een kleurrijk,geëmailleerd dak. Langs de trappen klim ik naar boven, naar de Burg. Ik neem onderweg een foto van het basreliëf ter nagedachtenis van Péter Mansfeld (geboren 10/3/1941 - gestorven 21/3/59). De leeftijd valt mij op. De jongen was pas 18 jaar geworden. Ik lees achteraf het tragisch relaas: Péter nam als vijftienjarige deel aan de Hongaarse opstand in 1956; als koerier bracht hij naast boodschappen, ook voeding en water tussen de verschillende groepen opstandelingen. De opstand werd bloedig onderdrukt door het communistisch regime, met hulp van de Sovjet-Unie. Péter werd als minderjarige opgesloten in een jeugdinstelling. Hij werd opgehangen enkele dagen nadat hij 18 jaar was geworden.
Op de Burg bezoek ik de neogotische Matthiaskerk, het Vissersbastion, ... Het is er zeer druk door de vele toeristen. De gidsen lopen met vlaggetjes of parapluutjes in de hand voor de groepen. Ik slenter mee met de pubers op schoolreis, met de Duitse en Amerikaanse gepensioneerden en ik drijf met hen mee naar de bushaltes aan het Bastion. Het presidentieel paleis is opvallend eenvoudig. Soldaten houden de wacht en verroeren geen vin, ook niet als Japanse meisjes met hen selfies trekken. Ik daal terug af naar de Donau en loop richting Gèller badencomplex. Ik koop er een ticket, ik zwem een beetje in het zwembad daar, er is veel volk in het thermaal bad en niet overal proper. Dit is niet echt aan mij besteed en ik verveel me al vlug. Het is een mooi complex, dat wel, maar ik vind niet dat je een bezoek aan zo'n thermaal bad moét doen als je in Boedapest bent.
Ik ga terug naar mijn kamer over de Groene brug. Ik haal nog net de bus tot aan het hotel.
Van al dat wandelen ben ik moe en ik slaap een flink stuk in de namiddag. Ik ga in de buurt pizza en wijn kopen, met paraplu, want het begint weer flink te regenen. 's Avonds wint Hongarije van Oostenrijk met 2 - 0. Buiten is er veel sfeer, maar ik ga er niet meer naar toe. De reis loopt op zijn eind en ik wil naar huis. Als alles goed zit ben ik morgenavond thuis.
's Nachts word ik wakker: ik slaap onrustig want ik ben in gedachten voortdurend bezig mijn terugkeer aan het organiseren. Het best is dan niet te liggen piekeren, maar aan de slag te gaan. Dus surf ik op internet op zoek naar adressen van fietsenhandelaars in de buurt. Ik vind er een paar; de meest interessante is Bikebase Budapest. Het is niet ver van mijn kamer en ik lees op hun website dat ze de fiets zelf inpakken. Er staat wel geen prijs bij voor die service. De doos zelf verkopen ze voor 13 euro. Bij ons geven de fietswinkels zo'n doos gratis; ze zijn blij dat ze de kartonnen verpakking kwijt zijn. Hier in Boedapest vragen ze er geld voor.
Ik ben wat rustiger nu ik wat concrete zaken heb gevonden en slaap verder tot de ochtend.
's Morgens ontbijt ik in een Italiaans restaurantje in de buurt en ik bestel me daar een Amerikaans omelet. Het is er niet gezellig en aangezien ik op mijn kamer een kleine kitchenette heb ga ik straks mijn inkopen doen voor ontbijt en avondeten. Ik ben 'op kot' in Boedapest voor een paar dagen, met TV!
Ik vraag nog wat meer tips aan de receptie. De meisjes zijn zeer hulpvaardig en ze helpen waar ze kunnen.
Daarna ga ik te voet naar die fietshandelaar en ondertussen verken ik een beetje de stad.
Toevallig staan ook de IJslanders in die fietsenwinkel; zij laten alles inpakken en vervoeren naar de luchthaven op de dag dat ze vertrekken voor 120 euro. Voor mij alleen wil de man niet naar de luchthaven rijden. Ik vertrek voor hem te laat en hij kan aan mij niet genoeg verdienen.
Ik besluit het allemaal zelf te doen, meer uit principe. Ik wandel met een grote, lege fiets box terug naar mijn kamer. Daarna koop ik op aanraden van die fietshandelaar 60 meter inpaktape in een winkel van papierwaren. De fietsbox moet immers stevig verpakt worden. Alles bij elkaar ben ik een voormiddag bezig.
In de namiddag ga ik op zoek naar een goedkope Turkenzak. Mijn drie aparte fietstassen moeten immers in één 'koffer'. Ik koop mij een paraplu bij een Chinees verkoopstertje in de metro want de komende dagen voorspellen ze (nog maar eens) hevige onweersbuien. Later zal blijken dat dit geen overbodige aankoop is geweest. Van het Chineesje krijg ik de tip dat ik die Turkenzak waarschijnlijk zal kunnen kopen in de overdekte markthal. Ze verstaat mij niet, maar vannacht heb ik een afbeelding van een Turkenzak gedownload op mijn smartphone en ik toon haar die foto. Eén beeld zegt meer dan 1000 woorden en haar beetje Engels is voor mij voldoende.
Die toeristisch interessante Markthal wil ik sowieso eens bezoeken. Aangezien het een te grote wandeling zou worden, koop ik in de metro een dag ticket voor openbaar vervoer. Daarmee kan je voor 3 euro 24 uur non-stop met alle bussen, trams, metro in Boedapest rondtoeren. Aan de infobalie van de Markthal vraag ik aan de hand van de foto waar ik zoiets kan kopen. In de kelderverdieping vind ik een winkeltje waar ze allerhande valiezen en koffers verkopen. Met een brede glimlach verkopen ze mij een Turkenzak ... voor 1 euro.
In de Markthal is het een drukte van jewelste: alles kan je hier kopen (fruit, groenden, vlees, kaas, brood, ....). Als een echte 'local' doe ik mijn inkopen. Er zijn veel eet- en dranktentjes waar je allerlei lekkere hapjes, bier, wijn kunt proeven. In een souvenirwinkeltje koop ik een magneetplaquette van Boedapest; dat kan ik thuis naast alle andere hangen.
Goedgemutst keer ik terug naar mijn kamer.
Het vraagt mij enkele uren, maar tegen de avond zit mijn fiets in de box: stuur in het verlengde van het kader, zadel, voor- en achterwiel aan het kader vastgemaakt met snelbinders, ketting losgemaakt en ingepakt, derailleur veilig tussen de achtervork bevestigd, pedalen gaan er gemakkelijk af met een 15 sleutel (in leen gebruikt van de klusjesman van het hotel), ik laat de lucht uit de banden (heb ik geleerd van mijn schoonbroer Hille), ...
Mijn cursus 'fietsonderhoud' van het afgelopen jaar rendeert nu ten volle. Ik omwikkel de box met inpaktape en snij zelf nog een vier handgrepen bij in het karton. De lompe doos wordt op die manier 'draagbaar'. Ik probeer de Turkenzak uit qua afmetingen en, wonder boven wonder, alles kan erin.
Buiten regent het pijpenstelen. Een verkenning van Boedapest by night zit er niet meer in en vooral, het is voetbal op TV.
Ik installeer mij met wat bier en chips voor de televisie. Ik versta niets van het commentaar van de Hongaarse reporter, maar ik zie wel België verliezen tegen Italië met 2 - 0. Onze 'superster' spelers Hazard en De Bruyne bakken er niet veel van. België begint slecht aan het EK.
Via Basaharc, Szob, Nagymaros, Verőce, Ván, Tahitótfalu, Szentendre, onder de brug van Mo, kettingbrief Boedapest
89 km (9163 - 9252)
Mooi fietsweer. Regen dreigt, maar komt er niet door.
___________________________________
Mijn afrader van gisteren moet ik toch enigszins milderen. Het is bij Rosa geen vijf sterren. Dat is zeker. En het is ook Rosa niet. Rosa is de grootmoeder die met het hotel begonnen is, haar dochter Eva zet de zaak verder, samen met haar man Istvan en dochter Louisa. Een familiebedrijfje.
Maar de gastvrijheid compenseert toch wat. Akkoord, het ligt er niet overal even proper. Hun twee honden zitten daar voor iets tussen. Maar het zijn vriendelijke, gulle mensen. Eénmaal ze je aanvaarden is er geen einde aan. Istvan heeft het hele ontbijt met mij gepraat. Zorba, hun hond, wou er ook altijd bij zijn, werd voortdurend weggestuurd maar kwam telkens terug. Ze had gewoon reuzehonger. Kortom, de accomodatie is geen hoogvlieger, maar het is er menselijk en innemend. Ach, het moeten niet overal 5 sterren te zijn.
Hoedanook, ik krijg een ontbijt geserveerd voor wel tien man. Het wordt wel opgegeten, zei Eva.
Ik neem afscheid van Istvan, hij wou precies meefietsen.
Ik volg de route eurovélo 6 nauwgezet en via een veer kom ik op de noordkant waar een lange tijd een heel mooi fietspad ligt richting Boedapest. En kijk, daar is mijn ontmoeting van de dag. Hörn en Thordur, een Ijslands stel van Reykjavic, volgen als laatste dag dezelfde route. Hun reis begon in Nevers. Thordur houdt ook een dagboek bij op 'crazyguyonabike'. Vriendelijke mensen. Ze vliegen naar huis woensdag via Wizzair. Ik kom hen misschien nog eens tegen in Boedapest. Of elders, wie weet.
Ik fiets verder. Ik word opgebeld door het hotel met de vraag wanneer ik ga inchecken. Er zijn toch geen problemen? Nee nee, gewoon om zeker te zijn.
Ik neem opnieuw het veer en Janos geeft mij uitleg hoe Ik het best aan het hotel geraak.
Ik koop verse kersen bij een kraampje langs de weg. Ik krijg die kilo amper weggestopt; dus eet ik ervan bij elke stop tot het mij beu is. Ik geef de rest door aan LiuTsu, een Chinese jongen van 15 jaar uit Shanghai, die toevallig bij mij kwam zitten. Hij wil weten waar ik vandaan kom, maar kent België of Brussel niet. Ik doe geen moeite en ben blij dat ik de kersen niet in de vuilbak moet gooien.
Ik blijf de Donau volgen, vergeet ergens de route te volgen en zit plots op een superdrukke weg. Ik kan na 3 kilometer weer aanpikken en ga te voet over de bekende Kettingbrug. Ik passeer het al even bekende Parlement. Heel mooi.
Met mijn fiets-gps is het een koud kunstje om tot bij het hotel te komen.
Claudia neemt uitgebreid de tijd en we gaan te voet een blok verder. Zonder het goed te weten heb ik een ruim appartement gekozen met kitchenette, koelkast, diepvries, aparte living, flatscreen, wasmachine, strijkijzer, ....
Mijn fiets mag op de kamer.
In de buurt zijn er tal van restaurants en het is centraal gelegen, dichtbij het metrostation.
Nu nog een oplossing zoeken voor mijn fiets op het vliegtuig te krijgen. Morgen wil Claudia voor mij eens rondbellen.
's Avonds kijk ik naar het voetbal: Duitsland - Oekraïne. De Duitsers winnen met 2 - 0. Het is eens iets anders: commentaar waar je niets van begrijpt, enkel de namen van de spelers. De rest vul je zelf maar in. Ik moet zeggen dat ik me minder erger dan thuis.
Via Szőny, Almásfüzitő, Dunaalmás, Neszmély, Süttő, Labatlan, Nyergesújfalu, Tát
57 km (9106 - 9163)
Bewolkt, de zon komt erdoor, het wordt heel warm. Onweer breekt los. Het wordt wat frisser.
_______________________________________
Vanmorgen een omeletje gegeten met de Hongaarse groentjes: tomaat, komkommer en .... paprika. Koffie is hier geen filter maar je moet het koffiegruis wat laten zakken. Het went maar niet.
In het hotel wordt het feest van gisteren weggekuist. Ook het groot scherm is al weg. Frankrijk heeft gisteren op het laatst van Roemenië gewonnen met een wereldgoal van Payet.
Ik rij vandaag naar Esztergom, het Hongaarse Rome. Het wordt de meest voze fietsdag van deze reis. Je hebt de keuze: langs de autoweg op fietspaden, die naam onwaardig, ofwel gevaarlijk fietsen op de weg. De vrachtwagens en bussen nemen wel voldoende afstand maar het blijft ongemakkelijk. Ik maak een foto van een nieuw aangelegd fietspad. Zo zou het in feite overal moeten zijn, maar de lol duurt maar een kleine 10 kilometer. Daarna is het weer van schokkerdeschok. Al vroeg in de namiddag bereik ik het hotel Rosa. Louisa, de knappe dochter, kent behoorlijk Engels en doet de intro in plaats van haar ma. Het vriendelijk onthaal kan echter niet verdoezelen dat er amper wordt gekuist in het hotel.
Een afrader dus. Er zijn volgens mij betere verblijven. Na de gebruikelijke douche spring ik op mijn fiets, richting Dom. De grootste basiliek van Hongarije en op drie na van de wereld. Ik zou het geloven want het is een gigantisch bouwwerk uit de negentiende eeuw, neergepoot toen de kerk in Europa almachtig was. Niet echt mijn ding. Ik vind het zelfs lelijk. Een inwijding vond plaats in 1856 onder de tonen van de Missa Solemnis van Franz Liszt. Binnenin is de akoestiek bedenkelijk. Als dan het grote orgel alle registers openzet voor een trouw die daar eindigt, is het alsof hemel en aarde vergaat. Ik vlucht weg in de crypte die bijna een kerk op zich is. Kardinaal Mindszinsky ligt er begraven. Als katholiek leider stelde hij zich in de Koude Oorlog tegen de communistische leiding met het gevolg dat hij in de cel belandde. Hij stierf uiteindelijk in het buitenland in 1975.
Buiten breekt een onweer los. De meeste toeristen zijn er niet op gekleed en staan in het grote portaal verveeld te wachten. Ik heb gelukkig mijn poncho bij en ik fiets naar het dichtstbijzijnde restaurant waar ik een Hongaarse soep eet. Ik lummel nog wat rond in de stad, ik luister naar een hobo of fagot in de verte en aan de oevers van de Donau zie ik het avond worden. Het is een plekje waar nogal wat koppeltjes selfies komen nemen. Aan de overkant ligt Slowakije. De ijzeren brug over de Donau werd in WOII verwoest en later heropgebouwd.
Esztergom is zonder twijfel een belangrijke plek voor de Hongaren, maar buiten de historische kern is er niet veel te zien. Ik krijg het koud en fiets terug. Ik kijk naar het voetbal. Wales wint Albanië (met 10). Ze deden knap lastig, die Albanezen. Ondertussen zoek ik een geschikt in Boedapest voor drie dagen want, vrienden, woensdag kom ik naar huis. Ik heb al een vliegtuig van Ryanair geboekt en deze keer moet de fiets als bagage mee. Als dit lukt dan hoef ik in de toekomst niet steeds de trein te nemen en kan ik andere horizonten opzoeken. We zien wel.
Via Dunaszeg, Győrújfalu, Győr, Győrszentiván, Bőny, Nagyszentjános, Ács.
82 km (9024 - 9106)
Bewolkt, af en toe komt de zon erdoor.
_______________________________________
Vrienden, ik ben inmiddels aan mijn laatste kaart uit het set van zeven, vorig jaar gekregen van mijn neef Kurt met de woorden:"Ge hebt nog wat te doen, nonkel Mark." Ben er bijna, Kurt, maar nog niet helemaal. Ik schat overmorgen in Boedapest aan te komen.
Het ontbijt dat Beate heeft klaargemaakt is op zijn Hongaars. Alles in overvloed. Heel attent van haar was de picknick die bij het ontbijt klaarlag.
Gezien de taalproblemen boek ik vanaf nu mijn kamer voor de volgende avond en ik zorg ervoor dat ik telkens Wi-Fi connectie heb, liefst op de kamer. Ik heb voor vandaag geboekt in Komáron. Afstand: ongeveer 80 km.
In het begin ligt het fietspad tot in Győr naast de weg. Zo'n fietspad heeft hetzelfde euvel als bij ons. De boompjes erlangs geven schaduw en verkoeling. Maar boompjes groeien en hun wortels duwen het asfalt naar boven. Gevolg: ik wip voortdurend op en neer op mijn zadel. Dat gaat zo door tot in Győr.
Het centrum van het anders drukke Győr is zo goed als autovrij, maar ik kan er niet lang blijven. Het duurt wel even voor ik uit Győr kan geraken. De LF6-route wordt in Hongarije amper aangeduid. Ik ben in elk geval mijn draad kwijt (tegengesteld aan die scène uit 'In de Gloria'), maar gelukkig heb ik in noodgeval mijn gps. Nathalie, mon guide, wijst me de weg.
Ik hou picknick in Győrszentiván. Daarna fiets ik langs de spoorweg en over de snelweg naar Bőny. Onderweg passeer ik twee bepakte fietsers, richting Boedapest. In Bőny steken ze me voorbij. Ik zeg goeiedag en heb de indruk dat ze me begrijpen. Ze rijden met Koga's. Veel kans op dat het Nederlanders zijn.
Richting Acs is er een vervelend stuk op een zanderige landweg. Als ik ooit in Servië en Roemenië fiets moet ik zeker bredere banden hebben met meer grip in het mulle zand. Ik heb voor het eerst ook twee loslopende honden moeten afhouden.
In Ács komen de twee Koga's me tegemoet en ze raden me af de route te volgen. We geraken aan de praat.
Henk en Peggy komen van Arnhem en hebben in Passau hun auto achtergelaten om naar Boedapest te fietsen. Henk (55 jaar) en Peggy (52 jaar) zijn nog alletwee aan het werk en hebben dus geen zee van tijd zoals een gepensioneerde als ik. Ze hebben 2 dagen Wenen genoten, maar in Boedapest gaan ze niet blijven. Ze sporen terug naar Passau. Dat duurt 8 uur en vraagt 4 keer overstappen. Ik ken dat. Leuk is anders.
Het is een sympathiek en sportief koppel en ik nodig hen uit voor een drankje op een terras in Komáron.
We praten nogal veel over mijn trip naar Compostella en ik geef hen mijn blog door. Henk zou de Compostella ook wel eens willen doen. Misschien heeft hij iets aan mijn blog.
Henk is wel bij de pinken en bij afrekening staat hij erop te betalen. Hij weet van mijn blog, denkt verder dan zijn neus lang is en ziet het al voor zich in mijn verslag. "Vlaming trakteert (nog maar eens) Nederland".
Het tegendeel kan ik nu ook niet over mijn kant laten gaan en we drinken nog een rondje Cola, op mijn kosten welteverstaan. Oef, het evenwicht is hersteld.
We nemen afscheid, maar ik heb het gevoel dat ik hen nog zal ontmoeten. We zien wel.
Het is alsof mijn fiets het geroken heeft, maar ons terras is op een boogscheut van waar ik zal slapen.
Het hotel heeft een bepaalde sfeer: houten lambrisering, krakende trap naar boven, een onbestemde boenwasgeur... Misschien zijn er wel spoken?
Mijn kamer is ruim en rustig gelegen. Het hotel ademt wat Oostblok-vergane-glorie. Zo moet ik op voorhand betalen. Het scheelt niet veel of ik moet stempeltjes apart gaan halen in een ander kantoortje.
Je kan er onbeperkt buffetten voor 5 euro. Terwijl ik aan het eten ben wordt er buiten singletjes gedraaid uit de sixties en seventies. Misschien is er straks een t-dansant?
Vlakbij is een lange tafel gereserveerd. Een vrouw van het gezelschap draagt een soirée kleed met een heel diepe inkijk. Alle venten zetten zich rond haar. Aan een andere tafel zitten drie vrouwen. Eén van hen draagt Oostblok panties. Je weet wel, van die vleeskleurige.
Ik zet me nog wat buiten. Op een groot scherm wordt de eerste voetbalmatch van het EK 2016 uitgezonden. Frankrijk tegen Roemenië. Ik volg het verder op mijn kamer. De beelden zeggen me alles, de Hongaarse commentaar begrijp ik aan geen kanten. Ik denk aan Zomergem. Op 18 juni is de match België-Ierland te zien op groot scherm. Allen daarheen! Het zal wijs zijn.
Via Bad Deutsch-Altenburg, Prellenkirchen, Edelstal, Pama, Deutsch Jahrndorf, Rajka, Dunakiliti, Dunasziget, Halászi, Darnózseli, Hédervár
83 km (8941 - 9024)
Volop zon, maar later op de namiddag opnieuw onweer
____________________________ Vooreerst een hartelijke dank aan al diegenen die op mijn foto's reageren en liken en op mijn blog reageren of volgen. Ik kan niet op alles een antwoord geven maar het meevolgen doet wel deugd. Ik voel me nooit alleen op deze fietsreis want jullie rijden ahw met mij mee. Ik weet ook wat gedaan en ik verveel me dus nooit. Voor de rest verloopt de reis prima: geen platte banden, geen honden die bijten, wel blaffen, op tijd eten en slapen, geen diefstal, ... It's OK. Terug naar de dag.
Ik heb slecht geslapen deze nacht. De matras van het bed is dringend aan vervanging toe. Je voelde de veringen prikken in je zij en je rug. Misschien 4 uur slaap in totaal?
Het ontbijt was ok, maar het deksel van de suikerpot (je weet wel, zo'n ding met een lange teut), dát zat los. Ge kunt het u wel voorstellen. De koffie was 'redelijk' zoet. Beter zoet dan zout, zei de dienster en ze had nog gelijk ook.
Vandaag verlaat ik de route en ik ga op eigen houtje Hongarije binnen, zonder pijltjes, maar des te meer met kaart en fiets-gps. Zoals twee jaar geleden, dwars door Frankrijk, met Nathalie als betrouwbare gids (zie http://www.bloggen.be/mdjg2014).
Vlak vóór de grens wissel ik in een Raiffeisenkas al wat euro's voor florints.
Voor 1 euro krijg je ongeveer 300 florint. Teweinig voor de rest van de vakantie.
De kwaliteit van de wegen in Hongarije zijn bedenkelijk: met mijn smalle Schwalbe Marathon+ bandjes zak ik weg in keien en gravel. Dat belooft...
Onderweg geen bord tegengekomen van 'Welkom in Hongarije.' In Ratja word ik doorverwezen naar een ATM-bank. Daar is er een vriendelijk blond jong meisje dat een beetje Engels spreekt. Ik kan uiteindelijk 150 euro wisselen in florint. Geen idee hoelang ik daarmee kan doen. Ik zeg 'kussunnum' of 'dank u' in het hongaars en ze straalt.
Ik pik wat verder de route weer op. Er volgt een mtb-ritje door hongaars platteland. Ik zit in het hol van Pluto. Zonder gps rij je zo verloren. Het is er wel mooi; zoveel kleurrijke bloemenpracht op de velden heb ik nog nergens gezien als nu. Maar het is moeilijk rijden en eigenlijk is mijn fiets daar niet voor geschikt. Gelukkig loopt daarna de route langs aparte, geasfalteerde fietspaden langs de baan. Een onweer komt op me af en ik schuil onder een houten afdak. Na een tijdje rij ik verder en vind mijn logement voor vanavond. Beate kan amper Duits. De kamer is heel ruim; het geheel is zo te zien nieuw. Ze heeft een manège daarbij met tien paarden, drie honden, een varken, geiten, kippen... Die beestenboel doet mij denken aan Anouchka, ons kuisvrouw thuis.
Beate heeft een klusjesman in dienst; haar wederhelft is niet te zien. Gestorven in een dramatisch ongeval? Heeft hij haar laten zitten? De taalbarrière staat tussen ons. Hoedanook, Beate staat er nu alleen voor.
Er is geen restaurant in het dorp, zegt ze. Ze geeft me een menukaart van een hotel 4 km verderop. Zij bestelt telefonisch en zij brengen het klaargemaakte eten naar haar. Ik hoef dan niet zo ver te stappen. Ik vraag niet verder en ik probeer een traditionele hongaarse soep, vis met rijst, gemengde sla en bolletjes ijs als dessert. Als het gebracht wordt, heb ik duidelijk veel te veel besteld. De porties zijn op zijn Duits. Alleen met de soep had ik al genoeg. Het is wel lekker. Beate verkoopt mij een fles Merlot van anderhalve liter voor 2 euro. Ook veel te veel. Alles lijkt hier veel en goedkoop, maar smakelijk. Er wordt afgerekend morgen.
Buiten barst opnieuw een onweer los. De rest van de avond en nacht blijft het regenen. Ik plan mijn route voor morgen en werk mijn blog wat bij. Van lezen op mijn Tolino komt er niet veel. Op deze reis ga ik altijd vroeg slapen.
Via Schönau, Orth, Haslau, Scharndorf
58 km (8883 - 8941)
Volop zon
____________________________
Het is toch iets opvallend! Het lijkt mij alsof de jeugdherbergen enkel kunnen overleven met schoolreizen. En scholen enkel nog uitstappen kunnen organiseren met goedkoop verblijf in jeugdherbergen. Het gevolg daarvan is dat je als lid van JHB steevast pubers én leerkrachten bij het ontbijt ziet. Je hebt daar weinig contact mee want leerlingen zitten in hun schoolsituatie en hebben hun kleine geheimpjes met elkaar. De meesters en juffen zitten in werkmodus en overleggen wie wat gaat doen die dag. Begrijpelijk maar je bent daar geen contact mee.
En dan heb je nog een andere groep die ik het laatste anderhalf jaar wat heb leren kennen via mijn vrijwilligerswerk in Huize Triest (Gents centrum voor opvang daklozen).
Zo heb ik vanmorgen gepraat met Nicolaj, een Roemeen uit Timisoara, die zoals hij zei met zijn familie in Konstanz aan de Bodensee woont. Toen ik hem vroeg wat hij in Wenen deed, zei hij eerst dat hij verkoper was in bouwmaterialen. Maar na een tijdje toonde hij mij een stapel gazetjes 'Streetworker'. Zijn vader en moeder waren zigeuners, maar hij vond van zichzelf dat hij het niet was. Zijn dag begon goed want ik kocht uit sympathie een blaadje van hem. Nicolaj reisde met Felix bussen (goedkope lijnbussen) en zei dat hij leefde bij gratie Gods. Daar kon ik inkomen... Het duurt een tijdje eer ik Wenen achter mij kon laten, maar al bij al ging het vlot. Onderweg werd ik aangesproken door Thomas. Hij was nieuwsgierig vanwaar ik kwam. Thomas is 63 jaar en sinds september vorig jaar op pensioen. Hij ging vandaag vissen met zijn zoon in het natuurgebied Donau-Au waar we doorfietsen. Hij was camionneur geweest en reed jarenlang op Duitsland, België, Frankrijk en Engeland. Hij wenste mij goede reis toe. Ik wenste hem een goede vangst.
Het is vandaag dijkenroute: kilometerslange dijken wat vrij eentonig is, maar het passeert vlugger als je naar muziek luistert. Beethoven en Mozart.
Ik stop in Örth an der Donau: het stadje werd vroeger geteisterd door vele overstromingen maar daar kwam een einde aan door de aanleg van de Hubertusdam. Örth heeft een mooie waterburcht met 4 imposante torens. Het heeft wat van de Weense Hofburg.
Ik doe de Limesroute alle eer aan en ik stop in Petronell Carnuntum, op de grens Oostenrijk - Hongarije. Hier zijn de belangrijkste opgravingen van Midden-Europa gedaan. Een Heidentoren, twee amphitheaters en tal van funderingen van een legioenstad die ooit 50.000 inwoners heeft gehad. Van hieruit liepen de heirwegen naar de andere versterkingen langs de Limes en uiteraard ook naar Rome. Alle wegen leiden naar Rome. De site heeft een min of meer geslaagde reconstructie gemaakt van een aantal patriciërshuizen uit die tijd. Potsierlijk zijn de namaaklegionairs die hun middagpauze namen met bier en broodjes. Een koelkast staat in de tent. Hun kampement is dan ook ronduit belachelijk. Ik haast me naar de uitgang en naar mijn kamer. In het hotel eet ik 's avonds een 'blafte' van een wiener schnitzel met een paar glaasjes rode wijn. Als ge de hele dag nog niet gegeten hebt, kan dat smaken!
ps. 'blafte' betekent 'enorm groot', dit voor de Hollandse lezers.
Via Weissenkirchen, Dürnstein, Unterloipen, Mautern, Hollenburg, Traismauer, Zwentendorf, Tulln, Greifenstein, Klosterneuburg
99 km (8784 - 8883)
Volop zon
____________________________
Een verblijf bij Frau Rosa Denk is een aanrader voor wie een verblijf plant in hartje Wachau. Prijs/kwaliteit krijgt ze van mij 10 op 10. Mooie kamer en zeer lekker ontbijt voor 35 euro, Rosa is gastvrij, gedienstig en steeds vriendelijk. Én zij heeft gratis mijn was gedaan. Wat wil een eenzame fietser zoals ik nog meer?
De zon is volop aan het schijnen en dat gaat zo blijven de hele dag. Deze keer geen dreigende onweerswolken te bespeuren.
Ik heb rond de 100 kilometer voor de boeg. Ik wil in Wenen geraken. Of ik er een aantal dagen ga rondlopen weet ik nog niet. Dus ik start zo vroeg mogelijk. Onderweg koop ik wat spuitwater, fruit en mueslirepen.
In Tulln stop ik bij het bronzen Nibelungenring-monument. Kriemhilde en koning Etzel ontmoetten in Tulln elkaar. Hun verlovingsfeest hielden ze in Traismauer. Volgens het lied duurde de bruiloft in Wenen maar liefst 17 dagen. In Esztergom kregen ze een zoon die Ortlieb werd genoemd. De merknaam van de bekende fietstassen. Allemaal steden en dorpen op de Donauradweg.
Iets verder opnieuw een standbeeld, dit keer van de Romeinse keizer Marcus Aurelius. Onder zijn bewind versterkten de Romeinen hun grenzen aan Rijn en Donau met tal van legioenskampen. Een andere keizer Hadrianus heeft ook een muur gebouwd, in het noorden van Engeland.
Het heeft allemaal weinig geholpen. Het stelt het hoogstens wat uit. De volksverhuizingen deden uiteindelijk het machtige Romeinse rijk vallen. Zit hier geen les voor vandaag? Muren helpen niet om vluchtelingen tegen te houden. Mensen zijn geen bomen, hé, maar ze zoeken hun geluk, in hun thuisland of elders. Investeren in ontwikkelingshulp ter plaatse is een eerste optie, integratie en voldoende kansen bieden voor diegenen die al verhuisd zijn. En hen geen fabeltjes verkopen alsof alles vanzelf gaat... Sorry indien ik iemand zou gechoqueerd hebben. Ik probeer een slaapplaats te vinden vlak vóór Wenen, maar dat lukt me niet omdat het toeristenbureau vandaag gesloten is in Klosterneuburg. Dan maar verder fietsen tot in Wenen. Dat is geen lachertje! Met veel moeite en niet zonder risico bereik ik de JHB in Wenen. Een groot modern complex met 6 verdiepingen. Er zijn kamers voor personen als ik. Kostprijs: 53 euro, ontbijt inbegrepen. Je kan er ook een meerkeuzemenu als avondeten krijgen voor 7,5 euro. De fiets staat goed beschermd en afgesloten in een fietsenstalling. Ik teken in voor 1 nacht. In Wenen blijf ik niet. Ik stuur een smske naar Hilde om nog eens naar Wenen terug te keren en ze is direkt akkoord.
De uitbater van de JHB doet mij denken aan de secretaris van het Sociaal Huis, zowel naar uitzicht en kapsel als naar zijn manier van spreken.
Minpunten van deze JHB zijn de slechte lokatie (20 minuten van het centrum van Wenen, met de tram) én geen Wi-Fi, althans geen toen ik er was. Dus geen berichten voor vandaag. Hopelijk morgen beter. Ik ga vroeg slapen, na een dag van 100 kilometers fietsen in de zon. Ben een beetje verbrand.
Morgen fiets ik tot Petronell-Carnuntum, een belangrijk Limes-punt. Niet zo ver als vandaag.
Dag 14 Grein - Wösendorf (nabij Weissenkirchen in der Donau)
Via Sarmingstein, Hirschenau, Weins, Persenbeug, Ybbs, Diedersdorf, Krummnussbaum, Pöchlarn, Melk, Donaubrücke, Aggsbach Markt, Willendorf, Spitz
75 km (8709 - 8784)
In de voormiddag zonnig en warm, in de namiddag 2 onweersbuien.
____________________________
Vanmorgen ontbeten in de gastenkamer van Frau Herta, in gezelschap van 4 Hollanders en 1 Duitser. Eén van die Hollanders stelde plots vast dat hij in een mierennest zat. Reactie van de anderen: "Nou, krijg je stukjes vlees gratis bij." Gastvrouw Herta wist niet waar ze het had. Ik heb me verschikkelijk moeten inhouden van het lachen. Fawlty towers in Oostenrijk.
Na het ontbijt vertrok ik richting die oude stadsschouwburg in Grein. Echt de moeite waard! Goed bewaard en wordt ook nu nog gebruikt in de warmere maanden van jaar. In die tijd kreeg iemand een abonnement door een sleutel te kopen. De stoel had namelijk een opklapbaar zitvlak die men op slot kon doen. Tijdens de voorstelling kon je zelfs naar het toilet gaan op het parterre. Een gordijntje gaf je wat privacy en je miste niets van de voorstelling. Stel je voor...
In de voormiddag wordt het stralend weer en ik ga goed vooruit. Iets na de bekende abdij van Melk slaat het weer om. Gedonder en bliksem komen vlug dichterbij. Ik vind schuilplaats onder een afdak van een leegstaand huis, wat vroeger nog een café of restaurant moet geweest zijn. Men is het aan het renoveren. Ik vind er binnen stoelen. Het begint geweldig te regenen en 2 Britten komen erbij: Ann en Eric komen uit Yorkshire, zijn gepensioneerden en maken elk jaar fietsreizen. Terwijl het buiten 'cats and dogs' regent, hebben we een leuke babbel. In die gietende regen spoelen er ook nog 3 Russische vrouwen aan, op weg naar Wenen. Ik herken de blauwe fietstassen en gehuurde fietsen van dezelfde reisorganisatie als waarmee Hilde en ik op fietsreis geweest zijn.
Het klaart op en het gezelschap rijdt verder. Ik krijg nog een tweede fikse regenbui en die laat ik aan mij voorbij gaan terwijl ik een warme goulashsoep eet in een bar langs de weg.
Door al dat wachten en schuilen heb ik natuurlijk een paar uur verloren en het is ondertussen al 17.00 geworden. Hoogtijd om logement te zoeken. Ik vraag hier en daar tot ik een vlaggetje met Oostenrijkse kleuren en 'zimmer frei' opmerk. Ik bel aan en Rosa Denk heeft nog een tweepersoonskamer voor mij voor 38 . Ze ziet mij wat aarzelen en ze vraagt of ik een rekening wil. Papiertjes hoef ik niet; ik smijt ze iedere keer weg. Ze laat de prijs zakken naar 35 euro en ze wil ook mijn was doen. It's a deal. Later ga ik iets eten in een wijnproeverij. Ik ben immers in Wachau aangekomen. In deze wijnstreek kan je 'Heuriger'-wijn proeven. Je herkent die huizen aan de kransen in stro die ze buiten boven het deurportaal hangen.
De zon schijnt nu volop en het is warm op de avond. Hopelijk blijft het zo.
Op mijn kamer is er goede Wi-Fi verbinding, maar ben te moe om mijn blog bij te werken. Dat zal voor morgen zijn. Ik ga vroeg slapen.
